تسکه راشی یان، دمرده رادواران - گیل آوایی

تسکه راشی یان، دمرده رادواران

ایتا بو

ایتا نوبو

آیتا کی بو اویتا نوبو

اویتا کی بو آیتا نوبو

هر چی کی بو

تنایی بو

هر کی خو خاک خو خانه

هی کس تنا نمانه

قولقاگیفته هر کی خو مرا گب زئن دره. ایجور گب زئن کی ایتا گورخانه داد آدمه دورون بمانی یو بازین تام بزه دونیایا فوگوردانی.

خیابانه دیل بیگیفته داره جه انهمه تامبزه داد.

شهرا پورا بو داره هاچین تسک! هاچین سراجیر سراجور شونو آمونو جیگفته زندگی جا.  داره ولگه مانستن روزیگاره باده دس اسیر، آویرا بونو جوخوفته شواله گوردوخاشستن.

همه چی دمرده داره. 

همه چی جیگیفته نا.

همه چی جوخوفته ایجگیرا بو آدمه دیلا اورسینن دره.

هاتو دمرده زندگی یو سگه جان کنی.

اون کی هف خطه روزیگاره خو  سایا گه می دوما نیگیر.

اونام کی ناره یو هف تا آسمانه مئن ناشته تیتی یا دباخته داره، خوره خو آیا ایشماره یو ناجه یانا فو زنه ول بیگیره.

 هر که دینی قاقه.

هرکه دینی بی شات تو خوردان دره.

هرکی خو کلا کاره.

هرکی تقی کولا نقی سره مرا خو موشکیلا ایشکیل کونه.

هر که دینی تی چوما نیگا کونه دوروغ گه.

هاتو مانی جه انهمه واگردانه سری.

دینی کی ترا گول زئن دره!، دانی کی ایتا روده راست ناره!، دانی که ایموشته خاک خودس موشتاکوده تی چوما پاستان دره فوکونه تی چومه مئن، ولی بازام شلی بغمزه ردا کونی یو واهلی خو کارا بوکونه یو ترا خرا کونه.

هی کس خوره ارج قورب ننه.

هی کیس خو شعورو خو فامو خو فکرو خو باوره دوما ناره.

هرکی ایسو فاکشه آ روزیگاره دورسفته ویریسا!

وای اگه ول بیگیره انهمه جیگیفته داد

وای اگه اوخانا به انهمه تامبزه فریاد

فارسی:

گذرهای بی رهگذر، رهگذران غرق شده

یکی بود

یکی نبود

این یکی بود، آن یکی نبود

آن یکی بود، این یکی نبود

هرچی بود

تنهایی بود

هرکس خاک خودش خانۀ خودش

هیچکس تنها نبود.

در خورد فرورفته هرکس دارد با خودش حرف می زند. یک جور دارد گپ می زند که گویی یک تُندَر داد در درون آدمی مانده باشد و سپس دم فروبسته دنیا را بهم بریزد.

دلِ خیابان گرفته است از اینهمه دادِ دم فروبسته.

شهر پر شده است از سکوتخلوت! فقط سرپایین سربالا رفتن و آمدن از زندگی زدوده شده. مانند برگ در بادِ روزگار اسیر، گم شدن است و پنهان شعله را خاموشاندن.

همه چیز خفه شده است.

همه چیز دریغ مانده است.

همه چیز ضجه پنهان شده است و دلِ آدمی را دارد می درد.

همینطور زندگی خفه شده است و جانِ سگ کند.

آن که هفت خطِ روزگار است به سایۀ خودش می گوید دنبالم را نگیر.

آن هم که ندار است و در هفت آسمان، ستارۀ نداشته را باخته است، با خودش آه می شمارد و حسرت ها را فوت می زند شعله بگیرد.

هر کس را می بینی حیران است.

هرکس را می بینی برای خودش همینطور می چرخد.

هرکس حرف خودش را می زند.

هرکس با کلاه سرِ این و آن گذاشتن، خرش را  از پل می گذراند.

هرکس را می بینی در چشم تو نگاه می کند و دروغ می گوید.

همینطور می مانی ا زاین همه وارونه شدگی.

می بینی دارد ترا فریب می دهد، می دانی که یک رودۀ راست ندارد، می دانی که یک مشت خاک در دستش مشت کرده چشم را دارد می پاید تا درچشمت بریزد ولی باز هم زیر سبیلی رد می کنی و می گذاری کارش را بکند و ترا خر کند.

هیچکس برای خودش ارج و ارزشی قائل نیست.

هیچ کس شعرو و فهم و فکر و باورش را پی نمی گیرد.

هر کس یک طرف می کشد این طناب پارۀ روزگار را.

وای اگرشعله بگیرد این همه دادهای پنهان شده.

وای اگر هوار شود این همه فریاد در سکوت.( سکوتفریاد)

 ناتمام