گیلداستان: منو می شهره ایشنبه کلیسا= من و کلیسای یکشنبۀ شهرم - گیل آوایی

منو می شهره ایشنبه کلیسا

گیل آوایی

هر تا ایشنبه، کلیسا تورا به. هاتو یک روند انه ناقوسه صدا شهرا دیپیچه. ایجور کی خی یاله تومامه شهره آدمانا خایه دوخانه. نه ایتا، دوتا!، ای بار، دو بار!، هاتو توره لافند وورسینه گابه مانستن، کی ایتا زنگوله اونه گردن جلاسته نابی یو لاته مئن بو دو وه، صدا ده.

می دیمپرا بوشوسته، مویانا ابو شانه بوکوده، ایتا دسته گول! بوبوسته، بینیشته میزه کنار، می قهوا بوخورده، ایتا پیپ ول تاوه دامو هاتو کی پوک زئن دوبوم، بزه می سرا بشم بیرون. کویا؟ هرجیگا! چی واسی؟ چی واسی ناره! هاتو آ پا اوپا کودنه مره ویریشتم، لیباس دوکودمو بوشوم بیرون.

تام بزه صوبه هاوا  مرا دیپیچسته. می جانا واج باورده، خوشخوشانی جه راشی دوارستان دوبومو همه جایا فاندرستان دوبوم.

ایتا سگ لاب نوکودی. ایتا ماشین پیدا نوبو. همسادان، همه تان هفتا پاده شایا خاب دئن دیبید. ایشنبه یان هاچین زمینو زمان پاک دمردانه مانه. هرچی پوک زه ییم دود نامویی. می پیپا دو وار بیگیرانم. ایتا پوک بزمه خیاله دیزلی ماشین گاز بده ایجور دود بایه که تومامه جایا بیگیره، جه می پیپ دود بامو بیرون می چومانه جولویا بیگیفته.

فیکرا شو مره  شون دوبوم. مرا یادا شوبو چره باموبوم بیرون. ایشنبه او وخته شهره مئن، هاچین لل پر نزه یی. چره باموبوم بیرون؟ چی خاستیمی؟ مره مره می جا واورسه ییم بازین فکر کودیم یاد باورم چی واستی باموبوم بیرون.

هاوا هاچین ایجور کی آدمانه مرا قار بوکودیبی، اخم بوکوده بو. داره ولگ دباخته شاخان ایتا جوم نوخوردی. گاگلف ایتا آب کاکایی صدا آمویی. ایجور کی خی یاله انا چولموس بیگیفتی بی انه داد بوشوبی آسه مان.  ایتا کشکرتام دور دورشر هاتو داد کودی کی پاک چورتیکایا جه ایتا بولندی تاودد بیجیر.

می کراواتا ایتا پیچه دکه شم. پیرانه یاقا چاکودم. دس ببردم جردقه جیبه مئن. بیدم سوبول اونه مئن پوشتک زنه. اونه پولوکا ایتایا وازا کودم. می قیشا دکشم شلواره شلان قوزا صافا کودم. کراواته دوما ایتا پیچه فاکشم صاف بمانه. دس تاوه دامه شلواره جیب، کوته پره می دسه سر جلاسته، را بوشوم.

خیابانه کنار، ماشینان پارک بوبوسته، ادمانه ناجه یا داشتیدی. خیابانه دیل بیگیفتا مانستی جه اون همه تسکه تنایی، پاک تاسیانی داد  زه یی تام توم بزه.

تا تی چوم کار کودی پیاده رو فاکشه بو. دراز دراز، شهره مئن درازا بوسته کفته بو. رانمایی چراغان هاچین سورخو سبز بوستی. لل پر نزه یی. دوکانان دوسته بو. تام بزه ایشنبه مئن شهر دمرده بو. زندگی خابا شوبو یو من بوبوسته بوم شهره نفس کش! ایتا شهر بمانسته بو مره! من بومو ایتا شهر! ایتا شهر زندگی بومو ایتا زندگی شهر!

هاتو فکراشوبوم. من اویا چی کودان دوبوم؟ کویا شون دوبوم؟ اصن چره بیرون باموبوم؟ مره مره چورتیکا آمون دوبوم جه کار، جه بیکار، جه دار جه ندار، جه دو دوتا چارتا تا فلسقه یو من مرا قوربان بوستن!. کرا هیزارجا می فکر شویی دسه خالی واگردستی. همه چی می کله مئن وازو ولنگا دوبو، هی چی یام ننابو. مره خالی فکرا دوبوم. جه می خانه یو می خیابان دوارسته، شون دوبوم. هاتو کلیسایا فان رسه بیدم ایتا سیاه دوکوده مردای، نو نوارا کوده، سیفیدی یقه بزه بیرون، تر و تمیز، دو تا دسه همدیگه توشکه بزه خو جولو، خنده مرا، مرا فان درستان دوبو. ایجور کی اونهمه سروصدا دانه مرا بتانسته بو اینفرا فاکشه کلیسا.

مره مره  بوگفتم: حوکمن فکرا دره کی آموندرم کلیسا!

ایجور فاندرستی کی آدمه دیل نامویی اونا نیگا نوکونه یو خنده نوکونه. هالا خیلی بمانسته بو کی اونا فاره سم. ایتا چار راه می میانو اونه می یان ناهابو. چار را اوطرف اون ایسابو کلیسا دره جولو، ایطرفه چار رایام من کرا شون دوبوم اونه طرف. چراغ سورخ بو. اونه پیاده شونه پولوکا فیشار بدام کی سبزا به. هاتو فشار بدا ندا سبزا بوسته. جه خیابان دوارستمه. پیاده رو اوشن تر فان رسه، بامو می طرف. منام دکفته حریفه میدان بوبوسته، خنده مرا اونا فان درسته می  یو گیجه مورغانه مانستن ایجور قاق بوم کی مرا ایشتباه بیگیفته داره. ولی اون ایجور می طرف آمون دوبو کی خی یاله سالانه ساله مرا شناسه.

اون مرا فارسه یا اینکی من اونا، نانم!، ولی ای وخت بیدم کی اونه دس می دسا بیگیفته ایجور کی دو تا دس برار همدیگه یا خاید خوشا دد! مرا دینی!؟ قاقا بوم.  هاچین چنگرا بوسته اونا کرده کارانا فاندرستان دوبوم. می دسا بیگیفته فاکش فاکش بردان دوبو کلیسا دورون! هی کس نه سابو! ایتا پیله کلیسا بویو منو اون! واخبردارا بوم کلیسا دره جولو ایسابوم اونه مرا. می دس اونه دس، ایجور کی ده کم بمانسته بو مرا کشا گیره! ایدفایی واخوبا بوم ایجور کی هیپنوتیزمه جا دپرکسته بیم! بوگفتم:

-         وات آر یو دوینگ!؟WHAT ARE YOU DOINJG!? چی کودان دری!؟

-         وی آر گوینگ تو پری تو گدر!؟  we are going to pray together! خاییم بیشیم همدیگه مرا نیایش بوکونیم!

-         توو پری!؟ تو گه در!؟ تو پری وات!؟ to pray!? Together!? To pray what!? نیایش بوکونیم!؟ همدیگه مرا!؟ کی یا نیایش بوکونیم!؟

-         اور لرد جیسس کرایست!Our lord jesus Christ  امی ارباب( امی خودا)، عیسی مسیح!

-     بات آی دونت هاو اینی لرد! آی ام مای اون لرد! یو نو! But I don have nay lord! I am my own lord. You know! ولی من ارباب پارباب نارمه! من خودمه اربابم! دانی!

-          او.... یو ور نات کامینگ فور ساندی پری!؟Oh…. You were not coming for Sunday pray!?  اوه... تو ایشنبه نیایشه ره نامون دیبی!؟

-     آی دونت گو فور انی دی پری! نات ساندی نات این آزر دی! I don't pray any day! Not Sunday not any other day!  من هی تا روزه ره نیایش نشمه! نه ایشنبه نه هی تا روزه دیگه!

-     اوه.... ایت دازنت ماتر. جاست وان تایم ایز نات سو ایمپورتانت. ایتز به تر تو ترای وانس!Oh…. it doesn't matter. Just one time is not so important. It's better to try once! اوه.... مهم نی یه. فقط یک بار ایمتحان کودن اونقد اهمیت ناره. خوبه ایدفا ایمتحان بوکونی!

-          سر! یو توک می رانگ! آی ام جاست فور ا واک! آ لاو دیس موریننگ سایلنس، مورنینگ وزر. آی پرفر تو پری می سی رازر دان یور لرد! ایف یو لایک، یو کان کام ویت می تو پری در! نکست تایم این یور چرچ! او کی!!!؟؟؟Sir! You took me wrong! I am just for a walk! I love this morning silence. Morning weather. I prefer to pray my Sea rather than your lord! If you like, you can come with me to pray there!  آقا! مرا ایشتباه بیگیفتی! من فقط باموم قدم بزنم! من صوبه تام زئنا دوس دارم. صوبه هاوایا. ویشتر خایمه کی می دریایا نیایش بوکونم تا تی اربابا! اگه دوس داری تانی می مرا اویا نیایش بوکونی!

-     او..... نو...ن... مای سان!  تو دی ایز ساندی! اِ لات آو پری یر کامینگ!Oh….. no….no… my son! Today is Sunday! A lot of prayers are coming!  اوه....نه....نه می پسر! ایمرو ایشنبه یه. ایتا عالمه نیایشکون آمون درد!

-     گود فور یو سر. دِن هاو نایس ساندی پری.Good for you sir. Then have a nice Sunday pray!  افرین به شوما اقا. پس ایشنبه نیایشه خوبی بداری!

-     تانک یو مای سان تاک یو مای سان. گاد بی ویت یو! Thank you my son. Thank you my son. God be with you.  سپاس می پسر. سپاس می پسر! خودا تی مرا ببه!

-     یو نید گاد مور دان می سر! آی دونت نید انی گاد! You need god more than me sir! I don't need any god!  شوما به خودا ویشتر نیاز داریدی تا من! هی تا خودا نیاز نارمه من!

ایجور مرا فاندرست کی هم خاستی می کللا بکنه هم خاستی مرا گوز  بجیبا کونه ولی اونه زور فان رسه یی نه می کللا بکنه نه مرا گوز بجیبا کونه. هاتو قاقا بو فاندرست. شایدام خو دیله مئن فکرا دوبو کی خودا ایتا شیطان اونه ره اوسه کوده بو کی اونه قابا بودوزه! من جه کویه بدانسته بیم!؟ اشان همه کسا یا خودشانه مانستن فرشته دینه ده یا اینکی جه شیطاند! همه چی یام ایمتحانه کی جه بهشت اوشونا تاودد باورد جهندم!!! هرچی بو، هی چی فکر کودی، مره خوش بحالی کودیم. اونا ایتا لبخند بزه ایجور کی خودا می مرا بو کی جه اون جیویشتمه. هاتو بوشو نوشو، تومامه می دکور پیکور بهم بوخورده بو. رُو باورده بوم. ده شهر او شهر نوبو. ده هاوا اوو هاوا نوبو. ده خیابان اوو خیابان نوبو. شهر هاچین بوبوسته بو هو کلماجین شهر! بازام هو فاکش دکش شهر! کی هر کی ایجور سراجور سراجیر شونه مرا ایتا دونیا جه خودش دورا بوستان دره. نانم چی وخت چوتو واگردسته بوم. ایدفا واخوبا بوستمه کی بیدم می کامپیوتره پوشت نیشتمه یو انا نیویشتان درمه!

هان!

برگردان فارسی:

من و یکشنبۀ کلیسای شهرم

هر یکشنبه کلیسا دیوانه می شود. همینطور یک ریز ناقوسش در تمام شهر می پیچد. طوری که انگار می خواهد تمام آدمهای شهر را صدا بزند. نه یکی نه دو تا یک بار یا دو بار همینطور مانند گاو دیوانۀ رها شده در زمین چرای حیوانات، طنابش را پاره کرده می دَوَد و زنگلولۀ آویزان بر گردنش صدا دهد، صدا می دهد.

سر و رویم را شسته،  مثل دستۀ گل موهایم را آب وُ شانه کرده، به سرم زد بیرون بروم. کجا؟ هر جا! برای چه؟ هر چه! اصلن برای چه ندارد! همینطور این پا آن پا کنان، بلند شدم. لباس پوشیدم و بیرون رفتم.

هوای ساکت شهر در من پیچید. جانم را تازه کرد. خوش خوشانه از راه خانه ام داشتم می رفتم به همه جا چشم می دوختم.

صدای سگی نمی آمد. ماشینی پیدا نبود. همسایه ها، همه شان هفت پادشاه را خواب می دیدند. یکشنبه ها انگار زمین و زمان خفه شده ها را می ماند. هرچه پُک می زدم دود نمی آمد. پیپم را دوباره گیراندم. پکی زدم چنان که ماشین دیزلی گاز بدهد و دود بلند کند، از پیپ من دود بیرون می زد و جلوی چشمم را می گرفت.

با خودم فکر می کردم. یادم رفته بود برا چه بیرون آمده بودم. روز یکشنبه در آن وقت صبح در شهر حتی حشره ای هم پر نمی زد. برای چه بیرون آمده بودم؟ چه می خواستم؟ از خودم می پرسیدم و بعد فکر می کردم بیاد آورم برای چه بیرون امده ام.

کراواتم را کشیدم. یقه پیراهنم را درست کردم. دست به جیب جلیقه ام بردم. ساس در آن پشتک وارو می زد. یکی از دکمه هایش را باز کردم. کمربندم را سفت و کمرِ شلوارم را درست کردم. انتهای کراوات را کشیدم تا صاف بماند. دست در جیب شلوارم انداختم و لبه های کت روی دستم اویزان شد.

کنار خیابان ماشینها پارک شده بودند، حسرت ادمها را داشت. خیابان از آن همه سکوت و تنهایی مانند دلِ اندوهگین را می ماند. انگار از دلتنگی در سکوتش فریاد می کرد.

تا چشمت کار می کرد پیاده را کشیده شده بود. دراز دراز در میان شهر دراز شده افتاده بود. چراغهای راهنمایی بیهوده سرخ و سبز می شدند. حشره پر نمی زد. دکانها بسته بودند. در یکشنبۀ ساکت، شهر غرق شده بود. زندگی بخواب رفته بود. من بودم و نفس کشُ شهر! یک شهر مانده بود برای من! من بودم و یک شهر! یک زندگی شهر بودم و یک شهر زندگی!

همینطور به فکر رفته بودم. آنجا چکار می کردم؟ کجا داشتم می رفتم؟ اصلا چرا بیرون آمده بودم؟ برای خودم از کارم چرتکه می رفتم. از کار تا بیکار از دار تا ندار از دو دوتا چارتا تا فلسفۀ از خود ممنون بودن! فکرم به هزار راه می رفت دست خالی برمی گشت. همه چیز در سرم شلنگ می انداختند. هیچ چیز هم نبود. برای خودم بی دلیل فکر می کردم. از خانه ام تا خیابان گذشتم. داشتم می رفتم. حالا به کلیسا نرسیده بودم که دیدم یک مرد سیاه پوشیده تر و تازه سفیدی یقه پیراهنش بیرون زده تر و تمیز دو دستش را جلویش گره زده با خنده داشت به من نگاه می کرد. طوری که آنهمه سروصدا انداختنش توانسته بود یک نفر را به کلیسا بکشاند.

با خودم گفتم: حتمن دارد فکر می کند که من به کلیسا می روم!

جوری نگاه می کرد که آدم دلش نمی آمد به او نگاه نکند و نخندد. هنوز خیلی مانده بود که به او برسم. یک چهار راه میان من و او فاصله بود. آن طرف چهار راه جلوی در کلیسا ایستاده بود یک طرف چهار راه من داشتم به آن سو می رفتم. چراخ سرخ بود. دکمۀ پیاده روی چراغ راهنمایی را فشار دادم تا سبز شود. همینطور فشار داده نداده سبز شد. از خیابان گذشتم. با آن طرف تر پیاده رو نرسیده بودم بطرفم آمد. من هم مانند حریفی که به میدان افتاده شده باشد، شده، با خنده به او نگریستم مانند مرغهای گیج طوری مات شده بودم که نکند مرا اشتباه گرفته باشد. ولی او طوری به طرفم می آمد که انگار سالهای سال است مرا می شناسد.

او به من رسید یا من به او، نمی دانم! اما ناگهان دیدم که دست مرا گرفته طوری که دو دوست یار غار با هم خوش و بش می کنند. من را می بینی!؟ شگفتزده شدم. از رفتارش انگار خشکم زده است به او نگاه می کردم. دستم را گرفت کشان کشان داشت به داخل کلیسا می برد. هیچکس نبود. یک کلیسا بود و من و او. بخودم آمدم جلوی در کلیسا با او ایستاده بودم. دستم میان دستان او. طوری که کم مانده بود مرا بغل کند! ناگهان بخودم آمد طوری که از هیپنوتیزم در آمده باشم. گفتم:

-         وات آر یو دوینگ!؟WHAT ARE YOU DOINJG!? داری چه کار می کنی!؟

-         وی آر گوینگ تو پری تو گدر!؟  we are going to pray together! می خواهیم برویم با یکدیگر نیایش کنیم!

-         توو پری!؟ تو گه در!؟ تو پری وات!؟ to pray!? Together!? To pray what!? نیایش کنیم! با همدیگر! چه را نیایش کنیم.

-         اور لرد جیسس کرایست!Our lord jesus Christ   اربابمان( خدایمان ) عیسی مسیح را!

-     بات آی دونت هاو اینی لرد! آی ام مای اون لرد! یو نو! But I don have nay lord! I am my own lord. You know! اما من ارباب(خدا) ندارم! من خدای خودم هستم. می دانی!

-          او.... یو ور نات کامینگ فور ساندی پری!؟Oh…. You were not coming for Sunday pray!?  او....تو برای نیایش یکشنبه نمی آمدی؟

-     آی دونت گو فور انی دی پری! نات ساندی نات این آزر دی! I don't pray any day! Not Sunday not any other day!  من برای هیچ شنبه ای نیایش نمی روم. نه یک شنبه نه هیچ روز دیگری!

-     اوه.... ایت دازنت ماتر. جاست وان تایم ایز نات سو ایمپورتانت. ایتز به تر تو ترای وانس!Oh…. it doesn't matter. Just one time is not so important. It's better to try once! اه.... مهم نیست. فقط یک بار نیایش کردن زیاد مهم نیست. بهتر است که یک بار امتحان کنی.

-     سر! یو توک می رانگ! آی ام جاست فور ا واک! آ لاو دیس موریننگ سایلنس، مورنینگ وزر. آی پرفر تو پری می سی رازر دان یور لرد! ایف یو لایک، یو کان کام ویت می تو پری در! نکست تایم این یور چرچ! او کی!!!؟؟؟Sir! You took me wrong! I am just for a walk! I love this morning silence. Morning weather. I prefer to pray my Sea rather than your lord! If you like, you can come with me to pray there! مرا اشتباه گرفتی آقا! من فقط داشتم قدم می زدم. سکوت صبح را دوست دارم. هوای صبح را. دوست تر دارم دریایم را نیایش کنم تا اربابت را. اگر دوست داری می توانی با من بیایی آنجا نیایش کنی.

-     او..... نو...ن... مای سان!  تو دی ایز ساندی! اِ لات آو پری یر کامینگ!Oh….. no….no… my son! Today is Sunday! A lot of prayers are coming!  آه نه نه پسرم! امروز یکشنبه است مردم زیادی برای نیایش می آیند!

-     گود فور یو سر. دِن هاو نایس ساندی پری.Good for you sir. Then have a nice Sunday pray!  آفرین به شما اقا. پس یکشنبه خوبی داشته باشی!

-     تانک یو مای سان تاک یو مای سان. گاد بی ویت یو! Thank you my son. Thank you my son. God be with you.  سپاس پسرم. سپاس پسرم. خدا با تو باشد

-     یو نید گاد مور دان می سر! آی دونت نید انی گاد! You need god more than me sir! I don't need any god!  شما به خدا بیشتر از من نیاز دارید! من به هیچ خدایی نیاز ندارم!

طوری نگاهم کرد که هم می خواست کله ام را بکند هم می خواست خرم کند. اما نه زورش می رسید خرم کند نه کله ام را بکند. همینطور شگفتزده نگاهم می کرد. شاید هم در دلش داشت فکر می کرد که خدا یک شیطان برایش فرستاد که گولش بزند. من از کجا می دانستم!؟. اینها، همه را یا مثل خودشان فرشته می دانند یا شیطان! همه چیز هم یک امتحان برای انداختنشان به بهشت و جهنم است. هر فکری که می کرد برای خودم خوش به حالی می کردم. لبخندی به او زدم طوری که خدا با من بود که از دستش در رفتم. همینطور رفته نرفته تمام دکورم بهم ریخته بود. وا رفته بودم. دیگر شهر، آن شهر نبود. هوا همان هوا نبود. خیابان دیگر آن خیابان نبود. شهر درست همان شهر درهم برهم شده بود. باز هم همان کش مکش. که هر کسی یک جور با سربالا سرپایین رفتن دارد از خودش دور می شود. نمی دانم چه وقت چطور برگشته بودم. وقتی بخود آمدم که دیدم پشت کامپیوترم نشسته و این را می نویسم.

همین!