گیل
آوایی
جمعه ۸ ارديبهشت
۱۳۹۶ - ۲۸ آپريل ۲۰۱۷
-
لاته وِ خان[1]( بیشیم )
اونه
جول سورخا بوسته، اونه چومان ایجور کی هاچین ماه مانستین خیاله صافه آسمانه مئن
دتابستاندیبی، بو. همیشک هاتو بوو. اون جه شراب مستو، من جه اونه چومان. هاتو مرا
فاندرستی کی پاک خو نیگا مرا هم ناز گوداندوبو
هم کی گفتی بیشیم ده چره ایساییم! منام کی آ سالانا همیشک ایسامه یو نه سامه. می
روح ایتا جایو جان ایتا جا، هوتو کی دوسته بالو پروازه انگاره داشتن ببه. هانه کی
تا هاسایام گاگلف مره مره آویرا بمه. می دسام نی یه. دوسته بالا چوم فوچه پروازا
دیل فادم را به را.
نوشین
نیشته بیم مرا یاده. بستنی بوخورده پسی کسکسا قاقابو گب زئن دیبیم تام بزه تسکه
اوخانه مانستن. تا اینکی بوگفته بو کی:
-
بیشیم.
منام
مره هوتو خوشکا زه اونه چومانا هالا فاندرستان دوبوم. اونه چومانا کی ایتا دریایا
مانستی بی توفان هاچین مست. همیشک هاتو بوستیم. اونه چومانه مرا شوییم. هاچین
خیاله ایتا واچرده ابرا مانستیم ابرانه جا سیوا بوبوست، باده باله سر بینیشته آسه
مانه لچه والای خوران مسته رقص. ایتا سرا دا کوتره مانستن کی فیچالسته موشته مئن
جیویشته پرا گیفتی بی.
-
بیشیم ده! ویری!
-
ها!!! اها... بیشیم بیشیم!
نوشینه
جا بیرون باموبیم. خیابانه شاه پیاده رو مئن پا بنا. خوکیتابانا ایتا دس کشا گیفته
می مرا پا به پا رادکفته بو. دیپیچستیم سبزه میدان. رادیوسیتی جولو هاچین قیامت
بوو. سبزه میدان پیاده رایا سراگیفته بوشوبیم. بال به بال بیم. می بازو بیگیفته
بچسپانه بو خو سینا. پیاده رایا اکه تومانا گودیبیم مرا یاد نمانسته بو. هاسایام
یاد نی یه. فاره سه بیم لاکانی خیابان. گاگلف آدمان شویید آمویید. هی کس به هیکس
نوبو. پیاده هاتو بوشوبیم. اوستانداره دوارسته بوشوییم باغه محتشم. داران ایتا
ایتا جیما بوسته بوبوسته بید هاچین ایتا جنگل. باغه محتشمه مئن ایتا داره ور
نیمکته سر بینیشتیم. خو سرا بنابوو می شانه سر. اونه مویان بجانه گوشه مانستن باده
مرا رقصا دوبون می دسو سینه سر افشانا بوسته بید.
بازام
بوگفته:
-
لاته وِ خان ( یشیم )
تازه
شولوغا بوسته بو کی ویریشتم. لایدن ایسابیم. ایتا جه هولنده شهران. پورده جیر،
باره مئن نیشته بیم. بوجور خیابان بو، بیجیر آبه را، پورده وسط ایتا پاتوقه مانستن
چاکوده بوبوسته، اونه جولویام میزوصندلی بنا، بوبوسته بو ایتا بار. آبه رایام دو
طرف داشتی که هم خیابان بویو آجورفرش، کوچی پیاده رو مرا. هایا آمی پاتوق بوو.
گاگلف کی خوشخوشانی خاستیم خودمانه مرا جه عالمو آدم جیویزیم، آموییم هایا نیشتیم.
اون شاقدونه[2]
شراب خوردی ، منام شراب خوردیم مِرلوت[3].
اونه شراب واستی جه فرانسه بوبوستی بی یو
می شراب جه شیلی اونام سورخ. همیشکام گفتی
آخه چره شیلی! منام گفتیم ویکتورخارا یو سالوادور آلنده یاده واستی! ایجور خانده
کودی که خیاله من مره هاچین پرکانمه!
ایتا
پیچه می دسو پایا ایجور که درازا کونم واج باردم. هوشب بوو کی اونا اولبار بیده
بوم. تازه چراغان روشنا بوسته بید. کنسرت تومانا بوسته بوو. مردومه سرو صدا تومامه
سالونا دوارسته بوو کی ویریشتان دیبید بیشید. هرکه ده یی را دکفتان دوبو. می سرا واگردانم
بیدم دو تا چوم مرا پاستان دره. منام هاچین خوشکازه اونا فاندرستم. اونه چومان مرا
ببرده بو. می دیل دکفته بوو. هاچین خیاله مرا برق بیگیفتی بی. می کُته
پرا چاکودم. می کراواتا ایتا پیچه ایجور کی
اونه توشکا دکشم، چاکودم. هاچین هاچین بوو. یانی ایجور عادت بوبوسته پاک.
همه تان بوشوبید. گاگلف ایتا دوتایا تانستی بیدینی کی هاتو گب زئن مرا صندلی یانه
راهرو میان شون دبید. منام را دکفته بوم. هالا
اونا فان رسه بیدم اونام خو صندلی جا رادکفت. ایجور که هاتو فارسه فان رسه
اونه صندلی ردیف، بامو پیله راهرو میان کی اونه دو طرف صندلی یان ردیفا بوسته بید.
ایتا لبخند بزه. منام خوشخوشانی لبخند بزه
پسی به سام کی جه صندلی یان بایه بیرون بوگفتمه:
-
لیدیز فرست( اول خانمان)
نه
بنا نه اوساده خو دسا درازا کود بوگفت:
-
سونیا
-
گیل
-
گیل!؟
-
یا!
جه
موسیقی بوگفته یو جه اورکست. منام هاتو واگویا بوکودم اونه مرا. جه موتزارت بوگفته
یو اونه جادوکاران! منام جه اونه اوپرا آواز کی هاچین مرا خیاله پرنده صدا مانستین
مستا کودیبی، بوگفتمه. دون جیئووانی جه موتزارت بوو. هالا جه اونه ویولونه کرشمه
یان بوگذریم من همیشک جه اونه تناخانی پاک مره آویرا بوستیمی. وختی اونه ره
بوگوفتم کی جه اوو آوازه صدا پرا گیفتم بوشوم. بمانسته بو مرا فاندرسته پسی بوگفت:
-
ایک اوک[4](
منام هاتو)
لاهه
مئن بوو. ایتا پیله ساختمان ناهابو کی فیلیپس زال[5]
ایسم داشتی.هون بوبوسته بوو. جه هو شب پسی همدیگه مرا قرار ناییم. اونام چی
قرارانی. هاچین من گمه تونام ایشتاوی.
سینما
مولن روژ هاچین سوزن به گادیبی جا نوبو. مره پوسترانا فاندرستان دوبوم کی بامو می
ور به سابو. تنا بوو می مانستن. خو کیفا خو کوله سر جلانه مویانا افشان بوکوده
ایتا سورخه بولیزو ایتا جین دوکوده، شال گردنام خو گردن تا وه دا کی اول نفامسته بوم شال گردن بو. هاچین چیچیلاسه پرا مانستی
نازوکه نازوک. ایتا آهنگام جه سالونه بولندگو جا پخشا بوستی. مره هاتو هونا دیل
فادا پوسترانا فاندرستان دوبومو گاگلف ایچی مره مره پیچ پیچ کودیم.
ایدفا
می چوم دکفته اونا. ایتا لبخند بزه. منام لبخند بزه پسی اونا قاقا بوسته فاندرستم
ایجور کی هاچین می دسو پایا آویرا کونم. بوگفته:
-
پوسترانا بامویید فاندرید یا فیلم!؟
مرا
جوتیکی واکفته پسی بوگوفتم:
-
خوب بوبوسته کی بوگفتید فیلمه وخته پاک!
خنده
بوکوده هیچی نوگفت. را دکفت. منام اونه مرا. بوشوییم سینما سالونه مئن. ردیفانه
دونبال گردستان دوبوم کی اونا آویرا کودم.
مرا یاده صندلی یافتنا بنابوم دیمه اونه دونبال گردیسیم. گیجه مورغانه مانستین ارا
اورایا فاندریستم ولی اونا نیده ییم. هر چی بگردسم نیدمه ایدفا ایتا دس بوخورده می
شانا:
-
اقا بوشو بینیش فیلمه وخته
کنترلچی
بوو چراغ قووه اونه دس. می بیلیطا جه می دس فاگیفت. ردیفو صندله مرا نشان بدا.
بوشوم می صندله بیافته بینیشته نینیشته بیدم کی می صندلی ور هون نیشته یو ایجور
دوزیکی خندا دره. هو روزه پسی ده هیچی نتانسته امه را جه همدیگه سیوا بوکونه.
ویشتره روزان امی کار بو همدیگه مرا قرار بنیم همدیگه مرا ببیم. می دونیا بوبوسته
هون. اونه دونیایام من. هاتو حس کودیم ولی نانستیم من بوم یا نه.
-
لاتهِ وِ خان گیل.
واهیله
فورادم. می خیالا شکل بزه، تاسیانی دیچم دیله کش، رادکفتیم.
هان
فارسی:
-
لاته وِ خان ( برویم)
گونه
اش سرخ شده، چشمانش طوری شده باشد که مانند ماه در آسمان صاف بدرخشد، بود. همیشه
همینطور بود. او از شراب مست و من از چشمان او. طوری به من نگاه می کرد که با
نگاهش هم ناز می کرد هم می گفت برویم، برای چه ایستاده ایم. من هم که این سالها
همیشه هستم و نیستم. روح من در یک جا و جان من در یک جاست، طوری که بالِ بسته،
پرواز را در چنته داشته باشم، بشودو همین است که تا همین حالا هم برای خودم گاه
گاه گم می شوم. دست خودم هم نیست. چشم بر بالِ بسته دوخته، پرواز را دل دهم راه به
راه.
یادم
هست که نوشین نشسته بودیم. پس از خوردنِ بستنی به همدیگر چشم دوخته گپ می زدیم. دم
فرو بسته مانند واخوانِ سکوت. تا که گفته
بود:
-
برویم.
من
هم خشکم زده هنوز به چشمانش خیره شده بودم. چشمانِ او که یک دریا را مانده باشد. بی توفان تمام مست. همیشه همینطور می شدم. با
چشمان او می رفتم. انگار پاره ابرِ جدا شده از ابرها می ماندم، بر بال باد نشسته
تاب خوران مستانه رقص در اوج آسمان. مانند کبوترِ در رفته از مشتِ فشرده شده ای که
پر گرفته باشد.
-
بریم دیگه! بلند شو!
-
ها! آها... بریم. بریم!
از
نوشین بیرون آمده بودیم. پا بر پیاده روی
خیابان شاه گذاشتیم. کتابهایش را در یک دست، بغل کرده، پا به پای من راه افتاده
بود. به سبزه میدان ( میدانی معروف در رشت) پیچیدیم. جلوی رادیوسیتی(
سینما در رشت) قیامت بود. پیاده روی
سبزه میدان را پیش گرفته، رفته بودیم. دست در دست هم بودیم. بازویم را گرفته به
سینه اش چسبانده بود. پیاده رو را چه وقت تمام کرده بودیم یادم نمانده بود. هنوز
هم یادم نیست. به خیابان لاکانی رسیدیم. تک و توک، آدمها می آمدند می رفتند. کسی به کسی نبود. پیاده همینطور می رفتیم. از
استانداری گذشته به باغ محتشم(پارک شهر رشت) رفتیم. درختان یکی یکی جمع
شده، درست یک جنگل شده بودند. در باغ محتشم روی یک نیمکت زیر یک درخت نشستیم. سرش
را روی شانه ام گذاشته بود. موهایش مانند خوشه های برنج با رقصِ در باد، بر دست و
سینه ام افشان شده بودند.
باز
هم گفت:
-
لاته و خان ( برویم)
تازه
شلوغ شده بود که بلند شدیم. لایدن بودیم. یکی از شهرهای هلند. زیر پل، در بار
نشسته بودیم. بالا خیابان بود، پایین آبراه، میانه ی پل چیزی مانند پاتوق درست شده
بود، جلوی آن هم میز و صندلی گذاشته، شده بود یک بار. دو طرفِ آبراه هم خیابان بود
و آجرفرش، با پیاده روهای باریک. همینجا پاتوقِ ما شده بود. گاهگاهی که خوشخوشانمان
بود و می خواستیم از عالم و آدم رها شویم
می آمدیم همینجا می نشستیم. او شراب شاقدونه می نوشید من هم مِرلوت.
شراب او باید فرانسوی می بود و شراب من
شیلیایی. همیشه هم می گفت آخه چرا شیلی! من هم می گفتم بخاطر یادِ ویکتور خارا و
سالوادور آلنده! طوری می خندید که انگار من خودم را سر کار گذاشته ام.
کمی
دست و پایم را دراز کرده، از خستگی در آوردم. همان شب بود که اول بار دیده بودمش.
تازه چراغها روشن شده بودند. کنسرت تمام
شده بود. سر و صدای مردم تمام سالن را پر کرده بود که داشتند بلند می شدند بروند.
هر کس را می دیدی راه افتاده بود. سرم را برگرداندم دیدم دو تا چشم مرا می پایند. من هم همینطور خشکم
زده نگاهش کردم. چشمانش مرا برده بود. دلم ریخت. انگار که مرا برق گرفته باشد شده بودم. لبه های کُتم را مرتب
کردم. گره کراواتم را کشیدم، محکم کردم.
بیهوده، بی دلیل بود. یعنی یک جور عادت شده بود انگار. همه رفته بودند. گاه
گاهی یکی دوتا را می توانستی ببینی که همینطور گپ زنان از میان صندلی ها در راهرو
می رفتند. من هم راه افتادم. هنوز به او
نرسیده بودم. او هم از صندلی خودش راه افتاد. طوری که به صندلی او رسیده نرسیده
باشم وارد راهروی میان صندلیها شد. لبخندی زد. من هم خوشخوشانه لبخندی زدم سپس
میان صندلی ها ایستادم تا بیرون بیاید. گفتم:
-
لیدیز فرست( اول خانوما!)
نه
گذاشت نه برداشت دست دراز کرد گفت:
-
سونیا
-
گیل
-
گیل؟
-
یا
از
موسیقی گفت و از ارکستر. من هم همینطور با
او واگویه کردم. از موتزارت گفت و جادوی کارهای او. من هم از آواز اوپرایش گفتم که
انگار مانند صدای پرنده مستم کند. دون جئووانی از موتزارت بود. حالا از کرشمه های
ویولونش بگذریم من همیشه از تکخوانیِ آن گم می شدم وقتی به او گفتم که من با آن
آواز پر کشیدم رفتم. مانده بود به من خیره شده گفت:
-
ایک اوک ( من هم همینطور)
در
شهر لاهه بود. این شهر یک ساختمان بزرگ به اسم فیلیپس زال داشت.
همان شده بود. از آن شب به بعد با هم قرار می گذاشتیم. آن هم چه قرارهایی. فقط من
می گویم تو هم میشنوی.
سینما
مولن روژ سوزن می انداختی جا نبود. برای خودم به پوسترها نگاه می کردم که کنارم
آمد. مانند من تنها بود. کیفش را روی شانه انداخته، موها را افشان کرده یک بولوز
سرخ با یک جین پوشیده، شال گردن هم انداخته بود. از بلندگوی سالن یک آهنگ هم پخش
می شد. برای خودم با همان آهنگ گاه گاه چیزی پچ پچ می کردم.
ناگهان
چشمم به او افتاد. لبخندی زد. من هم پس از لبخندی زدن به او خیره نگاه کردم طوری
که
دست
و پایم را گم کرده باشم. گفت:
-
اومدید به پوسترها نگاه کنید یا فیلم!؟
به
لکنت افتاده گفتم:
-
خوب شد گفتید انگار وقتِ فیلمه.!
مسئول
کنترلِ بلیط بود چراغ قوه در دستش که بلیطم را از دستم گرفت. ردیف و صندلی را
نشانم داد. رفتم صندلیم را یافتم. نشسته ننشسته دیدم که کنار صندلیم همان نشسته و
یک جور دزدکی می خندید. پس از همان روز بود که هیچ چیز نتوانست ما را از هم جدا
کند. بیشتر روزها کارمان بود که با همدیگر قرار بگذرایم و با هم باشیم. دنیای من
او شده بود و دنیای او من. اینطور حس می
کردم نمی دانستم بودم یا نه.
-
لاته و خان گیل.
-
ها!!! او یا یا لاته و خان لیفرد ( ها.... آره
آره. بریم عزیزم.)
سرگشتگی
را تاراندم. خیالم را پابند زدم. دلتنگی را در گوشه دل چیدم. راه افتادیم.
همین.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر