سیما جان/ گیلداستان - گیل آوایی

 سیما جان

19 فروردین 2580 / 8 آوریل 2021

 پیشاشو

چومان ارسو پوره/ هانده تی رافایم! / دانم نایی، آویری/ سالانه ساله/

بوشو سالانه امرا پاک بوشویی/ من/ هاچین واهیله واهیلم،

ایسام رافا یو تی راشه هاچین پایم / تی رافایی/ تی واستی تاسیانی

چوم برایی...../ وای...... مره گم ایشتاوم:

-         اخه چی واستی راشی یا پایم!؟

                                                ( گیل آوایی)

 1 

سیما دیل شواله کشه هاتو کی بوشو سالانه وامجه. هاچین واهیلا به خیاله گرده گیجه جا. خوو خاکه مئن آویرابه یا خو خاطراته مئن، توفیر ناره! آویری یو ایسان نِسان!

خاب! چی شا کودن!؟، وختی تی یادانه بوقچا واکونی، نانی کویتا یاده باله سر نشینی شی. ایتا بوقچه یادو ایتا دونیا تاسیانی. بوشو روزانو شبانا گردی ایتا ایتا یاده بالا گیری شی. جه کوچیکانی بیگیر تا هوو وخت کی ترا جومجوم دکفته تی یادانا دُوره بوکونی. تی دسام نی یه کی. تی بوشو سالانه یو تی یاد بمانستان.

چیچیلاسه مانستن تره بال زنیو نیشینیو ویریزی جه ایتا داره بال تا ایتا خانه لوجانه. گاگلف تی گرده گیجه جا خستا بو، ایتا جا تام بزه تی خاطراتا اورشین کونی بفکرا شی هاچین مثاله ایتا آبلاکو روخانه کوله سره آفتابخوسان.

هاتو تره تره ایوخت واخوبا بی دینی ایتا یاده باله سر بینیشته پراگیفته داری. سیما جانام هاتو بوو. هاتویی که مثاله ایسان نِسان، مثاله واهیله آویر کی خو بوشوسالانا دیل زئنه مرا اورشین بامو داره.  پاک

اوخان به اوخان:

-         آخ تی حال می حالای، سیمای‌ جانای[1]

سیما جان دس اونسانه. هاتو یک روند اونه گوشه مئن اوخانا به:

-         تی سر می بالای، سیمای جانای...

ایتا آه کشه یو خو پئرا یاد آره کی چاچه دیمه سرپا ایسابو پیچپیچانی خاندان دوبو:

-         های تی واستی من لاجان بوشوم لنگرود بوشوم، دیلمان بوشوم هاتو تا بامُوم به ایسپیلی تو بامویی می‌پالی

کوچیکانی هامه جایا آب بردن بویو آدما خاب بردن! پیله کانی هیزار دردو هیزار ناجه.  سالانی که هر چی بوو هانده یام آدمه دیل هو سالانه ره ول کشه. مویانا فادا باده دس، سیما دیل شواله کشئن دوبو. تسکه خانه پاک خیاله بیگفته اسه مانه دیل بو کی هاتو ارسو بوارسته یو همه جایا رده بزه هیستا گوده،  ابرانا تا آدمه کوله سر جیر باورده بو. سیما چوم سورخا بو وارگاده گرَگا قاقا بوسته فاندرستی کی هاتو جه رف جلاسته، جوم نوخوردیدی. سیما دیل هیزار را شویی. پور زمات نوبو کی وارش به سابو. آسه مانه ایجگره تومانا بوسته بو. ده هاچین خوره ناک زه یی. پوشته پوشته سیاابران، باده باله سر بینیشته شون دیبید کویانا دوارید. هاوا دیل واوُستان دوبو.  

سیما هاچین لسا بو جه وارش بوشوسته صارا خاکا یاد باورد. هاتویا مانستی کی هاسا پاک وارش بوارسته پسی، هیسته خاکه عطر پاک آدما تورا گودی. همساده خانانه در ایتا ایتا وازا بوسته بو. زاکان خوشونه ولوله کارانا سرا گیفتی بید. گاگلف ازازیلانه مئن، اوشونی کی خیلی جینگیری زای بید، ایجور اوشونه ایجگیری صدا آمویی که آدمه سرا بردی.

ایتا چیچیر راسته دیفارا واچکسته بو کی ایتا ازازیل زای بامو اونا بیگیره چیچیره دوم وُرسفته یو دیفاره آجورا جلاسته بمانسته بو. چیچیر خورا جیویزانه،  بوگروخته بو. ازایل زاکا هالی نوبو کی چیچیر اونا گول بزه بویو جه اون جیویشته بوگروخته بو.

دیفاره جوره دامنه جا ایتا دورسفته لافند والای خوردی. ایتا ترکمه ری  گیل گوده اوساده های  تاوه دایی لافندا بزنه اونا بِئگانه. هرتایام کی زه یی جه دیفاره جور دوارستی یو کفتی همساده خانه صارا مئن. ایدفایی ایتا صدا بامو ایجور کی درجه که شیشه بشکسه بی. ترکمه ره که دانه گیله گوده خو دس، بنا پا به گوروز. ده نه سا صابخانه دانه جه خانه بایه بیرون اونا چکا گیره.

همساده خانه سیماخانا بچسبسه بو. ایتا واشکسه دیفار اوشونا جه همدیگه سیوا بوکوده بو. دیفارام اونقد بالابولند نوبو کی آدم نتانسته بی دیفارا دوارسته بی تا دیفاره  اوطرفا بیده بی. هاتو اگه سرپا به سابی تانستی خانه صارا یا بیده بی. ایجور بو کی گاگلف همدیگه را دسانجار ایچی فادا فایگفتیدی. جه نمکیار بیگیر تا قندایشکن. جه تاس تا خکاره. جه سوانپالان تا پیله غازان.

سیما مار همیشک همساده زناکه مرا دره سر نیشتی یو کله گب زئنه مرا خانه کار گودی. ایدفا دِخسانه باقلایا چت گودی ایدفا سبزی ایدفا بیکاری جا کاموا بافی بویو کاله گب زئن. وختی یام کی هیچی ناشتیدیدی  بوکونید هاتو هاچین هاچینه دره سر نیشتن بویو مردوما فاندرستن تا اونه دیل ایپچه واوه.

وارشه به سا پسی سیما دراسانه سر خو زانو کشاگیفته، نیشته بو ایتا کیتابا کی خاندان دوبوو بنابو خو پا دیمه. کیتابه جا ایتا سیفیده کاغذه پره بزه بو بیرون. ایجور کی دوزه پیچا مانستن کیتابه جا فاندرستاندیبی. سیما حاواس ننابو. هم ایسابو یو نه سابو. هاتو قاقابوسته، واهیل خو مارا فاندرستان دوبو. آسه مان هاچین ابریشما مانستی. ابرانا باد ببرده بو زالاش باورده زمیمنانه سر بواره. دارانه هیستابو ولگانه جا چکه چکه فو وستی. خوروسکلاکه دانه هر تا چکه کی اونه سر فو وستی خورا ایجور والا دایی که خیاله ایتا ودره آب اونه سر فو وستی بی.

ساقوزای ایتا کوچی خاشا گازا گیفته دیفاره کش، هاچین واکفداشتنه، چکه پر زئن دوبو. ایجور بو کی

نشاستی فامستن اون خاشه مرا بازه دوبو یا هونه مرا هاچین خو سراشو تسکه تنایییا واویلان دان دوبوو. دارانه خاله مئن خورشید نیمیزگره تی تی یانه مانستن سوسو زه یی. خیاله کی ویریس ویریس آتش جه پرچینه لا شواله بکشه بی، دراز دراز فاکشه بوستی یو دتابستی.

سیما مار ردده بزه هیسته حصیرا اوسادان دوبو ببره حایاته پرچینه سر وارگانه تا اونه آب دوچوککه یو

خوشکا به. آفه تاب هاچین تازه عروسه مانستن خو دامانا واشادان دوبو، هاتویا مانستی کی هاممه چی سر دتاب دتاب نور واران گودان دوبو. پرچینه لا هاچین آتشه مانستن روشنایی دپاچستی خیاله کی سوانپالان بیگیرد چومانا، آفتابا فاندِرَد!

سیما خو چوما جه خو مار جیگیفته کیتابا فاندرست. دس درازا گود. کیتابا جه خو پا دیمه ویگیفت. ایتا پیچه آ دس او دس بوگود، ایجور کی واکونه وانکونه، کیتابه جلده سر خو انگوشتانا بکشه بازین اونا وازا گود. کیتابه لا سیفیده کاغذا فاکشه باورد بیرون. تا بوبوسته کاغذا کی خیاله هیزارلا بوگوده بی وازا گود. چن دفا بوو که خاندان دوبو خودشام نانستی. یانی نیشمارده بو کی بدانسته بی. هاتو بازام کاغذه سر چوم بگردانه جه جور تا جیر. بازین کاغذا خوو دسه مئن موشتا گود، خوو زانو کشا گیفت. آسه مانا چوم بودوخت.

ایتا چیچینی دوما بیگیفت که جه داره شاخانه مئن بجسته بیرون بامو پرا گیفته شون دوبوو. هاتو چیچینی یا فاندرست تا جه اونه چوم دکفا، دوارست. ایتا نوخته بوبوست. آویرا بوست. بوشو. خوپا انگوشته مرا حصیرپرا واگردانه. دوو واره اونا هونه جاسر واگردانه چاگود. حصیر پره راستا بوست. سیما دوو واره حصیر پرا واگردانه هونه جاسر چاگوده بنا. هاتو کی خو پا انگوشتا جه اونه پره سر اوساد، حصیر پره دوو واره راستا بوست کج کجکی بمانست. سیما ایجور کی ایتا گیله گوده یا پاختا کونه خو پایا بنا

حصیرپره سر. بازین هاتو پایا اوساد حصیر پره بازام سرراستا گود. سیما حوصله سراشو های حصیرپرا

خو پا مرا واگردانه یی کی صاف بمانه بازین کی خو پایا جه اونه سر ویگیفتی بازام حصیرپره راستا بوستی. سیما پا بنه حصیرپره سرو پایا ویگیفتن اینقد درازه بداشت کی سیما کوفر بسر بامو توندا کیتی پا نایی یو  خو پایا ویگیفتی بازین حصیرپرا لقدا گیفتی ایدفا سیما مار کی حیاطه مئن فچمسته خو کارا دوبو سرا راستا گود بیده سیما خو پایا های زنه ایوانه سر. بترسه. خو چادورا که واوسته جه اونه کمر کفتان دوبو دوو واره خو کمرنه دور توشکه بزه سیمایا هوتو فاندرست. خوره خوره خو دیله مئن بوگفته:

-         وای آ کور چره آتو دکفته داره آیوانه جان!؟

بازین ایتا آه بکشه یو دو واره خو کارا بوگود.

سیما ویریشت. بوشو ایتا تیان آب دوگود. تیانا باورد بنا حصیرپره سر. ایجور کی بگه:

-         خاب! اسا چی! بازام تانی!؟

باد هاچین تورا بوسته بو. وارگانه بوشوسته شالیکییا بکنده ببرده بو داره لچه ایتا خاله سر وارگانه بو.  شالیکی داره باله جا جلاسته، ایجور والای خوردی کی پاک خیاله داره خالا خاستی واشکنه. سیما هاتو قاقابوسته شالیکی یا فاندرستی بیدینه شالیکه واچرده به یا انکی داره خال واشکفه.

نه شالیکی، نه باد، نه خانه، نه دار، هاچین خیالا شونو بوشوسالانا وامختنو اورشین گودن.

خاب! هانه ده! خیالا شی، ده ترا هالی نیبه کی هاسایه یا بوشو سالانه سال!. یا دیل زنی یا دیل شی، یا

دیل زنه یا دیل پرا گیره شه! آکه واخوبا بی!؟، تی دس نی یه!

 2

 سیما خو یادانا اورشین بوگوده. ایتا آه بکشه. خیالاشو، آیوانه جیرو جورا فاندرسته. ایجور کی هاچین ایسابو یو نه-سابو. ایجور کی ماره دسفارسو پئره نفس. ایجور کی پاک هو آیوانو خانه یو صاراباغ بو یو هیچی جابجا نوبوسته بوو. هو آیوانه سر بوو یو هوروز کی خوو ماره مرا خانه کارا دوبو. شب نوبوسته بو. هالا بمانسته بوو  کی روزه روشنایی بوشوبی یو شبه تاریکی ره راه وازا گودیبی. سیمایا یاد بامو کی چراغلوله پاکا بوسته نفته بانکا دیمه دیواره کش ناهابو. اونه شکمبه دانه خالی هی ذره نفت اونه مئن دینه بو. سیما شه اونا اوسانه باوره تا تاریکا بوسته برق بوشو اونا روشنا کونه. نفته بانکا پیلله بو نتانستی چراغه مئن نفت دوکونه. نفته بانکا دیمه ایتا شیشه هاچین ایتا هفتایی قد ناهابو. نفته بانکا جا، اونا اوسانه چراغه مئن دوکونه. چراغا آرامه اوسانه آوره نیهه دیواره طاقچه سر.

شب شام خوردان دیبید کی برق شه. سیما مار شه چراغا روشنا کونه. ایتا کیبریت زنه روشنا نیبه دوتا زنه نیبه. سه تا چارتا هاتو ایدفایی اونه انگوشتا ول بیگیفته سوجه داد زنه:

-         بی صاب چره روشنا نیبه مردای!؟

سیما ویریزه شه خو مارا فاره سه. اونام هاتو چندتا کیبریت زنه روشنا نیبه. سیما پیله برار آیه دو تا کیبریت زنه روشنا نیبه کیبریتا تاوه اوشن تر گه خاب انه خوتام بوجور آره بازام فیتیله ول نیگره. سیما پئر آیه اونام هرچی کیبریت زنه اونه انگوشت سوجه ولی چراغ روشنا نیبه. ایدفایی چراغا آوره بوجور تر خو دوماغا بره فیتیله ور بو کشه دینه اصلا نفته بو نده. گه:

-         انکی نفته بو نده!

سیما مار گه:

-         چراغه شکمبا فان در تا سراشو نفت دره.

هاتو کی گفتان دوبو سیمایا فاندیره واورسه:

-         توو چراغا نفت دوگودی؟

سیما گه:

-         آها

-         نفتا جه کویه  اوسادی!؟

-         جه اوو هفتایی نفته بانکا دیمه!

سیما مار گه:

-  اون کی نفت نی یه زای! آبه!

سیما حایرانه بو دور دوره شرا چوم بودوخت. ایجور کی ماره دیلزئنا یاد باوریو اونه کشاگیفتنه ناجا بداره، خو سرا تکان بدا. خوره خوره بوگفته:

-     بوشو سالانا فقط تانی یاد باوری حایف چی تونداتوند بوشو آویرا بوست. آدم کی کی ناره پیللا به. پیللا بوسته پسی هیزازتا ناجه مرا پرا گیره شی خو کوچیکی سالان.

خو افشانا بوسته مویانا جه خو چومانه جولو کنار زنه. دسانا نه خو سره تان. سرا جورا گیفته آسه مانا فاندره. چوم پیله نزه بازام خو پئرا یاد آوره کی چاچه دیمه خو دسودیما بوشوسته پسی سرپاایسابویو نارنج دارا فاندریستی پیچپیچ کونان خاندان دوبو:

-         تی حال می حالای سیمای جانای...... تی سر می بالای سیمای جانای......

 3

 سیمایا گفتی کی:

 -          بلته جه آ سر تا اوسر ایقد واش دوبو. بلته فان رسه ایتا دوکان ناهابو.

 تازه صابخانه بو کی سیما ماری خانا بیهه پسی اویا آ سالانا کی دوارسته بو، زندگی گودی. خو ایسما اشرف بوگفته بو کی اونا اشی دوخانه ده. سیما هونه جا ایجازه فاگیفته بو کی خو ماری خانا بیده بی. گفتی کی جه لنگرود باموبو رشت. رشت کار گودی. اونه مرده پورسینا کار گودی. دوتا زای داشتی که مدرسه شو بید. خودش خانه تنها ایسابو یو اونه مرد کاره سر. زنای کاره جا مرخصی فاگیفته بو. قرار بوو کی کی بشه تهران خو مرده براره خانه. اشی سیمایا بوگفته بوو که لنگرود خو پئره خانه نیشته بو بازین جه لنگرود باموبو رشت خانه بیهه بو.

اشی مرخصی روزان بود کی سیما جه هفت کویو هفت دریا غوربت باموبو رشت.

اشی گفتی کی اوو وختان، پئره خانه یو کوچیکی سالان، اوشونه خانه ایتا پیله خانه بویو پیله صارایو باغو بولاغ. ایتا دوکانام اوشونه نزدیکی نهابو. گفتی:

-          می پئره همیشک جه ها دوکان مره چکچی هه ییم.

بازین ایتا پیچه خو دیمپرا دس بزه پسی بوگفت:

-          ده دوکانام دَوَسته بو. اونه درو دیفارا خاک بیگیفته، ایا اویا جه فو وسته گیله الابه دیفاره چگاله دخشارده واش دوبوسته بو. دوکانه بچسبه روخان دراز دراز واشاده بوبوسته اونه آب تا چکره یام فان رسه یی. روخانه کول گومارا بوسته گاگلف ایتا گوسکا جستن گودی. دوکانه لبا بیگفته، روخانا دوارسته فاره سه یی بلته ور. واشانا دمخته بلته یا وازا گودی. شوی اونه اوشن تر.  

 اشی خو سرا جیر تاوه دا پسی آرامه ایجور کی خوره گب بزنه بوگفته:

-          آدمه دیل ترکسی اویا به سابی. هانه واستی می مرده مرا باموم رشت.

 اشی سیماره حرف زئن دوبویو سیما فکرا شوبو. سیمایا یاد آیه کی خانه جا بیرون  نتانستی بشه! واستی خانه به سابی. هم خوشه واستی هم اونه ریفقانه واستی. سیما همیشک گفتی کاشکی هیچی نانستی بی هیکسا نشناختی بی هیکسه ناما نانستی بی. ایجور ناجه مرا آه کشه یی یو خوره خوره گفتی:

-          بازی وختان چی خوبه کی آدم هیچی نانستیبی. هیچی نانستن ادمه خیالا راحتا کونه هرچی ایسه خودشه. چی خاک بسر ببه چی گول بسر. خودشه خودشه بوگوده گونا.

 سیما هیچی نیگه. شه چاچه دیمی. ودره جا ایموشته آب خو دیمپرا زنه. سرپا ایسه. ایتا آه کشه یو جه خانه آیه بیرون. هر چی گرده ویشتر اونه دیل گیره. هیچی هوتو نوبو کی سالانه سال سیما یاد بمانسته بو. آخه سی سال رشتا نیده بو. سی سال خو شهر را خو خیاله مئن دیل بزه بو. بازین کی باموبو رشت، سی سل پسی رشت ده هو رشت نوبو. هر جیگا شویی هرجیگایا ده یی هون نوبو کی بوو. خوماری خاکه مئن غریبه بوو. اپا اوپا گوده جایام نوبو هاتو تا واخوبا به بوشوبو تازه آباد. آسره تازه آباد تا اوو سره تازه آبا قبران تته رج نهابید. هاتو خوره خو خیاله گرده گیجا مره شون دوبو یو قبرانه سر فاندریستی یو ایسمانا خاندی که ایدفایی  قبرانه مئن اونه ایسما بیده. سیمایا خوشکا زه. قبره دیمه بینیشت. قبره سر دس بکشه. واش پاشا بکنده. هاتو سیما چومه جا ارسو فو وستی. هیستا بو دس جه ارسویانا قبره سر بکشه یو ونگ زئن دوبو. سیما حاواس ننابو. ایتا دس بوخورده سیما شانه سر. خوره ننابو. سیمایا بوگفته:

-          چره اتو ارسو فوکونی؟ تو کیسی زای جان؟

 سیما خو سرا راستا گود. سیما چوم دکفته اونه ماره چوم. هون کی سیما اونه ره هاچین واهیل بو. هون کی اونه آخری نامه کیتابه لا ناهابو هیکس نانستی.

 نه باغ بمانسته بو نه دارو درخت. نه کوچان هوو کوچان بید نه محل ده اوو محل. همه چی ایجور دیگه بوبوسته بو. کوچیکانی کوچه بوشو سالانه مانستن اویرا بوسته بو. آدمه دیل شواله کشه یی وختی کوچیکی نشانانه ره چوم گردانه یی هیچی نیافتی.

پاک هاتویا مانستی کی سالانه سال دوارسته بویو هیکس اوسامان ناموبو نوشوبو نه سابو.

 

سیمای جانای/ عاشورپور 

آخ تی حال می حالای، سیمای‌ جانای

تی سر می بالای، سیمای جانای

های تی واستی من لاجان بوشوم لنگرود بوشوم، دیلمان بوشوم

هَاتو تا بامُوم به ایسپیلی تو بامویی می‌پالی

 بنازم آی دیل، بنازم آی دیل،

تی اَمونا

نتانم آی دئن، نتانم آی دئن،

ده تی شونا

های تو وا بمانی می پَالی به ایسپیلی، خیلی باز خیلی

 پامچال بیبیم آی سبزه سر یا بنفشه چشمه ور

 آخ بزن نی‌زن نایی، غم دارم ایمشب من

دَارم هرچی، ئی چی کم دارم ایمشب من دِرَاکوده یارجان گوش به زنگ هر دم دارم ایمشب من آخ می عزیز جانای، می جانانای، تی قوربانای بیا بوجور می دامانای، می سامانای، دتابانای به گوش اَیه نی‌زن یار اسبِ زنگ جان جینگه جینگه‌ش خوش‌تر از هر نی و چنگ جان

 من تی راشه قاقابوسته چوم برایه ایشمارم

 بسکی تی رافا خیالا شوم خیالا دخشارم

تسکه راشی یو هاچین رافا ایسان تا چوم دکف

 تی خیالا امرا دیل تورانه پاک حایرانا بوست

 واهیل چوم اونی چینم راشی تی رافا

 فاندرمه تسکه راشه چوم برایی ایشمارم

 ...... 

اولین داستان " سیما" با بخشهایی از همین متن در این نشانی هم منتشر شد:

https://tasianeha.blogspot.com/2016/10/blog-post_26.html

 

---

[1] عاشورپوره ترانه جا: سیمای جانای! 

ایتا هاساشعر!- گیل آوایی

هاتو کی جه وطن گی،

دیل میشین تورا به!

بی یا فاندِر!

ارسو،

چوما دَوارِه یو

ونگ،

وارشه سمفونی یا!

.

فارسی:

همچین که میگی وطن

دلم پریشون میشه

بیا نگاه کن

اشک

چشمامو پر می کنه و

گریه

سمفونی بارونو!

.

2012

  

ایتا گیلچاردانه! - گیل آوایی

 فادا نامه مره از رشت می مار / بیگیفت انگاره چوم گریه بوکود زار

فو وُسته نامه سر می چومه ارسُون/ هاچین ناما فوشوستم با می آ کار!

فارسی

مادرم از رشت برایم نامه فرستاده / چشمم زار گریستن را تدارک دیده است

اشک چشمانم روی نامه ریخت / طوری که انگار نامه را با این کارم شسته  ام!

ارسُون = اشکها 

تی رافا بلا می سر= منتظر تو عزیر دلم/ گیلداستان - گیل آوایی

تی رافا بلا می سر/ گیلداستان

گیل آوایی

دوشنبه ۱۸ بهمن ۱۳۸۹/ هلند

دروازا بیخود فاندرم. ده کی بمانسته کی اونه رافا به سم. هیکس. هر کی بو پیللا بوسته، داغا می دیل بنا، پر بزه بوشو. من بمانسته دارم می ایتا کوله باره خاطره. هاچین مرا رو آوردان درم. راشی یا واش دره تا چکره، انقد کی ایتا رادواره ناجا بداشته داره. می چومانه مانستن کی ده اینقد ارسو فوکوده پاک دیلمانه سیا ابرانا جه رو ببرد.

- هاچین را پایمه کی چی ببه!؟ هیچی! سالانه سال جه آ راشی آدم نیشه، نایه. منم با می بوکوده گوناه.

داره جور کشکرت هاتو رادوار باموبو بینیشته بو بوشوبو. پیره زناکه دانه هاچین خو دیلا خوشا کوده بو. ده هو هاچین دیلخوشی مرا دیل پرا دایی کی جه راه اینفر فارسه بایه اونه تسکوتنا خانه مئن.

خوره هاتو کیشخالا بدس بیگیفته صارا مئن سرپا ایسایو خو مرا گب زئن دره. صاراخاک کی ابپاشی بوبوسته پسی تومامه خانا خو عطره مرا دوارسته بوکیشخال بوخورده خیاله شا لیسکا خوردن جه اسره حایات تا او سر! حایاته پرچینه کش، کیشکایان الوغه دس خودشانا چاکوده بید ایتا موشته، کولوشکنه پره جیر قایما بوسته بید. خروس کلاکه دانه بینیشته بو داره کونده سر، هاتوکی خاستی خو بالا وازا کونه اویی سراده، الوغه ترسه جا، خو اویه جیگیفته یو واز بوکوده کونده جا بیجر، ده بودو، بوشو پیره زناکه دور و ور جا بوخورده.

پیره زناکه دانه تا کیشکایانا فاندرست کی کولوشکنه جیر جوخوفته بید، اسمانا فاندرست. بیده آلوغ چرخ زئن دره، هاسایه کی طیاره مانستن سرسام بیگیفته فوتورک بزنه کیشکایانه. خوکیشخاله ببرده خو سره جور، ایجور الوغا داده مرا فوراده کی کولوشکن پاک خاستی خو دومه مرا آغوز بشکنه.

خوروس کلای سه شوماره مرا بوشو دو واره داره کونده سر، مورغانه بی خوروس میدانه مئن پالوان بوبوسته. انجیر داره سر چیچی نن هاچین میتینگ دان دیبید. دوزه پیچا انجیر داره جیر ناجه مرا چیچی ننا فاندرستی.

پیره زنای کتلا پیله کان جیر فاکش فاکش باورده خو ور بینیشته اونه سر. هاتو کی کیشخالا ناهاندوبو خو پا جیر ،خوره خوره بوگفت:

- اگه ایسابید الان پیله مار بوبو بوم!

ایتا آه بکشه یو خو پیران پره مرا خو هیسته دیمه پاکوده. خو تازه حنا بوکوده مویانا ایتا دس بکشه یو شانه سر والای بدا، خیاله کی هاسایه مویانا فادا داره باده دس، غمزه مرا پیله آقا ره دیلبری کودان دره.

تبریزی دارا فاندرست. ها دیروز بو کی کشکرت جه را بامو بو اونه سر بینیشته بو. ایمرویام هوتو. کشکرت خیاله کی ایچی انا جوم جوم تاوه دابو کی بایه تبریزی داره لچه بینیشینه.

زناکه نازه رافا، کشکرت ایتا پیچه خو درازه دوما والای بدا یو بالا خوشینا وازا کوده بازین پر کشنه وخت ایجور بخانده کی خیاله چورتیکایا جه داره جور تاوه دد بیجیر!

پیله نارنج دارا فاندرست، ایتا آه بکشه. خو پسرا یاد باورده کی ده ساله بوبوسته بو اونه مرا نارنج دارا بکاشته بو. هونه مرا بکنده چالکایا خاکه جا پورا کوده بو. هر روز اینقد اب دایی که همیشک وا بوگفتی بی:

- آخه زای زیاد آب بدی بیچاره دیمیره یا!!! نفس نتانه بکشه واسی اونا امان بدی

دو تا نارنج دار باغه مئن قد بکشه هامه تانا هارای زه یی. هر دوتایا نام بنابو ایتا ایازه دار، ایتایام آییل دار.

ایاز، اولی زای بو کی همیشک گفتی خو پئرا بوشو داره. هی ذره اونا نمانستی ولی پیله آقا گفتی که چومانا به خو مار بوشو داره. اما پیره زناکه دانه همیشک پیله آقا ره خنده کودی که ایازه چوم کویه خودشه چوم کویه! اگه اوجور قشنگه چوم بداشتی بی بشکن زه یی.

دویومی زای دختر بو کی آییل نام بنابو ولی اونا دوخادیدی نازموژک. هاچین پئره نفس بو. هاتو کی پئر آمویی بلتا وانکوده پابرانده دو وستی پئره پیشواز. ایدافایام نوبوستی کی پئر دسخالی باموبی. هیچی یام اگه نیهه بی نازموژکه واستی ایچی باورده بی.

پیره زناکه دانه ایتا دیل نا صد دیل زاکانا دیل دوَسته بو. خو پسرا تا وختی کی آییل بدونیا بایه ایجور چاکوده بو کی پیله آقا همیشک گفتی آخرش تو می پسره چاکونی خانم اقا!

ایدفایام نوبوسته بو کی پیله آقا انا بگه، اونام خو شکمه نیگیره خنده جا هاچین غش نوکونه!

نارنج دارانا چوم دوجه یو ایتا آه کشه کی خیاله تومامه دونیایا خایه واسوجانه. پیره زناکه بوسوج واسوج پاک آدمه دیلا گورشا کودی. خوره هاتو غریبی خاندی یو و نارنج دارانا مرا گب زه یی. هالا همساده جه اوشونه پرچین بوکوده باغه طرف نوشوبید شهر، کی هر وخت پرچینه درزه جا همساده زنای اونا فاندرستی که نوکونه پیره زنای خولا بو داره. پیله اقایا گا گلف گفتی که واستی خیلی اونه هوایا بداره هاچین شواله کشه وختی هیشکی خانه نه سا.

بیچاره پیله اقایام ده پاک بوبوسته بو ایتا موشته. مثاله ایتا کوه، فوگوردسه بو. چوتو تانستی اون هاما تاب باوره. ولی خو زناکه خاطره واسی هیچی نوگفتی. کاسه گول، حمامه دلاک، وختی اونا روخانه لب بیده بو کی فنار فنار، ونگ زئن دوبو، بفامسته بو کی پیله اقا چی کشئن دره. هی کس ده نانستی اونه دیله مئن چی گوذره.

ایازا کی بیگیفتی بید، آییل خو نامزده خانه ایسابو. سه ما نوبوسته بو کی نامزد بوکوده بید. ایازه بیگیفته پسی، آییل دونبالام باموبید. ایازا هوشونه محله مئن دار بزه بید. گفتیدی قصاص هانه. بوکوش وا کوشته ببه. مگه به هاتو حاج آقایا فوتورکه اونا، منبر بیجیر نامو، مردومه قاقابو چومانه جولو بوکوشه بازین هیچی!؟

حاج اقایی یا گفتی کی اوشونه محله مئن فته رات بوکوده بو. خودا سرا کولا بنابو. بازین اینقلاب بوبوسته پسی، بوبوسته بو قاضی یه شرع. اینقد جیوانانا بوکوشته بو یا دربدر بوکوده بو کی ایاز خو ریفقانه مرا برنامه دیچه حاج آقا چانا دوستده ولی سپیدرو دوارسته سله کول اونا گیر تاوه داده. آییلا کی باموبید بیگیرید، بوگروخته بو. خو نامزده مرا بزه بو جنگل. ده اونه جا هی کس خبر ناشتی اینفر گفتی بوگرخته بوش خارج، اینفر گفتی بوشو عراق، اینفر گفتی کردستان اونا بیگیفتیدی.

هاتو هیشکی خبر ناشتی که آییل چی بوبوست بو.

همیشکام گفتی کاشکی ورنا به سابی اگه به سابی آییله جا تانستی اونا بو بکشه. بازین آه کشه یی خوره خوره گفتی:

- آییل آییل چی داغی بو بنایی می دیله سر!

ورنا ره اونه دیل ویشتر سوختی. گفتی کی او زاکام آییله مرا همه چه بنابو، بوگروخته بو.

خو پا مرا کیشخالا، های آ رو او رو کودی بازین ایتا لقد زه یی تاوه دایی اوشن تر. خاکه سر هاتو خو پایا فاکشه یی. ایتا خط کشه یی، سرا راستا کودی تبریزی دارا فاندیرستی ولی ده کشکرت بوشوبو.

هالا تا غوروب بمانسته بو. راشی یا پاستی. چی ره!؟ خودشام نانستی! هاتو ده عادت بوکوده بو راشه، های فاندره. پیله آقا کی خانه ایسایی، همیشک اونه بیتابی جا قاقا بوستی.

کتله سر خورا جابجا کونه. پیران پره مرا خورا باد زنه. های خو سرا گردانه یی راشی طرف تا دروازا فاندرستی یو دو واره هاتو گیجه مرغانه مانستن ایچی دونبال گردسی.

مردای بازاره جا کی ککجو و توربووکولی بیهه بو واپخته بو ایتا پیله دسماله مئن، فارسه حیاطه مئن زناکا دینه کی چوم اینتظاری جا بازام واهیلا بو داره. هاتو ایجور کی اونه صدا جه چا مئن بیرون بایه واورسه:

- آخه زن! ده کی رافا ایسایی!؟

پیره زناکه دانه ایجور نیگا کونه کی خیاله تومامه دونیا ایطرف، پیله اقا ایطرف!.

جیوانی وختانه مانتسن خو حنا بنا مویانا، دسه مرا جه خو چومانه جولو کنار زنه یو نازه مره گه:

-تی رافا بلا می سر تی رافا!

هان.

/////

برگردان فارسی: منتظرِ تو عزیز دلم / داستان گیلکی

بیهوده به دروازه نگاه می کنم!. دیگر چه کسی مانده که منتظرش بمانم!؟. هیچکس!. هرکسی بود، بزرگ شده، داغ به دلم گذاشته، پر کشیده، رفته است!.

من مانده ام با کوله بارِ خاطره ام. بیهوده در خود بهم می ریزم. راه را تا زانو علفهای هرز گرفته چنانکه حسرت یک رهگذر را داشته باشد. مانند چشمهای من که دیگر اینقدر اشک ریخته که ابرهای سیاه دیلمان را هم از رو برده است.

بیهوده چشمم به راه است که چه شود!؟ هیچ چیز! سالهای سال است که آدم از این راه نمی رود، نمی آید!. من هستم و گناهِ کردۀ خودم!.

بالای درخت، زاغی همینطور گذرا آمده بود، نشسته بود و رفته بود. بیچاره پیرزن بیخود دلش را خوش کرده بود[1]. دیگر با همان دلخوشیِ بیهوده، دل پر می داد که از راه یک نفر برسد به تنهایی خانه اش بیاید.

همینطور تنها، جارو به دست گرفته، میان حیاط سرپا ایستاده و با خودش دارد گپ می زند. خاک حیاط که پس از آب پاشی شدن، چنان شده بود که عطر آن تمام خانه را پر کرده بود و طوری جارو شده بود که انگار می شد روی آن از این سر تا آن سر، سُرید.

پای پرچین، جوجه ها از ترس شاهین( باز) خودشان را به شکل یک مُشت جمع شده در آورده بودند و زیر بال مرغ پنهان شده بودند. خروس هم روی کُندۀ درخت به محض اینکه می خواست آوازش را سر دهد، از ترس شاهین، قوقولی قوقویش را دریغ کرد و زیرِ کنده پرید. رفت دُور وُ برِ پیرزن ماند.

پیرزن هم تا جوجه ها را دید که زیر بال مرغ پنهان شده اند به آسمان نگاه کرد دید شاهین چرخ می زند و همین الان است که مانند هواپیمای غافلگیر کننده، به جوجه ها یورش بیاورد. جارو را بالای سرش برد. شاهین را از آنجا دور کرد، طوری که جوجه ها می خواستند با دُمشان گردو بشکنند.

خروس با سه شماره، دوباره رفت روی همان کُنده، در میدانِ بی خروسِ مرغان، پهلوان شد.

گنجشکها روی درخت انجیر، انگار که میتینگ بدهند، جمع شده بودند. گربه دزده، زیر درخت انجیر با حسرت به گنجشکها نگاه می کرد.

پیرزن چارپایۀ چوبی را از زیر پلکان، کشان کشان نزدیک خودش آورد و روی آن نشست. همینطور که جاور را زیر پایش می گذاشت با خودش گفت:

- اگر بودند الان من مادر بزرگ شده بودم!

آهی کشید و با لبۀ پیراهنش گونۀ خیسش را خشک کرد. دستی به موهای تازه حنا شده اش کشید و بر شانه اش تاب داد. انگار که همین الان است که موهایش را به دست باد داده و غمزه کنان برای آقابزرگ دلبری می کند.

به درخت صنوبر نگاه کرد. همین دیروز بود که زاغی از راه رسیده و روی آن نشسته بود. امروز هم همانطور. زاغی انگار که چیزی او را به تب و تاب انداخته بود که بیاید بالای درخت صنوبر بنشیند.

زاغی دُمش را برای اینکه زن نازش بدهد، تکان داد و بالهایش را باز کرد و سپس هنگام پرکشیدن و رفتن، طوری خواند که پنداری چورتکه ای را از بالای درخت پایین انداخته باشند.

به درخت بزرگ نارنج نگاهی کرد و آهی کشید. پسرش را بیاد آورد که ده سالش بود با او نارنج را کاشته بود. با او چاله کنده شده را از خاک پر کرده بود. پسرش هر روز اینقدر آب می داد که همیشه پیرزن باید به او می گفت:

- آخر بچه جان آب که زیاد بدهی بیچاره خفه می شود! نمی تواند نفس بکشد. باید به آن امان بدهی.

دو تا درخت نارنج در باغ قد کشیده بودند که به همه هوار می زدند. به هر دوتا هم اسم داده بود. یکی درختِ ایاز[2]، دیگری هم درختِ آییل[3].

ایاز اولین فرزندش بود که همیشه می گفت به پدرش رفته است. اصلاً به او نمی ماند. اما آقابزرگ می گفت که چشمانش را به مادرش رفته است. ولی پیرزن همیشه به حرف آقا بزرگ می خندید اینکه چشمِ ایاز کجا و چشم خودش کجا. اگر آنطور چشم قشنگ داشت از شادی بشکن می زد.

دومین فرزندش دختر بود که اسمش را آییل گذاشته بود. اما او را نازمُژَک صدا می کردند. نفسِ پدر بود. همچین که پدرش دروازۀ نرده ای خانه را باز نکرده، پابرهنه به پیشواز پدر می رفت. یک بار هم نشده بود که پدرش دستِ خالی به خانه می آمد. هیچ چیز هم اگر نخریده بود برای نازمژک چیری می آورد.

بیچاره پیرزن یک دل نه صد دل به بچه ها دل بسته بود. پسرش را تا وقتی که آییل به دنیا بیاید یک جور درست کرده بود که آقابزرگ همیشه می گفت:

- آخرش تو پسرم را می کنی خانمآقا!

یک بار هم نشده بود که آقابزرگ این را می گفت، او هم از خنده شکمش را نمی گرفت و از خنده ریسه نمی رفت!

به درختان نارنج چشم می دوزد و یک آهی می کشد که انگار تمام دنیا را می خواهد بسوزاند/ بخشکاند. سوز وُ سازِ پیرزن، دل آدم را به آتش می کشید. برای خودش همینطور آوازِ دلتنگانه می خواند و با درختان نارنج حرف می زد. هنوز همسایه شان از آن طرفِ باغِ پرچین شده شان، به شهر کوچ نکرده بودند که هر وقت زنِ همسایه از لای پرچین، پیرزن را می پایید که نکند پیرزن دیوانه شده باشد. آقابزرگ گاهگاه می گفت که باید خیلی مواظب پیرزن باشد و هوایش را داشته باشد چون هنگامی که هیچ کس در خانه نبود، پیرزن براستی داشت شعله می کشید و می سوخت.

بیچاره آقابزرگ هم دیگر خمیده و فرسوده شده بود. مانند کوهی در خود فرو ریخته، می نمود. چطور می توانست آن همه را تاب بیاورد. ولی بخاطر زنش هیچ نمی گفت. کاسگُل[4]، دلاکِ حمام، وقتی او را کنار رودخانه دیده بود که زار زار می گریست، فهمیده بود که آقابزرگ چه می کشید. دیگر هیچکس نمی دانست در دل آقابزرگ چه می گذشت.

ایاز را که گرفته بودند، آییل با نامزدش در خانه بود. سه ماه نشده بود که نامزد کرده بودند. پس از دستگیری ایاز، دنبال آییل هم آمده بودند. ایاز را در محلۀ خودشان دار زده بودند. می گفتند که قصاص همین است. کشنده باید کشته شود. مگر می شود همینطور به حاج آقا حمله کرد و او را از منبر پایین کشید و در برابر چشمان حیرت زدۀ مردم کشت بعد هیچی!؟

حاج آقایی را می گفتند که در محلۀ آنها بیداد کرده بود و سرِ خدا هم کلاه گذاشته بود. پس از انقلاب هم شده بود قاضیِ شرع. اینقدر جوانان را کشته بود یا در به در کرده بود که ایاز با رفیقانش برنامه چید و ترتیب حاج آقا را داده بود اما از سپیدرود رد شده و از بلندای آبگیر نگذشته بود که او را گیر انداخته بودند. دنبال آییل هم که آمده بودند بگیرند، او در رفته بود. با نامزدش به جنگل زده بود. دیگر از او هیچ خبری نداشتند. یک نفر می گفت فرار کرده به خارج رفته بود، یکی می گفت رفته عراق، یکی می گفت رفته کردستان او را گرفته بودند. همینطور هیچکس خبر نداشت آییل چه شده بود. همیشه هم می گفت کاشکی ورنا[5] مانده بود اگر مانده بود می توانست بجای آییل، او را بو بکشد. بعد آه می کشید و با خودش می گفت:

- آییل...آییل... چه داغی بود که بر دل من گذاشتی!

برای ورنا دلش بیشتر می سوخت. می گفت که آن بچه هم با آییل همه چیز را گذاشته بود و در رفته بود.

با پای خودش، جارو را هی این طرف آن طرف می کرد، بعد یک لگد می زد و آن را دور تر می انداخت. روی خاک همینطور با پایش خط می کشید. سرش را بلند می کرد به درخت صنوبر نگاهی می کرد. اما دیگر زاغی رفته بود.

هنوز تا غروب وقت مانده بود. چشمش به راهگذر خانه بود. برای چه!؟ خودش هم نمی دانست! همینطور عادت کرده بود هی به راهگذرِ خانه نگاه کند.

آقابزرگ وقتی که خانه هست، همیشه از بیتابیِ او حیرت می کند.

خودش را روی چارپایۀ چوبی جابجا می کند. با لبۀ دامنش بخود باد می زند. هی سرش را به طرف راهگذرِ خانه می گرداند و دوباره همینطور مانند مرغی سراسیمه شده، دنبال چیزی می گشت.

بیچاره مرد از بازار، شاهی و ترب و بچه ماهی، خریده بود و در یک دستمال بزرگ چیده به وسط حیاط رسیده بود که بیچاره زن را چشم انتظار می بیند سرگشته شده است. یک جور که صدایش از ته چاه بیاید می پرسد:

- آخر زن! دیگر منتظر که هستی!؟

پیرزن یک جور نگاه می کند که انگار تمام دنیا یک طرف، آقابزرگ یک طرف. مانند وقتهای جوانی موی حناشده اش را با دست از جلوی چشمش کنار می زند و با ناز می گوید:

- منتظرِ تو عزیز دلم ( بلامی سر=بلایت به سرِ من). منتظرِ تو!

همین!

.

[1] در گیلان زاغی نماد خبر یا خوش خبری یا هوای خوش است.

[2] ایاز=شب نم، ژاله.

[3] آییل یا آئیل یا آهیل، اسم پرنده ای باید باشد. در این داستان برای اسم دختر انتخاب کردم اما اسم پسرانه نیز است.

[4] کاسه گول(کاسِ گل) اسم مردانه است. مردِ چشم زاغِ گل، مانند گل آقا!

[5] ورنا= بُرنا، جوان، اسم پسرانه است.

  

آموندری تی مرا ایپچه او دلارا باور - گیل آوایی

 

آموندری تی مرا ایپچه او دلارا باور
ایتا پیچه ککجو ولگه سیر کوارا باور

آموندری کراصحرا دکف بزن کیشخال
بازین مره بتانستی او عطره خاکا باور

بوشو بیچین ایکشه تو چوچاقو خالی واش
زمین طیاره میان مئ کوچیکئ یادا باور

آموندری مره فورشانه جان باور پیغام
جه بادو شورم و دریا مئ خاطراتا باور

آموندری بوشو اول بگرد آمی باغا
بازین مره ایتا موشته ولش گومارا باور

آموندری تو واکون صوندوقه لیباسانا
تره میرم مره ایپچه او عطره نابا باور

آموندری تو باور هرچی از مئ گیلانه
ایموشته سرده پلایو مئ قالنهارا باور

اگه تانی تو بگرد شنبه بازار و بولوار
بازین جه موسیو مره ایپچه زهره مارا باور

گیل آوایی همیشک چوم برا ایسا قاقه
خراب ببه آ ولایت مره می خاکا باور

سپتامبر 2004هلند

فارسی:

داری می آیی برایم کمی از آن دَلار بیاور

یک کمی شاهی، برگِ سیر، تره بیاور

داری می آیی برو در حیاط خانه جارو بزن

سپس برایم  توانستی آن عطرِ خاک را بیاور

برو یک بغل چوچاق[1] پونه بچین

از میان زمین طیاره[2] یادِ کودکی ام را بیاور

داری می آیی برایم از ماسه ها پیام بیاور

از باد، شبنم و دریا خاطرات مرا بیاور

داری می آیی اول برو در باغ بگرد

سپس برایم یک مشت تمشک از بیشه بیاور

داری می آیی صندوق لباسها را باز کن

برایت می میرم برایم کمی آن عطر ناب را بیاور

داری می آیی تو هرچه از گیلان من است بیاور

یک لقمه پلوی سرد، غذای پیش از نهار را بیاور

اگر می توانی شنبه بازار و بولوار[3] را بگرد

سپس از موسیو برایم کمی از آن زهر مار[4] را بیاور

گیل آوایی همیشه چشم به راه است

خراب شود این ولایت برایم خاک مرا بیاور

---

[1] چوچاق نوعی سبزی معطر و  خورشتیِ صحرایی ست که بصورت خودروست.

[2] محوطه ای چمنزار در ورودی انزلی ست که به این نام خوانده می شد. در رشت هم چنین جایی به همین نام بود که مسابقات فوتباش برپا می شد و خود من هم از آن خاطره دارم. داستان کوتاهی با همین خاطره  نوشته ام.( اگه دنبازید شمه را فوقوسیم)

[3] شنبه بازار و بولوار دو جای معروف شهر انزلی اند. گیلکی نیست که از این دو جا خاطره نداشته باشد!

[4] زهرمار کلمه رمزی برای عرق بود که از یاور همیشۀ ما در سالهای سیاه جمهوری اسلامی، بوده اند. درود بر همه ارمنیهای ما که خیلی از آنها آموخته ایم.

گیلغزل: تا فوچینم چوم کرا رشته خیابانم مره - گیل آوایی

 

تا فوچینم چوم کرا رشته خیابانم مره

چاربرارانا دیپیچم پاک خمیرانم مره

جه خومیران دوارم پاک شم مره پورده عراق

ارشاکا[1] یاد بارده گردم لاب دوکانانم مره

فردوسی کوچا گیرم شمه هاتو روبارکنار

زاکی یادا ایشمارم استلخ روبارتانم مره

شاآموکوچه یو جیرباغ شم مره دانشسرا!

تا نزمه چوم پیله پاک ساغلسازانم[2] مره

آسِداباسا نیده بو شم هاتو تا خاریمام

جه  خاریمام میسگرانه راسته لاتانم مره

بززانو زرگرانه راسته تا چینی فوروشانه چراغ!!!

پاک آویرانه مانستن پیله میدانم مره

پیله میدانو خیابان پهلوی، چللا خانه

یافمه می زاکه  شم آفخرا لاکانم مره!

لاکانی را گردمه شم رازی تا چومارسرا

واخوبا بم بیستون پاک سبزه میدانم مره

گردمه پاک گیجه مرغانا مانم واهیلو قاق

شهرداری سعدی خیابان زیرکوچه جانم مره

دیل زنم می رشتا پاک بم دیل بوبوسته کوچی زای

تا دپرکم چوم هاچین هیست زاره زارانم مره!

گیل آوایی تو هاچین تی رشته امرا بی آویر

چو زنم هانده خیالا دربو داغانم مره!!!!

.

---

[1] آرشاک، پورده عراقه عرق فوروشی بوو!!!

[2] ساغلسازان = ساغریسازان

نوروزانۀ چندسال پیش!دو گیلچاردانۀ دیگر! - گیل آوایی

بامو نوروزو من هانده آویرم / بازام واستی غریبِه سر ویگیرم

ببم هانده منو می بوطری ودکا / چومه ارسو، بگم، واگم، دیمیرم

فارسی

نوروز رسیده است و من باز هم گمشده ام/ باز هم غریبی را باید سر بگیرم

باز باشم با بطریِ ودکایم! / با چشم اشک آلود بگومگو کنم غرق شوم

 2

هاتو قاقیم، منو هفسینه نوروز / او روزا من دارم، هفسینام آ روز

هاچین شانته بوبود می داره ولگان / بهارا دد هاوار : نوروزه ایمروز

فارسی

همینطور حیران زده هستیم من و هفت سین نوروزم / آن روز را من دارم، این روز را هفت سینم

انگار که دلقک شده اند برگهایِ درختم / به بهار هوار می زنند، نوروز است امروز

  ...................

3

فادا نامه مره از رشت می مار / بیگیفت انگاره چوم گریه بوکود زار

فو وسته نامه سر می چومه ارسُون / هاچین ناما فوشوستم با می آ کار

فارسی

مادرم از رشت برایم نامه فرستاد / چشمم تدارکِ گریستن دید، زار گریست

اشکهای چشمم روی نامه ریخت / نامه را با این کار شسته و خیسِ خیس کردم!

4

مرا گِه خوش بحاله تو کی دوری / جیویشتی، دوری یو چومانه نوری

مره قاقم جه می هرشب کودن داد / چی گورشم من جه دوری دوری دوری

فارسی

به من می گوید خوش به حالت که دوری / از خطر جَستی، دور هستی و نورِ چشم هستی( خیلی عزیزی!)

تنهایی داد زدن هرشب، حیران زده ام  از کارم / چه داغدارم  از دوری دوری دوری

18مارس2012

 

گیلچاردانان! – گیل آوایی

12

زمین پا جیری، بالِه آسمان نا / کرا جنگل خوسانِه دیلمان نا

نیگیر بانه نوا بوستن هاچین لام / کی دوشمن کوشتنِه تیروکمان نا

فارسی: زیر پا زمین، برای بال آسمان هست / برای جنگلی ها دیلمان هست

بهانه نگیر بیهوده فلج نباش / برای کشتنِ دشمن تیرو کمان هست

2013

11

چره غورصه!؟، ویریز!، دوشمن نیهه شه! / چوما فونچین!، بیدین ارسو فی وه شه!

جوخوفتن، آیو ناله، خانه بی صاب! / نایی میدان، تی دوشمن کی نیشه، شه!؟

فارسی: غصه چرا!؟ برخیز، دشمن می گذارد و می رود/بازکن چشمانت را، ببین اشک می ریزد و می رود

پنهان شدن، آه و ناله، خانۀ بی صاحب!/ میدان نیایی!، دشمنت نمی رود!، می رود!؟

10

خیالا چو زنم شب، چوم نیشه خاب! / تیته نا فاندرم، می دیل به بی تاب!

هاتو کورم کلاچم ونگ زنم داد، / خیاله شب گیره می ارسویا قاب!

فارسی: شب خیالم را تحریک می کنم چشمم خواب نمی رود/ ستاره ها می نگرم دلم بیتاب می شود

هیمنطور چشم بسته مثل تیر در تاریکی داد می زنم/ انگار که شب اشکهای مرا قاب می گیرد

25فوریه 2013

9

بیدِم ویشتا می خاکه مئن دره پور / بوجور نیشته ایتا حاکیم هاچین کور

بوگفتم آخودا آبچا بُو تی کار / تونام هی وخت نیبی ویشتا مرا جور!

8

بیگیفته دیلا هانده غم زنه فو، / سیابرا دوارست چومه ارسو!،

اوروش وارا درم "هیلوی هیلوی"، / "گوسن دوخونه" دیل، چومِه ننا سو!

2015

7

 بزه شه بج، بیجار، سمفونی یه کار / گولازه سبزا بوستن گیله ایلجار

روخانه، پور کنی، پیشکاولو گاب / بهاره فصله کاره، فصله دیلدار

فارسی: برنج را شبنم زده، سمفونی کار است/ افتخارِ سبز شدن، راه افتادن گروه کشت و کار گیلک

رودخانه پاک کردن، صاف کردن شالیزار، گاو/بهار است فصل کار است فصل دلدار است

6

بزه شورم، آویر موردابه کومه / گاجامه کرجی یو دس پارو دومه

دپرکسه کرا شهری جه خو خاب / نوخوفوت مالا هاچین هیست مثله تومه

فارسی: مه گرفته، کلبه در مرداب گم است/ اتاقکِ در قایق وُ دستۀ پارو در دست

شهری از خواب خودش بیدار شده/ماهیگیر نخوابیده خیس شده مثلِ نشاء برنج می ماند

5

دپرکسته زمین، دارا زنه چو / زمستانا گه وسته بوشو بوشو

چیچینی، گوسکا، لانتی، آب لاکو، راب / کرا سرده هاوایا دده سوسو

فارسی:  زمین بیدار شده درختان را تحریک می کند/به زمستان می گوید بس است برو برو

گنجشک، بچه غورباغه، مار، لاکپشت، حلزون/ به هوای سرد حسرت می دهند

4

تی دوسکول زئنو می کفتن، ویریشتن / تی فو زئنو می گورشا بونو بیشتن

هاتو کفتن، ویریشتن، قاقا بون، قاق / جه تی کاران چوتو واستی جیویشتن!

فارسی واگردانن شیمی پا!!

3

فتاشته داره جا جنگل بوکود داد / بوارست آسه مان روخانه فریاد

جه تُورو دازه دومه، دار بوبو قاق / چره همنجس کونه همجنسه بیداد

فارسی: از تراشیده شدن درخت، جنگل فریاد کرد/ آسمان بارید، رودخانه فریاد کرد

از دستۀ داس و تبر، درخت حیرت زده شد / چرا همجنس به همجنس بیداد می کند

21 فوریه 2013

2

واورسم حافظا آخوند چی بُونه!؟ / بوگفت آ " بی شرف" ده پور نومونه!

واورسم کی چی بُونه غوربته کار! / بوگفت غوربت جوخوفتام خُونه شونه!

فارسی: از حافظ پرسیدم آخوند چه می شود!؟/گفت این " بی شرف " دیگر زیاد نمی ماند!

پرسیدم که کارِ غربت چه می شود!؟/ گفت پنهان شده در غربت هم به خانه می رود!

1

واروسم حافظا غوربت دواره؟ / بوگفت آدم کولی، غوربت خکاره!

هاچین گورشا به آدم دور جه خو خاک!،/غریبی چوم واسی ارسو بواره!

فارسی: از حافظ پرسیدم غربت می گذرد؟/گفت آدم ماهیست غربت تاوه!

تماماً داغ می شود آدم دور از خاکش/از غربت چشم باید اشک ببارد!

....2019/ این گیلچاردانه ها را هم در بایگانی دیدم اینجا با شما قسمت کرده ام هر چه هست

.......

0

سی یا سالانه پاک یاران آویرد  /  کرا داران جه داغان سربیجیرد

هاچین ماتم بیگیفت جه تسکه دیل خاک / آکِه ببه کی آیان ول بیگیرد!

فارسی:سالهای سیاه است انگار یاران گم هستند/ درختان از داغها سر افکنده اند

چه ماتم گرفته از دلِ تنگ خاک / هنگام آن می رسد که آه ها شعله بکشند!

7 مه 2015