"پُزِ عالی جیبِ خالی"، چه هراسانم من! نه دگر رقصِ خیالِ من از اندازه گذشت
غربتم، غربت تلخی که به زندانم من! گیل آوایی تو دگر چشم بپوشان زخیال گرچه در غربتم اما همه ایرانم من!
.
منجیل، رودبار، رستم آباد، سراوان در مسیر تهران به رشتند. لاکان، خمیران، چهاربراران، سعدی، اوستاسرا، خطه ماشین، زرجوب و میدان( بازارچۀ زرجوب)، رازی از محله های شهر رشتند. لاکان اسم یک محل و لاکانی اسم یک خیابان در رشت است. شاقاجی و سنگر از شهرکهای حومۀ رشتند. کوچیصفان یا کوچصفهان هم همینطور! شاید خودش یک شهر شده! نمی دانم! آبادان هم در این غزل! به تازگی از حومه های رشت شده است!
گیلداستان با برگردانِ فارسی/ یکشنبه۱۲خرداد ۱۳۹۸ - ۰۲ژوين۲۰۱۹
گیل
آوایی
همیشک خورا چاکودی هاچین ماه. ایروز نوبوسته بو
اونا بیدینمو چومان واز،نِسَمتماشا. ایجورام نازو عشوه مرا را شویی کی پاک
باله رقصا دوبو. هاچین من گمه تونام ایشتاوی. ایتا بو اونهمه آدمانه مئن کی همه تا
روز می راشی دِه-ییم.
هرچی بو من نا دانستیم کیسه چیسه نه جه کویه ایه
شه ولی همیشک هاچین ایتا دسته گول می راشه دوارستیو منام اونا ده ییم. یانی نیده
ییم تماشا کودیم.
امی کارایتا سمت بو ولی نانستیم کویتا شرکت یا ایداره کار کونه. اون شویی خو کاره
سر منام می کاره سر تا ایروزه دیگه یو اونا تماشا کودن. تا اینکی لیسا[1] انگاره بیده ایتا مهمانی ره. ها مهمانی بو کی
اونام باموبو. مره مهمانی اون بویو اون مهمانی.
همه تانی نیشته بیم، جه میزه دُور تا مبلانه سر،
جه دیفاره کش پایسان بیگیر تا پله کانانه فانرسه دویومی طبقه کی مره پاک تلارا
مانستی. کرا بوگو بیشتاوا دیبیم. ولی می تومامه حاواس ناهابو اونه ره کی ایجور
همدیگه یا آشنایی بدیم.
اولیویا، فمکه برارزن بو کی ویشتره برنامانا فمکه
مرا داشتی.
ماکس مالم بو. تازه خو کارا شورو بوکوده بو.
جسیکا ایجور بوو کی مادره فولادزره اونه ره واستی
شیب بزه بی. ولی مهربان بو یو همه تن حریف. جسیکا پرستار بو.
ایرما شهرداری کار کودی.
روبِن مکانیک بوو، همه تانه داد فارَس.
هانس آرشتیکت بوو. سالانه سال می یاره غار بو.
منام همه تانا جغیرز هانس، هم شناختیمو هم
نشناختیم. هانس ولی می ریفق بو. همه تانا هانس جا شناختیم. هانسآمیشهره تاریخ بو پاک. ها شهره بزا بکاشته یو پیللا بو.
گوشاگوش مهمانی سالونه مئن نیشته بیم. همه چی یام
میزه سر دیچه ناهابو جه شرابو ویسکی بیگیر تا ایتا پیله سینی خوراکی. جه آ سره
میزتا او سره میز فته فراوان دیچه بو
هرچی خاستی ناهابو. همه تان ایتا گفتیدی هیزارتایام خندا دیبید.
گاگلف می چوم دکفتی ایتا سیاه پیانو کی اوو سره
سالون همه تانا تام بزه فاندرستی. می چومه مرا ایتا نیگا آدمانه بوگوبیشتاوه دوما
گیفتیمی ایتا نیگا مرا پیانو نازا شوییم.
Als
de liefde niet bestond
Zullen ze stilstaan, de rivieren
En de vogels en de dieren
Als de liefde niet bestond
Als
de liefde niet bestond
Zou het strand de zee verlaten
Ze hebben niets meer te bepraten
Als de liefde niet bestond
Als
de liefde niet bestond
Zou de maan niet langer lichten
Geen dichter zou meer dichten
Als de liefde niet bestond
Nergens
zouden bloemen staan
En de aarde zou verkleuren
Overal gesloten deuren
En de klok zou niet meer slaan
Als
de liefde niet bestond
اول هرچی خاستیم بفامم چی خاندی مرا حالی نوبوستی
ولی بازین کی می حاواسا جیما کودم بفامستم چی خاندان دوبو. آدمه سر کی گرمه، اونه
حاواس پاک لاتا به. تی دس نی یه مگه ان کی مسته بنی دیمه تی حاواسه جیما کونی.
بازین داستان ایجور دیگه یه.
می سر گرما بوسته بو. یانی من فقط نوبوم، همه تانه
سر گرم بو. شایدام من ویشتر. می حاواس ننابو. مره ایچی پیچ پیچ کونان کرا می خیاله
مویانا شانه زئن دوبوم. ایدفایی لیسا مرا
فاندرسته بوگفته:
تو بخان!
من؟
آها
خنده بوکوده پسی بوگفتمه:
- من هولندی ترانه نانم. چی بخانم.
هالا می حرف تومانا نوبوسته بو کی مارایکه... هانس...
جسیکا... ماکس... روبن، همه تانی بوگفتید من واستی بخانم. می دیله مئن بوگفتم
بیدین آخه بازام خاشه حسنه لاب بیسه یک[18].
هاچین ماسته مانستن به سام همه تانا فان درستم.
پاک هاتو بوو لاما بوسته همه تانا تام بزه
فاندرستیمی. یانی تام بزه بوم ولی فکرا دوبوم. هر
چی دانستیمی یاد باوردمو هیتا اووجور نوبو کی اوشونه مرا جور باموبی. عاشورپوره
خوروسخان بیدم بد نی یه. هاتو خوروسخانه فکرا دوبوم کی گیلیکی ترانه "تی چوم
سیایه" مرا یاد بامو. تی چوم سیایه یا بخانم یا خوروسخان، ادیفایی همه تانی بازام
می جان دکفتده کی بخانم.
ویریشتم. پیاله می دس بوشوم لیسا که ور. اونه گوشه
کون زمزمه بوکودم. نفامسته. مرا بوگوفته:
می خاندن تومانا بوسته بو. نانم کویه ایسابوم. جیسکا
بوگفته:
چی با احساسه. امه ره یام بوگو چی معنی ده.
منام هرچی دانستیمو مرا حالی بوستی یو می هولندی
را دایی اوشونه ره ترجمه بوکودم. می حرفان کی تومانا بوسته بو. همه تان تام بزه
بید. مرا فاندرستیدی. هیکس جوم نوخوردی. نانم جه می خواندن بو یا اینکی فکرا
دیبید.
لیسا مرا کشا گیفته. هانس می کنار پا به سا. مارایکه
ماکسه مرا می شانه سر دس بنا، خووشونه نیگا مرا، مرا خوشا دان دیبید.
من جه اون همه دیل زئن هاچین مسته مست بوم.
آ پا اوپا دوبوم کی بشم هونه ویرجا کی بگم همیشک
اونا هر روز دینمه اونهمه ناز و کرشمه مرا. اینقد بشم نشم بوکودم کی مستیمرا دوارسته یو نفامستم اون اکه بوشو. می خیاله
مئن پاک هیزارتا چره آتو! چره اوتو بوبوسته!؟ چره زودتر نوگفتم!؟ چره انهمه روزان
اونا ده ییم بسام هاچینتماشا!؟ اون
دانستی که جه او مرا خوش باموبو!؟ حوکمن واستی بدانسته بی! ناویره اونهمه نازه مرا
هر روز می نیگاه جان دن-وارستی غمزه فوروشان!هاتو مره می دیله مئن بوگو بیشتاوا دوبوم. فقط اونام نوبو کی بوشوبو من
نفامسته بوم. همه تان بوشوبید جغیرزمن!
من ایسابومو لیسا یو هانس.
تا باموم بشم، لیسا ولناشته رانندگی بوکونم. خودش مرا
فارسانه می خانه، بوگفته کی فردا بازین بوشم می ماشینا اونه خانه ور اوسانم.
هانس، لیسا، ماکس، هر کِه تانستیم واورسم نشانی بدام آخرسر لیسا
بوگفته کی بوشو داره افریقای جنوبی اگه خایی اونا بیدینی واستی بیشی اویا. بازین
خنده بوکود منام واهیلابوسته اونا فاندرستم.
اون ده نه سابو. روزان نامویی نوشویی راشی ده نه
ناز داشتی نه کرشمه داشتی نه باد اونه مویانه مئن
راستی! اگه جه اینفر ترا خوش بامو، اینفره
خاطرخایی، اونا بوگو! بدا بدانه تا دئرا نوبوسته. بوگو! آپا او پا نوا کودن. هاچین
ترا گول نزن کی همیشک تانی بیگی.دوسداشتنه گفتنه ره "همیشک" دِئره!
ایدفا واخوبا بی کی هی کس نِسا. همه تان بوشویید تو ایسایی هیکسه رافا تی خیاله
مویانه شانه زئن.
هان!
برگردانِ فارسی: اگر عشق نمی بود
داستان گیلکی
همیشه خودش را آرایش می کرد، درست مثل ماه می شد.
یک روز نشده بود که او را ببینم و با چشمهای حیزت زده، تماشایش نمی کردم. یک جور
هم با ناز و عشوه راه می رفت که انگار باله می رقصید. من می گویم و تو می
شنوی. یگانه ای بود میانِ آن همه آدم که
هر روز در گذرم می دیدمش.
هرچه بود من نه می دانستم کیست، چیست، نه از کجا می آید می رود، ولی همیشه مانند یک دسته
گل، در مسیر من می گذشت و من هم او را می دیدم. یعنی نمی دیدم! تماشایش می کردم!
کارِ ما در یک مسیر بود، ولی نمی دانستم در کدام
شرکت یا اداره کار می کند. او سر کار خودش می رفت، من هم سر کارِ خودم. تا یک روزِ
دیگر وُ تماشا کردن. تا اینکه لیسا یک مهمانی تدارک دید. همین مهمانی بود که او هم
آمده بود. برای من، مهمانی او بود و او مهمانی.
همگی نشسته بودیم. دُورِ میز می گفتیم و می
شنیدیم. از دُورِ میز گرفته تاسرِ مبلها،
از کنارِ دیوار سرپا ماندن بگیر تا روی پله های نرسیده به طبقۀ دوم، که برای من
درست مثل تالار خانه گیلانی می نمود. داشتیم می گفتیم و می شنیدیم. ولی تمامِ حواس
من به او بود که یک جور بشود با هم آشنا شویم.
شب بود. از آن گونه شب که درست مصداق مثَلِ "
شب سیاه است و گاو سیاه[21] . ماهِ مِه را پشت سر گذاشته بودیم. سرما با
گرما داشت لاس خشکه می زد. آدم به راستی گیج می شد از این که لباس گرم بپبوشد یا
به لباس تابستانی می زد و دستها رها کرده باز، موها را هوا می داد.
دو هفته می شد که لیسا تدارکات دیدهو برنامه چیده بود که همگی شام به خانه اش می
رفتیم. من هم اول کمی این پا آن پا کردهبودم سپس گفتم که من هم خواهم آمد. این پا آن کردنِ من برای این بود که
همیشه یک جور سرگشته شده، درست مانند آدمهای گم شده می ماندم هر بار که به این جور
مهمانی می رفتم. آن وقت باید هزارتا هوار می زدم که یا اینجا بمانیا آن جا! وگرنه مانند آدمهای واله وُ شیدا
باید خیالت را، هی شانه بزنی و با خودت بگویی و بشنوی. در هلند نمی شد ایران بود،
در هلند بودن وُ ایران ماندن، سرگشتگی بود و گم شدن هم.
نشسته بودیم. از این سرِ میز تا آن سرِ میز، از
مبل بگیر تا کشِ دیوار، سرپا ماندن و خوشخوشانی مستانه گپ زدن. از همه چیز گپ می
زدیم. همه هم انگار اینطور می ماندکه
آقای گودرزی را به خانم شقایقی ربط می دادند. می گفتند و می شنیدند. از حزب
سوسیالست بگیر تا حزب سبز، از حزب کارگران تا شهردار شهر و شورای شهر. حرفها از
همه چیز بود و از هیچ چیز هم. بی ربط ورابطه گپ می زدیم و خوشخوشانی بگو و بشنو می کردیم.
فِمکه، پس از نشان دادنِ نازِ چشمانش، داشت می گفت
که برای گربه اش یک تشکچۀ تازه خریده بود.
اولیویا یک جور به حرفهای او دل داده بود که انگار
او داشت از عشق اولیویا حرف می زد. ماکس میان حرفهای آنها می دوید و می گفت که
آخرش به سگش یاد داده بود که لیس نزند. جسیکا قیافه اش را طوری می کرد که انگار
سگِ ماکس او را می لیسید. جسیکا می گفت که از آبِ دهانِ سگ خوشش نمی آید. سپس ایرما
هم حرف او را تایید می کرد و از او طرفداری می کرد. روبن سرش را تکان می داد یک
جور که بگوید آخر شما از چه دارید حرف می زنید! ولی هیچ نمی گفت، گاه گاه به هانس
نگاه می کرد سرش را تکان می داد و برای ماکس اخم
می کرد.
فمکه هنوز پنجاه سالش نشده بود. شوهرش در عربستان
کار می کرد. مهندس سازه بود.
اولیویا زنِ برادرِفمکه بود که بیشتر برنامه ها را با فمکه می
رفت.
ماکس معلم بود. کارش را تازه شروع کرده بود.
جسیکا طوری بود که مادرِ فولادزره باید برایش سوت
می زد. اما مهربان بود و همه تن حریف. حسیکا پرستار بود.
ایرما در شهرداری کار می کرد.
روبن مکانیک بود و فریادرسِ همه.
هانس آرشیتکت بود. سالهای سال یارِ غار من بود.
من هم بجز هانسهمه را، هم می شناختم هم نمی شناختم. ولی هانس رفیقم بود. همه را از طریق
هانس می شناختم. هانس تاریخ شهرمان بود. زاده و بزرگ شدۀ همین شهر بود.
گوش تا گوش در سالن پذیرایی نشسته بودیم. همه چیز
هم روی میز چیده شده بود. از شراب و
ویسکی بگیر تا یک سینی بزرگ خوراکی. از این سر میز
تا آن سر میز فراوان چیده شده بودهر چه
می خواستی بود. همگی یکی می گفتند و هزارتا هم می خندیدند.
گاهگاه چشمم به پیانوی سیاهرنگی می افتاد که آن سر
سالن دم فروبسته به همه نگاه می کرد. نگاهم گاه، بگو بشنوی آدمها را دنبال می کرد؛
گاه با یک نگاه پیانو را ناز می داد.
با خودم زمزمه می کردم:
دیشب به یادِ تو.....، تا صبح نخوابیدم....... با
عکسِ قشنگت... قصه گفتم.....
حواسم نبود. هم بودم هم نبودم،هم داشتم می خواندم هم نمیخواندم. او هم که همیشه ناز و کرشمه اش را هر
روز می دیدم، سرِ دیگر سالن با دو نفر داشت حرف می زد و نمی دانست که منبرای اینکه پیش او بروم، دارم لحظه شماری می
کنم تا با هم آشنا بشویم. ناگهان لیسا که او هم سرش حسابی گرم شده بود، بلند شد.
رفت پشتِ پیانو نشست. صندلی را کمی جابجا کرد. سپسیک انگشت روی دکمه پیانو گذاشت. به محض این که
صدای پیانو در سالن پیچید، همگی ساکت شدند.
هنوز هیچ چیز نشده، توماس بلند شد رفت کنارِ لیسا
سرپا ایستاد. توماس در گروه کُر شهر ما بود، آواز
می خواند و فلوت هم می زد. توماس همیشه انگار داشت
می خواند. لیسا یک آهنگ زد. توماس هم
Als
de liefde niet bestond
Zullen ze stilstaan, de rivieren
En de vogels en de dieren
Als de liefde niet bestond
Als
de liefde niet bestond
Zou het strand de zee verlaten
Ze hebben niets meer te bepraten
Als de liefde niet bestond
Als
de liefde niet bestond
Zou de maan niet langer lichten
Geen dichter zou meer dichten
Als de liefde niet bestond
Nergens
zouden bloemen staan
En de aarde zou verkleuren
Overal gesloten deuren
En de klok zou niet meer slaan
Als
de liefde niet bestond
اول هر چه خواستم بفهمم چه می خواند حالیم نشد اما پس از آن
که حواسم را جمع کردم فهمیدم چه داشت می خواند. سرِ آدم که گرم است، حواسِ او سر
به هوا می شود. دست خودت هم که نیست مگر اینکه مستی را کنار بگذاری، حواست را جمع
کنی. آن وقت داستان یک جور دیگر است.
هانس با یک پیاله شراب به من اشاره کرد. من هم
پیاله شرابم را برداشتم. سلامتی گفته و نگفته شراب را نوشیدیم. مارایکه ازآن سرِ میز با ما پیاله بالا برده پس از یک
لبخند، شرابش را نوشید. مارایکه همکار هانس بود. مارایکه را من از لاهه می شناختم.
همیشه با مادرش که معلم پیانو بود به برنامه های کنسرت می آمد.
توماس درِ گوشِ لیسا چیزی خواند. آهنگ یک جور دیگر
شد. مارایکه پچ پچ کردنِ توماس را انگار شنیده باشد، خواند. ولی من فقط توانسم
" بدون تو " را بفهمم. به نُدرَت لهجۀ هلندیش حالیم می شد مگر این که
آرام حرف می زد. همیشه یک جور حرف می زد که انگار از او می گرفتند که بی ترمز تاخت
می زد.
همینطور به شنیدن و فهمیدنِ خواندنِ او داشتم فکر
می کردم که تمام شد. همگی پیاله را بلند کردند به لیسا نگاه می کردند، سلامتی
گفتند و نوشیدند. من هم همینطور.
سرم گرم شده بود. من هم فقط نبودم، همگی سرشان گرم
بود. شاید هم من بیشتر. حواسم نبود. برای خودم با چیزی زمزمه کنان، موهای خیالم را
شانه می زدم. ناگهان لیسا به من نگاه کرد و گفت:
تو بخوان!
من!؟
آها!
خنده کرده گفتم:
من ترانه هلندی نمی دانم چه بخوانم؟
هنوز حرفم تمام نشده بود که مارایکه... هانس....
جسیکا.... ماکس.... روبن، همگی گفتند من باید بخوانم. در دلم می گفتم آخر باز هم
" خاشه حسنه لاب بیسه یک[23] =>
( هر چه سنگه پای لنگه)"
مانند ماست بی حرکت ماندم. به همه خیره شدم. انگار
اینطور می ماند که همه بی حرف و ساکت مانده بودند!، و من نگاه می کردم. یعنی ساکت
بودم اما داشتم فکر می کردم. هر چه می دانستم بیاد آوردم. هیچ کدام، آنطور نبود که
با آنها جور می آمد.دیدم خروسخوانِ عاشور
پور بد نیست. همینطور به خروسخوان فکر می کردم که ترانه گیلکی "چشمات سیاهه"
یادم آمد. "چشمات سیاهه" را بخوانم یا خروسخوان را!؟ ناگهان همگی باز هم
به جان من افتادند که بخوانم.
بلند شدم. پیاله در دست، رفتم کنار لیسا. درگوش او زمزمه کردم. نفهمید. به من گفت تو بخوان
منآهنگش را آرام آرام می زنم. کمی برایش
زمزمه کردم. کمی آهنگش را زد. همینطور داشت می زد که ماکس گفت:
سپس آهنگش
را زد. دیدم آهنگ را درست می زند. در دلم گفتم پس همشهریهای من آن را از این آهنگ برگرفته
بودند. به ماکس نگاه کردم، سرم را تکان دادم که یعنی تو درست می گویی. سپس گفتم:
ولی منمی
خواهم به زبان مادریم بخوانم. این را که نشنیدی! شنیدی!؟
همگی دست زدند. من هم شیر شده مستانه خواندم.
چشمات سیاهست، چشمات گیراست. چشمات تا می آیم، به
من است. همه چیز را می داند، همه چیز را می خواند، چشمات سیاهست، چشمات گیراست.
چشمات تا می آیم، به من است..........
همینطور هی این را خواندم بعد ایستادم. دیگر نمی
دانستم چه می خواندم. یادم رفته بود. یعنی نمی دانستم. من فقط همین را که خواندم
می دانستم.
لیسا همانطور که پیانو می زد به من نگاه می کرد که
بخوانم. پس از لبخندی به او، نه گذاشتم نه برداشتم گفتم این را گوش کن بیشتر خوشت
می آید. خواندم:
خروسخوان بو ( سحرگه بود)
من و اون مست و مستانه ( من و او مست و مستانه)
دور از چومان یگانه و بیگانه ( دور از چشمهای
یگانه و بیگانه)
تا کوه دامن بوشوییم شانه به شانه ( تا دامنۀ کوه
رفتیم شانه به شانه)
زیر داران سبزانه سر چشمه یه لب ( زیر درختان، روی
سبزه، لبِ چشمه)
خوش بینیشتیم رو به خاور ( خوش نشستیم رو به خاور)
دیم بر دیم بیم بیده ییم آسمانا سورخا بوسته ول
بیگیفته یار بزه داد آتش آتش
( گونه بر گونۀ هم بودیم دیدیم آسمان سرخ شده شعله
کشید یار داد زد آتش آتش)
مه داره با ول کشاش کش ( مه با شعلۀ آتش در هم
رفته/در جدالند)
آسمان آتش بجانه ( آسمان آتش به جان است)
اون مگه از عاشقانه ( او مگر از عاشقان است)
نازنینا بوگوفتم اون می اومیده سویه( به نازنین
گفتم او روشنای امیدِ من است/ نورِ امیدم است)
آینه داره تی رویه ( آی ندارد روی تو یا آینه دارِ روی توست!)
آفتاب خیزانه آفتاب خیزانه[25]
( آفتابخیزان است آفتابخیزان است)
خواندنم تمام شده بود. نمی دانستم کجا بودم. جسیکا
گفت:
چقدر با احساس است و برای ما هم بگو چه معنی می
دهد.
من هم هر چه می دانستم، حالیم می شد و هلندیم راه
می داد، برای آنها ترجمه کردم. حرفهایم که تمام شده بود، همه ساکت مانده بودند. به
من نگاه می کردند. هیچکس تکان نمی خورد. نمی دانم از خواندنِ من بود یا داشتند فکر
می کردند.
لیسا بغلم کرد. هانس کنارم ایستاد. مارایکه با ماکس
دست روی شانه ام گذاشتند، با نگاهشان نوازشم می کردند.
من از آن همه مهربانی مستِ مست بودم.
این پا آن
پا می کردم که پیش همان بروم که بگویم همیشه او را می با آن همه ناز و کرشمه بینم.
اینقدر بروم نروم کردم که مستی مرا در خود گرفت. نفهمیدم او چه وقت رفت. در خیالم
هزار چرا اینطور، چرا آنطور شده!؟ چرا زودتر نگفتم!؟ چرا این همه روزها فقطبه تماشایش ماندم!؟ آیا او می دانست که از او
خوشم می آید!؟ حتماً باید می دانست! وگرنه آنهمه با نازهر روز از نگاهِ من نمی
گذشت غمزه فروشان! همینطور در دل با خودم بگو بشنو می کردم. فقط او هم نبودکه رفته بود، من نفهمیده بودم همه رفته بودند
بجز من! من مانده بودم و لیسا و هانس.
تا بیایم حرکت کنم، لیسا نگذاشت رانندگی کنم. خودش
مرا به خانه ام رساند گفت که فردا بروم ماشینم را از خانۀ او بردارم.
هانس، ماکس، هر کس را که می توانستم بپرسم، نشانی
او را دادم؛ آخرش لیسا گفت که به افریقای جنوبی رفته است اگر می خواهم او را ببینم
باید به آنجا بروم. آن وقت خندید و من هم سرگشته به او خیره شدم.
او دیگر نبود. روزها نمی آمد. مسیر ما دیگر نه ناز
داشت، نه کرشمه داشت، نه باد در موهای او می پیچید. من بودم و خیال کرشمه های او
تا دل به خواه.
کاش زودتر گفته بودم. چه خوب است آدم برای دوست
داشتن هم، از خود راضی/ از خود ممنون! نشود. برای دوست داشتن باید دریا بود دست وُ
دلباز!
راستی! اگر از یکی خوشت آمد. خاطرخواه کسی هستی،
به او بگو! بگذار بداند! تا دیر نشده بگو! این پا آن پا نکن. بیهوده خودت را گول
نزن این که همیشه می توانی بگویی. برای گفتنِ دوست داشتن، " همیشه " دیر
است! یک دفعه بخودت می آیی می بینی هیچ کس نیست. همه رفته اند تو مانده ای چشم به
راهِ هیچ کس، موهای خیالت را شانه می زنی.
[25]خوروسخوان ترانۀ گیلکی با صدای زنده
یاد عاشورپور است که دو زبانه ( گیلکی و فارسی) خوانده شده است. شعر ِ ترانه آن از
زنده یاد جهانگیر سرتیپ پور است. زنده یاد عاشور پور این
ترانه را به فارسی برگردانده و همراه گیلکیِ آن خوانده است.
