گیلداستان "ناصرآقایی" - با ترجمه فارسی و ویدئو - گیل آوایی

چاربرارانا دیپپیچسته بوم بشم شهرداری. بیدم نِسانه پوشته جا اینفر کی هاچین واکف بداشتی بی، واز بوکوده بامو بیجر ایجور مرداکا دخشارده کی مرا هاچین خوشکا زه. نانم چی بوبوسته بوو. مرداکه یام ایتا موشت بزه اونه گیجگایا کی اونام بکفت، ده وین-ریشت. پاسبانه دانه جه دوره شر بودو وسته بامو اوشانا فاره سه. تا بایم ایچی بگم، پاسبان بوگفت:

- تی رایا بوشو! تو ده چی خایی!؟

بوگفتم:

- آخه من کی..............

ونناشته می حرفا بزنم. بوشو اویتا کی واکف داشتی بیگیره.

من می سرا تکان بدامه یو مره ننا، می رایا بیگیفتم بشم خیابان. مره مره بوگفتم:

- خاب! به من چی!؟

خیابان پهلوه هاتو شون دوبوم. گاگلف ده ییم کی  آدمان آمون دیبید، شوندیبید. مره شیب زئن دوبوم. پیاده رو کاشی یانا ایتا ایتا دمخته  ایشماردان دوبوم. بانکه ملیه اکه دوارسته بوم، می حاواس ننابو. ایدفا واخوبا بوستم کی حاجی آباد سه رایه نیده بو، آذربانی فان رسه، می سرا راستا کودم بیدم می ریفق ناصر، دیفاره کش، سرپا ایسایو ایتا پا دیفارا سکت بزه، ایتا موشته سبیجکا اونه دس، اینه فره مرا گب زئن دوبو. بوشوم ایتا داره پوشت جوخوفتم دوخادم:

-         ابرااااااااااااا.......... ناصر آقاااااااااااااااااااا

بیدم ارا اورایا فاندیره. بازین دوو واره هوتو قاقا بوسته خو خیالا پاک واختان دوبو.

بازام دارپوشته جا داد بزم:

-         ابرا ناصر آقااااااااااااااا خیلی آقایییییییییییییییییییییییییی

می ریفق خو سرا راستا کوده، ایتا سسه خنده بوکوده پسی دوو واره مرا نیده. بازین هوتو دیفارکش ایسابو، گاگلف دوزه پیچا مانستن ارا اورایا فاندرست. تا اونه سر جه می طرف واگردست، دوخادم

-         ابرا ناصر آقااااااااااااااا خیلی آقایییییییییییییییییییییییییی

بیدم می ریفق ناصر هاچین واکف داشتنه، نا بنا نه اوساده بوگفته:

-         دانم آبرااااااااااااااااااااا....... باور.......

نفامستم چی بوگفته. باور نانم چی!؟ هالا من هیچی نوگفته، بیدم، کاساقا قاوه چی پیله پسر، جه گاندی پیراندوزی جولو بوگفته:

اِه. ناصرآقا توو تربیت ناری مگه!!!! خاب ترا خالی بوگفت......

ایتا تاکسی راننده کی تازه زباله خابه جا بامو پسی، داره سایه جیر خاستی تاکسی پوشت بینیشینه، کاساقا قاوه چی پسرا بوگفته:

-         اه......توو مگه شهره کلانتری پسسسسسسسسر.............به توو چی!!!!

بازار مجه دانه کی نانم کی بو، خو زیبیلا بنا بیجیر، دیمپرا دسمال بکشه پسی ایچی بوگفته، هالا اونه حرف تومانا نوبوسته ساندویچی جا خاشه بیرون بامو پاره دمپایه فاکش فاکش بودو بودو فاره سه بازارمجا، نانم اونا چی گفتان دوبو. هاتو جیما بوستان دیبید. ایدفایی بیدیم آذربانی جا سیفیده پیشبند دوسته اینفر بامو ناصرا بوگفته:

آقا.... ناصر آقا.... تا شر بپا نوبوسته ایتا پیچه بوشو جه آیا دورا بوو! ایمرو همه تان پاک واکف داریدی.

ناصر بوگفته آخه من کی.....

یارو گفتی هالا بوشو تا....

من فاره سم ناصرا، بوگفتم:

- ناصر جان وا بدن! داوا چیسه آخه! مگه واکف داری توووو

بیدم ناصر مرا هاچین ده قاقا بوسته نانستی بی چی بوکونه، بوگفته:

- اخه من کی....

من ده هاچین قاقا بوسته ، ناصرا بیگیفتم. های بوگفتم ناصر جان!!! خوبیت ناره آبرا!!! خوبیت ناره،اون فاکش من فاکش! جه خاب دپرکستم!

هان!

ترجمه فارسی: داستان گیلکی " آقا ناصری"

چاربرادران( یکی از محله های رشت) پیچیدم به شهرداری( در رشت منظور از شهرداری، مرکز شهر رشت است) بروم. دیدم یک نفر که گویی دنبال گیر دادن باشد، از پشت نیسان بیرون پرید و پایین آمد چنان سیلی ای به صورت مرد زد که از کارش خشکم زد. نمی دانم چه شده بود. مرد هم یک مشت به شقیقۀ آن که دنبال گیر دادن بود زد و او هم افتاد و دیگر بلند نشد. پاسبان هم از دور دوید می خواست به آنها برسد. تا بیایم چیزی بگویم پاسبان گفت:

 راهت را بگیر برو. تو دیگه چی می خوای؟

گفتم:

-         آخه من که....

نگذاشت حرفم  را بزنم. رفت تا او را که دنبال گیر دادن بود، بگیرد.

من سرم را تکان دادم و بروی خودم نیاورده راهم را گرفتم به خیابان بروم( خیابان رفتن به گشتن و قدم زدن در مرکز شهر رشت را می گویند). با خودم گفتم:

-         خوب به من چه!؟

در خیابان پهلوی داشتم می رفتم. گاه گاهی می دیدم که آدمها می آمدند، می رفتند. برای خودم سوت می زدم و کاشیهای پیاده رو را زیر پا گذاشته، می شمردم. چه وقت بود که بانکِ ملی را پشت سر گذاشته بودم، حواسم نبود ناگهان بخودم آمدم که سه راهیِ حاجی آباد را ندیده، نرسیده با آذربانی سرم را بلند کردم دیدم رفیقم ناصر کنار دیوار سرپا ایستاده یک پا به دیوار تکیه داده، یک مشت تخم آفتابگردان در دستش، با یک نفر داشت حرف می زد. رفتم پشت یک درخت پنهان شدم. صدا زدم:

-         داداششششششش آقا ناصر!

دیدم این طرف آن طرف را نگاه می کند. بعد دو باره همانطور حیران شده خیالش را می کاوید. باز هم از پشت درخت داد زدم:

-         داداش آقا ناصر! خیلی آقایی!

دیدم رفیقم ناصر درست مثل کسی که دنبال گیر دادن باشد، نه گذاشت نه برداشت گفت:

-         می  دونم داداش........باور.............

نفهمیدم چه گفت. باور  نمی دانم چه؟ هنوز هیچ چیز نگفته دیدم پسرِ کاس آقا قهوه چی از جلوی پیراهن دوزیِ گاندی گفت:

-         اه... آقا ناصر تو تربیت نداری مگه! خوب فقط به تو گفت.....

یک راننده تاکسی، که از خواب نیمروز برگشته بود  و می خواست پشت تاکسی اش که در سایه بود بنشیند، به پسرِ کاساقا قهوه چی گفت:

-         اه.... تو مگه کلانترِ شهری پسر! به تو چه!

دستفروشِ دوره گرد که نمی دانم چه کسی بود، پس از این که زنبیلش را پایین گذاشت، و با ستمال لب و لوچه اش را پاک کرد، چیزی گفت ولی هنوز حرفش تمام نشده از ساندوچی " خاشه" (= آدم لاغر و استخوانی!) بیرون آمده با دمپایی کشان کشان دوید و خودش را  به دستفروش دوره گرد رسانده نمی دانم به او چه می گفت. همینطور جمع شده بودند. ناگهان دیدم از آذربانی( =قنادی معروفی در رشت) یک نفر پیشبندِ سفید پوشیده آمد به ناصر گفت:

-         آقا...ناصر آقا...تا شر به پا نشده کمی از اینجا برو از اینجا دور شو. امروز همه دنبال گیر دادن هستند.

ناصر گفت:

-         اخه من که....

یارو می گفت:

-         حالا تو برو تا.....

که من به ناصر رسیدم گفتم:

-         ناصر جان! وِل کن! دعوا چیه آخه! مگه تو دنبال گیردادنی!

دیدم ناصر شگفتزده به من نگاه کرده و نمی دانست چه بکند و گفت:

-         آخه من که...

من دیگر حیران مانده، ناصر را گرفته، هی گفتم:

-         ناصر جان!!! خوب نیست داداش! خوب نیست!

اون بکش من بکش از خواب پریدم!

همین!