همساده خانه حلیبی سازه دانه ایجور حلیبیانا فاکش فاکش بوجور فاکشه کی اونه صدا
هفتا کوچا دواره. ایتا همساده زنای خوو
مرداکه مرا داوا دره جه اونه خرتو خشاکه اوچئن. ایتا کوهنه فوروش داد زنه:
سماوره
کهنه....می خریم.
چاچه دیمه ماره دانه فچم فچم تشته بوشوسته رختانا بردان دره
وارگانه. زاکه دانه دیفاره کش نیشته خو پایانه سر موشته خاک فوگودان دره خوره خوره
خاندان دره:
ایروز بوشوم آشپزخانه،
بیدم غذا فوسونجانه،
بوخوردمه بوخوردم،
می مار بامو می سره جور،
بوگفت مرا آی کوچی کُر،
کله سر تره
هاچین نوخور،
منام مره ننامه،
گمجه سر، نوخون بنامه!
داره ولگانه مئن زلزله جوخوفتنه خاندان دره. چیچیر
راسته دیفارا واچکسته ایجور دو وه شه بوجور کی خیاله گورشا بو جه آتش گوروزه. مار
خو زاکا فاندیره خوو نیگا مرا اونا نازا دره. بوشوسته رخته تشتا نِه بیجیر ایتا آه
کشه.
هان!
.
ترجمه فارسی:
.
ترجمه فارسی:
نیمروزِ آفتابی
خانۀ همسایه، حلبساز طوری حلبیها را بکش بکش بالا
می کشد که صدای آن از هفت کوچه می گذرد. یک زنِ همسایه با شوهرش برای جمع کردن
چیزهای بُنجُل دعوا می کند. یک کهنه فروش داد می زند:
سماورِ کهنه می خریم.
کنار
جوضچه مادر خمیده خمیده طشتِ رختهای شسته را می برد آویزان کند. بچه کنار دیوار
نشسته روی پاهایش خاک می ریزد و با خودش می خواند:
یک روز رفتم آشپزخانه،
دیدم غذا فسنجانه،
خوردم وُ
خوردم،
مادرم بالای سرم آمد،
به من گفت ای دختر کوچک،
سر اجاق برای خودت بیهوده
نخور.
من به روی خودم نیاوردم.
درِ دیگ گلی را روی آن گذاشتم![1]
در میان برگهای درخت، زنجره پنهان شده می خواند.
سوسمار چنان از دیوار بالا می رود که انگار داغ شده از آتش می گریزد. مادر به بچه
اش نگاه می کند و با نگاهش او را ناز می دهد. طشتِ لباسها را پایین می نهد و یک آه
می کشد.
همین!
.
.
[1] متن اصلی این ترانۀ کودکانه
به فارسی و چنین است:
رفتم توی آشپزخونه، دیدم غذا
فسنجونه، هی خوردم وُ هی خوردم. مامان اومد بالا سرم، با ملاقه زد توو سرم، آی سرم
آی سرم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر