حسنک کوجایی-گیلداستان- گیل آوایی

وارش امان ندایی. هاتو یک روند وارستان دوبو. کشکرت هیستا بو خو لانه دیمه جوخوفته بو جوم نوخوردی. هیره جیری مرغو خوروس ماتم بیگیفته گاگلف خاکا اورشین کودیدی. ساقوزای دور دوره شر ایتا کونده جیر خوشکه جا بیافته، وارشه مرا پاک داوا داشتی. کی کی ناشتی جه کونده جیر جیویز بزه بی  باموبی مورغو خوروسانا فوراندیبی. مار آیوانا جه آ سر تا اوسر پرده بکشه بو تا وارش ردده نزه بی همه جایا هیستا کودیبی. وارشه واستی منام نتانستیم بوشوبیم  بازی بوکودیبیم.

 می مار مرا بوگفت:

- بینیش تی درسا یاد بیگیر

- می درسا یاد بیگفته دارم مشقانام بینویشته دارم

- حرف نزن بوشو تی کیتابا بار بینیش بخان دوره بوکون

دو واره می کیتاب پیتابا اوسادم باوردم تا بینیشم بخانم بوگفت:

- دراسانه سر نینیش!

- چره؟

- خوب نی یه؟

- چره خوب نی؟

- تی کار جور نایه!

- من کی کار نارمه!

- هرکه دینی ایجور کار داره تی کارام اسا درس خاندنه!

- من کی بخاندمه!

- وااااااای تی چیلیکا چی بگم زای!

دراسانه سر بینیشتم. می مار ده وا بدا.  بازین ده می مار مرا کار نداشت خو پینیک پاره کونی بوخچه یا آیوانه حصیره سر رُو باورده بودوج وادوجا دوبو.

کیتاب فارسی می دس دراسانه سر نیشته بوم مره مره بولند بولند ایجور کی داد بزنم، خاندان دوبوم. خیاله مدرسه صارا مئن زاکانه مرا صف بکشه مه. من خانمه اوشانام اوجا دده:

- حسنک کوجایی، دیر وخت بود خورشید پوشته کویانه مغرب نزدیک می شد.......

ایدفایی می مار ایتا ایسکیته بوکود. به سامه می مارا فاندرستم. بیدم اصلن اونه حاواس می مرا ننا. دو واره بخاندم:

- حسنک کوجایی دیروخت بود خورشید پوشته کویانه مغرب نزدیک می شد.

می مار ایتا پیچه خو سرا راستا کوده بوگفته:

- ره....! ترکمه! فارسی خاندان دری یا گیلکی!؟

- تو مرا چیکار داری؟

- خاب دوروست بخان تی درسا

- تو پینک مینیک زئن دری یا می درس خاندنا ایشتاوستان دری!

- خاب می حاواس تی مرایام ناها. دوروست بخان! ول وله!

- من دوروست خاندان درم

- تی کیتابه مئن بینویشته ناها " پوشته کویان" یا  "پشتِ کوه ها"!؟

هیچی نوگوفتم دو واره شوروع بوکودم بخاندن:

- حسنک کوجایی دیروخت بود خورشید پوشته کوه های مغرب نزدیک می شد......

می مار ایتا ده ایسکیته بوکود. به سام می مارا فاندرستم. ایتا پیچه بوگذشت. می مار بیده من نخاندان درم. خو سرا راستا کود بوگفت:

- چره به سایی؟

- دوزیکی چی بوخوردی؟

- چی!؟

- دوزیکی چی بوخوردی؟

می مار ایتا خنده بوکود خی یاله کی ایتا دونیایا مرا فادادیدی. منام هاچین مرا لیسکا کوده می ماره مرا خنده بوکودم. ایدفایی می مار بوگفت:

- بخان زای جان بخان بدا می کارا بوکونم.

- اسا بوگو چی دوزیکی بوخوردی؟

- چره دوزیکی بوخورم زای جان!

- مگه مرا ایسکیتی گیره نیگی دوزیکی ایچی بوخورده دارمه!؟ خاب تونام...............

- آها...........اوتو گمه کی تی ایسکیتی بشه زای!

هیچی نوگفتم. دو واره بخاندم:

- حسنک کوجایی دیروخت بود خورشید پشت کوه های مغرب نزدیک می شد....

بازام می مار بگب بامو:

- تی حاواس چره ننای زای جان.

- ده چیسه مار. ده چی بد بخاندم!؟

- کوجایی یا کُجایی!؟

- تی ایسکیتی مگه واله مار!؟

- ترکمه نوبو تی دوما جا بدن دوروست بخان تا جاروکونه مرا تی جان دنکفتم.

- خاب: حسنک کُ جـــــــــــا................یییییییییی...خُبه!؟

- اها خوبه ولی نه اوتو درازه بدی!

دو واره بخاندم:

- حسنک کُجایی دیر وخت بود خورشید پشت کوه های مغرب ..............

ایدفایی می مار موشت بوکوده بوخچا بیگیفت خو دس تاوه دا می سمت داد بزه:

- می سر بوبو آستانه کمج!بلا حسنک بیبی درده حسنک بیبی تی پئره کللا با تی درس خاندن! جغیر از حسنک هیچی ده ناری بخانی!!!

تا بوخچه بوخوره می سر، واز بوکودم جه دراسان،  ده بودو هیره سر کتله متله دوکوده دونکوده دکفتم صارامئن وازو ولنگ کودنه مرا بخاندم:

- حسنک کوجایی دیر وخت بود خورشید پوشته کویانه مغرَب نزدیک می شد!

هان!
.

برگردان فارسی: حسنک کجایی

باران امان نمی داد همین طور یک ریز می بارید. زاغی خیس شده میان لانه اش پنهان شده تکان نمی خورد. زیر پاگرد ایوان مرغ و خروس ماتم گرفته گاه گاه خاک را چنگ می زدند و به همه جا می پراکندند. توله سگ، دور دورها زیر کُندۀ درختی انگار با باران دعوا داشت. لحظه شماری می کرد که از زیر کنده بیرون بیاید و مرغ وُ خروسها را از زیر پاگرد ایوان فراری دهد. مادر از این سر تا آن سرِ ایوان پرده کشیده بود تا باران همه جای ایوان را خیس نکند. بخاطر باران من هم نتوانسته بودم بروم بازی کنم.

مادرم به من گفت:

-         بشین دَرسَت رو یاد بگیر.

-         درسم را یاد گرفته ام مشقهایم را هم نوشته ام

دوباره کتابم را برداشتم  نشستم تا بخوانم گفت:

-    روی چارچوبِ در ننشین!

-    چرا؟

-    خوب نیست!

-    چرا خوب نیست؟

-    کارَت جور در نمیاد!

-    من که کار ندارم!؟

-    هرکسی رو می بینی کار داره. کارِ تو هم حالا درس خوندنه!

-    من خونده ام!

-    وای تو چقدر حرف می زنی بچه!

روی چارچوبِ در نشستم. مادرم دست از سرم برداشت و مرا بحال خودم گذاشت. بقچۀ تکه پاره های پارچه هایش را روی حصیر ایوان پخش کرده، شروع به دوخت و دوز کرد.

کتاب فارسی در دستانم روی چارچوبِ در نشسته بلند بلند جوری شروع به خواندن کردم که داد می زدم انگار در حیاط مدرسه با بچه ها صف کشیده ام، من می خوانم؛ آنها هم پس از من واگویه می کنند:

- حسنک کوجایی دیروخت بود خورشید پوشته کویانه مغرب نزدیک می شد.....

ناگهان مادرم سکسکه اش گرفت. خواندن را قطع کردم. دیدم مادرم  اصلا حواسش به من نیست. دوباره خواندم:

-         حسنک کوجایی دیروخت بود خورشید پوشته کویانه مغرب نزدیک می شد.

مادرم کمی سرش را بلند کرد و گفت:

-         بچه! داری فارسی می خونی یا گیلکی!؟

-         تو با من چی کار داری!؟

-         خوب دَرسَت رو دُرُست بخون!

-         تو دوخت و دوز داری می کنی یا به درس خوندنم گوش می دی!؟

-         خوب حواسِ من به تو هم هست. دُرُست بخون!  پُر روی حرف گوش نکن!

-         من دارم دُرُست می خونم!

-         توو کتابت نوشته "پوشته کویان" یا " پُشتِ کوه ها " !؟

چیزی نگفتم. دوباره شروع به خواندن کردم:

-         حسنک کوجایی دیروخت بود خورشید پوشته کوه های مغرب نزدیک می شد.....

مادرم دوباره سکسکه کرد. درس خواندن را قطع کردم. کمی گذشت. مادرم دید دارم نمی خوانم. سرش را بلند کرد و گفت:

-         چرا قطع کردی؟

-    دزدکی چی خوردی؟

-    چی!؟

-    دزدکی چی خوردی؟

مادرم خنده ای کرد انگار دنیا را به من داده اند. من هم خودم را لوس کرده با مادرم خندیدم. ناگهان مادرم گفت:

-    بخون بچه جان. بخون بذار من هم به کارم برسم.

-         حالا بگو دزدکی چی خوردی؟

-    چرا دزدکی بخورم بچه جان!؟

-    مگه هروقت سکسکه ام می گیره به من نمیگی  که دزدکی چی خوردم!؟ خوب تو هم.............

-    آ هـــــــــا.........! اونجور میگم تا سکسکه ات قطع بشه بچه!

هیچ نگفتم. دوباره خواندم:

- حسنک کوجایی دیر وخت بود خورشید پشت کوه های مغرب نزدیک می شد.....

باز هم مادر به حرف آمد:

-         حواست چرا نیست بچه!

-    دیگه چی شده مادر! دیگه چی بد خوندم!؟

-    "کوجایی" یا "کجایی"!؟

-    مگه سکسکه ات میذاره مادر!؟

-    شیطون نشو دُمت  رو جمع کن درست بخون تا با دستۀ جارو به جونت نیافتادم!

-    خوب: حسنک کُ.............جــــــــــــــــــــــــــــاییییییییییییی......خوبه!؟

-    آره  خوبه ولی نه دیگه اونجور بکشیش!

دوباره خواندم:

- حسنک کجایی دیروقت بود خورشید پشت کوه های مغرب.............

ناگهان مادرم چنگ انداخت بقچه را دستش گرفت به طرف من پرتاب کرد، داد زد:

-         سرمُ بردی! بلا بگیره حسنک! درد بگیره حسنک!  کلۀ پدرت با اون درس خوندنت! غیر از حسنک چیز دیگه ای نداری بخونی!؟

تا بقچه به سرم بخورد از چارچوبِ در پریدم. دویدم بطرف پاگرد ایوان، دمپایی چوبی پوشیده نپوشیده داخل حیاط رفتم؛ شلنگ اندازان خواندم:

- حسنک "کوجایی"  "دیروخت" بود خورشید "پوشته" "کو یانه" مغرَب نزدیک می شد!

همین!

سه تا چاردانه جه ایتا گیله مرده نیمه شبانه شعرو شاعری!!!- گیل آوایی

هاچین تورم، پیله لاتم، سی یا مست

ایدریا ارسو می چوما دوارست

فو وو کویا مانم پاختا بو لاب خاک

ببرده باد، می دیل گیلان بمانست

فارسی

به معنی واقعی دیوانه ام، یک لاتِ کاملم، سیاه مستم

یک دریا اشک از چشمم سرریز است

فروریخته کوه را می مانم، پهن شده، خاک شده

باد برده است، دلم گیلان مانده است

2

جه غوربت واهیلم، هاتو کونم داد

می ارسو امرا گم بیداد بیداد

هاتو کورم کلاچم داد زنم داد

مرا آوه جا ده  دیوانا بو باد

فارسی

از غربت سرگشته ام، همینطور داد می زنم

با اشک خود می گویم بیداد بیداد

همینطور هر چه شد، شد، داد می زنم

بادِ دیوانه شده به من پاسخ می دهد

3

پی یالا فان درم مسته دمه ناز

کرا  نازا دره می تام بزه ساز

هاچین ایجگرا بوم جه تاسیان داد

شرابه نازه جا دیل خانه آواز

فارسی

به پیاله دارم نگاه می کنم مستی را ناز می دهم

و ساز خاموشِ من دارد ناز می کند

براستی ضجه شده ام از داد دلتنگی

با ناز شراب دلم آواز می خواند

تی بهاره وارشو سرما زمستانا بيدم-2 - گیل آوایی

ایتا قدیمی گیلغزل( ایتا پیچه چاکون واکون بوبوسته!):

تی بهاره وارشو سرما زمستانا بيدم

تی آلوچه داره تی ته مستی خندانا بيدم

چوم ننامه چومه سر بسكی دپركستم جه خواب

خوابو بيداری ميان بس تی فوخوسانا بيدم

تا باموم ايپچه سرادم می ديلا با تی خيال

گورشا بوسته قاقابوم بسكی تی ونگانا بيدم

پور بيدم خنده تی لب تی روزيگاره ديلخـوشی

هم تی آیو ناله یو پوشته بيجارانا بيدم

تا تی پا سر به سايی يـــاور نخواستی سالاسال

داره لچه كشكرت صارا خوروسخوانــــــا بيدم

ديل هاچين واهيلا به وختی كفی بی سرصدا

تی گدا باهارو خالی دس تی ویشتانا بیدم

نقله تی كفتن ويريشتن پور بوگفت آ روزيـــگار

هرجيگايا فاندرستم تی تی گولازانا بيدم

گيل آوايی پاک آویره، دورا بوسته جه دی  یار

تاسیانی ول بیگفت، گِه گیله مردانا بیدم

هاسا شعر- گیل آوایی

انهمه داد

انهمه بیداد

جنگل اوخانا کود

کوه بکالست

دریا بنالست

دمرده ادمانیم واگردانه سره روزگار

آی وای هی کس

نه دپرکست

نه بفامست!

سلاخ خانه یه خاک

خاک بسری

ایتا ایتا به نوبت!

سرپور کی کوله سر وا بمانه

جنگلانه جنگل خوسی!؟

فارسی:

این همه داد

این همه بیداد

جنگل هوار کرد

کوه فرو ریخت

دریا نالید

آدمهای غرق شده ایم در روزگار وارونه

ای وای هیچ کس

نه از خواب پرید

نه فهمید

سلاخ خانه است خاک

خاک برسری

یکی یکی در نوبت!

تفنگ بر شانۀ چه کسی باید بماند

جنگلخوابِ جنگلها را!

.

بوگو یارا کی تی یــــاری تی پیشکش- گیل آوایی

بوگو یارا کی تی یــــاری تی پیشکش

تی یاری با تی غمخواری تی پیشکش

نوا هرشب آمون با نــــــاز می خواب

کی آخوابو او بیــــــداری تی پیشکش
فارسی
به یار بگو که یاری ات پیشکش خودت
یاری ات با غمخواری ات پیشکش خودت
به خواب من هر شب نیا باز ناز
که این خواب و آن بیداری پشکش خودت
.

آویرا بوسته نیــــــــــگاره می دیل هاچین تنگه

آویرا بوسته نیــــــــــگاره می دیل هاچین تنگه

می ماره موشته پــــــلاره می دیل هاچین تنگه

زالاش بـــــــاورده کرا ناجه ناجه غوربته مئن

می ماره کتله صـــــــداره می دیل هاچین تنگه

می دیل خایه دکفم پابرانده باغه می یــــــــــان

ایموشته ســــــــیروکواره می دیل هاچین تنگه

بایید میداد فاره سید تا نوبوستمه خــــــالی آب

کی دازو واشـــو گوماره می دیل هاچین تنگه

ده لاب تــــورابو زنم می سرا به چوبو چکال

می مچه قورسه نـــاویره می دیل هاچین تنگه

هاتو کی ساحیـــله کش بم مثاله واشکسه لوتکا

شبانا مالا صـــــــــدا ره می دیل هاچین تنگه

چره مرا واکفی، گورشه کایمه، فریـــــــــــــــاد

می رشته پورده بوساره می دیل هاچین تنگه

گیل آوایه واسوخستن نشا بوبو پیـــــــله لات

می قرماقو می روباره می دیل هاچین تنگه!

آ تاریخ می فارسی ویلاگه مئن پخشا بوسته بو:

۱۷ آذر ۱۳۸۷

خاب بیدِم کی ترا دونبالا کودم ماچی بدم تی لیسکه رو یا - گیل آوایی

خاب بیدم کی ترا دونبالا کودم-گیلچامه= خواب دیدم که دنبالت کرده ام from GilAvaeiگیل آوایی on Vimeo.

ایتا جه می قدیمی شعران کی آ تاریخ چهارشنبه ۴ دی ۱۳۸۷ ه‍.ش. می فارسی وبلاگه مئن پخشا بوسته ولی هاسا می گیلیکی وبلاگه می یانام شیمی مرا قسمت کونمه. جیوانی سالانه تاسیانی مرا!

خاب بیدِم کی ترا دونبالا کودم

ماچی بدم تی لیسکه رو یا

تا تی پاچک فاره سِم

تورشا کودی تی رنگه رو یا

می دوما جیگا بدام

دور دوره شر چوما بودوختم

کی بایی

تی گولی پوستام بیگیری

ده نیدینم تی سی یا مو یا

آن قدر سرما می یان

دیفاره کش خوشکه چوبا بُوم

کی می دس چوپور نامو

شیب بزنم

تا تو بفامی کرا من فان دره مه هانده تی سویا

پرکسیم

بیده مانستن

بوبُو بوم هیستو چوره

وارشه مه نی

بیدمه کوچه می یان

خانه خاراس ماچی دیهی رقیبه رو یا

مرا گورشا کوده تیکار

مرا دیل نامو بگم

ده نیدینم تی رنگه رو یا

بوشومه شلمانه کش

یاواش یاوارش مره جوخوفتم

بوکودم گریه تی واستی

چوتو چنگ بزه رقیبه ری تی مو یا

را دکفتم تا بایم رقیبه ری کا

کی بگم فاگیفتی بی رام

می اومیدو چومه سو یا

واخبردارا بومه

تو ده بوشویی

ایسامه هیستو چورابو

قاقابوسته

می کُوله سر 

پاک خیاله کی دارم ایدونیا کو یا

داد بزم داد نخایم ده بیدینم تی رنگه بویا

آن قدر داد بزه مه

شه بزه

جه خاب  دپرکستم

مرا یاد بامو کی دورم جه تو

دورم

هاچینه شب تی واسی فان د ِرَ مه ستاره سو یا

مره پاک واهیلا بوم کی نتانم ده بیدینم تی رنگه بو یا

فارسی:

خواب دیدم که دنبال تو  افتاده ام

روی لوس ترا ببوسم

تا نزدیک تو رسیدم

ترش کردی روی خودت را

از پر رویی دست برداشتم

دور دورها چشم دوختم

که بیایی

التماس هم اگر بکنی

دیگر موی سیاهت را نبینم

آن قدر میان سرما

کنار دیوار مثل چوب خشک ماندم

که دستم از سرما جمع نمی شد

تا سوت بزنم

تا بفهمی که من باز هم برای تو چشم براهم

می لرزیدم

مانند بید

خیسِ اب شده بودم

میان باران

در کوچه دیدم

خانه آباد داری روی رقیب را  می بوسی

کارت داغم کرد

دلم نیام بگویم

دیگر روی ترا نمی بینم

کنار تیر برق رفتم

آرام آرام پنهان شدم

بخاطر تو گریستم

چطور پسرکِ رقیب چنگ انداخت به موی تو

را افتادم تا بیایم به پسرکِ رقیب

بگویم که گرفتی بی رحم

امید و بینایی ام را

خبردار شدم

تو دیگر رفته ای

ایستاده ام خیسِ آب

مات شده

روی شانه ام انگار یک دنیا کوه دارم

داد زدم داد نمی خواهم دیگر رنگ ترا  ببینم

آنقدر داد زدم

خیس عرق

از خواب پریدم

یادم آمد که دورم از تو

دورم

بیهود شب بیاد  تو دارم نور ستاره ها ر ا نگاه می کنم

برای خودم سرگشته شدم که دیگر نمی توانم رنگ روی ترا ببینم.

این شعر قدیمی ست اما در وبلاگ فارسیم در تاریخ چهارشنبه، دی ۰۴، ۱۳۸۷ منتشر کردم. فکر کردم بهتر باشد در وبلاگ گیلکی ام بگذارم.

فراخوان به همه هم ولایتی های گیلکم - گیل آوایی

فراخوان به همه هم ولایتی های گیلکم

یکی از نارساییهای زبان و ادبیات گیلکی، نبود مرجع و منبعِ با صلاحیتی برای حفظ و بازآفرینی و بازشناساندن زبان و ادبیات گیلکی ست. بیشترینۀ کارهای فرهنگی/ادبی ما گیلانیان بصورت پراکنده انجام می شود. یکی از ضروریترین و بایسته ترینهای فرهنگی/ادبی ما داشتن یک فرهنگستان زبان و ادبیات گیلکی ست تا در سایۀ آن نه تنها متمرکز حرکت کنیم بلکه سودمندتر و آگاهانه تر در بازآفرینی و بازشناساندن زبان و ادبیات گیلکی بکوشیم. ثبت واژه ها و تدوین یک لغت نامۀ گیلکی، تدوین دستور زبان گیلکی، افزودن مترادفهای گیلکی به تناسب واژه های تازه و حتی پاک کردن واژه های نادرست و غیرگیلکی، از کارهایی ست که فرهنگستان زبان و ادبیات گیلکی می تواند یاری رسانِ گیلکها باشد.

داشتن یک فرهنگستان زبان و ادبیات گیلکی برای حفظ و باورتر کردن زبان و ادبیات گیلکی در چهارچوبی آگاهانه و مسئولانه کمک بسیار بزرگ و سازنده ای به ادبیات و فرهنگ زبان گیلکی ست. شوربختانه از گیلان دورم اما چه خوب خواهد بود اگر هم ولایتی های من بویژه در گیلان، آستین بالا بزنند و چنین انجمن یا مرکزی را سامان دهند.

دوستانی که از این موضوع خبری یا آگاهی ای  دارند، سپاسگزار می شوم مرا هم در جریان بگذارند.

اگه ایــــــران ایتا انگوشترینه

امی گیـــلان اونه سبزه نیگینه

امی جنگل، امی موردابو دریا

امی ایـــرانه تاجه سر نیشینه

با مهر ( صد البته گیلکانه!)

گیل آوایی

داستان بلند " گیللآماردان" - گیل آوایی

اگر به حسابِ " من مرا قوربان!" نگذارید، بگویم که این داستانم را فراوان دوست دارم شاید بخاطر تاسیانی یا بقول اینجایی ها، نوستالژی! است اما........بگذریم. باید بخوانیدش!!!!
در بخشی از این داستان آورده ام:
>> گاه فاجعه آنچنان هولناک است که باورت نمی شود روی داده است و در شوک ناباورانه ای ، زمانی بخود می آیی که کنار آمدن با آن، بخشی از زندگی روزمره تو می شود. آهی می کشی و فریادت را به سکوت اندوهباری در خود فرو می خوری و بار آن، سنگینی کوله ی روزگار توست که با خود می کشی. وقتی در آینه می نگری در می یابی که چگونه گذشته است! <<
و اما اسامیِ خیلی اصیل گیلکی برای قهرمانان داستانم برگزیدم که خوش به حالترم می کند! شاید برای شما هم جالب باشد:
اسامی شخصیتهای داستان:
1- شورم
2- تلایه
3- ارسو مادر شورم
4 - ایاز جوردهی پدر تلایه
5- - الیزه بانو مادر تلایه
6- والای خان پدر شورم ، والای یعنی تلاطم
7- کاسه گول جیردهی پدربزرگ شورم
8- - گولاز جوردهی پدر ارسو
9- گلنسا بانو، مادر ارسو
10- شامار جوردهی مادر والای خان و مادر بزرگ شورم
11- مشته خالای، کمک ارسو در خانه
12- کیاملک کیاسری محترم و معتمد جیرده و جورده
13- موتا جوربیجاکولی دکتر پامودور
14- آموج اسم سگ والای خان
15- چولی اسم سگ شورم
16- ماسو عروس کیاملک کیاسری
17- چیکا دختر بزرگ کیاملک کیاسری
18- مباشر ارباب خان کومله
19- راپا امیرکیاسری قهوه چی
20- سیتکا گسکرمحله ای ماما
21- دکتر لاهیجانی
22- شوئیل پسر خوجیر گورابسری کشاورز جیردهی
23- تی تی ناز دختر تلایه و شورم
24- ورنا همکلاسی تی تی ناز
25- ورنا گیله وا حسن کیادهی پدر ورنا

برای دانلودِ این کتاب همینجا کلیک کنید.

چاردانه های گیلکی - گیل آوایی

1

سرا شه غورصه، دیل واستی بناله

جه چومان واستی های ارسو بکاله

ایتا دارا مانی، واشکفته خاله

تی دیمه سر مانه تی ارسو ماله

فارسی

غصه که از حد می گذرد، دل باید بنالد

از چشمها همینطورباید اشک بریزد

یک درخت را می مانی با شاخۀ شکسته

بر چهره ات نشانۀ اشک می ماند

2

بازام می دیل بیگیفته وا بخانم

بیگیرم ول، شواله، دیلمانم

گوسن دوخون، امیری، تالشی داد

کی دانه سینا فاکلاشم سوجانم

فارسی

باز هم دلم گرفته باید بخوانم

زبانه بکشم؛ شعله، دیلمان هستم

گوسفند دوخوان، امیری[1]، دادِ تالشی

چه کسی می داند سینه چنگ می زنم سوزان هستم

3

بیگیفته دیلا گم کمتر بزن ونگ

چومه ارسو دوخوشاست جه تی آهنگ

نده می حرفا گوش آ ترکمه زای

خو کلا های کاره سینا زنه سنگ

فارسی

دلِ گرفته را می گویم کمتر گریه کن

اشکِ چشم از آهنگ تو خشکیده شده

این بچۀ یک دندۀ زِرتخ! حرفم را گوش نمی کند

کار خودش را می کند به سینه سنگ می زند

4

چی واستی وا می ایجگیرا جیگیرم!؟
چی دریا سر بامو کی من آویرم!؟
مگه ارسو ننا دیل پاک بوبو قاق
چره دریا نیبه تا من دیمیرم!؟ 
فارسی
چرا باید جلوی بُغضفریادم را بگیرم!؟
بر سر دریا چه آمده، که من گم شده ام!؟
مگر ارسو نیست که دل حیران مانده است!،
چرا دریا نمی شود تا من غرق شوم!؟

5

مره گم ایشتاوم چوما فوچینم

دیله غورصا ایتا ایتا دیچینم

مره اورشین بامو هیشکه نارم کار

هاتو می چومه جا ارسونا چینم

فارسی

برای خودم می گویم چشمهایم را روی هم می نهم

غصه های دلم را دانه دانه می چینم

با خودم بهم ریخته ام با کسی کار ندارم

همینطور از چشمانم اشکها را می چینم

6

جه خاله واشکسن نا دارِه ارسو

تره پایه گیره ول واره ارسو

نوسوجه دیل کی چوم بیخود نیبه قاق

جه دیله گورشا بُون نا زاره ارسو

فارسی

از شکستن شاخه، برای درخت اشک می ماند

ترکۀ سبز آتش می گیرد اشک می ریزد

دل نسوزد که چشم بیهوده مات نمی ماند

از داغ شدنِ دل اشکِ زاری می ماند
7

کرا واهیله دیلا چی زنی چنگ

ده بشکسته آ شیشه، چی زنی سنگ

بکالستم ده جه دوری، ماره که خاک

هاچین واکف داری با می دیله تنگ

فارسی

به دلِ دیوانه چه چنگ می زنی

این شیشه شکسته است، چه سنگ می زنی

از دوری از خاکِ عزیز مادر، فرو ریخته است

بیهوده گیردادنت گرفته با دلِ تنگ من
8

خیالا چنگ زنم جه دیل دو وانم

مثاله ساقوزای غورصا فورانم

هاتو کی دیل دپرکه چو زنه یاد

پی یالا دس گیرم مسته دوخانم!

فارسی

خیال را چنگ می زنم از دل می دوانم

مثل توله سگ، غصه را فراری می دهم

همچین که دل بخودش می آید یاد را تحریک می کند

پیاله را دست می گیرم مستی را صدا می زنم

.

---

[1] گوسفند دوخوان، امیری، دو گوشه از موسیقی گیلکی ست. امیری در موسیقی مازندران هم هست.

دو واره درده جا گفتن، دوا نیبه آبرا - گیل آوایی

دو واره درده جا گفتن، دوا نیبه آبرا

منو تو، حرفه مرا کی آما نیبه آبرا

دمرده میدانه دیل پاله وان کرا سره دار

شلی بغمزه وِلا کون کی پا نیبه آبرا

آویرا بوسته کرا تیره یو آقوز، قاقیم

آتو کی کولکه باورد، توشکه وا نیبه آبرا

هیزار هیزار کرا ویشتا خوسد شبان بی شام

شکم سیری گبا ویشتا سیرا نیبه آبرا

آیم تی امرا اگه پا به پا بایی میدان

ناویره کار اتویی بوزبوزا، نیبه آبرا

تو موشته امرا جوخوسی، منام بمه خالی آب

بوبوسته پوشته بیجار کی نشا نیبه آبرا

اسا واسی همه تان جنگلی بیبیم، میرزا

شومه زمانه ناویره گوما نیبه آبرا

گیل آوایی جه آ بیداد همش کونه فریاد

تی امرایم، تو بایی، را سیوا نیبه آبرا

فارسی

باز هم از درد گفتن، دوا نمی شود داداش

من و تو، با حرف که ما نمی شود داداش

دلِ میدان گرفته است، پهلوان سرِ دار است

زیر سیبیلی رد کرد که پا نمی شود داداش

راه را گم کرده ایم، حیرانیم

اینطور در هم شده کار، گره باز نمی شود داداش

هزار هزار گرسنه شبها بی شام می خوابند

با حرفِ شکم سیرانه، گرسنه سیر نمی شود  داداش

با تو می آیم اگر پا به پا به میدان بیایی

وگرنه کار با منم منم بز بره ها نمی شود داداش

تو با مشت پنهان شوی، من هم تهی می شوم

شالیزاری که خشکیده، نشا نمی شود داداش

حالا باید همۀ ما جنگلی بشویم میرزا

زمانۀ شوم وگرنه گم نمی شود داداش

گیل آوایی از این بیداد همیشه فریاد می کند

با تو هستم، تو بیایی، راه جدا نمی شود داداش

گیلداستان: منو می شهره ایشنبه کلیسا= من و کلیسای یکشنبۀ شهرم - گیل آوایی

منو می شهره ایشنبه کلیسا

گیل آوایی

هر تا ایشنبه، کلیسا تورا به. هاتو یک روند انه ناقوسه صدا شهرا دیپیچه. ایجور کی خی یاله تومامه شهره آدمانا خایه دوخانه. نه ایتا، دوتا!، ای بار، دو بار!، هاتو توره لافند وورسینه گابه مانستن، کی ایتا زنگوله اونه گردن جلاسته نابی یو لاته مئن بو دو وه، صدا ده.

می دیمپرا بوشوسته، مویانا ابو شانه بوکوده، ایتا دسته گول! بوبوسته، بینیشته میزه کنار، می قهوا بوخورده، ایتا پیپ ول تاوه دامو هاتو کی پوک زئن دوبوم، بزه می سرا بشم بیرون. کویا؟ هرجیگا! چی واسی؟ چی واسی ناره! هاتو آ پا اوپا کودنه مره ویریشتم، لیباس دوکودمو بوشوم بیرون.

تام بزه صوبه هاوا  مرا دیپیچسته. می جانا واج باورده، خوشخوشانی جه راشی دوارستان دوبومو همه جایا فاندرستان دوبوم.

ایتا سگ لاب نوکودی. ایتا ماشین پیدا نوبو. همسادان، همه تان هفتا پاده شایا خاب دئن دیبید. ایشنبه یان هاچین زمینو زمان پاک دمردانه مانه. هرچی پوک زه ییم دود نامویی. می پیپا دو وار بیگیرانم. ایتا پوک بزمه خیاله دیزلی ماشین گاز بده ایجور دود بایه که تومامه جایا بیگیره، جه می پیپ دود بامو بیرون می چومانه جولویا بیگیفته.

فیکرا شو مره  شون دوبوم. مرا یادا شوبو چره باموبوم بیرون. ایشنبه او وخته شهره مئن، هاچین لل پر نزه یی. چره باموبوم بیرون؟ چی خاستیمی؟ مره مره می جا واورسه ییم بازین فکر کودیم یاد باورم چی واستی باموبوم بیرون.

هاوا هاچین ایجور کی آدمانه مرا قار بوکودیبی، اخم بوکوده بو. داره ولگ دباخته شاخان ایتا جوم نوخوردی. گاگلف ایتا آب کاکایی صدا آمویی. ایجور کی خی یاله انا چولموس بیگیفتی بی انه داد بوشوبی آسه مان.  ایتا کشکرتام دور دورشر هاتو داد کودی کی پاک چورتیکایا جه ایتا بولندی تاودد بیجیر.

می کراواتا ایتا پیچه دکه شم. پیرانه یاقا چاکودم. دس ببردم جردقه جیبه مئن. بیدم سوبول اونه مئن پوشتک زنه. اونه پولوکا ایتایا وازا کودم. می قیشا دکشم شلواره شلان قوزا صافا کودم. کراواته دوما ایتا پیچه فاکشم صاف بمانه. دس تاوه دامه شلواره جیب، کوته پره می دسه سر جلاسته، را بوشوم.

خیابانه کنار، ماشینان پارک بوبوسته، ادمانه ناجه یا داشتیدی. خیابانه دیل بیگیفتا مانستی جه اون همه تسکه تنایی، پاک تاسیانی داد  زه یی تام توم بزه.

تا تی چوم کار کودی پیاده رو فاکشه بو. دراز دراز، شهره مئن درازا بوسته کفته بو. رانمایی چراغان هاچین سورخو سبز بوستی. لل پر نزه یی. دوکانان دوسته بو. تام بزه ایشنبه مئن شهر دمرده بو. زندگی خابا شوبو یو من بوبوسته بوم شهره نفس کش! ایتا شهر بمانسته بو مره! من بومو ایتا شهر! ایتا شهر زندگی بومو ایتا زندگی شهر!

هاتو فکراشوبوم. من اویا چی کودان دوبوم؟ کویا شون دوبوم؟ اصن چره بیرون باموبوم؟ مره مره چورتیکا آمون دوبوم جه کار، جه بیکار، جه دار جه ندار، جه دو دوتا چارتا تا فلسقه یو من مرا قوربان بوستن!. کرا هیزارجا می فکر شویی دسه خالی واگردستی. همه چی می کله مئن وازو ولنگا دوبو، هی چی یام ننابو. مره خالی فکرا دوبوم. جه می خانه یو می خیابان دوارسته، شون دوبوم. هاتو کلیسایا فان رسه بیدم ایتا سیاه دوکوده مردای، نو نوارا کوده، سیفیدی یقه بزه بیرون، تر و تمیز، دو تا دسه همدیگه توشکه بزه خو جولو، خنده مرا، مرا فان درستان دوبو. ایجور کی اونهمه سروصدا دانه مرا بتانسته بو اینفرا فاکشه کلیسا.

مره مره  بوگفتم: حوکمن فکرا دره کی آموندرم کلیسا!

ایجور فاندرستی کی آدمه دیل نامویی اونا نیگا نوکونه یو خنده نوکونه. هالا خیلی بمانسته بو کی اونا فاره سم. ایتا چار راه می میانو اونه می یان ناهابو. چار را اوطرف اون ایسابو کلیسا دره جولو، ایطرفه چار رایام من کرا شون دوبوم اونه طرف. چراغ سورخ بو. اونه پیاده شونه پولوکا فیشار بدام کی سبزا به. هاتو فشار بدا ندا سبزا بوسته. جه خیابان دوارستمه. پیاده رو اوشن تر فان رسه، بامو می طرف. منام دکفته حریفه میدان بوبوسته، خنده مرا اونا فان درسته می  یو گیجه مورغانه مانستن ایجور قاق بوم کی مرا ایشتباه بیگیفته داره. ولی اون ایجور می طرف آمون دوبو کی خی یاله سالانه ساله مرا شناسه.

اون مرا فارسه یا اینکی من اونا، نانم!، ولی ای وخت بیدم کی اونه دس می دسا بیگیفته ایجور کی دو تا دس برار همدیگه یا خاید خوشا دد! مرا دینی!؟ قاقا بوم.  هاچین چنگرا بوسته اونا کرده کارانا فاندرستان دوبوم. می دسا بیگیفته فاکش فاکش بردان دوبو کلیسا دورون! هی کس نه سابو! ایتا پیله کلیسا بویو منو اون! واخبردارا بوم کلیسا دره جولو ایسابوم اونه مرا. می دس اونه دس، ایجور کی ده کم بمانسته بو مرا کشا گیره! ایدفایی واخوبا بوم ایجور کی هیپنوتیزمه جا دپرکسته بیم! بوگفتم:

-         وات آر یو دوینگ!؟WHAT ARE YOU DOINJG!? چی کودان دری!؟

-         وی آر گوینگ تو پری تو گدر!؟  we are going to pray together! خاییم بیشیم همدیگه مرا نیایش بوکونیم!

-         توو پری!؟ تو گه در!؟ تو پری وات!؟ to pray!? Together!? To pray what!? نیایش بوکونیم!؟ همدیگه مرا!؟ کی یا نیایش بوکونیم!؟

-         اور لرد جیسس کرایست!Our lord jesus Christ  امی ارباب( امی خودا)، عیسی مسیح!

-     بات آی دونت هاو اینی لرد! آی ام مای اون لرد! یو نو! But I don have nay lord! I am my own lord. You know! ولی من ارباب پارباب نارمه! من خودمه اربابم! دانی!

-          او.... یو ور نات کامینگ فور ساندی پری!؟Oh…. You were not coming for Sunday pray!?  اوه... تو ایشنبه نیایشه ره نامون دیبی!؟

-     آی دونت گو فور انی دی پری! نات ساندی نات این آزر دی! I don't pray any day! Not Sunday not any other day!  من هی تا روزه ره نیایش نشمه! نه ایشنبه نه هی تا روزه دیگه!

-     اوه.... ایت دازنت ماتر. جاست وان تایم ایز نات سو ایمپورتانت. ایتز به تر تو ترای وانس!Oh…. it doesn't matter. Just one time is not so important. It's better to try once! اوه.... مهم نی یه. فقط یک بار ایمتحان کودن اونقد اهمیت ناره. خوبه ایدفا ایمتحان بوکونی!

-          سر! یو توک می رانگ! آی ام جاست فور ا واک! آ لاو دیس موریننگ سایلنس، مورنینگ وزر. آی پرفر تو پری می سی رازر دان یور لرد! ایف یو لایک، یو کان کام ویت می تو پری در! نکست تایم این یور چرچ! او کی!!!؟؟؟Sir! You took me wrong! I am just for a walk! I love this morning silence. Morning weather. I prefer to pray my Sea rather than your lord! If you like, you can come with me to pray there!  آقا! مرا ایشتباه بیگیفتی! من فقط باموم قدم بزنم! من صوبه تام زئنا دوس دارم. صوبه هاوایا. ویشتر خایمه کی می دریایا نیایش بوکونم تا تی اربابا! اگه دوس داری تانی می مرا اویا نیایش بوکونی!

-     او..... نو...ن... مای سان!  تو دی ایز ساندی! اِ لات آو پری یر کامینگ!Oh….. no….no… my son! Today is Sunday! A lot of prayers are coming!  اوه....نه....نه می پسر! ایمرو ایشنبه یه. ایتا عالمه نیایشکون آمون درد!

-     گود فور یو سر. دِن هاو نایس ساندی پری.Good for you sir. Then have a nice Sunday pray!  افرین به شوما اقا. پس ایشنبه نیایشه خوبی بداری!

-     تانک یو مای سان تاک یو مای سان. گاد بی ویت یو! Thank you my son. Thank you my son. God be with you.  سپاس می پسر. سپاس می پسر! خودا تی مرا ببه!

-     یو نید گاد مور دان می سر! آی دونت نید انی گاد! You need god more than me sir! I don't need any god!  شوما به خودا ویشتر نیاز داریدی تا من! هی تا خودا نیاز نارمه من!

ایجور مرا فاندرست کی هم خاستی می کللا بکنه هم خاستی مرا گوز  بجیبا کونه ولی اونه زور فان رسه یی نه می کللا بکنه نه مرا گوز بجیبا کونه. هاتو قاقا بو فاندرست. شایدام خو دیله مئن فکرا دوبو کی خودا ایتا شیطان اونه ره اوسه کوده بو کی اونه قابا بودوزه! من جه کویه بدانسته بیم!؟ اشان همه کسا یا خودشانه مانستن فرشته دینه ده یا اینکی جه شیطاند! همه چی یام ایمتحانه کی جه بهشت اوشونا تاودد باورد جهندم!!! هرچی بو، هی چی فکر کودی، مره خوش بحالی کودیم. اونا ایتا لبخند بزه ایجور کی خودا می مرا بو کی جه اون جیویشتمه. هاتو بوشو نوشو، تومامه می دکور پیکور بهم بوخورده بو. رُو باورده بوم. ده شهر او شهر نوبو. ده هاوا اوو هاوا نوبو. ده خیابان اوو خیابان نوبو. شهر هاچین بوبوسته بو هو کلماجین شهر! بازام هو فاکش دکش شهر! کی هر کی ایجور سراجور سراجیر شونه مرا ایتا دونیا جه خودش دورا بوستان دره. نانم چی وخت چوتو واگردسته بوم. ایدفا واخوبا بوستمه کی بیدم می کامپیوتره پوشت نیشتمه یو انا نیویشتان درمه!

هان!

برگردان فارسی:

من و یکشنبۀ کلیسای شهرم

هر یکشنبه کلیسا دیوانه می شود. همینطور یک ریز ناقوسش در تمام شهر می پیچد. طوری که انگار می خواهد تمام آدمهای شهر را صدا بزند. نه یکی نه دو تا یک بار یا دو بار همینطور مانند گاو دیوانۀ رها شده در زمین چرای حیوانات، طنابش را پاره کرده می دَوَد و زنگلولۀ آویزان بر گردنش صدا دهد، صدا می دهد.

سر و رویم را شسته،  مثل دستۀ گل موهایم را آب وُ شانه کرده، به سرم زد بیرون بروم. کجا؟ هر جا! برای چه؟ هر چه! اصلن برای چه ندارد! همینطور این پا آن پا کنان، بلند شدم. لباس پوشیدم و بیرون رفتم.

هوای ساکت شهر در من پیچید. جانم را تازه کرد. خوش خوشانه از راه خانه ام داشتم می رفتم به همه جا چشم می دوختم.

صدای سگی نمی آمد. ماشینی پیدا نبود. همسایه ها، همه شان هفت پادشاه را خواب می دیدند. یکشنبه ها انگار زمین و زمان خفه شده ها را می ماند. هرچه پُک می زدم دود نمی آمد. پیپم را دوباره گیراندم. پکی زدم چنان که ماشین دیزلی گاز بدهد و دود بلند کند، از پیپ من دود بیرون می زد و جلوی چشمم را می گرفت.

با خودم فکر می کردم. یادم رفته بود برا چه بیرون آمده بودم. روز یکشنبه در آن وقت صبح در شهر حتی حشره ای هم پر نمی زد. برای چه بیرون آمده بودم؟ چه می خواستم؟ از خودم می پرسیدم و بعد فکر می کردم بیاد آورم برای چه بیرون امده ام.

کراواتم را کشیدم. یقه پیراهنم را درست کردم. دست به جیب جلیقه ام بردم. ساس در آن پشتک وارو می زد. یکی از دکمه هایش را باز کردم. کمربندم را سفت و کمرِ شلوارم را درست کردم. انتهای کراوات را کشیدم تا صاف بماند. دست در جیب شلوارم انداختم و لبه های کت روی دستم اویزان شد.

کنار خیابان ماشینها پارک شده بودند، حسرت ادمها را داشت. خیابان از آن همه سکوت و تنهایی مانند دلِ اندوهگین را می ماند. انگار از دلتنگی در سکوتش فریاد می کرد.

تا چشمت کار می کرد پیاده را کشیده شده بود. دراز دراز در میان شهر دراز شده افتاده بود. چراغهای راهنمایی بیهوده سرخ و سبز می شدند. حشره پر نمی زد. دکانها بسته بودند. در یکشنبۀ ساکت، شهر غرق شده بود. زندگی بخواب رفته بود. من بودم و نفس کشُ شهر! یک شهر مانده بود برای من! من بودم و یک شهر! یک زندگی شهر بودم و یک شهر زندگی!

همینطور به فکر رفته بودم. آنجا چکار می کردم؟ کجا داشتم می رفتم؟ اصلا چرا بیرون آمده بودم؟ برای خودم از کارم چرتکه می رفتم. از کار تا بیکار از دار تا ندار از دو دوتا چارتا تا فلسفۀ از خود ممنون بودن! فکرم به هزار راه می رفت دست خالی برمی گشت. همه چیز در سرم شلنگ می انداختند. هیچ چیز هم نبود. برای خودم بی دلیل فکر می کردم. از خانه ام تا خیابان گذشتم. داشتم می رفتم. حالا به کلیسا نرسیده بودم که دیدم یک مرد سیاه پوشیده تر و تازه سفیدی یقه پیراهنش بیرون زده تر و تمیز دو دستش را جلویش گره زده با خنده داشت به من نگاه می کرد. طوری که آنهمه سروصدا انداختنش توانسته بود یک نفر را به کلیسا بکشاند.

با خودم گفتم: حتمن دارد فکر می کند که من به کلیسا می روم!

جوری نگاه می کرد که آدم دلش نمی آمد به او نگاه نکند و نخندد. هنوز خیلی مانده بود که به او برسم. یک چهار راه میان من و او فاصله بود. آن طرف چهار راه جلوی در کلیسا ایستاده بود یک طرف چهار راه من داشتم به آن سو می رفتم. چراخ سرخ بود. دکمۀ پیاده روی چراغ راهنمایی را فشار دادم تا سبز شود. همینطور فشار داده نداده سبز شد. از خیابان گذشتم. با آن طرف تر پیاده رو نرسیده بودم بطرفم آمد. من هم مانند حریفی که به میدان افتاده شده باشد، شده، با خنده به او نگریستم مانند مرغهای گیج طوری مات شده بودم که نکند مرا اشتباه گرفته باشد. ولی او طوری به طرفم می آمد که انگار سالهای سال است مرا می شناسد.

او به من رسید یا من به او، نمی دانم! اما ناگهان دیدم که دست مرا گرفته طوری که دو دوست یار غار با هم خوش و بش می کنند. من را می بینی!؟ شگفتزده شدم. از رفتارش انگار خشکم زده است به او نگاه می کردم. دستم را گرفت کشان کشان داشت به داخل کلیسا می برد. هیچکس نبود. یک کلیسا بود و من و او. بخودم آمدم جلوی در کلیسا با او ایستاده بودم. دستم میان دستان او. طوری که کم مانده بود مرا بغل کند! ناگهان بخودم آمد طوری که از هیپنوتیزم در آمده باشم. گفتم:

-         وات آر یو دوینگ!؟WHAT ARE YOU DOINJG!? داری چه کار می کنی!؟

-         وی آر گوینگ تو پری تو گدر!؟  we are going to pray together! می خواهیم برویم با یکدیگر نیایش کنیم!

-         توو پری!؟ تو گه در!؟ تو پری وات!؟ to pray!? Together!? To pray what!? نیایش کنیم! با همدیگر! چه را نیایش کنیم.

-         اور لرد جیسس کرایست!Our lord jesus Christ   اربابمان( خدایمان ) عیسی مسیح را!

-     بات آی دونت هاو اینی لرد! آی ام مای اون لرد! یو نو! But I don have nay lord! I am my own lord. You know! اما من ارباب(خدا) ندارم! من خدای خودم هستم. می دانی!

-          او.... یو ور نات کامینگ فور ساندی پری!؟Oh…. You were not coming for Sunday pray!?  او....تو برای نیایش یکشنبه نمی آمدی؟

-     آی دونت گو فور انی دی پری! نات ساندی نات این آزر دی! I don't pray any day! Not Sunday not any other day!  من برای هیچ شنبه ای نیایش نمی روم. نه یک شنبه نه هیچ روز دیگری!

-     اوه.... ایت دازنت ماتر. جاست وان تایم ایز نات سو ایمپورتانت. ایتز به تر تو ترای وانس!Oh…. it doesn't matter. Just one time is not so important. It's better to try once! اه.... مهم نیست. فقط یک بار نیایش کردن زیاد مهم نیست. بهتر است که یک بار امتحان کنی.

-     سر! یو توک می رانگ! آی ام جاست فور ا واک! آ لاو دیس موریننگ سایلنس، مورنینگ وزر. آی پرفر تو پری می سی رازر دان یور لرد! ایف یو لایک، یو کان کام ویت می تو پری در! نکست تایم این یور چرچ! او کی!!!؟؟؟Sir! You took me wrong! I am just for a walk! I love this morning silence. Morning weather. I prefer to pray my Sea rather than your lord! If you like, you can come with me to pray there! مرا اشتباه گرفتی آقا! من فقط داشتم قدم می زدم. سکوت صبح را دوست دارم. هوای صبح را. دوست تر دارم دریایم را نیایش کنم تا اربابت را. اگر دوست داری می توانی با من بیایی آنجا نیایش کنی.

-     او..... نو...ن... مای سان!  تو دی ایز ساندی! اِ لات آو پری یر کامینگ!Oh….. no….no… my son! Today is Sunday! A lot of prayers are coming!  آه نه نه پسرم! امروز یکشنبه است مردم زیادی برای نیایش می آیند!

-     گود فور یو سر. دِن هاو نایس ساندی پری.Good for you sir. Then have a nice Sunday pray!  آفرین به شما اقا. پس یکشنبه خوبی داشته باشی!

-     تانک یو مای سان تاک یو مای سان. گاد بی ویت یو! Thank you my son. Thank you my son. God be with you.  سپاس پسرم. سپاس پسرم. خدا با تو باشد

-     یو نید گاد مور دان می سر! آی دونت نید انی گاد! You need god more than me sir! I don't need any god!  شما به خدا بیشتر از من نیاز دارید! من به هیچ خدایی نیاز ندارم!

طوری نگاهم کرد که هم می خواست کله ام را بکند هم می خواست خرم کند. اما نه زورش می رسید خرم کند نه کله ام را بکند. همینطور شگفتزده نگاهم می کرد. شاید هم در دلش داشت فکر می کرد که خدا یک شیطان برایش فرستاد که گولش بزند. من از کجا می دانستم!؟. اینها، همه را یا مثل خودشان فرشته می دانند یا شیطان! همه چیز هم یک امتحان برای انداختنشان به بهشت و جهنم است. هر فکری که می کرد برای خودم خوش به حالی می کردم. لبخندی به او زدم طوری که خدا با من بود که از دستش در رفتم. همینطور رفته نرفته تمام دکورم بهم ریخته بود. وا رفته بودم. دیگر شهر، آن شهر نبود. هوا همان هوا نبود. خیابان دیگر آن خیابان نبود. شهر درست همان شهر درهم برهم شده بود. باز هم همان کش مکش. که هر کسی یک جور با سربالا سرپایین رفتن دارد از خودش دور می شود. نمی دانم چه وقت چطور برگشته بودم. وقتی بخود آمدم که دیدم پشت کامپیوترم نشسته و این را می نویسم.

همین!