...........بیجار، مهربانی یا تی دسانه جا باموخته داره کی اتو هرتا ول بیگیفته جانه ره هاچین ایازا مانه بجانا جلاسته.
باغ جه تو داره انهمه تایه دئنا کی جه باد بیگیر تا وارش، جه کاپیش تا پوتار،جه چیچیلاس تا چی چی نی، جه کلاچ تا کشکشرت هاتو سیرایی ناشتنی، جه آفتاب ویریز تا آفتابخوسان کی آلوغه بیگیفته ویشتایانه مانستن اوچینیدی، واچیندی، دیچینیدی بازام پاک چینا نیبه یو هوتو تی دسانه مانستن بی دریغه.
دار جه تی وفا باموخته داره کی قد بکشه تا اسمانه لچه گولاز فوروشه یو زالاش باورده زباله، کشه سایه دیمه یه. خانه تی صفا مرا نما داره یو من تی سایه جیر ایتا دریا ناجا تاب آرمه….. وای بوگو اکه تانم اتویی تی مرا بگم، بیشتاوم، راشِه بشمو تی یادا بیشمارمو نه را تمانا به نه تی یاد نه می ناجه سیرایی داره!؟
چی شناقی داره خاک کی هاممه تا سال خوشه خوشه تی دسانا خوشا ده خوشخوشانی.
قاقابو هاتو واهیله مانستن خیاله باله سر بینشته بازام تی مرا بوگو بیشتاوا درم. جه او سی یا سال کی دورابوم آویرا بوم. نه می دسفارس بی، نه تی دس فارس بوم!، می مرا ایسایی یو نه سایی. آیا چوتو می قسمت بوبوسته!؟ کی تانستی بدانه تا من بدانسته بیم که ایجور آویرا بم که نه ایتا آشنا نیگا یافمه نه ایتا دقه جه تاسیانی جیویزم!
گوروختن! جویشتن جه سی یا سالانی که خون وارستی جه همه جیگا. خاب تو بوگوفتی بوگوروز تی جانا جه بلا دورا کون! اسا کی هاف کویو هاف دریا جه تو دورابو دارم، می سایه مانستن می مرا هم ایسایی هم نه سایی منام تی مرا وختو بی وخت بوگو بیشتاوا درم.
می سایه مرا بال به بال روخانه لب هیسته واشانه سر شون درمه. آب هاچین آینا مانه. تا تی چوم کار کونه بیجارانه برنج باده مرا نازفوروشانا درید. برنجانه رقصا چیچی نن هورا کشیدی. تی یاد بمانسته داره یو تی دیل ناگیرانی مره. همه چی واگردانه سره تی بوشو پسی. هی چی خو جا سر ننا. آفتاب ایجور دیگه تابستانا سرا گیره. باهار ایجور دیگه بنا بوشو. سالاسال تی یاده مرا سبزا بمه یو تی تاسیانی جا خوشکه ولگانه مانستن غورصه باده دس آویرو ابیر.
وارش کی به هرتا وارشه چکه کی دپاچه درجه که شیشا تی صدایا خو مرا داره. دراسان خیاله کی ماتم بیگیفته داره، در وازا نوبوسته دوسته به. اوتاق، خیاله کی ایتا دیلمان هارای یا خو دیل جیما کوده اوخانا دره کی خیاله می واهیله دیله دس انجار بیگیفته داره کی هر تا اوخانه مرا ایتا جنگل جوخوفته شورما می جان تاوه ده. می دیل هاچین شواله کشه انهمه تی نشانا هرتا نفس هر جیگا چوم دکف، دینمه.
می سرا راستا کودم. مالما فاندرستم. کلاس هاچین قاقا بو می رافا ایسابید بخانم. ایجور ماسته مانستن همه تانا فاندرستم کی اوشانا باور نامویی من جه حرف زئن دکفتی بیم. هیچی نتانستیم بگم. می چوم سورخا بوسته بو. می چومانا ایتا سیا ابر بیگیفتا مانستی. بمانسته بوم. مالم بوگفته:
بخان!
اونا آویرابو نیگا مرا بوگفتم:
- چی بخانم؟
- چی بینویشتی؟
- هیچی!
- هیچی!؟
- نه هیچی!
- پس اون چیسه!؟
- ان! هی هی چی! هیچی نی یه.
مالم تام بزه کلاسا نیگا بوکود. بوسنی زنای ایجور کی اونه چومانا ول بیگیفته بی مرا فاندرست. ته کی یه روکونامجان کونامجان کونان های خاستی بایه می ویرجا بیدینه چی بوبوسته داره. سومالی زنای هاچین خو کپچو کیتیرا واچن دوبو ایجور کی مرا کونه وره کی بینشته اویسی بوبوستی بی. مراکشی مردای کم بمانسته بو بگه کلاس پلاسا وا بدیم بیشیم بار عرق بوخوریم. می کناری دانه خورا موشته بوکوده هوتو تامبزه بینیشته مرا فاندرست. مره مره بوگفتم:
مالم کی خیاله جه ایتا خجالتی جیویشتی بی ایتا
قیافه حق بجانب بیگیفته یو بوگفت:
بله بله. هاتویه. آفرین. ان ایتا ایستثنایه ده. ایتا
ایستثنایه!
بازین نه بنا نه اوساده ایدفایی بوگفته:
تو خیلی کلاسه وختا گیری!
مرا دینی!؟ هاچین تورابوستم جه اونه حرف. اونه داد
فاره سی پسی اتو می جیوابا بدا! ایتا پیچه اونا تام بزه فاندرستم بازین بیدم ایجور
مرا نیگا کونه کی یانی مالممه ده!. حق داشتی بیچاره واستی ایجور خورا نشان بدا بی.
منام مره بزم به او رایو بوگفتم:
تو بی یه می جا سر بینیش من تی جا درس بدم بیدین
تونام می مانستن کلاسه وختا نیگیری!!! می تقصیر نی یه. آ نیمکته تقصیره. اصلنام به
ان نی یه کی چن سال داری . ایا کی بینیشینی تونام بی چارساله زای هاچین ولوله!
مالم ایتا نفس بکشه. کلاس جه او خنده شوخی بیرون
بامو. منام می سرا تاوه دام بیجیرو می کاغذ ماغذانه مرا می سرا گرما کودم. می
کناری های خو دسه مرا بزه می تکا. هیچی نوگفتم. شاگردان ایتا ایتا بوشوده خوشانه
بینویشتا بخاندد. می نوبه فاره سه بو. نانستیم چی وا بگم. می کاغذانه مئن ایتا
تاسیانی شبه بینویشتا بیافتم. اونا بنام می جولو. هاتو بخانم نخانم بشم نشم کاغذا
مره مره واخانا دوبوم:
بیجار، مهربانی یا تی دسانه جا باموخته داره کی
اتو هرتا ول بیگیفته جانه ره هاچین ایازا مانه بجانا جلاسته.
باغ جه تو داره انهمه تایه دئنا کی جه باد بیگیر
تا وارش، جه کاپیش تا پوتار،جه چیچیلاس تا چی چی نی، جه کلاچ تا کشکشرت هاتو
سیرایی ناشتنی، جه آفتاب ویریز تا آفتابخوسان کی آلوغه بیگیفته ویشتایانه مانستن
اوچینیدی، واچیندی، دیچینیدی بازام پاک چینا نیبه یو هوتو تی دسانه مانستن بی
دریغه.
دار جه تی وفا باموخته داره کی قد بکشه تا اسمانه
لچه گولاز فوروشه یو زالاش باورده زباله، کشه سایه دیمه یه. خانه تی صفا مرا نما
داره یو من تی سایه جیر ایتا دریا ناجا تاب آرمه….. وای بوگو اکه تانم اتویی
تی مرا بگم، بیشتاوم، راشِه بشمو تی یادا بیشمارمو نه را تمانا به نه تی یاد نه می
ناجه سیرایی داره!؟
چی شناقی داره خاک کی هاممه تا سال خوشه خوشه تی
دسانا خوشا ده خوشخوشانی.
قاقابو هاتو واهیله مانستن خیاله باله سر بینشته
بازام تی مرا بوگو بیشتاوا درم. جه او سی یا سال کی دورابوم آویرا بوم. نه می
دسفارس بی، نه تی دس فارس بوم!، می مرا ایسایی یو نه سایی. آیا چوتو می قسمت
بوبوسته!؟ کی تانستی بدانه تا من بدانسته بیم که ایجور آویرا بم که نه ایتا آشنا
نیگا یافمه نه ایتا دقه جه تاسیانی جیویزم!
گوروختن! جویشتن جه سی یا سالانی که خون وارستی جه
همه جیگا. خاب تو بوگوفتی بوگوروز تی جانا جه بلا دورا کون! اسا کی هاف کویو هاف
دریا جه تو دورابو دارم، می سایه مانستن می مرا هم ایسایی هم نه سایی منام تی مرا
وختو بی وخت بوگو بیشتاوا درم.
می سایه مرا بال به بال روخانه لب هیسته واشانه سر
شون درمه. آب هاچین آینا مانه. تا تی چوم کار کونه بیجارانه برنج باده مرا
نازفوروشانا درید. برنجانه رقصا چیچی نن هورا کشیدی. تی یاد بمانسته داره یو تی
دیل ناگیرانی مره. همه چی واگردانه سره تی بوشو پسی. هی چی خو جا سر ننا. آفتاب
ایجور دیگه تابستانا سرا گیره. باهار ایجور دیگه بنا بوشو. سالاسال تی یاده مرا
سبزا بمه یو تی تاسیانی جا خوشکه ولگانه مانستن غورصه باده دس آویرو ابیر.
وارش کی به هرتا وارشه چکه کی دپاچه درجه که شیشا
تی صدایا خو مرا داره. دراسان خیاله کی ماتم بیگیفته داره، در وازا نوبوسته دوسته
به. اوتاق، خیاله کی ایتا دیلمان هارای یا خو دیل جیما کوده اوخانا دره کی خیاله
می واهیله دیله دس انجار بیگیفته داره کی هر تا اوخانه مرا ایتا جنگل جوخوفته
شورما می جان تاوه ده. می دیل هاچین شواله کشه انهمه تی نشانا هرتا نفس هر
جیگا چوم دکف، دینمه.
می سرا راستا کودم. مالما فاندرستم. کلاس هاچین
قاقا بو می رافا ایسابید بخانم. ایجور ماسته ماسنتن همه تانا فاندرستم کی اوشانا
باور نامویی من جه حرف زئن دکفتی بیم. هیچی نتانستیم بگم. می چوم سورخا بوسته بو. می
چومانا ایتا سیا ابر بیگیفتا مانستی. بمانسته بوم. مالم بوگفته:
بخان!
اونا آویرابو نیگا مرا بوگفتم:
چی بخانم؟
چی بینویشتی؟
هیچی!
هیچی!؟
نه هیچی!
پس اون چیسه!؟
ان! هی هی چی! هیچی نی یه.
مالم تام بزه کلاسا نیگا بوکود. بوسنی زنای ایجور
کی اونه چومانا ول بیگیفته بی مرا فاندرست. ته کی یه روکونامجان
کونامجان کونان های خاستی بایه می ویرجا بیدینه چی بوبوسته داره. سومالی زنای
هاچین خو کپچو کیتیرا واچن دوبو ایجور کی مرا کونه وره کی بینشته اویسی
بوبوستی بی. مراکشی مردای کم بمانسته بو بگه کلاس پلاسا وا بدیم بیشیم بار عرق
بوخوریم. می کناری دانه خورا موشته بوکوده هوتو تامبزه بینیشته مرا فاندرست. مره
مره بوگفتم:
آخه انا چوتو هولندی بخانم!؟
هان / آدینه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۳ – ۱۶ مه ۲۰۱۴
برکردانِ فارسی:
“خاست فرای Gast Vrij مهمان نواز”
هنوز ننشسته، همکلاسی‌ام پرسید:
نوشتی؟
چه را نوشتم؟
ننوشتی؟
چه را ننوشتم؟
هیچ بابا تو هم که پرتی!
خوب بگو چه را ننوشتم!
مگر معلم نگفته بود هر کس به انتخاب خود، چیزی
بنویسد.
خوب من هزار تا انتخاب دارم کدامش را باید می‌نوشتم.
حالا هزارتا پیشکش خودت. یکی را می‌نوشتی.
یک جوری موضوع را سر هم می‌آورم.
خنده‌ای کرد. سرش را پایین انداخت. شروع کرد به
فارسی هلندی چیزی از کتابش نوشتن. دزدکی نگاه کردم ببینم چه دارد می‌کند، آخر باز
هم دیر به کلاس رسیده بودم. دیدم سؤال‌هایی را که زیر درس ردیف شده، دارد پاسخ می‌نویسد.
دفتر وُ دستکم را جلویم گذاشتم. کتاب را باز کردم.
از آن سر کلاس یک زن بوسنیایی که همسن و سال مادربزرگم بود با نگاه مهربانش سر
تکان داد. خنده‌ای کردم و من هم برایش سرم را تکان دادم. بیچاره وکیل بود و در این
پیرانه‌سری دار و ندارش را آن‌جا گذاشته و اینجا پناهنده شده بود. آن طرف او، زن
سومالیایی مانند برج زهر مار به من کجکی نگاه می‌کرد. کناردستش مرد مراکشی چشمکی
به من زد. من هم با لبخندی از آن گذشتم. چشمم به معلمم افتاد که براستی از
دست من به تنگ آمده بود. همیشه هم یک جور با من چانه می‌زد که می‌فهمیدم خودش هم
از شلوغ‌بازی‌های من خوشش می‌آید. حتماً سن و سال مرا که می‌دید، یک جوری هوای مرا
نگه می‌داشت. ناگهان دیدمچشم
سیاهِ اسپانیایییک جوری دارد به
من نگاه می‌کند که انگار سالهای سال است که مرا ندیده.
شبِ اول که کلاس آمده بودیم هرکسی با یکی از
همکلاسی‌ها بگو بشنو می‌کرد تا خودش را بشناساند و آن دیگر را بشناسد. همینطور با
یکدیگر آشنا می شدیم. این رسم مدرسه بود که شاگردهای تازه آمده از حالت بیگانه
بودن درمی‌آمدند. من هم از همان اولین شب با سیه چشم اسپانیایی آشنا شده بودم و با
او شوخی شوخی لاس می‌زدم. یک زن برزیلی هم که براستی هفت خطِ روزگار بود با همه
مردها چنان حرف می‌زد که انگار صاحب همهشاناست. به هیچ زنی امان نمی‌داد تا با یکی از مردها تنها حرف
بزند. من هم از او خیلی بدم می‌آمد انگار ناپدری‌ام را دیده باشم. خودش هم فهمیده
بود، ولی نمی‌دانم چرا بیشتر به من گیر می‌داد. گاه گاه سعی می‌کردم او را بیشتر
تحویل بگیرم ولی می‌دیدم که بیشتر لوس می‌شود. وقتی می‌دیدم اینطور نمی‌شود،
دوباره کار خودم را می‌کردم انگار که او اصلن در کلاس نیست، وجودش را ندیده می‌گرفتم
و همین او را بیشتر دیوانه می‌کرد. همکلاسی‌هایم هم فهمیده بودند. گاه گاه می‌گفتند
بیچاره را دیوانه کرده‌ای. کمی با او دوستانه برخورد کن. من هم می‌گفتم که از او
خوشم نمی‌آید. خدا هم پایین بیاید، نمی‌توانم با او گفت و شنود داشته باشم و به
لاس زدن‌های او پاسخ بدهم. شما بروید بجای من با او لاس بزنید و مرا از دست او
خلاص کنید. اما سیه چشم اسپانیایی درست مانندسیندرلادر میان از خود
راضی‌ها یکی یکدانه بود. یکی یکدانه‌ای که از همان گفتگوی شب اول با او برادر
خواهر شده بودم نه برادرخواهری‌ای که سرِ هفتاد میلیون کلاه رفته باشد. از همان
گفتگوی اولین شب اسمش را ” ته
کی یه رو[۵]”
گذاشته بودم، یعنی دوستت دارم. ماجرا هم اینطور بود که “ترا
دوست دارم” را به بیست و چهار زبان نوشته شده داشتم. از ایتالیاییِ “تی یامو” بگیر
تا ژاپنیِ ” واتاشی وا
آناتا اُو آییشته[۶]”
از ” آی
لاو یو” انگلیسی بگیر تا ” ژوتم[۷]”
فرانسوی. وقتی به اسپانیایی گفتم ” ته کی یه رو“، طوری
خندید که از همان اولین شب اسمش را گذاشته بودم“ته کی یه رو“. گاه گاه همکلاسی‌هایم هم او را“ته کی یه رو” صدا می‌کردند. هرچه بود چشمم را از معلم دور کردم و به“ته کی یه رو” نگاه کردم. چشمانش برق می‌زد. معلم هم بلند
شده روی تخته سفیدِ آویزان بر دیوار کلاس نوشت:
خاست فرای Gast
Vrij (مهماننواز/ مهماندوست)
بعد از شاگردان یکی یکی می‌پرسید “خاست فرای” یعنی
چه. تا نوبت به من رسید. گفتم:
خاست فراییعنی بی‌مهمان!
تمام کلاس طوری خندید که انگار کلاس منفجر شده است.
معلم هم خنده‌اش گرفت. پس از کمی خندیدن گفت:
نه. بی‌مهمان نه. خاست فراییعنی
مهماندوست، یعنی مهماننواز
وقتی آبجو می‌خرم پشتش نوشته شده الکل فرای یعنی
بی‌الکل! برای همین “خاست فرای” هم بی‌مهمان می‌شود!
معلم شکمش را گرفت و خندید. کلاس هم که دیگر این
جور وقت‌ها لوس‌تر می‌شود، همگی خندیدند. در چشمان “ته کی یه رو” از خنده اشک جمع
شده بود. من هم به آن‌ها نگاه می‌کردم، حیرت زده از این‌که چرا می‌خندند. من که
جوک نمی‌گفتم.
معلم مبهوت به من نگاه کرد. داشت فکر می‌کرد. من
هم حیران، به او نگاه می‌کردم. کلاس از نگاه کردنمان ساکت شده بود. همگی منتظر
بودند ببینند معلم چه می‌خواهد بگوید. من هم دیدم معلم بیچاره مانند ماست بی‌حرکت
و درمانده، هیچ چیز نمی‌تواند بگوید. دلم برایش سوخت گفتم:
خوب در هر زبانی استثناء هست. این هم یک استثناء
است.
معلم که انگار از خجالت در آمده باشد، قیافه حق به
جانبی گرفت و گفت:
بله بله. همینطور است. این یک استثناء است. یک
استثناء.
سپس نه گذاشت نه برداشت گفت:
تو خیلی وقتِ کلاس را می گیری!
من را می بینی!؟ از این حرفش دیوانه شدم. به داد
او رسیده بودم اما او اینطور پاسخم را داده بود. کمی ساکت شده به او نگاه کردم سپس
دیدم طوری نگاهم می‌کند که یعنی معلم است دیگر! بیچاره حق داشت. باید یک جوری خودش
را نشان می‌داد. من هم خود را زدم به کوچه علی چپ و گفتم:
تو بیا جای من اینجا بنشین من به جای تو درس بدهم،
ببین تو هم مانند من وقت کلاس را نمی‌گیری!!! تقصیرِ من نیست. تقصیرِ این نیمکت
است. اصلن هم به این نیست که چند سال داری. اینجا که بنشینی تو هم مانند یک بچه
چهار ساله‌ی سربه‌هوای حرف گوش نکن می‌شوی!
معلم نفس راحتی کشید. کلاس از آن خنده شوخ بیرون
آمده بود. من هم سرم را پایین انداخته، خود را با کاغذهایم مشغول کردم. کناردستی‌ام
با دست به پهلوی من می‌زد. هیچ نمی‌گفتم. شاگردها یکی یکی رفتند و نوشته‌هایشان را
خواندند. نوبت به من رسیده بود. نمی‌دانستم چه بگویم. میان کاغذهایم یک دلنوشته
دلتنگانه داشتم که یافتمش. آن را جلویم گذاشتم. همینطور بخوانم نخوانم، بروم نروم‌کُنان،
نوشته را با خود واخوان می‌کردم:
“شالیزار مهربانی را از
دستان تو آموخته است که اینطور بر هر جانِ گُر گرفته ای، مانند شبنم صبحگاهیِ آویز
از گوشه‌های برنج را می ماند.
باغ این همه تدارک را از تو دارد که از باد بگیر
تا باران از مورچه بگیر تا ………….[۸]از سنجاقک بگیر تا گنجشک از کلاغ بگیر تا زاغ همینطور مانند سیرایی ندارها
( حریصان) از آفتاب‌خیز تا آفتاب‌نشین، مانند گرسنه‌های قحطی‌زده بر می‌چینند جمع
می‌کنند تلمبار می‌کنند، باز هم تمامی ندارد و همانطور مانند دستان تو بی دریغ است.
درخت از وفای تو آموخته که قد بکشد تا بلندای
آسمان فخر بفروشد و از گرما به جان آمده را سایه‌بان باشد. خانه از صفای تو نما
دارد و من زیر سایه تو یک دریا حسرت را تاب می‌آورم. وای بگو تا کی می‌توانم
اینطور بگویم، بشنوم از راهگذر بروم و یاد ترا بشمارم. نه راه تمام می‌شود، نه یاد
تو! و نه حسرت‌های من سیرایی دارند!؟
چه قدرشناسی‌ای خاک دارد که همه سال‌ها خوشه خوشه
بر دستان تو خوشخوشانه بوسه می‌زند.
حیرتزده همینطور سرگشته بر بال خیال نشسته باز هم
با تو بگو بشنو می‌کنم. از آن سالهای سیاه که دور شدم، گم شدم. نه تو در دسترس من
بودی و نه من دسترسی به تو داشتم. با من هستی و با من نیستی. اینجا چطور قسمت من
شده است!؟ چه کسی می‌توانست بداند تا من می‌دانستم که طوری گم می‌شوم که نه یک
نگاه آشنا می‌یابم نه یک دقیقه از دلتنگی رها می‌شوم!
گریختن، در رفتن ازسال‌های سیاهی که خون از همه جا
می‌بارید. خوب، تو گفتی فرار کن جانت را نجات بده. حالا که هفت کوه و هفت دریا از
تو دور شده‌ام، مانند سایه با من هم هستی هم نیستی! من هم با تو وقت و بی وقت بگو
بشنو می‌کنم.
با سایه‌ام دست در دست کنار رودخانه روی علف‌های
خیس می‌روم. آب مانند آینه می‌ماند. تا چشمت کار می‌کند برنج‌های شالیزار با باد
ناز می‌فروشند. رقص برنج‌ها را گنجشک‌ها هورا می‌کشند. یاد تو مانده است و دل‌نگرانی‌ات.
پس از رفتنت همه چیز وارونه شده است. هیچ چیز سرجایش نیست. آفتاب یک جور دیگر
تابستان را شروع می‌کند. بهار یک جور دیگر گذاشته رفته است. سالهای سال با یاد تو
سبز می‌شوم و از دلتنگی برای تو مانند برگ‌های زرد در بادِ غصه، گم شده، اسیرم.
باران که هر قطره‌اش به پنجره می‌خورد صدای ترا
دارد. پاگردِ در، انگار که ماتم گرفته است. در باز نشده بسته می‌شود. اتاق انگار
که یک دیلمان هوار را در دلش جمع کرده، واخوان می‌کند! انگار از دل سرگشته‌ام وام
گرفته که با هر واخوان، یک جنگل مه‌ی پنهان شده را به جانم می‌اندازد. دلم شعله می‌کشد.
این همه نشان از تو را هر نفس هرجای در نگاه می بینم.”
سرم را بلند کردم. به معلم نگاه کردم. کلاس مبهوت
منتظر بود بخوانم. یک جور مانند ماست به همه نگاه می‌کردم. باورشان نمی‌شد که از
حرف زدن کم آورده باشم. هیچ چیز نمی‌توانستم بگویم. چشمانم سرخ شده بود. چشمم
انگار آسمانی بود که ابرسیاهی آن را در بر گرفته باشد. مانده بودم، معلم گفت:
بخوان!
با نگاهِ گمی به او گفتم:
چه بخوانم؟
چه نوشتی؟
هیچی!
هیچی!؟
نه. هیچی!
پس آن چیست!؟
این! هی…. هی… هیچی نیست!
معلم به کلاسِ سکوت کرده نگاه کرد. زن بوسنیایی یک
جور که چشمانش آتش گرفته باشد به من نگاه می‌کرد. ته کی یه روبیقراری
می‌کرد. می‌خواست بیاید پیش من ببیند چه شده است. زن سومالیایی بیخود لب ور کشیده،
انگار که با من دعوا دارد. مرد مراکشی کم مانده بود بگوید کلاس را رها کن، بیا به
بار برویم عرق بخوریم. کنار دستی‌ام خود را جمع کرده همانطور ساکت به من نگاه می‌کرد.
با خود گفتم:
می دادو بیداد لیلیعاشورپوره مرا خاندنا وا ده یو تونداکیتی ایستکانه چایه نه کبلعلی آشپزه ور، شه بیرون دوخوانه:
- کبله تقی! کبله تقی! تی کله سرا یامان بیگیفت! بیا می ویرجا بیدینم تو چی گی آخه اتو زرخه پوتارا بو داری دوکانا دواری تازه لوچانام زنی!
کبله تقی تا واگرده مشته حوسینه آوجا ده، کله عباسه پیله پسرا دینه کی باله کا میان مورغانانا دوجین گودان دره। دو تا شلختی مورغانا بیگیفته داره خودس ایتا خوروسکلایه اویتا دسه مرا های فیچاله। اونا زرخ زرخ فاندره گه:
- اه برا کله عباسه پسر! ده ترا هیچی گیرنامو کی بیچاره خروسکلا فیچالستاندری!؟
کله عباسه پسر هاتو کی ویریشتان دوبو دگه را خوران شلخته مورغانانا نیهه باله کا میان خروس کلا ولاده یو کجه وره کی خو رایا گیره شه. کبله تقی اونا تا چندقدم اوشن تر هوتو زرخ زرخ فاندره.
مشته حوسین هرچی ایسه دینه کبله تقی حواس اصلن ننا اونه ویرجا. هاتو فیکرا شوبو کی کاسه آقا گه:
عکسانا هاتو ایتا ایتا فاندرستان دوبوم. مره قاقا بو هرتا عکسه مرا ایجور مره ول گیفتیم. ول گیفتنی کی مرا بردی سالانه هیزارتا یادو خاطره یو آتشه مئن راه یافتنو جه آتش دوارستن کی ایساییم هالا. یاده مرا تومامه روزا سگه جان کندان دیبیم. مگه ایتا دوتا بلا امی سر فوتورکسه بو! هرتا ایتا گورخانه مانه سن تومامه امی جانا دوارسته بو. محله زاکانا بوگفتیم کی جوما صوب نوبوسته شیمی کو. امی کار بوبوسته بو کی زاکانا ایجور امی دور جیما کونیم. هرتا یام ایتا دونیا صافو سادگی داشتیدی مثل ایتا الماس که واستی تراش بخورده بید.
محله کومیته جه امی دس ذلله باموبید اخرام نفامسته بید کی چی به چی ایسه. اطرف دیفارانا پاکا کودیدی اوطرف دو واره جه اشانه ایمام بیگیر تا کوشتو کوشتارا هاوار کودن پورا بوستی. کومیتی چی یان گفتیدی کی آخه ا محله زاکان همه تان سوسولیدی ا شوعارانا کی نیویسه!؟
خاشه کا تازه ترمیناله مئن تحویل بیگیفتمو باوردمه بخانه. خانه یام کی چی بگم هاچین ایتا دورسفته خانه کی کیربیت قوطی مانستن تته رج دیچه بید. شاهینو اردشیر و جهانگیرا م باموبید تا آفتاب نتابسته بیشیم کوه.
صوب هالا هفتا پادشایا خواب دئن دیبیم کی ایبراهیم کوله پوشتی بنا خو دوش پیله کانانا بامو بوجور و داد و فریاده مرا همه تانا جه خوابه ناز دپرکانه.
خوابه جا ویریشتیم. هر کی تونداکیتی خو سرو صورتا بوشوسته یو لیباس دوکوده راه دکفتیم. میدانی یا دوراسته اوتوبوسه رافا خیابانه کنار پا به ساییم هالا امی لبله بیجیر ناموبو که اوتوبوس فارسه یو همه تانی سوارا بوستیم. جهانگیر هرچی بیلیط داشتی فادا راننده یا بوشوییم اوتوبوسه آخر بینیشیتم. اوتوبوس هاتو ناله کونان و اهم اهم کونان سربالایی یا واچکستی یو شویی بوجور تا اینکی فاره سه ییم سه رایی اوین. پیادا بوستیم.
دَرَکه کم کم شولوغا بوستان دو بو. دسته دسته آدمان آمون دیبید. اردشیر بوگفته:
- اشانا کی دینی هاچین خوشانا پرکانیدی. هاتو دو قدم نامو ایسه ده ایتا پیچه لات بازی بیرون آورده بازین موشته خاکه مانستن که باده دس دکفه، همه تان آویرا بده. هاچین گرده خاک کونه ده! هان!
هالا خیلی بمانسته بو کی فارسیم پلنگچال. هاتو پوتاره مانستن کویا وچکسته شون دیبیم بوجور. مره خواندان دوبوم:
ماسوله شورم بیگیفته
غم بیگیفته
ماکلوانه سورخه گول بامو در
شور شوره وارشه کویانه سر
وای شور شوره وارشه کویانه سر
می پا ایتا سنگا بیگفته کم نهابو کی دگرا بوخورم بکفم دراز دراز سنگانه سر کی مسعود می بالا بیگیفته بوگفته:
-شون دیبی یا!!!
ایتا لبخند بزمو می رایا بیگیفتم. جهانگیر ده هاچین سگه حاجی فرجه مانستن خاستی همه تانا واکفه ایدفایی جهانگیره صدا بیرون بامو کی :
- ده نخواییم ایتا پیچه به سیم امی نفس بوجور بایه!؟ من ده هاچین واکفته دارم. مسعود خو کوله پوشتی یا ایتا پیچه جابجا بوکوده یو بوگفته خاب بیشیم بیجیر آبه کنار بینیشینیم.
واگردستم می پوشته سرا فاندرستم. درکه جه خاب دپرکستان دوبو. چراغان ایتا ایتا خاموشا بوستان دیبید. آفتاب گاگلف جه داره شاخو ولگ سوسو زه یی خیاله کی رقصا دوبو. همه تان ایجور کی زالاش باورده بید مسعوده لبلا بیگیفتده کی بیشیم بیجیر آبه کنار بینیشینیم.
ایبراهیم کی همیشک دیمیشتنه ره یام دنگو فنگ داشتی بوگفته ایتا پیچه ده بشیم بوجورتر ایتا قار ناها کی تانیم اویا ایتا آتش چاکونیم چایی بنیم صوبانه بوخوریم.
همه تان خیاله کی هاچین ده امی نفس به شوماره دکفتان دیبی،فاکش فاکش بوشوییم کویا بوجورتر. ایدفایی بیده ییم ایبراهیم خو رایا کجا کوده شون دره بیجیر.
مره می خیالا وامختان دوبومو هرتا مرا ایجور پرا گیفتیم. همه جا ایسابوم هی جایام نه سابوم. مره مره هاتو زمزمه کودان دوبوم:
او گرما گرمه بهار بو
فصل کار بو
سورخی جی سه تا زاکا بیگیفته
پئره ماره دیلا غم بیگیفته
وای پئره ماره دیلا غم بیگیفته
مسود واورسه:
- انا تا هاسا نیشتاوستم. کی بخانده داره؟
- نانم!
- جه کی یاد بیگیفتی؟
- زاکان زندانه مئن خاندیدی بازینام ده هاتو جیما بوستنه وخت بخاندیدی هیشکی یام نوگفته جه کی یا کویه ایسه.
- تا اخر دانی؟
- اصلن نانم اولو آخر کویا ایسه هاتو می یاد بمانسته داره منام گاگلف مره خانمه.
- دو واره از اول بخان.
تا بایم بخانم بیدم ایبراهیم پاک آهو مانستن سراجیری یا بوشو بیجیر، روخانا دوارسته اونه اویتا کوله سر خو کوله پوشتی یا بنا بیجیر همه تانا ایشاره بزه بایید
ایجور کی خیاله تازه نفس بیگیفتی بیم، هامه تانی وازو ولنگه مرا دو شوماره بوشوییم روخانه اوطرف. ایتا کوچی قار ناهابو کی اونه بیجر، روخانه بوجورتر ایتا کوچی آبشار خو مویانا پریشانا کوده غمزه فوروختی.
ایبراهیم تا بخایه سنگانه مرا ایتا کله چاکونه مسود رویی قابدانا جه خو کوله بیرون باورده بوشو آب دوکوده. جهانگیر هرچی خوشکه چوب بو جیما کوده. هاتو ایدفا بخودمان باموییم کی گول گوله آتش جه کله بیرون بامو نانو و پنیر و خورمایو هرچی خوردنی بو دیچه بوسته واشاده آبچینه سر اونه دورام زالاش باوردانه مانستن بینیشتیم ده بوخور
شکم کی سیرا بوسته یو ویشتایی خو دوما جیگیفته بوشو کی تا پلنگچال دو واره بایه. منام مره قاقا بوسته جنگل دباخته کویا فاندرستان دوبومو مره مره خاندان دوبوم:
انقده وا کار بوکونیم
بار بوکونیم
صدتا درده امی جان بداریم
هرچی کی دو ویم درمان نداریم
وای هرچی کی دو ویم درمان
، هرکی ایجور شیب زه دوبو یو یا ایچی گفتی و خنده کودیدی ایدفایی همه تانی تام بزه می دور جیما بوستید. سیکارکونا هاتو می انگوشتانه مئن داشتیمو خاندیم:
او گرما گرمه بهار بو
فصله کار بو
سورخه جی سه تا زاکا بیگفته
پئره ماره دیلا غم بیگیفته
وای پئره ماره دیلا غم بیگیفته
مردومه دیلام پورا بو
غم جیما بو
مردومهغما وا ول بیگیره
مرمر کاخانا آتش بیگیره
وای مرمر کاخانا آتش بیگیره
ایدفایی خیاله کی می انگوشتان ول بیگیفتیبید. سیگار کونا داده مرا کی:
-خیال بوکودیم چی ترا فوتورکسته!!! خوب بوبو! تا تو بیبی سیگار نکشی اخه کو امونو سیکار کشئن!؟ هرچی کوه نورده آبرو ببردی تو
منصور ویریشته اردشیره مرا می دسو بالا بیگیفتد تا بوجونبوم همه تانی بکفتد می سر مرا جه قاره مئن ببردد بیجیر یک دو سه تاوه داده آبه مئن. هاچین بوبو بوم هیستو چوره. هامه تان خاندان دیبید:
مرمر کاخانا آتش بیگیره
مرمر کاخانا آتش بیگیره
همه تان پاکفورشه مانستن باده دس اسیرهرکی ایجور پر بکشه بید.هرکی یا ایتا بلا فوتورکسته بو.
مسودا فاندرستم، دار بزه بید
منصور تیرباران
هادی اعدام
اردشیر آویرا بو
جهانگیر جیویشته
ایبراهیم خاوران
عکسانه فاندرستیم عکسانه مرا بوشوبوم. جه کارخانه یان تا کویان جه قرار تا گورورختن. جه نیویشتن تا جیویشتن.......
