گیلیکی غزل " وانه کف " - گیل آوایی

سر فوروز ناریمی هرماله خودا ره، وانه کف[1] 

نکشیم لوففته هی تا شیخو شا ره، وانه کف

دیلو چوم سیره جه هر چی بیگی آ عالمه مئن
تازه دوران فاره سی جه روزگاره وانه کف

پور بوخوردد جه امی خاکو وبوشوده مثه باد
هانده پابراندان ایساد ها جاجیگاره وانه کف

بوشو تی کشکا بساب با دوتا چارتا خالی آب
کی هاتویام نمانه تی دس براره، وانه کف

روزیگار بازی بوکود موللا بوبوسته پاده شا
گوسکایو سربالا آب نقله ها کاره وانه کف

دوارست او روزیگارو دواره ا روزیگار
سیایی هانده مانه زوغال سی یا ره وانه کف

گورشا بوسته ایسیمی هانده کرا عاشقه خاک
سر نیهیم با دیلو جان ایرانه را ره وانه کف

سی یا روزانه تونام فوتورک بزن، کوره پیچا
تی شاخام ایشکفه حوکمه روزیگاره وانه کف

گیل آوایی ایسه جنگل خوسانه امرا ندار
ناوره سر به فوروز ثروتو جا ره وانه کف

فارسی

برای خدا هم سر فرود نمی آوریم، گیر نده

منتِ هیچ شیخ و شاه را نمی کشیم، گیر نده

چشم و دل سیر از هرچه در این عالم بگویی

از روزگار است که تازه به دوران رسیده ای، گیر نده

خیلی ها خورده اند از خاک ما و رفته اند مثل باد

باز پابرهنه ها هستند برای همین خانه و کاشانه، گیر نده

برو کشکت را بساب، هیچ هستی با دو دوتا چارتا( کاسبکاری)

که اینطور هم نمی ماند برای دوستت، گیر نده

روزگار بازی کرد ملّا شده است پادشاه

خواندنِ غورباغه و سربالا رفتن آب، نقلِ همین کار است، گیر نده

گذشت آن روزگار و می گذرد این روزگار

سیاهی باز می ماند برای ذغال سیاه، گیر نده

داغ شده باز عاشقِ همین خاک هستیم

سر می نهیم با دل و جان در راه ایران، گیر نده

در روزهای سیاه، تو هم به ما یورش ببر، نمک نشناس( گربه ی کور)

شاخ تو هم می شکند، حکم روزگار است، گیر نده

گیل آویی با جنگل افتاده ها ندار است

برای ثروت و جاه سر فرود نمی آورد، گیر نده

[1] وانه-کفه جا " جَنَمَج = جمختن نوا" بوو.  جنمج > جمختن