آبای جان - گیل آوایی

آبای جان

وختی باهارا فوتورکستَد

موردابه دیل خون بوارست

تی جوخوفتنه خلوته جا

دریا ایجگره بو یو جنگله تاسیانی.

تی پا مته بمانست شله فورشانه سر

دریا دیل بترکست

وختی تی اوخان

مایاقا[1] دوارست!

تی بوشو پسی

مالا مالا بمانست

انزلی انزلی

شورم  شورم چوم چوما نتانه فاندرستن

ویریز ابای

تی نامه جا

دشته وا، زای وارگانه زاله بترک!

بازام تی یاده

بازام تی داده

آ خاکه اوروش کودن

وخته میدان دکفتن

مرگ ایدفا!

شیون ایدفا!

فارسی: 

آبای[2] جان
وقتی به بهار یورش بردند
دلِ مرداب خون بارید
از پنهان شدنت در پنهانگاه
ضجۀ دریا بود وُ دلتنگیِ جنگل
جای پای تو ماند بر ماسه های نرم
دلِ دریا ترکید
وقتی هوار تو
از میانۀ دریا گذشت!
پس از رفتنت
مالا[3] مالا ماند
انزلی انزلی
مه مه است چشم چشم را نمی تواند دیدن
برخیز آبای
از اسم تو
دشته وا[4] ، بچه می اندازد، از هراس دل ترکیدن
باز یاد توست
باز دادِ توست
سوگدلشوره کردنِ این خاک
وقت میدان آمدن است
مرگ یک بار
شیون یک بار
.

---

[1] آبای در انزلی به پسر می گویند.

[2] مایاق اسمی ست که در بخشی از دورهای دریا گفته می شود جایی که آب دریا نسبت به نزدیکی ساحل، زلالتر و شفافتر است.

[3] در انزلی به ماهیگر مالا می گویند

[4] بادهای دریا در انزلی هرکدام اسمی دارند که به تناسب جهتی که می وزند، نام گذاری شدند. دشته وا یکی از آنهاست