گیلداستان: تازه کفش ( گل کوچیک)با برگردان فارسی - گیل آوایی

این عکس تزیینی ست.

گیلداستان: تازه کفش( گل کوچیک)

گیل آوایی

یکشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۳ - ۱ مارس ۲۰۱۵

آخری روز بو. آخری روز. مدرسه تاتیلا بوسته بو. نوروزه تاتیلی روزانه ره ایتا کو مشقو جریمه یو حیسابو ایملا یو درس فاده بید. مدرسه دروازه هاتو کی وازا بوسته، خیاله ایتا سد بشکسه، زاکان ایتا سیلابه مانستن هوروم کونان جه مدرسه بزه بید بیرون. تومامه جا پاک نوروزه سمفونی را دکفته بو. باهار آمونده بو دارانه تازه رختو تیتی یانه دیلبری مرا. خیابانانا فاندرستی همه چی ناهابو. هرتا جایا ده یی ایجور بوشو بی یا بو. دوکانانا تا تی دیل بخاستی بی کفشو لیباسو جلاسته بازارمجانام مورغانه مایی مرغ سبزی هاتو نوروزی لشکر پاک را تاوه دابید.

تازه فاره سه بو بخانه. مدرسه جا بامو، آبچینه کیتابا تاوه دا آیوانه سر. اوتاقه مئن دیفاره کش ایتا پیچه وامخته. هی چی نیافته. بامو بیرون تا داد بزنه کی انا ویشتایه. مار کی صارا مئن کاسه ماسه شوستان دوبو بوگفته:

-         هاسا شام چاکونم زای جان هاچین وان مج هی چی ننا.

زاکه دانه تا بایه ایچی بگه، همساده پسر اونا دوخاده:

-         مامد مامد

-         چیسه

-         بی یه ده

-  کویه بایم

-  ا.... مگه بازی نوکونی

-  چی بازی

-  گول کوچیک خاییم بازی بوکونیم.

- بس باموم

توندا کیتی بگردسته پاره کتانه بیافته. اونا دوکوده دونکوده ده بودو بوشو کوچه سر. ایبراهیم، اونه همساده پسر ایتا تیکه پیره بو پامودور خو دس بیگیفته کوچه سر اونه رافا ایسابو. هاتو بوگوفته خوری، دس تاوه دا ایتا تیکه پیره بویا واچرده. پیره بویا جول بزه بوگفته:

-         هی کس نامو داره کی

-         امی کوچه نخاییم بازی بوکونیم

-         چره

-         زارا پئر دکفه امی جان ولانه بازی بوکونیم

فوش بدا ندا راه دکفتد. زارا شانه خانه پوشت، ایتا تیکه زمین خالی ناهابو کی همیشک هویا گول کوچیک بازی کودید ولی تا ایتا شوت زه ییدی زاراشانه خانه دیفارا خوردی، زارا پئر هاچین سگه مانستن آمویی هامما دو وانه یی جه اویا. ایدفایام حسن، کی تازه بوشوبو کلاسه هفت، جه همه تانام پیله تر بو،فرار نوکوده بو، زاراپئره جولو به سا. هاتو دس به یخه بوستان دیبید کی حسنه پئر جه خانه بیرون بامو زاراپئره مرا خوشخوشانی بوکوده پسی ایتا بزه حسنه چان پسا بوگوفته:

-     راسته گه ده. تاراف تاراف توپپا زنیدی مردومه خانه دیفارا! خاب اینفر امی خانه دیفارام بزنه کی نتانیم جوم بوخوریم امی سر وا ببه آستانه گمج! بیشید ایجا دیگه.

بیچاره حسنه که دانه خو پئرا ایتا پیچه زرخ زرخ فاندرست بازین خو سرا تاوه دا بیجیر جه اویا بوشو. جه هو روز پسی حسنه همیشک زارایا ایجور ده فاندرستی. زاراپئره خونا بداشتی بی اودوشتی. جه هو زمات بو که زاراشان شویید موسافرت، اشانه ره چرچر بو گول کوچیک بازی بوکودیبیدو شکم سیرابو شوت بزه بید زاراشانه خانه دیفارا.

ایبراهیم پلاستیکی توپا خو تک فوزه، آخری نانتیکا جول زئن دوبو کی زاکان فاره سه دی. ایجانایی رادکفتید. بوشویید خیابان فانرسه، بن بسته مئن کی سالاسال هیکس اویا نه شویی نه امویی، دو تا گول بنایید ایتا آ سر ایتا او سر. ایبراهیم خو شلواره شلانقوزا دکشه یو اونه لنگا بوجور بزه. مامد خو پاره کتانه بندا فاکشه توشکه بزه. یار بیگیفتید. اینفر ایضافه بو. هی کس اونا نیگیفتی هاچین ماره پسر پاک دلم. پخ بوگفتی بی دوبالا جستی. مامد ایبراهیما بوگفته:

-         خاب اونام آمی پلاپچ.

ولی ایبراهیم بوگفته:

-         بازین شوما چارنفر اما  سه نفر!

مامد بوگفت:

 اولی بازه شیمی پلاپچ دویومی آمی پلاپچ! قوبیله!؟

ایبراهیم بوگفت:

قوبیل!

بازی شورو بوبوسته. هرتایا ده یی هاچین چفه عرق. مامه ایجور عرق بوکوده بو کی اونه دیمه سر هاچین عرق رابه کودی. ایبراهیم پاک هیستا بوسته خیال ایتا ودره اب اونه سر فوکودیبید. ماره پسر گاگلف ایتا توپ زه یی شویی گوله ور ایسایی. آیتا شیب بزن اویتا داد بزن آیتا دوخاد پاااااااااااااااس اویتا گفتی فادن ده. اویتا گفتی فوله ایتا گفتی پینالت پینالت تا آفتاب دتاب بوشوبو سایه پوشت جوخوفت تاریکا بوستان دوبو. همه تان ایجور خستا بوسته کی هاچین فو بزه به درازا کفتی. آرام آرامه هر کی خو خرت و خشاکا اوساده بوشو. ایبراهیمو مامد بمانسته بید. ایبراهیم بوشو توپا اوساده. مامد بیده ایجوفت کفش بمانسته داره. ابیراهیما بوگفته:

-         او کفش کیشینه؟

-         نانم. می شین نیه.

-         دلمه شین نی یه؟

-         شاید

ایدفایی مامد بوگفت:

-         اون به روزه کفشه.

بودووسته کفشا اوساده فوزه خو تک. را دکفتد. فاره سه یید بخانه. مامده مار دس نماز بیگیفته شون دوبو ایوانه سر جانمازه دم کی خو نمازا بخانه بیده مامدم فاره سه چاچه دیمه ایتا ودره مرا اب اودوشتان دره. هاتو ماره بیده نیده داد بزه:

-         ایبراهییییییییییییییییییییییییییییم........ایبراهییییییییییییییییییییییییم

مامده ماره صدا بیرون بامو:

-         تی چیلیکا چیسه زای! چره اتو داد زنی!؟

مامد خو مارا محل ننا. بازام داد بزه:

-         ایبراهیییییییییییییییییییییم

مامده مار بوگفته:

-         او کفشا جه کویه باوردی؟

مامد خو سرا واگردانه بوگفته

-         کو کفش

-         هو کفش کی تی تک فوزه باوردی بخانه

-         ایتا زاکانه شینه

-         تو چره باوردی بخانه

-         نانم کیشینه. بازه دیبیم جا بمانسته

-         کی جا بنا

-         نانم

دو واره داد بزه:

-         ایبراهیییییییییییییییییییییییییییم

هالا اونه ایبراهیم گفتن تومانا نوبوسته بو کی ایبراهیم پرچه جور خو کله باورده بیرون بوگفته:

-         داد نزن می پئر بخانه ایسا

-         آیی بیشیم دلمه خانه اونه کفشا فادیم

-         تا لاکانی بیشیم!؟

-         آها.  تی چرخه مرا شیمی زود واگردیم. 

-         پس داد نزن می پئر نفامه. بیه بیرون منام اموندرم.

دو نفری را دکفتید بوشویید لاکانی. دلمه خانا بیافتید. مامد درا بزه. ایتا مردای بامو بیرون بوگفته:

-         بفرمایید با کی کار دارید؟

مامد بوگفته:

-         آ کفش شیمی پسره شین نیه.

مرداکه آوه جا ندا دلمه صدا بامو:

-         آره ماله منه. خوب شد آوردید.

دلم بامو دره سر. مامد اونه کفشا فادا. مرداکه چوم دکفته مامده پاره کتانه. ایتا پیچه خو پسرا فاندرست ایتا نیگا مامدا بوکود. خو پسره دسا بیگفت شون دوبو خانه مئن کی مامده سرا ایتا دس بکشه یو بوگفت:

-         آفرین پسر. کاره خوبی کردی کفش پسرم را آوردی.

مامد خو سرا تکان بدا. ایبراهیم اونه دسا بیگیفت. چرخا سوارا بوستید. راه دکفتید. مرداکه اوشانا هاتو قاقا بو فاندرست.

ایبراهیم بوشو خو خانه. مامد فاره سه بو خوشانه خانه صارا مئن کی ایبراهیم صدا بیرون باموبو خو پئره مرا چکو چانه زئن دوبویو. اونه مار ایبراهیم هواداری باموبو.

مامد خو مارا بوگفته :

-         شام چی داریم

-         سیر واویج

-         خالی سیرواویج

-         نخیر ایتا گوسفندام تره بوکوشتم

مامد خو سرا تاوه دا بیجیر واورسه :

-         اکه شام خوریم

-         هالا کو شام تی پئر هالا نامو داره

مامد خو سرو کللا ایتا آب بزه یو بوشو کوچه سر هاتو آ سر اوسر، کوچه فاندرست. دور دوره شر شلمانه کش خو ریفقا بیده. بوشو اونه ور. بیده گریا دره. واورسه:

-         چی بوبو

-         هی چی

-         پس چره گریا دری

-         هیچی

-         خاب بوگو چی بوبو

-         مگه نانی فردا عیده

-         خاب ببه چره گریا دری

-         می پئر مرا بوگفته بو مره تازه کفش هینه. کفش کی نیهه هیچی تازه هاتو بنا هاسا کی فردا عیده مرا گه کهنه کفشا دوکنم

-         خاب چی به!

-         بوشو بابا ترام کی هالی نیبه!

ایتا پیچه اونه کنار بینیشته. خو خانه رایا فاندرست بیده اونه مار اونا دوخانه. ده بودو بوشو خوماره ویرجا واورسه:

-         چیسه مار

-         ایتا چاقه پسره بامو آ جابا فادا بوگفته تیشینه

مامد جابا خو ماره دس فاگیفت. وازا کوده بیده تازه کتانی اونه مئن دره. خو مارا فاندرست. ماره چوم هاچین برق زه یی. مامد کتانه باورده بیرون ایتا پیچه ارو اوو رو بوکوده. دونفری بوشویید خانه مئن. هالا ایوانا فانرسه خو مارا بوگفت:

-         من هاسا آیم

تا مار ایچی بگه جابا خو تک فوزه ده بودو بامو خو ریفقه ور. اویا بینیشت. خودسا تاوه دا اونه گردنه دور. جابا فادا اونه بوگفته:

-         بیدین ترا خوش آیه

اونه ریفقه چوم تا دکفته کفشه جابا، خیاله دونیایا اونا فادادی. جابا واکوده. تازه کتانه بیده . اونا جه جابه بیرون باورد. هالا فاندرستان دوبویو خو انگوشته مرا اونه سر ایجور کی خط بکشه بی انگوشتا بودو وانه کتانی جیره فاندرست ایجور کی اونه حاواس ننابو. مامد اونا بوگفت:

-         می مار می رافا ایسا واستی بشم. جابا بیگیر بوشو بخانه.

خو ریفقه رافا نه سا کی ایچی بگه ده بوبودو بامو بخانه. مار ایوانه سر سفره واشاده. پئره خو دسو دیما بوشوته باموبو سفره کنار بینیشته پلایا بوشقابه مئن موشته کودان دوبو. مار بوگفته:

-         جابه چی بوبو

-         فادم می ریفقا

-         کو ریفقا

-         بارام

-         بارام؟

-         آها

-         چره بارام؟ مگه تره نوبو!؟

-         نه

-         اگه بارامه ره بو چره باورده ایا؟

مامد هیچی نوگفت. خو سرا تاوه دا بیجیر بوشقابا فاکشه خو جولو. هاچین زالاش باوردانه مانستن پلایا موشته بزه ایجور کی اونه پئر قاقا بوسته به سا اونا فاندرست.

مار ویریشته بوشو موشوروفا آب دوکونه باوره. خو دیله مئن پاک خیاله گفتان دوبو:

-         آخه زای!!!!

ایتا آ بکشه پسی بوگفته:

-         اومیدوارم زای جان ایتا بنی صدتا اوچینی.

پئر تام بزه خو شاما خوردان دوبو. سفرا فاندرستی اونه خیال هیزار را شون دوبو. همساده خانه جا هی تا صدا نامویی. ماره خو دیله مئن هاتو اورشین کودان دوبو یو مامدا نازا دوبو. مامده چوما خیال ایتا کوه جلاسته نابی، های دوسته بوستی گاگلف زور زوریکی چوم پیله زه یی. کوچه سر ایتا جیوانه ره که دانه خاندان دوبو:

دیشب بیاده توو

تا صوب نوخوفتمه

با تی قشنگه عکس

قصه بوگفتمه

قصه بوگفتمه

هان.

برگردان فارسی

کفش تازه( گُل کوچک- فوتبال-)

آخرین روز بود. آخرین روز. مدرسه تعطیل شده بود. برای تعطیلیِ نوروز یک کوه مشق و جریمه و حساب و املاء درس داده بودند. به محض اینکه دروزاۀ مدرسه باش شد، انگار که یک سد شکسته باشد بچه ها با سر و صدا از مدرسه بیرون زدند. همه جا انگار سمفونی نوروز راه افتاده بود. بهار داشت با لباس تازۀ درختان و دلبریِ شکوفه ها می آمد.

تازه به خانه رسیده بود. از مدرسه آمده، پلاستیک کتابها را روی ایوان انداخت. کنار دیوار در اتاق کمی جستجو کرد. چیزی نیافت. بیرون آمد تا داد بزند که گرسنه اش است، مادر که در میان حیاط مشغول

شستن ظرفها بود گفت:

-         همین حالا شام درست می کنم بچه جان بیخود نگرد هیچ چیز نیست.

او  هم تا بیاید چیزی بگوید پسر همسایه صدایش کرد:

-         محمد

-         چیه؟

-         بیا دیگه

-         کجا بیام؟

-         اه.... مگه بازی نمی کنی؟

-         چی بازی ای؟

-         می خواهیم گل کوچک بازی کنیم.

-         پس اومدم

تنداتند  گشت کتانی پاره را یافت. آن را پوشیده نپوشیده دوید رفت سر کوچه. ابراهیم، پسر همسایه اش، یک تکه نان بربری با گوجه در دستش، سرِ کوچه منتظرش ایستاده بود. به محض اینکه گفت می خوری، دست انداخت یک تکه بربری را کند و در دهانش گذاشت، گفت:

-         کسی نیومده که!

-         در کوچه خودمان نمی خواهیم بازی کنیم.

-         چرا؟

-         پدر زهرا به جان ما می افته نمیذاره بازی کنیم.

فحش داده نداده راه افتادند. پشت خانه زهرا، یک تکه زمین خالی بود که همیشه همانجا گل کوچک بازی می کردند. ولی وقتی یک توپ به دیوارپشت خانه زهرا می خورد، پدر زهرا مانند سگ شده، می آمد همه را از آنجا دور می کرد. یک بار هم حسن، که تازه کلاس هفت رفته بود و از همه بزرگتر بود، فرار نکرده بود و جلوی پدر زهرا ایستاد. همینطور داشتند دست به یقه می شدند که پدر حسن از خانه بیرون آمد. پس از خوش و بش  با پدر زهرا به پشت گردن حسن زد و گفت :

-     راست میگه دیگه. تاراف تاراف توپ را می زنید به دیوار خانه مردم خوب یه نفر هم به دیوار خانه ما بزنه نمی تونیم تکان بخوریم سر ما هم می ترکه. یه جای دیگه برید.

حسن بیچاره کمی به پدرش با عصبانیت نگاه کرد سپس سرش را پایین انداخت از آنجا رفت. از همان روز پسین، حسن همیشه به زهرا یک جور دیگر نگاه می کرد. خونِ پدر زهرا را اگر داشت می نوشید. از همان زمان پسین بود که وقتی خانواده زهرا مسافرت می رفتند، برای بچه ها خوش خوشان می شد که گل کوچک بازی کنند و هرچه دلشان می خواست به دیوار خانه زهرا شوت کنند.

ابراهیم توپ پلاستیکی به بغل گرفته، آخرین تکه نان را داشت می خورد که بچه ها رسیدند. همگی راه افتادند، نرسیده به خیابان در یک کوچه بن بست که سالاسال کسی از آن نمی رفت نمی آمد، دو تا گل گذاشتند یکی این سر و یکی آن سر. ابراهیم کمرشلوارش را سفت کرد و لنگه اش را بالا زد. محمد بند کتانی پاره اش را گره زد. یار گرفتند یک نفر اضافه آمد. هیچکس او را یار خود نمی گرفت. او خیلی بچه ننه و چاقِ بی دست و پا بود. پخ می کردی از جا می پرید. محمد به ابراهیم گفت:

-         خوب اونام یار الکیِ ما

ولی ابراهیم گفت:

-         بعد شما چهارنفر ما سرنفر!؟

محمد گفت:

نیمه اول سرِ شما نیمه دوم سر ما. قبوله؟

ابراهیم گفت :

-         قبول

بازی شروع شده بود. هر کدام را می دیدی خیس عرق بودند. محمد یک جور عرق کرده بود که روی گونه اش عرق راه افتاده بود. ابراهیم حسابی خیس شده انگار با سطل آب رویش ریخته بودند. بچه ننه گاه گاه یک توپ می زد می رفت کنار گل می ایستاد. این یکی سوت می زد. آن یکی داد می زد. این یکی آن یکی را صدا می زد پاااااااااااااااس . آن یکی می گفت بده دیگه. آن یکی می گفت خطا. این یکی می گفت پنالت پنالت. آفتاب پشت سایه رفته و پنهان شده، تاریک شده بود. همه شان یک جور خسته شده بودندکه اگر فوت می کردی، می افتادند. آرام آرام هر کدام وسایل خودشان را جمع کردند و رفتند. ابراهیم و محمد مانده بودند. ابراهیم رفت توپ را برداشت. محمد دید که یک جفت کفش جا مانده است. به ابراهیم گفت:

-         اون کفش مال کیه؟

-         نمی دونم. مال من نیست.

-         پس مال کیه؟

-         مال بچه بی دست و پا نیست؟

-         شاید.

ناگهان محمد گفت:

-         اون کفشِ بهروزه.

دوید رفت کفش را برداشت زیربغلش گذاشت. راه افتادند.

به خانه رسیده بودند. مادر محمد وضو گرفته داشت می رفت کنار جانمازش که نماز بخواند دید محمد رسیده است.کنار حوضچه دست و صورتش را یک آبی زد و با سطل داشت اب می خورد. همینطور مادرش را دیده ندیده داد زد:

-         ابر اهیییییییییییییییییم.. ابراهییییییییییییییییییییییییییییییم

صدای مادر محمد درآمد:

-         گلویت را چه هست بچه! چرا اینطور داد می زنی؟

محمد مادرش را محل نگذاشت. باز داد زد:

-         ابراهیییییییییییییییییییییییییم

مادر محمد گفت:

-         اون کفشُ از کجا آوردی؟

محمد سرش را برگرداند گفت:

-         کدوم کفش؟

-         همون که زیر بغل گرفتی آوردی خونه؟

-         مال یکی از بچه هاست.

-         تو چرا خونه  آوردیش؟

-         نمی دونم مال کیه. داشتیم بازی می کردیم جا ماند.

-         کی جا گذاشت

-         نمی دونم

دوباره داد زد:

-         ابراهییییییییییییییییییییییییییییم

هنوز ابراهیم گفتنش تمام نشده بود که ابراهیم از بالای پرچین کله اش را بیرون آورده گفت:

-         داد نزن پدرم خونه است.

-         میای بریم خونۀ بچه ننه کفشش رو بدیم؟

-         تا لاکانی[1] بریم؟

-         آره. با دوچرخه ات میریم زود برمی گردیم.

-         پس داد نزن پدرم نفهمه. بیا بیرون من هم دارم میام.

دو نفری راه افتادند به لاکانی رفتند. درِ خانه بچه ننه را زدند. محمد در را زد. یک مرد بیرون آمد گفت:

-         بفرمایید با کی کار دارید؟

محمد گفت:

-         این کفش مال پسر شماست.

مرد جواب نداده صدای بچه ننه آمد:

-         آره مال منه. خوب شد آوردید.

بچه ننه دم در آمد. محمد کفشش را داد. چشم مرد به کتانی پاره محمد افتاد. کمی به پسر خودش نگاه کرد یک نگاهی به محمد انداخت. دست پسرش را گرفت به داخل خانه داشت می رفت که روی سر محمد دستی کشید و گفت:

-         آفرین پسر. کار خوبی کردی کفش پسرم رو آوردی.

محمد سرش را تکان داد. ابراهیم دستش را گرفت. سوار دوچرخه شدند. راه افتادند. مرد داشت خیره به آنها نگاه می کرد.

ابراهیم به خانه خودش رفت. محمد به داخل حیاط خانه شان رسید که ابراهیم صدایش بیرون آمد که

با پدرش داشت چانه می زد. مادر ابراهیم به هواداری ابراهیم آمده بود.

محمد به مادرش گفت:

-         شام چی داریم؟

-         برگ سیر سرخ شده

-         فقط برگ سیر؟

-         نخیر یک گوسفند برات می کشتم؟

محمد سرش را پایین انداخت پرسید:

-         کی شام می خوریم؟

-         - حالا کو شام! پدرت هنوز نیامده.

محمد آبی به سرو کله اش زد، رفت سرِ کوچه همینطور داشت این طرف آن طرف کوچه نگاه می کرد که آن دورها، پای تیر برق، رفیقش را دید. رفت کنارش. دید گریه می کند. پرسید:

-         چی شده؟

-         هیچی

-         پس واسه چی گریه می کنی؟

-         هیچی

-         خوب بگو چی شده

-         مگه نمی دونی فردا عیده؟

-         خوب باشه چرا گریه می کنی؟

-     پدرم به من گفته بود که برام کفش تازه می خره. کفش که نخریده هیچ تازه همینطور گذاشت حالا که فردا عید هست به من می گه کفش کهنه ام رو بپوشم.

-         خوب چی میشه؟

-         برو بابا تو هم که هیچی حالیت نیست.

کمی کنارش نشست. به طرف خانه اش نگاه کرد. دید مادرش دارد صدایش می کند. دوید رفت پیش مادرش، پرسید:

-         چیه مادر؟

-         یک پسرۀ چاق اومد این جعبه رو داد گفته مال تویه.

محمد جعبه را از دست مادرش گرفت. بازش کرد. دید یک کتانی تازه داخلش هست. به مادرش نگاه کرد. چشم مادر برق می زد. محمد کتانی را بیرون آورد. کمی این رو آن رو کرد. دو نفری به داخل خانه رفتند. هنوز کنار ایوان نرسیده به مادرش گفت:

-         همین حالا میام.

تا مادر چیزی بگوید، جعبه را زیربغل گرفت دوید. رفت کنار رفیقش. آنجا نشست. دست انداخت دور گردنش. جعبه را به او داد گفت:

-         ببین خوشت میاد؟

چشم رفیقش تا به جعبه کفش افتاد انگار دنیا را به او داده اند. جعبه را باز کرد. کفش کتانی تازه را دید. آن را از جعبه در آورد. هنوز داشت به آن نگاه می کرد که روی آن یک جور که خط بکشد انگشتش را زیر و  روی کتانی دواند. یک جور نگاه می کرد که حواسش نبود. محمد به او گفت:

-         مادرش منتظره باید برم. جعبه رو بگیر برو خونه.

منتظر رفیقش نماند که چیزی بگوید. دوید و به خانه برگشت. مادرش روی ایوان، سفره پهن کرده بود. پدر دست و صورتش را شسته، کنار سفره آمده نشسته بود پلو را در بشقاب داشت لقمه می کرد. مادر گفت:

-         جعبه چی شد؟

-         به رفیقم دادم.

-         کدوم رفیق؟

-         بهرام

-         بهرام؟

-         آره.

-         چرا بهرام؟ مگه واسه تو نبود؟

-         نه

-         اگه واسه بهرام بود واسه چی اینجا آوردند؟

محمد چیزی نگفت. سرش را پایین انداخت. بشقاب را جلویش کشید. مانند دل  ضعفه رفته ها یک جور پلو را مُشت کرد که پدرش خیره شده ایستاده به او نگاه کرد.

مادر بلند شد در تنگ آب کند بیاورد. در دلش طوری که انگار داشت می گفت:

-         آخه بچه!!!!!!

پس از اینکه یک آه کشید گفت:

-         امیدوارم بچه جان یکی بکاری صد تا درو کنی.

پدر سکوت کرده داشت شام می خورد. به سفره نگاه می کرد و خیالش داشت به هزار راه می رفت. از خانۀ همسایه هیچ صدایی نمی آمد. مادر در دل خود محمد را ناز می داد. به چشمان محمد انگار یک کوه آویزان شده باشد، هی بسته می شد گاه گاه به زور پلک چشمانش باز و بسته می شد. سرِ کوچه جوانکی داشت می خواند:

دیشب به یادِ تو[2]

تا صبح نخوابیدم

با عکس قشنگت

قصه گفتم

قصه گفتم.

همین.

---

[1] یکی از خیابانهای شهر رشت

[2] ترانه ای ست که شنیده ام اما شاعر و خواننده اش برایم هیچ وقت شناخته نشد.