0
می یادا چوو زنم غوربت دواره
اگه دن واره چوم ارسو بواره
آویرا بو، ببه "هی لوی" می آواز
پیاده دیلو چوم ارسو سواره!
فارسی
یادم را می کاوم غربت بگذرد
اگر نگذرد، چشم اشک ببارد
گم شده، " هی لوی" آوازم شود
دل پیاده وُ چشم اشکسوار(سوارِ اشک) شود.
1
می دی-لا ایشکنن تانی؟، نتانی!
می ارسُو بی تو دئن تانی؟، نتانی!
هاچین لوچان زنی، گیسُو دیهی باد!
تی ماچی مالا چئن تانی؟، نتانی!
فارسی
می ارسُو بی تو دئن تانی؟، نتانی!
هاچین لوچان زنی، گیسُو دیهی باد!
تی ماچی مالا چئن تانی؟، نتانی!
فارسی
دلم را شکستن می توانی!؟ نمی توانی!
اشکِ بی تو ام را دیدن می توانی!؟ نمی توانی!
بیهوده با نگاهِ بیگانه وار، گیسو باد می دهی،
جای بوسه ات را چیدن می توانی؟ نمی توانی!
اشکِ بی تو ام را دیدن می توانی!؟ نمی توانی!
بیهوده با نگاهِ بیگانه وار، گیسو باد می دهی،
جای بوسه ات را چیدن می توانی؟ نمی توانی!
2
نوا اورشین گودن می تاسیــــــانه
گیلک غوربت نانی آخه چی مانه!؟
ایسه پاک جلده کوتر، بشکسه بال
کرا دوره جا از چوم خون فیشــانه
گیلک غوربت نانی آخه چی مانه!؟
ایسه پاک جلده کوتر، بشکسه بال
کرا دوره جا از چوم خون فیشــانه
فارسی
دلتنگیم را بهم نزن
نمی دانی گیلک در غربت به چه می ماند!؟
درست مانند کبوتر جلد است شکسته بال
که بخاطر دوری از چشم اشک می بارد.
3
دَوَستی می پرا، پروازا چی گی
دَوَستی می چوما، بیدارا چی گی
پوره جنگل جه جنگلخوسه بی باک
نه ایتا صد هیزار سردارا چی گی
دَوَستی می چوما، بیدارا چی گی
پوره جنگل جه جنگلخوسه بی باک
نه ایتا صد هیزار سردارا چی گی
فارسی
بال مرا بستی، پرواز را چه می گویی
چشمم را بستی، بیدار را چه می گویی
جنگل از جنگلخوابهای بیباک پر است
نه یکی نه صدهزار سردار را چه می
گویی
4
بیدین آخه شوالا بوم تی کاره
میدیل تنگه تی او کتله صداره
تو گیله خاکه سر هر روز نیهی پا
منم کی واهیلم گیله بیجاره
میدیل تنگه تی او کتله صداره
تو گیله خاکه سر هر روز نیهی پا
منم کی واهیلم گیله بیجاره
فارسی
ببین آخر آتش گرفته ام ازکارِ تو
دلم تنگِ صدای دمپایی چوبیِ توست
تو هر روز بر خاک گیل پا می نهی
من هستم که سرگشته شالیزارِ گیلم
5
نیدین کی پیللا بوم هانده تی زاکم
تی نازه ره میرم تی کتله خاکم
هاتو کی کش زنم تی عکسا بم قاق
تی یاده جا سوجم گورشم هالاکم
تی نازه ره میرم تی کتله خاکم
هاتو کی کش زنم تی عکسا بم قاق
تی یاده جا سوجم گورشم هالاکم
فارسی
نبین که بزرگ شده ام باز هم کودکِ تو هستم
برای ناز دادنت می میرم خاک دمپایی چوبی تو
هستم
به محض اینکه قاب عکس ترا در آغوش می گیرم
از یادِ تو می سوزم، داغ می شوم، هلاک می شوم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر