گیل
آوایی
آدینه ۵
اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۲۵ آوریل ۲۰۱۴
هونی کی مگس
بو تی ور پاله وان
اسا پاله وانی
مگسا فوران!
ناویره ترا
گید ازازیل هاچین فوخوسان
نوبو ولوله دس
جه می سر اوسان
تو تی ماره
داد فانرسی، غم ناری
هاچین ترکمه
زاکی می جان دری!
هاچین
نی یه. هاتو کته رایی مره نگمه. هاتو باموخته بوبوم. ده جغیرز آن مره چیتینه. یانی
مرا وامرازه جغیرز آتو ببم یا بیدینم. خاب هاتویه کی انهمه آدمانا بیدمه یو دئن
درم، شاید هیزارهیزارام دوارسته بی، ولی هوشونی کی می مرا یا من اوشونه مرا جور تر
بوم، ایجور همدیگه مرا پیوندی داره مانستن پیوند بوخوردمه. هاچین هاچینام نی
یه. آدم به آدمه، آدم خو دوروبر مرا ایسا
خو ایسانا ایجور نومود ده. ناویره چیسه!؟ هی چی! نه ایجور فلسفه هیچی! بلکی هاتو
خالی خالی هیچی. نه بوجوره. نه بیجیره. نه ایسا. نه نِه
سا. بوستن نوبوستنو ایسانو نه سان ایتایه. ایتایی کی هاچین جه ایتا یام خالی آب
تر. گی نه!؟ خاب تی دورو ورا فان در. هاتو کی فاندرستان دری خودتا بیجیر بوجور
بوکون بیدن کویا ایسایی چیسی چی کودان دری. وختی فان دری وختی تی دورو برا نیدینی
وختی تی دورو بره مئن تی ایسانو نه سان تی بونو نوبون ایتا ببه! تی مورده یو زنده
توفیر ناره، خاب آتو تی آدمه دباخته داری. تی آدمی جا دکفته داری. هاچین گب زئنام
نی یه. گب زئنه مرا روستمه دستانام بیبی وختی تی کاره مرا تی گب زئن وانتابه. یانی
باده هاوا. یانی کاله گب! تی کرده کارانه
کی تی دوره بره مئن ترا مانی ده. تی ایسان نه سانا تاریف کونه. هاتو یکشی فادان گدایا بازین ایتا تیرو هیزار
نشان بداری، یانی آدمی جا دکفته داری. آدم آدمه داد فاره سه نه اینکی ایجور هم خو
جان ساقی ره فاده هم خو او دونیا ره هم خو دردوبلایا جه خو فورانه هم خو آدمه نشان
بده! آدم واسی آدمه داد فاره سه بی انکی ایتا پیچه یام واگرداننا چوم بداره. هم
مردوما گول بزنه هم خودایا دست تاوه ده. هم خرا بخایه هم خورمایا. آدمی کاسبی نی
یه. آدمی بیهین بوفروش نی یه. آدمی به آدمیِ آدمه. آدم به آدمه.
هاتو
می کلا کاشتان دوبومو راشی یا دوارسته فارسه بوم خانه. گدابهار بو. تازه سبزه
ولگان، دارانه سر آدمه دیلا بردی. چیچیلاسو چیچیرو کلمو کاپیشا هالا هرماله نشاستی
دئن. زمستان بوشوبو لاتانه سختی مرا.
فاره
سه بوم بخانه. ویشتایی ده هاچین سگا مانستیم. هاتو واکف داشتیم. وختی یام کی آدما
ویشتا به یو آیه بخانه، جغیرز مار خیاله ده هی کسا کار ناره. ماره کی اجور وختان
دانه آدم چی شکم درد داره. هرچی یام واکفی بازام خوره خوره خو کارا کونه یو خو مهربانی
مرا آدما آراما کونه. زیادام دور اوسانی ایجور تی رویا کما کونه کی ایتا دونیا
زورام بداری بی بکفته حریف! مار پاله وانه میدانه یو برم فانگیر! طلبکاره همیشک
بدهکار.
آیوانه
سر نیشته بوم. کی کی ناشتیم ناهار بوخورم. هاتو کونامجان کونامجان کودیم تا مار
مرا پلا فاده. دره صدا بامو یو ایجور بیشتاو نیشتاوه صدا کی مار توندا توند بوشو
ایتا چل تاسه برنج دوکوده پنزارام بنا اونه سر
بوشو دره سرو خالی چل تاسه مرا واگردسه. هاتو فاره سه فانرسه بو کی بوگفتم:
-
من آیا ویشتایی جا مردان درم تو چی کودان دری!؟ ترا اصلن هالی نی یه کی مرا
ویشتایه!؟
-
آو زای جان. آدم واستی آدما یاور بده. آدم
واستی آدمه داد فاره سه. کسکسی کی کسکسه
ره دس فارس نبه، آدم نی یه. آدم نی یه نه اینکی حایوانه. نه. حایوانانم ایجور
همدیگه ره دس فارسده. آدم نی یه می منظور انه کی جه آدمی دکفته داره. همیشک ها
وختانه کی تانی بدانی آدمی. هالا تی آدمه داری. هاوختانه کی خودت خودتا گی آدم
واستی آدم ببه.
-
آخه مار. تی پئر خوب تی مار خوب. من ویشتایی هاچین می پیله روده می کوچی رودا
خوردان دره بازین تو چی گفتان دری!؟ خاب مرا فارس! من کی تی دمه چک ایسامه!
-
آو....زای جان هاتو نیشتنو می دسه فاندرستن کی نیبه! ایتا کارام تو بوکون! چی به!؟
فارس. کومک بوبو. ایتا کارام تو بوکون. چی به!؟
-
من چی کار تانم بکونم!؟
-
ویری ایتا سفره بنه. ویری کاسه بوشقابانا باور. او گمج دانا بنه سفره سر. ایتا
پارچ آب باور. اشانا کی تانی!؟ نتانی!؟
ایتا
پیچه آ پا او پا بوکودم، هاتو ویریشتان دوبوم کی بازام بوگفته:
-
آدمی همه جور تانه عادت بوکونه. هان آدمه دوشمنده. هان آدما ایجور جه آدمی تاوه ده
کی ده سر راستا کودنکس نی یه. هانام تانه آدما آدما کونه. کسکسه فاره سن. همیشک
گیدی دس دسا آب فوکونه دس واگرده اویتا دسا شوره.
-
تو چی گی آخه مار! دس دسا آب فوکونه!! مگه تو ایتا دسی تانی تی دسا آب فوکونی
بوشوری!؟ خاب مالومه کی واستی ایتا دسه مرا آب فوکودن ده! تونام حرف زنی یا!!! ده
اسا کی شیره اب ناها تانی وازا کونی هر دوتا دسه ایجایی بوشوری! بوگذشته ده او
دوره زمانه.
-
آی زای جان کونه مرا در وازا نوکودی!
-
کاری ناره کی مار! آخه کونه مرایام در وازا کودن کاری داره!؟
-
ای زای جان خودا نوکونه او روز بایه کی روزیگار ترا واداره کونه مرا در وازا کونی.
همیشک هامه تا در تره واز ببه! تا درد نکشه بی نانی درد چیسه زای جان. آدمان هامه
هاتوید. ایتا بلا آدما واستی فوتورکه بازین آدم واخبردارا به. تا بلا آدما فون
ترکه، آدم خو بی بلا بوستنا نفامه. تا پابراندگی نکشه بی، تی پاره کفشا قدرا نانی.
مره
بزه بوم به او را کی ماره گبانا گوش دان درم ولی مرا ویشتا بو هی چی مرا هالی نوبو
جغیرز پلا خوردنو ویشتایی چانا دوستن. کی کی ناشتیم سفره سر پلایا فوتورک بزنم!
هاتو توندا کیتی سفرا واشادم کاسه بوشقابانا بنام سفره سر دوتا گمج دانا بنم سفره
جور بینیشتم مارا فاندرستم. بوگفتم:
-
انام سفره واشادن ده چی خایی!؟
هاتو
خو دسو دیما آب زئن دوبویو چاچه دور
گولانه سر دسه مرا آب دپاچانه یی. ایجور کی خیاله آدما خوشا دان دیبی. می مارا
فاندرستان دوبوم هاچین می خون خونا خوردان دوبو ولی ده مرا دیل نامویی ایچی بگم.
تازه ایچی یام بوگفتتی بیم چی توفیر کودی!؟ هی چی! می مار کی می خطا نخاندی! بازینام مرا اصلن دیل نامویی اون همه مهربانی
یا نیده بنا بیم. سفره سر می ماره رافا بینشیتم. می مار جه چاچه دیمه ویریشته. خو
دامن پره مرا خو دیم پرا پاکوده. بازین پلا تی یانا ویگیفت باورده بنا گمج دانه
سر. مرا بوگفته :
-
زای بوشو او خکارا باور.
-
کو خکارا مار!؟
لبخنده
مرا فاندرست. بوگفته:
-
ترا خیلی ویشتایه زای جان!؟ تا تره پلا دوکونم تونام بوشو اوو خکارا کی کله سر
ناها اوسان باور سفره سر. ویری زای جان ویری پئر شیبی.
هاتو
ایجور کی ایتا جیما بوسته فنرا سرادابی، ویریشتم دو بالا بجسته خکارا ویگیفتم
باوردم بنامه گمج دانه سر
بوگفتم
انام خکاره! ده چی گی!؟ انام کاری داشتی! های تونام ایتا کار بوکون ایتا کار
بوکون!!!..........
هاتو
کی پلا دوکودان دوبو بوشقابه مئن زمزمه کونان بوگفته:
-
هونی کی مگس بو تی ور پاله وان....اسا پاله وانی مگسا فوران! ناویره ترا گید
ازازیل هاچین فوخوسان...نوبو ولوله دس جه می سر اوسان....تو تی ماره داد فانرسی،
غم ناری.... هاچین ترکمه زاکی می جان دری..
مره
مره غورغور بوکودم هاتو ماره دسا فاندرستم کی بوشقابه مئن پلا دوکودان دوب.
ایجور
خنده مرا بوشقابه پلایا بنه می جولو کی هم مرا نازدان دوبویو هم مرا ایجور کی مرا دس
تاوه دابی. ایجور کی خیاله گفتان دیبی بینیش اسا تی سگا سیرا کون.
هیچی
نوگفتم. خوره هاچین گه پاله وانی. اگه پاله وانی مگسا فوران! ده تاب ناوردیم کی
بازام چکو چانه بزه بیم. کی کی ناشتیم پلا بوشقابا می جولو بنم.
هالا
اولی موشتا می داهان ناورده همساده زنای پرچین کش می مارا دوخاده. می مار ویریشته
بوشو پرچینه کش. بوگو بیشتاوو خندا دیبید. هر چی بو خوشی بو. موشته پلایا می داهان
بنا هاتو خوردان دوبوم کی می مار واگردسه ایتا کاسه چخرتمه بنا سفره سر بازین ایتا
کوچی بوشقابه مئن کچه مرا سیرواویج دوکوده ببرده پرچینه کش فادا همسادا.
می
مار وگردسه بامو بینیشته سفره سر. همساده جه پرچینه کش بوشو. می مار هاتو کی
خوردان دوبو گفتی:
-
تو مره حاواس ننی زای. همیشک ایجور ویشتایی جا تی دسو پایا آویرا کونی کی آدما
دسپاچا کونی اصلن آدمه ره حاواس ننی. بیچاره زنای شکم داره خاب نیبه کی هاتو تی
غذا بو همه جایا دواره بازین زنای زای وارگانه چی خایی بوکونی!؟
-
منام ده هاچین ویشتایی جا زای وارگانن دوبوم مار!
-
خوبه خوبه تی دوما جا بدن! توندا توند نوخور شکم درد بیگیری!
می
سرا راستا نوکودم چی برسه به انکی جیواب بدم. غذا بوخورده پسی، جه سفره ور، شکم سرا بو، پس بکشم دیفاره کش خانخانی کونه
وره کی بینیشتم.
آیوانه
رفه گرکه مئن خالی گمج پاک هلاچین خوردان دوبو. صارا آفتابدکف آدمه چوما گیفتی.
پیله مِخ دیفاره سر موران بزه بو. بوپوخسه ویریس داره خاله جا جلاسته بو. سبزه ولگانه
شورم خوشکابو باده مرا رقصا دیبید. داره جان واج بومو بو. خیاله هو زمستانه خوشکا
بو دار نوبو کی ورفه سرما جا دس بزه بی والای خوردی. آسمانا ایتا کوچی ابرام دینبو. تا تی چوم کار
کودی آبی بو یو آدمه نیگایا بردی. آرام آرامه می چوم پیله سنگینا بوبو. می مار ایچی
گفتی ایشتاوستیم مرا هالی نوبو. دیفاره کش هاتو ماره گبا بیشتاوسته نیشتاوسته، شلی
بغمزه ولا کوده درازا کشم. ده هیچی مرا هالی نوبو.
هیچی
نفامستم.
برگردان
فارسی:
آدم
به آدمی ست
همانی
که مگس پیش تو پهلوان بود
حالا
اگر پهلوانی مگس را دور کن
وگرنه
به تو می گویند بچۀ سربه هوای مانند کابوس
بازی
کنِ حرف گوش نکن نباش دست از سر من بردار
تو
به داد مادرت نمی رسی، غم نداری
بیهوده
بچۀ حرف گوش نکنی که به جان من افتادی
بیهوده
نیست. همینطور هوایی برای خودم حرف نمی زنم. همینطور تربیت شدم. دیگر غیر از این
برایم ناهمگون است. یعنی اصلن به من نمی آید غیر از اینطور باشم یا ببینم. خوب
همینطور است که آدمها را دیده و می بینم شاید از هزار هزار هم بیشتر شده باشد ولی
همانهایی که با من یا من با آنها جور تر بودم، یک جور مانند درخت پیوندی پیوند
خورده ام. همینطوری همینطوری هم نیست. آدم به آدمی ست. آدم با دور و بر خود هست که
بودن خودش را یک جور نشان می دهد. وگرنه چه هست!؟ هیچ چیز! نه یک جور هیچ چیزِ
فلسفی! بلکه همینطور هیچ چیز الکی. نه بالاست نه پایین است. نه هست نه نیست. بودن
و نبودن و وجود داشتن نداشتنی که یکسان است. یکسانی ای که بیهوده و بی معناست. می
گویی نه!؟ خوب دور و برت را نگاه کن. همینطور که
داری نگاه می کنی خودت را بالا و پایین کن. ببین کجا هستی چه هستی چه داری
می کنی. وقتی داری نگاه می کنی دور و بر خودت را نمی بینی وقتی در دور و برخودت
بودن و نبودن وجود داشتن نداشتنت یکی باشد! مرده و زنده بودنت فرقی نداشته باشد.
خوب اینطور آدمی ات را باخته ای. از آدمی ات افتاده ای. بیهوده حرف زدن نیست. در
حرف اگر رستم دستان هم باشی وقتی در رفتارت بازنتابد یعنی بادِ هوایی. یعنی حرف
پوچ الکی! رفتار تو هست که میان دور و بر خودت به تو معنا می دهد.
بودن نبودنت را تعریف می کند. همین که یک شاهی به گدا داری می دهی بعد با یک تیر
هزار نشان بگیری. یعنی از آدمی ات افتادی. آدم به داد آدم می رسد نه اینکه یک جور
هم برای سلامتی خودش بدهد هم برای آن دنیایش، هم برای دور کردن درد و بلا از خودش،
آدمی اش را نشان دهد! آدم باید کمک رسان باشد بی اینکه ذره ای چشم داشت داشته
باشد. هم مردم را گول بزند هم خدا را دست بیاندازد. هم خر را بخواهد هم خرما را.
آدمی کاسبی نیست. آدم بودن خرید و فروش نیست.
آدم به آدمی ست.
همینطور
با خودم کلنجار می رفتم و راه را به آخر بردم و به خانه رسیدم. بهارِ گدا[1]
بود. برگهای سبز تازۀ درختان دل آدم را می
بردند. سنجاقک و سوسمار و کرم و ( کاپیش! فارسی نمی دانم!!) هنوز بندرت نمی شد دید.
زمستان با سختی لاتها رفته بود.
به
خانه رسیده بودم. از گرسنگی مثل سگ شده بودم. همینطور گیر می دادم. وقتی هم که آدم
گرسنه اش است و به خانه می آید، غیر از مادر انگار با هیچ کسی کار ندارد. این مادر
است که در این جور وقتها می داند آدم چه درد شکمی دارد. هرچه هم به او گیر بدهی
کار خودش را می کند و با مهربانی آدم را آرام می کند. زیاد هم دور برداری یک جور
رویت را کم می کند که یک دنیا زور هم داشته باشی، حریف زمین خورده می شوی! مادر
پهلوانِ میدان است و جایزه نگیر! طلبکارِ همیشه بدهکار است.
روی
ایوان نشسته بودم. لحظه شماری می کردم که نهار بخورم. همینطور بی قراری می کردم تا
مادر به من پلو بدهد. صدای در آمد. طوری که صدای شنیده نشنیده باشد، مادر تندا تند رفت در یک چهل تاس[2]
برنج ریخت و پنج ریال هم روی آن گذاشت و دم در رفت و با چهل تاس خالی برگشت.
همینطور رسیده نرسیده بود که گفتم:
-
من اینجا از گرسنگی دارم می میرم تو چه کار داری می کنی!؟ اصلا حالی ات است که من
گرسنه ام!؟
-
آه بچه جان. آدم باید به آدم کمک برساند. آدمی باید به داد آدم برسد. هر کسی که
دسترس کسِ دیگر نباشد، آدم نیست. آدم نیست منظورم این نیست که حیوان است. نه.
حیوانات هم یک جور به کمک هم می رسند. آدم نیست منظورم این است که از آدمیت افتاده
است. همیشه این جور وقتهاست که می توانی بدانی آدمی. هنوز آدمی ات را داری. همین
وقتهاست که بخودت می گویی آدم باید آدم باشد.
-
آخر مادر. پدرت خوب مادرت خوب! من از گرسنگی روده
بزرگم
دارد روده کوچکم را می خورد بعد تو چه داری می گویی!؟ خوب به من برس! من که دم
دستت هستم.
-
آه بچه جان همینطور نشستن و به دست من نگاه کردن که نمی شود. تو هم کاری بکن! چه
می شود!؟ برس. کمک باش. یک کار هم تو بکن. چه می شود!؟
-
من چه کار بکنم!؟
-
بلند شو یک سفره ای بگذار. بلند شو کاسه و بشقابها را بیاور. آن زیر دیگیِ حصیری
را بیاور کنار سفره بگذار. یک پارچ آب بیاور. اینها را که می توانی!؟ نمی توانی!؟
کمی
این پا آن پا کردم داشتم بلند می شدم که باز هم گفت:
-
آدمی به همه جور می تواند عادت کند. همین دشمن آدم است. همین آدم را یک جوری از
آدمیت می اندازد که دیگر نمی تواند سر بلند کند. همین هم می تواند آدم را آدم کند.
به کمک هم رسیدن. همیشه می گویند دست روی دست آب می ریزد دست برمی گردد آن دست را
می شوید.
-
تو چه می گویی مادر! دست روی دست آب می ریزد! مگر تو یک دستی می توانی روی دستت آب
بریزی بشوری!؟ خوب معلوم است که با یک دست آب ریختن! تو هم حرف می زنی ها! حالا
دیگر شیر آب هست می توانی بازش کنی هر دوتا دست را یکجا بشوری.
-
ای بچه جان. با کونت در باز نکردی!
-
کاری ندارد که مادر. آخر با کون در باز کردن کاری دارد!؟
-
ای بچه جان خدا نکند آن روز بیاید که روزگار ترا وا دارد با کونت در را باز کنی.
همیشه همه درها بروی تو باز باشد. تا درد نکشیده باشی نمی دانی درد چیست بچه جان.
آدمها هم همینطورند. یک بلایی باید سر آدم فرود بیاید تا بعد بخودش بیاید. تا بلایی
سر آدم خراب نشده، آدم بی بلابودنش را نمی فهمد. تا پا برهنگی نکشیده باشی نمی
توانی قدر کفش پاره ات را بدانی.
خود
را زدم به آن راه که دارم حرفهای مادرم را گوش می دهم ولی گرسنه ام بود هیچ چیز
حالی ام نبود جز پلو خوردن و چانۀ گرسنگی را بستن. لحظه شماری می کردم که سر سفره
به پلو هجوم ببرم! همینطور تنداتند سفر را پهن کردم. کاسه و بشقابها را روی سفره
گذاشتم. دو تا زیر دیگیِ حصیری هم سر سفره گذاشتم. نشستم به مادر چشم دوختم و
گفتم:
-
این هم سفره پهن کردن دیگر چه می خواهی!؟
همینطور
دست و صورتش را داشت آب می زد و اطراف حوضچه روی گلها آب می پاشید طوری که آدم را
ببوسد. به مادرم نگاه می کردم خون خونم را داشت می خورد اما دلم نمی آمد که چیزی
بگویم. چیزی هم می گفتم چه فرق می کرد!؟ هیچ چیز! مادرم که خط مرا نمی خواند! بعد
هم اصلاً دلم نمی آمد آن همه مهربانی را ندیده می گرفتم. سر سفره منتظر مادرم
نشستم. مادرم از کنار حوضچه بلند شد. با کنارۀ دامنش سر و صورتش را خشک کرد. بعد
دیگ پلو را برداشت روی زیر دیگی حصیری گذاشت. به من گفت:
-
بچه جان برو آن تابه را بیاور.
-
کدام تابه را مادر!؟
با
لبخند به من نگاه کرد. گفت:
-
خیلی گرسنه ات است بچه جان!؟ تا پلو بکشم تو هم برو آن تابه را که روی اجاق است
بردار سر سفره بیاور. بلند شو بچه جان. پیر شوی.
همینطور
که انگار یک فنر جمع شده را رها کرده باشی بلند شدم با دو حرکت تابه را برداشتم
آوردم روی زیردیگی حصیری گذاشتم. گفتم:
-
این هم تابه. دیگر چه می گویی!؟ این کاری داشت! هی تو هم یک کار بکن یک کار
بکن!....
همچنانکه
داشت در بشقاب پلو می کشید زمزمه کنان گفت:
همانی
که مگس پیش تو پهلوان بود
حالا
اگر پهلوانی مگس را دور کن
وگرنه
به تو می گویند بچۀ سربه هوای مانند کابوس
بازی
کنِ حرف گوش نکن نباس دست از سر من بردار
تو
به داد مادرت نمی رسی، غم نداری
بیهوده
بچۀ حرف گوش نکنی که به جان من افتادی[3]
همچنانکه
مادرم داشت پلو می کشید من داشتم همینطور با خودم غر می زدم.
با
نوعی خنده بشقاب پلو را گذاشت جلویم طوری که داشت هم نازم می داد هم یک جور داشت
مرا دست می انداخت. طوری که انگار داشت می گفت حالا سگت را سیر کن.
هیچ
چیز نگفتم. برای خودش بیخود می گوید پهلوانی. اگر پهلوانی مگس را دور کن! دیگر
تحمل نمی کردم که باز هم با او چانه بزنم. لحظه شماری می کردم که بشقاب پلو را
جلویم
بگذارد.
هنوز
اولین لقمه را به دهان نیاورده بودم که زن همسایه کنار پرچین مادرم را صدا زد.
مادرم بلند شد. کنار پرچین رفت. بگو بشنو و خنده می کردند. هرچه بود خوشی بود.
لقمه پلو را به دهان بردم. همینطور داشتم می خوردم که مادرم برگشت و یک کاسه چخرتمه[4]
روی سفره گذاشت. بعد در یک بشقاب کوچک سیرواویج[5]
ریخت و برد کنار پرچین به زن همسایه داد.
مادرم
برگشت. آمد کنار سفره نشست. همسایه از کنار پرچین رفت. مادرم همچنانکه داشت می
خورد، می گفت:
تو
برایم حواس نمی گذاری بچه. همیشه از گرسنگی جوری دست و پایت را گم می کنی که آدم
دستپاچه می شود. اصلاً برای آدم حواس نمی گذاری. زن بیچاره باردار است. خوب نمی
شود بوی غذای تو همه جا بپیچد بعد اگر زن بچه بیاندازد چه می خواهی بکنی!؟
-
من دیگر داشتم از گرسنگی بچه می انداختم مادر.
-
خوب است خوب است دُمت را جمع کن( پر رو نشو ). تند غذا نخور دل درد بگیری!
سرم
را بلند نکردم چه رسد به اینکه جواب بدهم. پس از خوردن غذا از کنار سفر ه شکم سیر
شده پس کشیدم به دیوار لمِ اربابی داده کج شده نشستم.
روی
طاقچۀ ایوان دیگ گِلی، درست داشت تاب می خورد. تابشِ آفتاب در حیاط به چشم آدم می
افتاد. میخ بزرگ، روی دیوار، زنگ زده بود. طنابِ حصیریِ پوسیده، از شاخه درخت
آویزان بود. برگهای سبزِ خشک شده از شب نم، با باد رقص می کردند. تنِ درخت گرم شده بود. انگار همان درختِ خشک از
برف و سرمای زمستان نبود که دست به آن می زدی تکان می خورد. در آسمان یک ابر کوچک
هم نبود. تا چشمت کار می کرد آبی بود و
نگاه آدم را می برد.
آرام
آرام پلک چشمم سنگین شده بود. مادرم چیزی می گفت. می شنیدم حالی ام نبود. کنار
دیوار همچنانکه حرف های مادرم را شنیده و نشینده، بی خیال دراز کشیدم. دیگر هیچ
چیز حالی ام نبود.
هیچ
چیز نفهمیدم.
تمام
[1] در گیلان گدابهار=بهارگدا، به
فاصله ای از آغاز بهار می گویند که هنوز نه بری هست نه باری. تا وقتی که سردرختی
ها و سبزیجات برسند، گیلمردان زمان سختی و تنگدستی دارند بویژه از این نگاه که
ذخیره هاشان را نیز در زمستان تمام کرده اند.
[2] چهل تاس نوعی کاسه مسی یا
برنجی بود که بر روی آن اسامی مذهبی نوشته شده بود یا شاید هست هنوز!
[3] اقتباسی از شعر زیبای
خداونگار سخن سعدی ست: تو آنی که از یک مگس رنجه ای......
[4] یک خورشت گیلکی
[5] یک خورشت گیلکی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر