پیله ماره ملاقات زندان اوین (رفتنِ مادرِ بزرگ به زندان اوین برای ملاقات) داستان گیلکی با ترجمه فارسی - گیل آوایی

 پیله ماره ملاقات زندان اوین

(رفتنِ مادرِ بزرگ به زندان اوین برای ملاقات) داستان گیلکی با ترجمه فارسی

گیل آوایی

چهارشنبه۲۰ بهمن 1389 / هلند

پیله ماره چکره هاچین پرکسی. دیمپرا شه بزه بو. دسمالا های خوسر جابجا کودی. مو انه شین رو بامو های جه روسری زه یی بیرون. مردوم جیما بوسته بید. هر کی ایجور واهیلا بوسته ایچی رافا ایسابو. مینی بوس پورا بوسته بو مولاقاته نا ببرده بو. هوا گرما بوسته بو. خو خوشکه لبا ایپچه زبانه مرا هیستا کوده. ایچکه آبه ناجا داشتی.

شب تا صوب راه بو. اوتوبوسه مرا بامو بو. اینقدام موسافر ایسابو کی هیتا گاراژ خالی جا ناشتی. لوان تور، گیلان تور، عدل همه تا پورا بوسته بیچاره کاس آقا هرچی پارتی بازی بوکوده ایتا جا گیر ناورده. نیصفه شب باموبو فرهنگ هرتا اوتوبوس جه را آمویی دس تکان دایی داد زه یی: تهراااااااااااااااااان شاید جا بداره ولی شاگرده دانه شیشا بیجیر ناوردی لااقل بگه پوره

تا اینکی ایتا اردبیل رو فارسه یو اولی نفرا کی سوارا کوده هان بو. اوتوبوسه مئنام کی ده تا تی دیل بخایه ناهابو جه مورغو خوروس بیگیر تا بوز و گوسفند هرکه ده یی خو کسه کاره ره ایچی جه دیهات بردان دوبو خیاله کی تهرانه مئن قاطی ساله.

شاگرد دسه مرا اونا بوگوفته بو کی بشه اوتوبوسه آخر ایتا جا بیافه بینیشینه. اونام هاتو بکف ویریز انا بزن اونا بزن بوشو اوتبوسه آخر هویا کی ماتوره صدا پاک آدما سر بردی، ایتا تخته سر کی درازه صندله مانستی بینیشته.

صوب هالا آفتاب باقایده بیرون ناموبو کی فاره سه بو ترمینال. ملخه مانستین هرکی ایطرف شویی. مردوما خیاله کی رو باورده بید. بازیانام پاک قاطی سالانه مانستن زالاش باورده ایچی خو دس بیگیفته لاب آلوغ بیگیفته چیلیک زئن دوبو. اینفر ایتا تیکه بربری، اینفر نانه قندی، اینفر سنگکی نانا موشته بوگوده ایجور چارجولی خوردان دوبو کی آدما خوشکا زه یی بیچاره جه کو ولایت بامو داره کی اتو نیده بیده بو نانا فوتورکسه داره

خو روسری یا ایتا پیه فاکشه تا پیشانی جولو، چادرا جابجا بوکوده جه مردمه مئن دوسکل بزن خورا فاره سانه خیابانه مئن هاتو تسو لرزه مرا جه خیابان بوگذشته بوشو او طرف. هویا کی پیکانو مینی بوسو تاکسی موسافره قاب زئنه ره موسابقه دان دیبید.

ایتا رانندا کی داد زئن دوبو تجریش، واورسه زای جان من واستی برم اوین کویتا ماشین را واستی سوار بشم. راننده دانه ایتا پیچه اونا فاندرست بازین درا وازا کوده بوگفته:

برو بالا همین صندلی بغل دست راننده بشین مادر

اونه زیر بغلا بیگیفته تا مینی بوسا بشه بوجور. وختی بیده کی صندلی سر بینیشته بازام داد بزه

تجریش تجریش... تا اینکی مینی بوس پورا بوسته پورا نوبوسته بامو بوجور فرمانه پوشت بینیشته رو

بوکوده ایتا موسافرا کی دره کنار نیشته بو بوگفته او درا دود.

رادکفت. شهرآرا خیابانا بیگیفته دیپیچسته ونکه پیله رایو ده بوشو . خو چادرا چیما کوده خو زانو ایپجه بمالسته. هاتو پریشانا بو رایا فاندرستی. راننده واورسه:

- مادر اوین واسه چی میری؟

- میرم مولاقات

- ملاقاته کی مادر

- مولاقاته بچه هایم

- مگه چندتا بچه ات اونجان

- پسرم با عروسم

- هر دوتا اوین هستند

- بله آقا

- از کجا میای

- پیربازار

- پیربازار!؟

- بله

- پیربازا کجاست

- پیربازار را نمی دانی کجاست؟

- نه مادر تا حالا نشنیدم

- رشتا کی می دانی

- بله رشتو که میدونم

- خاب پیربازار هم رشته اوشن تر هست دیگه

- آها.... پس نزدیکای رشته. از اونجای میای

- بله

- هالا میدونم مادر. چرا اوین هستند مادر؟

ده منتظره جیواب نه سا خودش بوگفته :

- همه جا دیگه اوینه مادر فرق نمی کنه کی از کجا

تا اینکی فارسه ده سه رایی نمایشگاه. مینی بوس به سا. راننده بیده کی تکان نوخوره. بفامسته کی نانه فاره سه داره. رو بکوده به پیله مار و بوگفته:

- مادر جون اینجا واس پیاده بشی بری خیابون سمت راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که همه اونجا هستند از اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟

- نه زای جان. پئرشیبی هیچی نمی خوام جغیر از بچه هایم

چادر پادرا جیماکوده فچم فچم جه صندلی جولو بامو دره کنار و بازین جه مینی بوس پیادا بوسته. مینی بوس تا انکی زناکه بشه خیابانه کناری به سا. بازین را دکفت

خیابانه سربالایه بیگیفته بامو تا بیده اونه دسته چپ شولوغه. بوشو هوشونه مئن. بیده ای داده بیداد خیاله کی تومامه ماران جیما بوسته داریدی هویا. هرکی ایتا دیگه دادفارس. آی تا اویتا آب فاده اویتا آی تا یا نان فاده ایتا اویتایا دیلداری ده ایتا آسمانو زیمین فوش ده. ایتا را به را اعتراض کونه چره می زاکانا بیگیفتیدی ایتا هاتو وارشه مانستن ارسو فوکونه یو هاما نیفرین کونه هاتو بیک روند دادو فریاد و ایجگیره یو چوم برایی همه تانا آتش بیگیفته ول کشئن دیبید

مینی بوس های پورا کودی شویی واگردسی دو واره پورا کودی شویی تا گول گوله زباله ها کار درازه داشتی. هامه بوشوبید هیشکی ده نمانسته بو جغیراز ها پیله مار. پیله ماره چوم بیرون باموبو اینقد که رایا فاندرسته بو مینی بوسا بیشمارده بو تا اکه خودشه نوبه به.

هاتو واهیلا بوسته ایتا جیوانا کی سربازی لیباس دوکوده بو فاندرستی. ایدفایی هو جیوانه دانه بامو جولو واورسه:

- چیکاری داری؟

- یانی چی چیکار داری

- واسه چی اینجایی

- ا...اینهمه از صوبه سر تا هسا اینجا چوم برای ماندم حالا واورسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن چیکار داشتند خاب منام همون کار را دارم

- اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟

- خاب منام برای مولاقات اینجا هستم

- مولاقات کی؟

- مولاقاته بچه هایم!

- اسمت که توی ملاقاتها نبود.

- اسمه مرا از کجا می دانی که می گی نبود؟

- اگه بود مثه بقیه تا حالا رفته بودی ملاقات

- یانی چی نیست!

- خوب نیست دیگه!

- ا از همینجا به من خبر دادند که بچه های من اینجا هستند!

- کی خبر داد؟

- من چی می دانم مگه سگ خو صاب را میشناسه اینجا هرکی یک چیزی میگه کسیام نیاره چیزی بگه!؟

- حالا اسمت چیه؟

- پیله مار! همه مرا میشناسند. همه ی اهله محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. می آزار به پوتارام تا حالا نرسیده می زاکانام هاتو. هاچین هاچین دکفته دارید مردوم جان می زاکانا بیخود گرفتید آوردید اینجا شیش مایه که هاچین قرار ندارم همه جا رفتم سراخر به من گفتید که اینجا هستم هسایام آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.

هالا جیوانکه دانه هیچی نوگفته ایدفایی ایتا کلاچملاچی شلوار دوکوده با سیفیده پیران کی هاچین شالیکه مانستی جه اوطرفه مینی بوس بامویو سگه مانستن خیاله واکف بداره بوگفته:

- چیه بازام که با ملاقاتیا داری حرف میزنی بهت نگفتم با اینا حرف نزن فقط اسماشون بپرس سوارشون کن.

بازین پیله مارا بوگفته:

-چی میخوای؟

- ا..شوما چره هاتو به نوبت واورسید چی میخوای اینجا چی میتانم بخام؟ مالومه دیگه من بچه هایم را می خوام!

- مگه شهره هرته! همینطور بچه هاتو بخای!

- شهره هرت اگه نبود که بچه هایم را نمی گرفتید هرکی هرکی هست دیگه هالا که دُور دُوره شوماست خاب من....

وناشته پیله مار خو حرفا بزنه بوگفته:

- اسمت چی یه؟

پیله مار ده هاچین ول بیگفته بو هاتو کی غیضه مرا اونا فاندرستی جیواب دا:

- گیلبانو پیربازاری معروف به پیله مار.

بازین ایجور آه بکشه کی جیوانکه دانه واگردسه آسمانا نیگا بوکود. کلاچ ملاچی شلوار دوکوده خو ریشا دس بکشه یو بوگفته :

- همچین اسمی ندارم بیخود اینجا وای نسا یاالله برو برو اینجا نیس.

- اینجا نیست چه هست من اینهمه راه را هاچین نیامدم! کوجا برم من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به این راحتی هست ادرازی راه را بیام بازین هیچی! دسه خالی کوجا برم من بچه هایم را می خاهم

یارو ایتا پیچه اپا اوپا بوکوده بوشو تلفنه طرف ایتا چادره مئن کی ایتا میزو تلفن اونه مئن نهابو زنگ بزه. چن دقه نوبوسته کی بامو. ایجور کی اونا جوتیکی واکفته بی پیله مارا بوگفت:

- اسمش نیست. تو اینجا نباید می اومدی. باید می رفتی...

پیله ماره چکره شورو بوکوده به پرکسن. رنگه رو انه شین هاچین بوبوسته دیفاره گیل. خو چادره پره مرا خو پیشانه پاکوده خوشکا زه یارویا فاندرسته. هاتو کی بیشتاوسته وا بیشی پزشکی قانونی پیله مار غش بوکود دراز دراز بکفته سنگانه سر ده نفامسته چی بوبو.

هان.

ترجمه فارسی

رفتنِ مادرِ بزرگ به زندان اوین برای ملاقات فرزندش:

زانوهای مادر می لرزید. عرق سردی بر گونه هایش نشسته بود. روسریش را روی سر جابجا کرد. موهایش پریشان شده از روسری بیرون زد. مردم جمع شده بودند. هرکسی یک جور حیرت زده منتظر چیزی ایستاده بود. مینی بوس پر شده بود و ملاقاتی ها را برده بود. هوا گرم شده بود. لبهای خوشکش را کمی با زبانش خیس کرده، حسرت یک چکه آب را داشت.

شب تا صبح در راه بود. با اتوبوس آمده بود. ایقدر هم مسافر بود که هیچ گاراژی جای خالی نداشت. لوان تور، گیلان تور، عدل؛ همه پر شده بودند. کاس آقای بیچاره هر چه پارتی بازی کرده بود، جایی برای او گیر نیاورده بود. نیمه شب به فرهنگ[1] آمد و هر اتوبوسی که از راه می رسید، دست تکان می داد و داد می زد:

تهرااااااااااااان. تا شاید جا می داشت اما شاگرد اتوبوس حتی شیشۀ درِ اتوبوس را پایین نمی کشید حداقل بگوید پُر است.

تا اینکه یک اتوبوسِ اردبیل به تهران، از راه رسید و اولین نفری را که سوار کرد، همان بود. میان اتوبوس هم تا دلت می خواست همه چیز بود از مرغ و خروس بگیر تا بز و گوسفند. هر که را می دیدی داشت برای کس و کارش چیزی از دهات می برد انگار که در تهران قحطی شده بود.

شاگرد با اشارۀ دست به او گفته بود که برود آخر اتوبوس جایی پیدا کند و بنشیند. او هم همینطور افتان و خیزان به این تنه بزن، به آن تنه بزن، رفت آخر اتوبوس همانجا که صدای موتور اتوبوس سرِ آدم را می برد روی تخته ای چوبی که به صندلی می ماند، نشست.

صبح هنوز خورشید به اندازه کافی بالا نیامده بود که به ترمینال رسید. مانند ملخ، هر کس به طرفی می رفت. مردم انگار بهم ریخته شده بودند. بعد هم مانند سالهای قحطی زدۀ گرسنگی، هر کس چیزی دستش گرفته آن را چنان به دهن می برد که برای بلعیدنش صغ می زد. یک نفر تکه نان بربری، یک نفر نان قندی، یک نفر نان سنگک لقمه کرده بود یک جور  با دهان پر می جوید که آدم خشکش می زد که بیچاره از کدام ولایت آمده بود که اینطور ندید بدید به نان یورش برده بود.

روسری را کمی تا جلوی پیشانی کشید. چادرش را جابجا کرد. تا این که از میان مردم خودش را به خیابان رساند. همینطور با ترس و لرز از خیابان گذشت و به آن طرف خیابان رفت. همانجا که پیکان و مینی بوس و تاکسی برای قاپیدن مسافران داشتند مسابقه می دادند.

از راننده ای که داشت داد می زد تجریش پرسید بچه جان، من باید به اوین بروم. کدام ماشین را باید سوار شوم. راننده هم کمی به او نگاه کرد سپس در را باز کرد گفت:

-         برو بالا همین صندلی بغل دست راننده بنشین مادر

راننده، زیربغل او را گرفت تا از مینی بوس بالا برود. وقتی دید که روی صندلی نشست، دوباره داد زد تجریش تجریش.... تا اینکه مینی بوس پر شده پر نشده، آمد بالا پشت فرمان نشست و  رو کرد به یک مسافر که کنار در نشسته بود، گفت در را ببندد.

راه افتاد. خیابانِ شهرآرا را گرفت پیچید بزرگراه ونک  و رفت. مادرِ بزرگ، چادرش را جمع کرد و زانویش را کمی مالید. همینطور پریشان بود و به راه نگاه می کرد. راننده پرسید:

- مادر اوین واسه چی میری؟

- میرم مولاقات

- ملاقاته کی مادر؟

- مولاقاته بچه هایم

- مگه چندتا بچه ات اونجان

- پسرم با عروسم

- هر دوتا اوین هستند

- بله آقا

- از کجا میای

- پیربازار

- پیربازار!؟

- بله

- پیربازار کجاست؟

- پیربازار را نمی دانی کجاست؟

- نه مادر تا حالا نشنیدم

- رشت را که می دانی؟

- بله رشتُ که میدونم

- خوب پیربازار هم آن طرفترِ رشت هست دیگه

- آها.... پس نزدیکای رشته. از اونجا میای؟

- بله

- حالا میدونم مادر. چرا اوین هستند مادر؟

دیگر منتظرِ جواب نماند و خودش گفته :

- همه جا دیگه اوینه مادر فرق نمی کنه کی از کجا

تا اینکه به سه راهی نمایشگاه رسیدند. مینی بوس ایستاد. راننده دید که او از جایش تکان نمی خورد. فهمید که نمی داند رسیده است. رو کرد به " مادرِ بزرگ" و گفت:

-     مادر جون اینجا واس پیاده بشی بری خیابون سمت راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که همه اونجا هستند از اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟

-         نه بچه جان. پیر شوی[2] هیچ چیز نمی خواهم جز بچه هایم.

چادرش را جمع کرد و خمیدخمیده از صندلی جلو در بغلدست راننده،  کنارِدر  آمد. بعد از مینی بوس پیاده شد. مینی بوس تا اینکه او کنار خیابان برسد ایستاد، سپس راه افتاد.

سربالایی خیابان را گرفت رفت رسید به جایی که دید سمت چپ او شلوغ است. رفت میان همان ها. دید ای داد و بیداد انگار  تمام مادر ها همانجا جمع شده اند.  هرکدام فریادرسِ یکی دیگر است. این یکی به آن یکی آب می داد، آن یکی به این یکی نان می داد، این یکی به آن یکی دلداری می داد، یکی به زمین و آسمان ناسزا می گفت. یکی راه به راه اعتراض می کرد چرا بچه هایش را گرفته اند. یکی همینطور مانند باران اشک می ریخت و همه را نفرین می کرد.  همینطور یک روند، داد و فریاد و ضجه و چشم به راهی،  همه را به آتش کشیده و شعله می کشیدند.

مینی بوس، هی پر می شد می رفت بر می گشت، دو باره پر می شد می رفت تا گرماگرم نیمروز این کار ادامه داشت. همه رفته بودند. هیچکس نمانده بود بجز " مادرِ بزرگ".  چشم های مادر از چشم به راه حیران مانده بود اینقدر که به راه چشم دوخته بود و مینی بوس را شمرده بود تا نوبت خودش برسد.

همینطور سرگشته و حیران به جوانکی که لباس سربازی به تن داشت  خیره شده بود. ناگهان همان جوانک آمد جلو پرسید:

- چیکار داری؟

- یعنی چی چیکار داری!

- واسه چی اینجایی

- ا...اینهمه از سرِ صبح سر تا همین حالا اینجا چشم به راه ماندم حالا می پرسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن چیکار داشتند خوب من هم همون کار را دارم

- اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟

- خوب من هم برای ملاقات اینجا هستم

- ملاقات کی؟

- ملاقاتِ بچه هایم!

- اسمت که توی ملاقاتها نبود.

- اسمِ مرا از کجا می دانی که میگی نبود؟

- اگه بود مثه بقیه تا حالا رفته بودی ملاقات

- یعنی چی نیست!

- خوب نیست دیگه!

- اِه از همینجا به من خبر دادند که بچه های من اینجا هستند!

- کی خبر داد؟

- من چی می دانم مگه سگ صاحبش را میشناسه اینجا!  هرکی یک چیزی میگه کسی هم جرات نمی کنه چیزی بگه!؟

- حالا اسمت چیه؟

- مادرِ بزرگ! همه مرا میشناسند. همه ی اهلِ محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. آزارم به مورچه هم تا حالا نرسیده بچه هایم هم همینطور. بیهوده بی دلیل افتاده اید به جان مردم بچه های مرا بیخود گرفتید آوردید اینجا شش ماهه که اصلاً  قرار ندارم همه جا رفتم سراخر به من گفتید که اینجا هستند حالا هم آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.

هنوز جوانک چیزی نگفته بود که ناگهان یکی با شوار لکلکی و پیراهن سفید که درست مانند دست پاک کن می ماند از آن طرف مینی بوس آمد مثل سگ انگار بخواهد گیر بدهد پرسید:

- چیه بازام که با ملاقاتیا داری حرف میزنی بهت نگفتم با اینا حرف نزن فقط اسماشون بپرس سوارشون کن.

بعد به مادرِ بزرگ گفت:

-         چی میخوای؟

-         اه!!! چرا همینطور به نوبت می پرسید چی میخوای. اینجا چه می تانم بخوام؟ معلوم است دیگر من بچه هایم را می خوام!

-         مگه شهره هرته! همینطور بچه هاتو بخای!

-         شهره هرت اگه نبود که بچه هایم را نمی گرفتید! هرکی هرکی هست دیگه هالا که دُور دُورِ شماست خوب من....

نگذاشت مادر بزرگ حرفش را بزند گفت:

-         اسمت چیه؟

مادر بزرگ انگار که آتش گرفته باشد همینطور خشمگین به او چشم دوخته گفت:

-         گیلبانو پیربازاری معروف به مادرِ بزرگ.

بعد یک جور آه کشید که جوانک رو کرد به آسمان نگاه کرد. آن که لباس لکلکی پوشیده بود به ریشش دست زد و گفت:

- همچین اسمی ندارم بیخود اینجا وای نسا،  یاالله برو برو اینجا نیس.

- اینجا نیست چه هست من اینهمه راه را بیخود نیامدم! کجا برم! من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به این راحتی هست راه به این درازی را بیام بعد هیچی! دستِ خالی کجا برم من بچه هایم را می خواهم!

یارو کمی این پا آن پا کرد. یک چادر بود که در آن میز و تلفن قرار داشت. به طرف تلفن رفت زنگ زد. چند دقیقه نشده، آمد. یک جور که به لکنت افتاده باشد به مادرِ بزرگ گفت:

-         اسمش نیست. تو اینجا نباید می اومدی. باید می رفتی...

مادرِ بزرگ، زانوهایش به لرزه افتاد. رنگ چهره اش مانندگچ دیوار شده بود. با لبۀ چادر پیشانی اش را پاک کرد خشکش زده به یارو خیره شد. همینطور شنیده نشنید که باید به پزشکی قانونی برود، مادر بزرگ از هوش رفت و غش کرد دراز دراز روی سنگها افتاد دیگر نفهمید چه شد.

همین!

---

[1] فرهنگ نام میدانی در رشت است که مسیر رشت به تهران از آن میدان می گذرد. بسیاری در این میدان برای سوار شدنِ اتوبوسهای در گذر از آنجا، می ایستند.

[2] پیر شوی یک جور سپاسگزاریست که به جوانها گفته می شود و به معنی اینکه جوانمرگ نشوی و به پیری برسی.

چندتا می قدیمی گیلچاردانه یان – ترجمه فارسی مرا – گیل آوایی

0

نیده بو، کس کسا، راشــــــــه دواریم
خیاله کس کسِه زرخه پوتــــــــــاریم
هاچین بیگانابوستیم حایف صد حایف
آمی مئن دوشمنه آ که فــــــــوداریم

یک اکتبر 2010

.
1 

بوبوسته رشته ره می دیل هاوایی
هولندی گه مرا اینجا چرایی
منام قاقا بومه جه آ طلبکار
گمه آخوند نیده، تو چی میخایی
فارسی
دلم برای رشت هوایی شده
هلندی به من می گوید اینجا چرا هستی
من هم حیران شده ام از این طلبکار
می گویم آخوند ندیده، تو چه می خواهی!

2 

بیگفتم غوربتا تا صوب فوقوفتم
بزم چک تا تانستیم شب نوخوفتم
بیدم غوربت بازام لیسکابو بیصاب
بامو می کش بینیشته، جونوخوفتم
فارسی
گرفتم غربت را تا صبح در هم کوبیدم
تا می توانستم سیلی زدم شب نختفم
دیدم غربت باز هم لوس شده بی صاحب
آمد کنار من نشست، پنهان نشدم

3 

فی وه ارسو جه می چوم، تاسیانه
جه غوربت دیل ایسا رشته میانه
ازازیل زاکا بو دیل لاتا بو قاق
بیدین غوربت چوتو دیلا دُو وانه!
فارسی
اشک از چشمم می ریزد، تاسیان است
از غربت دل در میان رشت است
دل کودکِ بازیگوش شده، لات، حیران
ببین غربت چطور دل را می دواند!

4 

بوگو یارا کی تی یــــاری تی پیشکش
تی یاری با تی غمخواری تی پیشکش
نوا هرشب آمون با نــــــاز می خواب
کی آخوابو او بیــــــداری تی پیشکش

5 

دانی کی تو ادونیــــــــا می نفس بی
فوقوفته ناکســـــانه مئن، تو کس بی
سیا به روزیــــگار هامما فوتورکست
بنا دوری ناویره دس فــــــارَس بی

فارسی

می دانی که در این دنیا نفسِ من بودی

میان یورش آوردن ناکسها تو کس بودی

سیاه شود این روزگار به همه یورشآورده است

دوری گذاشته است وگرنه دسترس بودی

6 

نوا اورشین گودن می تاسیــــــانه
گیلک غوربت نانی آخه چی مانه!؟
ایسه پاک جلده کوتر، بشکسه بال
کرا دوره جا از چوم خون فیشــانه

 فارسی

بهم نزن تاسیانی( دلتنگی) مرا

آخر گیلک در غربت نمی دانی به چه می ماند؟

درست مانند کبوترِ جلد است، بال شکسته

از دوری، از چشم خون می افشاند

7 

می دیل تنگه می رشتِه می روباره!
ساغرسازان، ککج، سیره، کواره!
روخانه جانشورا یو اشغالی واز!
روباره گوسکا، لانتی، کره مار!

فارسی

دلم تنگ است برای رشتِ من، رودخانۀ شهرم( "روبار" رودخانه ای در شهر رشت است)

ساغریسان( محله ای در رشت)، ککج=شاهی، سیره=برای سیر، کواره= برای تره

برای شنا کردن در رودخانه و پریدن ناشیانه و چاردست و پا در آب!

برای غورباغه، مار، کره مارِ روبار، کره مار یا کره روف= اسم فارسی اش را نمی دانم ولی یک جور مارِ بی آزار و غیر سمی در گیلان است.(چه جانی کندم برای این ترجمه!؟)

8

می چوما گم نزن می دیلا های چو!
چقد می دیمه سر واری تو ارسو!
بیگیفتم ول نی یه ده داد فارَس مار،
نزن آن قد شواله گیفتنِه فو!

فارسی

به چشمم می گویم دلم را اینقدر تحریک نکن

چقدر روی گونه ام اشک می باری

آتش گرفته ام دیگر مادر دادرس نیست

در این هنگام سوختن و آتش گرفتن، فوت نزن

.

چندتا تاسیانه، فارسی ترجمه مرا - گیل آوایی

چندتا تاسیانه، ترجمه فارسی مرا

Tuesday, April 07, 2009

1

می موشتا وانکون

دونیا فوگورده!

جنگلانا واورس
تسکه دیلانه شب فوقوسانا

فارسی:

مشتم را نگشا

که دنیا به هم می ریزد

از جنگل بپرس
کابوسِ شبِ دل تنگها را

2
دریا شو یو طوفان

ایتا دونیا اوخان

پوشت در پوشت

دمرده شبو دیل واترکان

ایتا کونه سو زنه که

آ پا اوو پا  گودن!

فارسی:
دریا رُو وُ طوفان
دنیایی از واخوان
انباشته انبوه
شبِ غرق شده وُ دل ترکیدن
این پا کردن شب تاب است
برای سوسو زدن!

3

هاتو کی غورصا خایم دوارم
روزیگار خورا لیسکا کونه

فارسی:
تا که می خواهم غصه سر آرم
روزگار بازی اش می گیرد

4

ایتا دریا دیل پستایی بوگودم
می هارای
طوفان وارگانه

فارسی:

یک دریا دل پس انداز کردم
از هوارِ من

طوفان می زاید!


5
دریا آوه جا نده

تام توم بزه پوشته

بی چوم پیله
تره خیالا شومه

فارسی:
از دریا پاسخی نیست
تپه خاموش است / ساکت شده است
بی هیچ چشم بر هم زدنی
به تو می اندیشم

6
خیالوشبوآسمانه جیگیفته تی تی
شه بزه جنگلا جه می اوخان

انهمه تاسیانه 
کی وا اوچینه!

فارسی:
خیال و شب و آسمان دریغ شده از ستاره
عرق سرد بر جنگل نشست از هوار من

اینهمه دلتنگی را
چه کسی بر می چیند

.

گیل آوایی

در سال 2009 این چند تاسیانه-  با عنوان: تاسیانه ها، (چندتا "هسا" شعر با برگردان فارسی) - در وبلاگ فارسی من منتشر شد که اینجا آورده ام 

آشتی کونان کوچه-گیلداستان-گیل آوایی

آشتی کونان کوچه
گیل آوایی9 ژانویه 2009 –هولند

تازه را دکفتان دوبوم کی خانه جا بیرون نامو، می مار مرا دوخاده:

- کویا شون دری؟

ایتا پیچه می مارا فاندرستم. بفکرا شوم چی بگم. بگم کی تورا بون درم! بگم کی هاچین واهیلا بون درم می یاره دس! بگم شون درم بازام می کاسه کورا بیدینم! بگم کی ....

می ماره صدا دو واره می گوش بامو:

- زای جان نانم چی گودان دری ولی هرکاری کونی تی هوایا بدار!

می مارا هوتو کی فاندرستان دوبومو فکرا دوبوم، لبخند بزم. خانه جا باموم بیرون.

مشته حوسینه پینیک دوجه زن، بانکا نفتا خو دس بیگیفته، نفس نفس زئنه مرا جه او سره کوچه آمون دوبو. هرتا قدم اوسادی، بانکایا نایی بیجیر، خود چادوره پره مرا خو دیما پاکا گودی، ایتا آه کشه یی یو دو واره را دکفتی. می دیل بوسوخته. توندا توند بودو وستم. مشته حوسینه پینیک دوجه زنا هاتو فارسه فان رسه، هارای بزم:

- آخه مار! ها پیله کی بانکایا تی دس بیگیفتی فاکش فاکش شون دری! اینفر نه سا کی ترا فارسه!؟

هاتو کی نفس نفس زه یی آوه جا دا:

- آی زای! چی بگم!؟ خودا ترا فاره سانه داره! هیشکی می داد فان رسه! هر که دینی خو کلا کاشتان دره! ده وُرسفتم جه آ سگه زندگی!

هاتو کی مشته خانمه حرفانا ایشتاوستان دوبوم،ولی می حواس ننابو کی چی گفتان دوبو تا اینکه اونه بانکایا ببردم تا اونه خانه بلته کنار بنام بیجیر. مشته خانم نانم چی بوبوسته بو یا کی من آتو خیالاشوبوم. مره پاک اویرابوسته آدمانا مانستیم. ایدفا بیدم مشته خانم مرا گه:

- پئر شیبی پسر! خودا ترا سیفیده بخت بوکونه

نانم ایچی بوگفتم یا نوگفتم، جه مشته خانمه دس جیویشتم. هاتو فکرا دوبوم. مرا یاده کی مشته خانما، ساغرسازان فانرسه، داوشسورابه کوچه ور، ایتا پسره مشته خانما خاستی بگه : سلام مشته خانم، گفتی: سلام مندگانم! هر دفا کی مرا یاد آیه هیزارتا قورصه بدارم، مرا خنده گیره! ایجور خنده کی هرکی بیدینه گه ایتا پیله کوسخولم!

هاتو کی خندا دوبوم، مره شون دوبوم، می ناظما بیدم کی جه دور آمون دره. مرا یاداشوبو کی می ناظما بوگفته بوم ناخوشمه نتانم بایم مدرسه. هاتو می دیمه رنگ بپرسته بو که می ناظم مرا فارسه وناشته می لبله بیجیر بایه. خیال کونی که بفامسته می دسه پایا آویرا گوده دارم، مرا پیشیکی بوگفته:

- ا ترکمه! تو ناخوشی!؟ تو کی کله خوکه به دوبا دی بازین چوتو ناخوشی!

تا بایم ایچی بگم، بوگوفته:

- فردا کلاس نوشو، بی یه دفتر ترا کار دارم

ایتا میچومانه سر بوگفتمو مرا بزم به موش موردگی کی یانی تی چاکرام ایسام ناظم جان ایمروزا تو درزا گیر تا فردا خودا بوزورگه

موستشاری کوچا دوارسته بوم. سِد احمده خانه ویرجا ایتا چوله وینیستون بیهه مو دوز دوزیکی آتش بزم. ایجور پوک بزم کی خیاله سالاسال مرا سیگاره جان جیگفیته بید.

حاجی آبادا فانرسه بیدم تقی پشمک خورا ژیگولا گوده ایتا سیاکوره بالا بیگیفته هاچین دیل فادان دره قولوه فاگیفتان دره. تا مرا بیده ایتا لوچان بزه، یانی : آغوزدار

منام بمی رو ناوردم، بیده نیده بنام اونا دوارستم. ایدفایی کورده حوجت جه دور داد بزه :

- ا..................تی خاخورا بازام کی اوتوشویی لیباسه مرا ژیگولا گودی!

بیچاره تقی پشمکه رنگ بوبوسته بو دیفاره گیل. ایدفایی نانم چوتو بوبوسته کی تورکه حوجتا دست تکان بدام بوگفتم :

- فاگیفتم کی فاگیفتم تو چره ناجه داری پسر! اگه تانی تونام فاگیر پوز بدن!

تقی پشمک خیاله کی جهنمه آتشه جان ایدفایی دکفته بو بهشت! پاک پرا گیفتان دوبو. مرا ایجور نیگا بوگوده کی یانی مرا جیویزانه یی! وای کی هاچین ذوقه مرا خو تومانا پاک دیمیشتان دوبو!

کورده حوجت قاقابوسته مرا فاندرست. ایجور کی اونا جوتیکی واکفتیبی بوگفته: من کی شیمی مرا نوبوم، من...

تا بخوایه خو حرفه دوما بیگیره، ایجور داد بزم کی کورده حوجته حرفان می داده مئن آویره بوسته. تا کی فاره سه ییم به همو آرامه بوگوفتم: تونام وختو بی وخت ترا حالی نیبه! هاتو کته رایی تره هرچی تی کله آیه گی! مگه نیدینی خو یاره مرایه

کورده حوجت ماسته مانستن به سا مرا فان درست. ایتا اونه شانه سرا بزمو می رایا بوشوم.

حاجی آباده وسط فان رسه، مرا جوم جوم دکفت. پاک ول گیفتان دوبوم. نانم چره نخواستیم می یاره خانه ور بشم. دانستیم کی الان کو رایا وا بایه بشه بخانه. می دیل ایجور زه یی که می پیشانه، شه بزه بو.

ایتا دوکانه شیشه مئن مرا فاندرستم. می بیجیر بوجورا های نیگا بوگودم. مره مره می دیله مئن گفتیم: بشم!؟ نشم!؟ نانم چقدر هوتو به سامو اکه را دکفته دارم. خیابان پهلوی یا بپیچستم. آذربانی یا فان رسه، می دیل دکفت واگردم. گاندی پیران دوجی ور ایتا پیچه سرپا به سام. های می خیالا اورشین بوگودم. بیدم نتانم نشم. واستی بشم بیدینم. واستی بشم ایتا گوشه شلمان پلمانه پوشت جوخوسم، می یارا بیدینم.

هاچین واهیلا بوستان دوبوم. هاتو می مرا چکو چانه زئندوبوم کی بیدم خیابانه وسط ایسام، شون درم خیابانه اوطرف. گاندی پیراندوجی می پوشت، آذربانی می جولو، حوسین میمونه پئرا بیدم خو فیاته مرا کی سالانه سال بو تاکسی کار گودی، آمون دره. هالا فان رسه ایجور بوق بزه کی خیاله یخ بردان دره. می پایا توندا گودم خیابانا دوارستم.

پور ده نمانسته بو کی سینما سعدی یا فارسم. واستی بوشوبیم آفخرا کوچه، حاجی حمامه ور بزه بیم آشتی کونان کوچه را بوشوبیم. ها طرفان بو کی می کاسه کور غمزه کونان آمویی یو می دیلا بردی.

می جیبه مئن، می پولا ایشماردان دوبوم. نانم دوزار یا سه قران بو. ایتا ده شی همش می چیبه مئن ته کیسه ناهابو. می حواس ننابو کی اکه ده شی یا آویرا گوده دارم. یا شایدام ناهابو دوزاری مرا فکر گودیم سه قران بو. دوچرخه فوروشی روبرو، ایتا پیره مردای دکه داشتی که اونه جان ایتا ده وینیستون بیهم.

نانم چره مرا ایجور ده نیگا گودی. منام کی پاک می هفتایا آویرا گوده بوم. پوله خوردا بنابوم اونه پیشخوانه سر، ایچوله وینیستونا اوساده بوم با ایتا چوله کیبریت می سیگارا آتش بزه بوم.

لیباس فوروشی برک، برق زه یی. یوسف باقلایی خو چارچرخه ور داد زئن دوبو: مگس بیاف بپرا دن جایزه فاگیر! هامیشک هانا گفتی مردوما بخنده تاوه دایی. حوسین پابوز گیره خو پئره نهارخوره والای دان دوبو، میدانه فانرسه شون دوبو. تیمور لب چاک، اسبه ارابا چارانال دو وانن دوبو. خاور میدانه کنار هیندوانا حراج بزه بو مردومام اونا دورا گوده بید.

ایتا پیچه مردوما فان درستمو می رایا بوشوم. حاجی حامام فان رسه ، بپیچسم آشتی کونان کوچه. می سیگارا پوک زه ییمو می خیالا اورشین گودیم. خیالام کی لاب پیله لاته مانستن، امان ندایی.

کوچه وسط فارسه بوم کی مرا خوشکا زه. پاک خواستیم آبا بم بشم زمینا فورو. نخواستیم بیدینم. می چکره پرکسی. می دیم پرا شه بزه بو. می دیل ایجور زه یی کی پاک خواستی می سینا دورسینه. سیگار می انگوشتانه مئن، ایجور می دسا بوسوجانه کی اونه واسوجان، پاک می جانا دوارسته بو. هاتو قاقا بو فاندرستان دوبوم.

می کاسه کور جه دور ساسانه مرا بال به بال آمون دوبو.

وای ساسان! می جانجانی ریفق می یاره مرا بال به بال!؟ نانستیم چی بوکونم. نه تانستیم به سم. نه تانستیم واگردم. نه تانستیم بشم. نه تانستیم..... خوشکا زه بو مرا.

می سیگارا پوک بزم، اونه دودا می خیاله مرا هوا بدام. پاک دونیا فوگوردستان دوبو. می سر دگه را شویی. من آویرا بوسته بوم.

هان.

رشته زمین طیاره فوتبال-گیلداستان- گیل آوایی

رشته زمین طیاره فوتبال
گیل آوایی
سه شنبه یک بهمن 1387

ایتا ساک بیگیفتم می دس داورا فاندرستم. ممد نقاش شیب زنه کا، خودس بیگیفته مرا بوگوفت:

-ایتا ساکا بنه ایا

منام ایتا ساکا بنامو می دس آسینا فاکشم بوجور بوگفتم بیشمار. داورام شورو بوگوده قدم اوسادن. من اونه پایا نیگا گودیم که کوچی قدم یا پیله قدم اوسانه. دوازده قدم بیشمارده مرا بوگفت:

- ساکا بنه ایا ده دس نزن

منام ساکا بنام او یا باراما دوخوادم. ممد نقاش کی هم موربی، هم داور، هم سرپرست بو امی تیمه فوتبالا دوما داشتی یو امه را تمرین دایی. پاک فوتباله عاشق بو. امانام کی تازه امی دیما فله مو بزه بو، پیله بازیکنانه ادایا در آوردیمی.

امی زمین فوتبالام ایتا زمین طیاره بو. ایتا زمین طیاره کی اونه ایتا سر نهابو لاکان جاده ایتا دیگه رازی یا دوارستی. زمین طیاره ایطرف روبار نهابو ایطرف دیگه تا چوم کار گودی باغ بویو و پرچین مرچین.

می تومانا فاکشم بوجور تر. می پیرانه آسینا فاکشم تا می بازو، باراما دوخوادم کی بایه شوت بزنه من بیگیرم.

هاتو کی بارام بامو شوت بزنه. من فچه مستم می کتانی بندا کی واوو بو دکشم. می کتانی بندا دکشن دوبوم کی توپ فارسه. می کتانی بندا دوسته، دن وسته، توپ بامو منام شیرجه بوشوم توپا بیگیفتم، وناشتم دروازا بشه بودورون کی گل بوخوردی بیم.

آخه ممد نقاش همش گفتی کی اگه اولی توپا واهلی بشه دروازه مئن، ده تا اخر هاتو گل خوری! منام ایجور شیرجه بوشوم کی هاچین می دنده خاش ول بیگیفته بو.

می دروازه یام ایجا نهابو کی گا گلف واش دوبو. آنقدام سنگه و چوبو چکال می دور و بر فوجه بو کی نوگو! منام کی هاچیم کرچ! گوتورمایی شیرجه شوییم هر چی بو.

تو نوگو جه دور، ایران مهره دروازه بان امه را فاندرستان دره. تازه دروازه وسط به سام کی دومی توپ بایه بیدم ایران مهره دروازه بان بامو می ور مرا بوگفت:

- تی کتانی بند کی اتو توندا توند وا وه، تو نتانی تی حواسا جیما کونی توپا بیگیری. بازینام هاتو ترا تان ود خوشکه گیله سر. ایجور توپه ره شیرجه بوشو ترا بچرخان کی تی جان زمینه سر پاختا نبه.

ایتا پیچه حرف گوش کون زاکانه مانستن اونا فاندرستم. بوگفتم:

- بی کتانی چوتویه؟ من تانم بی کتانی بهتر شیرجه بشم توپه ره!

ده اونه رافا نه سام کی ایچی بگه. یانی می دیل نخواستی می کتانه گیر بده. اونام می کتانی! کی عزا یو عروسی واستی دوگودیبیم! اونه مرا مدرسه شوییم. فوتبال گودیم. تازه جشن پشنام شوییم. وختی یام کی اونه ایجا دورسفتی، نخ پخه مرا ایجور چاگودیم کی از تازه بی هه بختر بوستی!

تا فچمستم می کتانه بندا دو وراه دکشم، بیدم ایران مهر دروازه بان ایتا کفشه فوتبال خودس بیگیفته مرا گه:

- بیدین تی پا خوره

وای کی پاک خیاله کی دونیایا مرا فادا بید. کفشه فوتباله چرمی! اونام تا هسا کفش فوتباله چرمی دون گوده بوم!

بیدم تا پشیمان نوبو کفشا دوکونم. می پا ره خیلی پیلله بو. ایجور کی اونه توک پاک ده سانت خیاله درازتر ببه. تو نوگو کفشه فوتباله مرا واستی چنتا جوراب دوکونی یانی اتویی گفتیدی منام نانستیمی.

هرچی بو کفشا دوگودم. ایرانمهره دروازه بان توپا اوساده بوگفته تا بازی شورو نوبوسته ایتا پیچه بی یا تمرین بوکونیم.

مرا بوگفت:

- بینش زمینه سر

تا هسا مرا یاد نوبو کی بخواستی بیم اتویی حرف گوش بوگودیبیم. اونام من کی هاچین کرچه کرچ! می پئرا تاوان نداییم!

زمینه سر بینشتم. دو سه متر اوشانتر، ایرانمهر دروازه بان توپا دسه مرا تاوه دایی، منام گیفتیم. های اطرف، های او طرف.

چن دقه نوبوسته مرا بوگوفته پا بس. پا بسام. شورو بوگود شوت زئنو مرا گفتی بیگیر. های زه یی منام گیفتیم. چفه عرق بوبوسته بوم. ایجور می جان واج باموبو کی ژیمناستیک بازان مانستن پوشتک وارو زه ییم. کی تانستی مرا گل بزنه!

ایدفا بیدم ممد نقاش شیب زئن دره، هامما گه بایید زمینه وسط. دو تا تیم جیما بوستیم. امی کاپیتان جولو امانام کولوشکنه مانستن اونه دوما بیگیفته.

باغه محتشمه تیمه فوتبالام جیما بوسته با خوشونه کاپینان باموده داوره ویرجا. راستی راستی تیمانه مانستن دس بداییم. دو تا کاپیتان بوشوده. ممد نقاش ایتا دوزاره مرا شیر یا خط تاودا. ایدفا بیدم امی کاپیتان، ناصر، بوگفته :

- خط

ممد نقاش کی هاتو خطا بیشتاوسته هاچین انه رنگه رو بوبوسته بو صارا گیل. اخه همیشک گفتی کی هرکی خط بگه موسابقا دبازه.

اما دانستیم کی امی کاپیتان خوایه ممد نقشا کوفری بوکونه. امی خندیا جیگیفته بیم ولی همه تانی دوز دوزیکی خندا دیبیم.

باغه محتشمه تیمه فوتباله کاپیتان کی شیر بوگفته بو، تانستی اینتخاب بوکونه کی زمین یا توپ! خورشیدام ایجور بو کی هر طرف دروازه بوبوستی بی توفیر ناشتی. یانی امی دروازه یان شومالو جونوب نهابید. خورشیدام که جه باغو بولاغ دتاوستی یو روباره پوشت جوخوفتی. ولی غوروب دم، کی خورشید شوندوبو روباره پوشت دارو درختانه مئن جوخوسه، ایتا دروازه بانا چوما آفتاب دکفتی.

باغه محتشمه تیمه فوتبال زمینا اینتخاب بوگوده. ایتایام او تیمه مئن ایسابو کی هاچین شر بو. تا باییم هرکی بشه خو دروازه طرف، ایدفا بیدم بارام خاش والیس، امی کاپیتان گوشه کون ایچی بوگفته. کاپیتان امی شین هاچین ماسته مانستن به سا اونا فاندرسته.

اما نانستیم بارام خاش والیس چی بوگفته داره تا اینکی امی کاپیتان بوگفته کی اما اگه بازه ببریم داوا به. باغه محتشمه زاکان گیدی موسابقا واستی ببرید اگه نبرید امه را حیسابی زنیدی.

موسن، ممد، ناصر، مونوچر؛ حسن، علی، موصطفی، منو بارام بوگفتیم اما امی بازه کونیم ، بازین بیدینیم چی به. اگه واستی داوا بیگیریم امانام گیریم!

هاتو بو کی خیاله لشکرکشی گودان دیبیم. داور دوخواده همه تانا کی بازی بوکونیم. هر دو تا تیمه زاکان هرکی بوشو خو جا سر ، دفایو وسطو گوشه راست و چپ و منام دروازه بان.

باغه محتشمه تیمه مئن ایتا ایسابو کی کل بو. خاشه خاشام بو اما جه اما همه تان پیله تر بو. هون گوشه راست، حمله بازی گودی. هاتو کی اولی حملا بوگودید بیدم کی پوشته هیژده فان رسه ایجور شوت بزه کی تومامه زکان هاتو وای بوگفتید کی می زاله بترکسه بو. توپا وختی بگیفتم. قیافه مرا بوگفتم:

- شوما شیمی بازه بکونید! هاچین هاچینه مگه! دروازه ره شیمی خیال جم!

ایرانمهره دروازه بان دوره شر ایسابو مرا فاندرستی. بازی هرچی ویشتر جه اون گوذشتی، بزن بوکوبام ویشترا بوستی. باغه محشتمه زاکان هامه باموبید. تا اما حمله گودیم امه را فوش دایید! هاتو کی اوشونه تیم حمله گودی، شورو گودید دور اوسادن.

اولی نیمه تومانا بوسته بو. هیتا تیم گل نزه بو. همه تانی دروازه پوشت بینیشته بیم. هر کی ایچی گفتی. ایتا گفتی می پا قاب درد کونه. اویتا گفتی می پا بوز جیویشتان دره. ایتا گفتی می پا پیله انگوشت باد بوگوده.

تا اینکی داور شیب بزه. دومی نیمه شورو بوبوسته.

هاتو دو دقه نوبوسته بو کی امی تیم ایتا گل بزه. وای باغه محتشمه زاکان پاک پوتاره مانستن فو ووسته بید امی طرف، هر کی ایچی گفتی. بازی کم کم شون دبوبو کی داوا ببه. همه تان واکف داشتیدی. لقد زئن فته فراوان بو. ایا اویا جه هر دوتا تیم چند نفر یا خو تکا بیگفته بو یا خو پا ساقا مالستی. ایتا شله مانستن دو وستی.

ایتا ایسابو که هامما واکفتی. داوره خطا ده نخواندی.

اوشون هر چی حمله بوگودید نتانستید گل بزنید. منام کی هاچین شیرا بو، خیاله جامه جهانی بازی گودان درم. کفشه چرمی دوگوده فنره مانستن واز گودیم .

ایدفا بیدم باغه محتشمه زاکان ایتا ایتا خوشونه انوگوشته مرا های فوش دیدی مرا. فوش دیهیدی اونام چی فوشی. منام دروازا پاستیمی کی گل نوخوریم. تا امی تیم حمله گویدید من تنها بوستیم. می دیل زه یی می پوشتا کی هسا یا مرا فوتورکد! ایجور بوبوسته بو کی هرکی گردستی تیجه سنگ بیافه باوره تاوه ده امی خطه هیژده مئن، دروازه جولو!

اوشون سنگ تاوه دایید، من سنگانا اوچه ییم. هاتو کی اوشون حمله گودید، من ده نتانستیم سنگانا اوچینم. اوشانام تا تانستیدی سنگانا تاوه دایید می طرف. هاتو امی فاکش دکش تا بازه تمانا به، درازه داشتی.

ایدفا داوره شیبه مرا خیال بوکون کی ایتا عالمه گرزکا ایجانایی سرادد!

باغه محشتمه زاکان باموبید داوا بگیرید. جه او دور ایدفا بیده ییم اینفر هامما دوخوانه. باغه محتشمه زاکان هو یارو صدا مرا واگردستد.

دوز دوزیکی گا گلف فوش دایید ولی اما فوشا خوردیم هیچی نوگفتیم. همه تانی را دکفتیم. ساکو لیباس امی دس بوشوییم روبارکنار.

همه تانی چفه عرق هاتو فاره سه فان رسه هرچی امی دس نهابو لیباس بکنده نکنده آشغالی واز بوگویدیم آبه می یان!

تقی بابوز گیره ایتا صابون نخله زیتون مرا خو دیمپرا شورو بوگوده شوستن. هاتو کی کخ بیگیفته اونه چوما واز بوگودم اونه صابونا بیگیفیم بوشوم آبه وسط پاشنا گودنو سرا شوستن!

تا تقی پابوزگیره واخبردارا به، کی صابونا اوساده، کی اون ساده؛ همه تانی امی سرو جانا هو صابونه مرا بوشوستیبیم!

کولی مانستن روباره مئن دوم زئن دیبیم کی باغه محتشمه زاکانا بیده ییم آمون دربید.

امی ساک پاکا اوچه ییم، تا امه را فاره سد، بوگوروختیم!

هان.

پنشتا قدیمی چاردانه! - گیل آوایی

Sunday, March 29, 2009 

1
تی راشه پایمه دیل واهیلا بو
نانه هیکس چی واستی دیل پورابو
هاتو را فان دِرَم با دادو بیداد
نی یافم آشــنا چوم سیفیدا بو

2
بشم گیلان ده وسته تاسـیانی
ده وسته دوریو غوربت، سیوایی
بشم جنگل، بشم دریـایو مورداب
کی وسته تاسیانی، چوم برایی

3
هاچین بانه نیگیر مرا نخوایی
امی مئن ده ننه انقد سـیوایی
منم من کی بوبوستم تی فدایی

بخوایی یا نخوایی توو می مایی!

( بخواهی یا نخواهی تو ماهِ من هستی)

4
ایسم شلمانه پوشت هانده تی رافا
تی لیسکه همســـــاده یام خانه بپپا
تره تا شیب زنم یافی می جــایه
می دیل قاقه تی او کتله صــدایه

5
نانم تی مار ه یا کی تی صـــــدایه
کی می دیل زئندره لاب بی حیایه
گیره انـــگاره پاک آ ترکمه زای

هاتو کی ایشــــتاوه تی پاصـدایه

.

ایتا می قدیمی گیلچاردانه: چره واستی ببه دیکتاتوری داب!- گیل آوایی

دوشنبه، ۱۰ فروردین ۱۳۸۸
چره واستی ببه دیکتاتوری داب!
کی هرتا مجلس ودولت ببه گاب!
آکِه واستی آمی چـومان ببه واز!؟
کی هرمــــاله آمی رهبر نبه گاب!

فارسی:

چرا باید دیکتاتوری رسم شود!

که هر مجلس و دولت گاو باشد!

چه وقت باید چشمهای ما باز شود!؟

که هرگز رهبر ما گاو نباشد!

گیلغزل با برگردان فارسی: خیلی وخته نیشتاوستم تی صدایا بی وفا- گیل آوایی

Wednesday, March 25, 2009

خیلی وخته نیشتاوستم تی صـدایا بی وفا
شاید از خاطر ببردی گیل آوایا بی وفا

پوزماته چوم برایم بیشـتاوم تی پا صدا
لیسکابوستی جا دیهی کتله صدایا بی وفا

های کرا قاقا بمه با می پیاله تی خـیال
تو جیگیفتی آ زمانه تی وفایا بی وفا

دابه پاک هرکه دینی بوسـتاندره کوره پیچا
تا اکه به سم تی رافا، تی خودایا بی وفا

وستاکون تسکه دیـلانا چومبرا نان وای وای
روزو شب چـوم اینتظاری تی صفایا بی وفا

ول کشه دیل تا دپرکه ان همه تامتوم ایســان
تا آکه، را، فاندرستن، یاره پایا بی وفا

گیل آوایی ازتوگه هر یارو قارا باگولاز
وامرازه دستانه دس بی دسـکلایا بی وفا
.

فارسی:

خیلی وقت است که صدایت را نشنیدم بی وفا

شاید از خاطر برده ای گیل آوا را بی وفا

زمان زیادیست چشم براهم صدای پای ترا بشنوم

لوس شدی، صدای دمپایی چوبی ات را پنهان می کنی بی وفا

هی مات می شوم با پیاله ام و خیال تو

تو در این زمانه وفایت را دریغ کردی بی وفا

رسم  است انگار هر که را می بینی بی چشم و رو می شود

تا کی منتظر تو بمان خدای ترا بی وفا

بس کن چشم به راه گذاشتنِ دلتنگها را، وای، وای

روز و شب چشم انتظاری، صفای ترا بی وفا

شعله می کشد دل تا از لب فروبستن وُ ساکت ماندن

تا کی چشم به  راه دوختن، پای یار را بی وفا

گیل آوایی سرافرازانه از تو می گوید با هر یارِ غار

به دستِ دستها نمی  آید بی دست زدن بی وفا

.

تی دامنا هیستا کونی می چومه اشـــــــکانه مرا - گیل آوایی

Thursday, March 26, 2009.

تی دامنا هیستا کونی می چومه اشـــــــکانه مرا
بازین ترا لیسکا کونی مردومه حرفـــــــانه مرا

تو ده ازازیلا بویی لوچــــــــــــان زنی رادواران
زرخه پوتارا بوندری گردی رقیبــــــــــــــانه مرا

ترکمه ای، وَل وَله ای هــاچین کرا واکف داری
بیخود مرا لقد زنی تی خـــــــــــاشه لنگانه مرا

زلاش باوردا چو زنی هرمــــــاله سربرا نیبی
لیلیکه دارانا مانی زولفه پریشــــــــــــانه مرا

لانتی بوبوی روخانه من گوسـکا بدام دکفته یا
پاک ده فوتورکسی هاچین او گوزه گبــانه مرا

هاچین کرا چوکـــوش زنم آهینه سردا بوخودا
خیاره سر دلاری تو تی لیســـــکه کارانه مرا

دپرکمه بیدارابم، تی تی زنم، بهـــــــــــــارا بم
اگرچی ول بیگیفتمه تــــــــی کرده کارانه مرا

گیل آوایه جه سر بوشو آ روزیــگاره ناکسی

نخام ترا خایم بشــــــــــم می دس برارانه مرا

.

بازام دیل کی دیوانه بوستان دری - گیل آوایی

چهارشنبه،۲۷ شهریور ۱۳۸۷

بازام دیل کی دیوانه بوستان دری
جه ناله کرا دیما شوستان دری

بازام کی خیاله مرا شون دری
مرا تاسیانی جا کوشتان دری

عجب روزیگاره! جوخوفتن نشا
جه دوری هاچین گورشابُو فان دری

بوبوستی کرا لاته بی جا جیگا
آخه تاسیانی چی خاندان دری

چره ولولا بوسته می جان دری
می سینا تی پا جیر دمختان دری

نی یه، نه، نی یه می وطن می جیگا
دمردم می رُو تو فکلاشتان دری

گیل آوایی تام توم بزن چومه زار

آویری، آویری، چی گوفتان دری

.

ماسوله شورم بیگیفته - گیلداستان - گیل آوایی

ماسوله شورم بیگیفته 

گیلداستان/ سوم فروردین 1390

عکسانا هاتو ایتا ایتا فاندرستان دوبوم. مره قاقا بو هرتا عکسه مرا ایجور مره ول گیفتیم. ول گیفتنی کی مرا بردی سالانه هیزارتا یادو خاطره یو آتشه مئن راه یافتنو جه آتش دوارستن کی ایساییم هالا. یاده مرا تومامه روزا سگه جان کندان دیبیم. مگه ایتا دوتا بلا امی سر فوتورکسه بو! هرتا ایتا گورخانه مانه سن تومامه امی جانا دوارسته بو. محله زاکانا بوگفتیم کی جوما صوب نوبوسته شیمی کو. امی کار بوبوسته بو کی زاکانا ایجور امی دور جیما کونیم. هرتا یام ایتا دونیا صافو سادگی داشتیدی مثل ایتا الماس که واستی تراش بخورده بید.

محله کومیته جه امی دس ذلله باموبید اخرام نفامسته بید کی چی به چی ایسه. اطرف دیفارانا پاکا کودیدی اوطرف دو واره جه اشانه ایمام بیگیر تا کوشتو کوشتارا هاوار کودن پورا بوستی. کومیتی چی یان گفتیدی کی آخه ا محله زاکان همه تان سوسولیدی ا شوعارانا کی نیویسه!؟

خاشه کا تازه ترمیناله مئن تحویل بیگیفتمو باوردمه بخانه. خانه یام کی چی بگم هاچین ایتا دورسفته خانه کی کیربیت قوطی مانستن تته رج دیچه بید. شاهینو اردشیر و جهانگیرا م باموبید تا آفتاب نتابسته بیشیم کوه.

صوب هالا هفتا پادشایا خواب دئن دیبیم کی ایبراهیم کوله پوشتی بنا خو دوش پیله کانانا بامو بوجور و داد و فریاده مرا همه تانا جه خوابه ناز دپرکانه.

خوابه جا ویریشتیم. هر کی تونداکیتی خو سرو صورتا بوشوسته یو لیباس دوکوده راه دکفتیم. میدانی یا دوراسته اوتوبوسه رافا خیابانه کنار پا به ساییم هالا امی لبله بیجیر ناموبو که اوتوبوس فارسه یو همه تانی سوارا بوستیم. جهانگیر هرچی بیلیط داشتی فادا راننده یا بوشوییم اوتوبوسه آخر بینیشیتم. اوتوبوس هاتو ناله کونان و اهم اهم کونان سربالایی یا واچکستی یو شویی بوجور تا اینکی فاره سه ییم سه رایی اوین. پیادا بوستیم.

درکه کم کم شولوغا بوستان دو بو. دسته دسته آدمان آمون دیبید. اردشیر بوگفته:

- اشانا کی دینی هاچین خوشانا پرکانیدی. هاتو دو قدم نامو ایسه ده ایتا پیچه لات بازی بیرون آورده بازین موشته خاکه مانستن که باده دس دکفه، همه تان آویرا بده. هاچین گرده خاک کونه ده! هان!

هالا خیلی بمانسته بو کی فارسیم پلنگچال. هاتو پوتاره مانستن کویا وچکسته شون دیبیم بوجور. مره خواندان دوبوم:

ماسوله شورم بیگیفته

غم بیگیفته

ماکلوانه سورخه گول بامو در

شور شوره وارشه کویانه سر

وای شور شوره وارشه کویانه سر

می پا ایتا سنگا بیگفته کم نهابو کی دگرا بوخورم بکفم دراز دراز سنگانه سر کی مسعود می بالا بیگیفته بوگفته:

-  شون دیبی یا!!!

ایتا لبخند بزمو می رایا بیگیفتم. جهانگیر ده هاچین سگه حاجی فرجه مانستن خاستی همه تانا واکفه ایدفایی جهانگیره صدا بیرون بامو کی :

- ده نخواییم ایتا پیچه به سیم امی نفس بوجور بایه!؟ من ده هاچین واکفته دارم. مسعود خو کوله پوشتی یا ایتا پیچه جابجا بوکوده یو بوگفته خاب بیشیم بیجیر آبه کنار بینیشینیم.

واگردستم می پوشته سرا فاندرستم. درکه جه خاب دپرکستان دوبو. چراغان ایتا ایتا خاموشا بوستان دیبید. آفتاب گاگلف جه داره شاخو ولگ سوسو زه یی خیاله کی رقصا دوبو. همه تان ایجور کی زالاش باورده بید مسعوده لبلا بیگیفتده کی بیشیم بیجیر آبه کنار بینیشینیم.

ایبراهیم کی همیشک دیمیشتنه ره یام دنگو فنگ داشتی بوگفته ایتا پیچه ده بشیم بوجورتر ایتا قار ناها کی تانیم اویا ایتا آتش چاکونیم چایی بنیم صوبانه بوخوریم.

همه تان خیاله کی هاچین ده امی نفس به شوماره دکفتان دیبی،  فاکش فاکش بوشوییم کویا بوجورتر. ایدفایی بیده ییم ایبراهیم خو رایا کجا کوده شون دره بیجیر.

مره می خیالا وامختان دوبومو هرتا مرا ایجور پرا گیفتیم. همه جا ایسابوم هی جایام نه سابوم. مره مره هاتو زمزمه کودان دوبوم:

او گرما گرمه بهار بو

فصل کار بو

سورخی جی سه تا زاکا بیگیفته

پئره ماره دیلا غم بیگیفته

وای پئره ماره دیلا غم بیگیفته

مسود واورسه

- انا تا هاسا نیشتاوستم. کی بخانده داره

- نانم

- جه کی یاد بیگیفتی

- زاکان زندانه مئن خاندیدی بازینام ده هاتو جیما بوستنه وخت بخاندیدی هیشکی یام نوگفته جه کی یا کویه ایسه

- تا اخر دانی؟

- اصلن نانم اولو آخر کویا ایسه هاتو می یاد بمانسته داره منام گاگلف مره خانمه

- دو واره از اول بخان

تا بایم بخانم بیدم ایبراهیم پاک آهو مانستن سراجیری یا بوشو بیجیر، روخانا دوارسته اونه اویتا کوله سر خو کوله پوشتی یا بنا بیجیر همه تانا ایشاره بزه بایید

ایجور کی خیاله تازه نفس بیگیفتی بیم، هامه تانی وازو ولنگه مرا دو شوماره بوشوییم روخانه اوطرف. ایتا کوچی قار ناهابو کی اونه بیجر، روخانه بوجورتر ایتا کوچی آبشار خو مویانا پریشانا کوده غمزه فوروختی.

ایبراهیم تا بخایه سنگانه مرا ایتا کله چاکونه مسود رویی قابدانا جه خو کوله بیرون باورده بوشو آب دوکوده. جهانگیر هرچی خوشکه چوب بو جیما کوده. هاتو ایدفا بخودمان باموییم کی گول گوله آتش جه کله بیرون بامو نانو و پنیر و خورمایو هرچی خوردنی بو دیچه بوسته واشاده آبچینه سر اونه دورام زالاش باوردانه مانستن بینیشتیم ده بوخور

شکم کی سیرا بوسته یو ویشتایی خو دوما جیگیفته بوشو کی تا پلنگچال دو واره بایه. منام مره قاقا بوسته جنگل دباخته کویا فاندرستان دوبومو مره مره خاندان دوبوم:

انقده وا کار بوکونیم

بار بوکونیم

صدتا درده امی جان بداریم

هرچی کی دو ویم درمان نداریم

وای هرچی کی دو ویم درمان

، هرکی ایجور شیب زه دوبو  یو یا ایچی گفتی و خنده کودیدی ایدفایی همه تانی تام بزه می دور جیما بوستید. سیکار  کونا هاتو می انگوشتانه مئن داشتیمو خاندیم:

او گرما گرمه بهار بو

فصله کار بو

سورخه جی سه تا زاکا بیگفته

پئره ماره دیلا غم بیگیفته

وای پئره ماره دیلا غم بیگیفته

مردومه دیلام پورا بو

غم جیما بو

مردومه  غما وا ول بیگیره

مرمر کاخانا آتش بیگیره

وای مرمر کاخانا آتش بیگیره

ایدفایی خیاله کی می انگوشتان ول بیگیفتیبید. سیگار کونا داده مرا کی

-         اوخ بوسوختم

تاودام سنگانه مئن کی هامه تان هار هار خنده بوکودید مره یو بوگفتید

-         خیال بوکودیم چی ترا فوتورکسته!!! خوب بوبو! تا تو بیبی سیگار نکشی اخه کو امونو سیکار کشئن!؟ هرچی کوه نورده آبرو ببردی تو

منصور ویریشته اردشیره مرا می دسو بالا بیگیفتد تا بوجونبوم همه تانی بکفتد می سر مرا جه قاره مئن ببردد بیجیر یک دو سه تاوه داده آبه مئن. هاچین بوبو بوم هیستو چوره. هامه تان خاندان دیبید

مرمر کاخانا آتش بیگیره

مرمر کاخانا آتش بیگیره

همه تان پاک  فورشه مانستن باده دس اسیر  هرکی ایجور پر بکشه بید.  هرکی یا ایتا بلا فوتورکسته بو.

مسودا فاندرستم، دار بزه بید

منصور تیرباران

هادی اعدام

اردشیر آویرا بو

جهانگیر جیویشته

ایبراهیم خاوران

عکسانه فاندرستیم عکسانه مرا بوشوبوم. جه کارخانه یان تا کویان جه قرار تا گورورختن. جه نیویشتن تا جیویشتن

سالانی بو

سالانی بو

نایه ده امی خاکه سر

هان.