هیجدهم اکتبر2012
بازام ول بیگیفتی جه تی تسکه دیل تاسیانی
کرا غوربتام رابرا گه بوسوج ارسو مئن وا بمانی
جه دوری چی واستی کودن ایجگره امرا ول زئن
نی یافی تو هرماله هی کس بوکونه تره همزبانی
آویری مثاله ایتا چکه ارسو فی وه از تی چومان
هاتو گورشابی های واسی دیلمانی[1] بخانی
تره دیل بدیل بی هاچین خوشکه ولگی دری باد
اسیری تی قسمت، تره گی، خانی را برا دیلمانی
گایی دیلا دی پر تره شی هاتو پوررضا هیلو[2] امرا
کرا ونگ زنی ارسو وارش دیمه سر دُو وانی
مثاله ایتا پاکچینا بوسته جنگل کرا واهیله قورصه
دیم
هاتو آه کشی تی می یان گورخانا بو اوخانی
به داری نداری نی یه پاک آویری جه یاران
تی داده تی بیداد بخانی غریبانه گوسن دوخان[3]ی
گیل آوایی وسته همش آیو ناله جه دوری
کرا ماره ناما دوخانی، ده وسته دمردانا مانی
فارسی
باز هم شعله گرفته است دل از دلتنگی
در این غربت راه به راه می گوید بسوز
میان اشک باید بمانی
از دوری چه باید کرد با بغض و شیون آتش
گرفتن
نمی یابی به ندرت کسی با تو همزبانی کند
گم شده ای مانند یک قطره اشک که از
چشمانت می ریزد
همینطور داغ می شود هی باید دیلمانی
بخوانی
دل به دل می شوی برای خودت درست مثل برگ
خشک که در باد هستی
اسیری قسمتت است برای خودت می گویی مرتب
هی دیلمانی می خوانی
گاهی دل را پر می دهی با هیلوی پور رضا برای خودت می روی
گریه می کنی و باران اشک بر گونه ها می
دوانی
مانند یک جنگل از ته بریده شده سرگشته و
خاموش
همینطور آه می کشی در خودت مانند پژواکِ
رعد و برقی
به داشتن نداشتن نیست انگار از یاران گم
شده ای
دادِ توست بیدادت غریبانه گوسن دوخوان
هستی
بس است گیل آوایی، همیشه آه و ناله از
دوری
نام مادر را صدا می زنی، بس است، غرق
شده ها را می مانی
[1] یکی از گوشه های شور و آوای دلنشین آن
[2] یکی از ترانه های بسیار
دلنشینی که زنده یاد پوررضا آن را به
زیبایی اجرا نمود
[3] یکی از گوشه های آوازی گیلان( ترانه هیلوی که در
بالا نام برده شد در همین گوشه آوازی ست.)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر