کاس برار کولادوج رادیویا روشنا کوده। رادیو صدا دیپیچسته داره تا دو تا محله اوشن تر. دوکانه جولو آب پاشی بوبوسته. چارپایه داره جیری ناها. کاس برار اونه سر نیشته یو باده زنه مرا خورا باد زئن دره، هاتو رادوارانا فاندرستان دره. مشته حوسین پاک خیاله کی عاشورپور بوبوسته داره یو اونه جا خانداندره، خوره خوره زمزمه کونه:
دریا توفان داره
بادو بوران داره
گیله مردای خانه می نازنین یار لیلی
مشته حوسین ایستکانه چایه بنا اونه جولو ایتا پیچه اونا فاندرست بیده مردای پاک خیاله ا دونیا نه سا. ایتا آه بکشه یو اونه چومه دوما بیگیفته بیدینه کویا اوتو قاقا بوسته داره. بیده خیابانه اوطرف، کاس آقا لیباس فروشه دوکانا چوم بودوخته داره.
هاتو بفکراشون دوبو کی کبلعلی آشپز کی ده هاچین آشپزی جان فقط اونه ایسم بمانسته بو، ایشاره مرا گه ایتا ده قندپالو باوره। مشته حوسین شه خو پیشخانه دم، پیله قوری یا کی تازه دم باموبو آب بکشه ایستکانه مئن چایی دوکونه یو هاتو کی سماوره شیرا وازا کونه، کبل تقی چانکش، دوتا بالکا مورغانه یو چندتا کرات اونه دور جلاسته، دوکانا دواره یو مشته حوسینا لوچان زنه।
مشته حوسینا خوشکا زنه. هاتو کی خوره عاشور پوره مرا خاندان دوبو
هاوا ابرو زنه پس
نی یه بیدار هی کس
مرا کوشتان درم
بایم تی کنار لیلیایتا پیچه قاقابوسته اونا فاندیره یو گه :
- آخه مرا ده چره لوچان زنی!؟ من کی تا هسا.............
ایدفایی ایجور کی جه خاطراشویا یاد باوردیبی، بوگفت:
- آهـــــــــــــــــــــــــــــــــا.........پس بوگو!؟ مورغانه انه ویرجا نیهه دارم هانه واستی مرا ایجور دیگه فاندیره!
عاشورپوره صدا اونه گوش دیپیچه :
تی خانه آباد لیلی
ولانه آ باد لیلی
بایه تی گوش ایمشب
می دادو بیداد لیلیعاشورپوره مرا خاندنا وا ده یو تونداکیتی ایستکانه چایه نه کبلعلی آشپزه ور، شه بیرون دوخوانه:
- کبله تقی! کبله تقی! تی کله سرا یامان بیگیفت! بیا می ویرجا بیدینم تو چی گی آخه اتو زرخه پوتارا بو داری دوکانا دواری تازه لوچانام زنی!
کبله تقی تا واگرده مشته حوسینه آوجا ده، کله عباسه پیله پسرا دینه کی باله کا میان مورغانانا دوجین گودان دره। دو تا شلختی مورغانا بیگیفته داره خودس ایتا خوروسکلایه اویتا دسه مرا های فیچاله। اونا زرخ زرخ فاندره گه:
- اه برا کله عباسه پسر! ده ترا هیچی گیرنامو کی بیچاره خروسکلا فیچالستاندری!؟
کله عباسه پسر هاتو کی ویریشتان دوبو دگه را خوران شلخته مورغانانا نیهه باله کا میان خروس کلا ولاده یو کجه وره کی خو رایا گیره شه. کبله تقی اونا تا چندقدم اوشن تر هوتو زرخ زرخ فاندره.
مشته حوسین هرچی ایسه دینه کبله تقی حواس اصلن ننا اونه ویرجا. هاتو فیکرا شوبو کی کاسه آقا گه:
- مشته حوسین می حیساب چقد به؟
مشته حوسین هاتو ایتا چوم بیرونا داشتی یو ایتا چوم کاسا آقا. یاداشوبو انا کی چندتا کاس آقا بوخورده داره. تا بایه ایچی بگه، کاس آقا گه:
- تی حاواسا جیما کون مشته حوسین! هاتو کی نیبه کترایی حیساب کیتاب داشتن. پنشتومون نیهه پیشخانه سر، جه دوکان آیه بیرون. مشته حوسین پنشتومونا نیهه دخله مئن، شالیکی مرا هیسته میزا پاکا کونه. چراغ سه فیتیله ای خوتا ایپچه بوجور بره. ایجور کی دوکانه مئن بسابی اونه دیل هیزارجا هاتو خانه:
دریا توفان داره یار باد و باران داره یار
واستی ایمشب بایم دریا کناران لیلی
باز پریشانه می دیل لیلی نالانه می دیل
دو تا بال کم دارم بایم تی سامان لیلی
می جانه جانان لیلی
جه باد و باران لیلی
موشکیل بتانیم باییم دریا کناران لیلیغروب نزدیک بو। ده واستی کم کم نان و لوبیا آماده بوبوستی بی। یوسف کبابی خو بیساتا پهنا گودان دوبو। منقاله مئن ذوغال دوکوده پسی ایچکه نفت فوکونه ذوغالانه سر، اونا آتش زنه. هاتو کی ذواغالان ول گیریدی ایتا واشکسه لولا نیهه اوشونه سر بازین شه الباقی چیزانا جمو جورا کونه.
مرداکه هاتو قاقابو دوکانه بیرونا فاندیره یو خوره خوره ایچی گه کی هیشکی نفامه چی گفتان دره خیاله کی ایتا کوه سنگینی یا خو کوله سر جابجا کونه. مشته حوسین اپا اوپا کونه.
مردای خو پایا ایپچه درازا کونه یو بازین جیما کونه. نالبیکی ایستکانا دوسکول دانه مانستن میزه سر ایپچه نیهه اوشن تر. خو کاموایی کولایا نییه بوجورتر خو سرا خارش دییه بازین کولایا اوره تا پیشانی بیجیر. دسا سکت زنه چانه جیر بیرونا نیگا کونه ایتا آه کشه. مشته حوسین واورسه:
- چیسه ترا اتو تی دمرده کرجه نا ایشماردان دری! ایا نه سایی پاک
مرداکه تا بخایه ایچی بگه خانم آغا پیله خاخور، کاسه آش بدس آیه مشته حوسینه دوکانه جولو خو چادرا کی هاتو شانه سر بادا دابو جیماکونه یو مشته حوسینا گه:
- مشتی بیگیر آکاسه آشا باوردم تره. بوخور بازین نیگی کی ترا جه خاطر ببرده دارمه
ایجور مشتی یا واویلان ده خو مچه یا کی مشتی کم ده بمانسته هو یا دوکان پوکانه کرکرا فاکشه بیجیر خانم آغا پیله خاخوره مرا بشه هفتا بهشتا دواره.
کاسه آشا فاگیره یو گه :
- تو همیشک می هاوایا داشتی! اکه بو کی مرا جه خاطر ببردی! هی دفا نوبوسته....
خانم آغا پیله خاخور ده ولناشته مشتی خو حرفا توماما کونه هاتو اونه حرفه دکفته یو بوگفته:
- فردا ها وخت آیم کاسا برمه
مشته حوسین ایجور کی بفامسته بی هاوا پسه!، خو سرا تکان ده یو بازین گه:
- فردا کاسا بوشوسته تی چوم برایم کی بایی
خانم آغا پیله خاخور نازو غمزه مرا جه مشته حوسینه دوکانه جولو دورا به। مشته حوسین پاک خیاله پرا گیفتان دره هاتو دیل فادا عاشورپوره صدایو خانم آغا خاخورا چوم بودوخته کی هاتو غمزه مرا جه اون دورا بوستان دوبو। ایجور کی خیاله مشته حوسینه دیل اونه مرا شون دره। پاک ده تورا بوسته خو صدایا ایجور کی هامه تانه گوش دیپچستی، بولند بولند خانه:
یاد او مهتابی شبان کی شومی دریا لبان
تی مو ماچی داییم تی شانه رو باد لیلی
سورخ دسمالا داری ایسه می یادیگاری
مرا واده دایی
آیه ترا یاد لیلی
من تی خاطرخوام لیلی
تنهای تنهام لیلی
موشکیله ایمشب دریا
بیگیره آرام لیلی
بیگیره آرام لیلیکولا دوج هاچین قاقابه مشته حوسینه کارانه جا. علی یوف خو آشغال بری چارچرخا کی هاتو زنجیره مرا درختا دوستان دوبو تا جاغلانه دس در امان بمانه، مشته حوسینا فاندیره ایجور خو گازه خالا واکونه خنده کونه کی کولادوج باده زنه اونه ره والا ده یو گه :
- اِ...علی یوف! تی خاخورا! تو چی هاچین ترا پرکانی آخه ....
مشته حوسین واخوبا به دینه آی داده بیداد هامه اونا فاندرستان دریدی. ایجور کی هاما نشان بده کی خانم آغا خاخوره ره واستی اوتو نخانه، کولا دوجا گه :
- عاشور پور آدمه ره حاواس ننه کی اترانه مرا پاک آدما جه هاممه چی تاوه ده
کولا دوج آرامه گه :
- خاره باورکون! خر خودتی مشته حوسین !
علی یوف ایتا دس بوپوخسه خیارا کی مامد مئوه فوروشه اشغالانه مئن اوچه بو، خو دس بیگیفته کی بشه پیره بویی دوکان ایتا نان تیکه مرا بوخوره، مشته حوسینا چشمک زنه. مشته حوسین خنده کونه یو گه :
- ا ....... علی یوف! بودو فارسان تره کی چایی تازه دم اماده ناها تره
علی یوف اونه ره ایتا دس تکان ده। کاس برار چانکش جه اوسره خیابان پیدا به। کولا دوج چارپایه جا ویریشته، بامو دوکانه مئن. غولام حسینه برار تاچه برنجا خو کول بیگیفته،نئسانا شوندوبو بوجور. تیمور ارابه چی تاخت زئنه مرا جه غولامحسینه دوکان دواره. پیره زناکه دانه کی دیفاره کش نیشته بو خو پاره چادرا جیما کونه یو فاکش فاکش دیفاره کنار را دکفه بشه بخانه. علی بالا کوچی پسر ایتا تیان خودس جه راه فارسه. مشته حوسین واگرده دینه مرداکه هاتو خو خیاله مئن دمرده، بیرونا نیگا کونه یو آه کشه. آرامه گه:
- ترا چیسه برار اتو پاک دمردان دری؟
مرداکه هیچی نیگه. مشته دو واره واورسه :
- تی مرایم چیسه ترا؟ مره حرف بزن بیدینم ترا چیسه آخه! اتو یک ساعته تره قاقابوسته آه کشی !
مرداکه تا بایه ایچی بگه ایتا خالخالی مشته حوسینه دوکانه جولو فارسه یو ایتا توبره خو دوش پار پاره لیباس دوکوده یو ایتا چوبی عروسکا تخته سر والای دانه مرا رقصانه یو خانه:
- نوروزی نوسال آمده
تا بخایه اولی ایمامه ایسما بگه مشته حوسین تونداکیتی دس بره دخله مئن هاتو کی پولا فاداندوبو خالخالیا گه:
- بیگیر جانه تی همه کس تا دوازده تا بخایی بیگی می سرا بری پاک! بی یا تی نوروزام تره .....
خالخالی دانه امان نده، پولا فاگیره یو ده مشته حوسینه رافا نه سه کی خو حرفا توماما کونه!. مشته حوسین خو سرا تکان ده یو واگرده مرداکا گه:
- خاب بوگو مره بیدینم چیسه ترا آخه !؟
مرداکه ایتا آه کشه یو گه:
- خانه اباد پنشتا زاکا من چوتو نو نوارا کونم آخه!؟ کاس براره دوکانا فاندرستاندرم مره چورتیکا آموندرم کی چوتو می پنشتا زاکا نو نوارا کونم
هان
