۱۴۰۰ آذر ۱۰, چهارشنبه

کاکوله / گیلداستان با ترجمه فارسی آن - گیل آوایی

کاکوله/ گیلداستان

گیل آوایی/ دوشنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۸ - ۰۷ اکتبر ۲۰۱۹

-         کاکوله کاکوله کاکوله، کاکوله نوکون ناز، مره بخوان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز... کاکوله کاکوله کاکوله....

می هاواس ننابو. مره مره خاندان دوبوم. ایتا نیگا می شین کاغذانه مئن، هیزارتایام می ماریخاک ناهابابو. وختیام کی تره تره تی میان آویرابی، هیکس نانه آویری، ایساییو نِسای. کی تانه بدانه تی دیل پراگیره شه، تا واخوبابی، هیزارجایا وامخته، اورشین بامو داری. تی دسام نی یه کی تیخیالا، گابه مانستن شکل بزنی[1]، سرادی تا جه تی ها زمانو مکانو کارا دن واره.

کاغذان پاییزه ولگانه مانستن می میزه سر فوجه بید. آی تا گیفتیم اویتا ناییم. پورزمات نی یه کی ده نشاستی همه چه دیجیتالی اوسه کودن یا گیفتن. هانه واسی گاگلف منام واستی کاغذپاغذا کی نواستی دیجیتالی اوسه کودیبم، دسدسی واستی ببردیم اونه چانا دوستی بیم یا چاکون واکون بوکودیبیم.

ایدفا واخوبا بوم کی قهوه بوخورده پسی، لیوانا بنابوم میزه سر. ویریشته بوم. ایتا پیله کاغذ می دس شوندوبوم حیسابداری. می دفتره جا باموبوم بیرون. درازه راهرو مئن راه دکفته بوم. برنامه ریزی دفترا دوارسته، شون دوبوم. مودیره عامله اوتاقه در، واز بو. اونام درجه کا وازا کوده،  داره ولگانا فاندرستان دوبو کی باده مرا رقصا دیبید. پاک هاتو بو کی خودشام دارو ولگو ایتا درجه که چوم دکف نقاشه مانستی ولی هاتو کی سیگاره دود دیپیچستی آدمه نیگا مئن، آدم فامستی که نقاشی نوبو. مرا نیده بو. منام مره ننا راهرویا بیگیفته، مودیره عامله دفترا دوارستم. فاره سه بوم ساختمانه سرسرا  کی ایتا پیله میز نهابویو اونه پوشت " تیامو[2]" هیزارتا دیلبری مرا نیشته بو. اونه ایسم ماریا[3] بوو ولی من اونا دوخادیم تیامو. جه هو اولی روزه پسی همیشک اونا گفتیم تیامو. ایتالیایی بو کی خو مرده مرا امی شرکت کار کودی. امی شرکت کی گمه نه اینکی می پئره ایرثی بوبوسته بی، آمی شرکت گم یانی کی آما اویا کار کودیم منام ایتا جه هوو آدمان. پاتریک[4]، تیامو مرد، مهندسه طراح بوو. طراحی بخش کار کودی. تیامو یو پاتریک هاچین ایجور بید کی، می نیگا جا، پاک دونیایا آب ببردی بی اوشانا خاب بردی. ایجور کرا پاک ایروز نوبوستی کی اوشونه هفت گیروبه نوه بوبستی بی. دونیا غما ناشتیدی. کریسمسان، پاتریک بوستی بابانوئل[5] کی هولندی اما گفتیمی یانی گیمی سینترکلاس[6].  ایتا پیله کیسه خو کول نایی یو اونه مئن همه تانه ایتا کریسمسه پیشکشی داشتی. تیامویام، یانی ماریا، ایتا کریسمسه کولا نایی خو سر کی اونه قشنگه مویان جه کریسمسه کولا بیرون، اونه کوله سر فو وسته، وختی نازه مرا خو سرا تکان دایی، ایجور افشانا بوستی کی پاک خیاله آدم دیلا خاستی ببره.

پاتریکا خوش آمویی وختی اونا دوخادیم تیامو. گفتی راستی راستی یام کی تیامویه می ماریا. ایجورام گفتی ماریا کی پاک هاتویا مانستی که بخایه بگه هاچین شیمی دیلا صابون نزنید که ماریا می ماریایه نه شیمی ماریا. گاگلف آموییدی می ویرجا مهمانی. منام هرچی تانستیمو دانستیم چاکودیم اوشانام زالاش باوردانه مانستین ایجور خوردیدی تاریف کودید کی مرا خیال واداشته بود کی پاک پیله آشپز بوم. پاتریک باقلاخوروشا خیلی دوس داشتی تیمامو مرا همیشک موسابقه داشتی که نشان بده جه کالکباب خوشمزه تره. ویسکی مرا زیتون پرورده خوردی شرابا باقلاخورشه مرا. هرچیام گفتیم کی باقلاخوروش پلامرایه اونا هالی نوبوستی هاتو همه چه خو بوشقابه مئن چاکودی پاک هفتابیجارو خوردی.

تیامو مست کی کودی دئن داشتی. پاتریک بوستی رومئو یو اونام بوستی جولیت. منام کی هاچین قاق اونا ایساییم تماشا. ایدفا تیامویو پاتریک کی مست بوکوده بید، تیامو باله رقصا دوبو می سالونه مئن، پاتریک ره نوصرت رحمانی شعرا ترجمه بوکم کی خودایا تو هرماله ماچی بدای، مسته زناکه سورخه لبا!؟ تیامو خورا ویشتر لیسکا کودیو پاتریک اونه مرا لب به لب منام هیزارتا ناجه تماشا. تیامویا گفتیم خیلی شانس باوردی. پاتریک هارهار خنده کودیو تیامویام ایجور کی بگه " دیل!" بوسوجه!

می هاواس ننامو. مودیره عامله دفترا دوارسته، فاره سه بوم شرکته سرسرا. تیامو میزا فاره سه فان رسه، تیامو مرا چوم بودوخت. پاک ایجور فاندرستی کی تومامه خو هوشو هاواسا جیما کوده فکراشوبو.

اونه میزا دنوارسته بوم کی واورسه:

-         چی خاندان دری؟

-         کی؟

-         تو!

ایجور گفتی کی یانی جغیرز تو ده کی راهروجا آمون دره! واخوبا بوم بیدم مره مره خاندان دوبوم:

-         کاکوله کاکوله کاکوله، کاکوله نوکون ناز، مره بخان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز....

هاتو مره خوشخوشانی خاندنه مرا، جه راهرو کرا شون دوبومو فاره سه بوم تیامو میزه ور.

راهرو مئن هیکس نه سابو. من بومو تیامو. دو واره واورسه:

-         چی خاندان دری؟

منام نه بنا نه اوساده هوتو گیلیکی بخاندم:

- کاکوله کاکوله کاکوله، کاکوله نوکون ناز، مره بخوان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز...

تیامویا فاندریستیمی، می خیال بوشوبو می زاکی سالان. پاک خیاله هاسا بوو کی پرچینه کش خاکبازه

دوبوم. می مار چاچه دیمه تشته مئن رختانا بوبوشته، سرپا به سابو خو چادرا وازا کوده دو واره خو کمره دور توشکه بزه، مرا واورسه بو:

-         چی خانداندری زای جان؟

هاتو کی مره مره خاندان دوبوم "شاق شاقی بیرون بی یه ماستو پلا ترا فادم" می سرا جورا گیفته می مارا فاندرستم ایجور کی صوبان می مار خوره خوره ایچی عربی خاندی کی من مرا هیچی هالی نوبوستی. می مار دو واره مرا واورسه:

-         چی خانداندری زای جان؟

 بازین می جیوابه رافا نه سا. بامو می سمت. خو چادرپره مرا می دیمپرا پاکوده پسی، خنده بوکود، خوره خوره بوگفته:

- ز اکی زاکی زاکی سالان چی دورانی ایسه. آخه زای جان راب کی تی زبانا نفامه!

 هوتو خنده مرا بوشو چاچه دیمه منام پرچینه کش راب می دس خاندان دوبوم:

- شاق شاقی بیرون بی یه ماستو پلا ترا فادم....

 ایجور می خیاله مئن دمرده بوم کی تیامو یا خوشکا زه مرا فاندرست. من اونا فاندرستیمیو فان درستیم. هاواس می شین ننابو. هم اوسالان ایسابومو هم آ سالان. تیامو ویریشته وینرشته دسانا میزه سر سکت بوکوده مویان اونه شین اورشینابوسته، سینه یان هاچین واهیلاکون، واورسه:

-         یانی چی؟ مانی بوکون مره.

 هاچین لاله توربه مانستن تیامویا فاندرستم. ایجور کی لالپیتی مرا جوتیکی واکفتیبی. هرچی فکراشوم کاکوله بوکون نازا هولندی ترجمه بوکونم نتانستم. تیامو می ترجمه رافا، منام مثاله دمرده دنمرده لوتکا دریا مایاق آویرابوسته، تیامویا فاندرستیمیو فان درستیم. می داهان زبان دینه بو پاک.

می خیال پاک لاته سرادا اسپه مانستن تاخت بزه بو. بوشوبو. بوشوبو او سالان، درس تومانا بوسته، کاره سر بوشو یو نوشو، مارو خاخورو برارو، دارو درختو باغو و بولاغو مورغو کیشکا خانه نما، سالانی کی گاگلف من خاندیمی خاخوره نوکون ناز مره بخان آواز من تره زنم ساز تا بیبی می دمساز .... بازین چاپلا زنان ایجور کی ایتا پیله مهمانی آدمانا رقصکونی واداشتیبیم، درازه داییم:

- خاخوره.... خاخوره..... خاخوره.......

 تیامو هاچین قاقا بو، خو صندلی سر بینیشته. مرا چوم بودوخته فکراشوبو. نانم چی فکرا دوبو. نانم می

فکرا دوبو یا بوشوبو خو ماریخاک ایتالیا. من جه کویه بدانسته بیم خاب!؟.

تام بزه، می کشتیان دمرده مانستن، جه تیامو دوارستان دوبومو شون دوبومه یو می دیله مئن بازام مره خاندان دوبوم:

- کاکوله کاکوله کاکوله نوکون ناز مره بخوان آواز من تره زنم ساز تا بی بی می دمساز....

 آویرا بوسته خیاله مئن، تیامویا هیچی نوگفتم. تیامو می گرده گیجیا خیالا بفامسته، لبخند بزه پسی خو کارا بوکود.  منام می رایا بوشم.

 هان!

 برگردان فارسی:کاکُلی / داستان گیلکی

-         کاکوله کاکوله کاکوله، کاکوله نوکون ناز، مره بخوان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز  کاکوله کاکوله کاکوله... [7]

 حواسم نبود. داشتم با خودم می خواندم. یک نگاهم میان کاغذها بود، هزار نگاهم به خاک مادریم. وقتی  هم که با خودت در خودت گم می شوی، هیچکس نمی داند که گم شده ای. هستی و نیستی. چه کسی می تواند بداند دلت پر می گیرد می رود. تا بخودت بیایی هزارجا جسته، به هم ریخته ای. دست خودت هم نیست که خیالت را مانند گاو شاخش را به دستش ببندی رهایش کنی تا از این زمان و مکان دور نشود.

کاغذها مانند برگهای پاییزی روی میزم ریخته بودند. این یکی را بر می گرفتم آن یکی را می گذاشتم. دور زمانی هم نبود که نمی شد همه چیز را دیجیتالی فرستاد یا گرفت.  برای همین هم گاه گاه من هم می بایست کاغذ پاغذ را که نمی بایست دیجیتالی فرستاد دستی باید می بردم و کارش را انجام می دادم یا درستش می کردم. یک وقت به خودم آمدم که پس از خوردنِ قهوه، لیوانم را روی میز گذاشته بودم. بلند شده بودم. کاغذِ بزرگی در دست، به حسابداری می رفتم. از دفترم بیرون آمده بودم. در راهروِ دراز، راه افتاده بودم. از دفترِ برنامه ریزی رد شده، می رفتم. درِ اتاق مدیرِ عامل باز بود. او پنجره را باز کرده، به برگهای درخت که با باد می رقصیدند، چشم دوخته بود. درست اینطور بود که خودش هم نقاشیِ درخت و برگ و یک پنجره چشم انداز شده بود اما همچین که دودِ سیگار در نگاه آدم می پیچید آدم می فهمید که نقاشی نبود. مرا ندیده بود. من هم به روی خود نیاورده، راهرو را گرفته از دفتر مدیر عامل گذشتم. به سرسرای ساختمان رسیده بودم که یک میز بزرگ در آن بود و در پشت آن تیامو با هزار دلبری نشسته بود. اسم او ماریا بود ولی من او را تیامو صدا می کردم. پس از همان اولین روز همیشه به او تیامو می گفتم. او ایتالیایی بود که با شوهرش در شرکت ما کار می کرد. می گویم شرکت ما نه این که ارث پدرم  بوده باشد. شرکت ما می گویم یعنی این که آنجا کار می کردیم. من هم یکی از همان آدمها بودم. پاتریک، شوهرِ تیامو، در بخش طراحی کار می کرد. تیامو و پاتریک درست اینطور بودند که انگار دنیا را آب می برد آنها را خواب می برد. یک جور که انگار یک روز نمی شد که هفتِ آنها در گروِ نُهِ آنها باشد. غم دنیا را نداشتند. کریسمسها، پاتریک لباس بابانوئل که آن را به هلندی سینترکلاس می گفتیم، می پوشید. یک کیسه بزرگ بر دوشش می گذاشت و در آن برای همه یک پیشکشیِ کریسمس داشت. تیامو هم یک کلاه کریسمس بر سر می گذاشت. وقتی با ناز سرش را تکان می داد، موهای قشنگش از کلاه کریسمس، روی شانه اش طوری افشان می شد که انگار می خواست دل آدم را برباید. 

پاتریک خوشش می آمد وقتی او را تیامو صدا می کردم. می گفت براستی هم که ماریای من تیامو است. یک جور هم می گفت ماریا که درست انگار  مثل این بود بخواهد بگوید بیهوده دلتان را صابون نزنید ماریا ماریای من است نه ماریای شما. گاه گاه پیش من مهمانی می آمدند. من هم هرچه می توانستم و می دانستم درست می کردم آنها هم مانند قحطی زده ها یک جور می خوردند و تعریف می کردند که خیال برم می داشت انگار من آشپز بزرگی بودم. پاتریک از باقلاخورشت خیلی خوشش می آمد همیشه با تیامو مسابقه داشت انگار که نشان دهد از کالکباب[8] خوشمزه تر است. او با ویسکی، زیتونپرورده می خورد، شراب را با باقلاخورشت. هرچه هم می گفتم که باقلاخورشت با پلو است حالیش نمی شد همینطور همه چیز را در بشقابش قاطی می کرد. همه چیز درهم برهم.

تیامو که مست می کرد، دیدن داشت. پاتریک رومئو می شد و او هم جولیت[9]. من هم که کاملاً حیران شده تماشایشان می کردم. یک بار هم که تیامو و پاتریک مست کرده بودند، تیامو در سالنِ من، باله می رقصید، برای پاتریک شعر نصرت رحمانی را ترجمه کردم "خدایا تو هیچگاه بوسیده ای لب سرخفام زنی مست را". تیامو خودش را لوس کرد با پاتریک لب به لب شد و من هم با هزار حسرت تماشا کردم. به تیامو می گفتم خیلی شانس آوردی. پاتریک قاه قاه می خندید و تیامو هم یک جور که بگوید دلت بسوزد!

حواسم نبود. از دفتر مدیر عامل رد شده بودم به میز کار تیامو در سرسرای شرکت رسیده بودم. تیامو به 

من چشم دوخته بود. طوری که تمام هوش و حواسش جمع شده باشد، فکر می کرد. از میزکارش رد نشده بودم که پرسید:

-         چه داری می خوانی؟

-         چه کسی؟

-         تو!

 یک جور می گفت تو که یعنی غیر از تو دیگر چه کسی در راهرو می آید! به خودم آمدم، دیدم با خودم می خواندم:

-         کاکوله کاکوله کاکوله، کاکوله نوکون ناز، مره بخان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز...

 همینطور با خوشخوشانه خواندن، در راهر می رفتم که به میزِ تیامو رسیده بودم.  

در راهرو هیچکس نبود. من بودم و  تیامو. دوباره پرسید:

-         چه می خواندی؟

 من  هم نه گذاشته نه برداشته، گیلکی خواندم:

-         کاکوله کاکوله کاکوله، کاکوله نوکون ناز، مره بخان آواز، من تره زنم ساز، تا بیبی میدمساز...

 به تیامو نگاه می کردم اما خیالم به سالهای کودکیم رفته بود. کنار پرچین خاکبازی می کردم. مادرم کنار حوضچه، رختها را در تشت شسته، سرپا ایستاده بود و چادرش را باز کرده، دورِ کمرش گره زده و پرسیده بود:

-         چه داری می خوانی بچه جان؟

 همینطور که برای خودم می خواندم "شاق شاقی بیرون بی یه ماستو پلا ترا فادم[10]"، سرم را بالا گرفته به مادرم نگاه کردم طوری که صبحها مادرم با خودش یک چیزی عربی می خواند که هیچ حالیم نمی شد. مادرم دوباره پرسید:

-         چه داری می خوانی بچه جان؟

 سپس منتظر پاسخ من نماند. به طرف من آمد. سپس با لبۀ چادرش گونه و چانه ام را پاک کرد. با خودش گفت:

-         بچگی بچگی، سالهای بچگی چه دوره ایست. آخر بچه جان حلزون که زبان ترا نمی فهمد!

 همانطور با خنده کنار حوضچه رفت ، من هم کنار پرچین، حلزون در دست می خواندم:

-         "شاق شاقی بیرون بی یه ماستو پلا ترا فادم"

 طوری غرق در خیال خود شده بودم که تیامو خشکش زده به من خیره شده بود. من به او نگاه می کردم و نمی کردم. حواسم نبود. هم آن سالها بودم و هم این سالها. تیامو بلند  شده نشده، دست روی میز اهرم کرده موهایش افشان شده، سینه هایش دیوانه کننده، پرسید:

-         یعنی چه؟ برایم معنی کن.

 مانند آدم نادانِ هیچ نفهم به تیامو  نگاه کردم. یک جور که لال شده باشم و به لکنت دچار شده باشم، هر چه فکر کردم " کاکلی بکن ناز" را به هلندی ترجمه کنم نتوانستم. تیامو در انتظار ترجمۀ من، من هم مانند قایقِ غرق شده در دورهای دریا گم شده، به تیامو نگاه می کردم و نمی کردم. زبان در دهانم نبود.

خیال من مانند اسبِ رها شده در دشت تاخت می زد. رفته بود. رفته بود آن سالها، درس تمام شده، سر کار رفته و نرفته، مادر و خواهر و برادر و درخت و باغ و بیشه و مرغ و جوجه نمای خانه، سالهایی که گاه گاه می خواندم: خواهرکم، خواهرکم، ناز کن برایت ساز می زنم.... سپس طوری که در یک مهمانی بزرگ مهمانها را به رقصیدن وا دارم، دستزنان ادامه می دادم:  خواهرکم.....خواهرکم.....خواهرکم.....

 تیامو حیرت زده روی صندلیش نشست. به من خیره شده به فکر فرو رفته بود. نمی دانم به چه فکر می

کرد. نمی دانم به من فکر می کرد یا به خاک مادریش ایتالیا رفته بود. خوب من از کجا می دانستم!؟

 دم فرو برده، مانند کشتیهایم غرق شده، از تیامو رد می شدم و در دل باز هم با خود می خواندم:

- کاکوله کاکوله کاکوله نوکون ناز مره بخوان آواز من تره زنم ساز تا بی بی می دمساز.... کاکوله... کاکوله... کاکوله......

 گم شده در خیال، به تیامو هیچ نگفتم. تیامو سرگردانیِ در خیالم را دریافت. پس از لبخندی به کار خود مشغول شد. من هم به راهِ خودم رفتم.

 همین!

 


[1] گابه شاخا لافنده مرا اونه دس دوستن ایجور کی گاب نتانه بودو وه، بشه، گردن بیجیر، گردنو ایتادس ایجانایی جوم بوخوره!( شَکَل=shakal )

[2] Ti amo ترا دوس دارم.

[3] Maria

[4] Patriek

[5] بابانوئل، کریسمسه عمونوروزِ!

[6]  Sinterklaas = sint-nicolaas

[7] کاکُلی، کاکُلی، کاکُلی کاکُلی، کاکُلی نکن ناز، برایم بخوان آواز، من برایت می زنم ساز، تا بشوی دمسازِ من! کاکُلی، کاکُلی، کاکُلی...

[8] کالکباب یعنی کبابِ نپخته که بادمجان کبابی له شده  با مخلوطی از انار و سبزیهای معطر و گردوی آسیاب شده است.( البته اینطور که من، من درآوردی درست می کنم!) مزه خوبی برای عرق خوری هم است!

[9] رومئو جولیت یا ژولیت اثر شکسپیر که اپرانامۀ آن را به فارسی ترجمه کرده ام.آن را می توانید در این نشانی دانلود/دریافت کنید>  http://shooram2.blogspot.com/2018/10/blog-post_25.html

[10] شاخ شاخک بیا بیرون به تو ماست و پلو بدم( یک ترانه کودکانۀ من در آوردی!) 

بوگفتمه بکنم دیل جه تو، می غورصا د-وارم / گیل آوایی

بوگفتمه بکنم دیل جه تو، می غورصا دوارم
بیدم نه غورصا دوارم، نه کندنه دیلا دارم

چومانه ارسو داره، نقشه تی چوما، می ساز
شبانه درده دیلا، زخمه زخمه گه وا بوارم

هاچین بیگیفتمه سرسام، اتو کی حایرانم
بیگیفته ابرانا مانم، کی نه وارم، نه نوارم

نانی شواله کشم، واهیلم، هاتو قاقم
نانم گیرم جه تو ول، یا می غورصه جا وارم

بجانه رقصا مانی، دیل بری، دپرکانی
روزان تی ره آویرم، شب تی واستی بیدارم

چی فو زنی تی بوسوختا، تی گورشه کایا، وای
پیالا فاندرمه، تی چوما دینم، زارم

تی عکسه قابا گیرم کش، تی چومانا دم ناز
جه دوری ول گیرمه ول، هاچین اوروشوارم

گیل آوایی بی نوخون جوش زنه، ننا ده وفا
هاچین کاره خو کلا، لیسکا بوستا گه قارم


فارسی:
گفتم دل بکنم از تو از پسِ غصه ام بر آیم
دیدم نه از پسِ غصه بر می آیم نه دلِ کندن را دارم
اشک چشمها نقشِ چشمان ترا دارد، سازِ من
دردِ دلِ شبانه را زخمه زخمه می گوید باید ببارم
بیهوده کلاف سردر گم شده ام حیران هستم
ابرهای گرفته را می مانم که نه می بارم نه نمی بارم
نمی دانی شعله کشانم، سرگشته ام، حیرانم
نمی دانم از تو شعله می کشم یا از غصه ام می بارم
مثل رقص برنج را می مانی، دل می بری، خواب می بری
روزها بخاطر تو گم شده ام، شب بخاطر تو بیدارم
برا چه سوخته را، داغ شده ات را می گیرانی، وای
به پیاله نگاه می کنم چشم ترا می بینم، زارم
قاب عکسِ ترا بغل می کنم، چشم ترا ناز می دهم
از دوری شعله می کشم شعله، ضجه فریادم!

گیل آوایی بیهوده بی قراری می کنی، وفا دیگر نیست
بیهوده روی حرف خود ایستاده، به یار لوس شده، می گوید قهرم

خیلی وخته نیشتاوستم تی صدایا بی وفا - گیل آوایی

خیلی وخته نیشتاوستم تی صــــــــــدایا بی وفا
شاید از خاطر ببردی گیل آوایــــــــــــا بی وفا

پوزماته چوم برایم بیشـــــــــــــتاوم تی پا صدا
لیسکابوستی جا دیهی کتله صــــــــدایا بی وفا

های کرا قاقا بمه با می پیاله تی خـــــــــــــیال
تو جیگیفتی آ زمانه تی وفـــــــــــــــایا بئ وفا

دابه پاک هرکه دینی بوســـــتاندره کوره پیچا
تا اکه به سم تی رافا، تی خودایـــــــــا بی وفا

وستاکون تسکه دیـلانا چومبرا نان وای وای
روزو شب چـوم اینتظاری تی صفایا بی وفا

ول کشه دیل تا دپرکه ان همه تامتوم ایســان
تا آکه، را، فاندرستن، یاره پایـــــــــا بی وفا

گیل آوایی ازتوگه هریــــــــــارو قاراباگولاز
وامرازه دستانه دس بی دســـــــکلایا بی وفا

فارسی:

خیلی وقت است که صدایت را نشنیدم بی وفا

شاید از خاطر برده ای گیل آوا را بی وفا

زمان زیادیست که چشم براه شنیدن صدای دمپایی چوبی ات هستم

لوس شدی، صدای دمپایی چوبی ات را دریغ می کنی بی وفا

هی مات می شوم با پیاله ام و خیال تو

تو در این زمانه وفایت را دریغ کردی بی وفا

رسم  است انگار هر که را می بینی بی چشم و رو می شود

تا کی چشم انتظارِ صفای تو باشم بی وفا

شعله می کشد دل تا از لب فروبستن وُ سکوت در می آید

تا کی چشم به  راه دوختن، پای یار را بی وفا

گیل آوایی از تو می گوید با هر یارِ غار

به دستِ دستها نمی  آید بی دست زدن بی وفا

چهارشنبه 25 مارس 2009 

۱۴۰۰ آذر ۵, جمعه

شیشتا هاساگیلچامه / قدیمی( با برگردان فارسی)- گیل آوایی

1

می موشتا وانکون، 

کی دونیا فوگورده!

جنگلا واورس

تسکه دیلانه شب فوقوسانا

فارسی

مشتم نگشا که دنیا به هم می ریزد
اندوه دلِ شب ستیزان را

از جنگل بپرس

2

دریا شو یو طوفان
ایتا دونیا اوخان

پوشت در پوشت


دمرده شبو دیل واترکان
ایتا کونه سو زنه که

آپا اوپا گودن

فارسی
دریا رو و طوفان

دنیایی از واخوان

انباشته انبوه

شب تیره وُ تار، و دل ترکیدن

این پا آن پا کردنِ شبتاب است برای سوسو زدن!

3

هاتو کی قورصا خایم دوارم

روزیگار خورا لیسکا کونه!

فارسی

تا که می خواهم غصه سر آرم
روزگار بازی اش می گیرد!
 

4

ایتا دریا دیل پستایی بوگودم

می هارای

طوفان وارگانه!

فارسی

یک دریا دل پس انداز کردم
طوفان زایید

از بیم هوار من!

 5

خیالو شبو آسمانه جیگیفته تیتی
شه بزه جنگلا جه می اوخان
انهمه تاسیانه کی وا اوچینه!

فارسی

خیال و شب و آسمان دریغ شده از ستاره
عرق سرد بر جنگل نشست از هوار من
اینهمه دلتنگی را چه کسی بر می چیند!

6

دریا آوه جا نده
تام توم بزه پوشته

بی چوم پیله

تره خیالا شومه!

فارسی

از دریا پاسخی نیست
تپه خاموش است

بی هیچ چشم بر هم زدنی
به تو می اندیشم!

سه‌شنبه، ۲۲مرداد ۱۳۸۷ / http://shooram.blogspot.com/2008/08/

۱۴۰۰ آبان ۳۰, یکشنبه

پِنشتا هاسا گیلچامه ( با برگردانِ فارسی)- گیل آوایی

1

می تامبزه اوخانا

جه پیاله واورس

شبانه بی تو ایسان

 فارسی:

هوار سکوت مرا از پیاله بپرس

شبهای بی تو بودن

 2

موشتو پیاله یو ایتا ایجگره قاقی

شبو تی تی یانو می تماشا

تی عکسه قاب

فارسی

مُشت وُ پیاله وُ یک ضجه مات بودن

شب وُ ستاره ها و تماشای من

قاب عکسِ تو

3

اوووووووووووه!

آسال تا اوسال! تی یاد!؟

خوابو بیداره واورس!،

می بوگو بیشتاوه

تی چومانه مرا

 فارسی

آه

این سال تا آن سال یادِ تو!؟

از خواب و بیداری بپرس

بگو مگوی مرا

با چشمانت.

 4

پیاله یام مسته دباخته

جه انهمه تاسیانی

دیل تی مرا بُونه ره

مسته بانه گیره.

 

فارسی:

پیاله هم مستی باخته

از اینهمه دلتنگی

دل برای بودن با تو

مستی بهانه می گیرد.

5

کشا گیفته خیالا

مُلو دریایو ایتا دونیا ارسو

شبو تی یادو می تورابون

وای

دریادیلام

میدیله سوجه!

دورم

دوری

دور!

فارسی:

خیال را بغل کرده

موج شکن وُ دریا و یک دنیا اشک

شب و یاد تو و دیوانگی من

وای

دلِ دریا هم

برای دل من می سوزد!

دورم

دوری

دور!

 

یاداوری فیسبوکم/ بیست و یک نوامبر 2012

۱۴۰۰ آبان ۲۹, شنبه

گیلداستان جوخوفته داد - با برگردان فارسی- گیل آوایی

جوخوفته داد - داستان گیلکی با برگردان فارسی

گیل آوایی

جوما شب 7 ژانویه 2000

آ داستان پیشکشه ماران و پئرانه تهیدسته
می خاکه کی ایتا دونیا عاطفه یو مهره مرا
زندگی یا معنا ببخشده ولی غارت بوبوستده یو
بی پناه بمانستد. بوجور نیشینانه فریبکار و
بی وطن سیاه روزگاره آشانا رقم بزه دارده.
ببه او روز کی آمی خاکه مئن همه چی ایتا
اندازه قسمت ببه. تنگدستی یو بی پناهی
پاک چینا ببه.

1 

سالانه ساله کی نه خوزیمینه سر بیجار بکاشته داره یو نه خو خانه مئن خوپایا درازا کود! یاده او روزان کی دکفه، مرداکه پاک تورابه! اونه دیل شواله کشه تومامه اونه جانا گورشا کونه! 

وختی ایشکوره برنجا دینه کی زنای تی یانه مئن اورشین کونه خو چومانا فوچینه چوبی صوندوقا یاد آره کی دومسیا برنج مورواریده مانستن چوما قاقا کودی یو کیشکانه ره فوکودئ! بازین کولشکنا کی خو کیشکانا خو دور جیما کوده بو ناز دایی زناکه صدا تومامه جایا دوارستی کی داد زه یی:

- تی تی ت ت.........................................ی

مرداکه دیل نخواستی ده خو چوما واکونه ایشکوره پلایا فاندیره کی زنای گیجه مرغانه مانستن بوشقابانا فاندره کی یانی:

- چوتو قسمت بوکونه کی هامه تانا فارسه!؟

زاکانه دادو فریاد مرداکه گوشا کرا کوده:

- آخه پئر چقد واسی خالی پلایا بوخوریم گب نزنیم!؟ تا هسا چی بوکودی کی ایدفا شکم سیرایی آمره ناجه یه!؟

مار بگب ایه:

- بوخورید خودایا شوکور بوکونید کی هانام یافیمی شیمی ویرجا بنیم ویشتایی نیمیرید! شومان عاقبت بخیر بیبید! آمی جان بوگذشته داره!

مردای ایتا پیچه کونامجان کونه تاب ناوره ویریزه زناکا گه:

- من شون درم میدانه سر

زنای ده عادت بوکوده بو کی بیشتاوه مردای شون دره میدانه سر! حوکمن واگردسه نه هرچی بوپوخسه خیارو بادمجانو پامودورا دسمال دوه ده آوره بخانه!

راستی راستی یام زناکه ره توفیر نوکودی کی مردای چی آوره !

وختی زنای او روزانه یاد دکفه اونه دیل زالاش آوره! او روزانی کی شویی باغه می یان توربو ککجو پامودور چه یی فته فراوان!

دیل خوشانی مرا یاد آوره آیوانه جور باغا فاندرستی کی همه چی اونه مئن دوبو! نارنج داره شاخه جلاسته بو جه نارنجان. آغوز داره سر آغوز واجه بو بی حیساب!پرچینه پوشت گوماره من والشو کامپوره قیامت کودی!

آربا خوجو خاشه به یو سه وخته آنجیل هر ایتا ایتا آپاره قد تا تی دیل بخاستی بی!

صوبان مردای عادت داشتی شورم بزه جانه مرا آنجیل دارا واچکستی بی ایتا زیبیل آنجیل بیچه بی! صوبانه اونه عادت بو کی ایتا بوشفاب آنیجل بمانستی بی سفره سر. سیا آنجیلو سه وخته انجیل چی چی نیو کلاچو کشکرته ره چرچر بو!

زناکه دیلا آتش گیره وختی خیالا شه یاد آوره!

پیله دختر کی همیشک مورغه لانا پاستی مورغانه آکه مورغه کونه جا کفه کی اون اوسانه بشه مورغانه دشکن چاکونه!

پیله پسرام تابستانان اونه کار بو آغوز داره لچه سر بینیشتی بی همساده خانا چوم بودوختی بی. بیچاره زنای وا خو چیلیکا دورسینه بی داده مرا:

- آخه جانه مرگ نوبو نخایی جه داره سر بایی بیجیر!؟

کوچی پسر هو رزه سر نیشتی هلاچین خوردی کی زنای هرسال جه اونه غوره واستی هافتایی هافتایی آب غوره بیگیفته بی یا دوشاب چاکودیبی زمستانه ره!

کوچی پسره دوماغ وینیزک همشک جلاسته بو. زناکا خیلی اذیت کودی. زنای یا واستی اونه دس آسنیه دوماغ وینیزکا پاکا کودیبی یا اونه دیره تومانا بوشوستی بی! بیچاره زنای خوره گفتی:

- آخه نانم چره آ زای تومان دیرین بیرون بامو!؟ کونه خوشکی بیگیری تو زای!

مردای تاب ناوره. را دکفه شه بیرون. تنگه کوچا تومانا نوکوده صابخانه فاره سه. مردای ایتا خوس کونه بلکی صابخانه کی اونه پسره سلاماله، اونا بیدینه. ولی اون گابه مانستن خو رو واگردانه داره شون دره. ناچارن واورسه:

- مشته غولام زود تاتیلا گودی!

مشته غولام ایجور جیواب ده کی مرداکا خفتا گیره جه اون. خوره خوره گه:

حقا کی چارپاداری!؟ هلا دوب دوبه تویه کوسمشنگ!<<< ادامه>>>

ایتا هاسا گیلچامه - گیل آوایی

 قاقابوسته نیگایم

اوروشوار

تُوره فته­-راتو

پاکچینا بُو گورشه جنگله جا

اخ کی ناجه ناجه ایشمارم

جنگله نه اوخانه ره!

 

فارسی:

نگاهِ حیرانم

اشکبارانِ ضجه وار 

بیدادِ تبر وُ

جنگلِ سوخته از درختان غارت شده

آه که حسرت حسرت می شمارم

 واخوانِ جنگلیها را!

بیستم نوامبر 2013 /  ( یادآوریِ امروزِ فیسبوکم)

۱۴۰۰ مهر ۲۰, سه‌شنبه

گیلچاردانه: گوسن دوخانه چوم ارسو فیشانه! - گیل آوایی

تی یاده واستی یه، دریا باهانه!، / تی دوری نِه می چومه­سر نشانه!

هاتو راشونو "هیلوی" خاندنو داد / گوسن دوخانه چوم ارسو فیشانه! 

فارسی

بخاطرِ توست، دریا بهانه است / دوریِ تو روی چشمم نشانه می گذارد

همینطور راه رفتن و خواندنِ "هیلوی" وُ داد /  با "گوسن دوخان" چشم اشک افشان است

. 

گوسن دوخان= در لغت به معنی فراخواندن گوسفند است و نیزاسم گوشه ای از موسیقی گیلکی­ست که ترانۀ "هیلوی" هم در همین گوشه­است. زنده یاد پوررضا به زیبایی این گوشه را اجرا کرده اند.

دواردهم اکتبر 2013 ( یادآوریِ فسیبوکم در این روز!)