دو واره درده جا گفتن، دوا نیبه آبرا
منو تو، حرفه مرا کی آما نیبه آبرا
دمرده میدانه دیل پاله وان کرا سره دار
شلی بغمزه وِلا کون کی پا نیبه آبرا
آویرا بوسته کرا تیره یو آقوز، قاقیم
آتو کی کولکه باورد، توشکه وا نیبه آبرا
هیزار هیزار کرا ویشتا خوسد شبان بی شام
شکم سیری گبا ویشتا سیرا نیبه آبرا
آیم تی امرا اگه پا به پا بایی میدان
ناویره کار اتویی بوزبوزا، نیبه آبرا
تو موشته امرا جوخوسی، منام بمه خالی آب
بوبوسته پوشته بیجار کی نشا نیبه آبرا
اسا واسی همه تان جنگلی بیبیم، میرزا
شومه زمانه ناویره گوما نیبه آبرا
گیل آوایی جه آ بیداد همش کونه فریاد
تی امرایم، تو بایی، را سیوا نیبه آبرا
فارسی
باز هم از درد گفتن، دوا نمی شود داداش
من و تو، با حرف که ما نمی شود داداش
دلِ میدان گرفته است، پهلوان سرِ دار
است
زیر سیبیلی رد کرد که پا نمی شود داداش
راه را گم کرده ایم، حیرانیم
اینطور در هم شده کار، گره باز نمی شود داداش
هزار هزار گرسنه شبها بی شام می خوابند
با حرفِ شکم سیرانه، گرسنه سیر نمی شود داداش
با تو می آیم اگر پا به پا به میدان
بیایی
وگرنه کار با منم منم بز بره ها نمی شود داداش
تو با مشت پنهان شوی، من هم تهی می شوم
شالیزاری که خشکیده، نشا نمی شود داداش
حالا باید همۀ ما جنگلی بشویم میرزا
زمانۀ شوم وگرنه گم نمی شود داداش
گیل آوایی از این بیداد همیشه فریاد می
کند
با تو هستم، تو بیایی، راه جدا نمی شود داداش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر