بیجارا زمستان فوقوفت اشکلانا زنه سرفوکو
بچاسته گیلا چو زنه، گه تی بج چی بوبو
بیجار تام بزه، چوم به را دیل بوبوست
زمستانا گه ورفوسرما جه را پور بامو
بورین پاک فیچالست اگه هرچی باغو بولاغ
دورین دیل میشین گرمه جان واج بامو
نیدین اشکلو واش بوپوخست، بوبوستم چیچال
نیدین یخ دوسته گیلم، دیلگیرم تسکا بو
باهاران آیه هانده سبزا به می توم بیجار
دو واره پور آوازه، افشان کونه بج خو مو
آیه سینه سورخی می سامان بازام با گولاز
بازین روسیایی تیشین به ترا گم چی بو!
تی رخشان کشئنام دواره، تونام شی تی گور
منم من بیجاره همش پا بزا، راه دوبو
فارسی
شالیزار را زمستان در خود گرفت، ساقه های ماندۀ برنج را سرکوفت زد
به گلِ یخ زده گیر می دهد می گوید برنجِ تو چه شد
شالیزار سکوت کرده چشم به راه دلشده
به زمستان می گوید برف و سرما از راه زیاد آمده
بیرون اگر هر چه باغ و دشت تماماً فشرده
دل من در درون گرم و زنده است
نبین ساقه مانده از برنج پوسیده، بخ زده ام
نبین گِلِ یخ بسته ام دلگیر و تنها مانده ام
بهاران می آید باز سبز می شود نشای برنجم
دوباره برنجِ پر آواز افشان می کند مویش را
سینه سرخ باز با افتخار به سامانِ من می آید
باز روسیاهی از آنِ تو می شود به تو می گویم چه شد!
شکلک در آوردنِ تو هم می گذرد، تو هم به گورِ خودت می روی
من هستم من که همیشه پا به زاییدن و در راهم.
25 فوریه 2015
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر