بوگفتم می مرا تا صبح بنالست
آویرابو،
جه چوم ارسو بوارست!
بیگیفته
دیل جه شب، تاریکا بوست ماه!
شبانا تسکا
گیفت، دونیا بکالست!
هاچین
واهیلا بوسته بَکَشِم آه
جغیرز شب
می غورصا کی بدانست!؟
مره گفتیم
مره بوستیم هاچین قاق
می دادا
ایشتاوستن شب نتانست!
هاچین
ساکیتا بوسته مردومان خاب
می بیداری
کرا تا صوب بمانست!
بَزِم خالی پی
یالا کش می بپپا
بخاندنم
دیلمانی دیل بنالست
آ دونیا
مئن جوخفته زخم تیشینه
جوخوفته
زخمانا هیکس ندانست
گیل آوایی
نیشه هرماله شب خاب
چره غوربت
آخه آنقد بیارست!
فارسی:
تا صبح
نالیدم با خودم گفتم
گم شده،
اشک از چشمم بارید
دل از شب
گرفت، تاریک شد ماه
شبانه
تنهایی گرفت، دنیا بهم ریخت
درست
سرگشته شده آه کشیدم
بجز شب غصه
هایم را چه کسی دانست!؟
با خودم می
گفتم می شنیدم حیران شده
دادِ مرا
شب نمی توانست بشنود!
تماماً
ساکت شده، مردم در خواب
بیداریم تا
صبح دوام آورد
پیالۀ خالی
را بغل کرده، خودم را پاییدم
دیلمانی
خواندم دل نالید
در این دنیا زخمِ نهفته مالِ خودت است
در این دنیا زخمِ نهفته مالِ خودت است
زخمهای
نهفته را هیچکس ندانست
گیل آوایی
بندرت شب خواب می رود
چرا غربت
آخر این همه توانست دوام بیاورد!
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر