۱۳۹۳ اردیبهشت ۹, سه‌شنبه

ویدئو گیلداستان: ایتا روز - گیل آوایی

گیلیکی کوچی داستان: ایتا روز
گیل آوایی
۰9 اردیبهشت ۱۳۹۳


زنای تورا بوسته کرا  هاتو خوره خانا سراجیر سراجور شویی. هاچین ایتا دونیا غورصا کرا خو دیله مئن اروشین کودی. ایجور کولکه بوخورده کی خودایام اونه مرا جه اونهمه رُو آمون آویرا بویی.
مردای تازه فاره سه بو خوشانه کوچه سر. هوا تاریکا بو بوو. ویشتایی جا ده پاک کفتان دوبو. تومامه روزا هاچین خو سرا نتانسته بو بخارانه. کاره چانه دوسته پسی ایجور کی ایتا کوه جه خو کوله سر اوساده بی، خوشخوشانی را دکفته بو بشه بخانه. هاتو سیکارا پوک بزه نزه خوره خاندان دوبو:
-         آخ می جانه آسه خانم آسه خانم.... مو نجاره ترکاخانم آسه خانم....

سیکارا ایجور خو انگوشتانه مئن فیچالسته، پاختا کوده بو کی پور نمانسته بو خو انگوشته توکا گورشا کودی بی. سیکارا هوتوتاوه دا بیجیر. خو پا مرا اونا پاختا کوده یو هوتویام زمزمه بوکود:
-         آخ می جانه آخ می جانه...... دیوه شله خولفه نونه..... آخ می جانه آخ می جانه....

شلمانه کش ایتا پیچه به سا. کوچه یا فاندرست. بازین دیپیچسته خودشانه خانه کی ایتا بن بسته مئن بو. درا وازا کوده . خانه مئن هاتو پا بنا ننا درا خوپوشته سر دوست. بولند بولند بخانده:
-       می یاره ی کو بوشوبو مو نتونم.... اگه بولبول نوخونی مو بخونم.... آخ می جانه آخ آخ خودا....دیل خادره دامن کوتا.....

بیده هی ذره سرو صدا کرا نایه. بوشو بوجور. لیباس پیباسا بکنده خو دیمپرا بوشوسته ایدفایی خو زناکا کی هاچین اونه کشتی دمرده بی بیده اونا فاندیره. همدیگه یا خوشا دا خوشا ندا، زنای مرداکه بالا بیگیفته یو بوشوده شام بخورد.
-         چی بوبوسته ایمشب آتو همه چی رو باموکا مانه!
-         هیچی!
-         آخه ایمشب شام ایجور دیگه یه.
-         یانی چی ایجور دیگه؟
-         خاب همیشک پلا بو خوروش بو مایی بو سالاد بو تورشی بو زیتون بو سبزی بو ولی.....
-         می دسو دیل نامویی ده اوتو شام انگاره بیگیرم.
-    خیلی خسته یم. ایمرو خیاله تومامه مردوم کار داشتیدی هاتو می میزه سر کاغذ ماغذ فوجه بو. می سرا نتانستم بخارانم.
-  مردوم گیرفتارد. مردوم سرسام بیگیفته دارد. ده آیو ناله یام آپچا بو داره. مردم پاک ده ایو ناله یام ایجور دیگه خایده!

هردوتا تام بزه بفکرا شوبید. مردای ایتا سیگار آتش بزه، اونه دودا هاوا بدا پسی خیاله شوبو یو سیکاره دوده کلا فاندرستان دوبو.
درجه که پرده والای خوردی. کوچه شلمانه برق دکفتی اوتاقه مئن. دور دوره شر داره سایه پاک ایتا  پیله غوله مانستن گاگلف خو شاخه بالا ایجور وازا کودی تکان دایی کی آدمه دیل دکفتی آدمه ناف اوجور کی تاریکی مئن پاک خیاله چندتا غوله زای کرا  بازه دیبید. آسمانام رو بیگیفته پاک تومامه عالمو آدمه مرا قار بوکودا مانستی. نه ایتا سوسو جه اون آمویی نه ایتا تیکه ابرا شاستی دئن کی تکان بوخوردی بی. هرچی بو سیایی بو یو ایتا دونیا تام زئن.
زنای هاتو سفرا اوچئن بو خوره خوره گفتی:
-         نا شا چوم فوچئن! نا شا فاندرستن! نا شا ایشتاوستن! نا شا نیشتاوستن! دونیا سره سام بیگیفته داره.
-         چی بوبوسته؟
-         آدم نی یاره خو پایا بنه خانه جا بیرون هاتو جه زمینو زمان واره.
-         خاب بوگو چی بوبوسته! گب بزن  بیدینم چی بوبو!
-         من ده خرید نشمه.
-         چی آویرا کودی؟
-         می یارستنا آویرا کودم. ده نی یارم آتو.....
-         آتو چی!؟
-         وای چنقده واورسی تو!
-         خاب نانم چی گفتان دری تره هاتو .....
-         هاتویام نی یه....
-         پس چی یه؟

ایتا آه بکشه یو سفرا اوچه. کاسه بوشقابانا ببرده آشپزخانه بنا تی یانان ور. آویرابو آدمانه مانستن هم ایسابو هم نه سابو. هم گردسی، هم نگردسی. هم دانستی هم نانستی.
ایمرو همه چی پاک ایتا کوله باره غورصه مانستن اونه دیله سر دیچه بوسته بو. هاچین توره دیوانانا مانستی. گازه سر پلا تیاناورشین کودان دوبو کی  ایدفا واخوبا بوسته بیده جه اونه چوم، ارسو هاتو وارشه مانستن فیوه پلا تی یانه مئن.  کرا سرسام بیگیفته ایجور کی نانستی بی چوکودان دره، خو چوما اروسویانا دسه مرا پاکوده بوگفت:  
- اون همه سادگی مئن اون همه سروصدا مئن، اونهمه بازارمجانه خوشخوشانی دوخادنه مئن، چی غورصه یانی        جوخوفتابو داره!

زنای ایمرو بوشوبو خرید، میدانه سر هاچین جا نوبو. هاتو مردوم پوتاره مانستن شویید آمویید. سگ خو صابا نشناختی. خو خرتو خاشاکا بیهه بو یو هامما بار بوکوده ایتا پیره مرداکه پیله باله کا مئن کی اونه دونبالسر را دوبو، بیچاره هاتو فاکش فاکش پا به پا اونه مرا آمویی. جه آ دوکان به او دوکان، جه آ بازارمج به او بازار مج، جه آ سبزی فوروش به او مایی فوروش. هاتو بی هه بو یو فاره سه بو او سره میدان. بازین کی خو هه نا تومانا کوده بو را دکفت بشه میدانه جا بیرون خیابان پهلوی دم تاکسی بیگیره کی ایدفایی اونه چوم دکفته ایتا پیره زناکا کی ایتا چارچرخه جیر آشغالانه مئن هرچی بوپوخسه بادمجانو پامودورا کی فیشاده بید، اوچئن دوبو. هاتو اونا فاندرستان دوبو کی انه پا گیره ایتا بشکسه کاشه. پور نمانسته بو کی پاختا به زمینه سر.
پیره مردای جه اونه پوشت داد بزه:
-         ترا بپپا ده خانم جان کفی تی دسو پا ایشکنی!

زنای خورا بداشته بو یو پیره مردای باله کا مرا اونا فاره سه بو. دو واره خو رایا بیگیفت بوشو. خو سرا گردانه بیدینه او زنای چی بوبوسته. هرچی ویشتر بگردست کمتر بیافت. نه سابو. آویرا بوبو. خوره خوره بوگفته:
-         هایا ایسابو. چی بوبوسته. وای آ آدمانام هاتو پوتاره مانستن شون دره ده آدم نتانه خو پا جیرا فاندره.
پیره مرداکا بوگفت:
-         پئر خستا نوبوستی؟
-         نا خانم جان. بیشیم. هان می هر روزه کاره.
-         آ کار تره سنگین نی یه؟
-         چی شا کودن. هر تا روز کی بتانم واستی بایم ناویره گدایی وا بوکونم.
-         تی خانه کویه ایسه؟
-         پیربازاره اوشن تر.
-         جه پیربازار آیی ایا میدانه سر کار کونی؟
-    آها چاره نارمه. پیربازاره طرف کی کار ننا. بازینام ده هی کس مرا کار فانده. پیره آدمانه داد هی کس فان رسه.
-         زاکام داری؟
-         نا
-         آخه....
-         هانه ده. چاره چیسه!

هاتو کله گب زئنه مرا میدانا دواره سته بید  فاره سه بید خیابانه پیاده رو. دورو برا فاندرست کی تاکسی بیگیره اونه چوم دکفته ایتا پوشته آشغال پاشغاله مئن  کی هو پیره زنای اویا اوشونه مئن اورشین کودان دوبو ایچی اوچینه. هاتو اوچئن دوبو کی ایتا چارچرخ اونا خوره یو بیچاره با کله کفه یو اونه دسه پلاستیک ملاستیک دورسیفه، همه چی فیوه پیاده رو هو آشغالانه دیمه. پیره زنای ویریشته بو یو هاتو دادو بیداده مرا چارچرخ چی یا ایچی گفتان دوبو. فچمه سته خو فووسته اوچه اسبابانا دو واره اوچئن دوبو کی زنای رو  بوکوده پیره مرداکا:
-         پئر تیپول چقد به؟
-         هر چی فادای خودا برکت؟
-         پونزده تومون خوبه!
-         آها خانم جان می سره ره یام زیادی یه. شیمی دس درد نوکونه.

زنای پونزدا تومون فادا پیره مرداکا باله کا مئن خو بیهه اسبابانا ویگیفته یو بوشو هو پیره زناکه ور. بوگفت:
- مار....مار... ترا هیچی نوبو!؟ تو چی اوچئن دره!

پیره زنای خو سرا راستا کود ایتا پیچه زناکا فاندرست. ایتا دونیا خشم اونه نیگا مئن موج زه یی یو ایتا عالمه غورصه اوخان کودی. هیچی نوگفته دو واره فچه مسته خو خرتو خاشاکا اوچه.
زنای هرچی بیهه بو پیره زناکه ره بنابو یو خو کیفه مئن ایتا ایسکناس باورده فوزه پیره زناکه کشه. بوگفت:
- اونچین مار. اوشونا ده وا بدن همه بوپوخسته یه. ویگیر اشانا تره بیهمه. تیشینه.

پیره زنای راستا بوسته یو قاقا بو زناکا فاندرست. هرچی خاستی ایچی بگه هیچی نتانست. هاتو خو چادره پره مرا خو دیمپرا خوشکا کودان دوبو کی بیده زنای بوشو.

خانه فاره سه بو ده تومامه عارو مور اونه شین بشکسه بو. تا غوروب فکراشو خو کارا بوکوده بو. شامام نانستی چی چاکوده بو.

مردای خو پاکه ته سیکارا اوساده ایتا ده سیکار روشنا کوده. حیساب جه اونه دس در بوشوبو چندتا بکشه بو. خو زناکه درده دیلا گوش دان دوبو. زنای هامما مرداکه ره گفتی یو آه کشه یی. مبله سر نیشته بو.
ایتا پیچه خو مویانا جه خو چومه  ور کنار بزه. درجه کا فاندرست. اوتاقه روشنی جه درجی دوارسته شبه تاریکه فوقوفتان دوبو. ایتا لل بینیشت پرده سر. پرده والای خوردی للام اونه مرا هالاچین خوردی. مردای ویریشت بوشو تلویزیونا روشنا کود. هاتو بیشتاوسته حق مسلم ماست.....غیضه مرا تلویزیونا خاموشا کود. تام بزه بوشو خو زناکه ور بینیشت. هاتو کی اونه مویانا نازه مرا دس کشه یی، فکراشو خیالا پرا دا بو.
زنای سرا بنا مرداکه شانه سر. ایجور کی شه بزه بج شوره ما دیل بزه بی.
مردای ایازه مانستن خو ول بیگیفته زناکا کش بزه بو.
پوشته خانه روخانه لب گوسکایانه اوخان تومامه تاریکه دوارسته، دیپیچستی. ایتا گفتی:
- دوم درازی مورد مورد
اویتا گفتی:

- کی خبر آوورد وورد!

تمام

۱۳۹۳ اردیبهشت ۶, شنبه

ویدئو: گیلیکی منظومه موخوس جه استاد مصطفی رحیم پور


گیلیکی منظومه موخوس جه استاد مصطفی رحیم پور 
نی استاد ستار فلاحت کار سیاهکلی
مصطفی رحیم پور خواننده ، ترانه سرا و شاعر گیلانی سال 1317 روستای بید زن مین جه سیاهکل شهرستان مین به دونیا بومو.
بعد فیگیفتن دیپلم آموزش و پرورش مین استخدام ببسته . اون علاوه بر شاعری اهل موسیقی هم ایسه اون ایته منظومه داره به ایسم مخوس (کل شریفی) به صورت کاست نوار به بازار بومو.
اون علاوه بر ا کاران تعزیه کار میئن هم ایسه و تعزیه اجرا کونه.

برگرفته از ویکیپدیای گیلکی

۱۳۹۳ اردیبهشت ۵, جمعه

گیلداستان:آدم به آدمه - با برگردان فارسی - گیل آوایی

گیلداستان:آدم به آدمه
گیل آوایی
آدینه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۲۵ آوریل ۲۰۱۴

هونی کی مگس بو تی ور پاله وان
اسا پاله وانی مگسا فوران!
ناویره ترا گید ازازیل هاچین فوخوسان
نوبو ولوله دس جه می سر اوسان
تو تی ماره داد فانرسی، غم ناری
هاچین ترکمه زاکی می جان دری!

هاچین نی یه. هاتو کته رایی مره نگمه. هاتو باموخته بوبوم. ده جغیرز آن مره چیتینه. یانی مرا وامرازه جغیرز آتو ببم یا بیدینم. خاب هاتویه کی انهمه آدمانا بیدمه یو دئن درم، شاید هیزارهیزارام دوارسته بی، ولی هوشونی کی می مرا یا من اوشونه مرا جور تر بوم، ایجور همدیگه مرا پیوندی داره مانستن پیوند بوخوردمه. هاچین هاچینام نی یه.  آدم به آدمه، آدم خو دوروبر مرا ایسا خو ایسانا ایجور نومود ده. ناویره چیسه!؟ هی چی! نه ایجور فلسفه هیچی! بلکی هاتو خالی خالی هیچی. نه بوجوره. نه بیجیره. نه ایسا.  نه  نِه سا. بوستن نوبوستنو ایسانو نه سان ایتایه. ایتایی کی هاچین جه ایتا یام خالی آب تر. گی نه!؟ خاب تی دورو ورا فان در. هاتو کی فاندرستان دری خودتا بیجیر بوجور بوکون بیدن کویا ایسایی چیسی چی کودان دری. وختی فان دری وختی تی دورو برا نیدینی وختی تی دورو بره مئن تی ایسانو نه سان تی بونو نوبون ایتا ببه! تی مورده یو زنده توفیر ناره، خاب آتو تی آدمه دباخته داری. تی آدمی جا دکفته داری. هاچین گب زئنام نی یه. گب زئنه مرا روستمه دستانام بیبی وختی تی کاره مرا تی گب زئن وانتابه. یانی باده هاوا.  یانی کاله گب! تی کرده کارانه کی تی دوره بره مئن ترا مانی ده. تی ایسان نه سانا تاریف کونه.  هاتو یکشی فادان گدایا بازین ایتا تیرو هیزار نشان بداری، یانی آدمی جا دکفته داری. آدم آدمه داد فاره سه نه اینکی ایجور هم خو جان ساقی ره فاده هم خو او دونیا ره هم خو دردوبلایا جه خو فورانه هم خو آدمه نشان بده! آدم واسی آدمه داد فاره سه بی انکی ایتا پیچه یام واگرداننا چوم بداره. هم مردوما گول بزنه هم خودایا دست تاوه ده. هم خرا بخایه هم خورمایا. آدمی کاسبی نی یه. آدمی بیهین بوفروش نی یه. آدمی به آدمیِ آدمه. آدم به آدمه.
هاتو می کلا کاشتان دوبومو راشی یا دوارسته فارسه بوم خانه. گدابهار بو. تازه سبزه ولگان، دارانه سر آدمه دیلا بردی. چیچیلاسو چیچیرو کلمو کاپیشا هالا هرماله نشاستی دئن. زمستان بوشوبو لاتانه سختی مرا.
فاره سه بوم بخانه. ویشتایی ده هاچین سگا مانستیم. هاتو واکف داشتیم. وختی یام کی آدما ویشتا به یو آیه بخانه، جغیرز مار خیاله ده هی کسا کار ناره. ماره کی اجور وختان دانه آدم چی شکم درد داره. هرچی یام واکفی بازام خوره خوره خو کارا کونه یو خو مهربانی مرا آدما آراما کونه. زیادام دور اوسانی ایجور تی رویا کما کونه کی ایتا دونیا زورام بداری بی بکفته حریف! مار پاله وانه میدانه یو برم فانگیر! طلبکاره همیشک بدهکار.
آیوانه سر نیشته بوم. کی کی ناشتیم ناهار بوخورم. هاتو کونامجان کونامجان کودیم تا مار مرا پلا فاده. دره صدا بامو یو ایجور بیشتاو نیشتاوه صدا کی مار توندا توند بوشو ایتا چل تاسه برنج دوکوده پنزارام بنا اونه سر  بوشو دره سرو خالی چل تاسه مرا واگردسه. هاتو فاره سه فانرسه بو کی بوگفتم:
- من آیا ویشتایی جا مردان درم تو چی کودان دری!؟ ترا اصلن هالی نی یه کی مرا ویشتایه!؟

- آو زای جان.  آدم واستی آدما یاور بده. آدم واستی آدمه داد فاره سه. کسکسی کی  کسکسه ره دس فارس نبه، آدم نی یه. آدم نی یه نه اینکی حایوانه. نه. حایوانانم ایجور همدیگه ره دس فارسده. آدم نی یه می منظور انه کی جه آدمی دکفته داره. همیشک ها وختانه کی تانی بدانی آدمی. هالا تی آدمه داری. هاوختانه کی خودت خودتا گی آدم واستی آدم ببه.

- آخه مار. تی پئر خوب تی مار خوب. من ویشتایی هاچین می پیله روده می کوچی رودا خوردان دره بازین تو چی گفتان دری!؟ خاب مرا فارس! من کی تی دمه چک ایسامه!

- آو....زای جان هاتو نیشتنو می دسه فاندرستن کی نیبه! ایتا کارام تو بوکون! چی به!؟ فارس. کومک بوبو. ایتا کارام تو بوکون. چی به!؟

- من چی کار تانم بکونم!؟

- ویری ایتا سفره بنه. ویری کاسه بوشقابانا باور. او گمج دانا بنه سفره سر. ایتا پارچ آب باور. اشانا کی تانی!؟ نتانی!؟

ایتا پیچه آ پا او پا بوکودم، هاتو ویریشتان دوبوم کی بازام بوگفته:

- آدمی همه جور تانه عادت بوکونه. هان آدمه دوشمنده. هان آدما ایجور جه آدمی تاوه ده کی ده سر راستا کودنکس نی یه. هانام تانه آدما آدما کونه. کسکسه فاره سن. همیشک گیدی دس دسا آب فوکونه دس واگرده اویتا دسا شوره.

- تو چی گی آخه مار! دس دسا آب فوکونه!! مگه تو ایتا دسی تانی تی دسا آب فوکونی بوشوری!؟ خاب مالومه کی واستی ایتا دسه مرا آب فوکودن ده! تونام حرف زنی یا!!! ده اسا کی شیره اب ناها تانی وازا کونی هر دوتا دسه ایجایی بوشوری! بوگذشته ده او دوره زمانه.

- آی زای جان کونه مرا در وازا نوکودی!

- کاری ناره کی مار! آخه کونه مرایام در وازا کودن کاری داره!؟

- ای زای جان خودا نوکونه او روز بایه کی روزیگار ترا واداره کونه مرا در وازا کونی. همیشک هامه تا در تره واز ببه! تا درد نکشه بی نانی درد چیسه زای جان. آدمان هامه هاتوید. ایتا بلا آدما واستی فوتورکه بازین آدم واخبردارا به. تا بلا آدما فون ترکه، آدم خو بی بلا بوستنا نفامه. تا پابراندگی نکشه بی، تی پاره کفشا قدرا نانی.

مره بزه بوم به او را کی ماره گبانا گوش دان درم ولی مرا ویشتا بو هی چی مرا هالی نوبو جغیرز پلا خوردنو ویشتایی چانا دوستن. کی کی ناشتیم سفره سر پلایا فوتورک بزنم! هاتو توندا کیتی سفرا واشادم کاسه بوشقابانا بنام سفره سر دوتا گمج دانا بنم سفره جور بینیشتم مارا فاندرستم. بوگفتم:

- انام سفره واشادن ده چی خایی!؟

هاتو خو دسو دیما آب زئن  دوبویو چاچه دور گولانه سر دسه مرا آب دپاچانه یی. ایجور کی خیاله آدما خوشا دان دیبی. می مارا فاندرستان دوبوم هاچین می خون خونا خوردان دوبو ولی ده مرا دیل نامویی ایچی بگم. تازه ایچی یام بوگفتتی بیم چی توفیر کودی!؟ هی چی! می مار کی می خطا نخاندی!  بازینام مرا اصلن دیل نامویی اون همه مهربانی یا نیده بنا بیم. سفره سر می ماره رافا بینشیتم. می مار جه چاچه دیمه ویریشته. خو دامن پره مرا خو دیم پرا پاکوده. بازین پلا تی یانا ویگیفت باورده بنا گمج دانه سر. مرا بوگفته :
- زای بوشو او خکارا باور.
- کو خکارا مار!؟

لبخنده مرا فاندرست. بوگفته:
- ترا خیلی ویشتایه زای جان!؟ تا تره پلا دوکونم تونام بوشو اوو خکارا کی کله سر ناها اوسان باور سفره سر. ویری زای جان ویری پئر شیبی.

هاتو ایجور کی ایتا جیما بوسته فنرا سرادابی، ویریشتم دو بالا بجسته خکارا ویگیفتم باوردم بنامه گمج دانه سر
بوگفتم انام خکاره! ده چی گی!؟ انام کاری داشتی! های تونام ایتا کار بوکون ایتا کار بوکون!!!..........

هاتو کی پلا دوکودان دوبو بوشقابه مئن زمزمه کونان بوگفته:
- هونی کی مگس بو تی ور پاله وان....اسا پاله وانی مگسا فوران! ناویره ترا گید ازازیل هاچین فوخوسان...نوبو ولوله دس جه می سر اوسان....تو تی ماره داد فانرسی، غم ناری.... هاچین ترکمه زاکی می جان دری..

مره مره غورغور بوکودم هاتو ماره دسا فاندرستم کی بوشقابه مئن پلا دوکودان دوب.
ایجور خنده مرا بوشقابه پلایا بنه می جولو کی هم مرا نازدان دوبویو هم مرا ایجور کی مرا دس تاوه دابی. ایجور کی خیاله گفتان دیبی بینیش اسا تی سگا سیرا کون.

هیچی نوگفتم. خوره هاچین گه پاله وانی. اگه پاله وانی مگسا فوران! ده تاب ناوردیم کی بازام چکو چانه بزه بیم. کی کی ناشتیم پلا بوشقابا می جولو بنم.

هالا اولی موشتا می داهان ناورده همساده زنای پرچین کش می مارا دوخاده. می مار ویریشته بوشو پرچینه کش. بوگو بیشتاوو خندا دیبید. هر چی بو خوشی بو. موشته پلایا می داهان بنا هاتو خوردان دوبوم کی می مار واگردسه ایتا کاسه چخرتمه بنا سفره سر بازین ایتا کوچی بوشقابه مئن کچه مرا سیرواویج دوکوده ببرده پرچینه کش فادا همسادا.
می مار وگردسه بامو بینیشته سفره سر. همساده جه پرچینه کش بوشو. می مار هاتو کی خوردان دوبو گفتی:
- تو مره حاواس ننی زای. همیشک ایجور ویشتایی جا تی دسو پایا آویرا کونی کی آدما دسپاچا کونی اصلن آدمه ره حاواس ننی. بیچاره زنای شکم داره خاب نیبه کی هاتو تی غذا بو همه جایا دواره بازین زنای زای وارگانه چی خایی بوکونی!؟
- منام ده هاچین ویشتایی جا زای وارگانن دوبوم مار!
- خوبه خوبه تی دوما جا بدن! توندا توند نوخور شکم درد بیگیری!

می سرا راستا نوکودم چی برسه به انکی جیواب بدم. غذا بوخورده پسی، جه سفره ور،  شکم سرا بو، پس بکشم دیفاره کش خانخانی کونه وره کی بینیشتم.
آیوانه رفه گرکه مئن خالی گمج پاک هلاچین خوردان دوبو. صارا آفتابدکف آدمه چوما گیفتی. پیله مِخ دیفاره سر موران بزه بو. بوپوخسه ویریس داره خاله جا جلاسته بو. سبزه ولگانه شورم خوشکابو باده مرا رقصا دیبید. داره جان واج بومو بو. خیاله هو زمستانه خوشکا بو دار نوبو کی ورفه سرما جا دس بزه بی والای خوردی.  آسمانا ایتا کوچی ابرام دینبو. تا تی چوم کار کودی آبی بو یو آدمه نیگایا بردی. آرام آرامه می چوم پیله سنگینا بوبو. می مار ایچی گفتی ایشتاوستیم مرا هالی نوبو. دیفاره کش هاتو ماره گبا بیشتاوسته نیشتاوسته، شلی بغمزه ولا کوده درازا کشم. ده هیچی مرا هالی نوبو.
هیچی نفامستم.

تمام


برگردان فارسی:

آدم به آدمی ست
 همانی که مگس پیش تو پهلوان بود
حالا اگر پهلوانی مگس را دور کن
وگرنه به تو می گویند بچۀ سربه هوای مانند کابوس
بازی کنِ حرف گوش نکن نباش دست از سر من بردار
تو به داد مادرت نمی رسی، غم نداری
بیهوده بچۀ حرف گوش نکنی که به جان من افتادی

بیهوده نیست. همینطور هوایی برای خودم حرف نمی زنم. همینطور تربیت شدم. دیگر غیر از این برایم ناهمگون است. یعنی اصلن به من نمی آید غیر از اینطور باشم یا ببینم. خوب همینطور است که آدمها را دیده و می بینم شاید از هزار هزار هم بیشتر شده باشد ولی همانهایی که با من یا من با آنها جور تر بودم، یک جور مانند درخت پیوندی پیوند خورده ام. همینطوری همینطوری هم نیست. آدم به آدمی ست. آدم با دور و بر خود هست که بودن خودش را یک جور نشان می دهد. وگرنه چه هست!؟ هیچ چیز! نه یک جور هیچ چیزِ فلسفی! بلکه همینطور هیچ چیز الکی. نه بالاست نه پایین است. نه هست نه نیست. بودن و نبودن و وجود داشتن نداشتنی که یکسان است. یکسانی ای که بیهوده و بی معناست. می گویی نه!؟ خوب دور و برت را نگاه کن. همینطور که  داری نگاه می کنی خودت را بالا و پایین کن. ببین کجا هستی چه هستی چه داری می کنی. وقتی داری نگاه می کنی دور و بر خودت را نمی بینی وقتی در دور و برخودت بودن و نبودن وجود داشتن نداشتنت یکی باشد! مرده و زنده بودنت فرقی نداشته باشد. خوب اینطور آدمی ات را باخته ای. از آدمی ات افتاده ای. بیهوده حرف زدن نیست. در حرف اگر رستم دستان هم باشی وقتی در رفتارت بازنتابد یعنی بادِ هوایی. یعنی حرف پوچ الکی!  رفتار تو  هست که میان دور و بر خودت به تو معنا می دهد. بودن نبودنت را تعریف می کند. همین که یک شاهی به گدا داری می دهی بعد با یک تیر هزار نشان بگیری. یعنی از آدمی ات افتادی. آدم به داد آدم می رسد نه اینکه یک جور هم برای سلامتی خودش بدهد هم برای آن دنیایش، هم برای دور کردن درد و بلا از خودش، آدمی اش را نشان دهد! آدم باید کمک رسان باشد بی اینکه ذره ای چشم داشت داشته باشد. هم مردم را گول بزند هم خدا را دست بیاندازد. هم خر را بخواهد هم خرما را. آدمی کاسبی نیست. آدم بودن خرید و فروش نیست.  آدم به آدمی ست.
همینطور با خودم کلنجار می رفتم و راه را به آخر بردم و به خانه رسیدم. بهارِ گدا[1] بود. برگهای سبز تازۀ  درختان دل آدم را می بردند. سنجاقک و سوسمار و کرم و ( کاپیش! فارسی نمی دانم!!) هنوز بندرت نمی شد دید. زمستان با سختی لاتها رفته بود.
به خانه رسیده بودم. از گرسنگی مثل سگ شده بودم. همینطور گیر می دادم. وقتی هم که آدم گرسنه اش است و به خانه می آید، غیر از مادر انگار با هیچ کسی کار ندارد. این مادر است که در این جور وقتها می داند آدم چه درد شکمی دارد. هرچه هم به او گیر بدهی کار خودش را می کند و با مهربانی آدم را آرام می کند. زیاد هم دور برداری یک جور رویت را کم می کند که یک دنیا زور هم داشته باشی، حریف زمین خورده می شوی! مادر پهلوانِ میدان است و جایزه نگیر! طلبکارِ همیشه بدهکار است.
روی ایوان نشسته بودم. لحظه شماری می کردم که نهار بخورم. همینطور بی قراری می کردم تا مادر به من پلو بدهد. صدای در آمد. طوری که صدای شنیده نشنیده  باشد، مادر تندا تند رفت در یک چهل تاس[2] برنج ریخت و پنج ریال هم روی آن گذاشت و دم در رفت و با چهل تاس خالی برگشت. همینطور رسیده نرسیده بود که گفتم:
- من اینجا از گرسنگی دارم می میرم تو چه کار داری می کنی!؟ اصلا حالی ات است که من گرسنه ام!؟

- آه بچه جان. آدم باید به آدم کمک برساند. آدمی باید به داد آدم برسد. هر کسی که دسترس کسِ دیگر نباشد، آدم نیست. آدم نیست منظورم این نیست که حیوان است. نه. حیوانات هم یک جور به کمک هم می رسند. آدم نیست منظورم این است که از آدمیت افتاده است. همیشه این جور وقتهاست که می توانی بدانی آدمی. هنوز آدمی ات را داری. همین وقتهاست که بخودت می گویی آدم باید آدم باشد.

- آخر مادر. پدرت خوب مادرت خوب! من از گرسنگی روده
بزرگم دارد روده کوچکم را می خورد بعد تو چه داری می گویی!؟ خوب به من برس! من که دم دستت هستم.

- آه بچه جان همینطور نشستن و به دست من نگاه کردن که نمی شود. تو هم کاری بکن! چه می شود!؟ برس. کمک باش. یک کار هم تو بکن. چه می شود!؟

- من چه کار بکنم!؟

- بلند شو یک سفره ای بگذار. بلند شو کاسه و بشقابها را بیاور. آن زیر دیگیِ حصیری را بیاور کنار سفره بگذار. یک پارچ آب بیاور. اینها را که می توانی!؟ نمی توانی!؟

کمی این پا آن پا کردم داشتم بلند می شدم که باز هم گفت:

- آدمی به همه جور می تواند عادت کند. همین دشمن آدم است. همین آدم را یک جوری از آدمیت می اندازد که دیگر نمی تواند سر بلند کند. همین هم می تواند آدم را آدم کند. به کمک هم رسیدن. همیشه می گویند دست روی دست آب می ریزد دست برمی گردد آن دست را می شوید.

- تو چه می گویی مادر! دست روی دست آب می ریزد! مگر تو یک دستی می توانی روی دستت آب بریزی بشوری!؟ خوب معلوم است که با یک دست آب ریختن! تو هم حرف می زنی ها! حالا دیگر شیر آب هست می توانی بازش کنی هر دوتا دست را یکجا بشوری.

- ای بچه جان. با کونت در باز نکردی!

- کاری ندارد که مادر. آخر با کون در باز کردن کاری دارد!؟

- ای بچه جان خدا نکند آن روز بیاید که روزگار ترا وا دارد با کونت در را باز کنی. همیشه همه درها بروی تو باز باشد. تا درد نکشیده باشی نمی دانی درد چیست بچه جان. آدمها هم همینطورند. یک بلایی باید سر آدم فرود بیاید تا بعد بخودش بیاید. تا بلایی سر آدم خراب نشده، آدم بی بلابودنش را نمی فهمد. تا پا برهنگی نکشیده باشی نمی توانی قدر کفش پاره ات را بدانی.

خود را زدم به آن راه که دارم حرفهای مادرم را گوش می دهم ولی گرسنه ام بود هیچ چیز حالی ام نبود جز پلو خوردن و چانۀ گرسنگی را بستن. لحظه شماری می کردم که سر سفره به پلو هجوم ببرم! همینطور تنداتند سفر را پهن کردم. کاسه و بشقابها را روی سفره گذاشتم. دو تا زیر دیگیِ حصیری هم سر سفره گذاشتم. نشستم به مادر چشم دوختم و گفتم:
- این هم سفره پهن کردن دیگر چه می خواهی!؟

همینطور دست و صورتش را داشت آب می زد و اطراف حوضچه روی گلها آب می پاشید طوری که آدم را ببوسد. به مادرم نگاه می کردم خون خونم را داشت می خورد اما دلم نمی آمد که چیزی بگویم. چیزی هم می گفتم چه فرق می کرد!؟ هیچ چیز! مادرم که خط مرا نمی خواند! بعد هم اصلاً دلم نمی آمد آن همه مهربانی را ندیده می گرفتم. سر سفره منتظر مادرم نشستم. مادرم از کنار حوضچه بلند شد. با کنارۀ دامنش سر و صورتش را خشک کرد. بعد دیگ پلو را برداشت روی زیر دیگی حصیری گذاشت. به من گفت:
- بچه جان برو آن تابه را بیاور.
- کدام تابه را مادر!؟

با لبخند به من نگاه کرد. گفت:
- خیلی گرسنه ات  است بچه جان!؟ تا  پلو بکشم تو هم برو آن تابه را که روی اجاق است بردار سر سفره بیاور. بلند شو بچه جان. پیر شوی.

همینطور که انگار یک فنر جمع شده را رها کرده باشی بلند شدم با دو حرکت تابه را برداشتم آوردم روی زیردیگی حصیری گذاشتم. گفتم:
- این هم تابه. دیگر چه می گویی!؟ این کاری داشت! هی تو هم یک کار بکن یک کار بکن!....

همچنانکه داشت در بشقاب پلو می کشید زمزمه کنان گفت:
همانی که مگس پیش تو پهلوان بود
حالا اگر پهلوانی مگس را دور کن
وگرنه به تو می گویند بچۀ سربه هوای مانند کابوس
بازی کنِ حرف گوش نکن نباس دست از سر من بردار
تو به داد مادرت نمی رسی، غم نداری
بیهوده بچۀ حرف گوش نکنی که به جان من افتادی[3]

همچنانکه مادرم داشت پلو می کشید من داشتم همینطور با خودم غر می زدم.
با نوعی خنده بشقاب پلو را گذاشت جلویم طوری که داشت هم نازم می داد هم یک جور داشت مرا دست می انداخت. طوری که انگار داشت می گفت حالا سگت را سیر کن.
هیچ چیز نگفتم. برای خودش بیخود می گوید پهلوانی. اگر پهلوانی مگس را دور کن! دیگر تحمل نمی کردم که باز هم با او چانه بزنم. لحظه شماری می کردم که بشقاب پلو را
جلویم بگذارد.
هنوز اولین لقمه را به دهان نیاورده بودم که زن همسایه کنار پرچین مادرم را صدا زد. مادرم بلند شد. کنار پرچین رفت. بگو بشنو و خنده می کردند. هرچه بود خوشی بود. لقمه پلو را به دهان بردم. همینطور داشتم می خوردم که مادرم برگشت و یک کاسه چخرتمه[4] روی سفره گذاشت. بعد در یک بشقاب کوچک سیرواویج[5] ریخت  و برد کنار پرچین به زن همسایه داد.
مادرم برگشت. آمد کنار سفره نشست. همسایه از کنار پرچین رفت. مادرم همچنانکه داشت می خورد، می گفت:
تو برایم حواس نمی گذاری بچه. همیشه از گرسنگی جوری دست و پایت را گم می کنی که آدم دستپاچه می شود. اصلاً برای آدم حواس نمی گذاری. زن بیچاره باردار است. خوب نمی شود بوی غذای تو همه جا بپیچد بعد اگر زن بچه بیاندازد چه می خواهی بکنی!؟

- من دیگر داشتم از گرسنگی بچه می انداختم مادر.

- خوب است خوب است دُمت را جمع کن( پر رو نشو ). تند غذا نخور دل درد بگیری!

سرم را بلند نکردم چه رسد به اینکه جواب بدهم. پس از خوردن غذا از کنار سفر ه شکم سیر شده پس کشیدم به دیوار لمِ اربابی داده کج شده نشستم.
روی طاقچۀ ایوان دیگ گِلی، درست داشت تاب می خورد. تابشِ آفتاب در حیاط به چشم آدم می افتاد. میخ بزرگ، روی دیوار، زنگ زده بود. طنابِ حصیریِ پوسیده، از شاخه درخت آویزان بود. برگهای سبزِ خشک شده از شب نم، با باد رقص می کردند.  تنِ درخت گرم شده بود. انگار همان درختِ خشک از برف و سرمای زمستان نبود که دست به آن می زدی تکان می خورد. در آسمان یک ابر کوچک هم نبود.  تا چشمت کار می کرد آبی بود و نگاه آدم را می برد.
آرام آرام پلک چشمم سنگین شده بود. مادرم چیزی می گفت. می شنیدم حالی ام نبود. کنار دیوار همچنانکه حرف های مادرم را شنیده و نشینده، بی خیال دراز کشیدم. دیگر هیچ چیز حالی ام نبود.
هیچ چیز نفهمیدم.

تمام




[1] در گیلان گدابهار=بهارگدا، به فاصله ای از آغاز بهار می گویند که هنوز نه بری هست نه باری. تا وقتی که سردرختی ها و سبزیجات برسند، گیلمردان زمان سختی و تنگدستی دارند بویژه از این نگاه که ذخیره هاشان را نیز در زمستان تمام کرده اند.
[2] چهل تاس نوعی کاسه مسی یا برنجی بود که بر روی آن اسامی مذهبی نوشته شده بود یا شاید هست هنوز!
[3] اقتباسی از شعر زیبای خداونگار سخن سعدی ست: تو آنی که از یک مگس رنجه ای......
[4] یک خورشت گیلکی
[5] یک خورشت گیلکی

۱۳۹۳ اردیبهشت ۲, سه‌شنبه

دوتا چاردانه گیلکی، فارسی واگردانه مرا - خیلی یام من مرا قوربانه! - گیل آوایی

مگه هرتا جیگا می جا جیگا به!؟
اوروپا گیلکانه راشی را به!؟
هاچین تینتیر نامو لندن، پاریس، روم،
کی لندن روم پاریس، لشته نشا به!؟
فارسی
مگر هر جایی جا و مکان من می شود!؟
اروپا راهِ گذرِ  گیلکها می شود!؟
بیخود سوسو نیا لندن، پاریس، رُم،
که لندن رُم پاریس، لشته نشا می شود
2
نگم لاجُون کی روم، لندن، آویر به
می رشتو انزلی ور سربیجیر به
سوئیسو آلپو هر جا جه اوروپپا
مگه می دیلمانه جور یا جیر به!؟
فارسی
نمی گویم لاهیجان، که رُم، لندن گم می شود
در برابر رشت و انزلی ام سر افکنده می شود
سوئیس وُ آلپ وُ هر جا از اروپا
مگر بالا یا پایینِ دیلمان من می شود!؟


۱۳۹۳ اردیبهشت ۱, دوشنبه

گیلغزل: من عاشقه تی چشمه سیایم بلا می سر - گیل آوایی


بلا می سر

من عاشقه تی چشمه سیایم بلا می سر
بی تو هاچینه خاکه هوایم بلا می سر
تی واستی کرا سرخوشمه سبزه بهاری
هیستم جه تی شورم تی فدایم بلا می سر
وختی آیی شب جنگله گیسو بدایی باد
من مسته تی او شور و صفایم بلا می سر
زیبایو لوندی تره بولبول خوانه آواز
سبزم تی واسی مثل بهارم بلا می سر
می جانو جهانی تره می دیل کونه پرواز
من سرخوشه تی جولو نیگایم بلا می سر
دریا تویی جنگل تویی می زندگی آتش
عشقی بوخودا من تی فدایم بلا می سر
دونیا می شینه وختی بایی می کشه باناز
آتش کرا بم سورخه طلایم بلامی سر
پاک ول ولا بوم بسکی تره خوانمه آواز
دونیایا دوارست تره من ولوله کایم بلا می سر
فان در گیل آوایی چوتو مسته تی غزلزار
دیوانه منم تی سپره هرتا بلایم بلا می سر 

۱۳۹۳ فروردین ۳۰, شنبه

آ گیلغزل نانم چره آتو بوبوسته ولی خیلی خیلی گیلیکیه! - گیل آوایی

آ گیلغزل نانم چره آتو بوبوسته ولی خیلی خیلی گیلیکیه! بیدینید تانید بی فارسه خاندن، بخانید!؟ فارسی یا بنید فارسانه ره! وزن پزنام هاچین بوبوسته داره هفتا بیجار! راستی راستی یام اگه آ خیالپردازیانام نبه، آدم آغوربت هاچین تورابه!!! یانی هالا تورا نوبوسته دارم!:

جوخوفته جه من، وای جه تو من جوخوفتن نتانم
تی عکسانا شب دوجمه چوم ده خوفتن نتانم

مثاله خیاله قطارم ایسم هر تا ایسگا وامه جم
تی یادا زنم چو دیله گورشا بوستن نتانم

بمه پاک ایتا زاکه رایان آویر چومه گریان
هاتو ونگو داده مرا کی آویره فوخوفتن نتانم

هاچین توره لیشه جه خاطر بوشو لات، تنا
کرا آیو نالا  جه می دیل جیگیفتن نتانم

نتانم جیویزم خیالا، گیرم تی سره کُورا واهیل
هاتو واهیلا بوسته بی تو گوروختن نتانم

ایجور رُو بامو توشکه،کولکه باورده ویریسم
کی تی دس نبه دیله توشکه واوُستن نتانم

ای دریا خیالی شبان، ساحیلم من نانم کویتا کویتا
کی فورشه مانستن هاچین بانه گیفتن نتانم

درَم رادواران روخانان بیجاران هاچین واشه واش
کی ارسو جا شورم بیگیفته، فونشوستن نتانم

هاتو هیسته واشم درَن دشته تی یاده دس پاختابو
خوروسخان کرا شه بزه خوشکابوستن نتانم

تویی تو کی تی یاده، غوربت بوبوست می نما
ناویره کی دنمرده غوربت تنایی یارستن نتام

فارسی
پنهان شده از من، وای از تو من پنهان شدن نمی توانم
به عکسهای تو شب چشم می دوزم و خوابیدن نمی توانم
مانند قطارِ خیالم هر ایستگاه می ایستم می گردم( جستجومی کنم)
یادِ ترا تحریک می کنم داغ دل شدن را نمی توانم
درست مانند یک کودک که راه را گم کرده چشم گریان است
همینطور با گریه و داد، از پس گم شدگی برآمدن، نمی توانم
درست مانند گوساله ای که در چراگاه فراموش شده تنهاست
آه و ناله را از دل دریغ کردن نمی توانم
نمی توانم از خیال در بروم، از تو می گویم، سرگشته
همینطور سرگشته شده بی تو گریختن نمی توانم
طوری بهم ریخسته ام گره خورده طناب حصیری را می مانم
که دستِ تو نباشد، گره دل باز کردن نمی توانم
شبها یک دریا خیال هستی، من ساحل هستم، کدام از کدام نمی دانم
که مانند ماسۀ کنارِ دریا بیهوده بهانه گرفتن را نمی توانم
افتاده در گذرها، رودخانه ها شالیزارها کاملا علفِ علف
که از اشک شبنم زده ، شسته نشدن را  نمی توانم
همینطور علفهای خیس می مانم که از دستِ یاد تو فرو خفته
که بامداد(خروسخوان) خیس شده، خشک شدن نمی توانم
تو هستی تو که یادِ تو نمادی خواستنی برایم درغربت است
وگرنه که در غربت غرق نشدن را تنهایی جرات کردن نمی توانم
......
گیلکی واژه یانی که آ شعره مئن بامو:

جوخوفتن = پنهان شدن
تانستن = توانستن
وامختن = جستجو کردن، کاویدن
اویر = گُم، ناپیدا
ونگ = گریه
فوخوفتن = با زور کسی یا چیزی را در خود گرفتن طوری که حرکتی از او ساخته نباشد
تور = دیوانه
لیشه = گوساله
لات = دشتِ رها شده، علفزار بی کشت، چراگاه
جیگیفتن = دریغ کردن
جیویشتن = رها شدن، خلاص شدن، از خطر یا چیزی جستن
سره کُور = حرف کسی را در غیابش شدن، یاد کسی کردن، به کسی در غیابش فکر کردن
واهیل = سرگشته، سرگردان
گوروختن = گریختن
توشکه = گره
کولکه = درهم شده، سر وُ ته گم شده
ویریس = طناب بافته شده از کاه
واوستن = بازشدن
کویتا = کدام
فورش = ماسه
رادواران = گذرها
واش = علف
شورم = مه
فوشوستن = شسته شدن
هیست = خیس
پاختابوستن = له شدن، فرونشستن، جمع شدن
شه = شبنم، عرق سرد بر چهره
شه زئن = شبنم زدن، عرق بر چهره نشستن
ناویره = وگرنه
دمردن، دنمردن = غرق شدن، غرق نشدن
یارستن = جرات کردن، سابیدن


گیل آوایی

 شنبه ۳۰ فروردین ۱۳۹۳ - ۱۹ آوریل ۲۰۱۴

۱۳۹۳ فروردین ۲۷, چهارشنبه

ایتا گیلکی عاشقانه فارسی مرا - گیل آوایی

تی هیسته گیسو جنگله یو  می ناجه ارسویان
شورمه نقل یو ولگانه رقص

بادا دی مویانا
می اوخان جنگلا دواره
خورشیده سوسو واتابستن
باده دس!

فارسی
جنگلِ گیسوی خیسِ تو وُ اشکهای حسرتِ من،
ماجرای مه است وُ رقصِ برگها

موهایت را باد می دهی
واخوان صدای من جنگل را پر می کند
درخشش سوسوی خوشید  است
دستِ باد.

چارتا گیلیکی چاردانه فارسی مرا - گیل آوایی

غمانه تاسیانه فیشادن شا!؟
چومانه ارسومالا خوشکانن شا!؟
شوالا بو دیله نا گورشا بون، آ
دوارسته بکفتا وارگانن شا!؟

فارسی
غمهای تاسیانی را می شود دور ریخت!؟
جای اشکهای چشم را می شود خوشکاند!؟
برای دلِ شعله کشان، داغ شدن و آه هست
به کسی که آب از سرش گذشته، افتاده، می شود آویزان شد!؟

2
دمرده دیل هاچین زاکا مانه زاک
تو هرچی جوفت فادی هانده آره تاک
خوره سوجه ساجه  خانه کونه داد
بزه ونگ، تام زنه خوره زنه ناک
فارسی
دلمرده درست مثل بچه را می ماند
هرچه جفت بیاوری برایش باز تک می آورد
برای خودش می سوزد می سازد می خواند داد می کند
گریه کرده، ساکت می شود برای خودش هق هقِ پس از گریه دارد
3
دیلا گم وسته ده، تا آکه ناله
جه دوری دابه دیل به خاله خاله
جه لانه پر کشئن شون به هاچین خاب
اونی کی گورشا بو بشکسه باله
فارسی
به دل می گویم بس است تا کی ناله
رسم است از دوری تکه تکه شدن
پرکشیدن از لانه رفتن، فقط خواب دیدن می شود( مگر خوابش را ببینی!)
برای کسی که داغ شده بالش شکسته است.
4
دیلانه ایجگره چومان فوچن داد
کرا دابه آ روزان ونگو بیداد
دمرده پوشتا بوسته، لاته بی واش
هاچین واهیلا بوسته آ بره باد

فارسی
ضجۀ دلها، چشم برهم نهادن، داد
انگار رسم این روزها شده گریه بیداد
غرق شده بی بار، دشتِ چرای به علف

درست سرگشته شده آه را باد می برد