زرده ولگم لاب جه داره شاخه باله جا بکفت
دور جه می خاکم کی از می جانه جانام دکفت
گردمه واهیلا بوسته، های خانم گوسن دوخون
پاک دمردم بسکی غوربت ان قدر مرا واکفت
دیل خوشه گیلانا گردم گا گلف با می خیال
بوک بوکوده ناک زنم دوری مرا آخه دمخت!
واهیلم واهیل هاچین تورم ازازیل لاته لات
عالما واستی فوگوردانم واگردانم آ بخت
پاک واسوختم من جه آ بخته دمرده وای وای
غورصه یام می دیلو جانه مثله لانتی ده واپخت!
هرتا یارا دیل فادام، یاری نوکود، لیسکا بو، قار
های بکفتم یاره پا، یار هی ذره می ور نکفت!
گیل آوایی چومه ارسو، ول بیگیفت جان، گورشه کا
روز کرا واهیلا بوسته، شب خی یال دیلا جمخت!
یکشنبه ۱۷ شهریور ۱۳۹۲ - ۸ سپتامبر ۲۰۱۳
فارسی
برگ زرد را می مانم که از شاخه درخت افتاده
دور از خاکم که از جانِ جانانم افتاده
سرگشته می گردم، هی گوسن دوخون( یکی از گوشه های آوازی گیلان) می خوانم
انگار غرق شده ام از بس غربت اینقدر به من گیر می دهد
دل خوش است با خیال گاه گاه در گیلان می گردم
بغض کرده هق هق می کنم دوری له ام کرده
سرگشته ام سرگشته، حیرانم سر از پا نشناخته لات
دنیا را باید فرو بریزم این بخت را برگردانم
دیگر سوخته ام از این بختِ غرق شده، وای وای
عصه هم دل و جانم را مثل مار پیچیده
به هر یاری دل دادم، یاری نکرد، لوس شد، قهر کرد
هی افتادم به پای یار، یار هیچ کنارم نیافتاد
چشم گیل آوایی اشک؛ جانش شعله گرفته، داغ شده
روز سرگشته می شود شب خیال دل را ول نمی کند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر