- کاکوله کاکوله کاکوله،
کاکوله نوکون ناز، مره بخوان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز... کاکوله
کاکوله کاکوله....
می هاواس ننابو. مره مره خاندان دوبوم. ایتا نیگا
می شین کاغذانه مئن، هیزارتایام می ماریخاک ناهابابو. وختیام کی تره تره تی میان
آویرابی، هیکس نانه آویری، ایساییو نِسای. کی تانه بدانه تی دیل پراگیره شه، تا
واخوبابی، هیزارجایا وامخته، اورشین بامو داری. تی دسام نی یه کی تیخیالا، گابه
مانستن شکل بزنی ، سرادی تا جه تی ها زمانو مکانو کارا دن واره.
کاغذان پاییزه ولگانه مانستن می میزه سر فوجه بید.
آی تا گیفتیم اویتا ناییم. پورزمات نی یه کی ده نشاستی همه چه دیجیتالی اوسه کودن
یا گیفتن. هانه واسی گاگلف منام واستی کاغذپاغذا کی نواستی دیجیتالی اوسه کودیبم،
دسدسی واستی ببردیم اونه چانا دوستی بیم یا چاکون واکون بوکودیبیم.
ایدفا واخوبا بوم کی قهوه بوخورده پسی، لیوانا
بنابوم میزه سر. ویریشته بوم. ایتا پیله کاغذ می دس شوندوبوم حیسابداری. می دفتره
جا باموبوم بیرون. درازه راهرو مئن راه دکفته بوم. برنامه ریزی دفترا دوارسته، شون
دوبوم. مودیره عامله اوتاقه در، واز بو. اونام درجه کا وازا کوده،داره ولگانا فاندرستان دوبو کی باده مرا
رقصا دیبید. پاک هاتو بو کی خودشام دارو ولگو ایتا درجه که چوم دکف نقاشه مانستی
ولی هاتو کی سیگاره دود دیپیچستی آدمه نیگا مئن، آدم فامستی که نقاشی نوبو. مرا
نیده بو. منام مره ننا راهرویا بیگیفته، مودیره عامله دفترا دوارستم. فاره سه بوم
ساختمانه سرسراکی ایتا
پیله میز نهابویو اونه پوشت " تیامو " هیزارتا دیلبری مرا نیشته بو. اونه
ایسم ماریابوو ولی
من اونا دوخادیم تیامو. جه هو اولی روزه پسی همیشک اونا گفتیم تیامو. ایتالیایی بو
کی خو مرده مرا امی شرکت کار کودی. امی شرکت کی گمه نه اینکی می پئره ایرثی
بوبوسته بی، آمی شرکت گم یانی کی آما اویا کار کودیم منام ایتا جه هوو آدمان. پاتریک
، تیامو مرد، مهندسه طراح بوو. طراحی بخش کار کودی. تیامو یو پاتریک هاچین ایجور
بید کی، می نیگا جا، پاک دونیایا آب ببردی بی اوشانا خاب بردی. ایجور کرا پاک
ایروز نوبوستی کی اوشونه هفت گیروبه نوه بوبستی بی. دونیا غما ناشتیدی. کریسمسان،
پاتریک بوستی بابانوئلکی هولندی اما گفتیمی یانی گیمی سینترکلاس . ایتا پیله کیسه خو کول نایی یو اونه مئن همه تانه ایتا کریسمسه پیشکشی
داشتی. تیامویام، یانی ماریا، ایتا کریسمسه کولا نایی خو سر کی اونه قشنگه مویان
جه کریسمسه کولا بیرون، اونه کوله سر فو وسته، وختی نازه مرا خو سرا تکان دایی،
ایجور افشانا بوستی کی پاک خیاله آدم دیلا خاستی ببره.
پاتریکا خوش آمویی وختی اونا دوخادیم تیامو. گفتی
راستی راستی یام کی تیامویه می ماریا. ایجورام گفتی ماریا کی پاک هاتویا مانستی که
بخایه بگه هاچین شیمی دیلا صابون نزنید که ماریا می ماریایه نه شیمی ماریا. گاگلف
آموییدی می ویرجا مهمانی. منام هرچی تانستیمو دانستیم چاکودیم اوشانام زالاش
باوردانه مانستین ایجور خوردیدی تاریف کودید کی مرا خیال واداشته بود کی پاک پیله
آشپز بوم. پاتریک باقلاخوروشا خیلی دوس داشتی تیمامو مرا همیشک موسابقه داشتی که
نشان بده جه کالکباب خوشمزه تره. ویسکی مرا زیتون پرورده خوردی شرابا باقلاخورشه
مرا. هرچیام گفتیم کی باقلاخوروش پلامرایه اونا هالی نوبوستی هاتو همه چه خو
بوشقابه مئن چاکودی پاک هفتابیجارو خوردی.
تیامو مست کی کودی دئن داشتی. پاتریک بوستی رومئو
یو اونام بوستی جولیت. منام کی هاچین قاق اونا ایساییم تماشا. ایدفا تیامویو
پاتریک کی مست بوکوده بید، تیامو باله رقصا دوبو می سالونه مئن، پاتریک ره نوصرت
رحمانی شعرا ترجمه بوکم کی خودایا تو هرماله ماچی بدای، مسته زناکه سورخه لبا!؟
تیامو خورا ویشتر لیسکا کودیو پاتریک اونه مرا لب به لب منام هیزارتا ناجه تماشا. تیامویا
گفتیم خیلی شانس باوردی. پاتریک هارهار خنده کودیو تیامویام ایجور کی بگه " دیل!"
بوسوجه!
می هاواس ننامو. مودیره عامله دفترا دوارسته، فاره
سه بوم شرکته سرسرا. تیامو میزا فاره سه فان رسه، تیامو مرا چوم بودوخت. پاک ایجور
فاندرستی کی تومامه خو هوشو هاواسا جیما کوده فکراشوبو.
اونه میزا دنوارسته بوم کی واورسه:
- چی خاندان دری؟
- کی؟
- تو!
ایجور گفتی کی یانی جغیرز تو ده کی راهروجا آمون
دره! واخوبا بوم بیدم مره مره خاندان دوبوم:
- کاکوله کاکوله کاکوله،
کاکوله نوکون ناز، مره بخان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز....
راهرو مئن هیکس نه سابو. من بومو تیامو. دو واره
واورسه:
- چی خاندان دری؟
منام نه بنا نه اوساده هوتو گیلیکی بخاندم:
- کاکوله کاکوله کاکوله،
کاکوله نوکون ناز، مره بخوان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز...
تیامویا فاندریستیمی، می خیال بوشوبو می زاکی
سالان. پاک خیاله هاسا بوو کی پرچینه کش خاکبازه
دوبوم. می مار چاچه دیمه تشته مئن رختانا بوبوشته،
سرپا به سابو خو چادرا وازا کوده دو واره خو کمره دور توشکه بزه، مرا واورسه بو:
- چی خانداندری زای جان؟
هاتو کی مره مره خاندان دوبوم "شاق شاقی
بیرون بی یه ماستو پلا ترا فادم" می سرا جورا گیفته می مارا فاندرستم ایجور
کی صوبان می مار خوره خوره ایچی عربی خاندی کی من مرا هیچی هالی نوبوستی. می مار
دو واره مرا واورسه:
- چی خانداندری زای جان؟
بازین می جیوابه رافا نه سا. بامو می سمت. خو
چادرپره مرا می دیمپرا پاکوده پسی، خنده بوکود، خوره خوره بوگفته:
- ز اکی زاکی زاکی سالان چی
دورانی ایسه. آخه زای جان راب کی تی زبانا نفامه!
ایجور می خیاله مئن دمرده بوم کی تیامو یا خوشکا
زه مرا فاندرست. من اونا فاندرستیمیو فان درستیم. هاواس می شین ننابو. هم اوسالان
ایسابومو هم آ سالان. تیامو ویریشته وینرشته دسانا میزه سر سکت بوکوده مویان اونه
شین اورشینابوسته، سینه یان هاچین واهیلاکون، واورسه:
- یانی چی؟ مانی بوکون مره.
هاچین لاله توربه مانستن تیامویا فاندرستم. ایجور
کی لالپیتی مرا جوتیکی واکفتیبی. هرچی فکراشوم کاکوله بوکون نازا هولندی ترجمه
بوکونم نتانستم. تیامو می ترجمه رافا، منام مثاله دمرده دنمرده لوتکا دریا مایاق
آویرابوسته، تیامویا فاندرستیمیو فان درستیم. می داهان زبان دینه بو پاک.
می خیال پاک لاته سرادا اسپه مانستن تاخت بزه بو. بوشوبو.
بوشوبو او سالان، درس تومانا بوسته، کاره سر بوشو یو نوشو، مارو خاخورو برارو،
دارو درختو باغو و بولاغو مورغو کیشکا خانه نما، سالانی کی گاگلف من خاندیمی خاخوره
نوکون ناز مره بخان آواز من تره زنم ساز تا بیبی می دمساز .... بازین چاپلا زنان
ایجور کی ایتا پیله مهمانی آدمانا رقصکونی واداشتیبیم، درازه داییم:
- خاخوره.... خاخوره..... خاخوره.......
تیامو هاچین قاقا بو، خو صندلی سر بینیشته. مرا
چوم بودوخته فکراشوبو. نانم چی فکرا دوبو. نانم می
فکرا دوبو یا بوشوبو خو ماریخاک ایتالیا. من جه
کویه بدانسته بیم خاب!؟.
تام بزه، می کشتیان دمرده مانستن، جه تیامو
دوارستان دوبومو شون دوبومه یو می دیله مئن بازام مره خاندان دوبوم:
- کاکوله کاکوله کاکوله
نوکون ناز مره بخوان آواز من تره زنم ساز تا بی بی می دمساز....
دروازا بیخود فاندرم. ده کی بمانسته کی اونه رافا به سم. هیکس. هر کی بو پیللا
بوسته، داغا می دیل بنا، پر بزه بوشو. من بمانسته دارم می ایتا کوله باره خاطره.
هاچین مرا رو آوردان درم. راشی یا واش دره تا چکره، انقد کی ایتا رادواره ناجا
بداشته داره. می چومانه مانستن کی ده اینقد ارسو فوکوده پاک دیلمانه سیا ابرانا جه
رو ببرد.
- هاچین را پایمه کی چی ببه!؟ هیچی! سالانه سال جه آ راشی آدم نیشه، نایه. منم با
می بوکوده گوناه.
داره جور کشکرت هاتو رادوار باموبو بینیشته بو بوشوبو. پیره زناکه دانه هاچین خو
دیلا خوشا کوده بو. ده هو هاچین دیلخوشی مرا دیل پرا دایی کی جه راه اینفر فارسه
بایه اونه تسکوتنا خانه مئن.
خوره هاتو کیشخالا بدس بیگیفته صارا مئن سرپا ایسایو خو مرا گب زئن دره. صاراخاک
کی ابپاشی بوبوسته پسی تومامه خانا خو عطره مرا دوارسته بوکیشخال بوخورده خیاله شا
لیسکا خوردن جه اسره حایات تا او سر! حایاته پرچینه کش، کیشکایان الوغه دس خودشانا
چاکوده بید ایتا موشته، کولوشکنه پره جیر قایما بوسته بید. خروس کلاکه دانه
بینیشته بو داره کونده سر، هاتوکی خاستی خو بالا وازا کونه اویی سراده، الوغه ترسه
جا، خو اویه جیگیفته یو واز بوکوده کونده جا بیجر، ده بودو، بوشو پیره زناکه دور و
ور جا بوخورده.
پیره زناکه دانه تا کیشکایانا فاندرست کی کولوشکنه جیر جوخوفته بید، اسمانا
فاندرست. بیده آلوغ چرخ زئن دره، هاسایه کی طیاره مانستن سرسام بیگیفته فوتورک
بزنه کیشکایانه. خوکیشخاله ببرده خو سره جور، ایجور الوغا داده مرا فوراده کی
کولوشکن پاک خاستی خو دومه مرا آغوز بشکنه.
خوروس کلای سه شوماره مرا بوشو دو واره داره کونده سر، مورغانه بی خوروس میدانه
مئن پالوان بوبوسته. انجیر داره سر چیچی نن هاچین میتینگ دان دیبید. دوزه پیچا
انجیر داره جیر ناجه مرا چیچی ننا فاندرستی.
تبریزی دارا فاندرست. ها دیروز بو کی کشکرت جه را بامو بو اونه سر بینیشته بو.
ایمرویام هوتو. کشکرت خیاله کی ایچی انا جوم جوم تاوه دابو کی بایه تبریزی داره
لچه بینیشینه.
پیله نارنج دارا فاندرست، ایتا آه بکشه. خو پسرا یاد باورده کی ده ساله بوبوسته بو
اونه مرا نارنج دارا بکاشته بو. هونه مرا بکنده چالکایا خاکه جا پورا کوده بو. هر
روز اینقد اب دایی که همیشک وا بوگفتی بی:
- آخه زای زیاد آب بدی بیچاره دیمیره یا!!! نفس نتانه بکشه واسی اونا امان بدی
دو تا نارنج دار باغه مئن قد بکشه هامه تانا هارای زه یی. هر دوتایا نام بنابو
ایتا ایازه دار، ایتایام آییل دار.
ایاز، اولی زای بو کی همیشک گفتی خو پئرا بوشو داره. هی ذره اونا نمانستی ولی پیله
آقا گفتی که چومانا به خو مار بوشو داره. اما پیره زناکه دانه همیشک پیله آقا ره
خنده کودی که ایازه چوم کویه خودشه چوم کویه! اگه اوجور قشنگه چوم بداشتی بی بشکن
زه یی.
دویومی زای دختر بو کی آییل نام بنابو ولی اونا دوخادیدی نازموژک. هاچین پئره نفس
بو. هاتو کی پئر آمویی بلتا وانکوده پابرانده دو وستی پئره پیشواز. ایدافایام
نوبوستی کی پئر دسخالی باموبی. هیچی یام اگه نیهه بی نازموژکه واستی ایچی باورده
بی.
پیره زناکه دانه ایتا دیل نا صد دیل زاکانا دیل دوَسته بو. خو پسرا تا وختی کی
آییل بدونیا بایه ایجور چاکوده بو کی پیله آقا همیشک گفتی آخرش تو می پسره چاکونی
خانم اقا!
ایدفایام نوبوسته بو کی پیله آقا انا بگه، اونام خو شکمه نیگیره خنده جا هاچین غش
نوکونه!
نارنج دارانا چوم دوجه یو ایتا آه کشه کی خیاله تومامه دونیایا خایه واسوجانه.
پیره زناکه بوسوج واسوج پاک آدمه دیلا گورشا کودی. خوره هاتو غریبی خاندی یو و
نارنج دارانا مرا گب زه یی. هالا همساده جه اوشونه پرچین بوکوده باغه طرف نوشوبید
شهر، کی هر وخت پرچینه درزه جا همساده زنای اونا فاندرستی که نوکونه پیره زنای
خولا بو داره. پیله اقایا گا گلف گفتی که واستی خیلی اونه هوایا بداره هاچین شواله
کشه وختی هیشکی خانه نه سا.
بیچاره پیله اقایام ده پاک بوبوسته بو ایتا موشته. مثاله ایتا کوه، فوگوردسه بو.
چوتو تانستی اون هاما تاب باوره. ولی خو زناکه خاطره واسی هیچی نوگفتی. کاسه گول،
حمامه دلاک، وختی اونا روخانه لب بیده بو کی فنار فنار، ونگ زئن دوبو، بفامسته بو
کی پیله اقا چی کشئن دره. هی کس ده نانستی اونه دیله مئن چی گوذره.
ایازا کی بیگیفتی بید، آییل خو نامزده خانه ایسابو. سه ما نوبوسته بو کی نامزد
بوکوده بید. ایازه بیگیفته پسی، آییل دونبالام باموبید. ایازا هوشونه محله مئن دار
بزه بید. گفتیدی قصاص هانه. بوکوش وا کوشته ببه. مگه به هاتو حاج آقایا فوتورکه
اونا، منبر بیجیر نامو، مردومه قاقابو چومانه جولو بوکوشه بازین هیچی!؟
حاج اقایی یا گفتی کی اوشونه محله مئن فته رات بوکوده بو. خودا سرا کولا بنابو.
بازین اینقلاب بوبوسته پسی، بوبوسته بو قاضی یه شرع. اینقد جیوانانا بوکوشته بو یا
دربدر بوکوده بو کی ایاز خو ریفقانه مرا برنامه دیچه حاج آقا چانا دوستده ولی
سپیدرو دوارسته سله کول اونا گیر تاوه داده. آییلا کی باموبید بیگیرید، بوگروخته
بو. خو نامزده مرا بزه بو جنگل. ده اونه جا هی کس خبر ناشتی اینفر گفتی بوگرخته
بوش خارج، اینفر گفتی بوشو عراق، اینفر گفتی کردستان اونا بیگیفتیدی.
هاتو هیشکی خبر ناشتی که آییل چی بوبوست بو.
همیشکام گفتی کاشکی ورنا به سابی اگه به سابی آییله جا تانستی اونا بو بکشه. بازین
آه کشه یی خوره خوره گفتی:
- آییل آییل چی داغی بو بنایی می دیله سر!
ورنا ره اونه دیل ویشتر سوختی. گفتی کی او زاکام آییله مرا همه چه بنابو، بوگروخته
بو.
خو پا مرا کیشخالا، های آ رو او رو کودی بازین ایتا لقد زه یی تاوه دایی اوشن تر.
خاکه سر هاتو خو پایا فاکشه یی. ایتا خط کشه یی، سرا راستا کودی تبریزی دارا
فاندیرستی ولی ده کشکرت بوشوبو.
هالا تا غوروب بمانسته بو. راشی یا پاستی. چی ره!؟ خودشام نانستی! هاتو ده عادت
بوکوده بو راشه، های فاندره. پیله آقا کی خانه ایسایی، همیشک اونه بیتابی جا قاقا
بوستی.
کتله سر خورا جابجا کونه. پیران پره مرا خورا باد زنه. های خو سرا گردانه یی راشی
طرف تا دروازا فاندرستی یو دو واره هاتو گیجه مرغانه مانستن ایچی دونبال گردسی.
مردای بازاره جا کی ککجو و توربووکولی بیهه بو واپخته بو ایتا پیله دسماله مئن،
فارسه حیاطه مئن زناکا دینه کی چوم اینتظاری جا بازام واهیلا بو داره. هاتو ایجور
کی اونه صدا جه چا مئن بیرون بایه واورسه:
پیله ماره چکره هاچین پرکسی. دیمپرا شه بزه بو. دسمالا
های خوسر جابجا کودی. مو انه شین رو بامو های جه روسری زه یی بیرون. مردوم جیما
بوسته بید. هر کی ایجور واهیلا بوسته ایچی رافا ایسابو. مینی بوس پورا بوسته بو
مولاقاته نا ببرده بو. هوا گرما بوسته بو. خو خوشکه لبا ایپچه زبانه مرا هیستا
کوده. ایچکه آبه ناجا داشتی.
شب تا صوب راه بو. اوتوبوسه مرا بامو بو. اینقدام
موسافر ایسابو کی هیتا گاراژ خالی جا ناشتی. لوان تور، گیلان تور، عدل همه تا پورا
بوسته بیچاره کاس آقا هرچی پارتی بازی بوکوده ایتا جا گیر ناورده. نیصفه شب باموبو
فرهنگ هرتا اوتوبوس جه را آمویی دس تکان دایی داد زه یی: تهراااااااااااااااااان
شاید جا بداره ولی شاگرده دانه شیشا بیجیر ناوردی لااقل بگه پوره
تا اینکی ایتا اردبیل رو فارسه یو اولی نفرا کی
سوارا کوده هان بو. اوتوبوسه مئنام کی ده تا تی دیل بخایه ناهابو جه مورغو خوروس
بیگیر تا بوز و گوسفند هرکه ده یی خو کسه کاره ره ایچی جه دیهات بردان دوبو خیاله
کی تهرانه مئن قاطی ساله.
شاگرد دسه مرا اونا بوگوفته بو کی بشه اوتوبوسه
آخر ایتا جا بیافه بینیشینه. اونام هاتو بکف ویریز انا بزن اونا بزن بوشو اوتبوسه
آخر هویا کی ماتوره صدا پاک آدما سر بردی، ایتا تخته سر کی درازه صندله مانستی
بینیشته.
صوب هالا آفتاب باقایده بیرون ناموبو کی فاره سه
بو ترمینال. ملخه مانستین هرکی ایطرف شویی. مردوما خیاله کی رو باورده بید. بازیانام
پاک قاطی سالانه مانستن زالاش باورده ایچی خو دس بیگیفته لاب آلوغ بیگیفته چیلیک
زئن دوبو. اینفر ایتا تیکه بربری، اینفر نانه قندی، اینفر سنگکی نانا موشته بوگوده
ایجور چارجولی خوردان دوبو کی آدما خوشکا زه یی بیچاره جه کو ولایت بامو داره کی
اتو نیده بیده بو نانا فوتورکسه داره
تا اینکی فارسه ده سه رایی نمایشگاه. مینی بوس به
سا. راننده بیده کی تکان نوخوره. بفامسته کی نانه فاره سه داره. رو بکوده به پیله
مار و بوگفته:
– مادر جون اینجا واس پیاده
بشی بری خیابون سمت راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که
همه اونجا هستند از اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟
– نه زای جان. پئرشیبی هیچی
نمی خوام جغیر از بچه هایم
چادر پادرا جیماکوده فچم فچم جه صندلی جولو بامو
دره کنار و بازین جه مینی بوس پیادا بوسته. مینی بوس تا انکی زناکه بشه خیابانه
کناری به سا. بازین را دکفت
خیابانه سربالایه بیگیفته بامو تا بیده اونه دسته
چپ شولوغه. بوشو هوشونه مئن. بیده ای داده بیداد خیاله کی تومامه ماران جیما بوسته
داریدی هویا. هرکی ایتا دیگه دادفارس. آی تا اویتا آب فاده اویتا آی تا یا نان
فاده ایتا اویتایا دیلداری ده ایتا آسمانو زیمین فوش ده. ایتا را به را اعتراض
کونه چره می زاکانا بیگیفتیدی ایتا هاتو وارشه مانستن ارسو فوکونه یو هاما نیفرین
کونه هاتو بیک روند دادو فریاد و ایجگیره یو چوم برایی همه تانا آتش بیگیفته ول
کشئن دیبید
مینی بوس های پورا کودی شویی واگردسی دو واره پورا
کودی شویی تا گول گوله زباله ها کار درازه داشتی. هامه بوشوبید هیشکی ده نمانسته
بو جغیراز ها پیله مار. پیله ماره چوم بیرون باموبو اینقد که رایا فاندرسته بو
مینی بوسا بیشمارده بو تا اکه خودشه نوبه به.
هاتو واهیلا بوسته ایتا جیوانا کی سربازی لیباس
دوکوده بو فاندرستی. ایدفایی هو جیوانه دانه بامو جولو واورسه:
– چیکاری داری؟
– یانی چی چیکار داری
– واسه چی اینجایی
– ا…اینهمه از صوبه سر تا
هسا اینجا چوم برای ماندم حالا واورسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن چیکار
داشتند خاب منام همون کار را دارم
– اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟
– خاب منام برای مولاقات
اینجا هستم
– مولاقات کی؟
– مولاقاته بچه هایم!
– اسمت که توی ملاقاتها نبود.
– اسمه مرا از کجا می دانی
که می گی نبود؟
– اگه بود مثه بقیه تا حالا
رفته بودی ملاقات
– یانی چی نیست!
– خوب نیست دیگه!
– ا از همینجا به من خبر
دادند که بچه های من اینجا هستند!
– کی خبر داد؟
– من چی می دانم مگه سگ خو
صاب را میشناسه اینجا هرکی یک چیزی میگه کسیام نیاره چیزی بگه!؟
– حالا اسمت چیه؟
– پیله مار! همه مرا
میشناسند. همه ی اهله محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. می آزار به پوتارام
تا حالا نرسیده می زاکانام هاتو. هاچین هاچین دکفته دارید مردوم جان می زاکانا
بیخود گرفتید آوردید اینجا شیش مایه که هاچین قرار ندارم همه جا رفتم سراخر به من
گفتید که اینجا هستم هسایام آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.
– اینجا نیست چه هست من
اینهمه راه را هاچین نیامدم! کوجا برم من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به
این راحتی هست ادرازی راه را بیام بازین هیچی! دسه خالی کوجا برم من بچه هایم را
می خاهم
یارو ایتا پیچه اپا اوپا بوکوده بوشو تلفنه طرف
ایتا چادره مئن کی ایتا میزو تلفن اونه مئن نهابو زنگ بزه. چن دقه نوبوسته کی بامو.
ایجور کی اونا جوتیکی واکفته بی پیله مارا بوگفت:
– اسمش نیست. تو اینجا نباید
می اومدی. باید می رفتی…
پیله ماره چکره شورو بوکوده به پرکسن. رنگه رو انه
شین هاچین بوبوسته دیفاره گیل. خو چادره پره مرا خو پیشانه پاکوده خوشکا زه یارویا
فاندرسته. هاتو کی بیشتاوسته وا بیشی پزشکی قانونی پیله مار غش بوکود دراز دراز
بکفته سنگانه سر ده نفامسته چی بوبو.
هان.
برگردانِ فارسی: رفتنِ مادرِ بزرگ به زندان اوین برای ملاقات
فرزندش:
زانوهای مادر می لرزید. عرق سردی بر گونه هایش
نشسته بود. روسریش را روی سر جابجا کرد. موهایش پریشان شده از روسری بیرون زد. مردم
جمع شده بودند. هرکسی یک جور حیرت زده منتظر چیزی ایستاده بود. مینی بوس پر شده
بود و ملاقاتی ها را برده بود. هوا گرم شده بود. لبهای خوشکش را کمی با زبانش خیس
کرده، حسرت یک چکه آب را داشت.
شب تا صبح در راه بود. با اتوبوس آمده بود. ایقدر
هم مسافر بود که هیچ گاراژی جای خالی نداشت. لوان تور، گیلان تور، عدل؛ همه پر شده
بودند. کاس آقای بیچاره هر چه پارتی بازی کرده بود، جایی برای او گیر نیاورده بود.
نیمه شب به فرهنگ[۱]آمد و هر اتوبوسی که از راه می رسید، دست تکان
می داد و داد می زد:
تهرااااااااااااان. تا شاید جا می داشت اما شاگرد
اتوبوس حتی شیشۀ درِ اتوبوس را پایین نمی کشید حداقل بگوید پُر است.
تا اینکه یک اتوبوسِ اردبیل به تهران، از راه رسید
و اولین نفری را که سوار کرد، همان بود. میان اتوبوس هم تا دلت می خواست همه چیز
بود از مرغ و خروس بگیر تا بز و گوسفند. هر که را می دیدی داشت برای کس و کارش
چیزی از دهات می برد انگار که در تهران قحطی شده بود.
شاگرد با اشارۀ دست به او گفته بود که برود آخر
اتوبوس جایی پیدا کند و بنشیند. او هم همینطور افتان و خیزان به این تنه بزن، به
آن تنه بزن، رفت آخر اتوبوس همانجا که صدای موتور اتوبوس سرِ آدم را می برد روی
تخته ای چوبی که به صندلی می ماند، نشست.
صبح هنوز خورشید به اندازه کافی بالا نیامده بود
که به ترمینال رسید. مانند ملخ، هر کس به طرفی می رفت. مردم انگار بهم ریخته شده
بودند. بعد هم مانند سالهای قحطی زدۀ گرسنگی، هر کس چیزی دستش گرفته آن را چنان به
دهن می برد که برای بلعیدنش صغ می زد. یک نفر تکه نان بربری، یک نفر نان قندی، یک
نفر نان سنگک لقمه کرده بود یک جور با دهان پر می جوید که آدم خشکش می زد که
بیچاره از کدام ولایت آمده بود که اینطور ندید بدید به نان یورش برده بود.
روسری را کمی تا جلوی پیشانی کشید. چادرش را جابجا
کرد. تا این که از میان مردم خودش را به خیابان رساند. همینطور با ترس و لرز از
خیابان گذشت و به آن طرف خیابان رفت. همانجا که پیکان و مینی بوس و تاکسی برای
قاپیدن مسافران داشتند مسابقه می دادند.
از راننده ای که داشت داد می زد تجریش پرسید بچه
جان، من باید به اوین بروم. کدام ماشین را باید سوار شوم. راننده هم کمی به او
نگاه کرد سپس در را باز کرد گفت:
برو بالا همین صندلی بغل دست راننده بنشین مادر
راننده، زیربغل او را گرفت تا از مینی بوس بالا
برود. وقتی دید که روی صندلی نشست، دوباره داد زد تجریش تجریش…. تا اینکه مینی بوس
پر شده پر نشده، آمد بالا پشت فرمان نشست و رو کرد به یک مسافر که کنار در
نشسته بود، گفت در را ببندد.
راه افتاد. خیابانِ شهرآرا را گرفت پیچید بزرگراه
ونک و رفت. مادرِ بزرگ، چادرش را جمع کرد و زانویش را کمی مالید. همینطور پریشان
بود و به راه نگاه می کرد. راننده پرسید:
– مادر اوین واسه چی میری؟
– میرم مولاقات
– ملاقاته کی مادر؟
– مولاقاته بچه هایم
– مگه چندتا بچه ات اونجان
– پسرم با عروسم
– هر دوتا اوین هستند
– بله آقا
– از کجا میای
– پیربازار
– پیربازار!؟
– بله
– پیربازار کجاست؟
– پیربازار را نمی دانی
کجاست؟
– نه مادر تا حالا نشنیدم
– رشت را که می دانی؟
– بله رشتُ که میدونم
– خوب پیربازار هم آن طرفترِ
رشت هست دیگه
– آها…. پس نزدیکای رشته. از
اونجا میای؟
– بله
– حالا میدونم مادر. چرا
اوین هستند مادر؟
دیگر منتظرِ جواب نماند و خودش گفته:
– همه جا دیگه اوینه مادر
فرق نمی کنه کی از کجا
تا اینکه به سه راهی نمایشگاه رسیدند. مینی بوس
ایستاد. راننده دید که او از جایش تکان نمی خورد. فهمید که نمی داند رسیده است. رو
کرد به ” مادرِ بزرگ” و گفت:
مادر جون اینجا واس پیاده بشی بری خیابون سمت
راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که همه اونجا هستند از
اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟
چادرش را جمع کرد و خمیدخمیده از صندلی جلو در
بغلدست راننده، کنارِدر آمد. بعد از مینی بوس پیاده شد. مینی بوس تا
اینکه او کنار خیابان برسد ایستاد، سپس راه افتاد.
سربالایی خیابان را گرفت رفت رسید به جایی که دید
سمت چپ او شلوغ است. رفت میان همان ها. دید ای داد و بیداد انگار تمام مادر
ها همانجا جمع شده اند. هرکدام فریادرسِ یکی دیگر است. این یکی به آن یکی آب
می داد، آن یکی به این یکی نان می داد، این یکی به آن یکی دلداری می داد، یکی به
زمین و آسمان ناسزا می گفت. یکی راه به راه اعتراض می کرد چرا بچه هایش را گرفته
اند. یکی همینطور مانند باران اشک می ریخت و همه را نفرین می کرد. همینطور
یک روند، داد و فریاد و ضجه و چشم به راهی، همه را به آتش کشیده و شعله می
کشیدند.
مینی بوس، هی پر می شد می رفت بر می گشت، دو باره
پر می شد می رفت تا گرماگرم نیمروز این کار ادامه داشت. همه رفته بودند. هیچکس
نمانده بود بجز ” مادرِ بزرگ”. چشم های مادر از چشم به راه حیران مانده بود
اینقدر که به راه چشم دوخته بود و مینی بوس را شمرده بود تا نوبت خودش برسد.
همینطور سرگشته و حیران به جوانکی که لباس سربازی
به تن داشت خیره شده بود. ناگهان همان جوانک آمد جلو پرسید:
– چیکار داری؟
– یعنی چی چیکار داری!
– واسه چی اینجایی
– ا…اینهمه از سرِ صبح سر تا
همین حالا اینجا چشم به راه ماندم حالا می پرسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن
چیکار داشتند خوب من هم همون کار را دارم
– اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟
– خوب من هم برای ملاقات
اینجا هستم
– ملاقات کی؟
– ملاقاتِ بچه هایم!
– اسمت که توی ملاقاتها نبود.
– اسمِ مرا از کجا می دانی
که میگی نبود؟
– اگه بود مثه بقیه تا حالا
رفته بودی ملاقات
– یعنی چی نیست!
– خوب نیست دیگه!
– اِه از همینجا به من خبر
دادند که بچه های من اینجا هستند!
– کی خبر داد؟
– من چی می دانم مگه سگ
صاحبش را میشناسه اینجا! هرکی یک چیزی میگه کسی هم جرات نمی کنه چیزی بگه!؟
– حالا اسمت چیه؟
– مادرِ بزرگ! همه مرا
میشناسند. همه ی اهلِ محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. آزارم به مورچه هم
تا حالا نرسیده بچه هایم هم همینطور. بیهوده بی دلیل افتاده اید به جان مردم بچه
های مرا بیخود گرفتید آوردید اینجا شش ماهه که اصلاً قرار ندارم همه جا رفتم
سراخر به من گفتید که اینجا هستند حالا هم آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.
هنوز جوانک چیزی نگفته بود که ناگهان یکی با شوار
لکلکی و پیراهن سفید که درست مانند دست پاک کن می ماند از آن طرف مینی بوس آمد مثل
سگ انگار بخواهد گیر بدهد پرسید:
– چیه بازام که با ملاقاتیا
داری حرف میزنی بهت نگفتم با اینا حرف نزن فقط اسماشون بپرس سوارشون کن.
بعد به مادرِ بزرگ گفت:
چی میخوای؟
اه!!! چرا همینطور به نوبت می پرسید چی میخوای. اینجا
چه می تانم بخوام؟ معلوم است دیگر من بچه هایم را می خوام!
مگه شهره هرته! همینطور بچه هاتو بخای!
شهره هرت اگه نبود که بچه هایم را نمی گرفتید! هرکی
هرکی هست دیگه هالا که دُور دُورِ شماست خوب من….
نگذاشت مادر بزرگ حرفش را بزند گفت:
اسمت چیه؟
مادر بزرگ انگار که آتش گرفته باشد همینطور خشمگین
به او چشم دوخته گفت:
گیلبانو پیربازاری معروف به مادرِ بزرگ.
بعد یک جور آه کشید که جوانک رو کرد به آسمان نگاه
کرد. آن که لباس لکلکی پوشیده بود به ریشش دست زد و گفت:
– اینجا نیست چه هست من
اینهمه راه را بیخود نیامدم! کجا برم! من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به
این راحتی هست راه به این درازی را بیام بعد هیچی! دستِ خالی کجا برم من بچه هایم
را می خواهم!
یارو کمی این پا آن پا کرد. یک چادر بود که در آن
میز و تلفن قرار داشت. به طرف تلفن رفت زنگ زد. چند دقیقه نشده، آمد. یک جور که به
لکنت افتاده باشد به مادرِ بزرگ گفت:
اسمش نیست. تو اینجا نباید می اومدی. باید می رفتی…
مادرِ بزرگ، زانوهایش به لرزه افتاد. رنگ چهره اش
مانندگچ دیوار شده بود. با لبۀ چادر پیشانی اش را پاک کرد خشکش زده به یارو خیره
شد. همینطور شنیده نشنید که باید به پزشکی قانونی برود، مادر بزرگ از هوش رفت و غش
کرد دراز دراز روی سنگها افتاد دیگر نفهمید چه شد.
همین!
چهارشنبه۲۰ بهمن ۱۳۸۹ / هلند
/
[۱]فرهنگ نام میدانی در رشت است که مسیر رشت به تهران از آن
میدان می گذرد. بسیاری در این میدان برای سوار شدنِ اتوبوسهای در گذر از آنجا، می
ایستند.
[۲]پیر شوی یک جور سپاسگزاریست که به جوانها گفته می شود و
به معنی اینکه جوانمرگ نشوی و به پیری برسی.
