پیله ماره ملاقات زندان اوین/ (رفتنِ مادرِ بزرگ به زندان اوین برای ملاقات)
داستان گیلکی با ترجمه فارسی
گیل آوایی
پیله ماره چکره هاچین پرکسی. دیمپرا شه بزه بو. دسمالا
های خوسر جابجا کودی. مو انه شین رو بامو های جه روسری زه یی بیرون. مردوم جیما
بوسته بید. هر کی ایجور واهیلا بوسته ایچی رافا ایسابو. مینی بوس پورا بوسته بو
مولاقاته نا ببرده بو. هوا گرما بوسته بو. خو خوشکه لبا ایپچه زبانه مرا هیستا
کوده. ایچکه آبه ناجا داشتی.
شب تا صوب راه بو. اوتوبوسه مرا بامو بو. اینقدام
موسافر ایسابو کی هیتا گاراژ خالی جا ناشتی. لوان تور، گیلان تور، عدل همه تا پورا
بوسته بیچاره کاس آقا هرچی پارتی بازی بوکوده ایتا جا گیر ناورده. نیصفه شب باموبو
فرهنگ هرتا اوتوبوس جه را آمویی دس تکان دایی داد زه یی: تهراااااااااااااااااان
شاید جا بداره ولی شاگرده دانه شیشا بیجیر ناوردی لااقل بگه پوره
تا اینکی ایتا اردبیل رو فارسه یو اولی نفرا کی
سوارا کوده هان بو. اوتوبوسه مئنام کی ده تا تی دیل بخایه ناهابو جه مورغو خوروس
بیگیر تا بوز و گوسفند هرکه ده یی خو کسه کاره ره ایچی جه دیهات بردان دوبو خیاله
کی تهرانه مئن قاطی ساله.
شاگرد دسه مرا اونا بوگوفته بو کی بشه اوتوبوسه
آخر ایتا جا بیافه بینیشینه. اونام هاتو بکف ویریز انا بزن اونا بزن بوشو اوتبوسه
آخر هویا کی ماتوره صدا پاک آدما سر بردی، ایتا تخته سر کی درازه صندله مانستی
بینیشته.
صوب هالا آفتاب باقایده بیرون ناموبو کی فاره سه
بو ترمینال. ملخه مانستین هرکی ایطرف شویی. مردوما خیاله کی رو باورده بید. بازیانام
پاک قاطی سالانه مانستن زالاش باورده ایچی خو دس بیگیفته لاب آلوغ بیگیفته چیلیک
زئن دوبو. اینفر ایتا تیکه بربری، اینفر نانه قندی، اینفر سنگکی نانا موشته بوگوده
ایجور چارجولی خوردان دوبو کی آدما خوشکا زه یی بیچاره جه کو ولایت بامو داره کی
اتو نیده بیده بو نانا فوتورکسه داره
تا اینکی فارسه ده سه رایی نمایشگاه. مینی بوس به
سا. راننده بیده کی تکان نوخوره. بفامسته کی نانه فاره سه داره. رو بکوده به پیله
مار و بوگفته:
– مادر جون اینجا واس پیاده
بشی بری خیابون سمت راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که
همه اونجا هستند از اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟
– نه زای جان. پئرشیبی هیچی
نمی خوام جغیر از بچه هایم
چادر پادرا جیماکوده فچم فچم جه صندلی جولو بامو
دره کنار و بازین جه مینی بوس پیادا بوسته. مینی بوس تا انکی زناکه بشه خیابانه
کناری به سا. بازین را دکفت
خیابانه سربالایه بیگیفته بامو تا بیده اونه دسته
چپ شولوغه. بوشو هوشونه مئن. بیده ای داده بیداد خیاله کی تومامه ماران جیما بوسته
داریدی هویا. هرکی ایتا دیگه دادفارس. آی تا اویتا آب فاده اویتا آی تا یا نان
فاده ایتا اویتایا دیلداری ده ایتا آسمانو زیمین فوش ده. ایتا را به را اعتراض
کونه چره می زاکانا بیگیفتیدی ایتا هاتو وارشه مانستن ارسو فوکونه یو هاما نیفرین
کونه هاتو بیک روند دادو فریاد و ایجگیره یو چوم برایی همه تانا آتش بیگیفته ول
کشئن دیبید
مینی بوس های پورا کودی شویی واگردسی دو واره پورا
کودی شویی تا گول گوله زباله ها کار درازه داشتی. هامه بوشوبید هیشکی ده نمانسته
بو جغیراز ها پیله مار. پیله ماره چوم بیرون باموبو اینقد که رایا فاندرسته بو
مینی بوسا بیشمارده بو تا اکه خودشه نوبه به.
هاتو واهیلا بوسته ایتا جیوانا کی سربازی لیباس
دوکوده بو فاندرستی. ایدفایی هو جیوانه دانه بامو جولو واورسه:
– چیکاری داری؟
– یانی چی چیکار داری
– واسه چی اینجایی
– ا…اینهمه از صوبه سر تا
هسا اینجا چوم برای ماندم حالا واورسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن چیکار
داشتند خاب منام همون کار را دارم
– اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟
– خاب منام برای مولاقات
اینجا هستم
– مولاقات کی؟
– مولاقاته بچه هایم!
– اسمت که توی ملاقاتها نبود.
– اسمه مرا از کجا می دانی
که می گی نبود؟
– اگه بود مثه بقیه تا حالا
رفته بودی ملاقات
– یانی چی نیست!
– خوب نیست دیگه!
– ا از همینجا به من خبر
دادند که بچه های من اینجا هستند!
– کی خبر داد؟
– من چی می دانم مگه سگ خو
صاب را میشناسه اینجا هرکی یک چیزی میگه کسیام نیاره چیزی بگه!؟
– حالا اسمت چیه؟
– پیله مار! همه مرا
میشناسند. همه ی اهله محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. می آزار به پوتارام
تا حالا نرسیده می زاکانام هاتو. هاچین هاچین دکفته دارید مردوم جان می زاکانا
بیخود گرفتید آوردید اینجا شیش مایه که هاچین قرار ندارم همه جا رفتم سراخر به من
گفتید که اینجا هستم هسایام آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.
– اینجا نیست چه هست من
اینهمه راه را هاچین نیامدم! کوجا برم من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به
این راحتی هست ادرازی راه را بیام بازین هیچی! دسه خالی کوجا برم من بچه هایم را
می خاهم
یارو ایتا پیچه اپا اوپا بوکوده بوشو تلفنه طرف
ایتا چادره مئن کی ایتا میزو تلفن اونه مئن نهابو زنگ بزه. چن دقه نوبوسته کی بامو.
ایجور کی اونا جوتیکی واکفته بی پیله مارا بوگفت:
– اسمش نیست. تو اینجا نباید
می اومدی. باید می رفتی…
پیله ماره چکره شورو بوکوده به پرکسن. رنگه رو انه
شین هاچین بوبوسته دیفاره گیل. خو چادره پره مرا خو پیشانه پاکوده خوشکا زه یارویا
فاندرسته. هاتو کی بیشتاوسته وا بیشی پزشکی قانونی پیله مار غش بوکود دراز دراز
بکفته سنگانه سر ده نفامسته چی بوبو.
هان.
برگردانِ فارسی:
رفتنِ مادرِ بزرگ به زندان اوین برای ملاقات
فرزندش
زانوهای مادر می لرزید. عرق سردی بر گونه هایش
نشسته بود. روسریش را روی سر جابجا کرد. موهایش پریشان شده از روسری بیرون زد. مردم
جمع شده بودند. هرکسی یک جور حیرت زده منتظر چیزی ایستاده بود. مینی بوس پر شده
بود و ملاقاتی ها را برده بود. هوا گرم شده بود. لبهای خوشکش را کمی با زبانش خیس
کرده، حسرت یک چکه آب را داشت.
شب تا صبح در راه بود. با اتوبوس آمده بود. ایقدر
هم مسافر بود که هیچ گاراژی جای خالی نداشت. لوان تور، گیلان تور، عدل؛ همه پر شده
بودند. کاس آقای بیچاره هر چه پارتی بازی کرده بود، جایی برای او گیر نیاورده بود.
نیمه شب به فرهنگ[۱]آمد و هر اتوبوسی که از راه می رسید، دست تکان می داد و داد می زد:
تهرااااااااااااان. تا شاید جا می داشت اما شاگرد
اتوبوس حتی شیشۀ درِ اتوبوس را پایین نمی کشید حداقل بگوید پُر است.
تا اینکه یک اتوبوسِ اردبیل به تهران، از راه رسید
و اولین نفری را که سوار کرد، همان بود. میان اتوبوس هم تا دلت می خواست همه چیز
بود از مرغ و خروس بگیر تا بز و گوسفند. هر که را می دیدی داشت برای کس و کارش
چیزی از دهات می برد انگار که در تهران قحطی شده بود.
شاگرد با اشارۀ دست به او گفته بود که برود آخر
اتوبوس جایی پیدا کند و بنشیند. او هم همینطور افتان و خیزان به این تنه بزن، به
آن تنه بزن، رفت آخر اتوبوس همانجا که صدای موتور اتوبوس سرِ آدم را می برد روی
تخته ای چوبی که به صندلی می ماند، نشست.
صبح هنوز خورشید به اندازه کافی بالا نیامده بود
که به ترمینال رسید. مانند ملخ، هر کس به طرفی می رفت. مردم انگار بهم ریخته شده
بودند. بعد هم مانند سالهای قحطی زدۀ گرسنگی، هر کس چیزی دستش گرفته آن را چنان به
دهن می برد که برای بلعیدنش صغ می زد. یک نفر تکه نان بربری، یک نفر نان قندی، یک
نفر نان سنگک لقمه کرده بود یک جور با دهان پر می جوید که آدم خشکش می زد که
بیچاره از کدام ولایت آمده بود که اینطور ندید بدید به نان یورش برده بود.
روسری را کمی تا جلوی پیشانی کشید. چادرش را جابجا
کرد. تا این که از میان مردم خودش را به خیابان رساند. همینطور با ترس و لرز از
خیابان گذشت و به آن طرف خیابان رفت. همانجا که پیکان و مینی بوس و تاکسی برای
قاپیدن مسافران داشتند مسابقه می دادند.
از راننده ای که داشت داد می زد تجریش پرسید بچه
جان، من باید به اوین بروم. کدام ماشین را باید سوار شوم. راننده هم کمی به او
نگاه کرد سپس در را باز کرد گفت:
برو بالا همین صندلی بغل دست راننده بنشین مادر
راننده، زیربغل او را گرفت تا از مینی بوس بالا
برود. وقتی دید که روی صندلی نشست، دوباره داد زد تجریش تجریش…. تا اینکه مینی بوس
پر شده پر نشده، آمد بالا پشت فرمان نشست و رو کرد به یک مسافر که کنار در
نشسته بود، گفت در را ببندد.
راه افتاد. خیابانِ شهرآرا را گرفت پیچید بزرگراه
ونک و رفت. مادرِ بزرگ، چادرش را جمع کرد و زانویش را کمی مالید. همینطور
پریشان بود و به راه نگاه می کرد. راننده پرسید:
– مادر اوین واسه چی میری؟
– میرم مولاقات
– ملاقاته کی مادر؟
– مولاقاته بچه هایم
– مگه چندتا بچه ات اونجان
– پسرم با عروسم
– هر دوتا اوین هستند
– بله آقا
– از کجا میای
– پیربازار
– پیربازار!؟
– بله
– پیربازار کجاست؟
– پیربازار را نمی دانی
کجاست؟
– نه مادر تا حالا نشنیدم
– رشت را که می دانی؟
– بله رشتُ که میدونم
– خوب پیربازار هم آن طرفترِ
رشت هست دیگه
– آها…. پس نزدیکای رشته. از
اونجا میای؟
– بله
– حالا میدونم مادر. چرا
اوین هستند مادر؟
دیگر منتظرِ جواب نماند و خودش گفته:
– همه جا دیگه اوینه مادر
فرق نمی کنه کی از کجا
تا اینکه به سه راهی نمایشگاه رسیدند. مینی بوس
ایستاد. راننده دید که او از جایش تکان نمی خورد. فهمید که نمی داند رسیده است. رو
کرد به ” مادرِ بزرگ” و گفت:
مادر جون اینجا واس پیاده بشی بری خیابون سمت
راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که همه اونجا هستند از
اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟
نه بچه جان. پیر شویهیچ چیز نمی خواهم جز بچه هایم.
چادرش را جمع کرد و خمیدخمیده از صندلی جلو در
بغلدست راننده، کنارِدر آمد. بعد از مینی بوس پیاده شد. مینی بوس تا
اینکه او کنار خیابان برسد ایستاد، سپس راه افتاد.
سربالایی خیابان را گرفت رفت رسید به جایی که دید
سمت چپ او شلوغ است. رفت میان همان ها. دید ای داد و بیداد انگار تمام مادر
ها همانجا جمع شده اند. هرکدام فریادرسِ یکی دیگر است. این یکی به آن یکی آب
می داد، آن یکی به این یکی نان می داد، این یکی به آن یکی دلداری می داد، یکی به
زمین و آسمان ناسزا می گفت. یکی راه به راه اعتراض می کرد چرا بچه هایش را گرفته
اند. یکی همینطور مانند باران اشک می ریخت و همه را نفرین می کرد. همینطور
یک روند، داد و فریاد و ضجه و چشم به راهی، همه را به آتش کشیده و شعله می
کشیدند.
مینی بوس، هی پر می شد می رفت بر می گشت، دو باره
پر می شد می رفت تا گرماگرم نیمروز این کار ادامه داشت. همه رفته بودند. هیچکس
نمانده بود بجز ” مادرِ بزرگ”. چشم های مادر از چشم به راه حیران مانده بود
اینقدر که به راه چشم دوخته بود و مینی بوس را شمرده بود تا نوبت خودش برسد.
همینطور سرگشته و حیران به جوانکی که لباس سربازی
به تن داشت خیره شده بود. ناگهان همان جوانک آمد جلو پرسید:
– چیکار داری؟
– یعنی چی چیکار داری!
– واسه چی اینجایی
– ا…اینهمه از سرِ صبح سر تا
همین حالا اینجا چشم به راه ماندم حالا می پرسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن
چیکار داشتند خوب من هم همون کار را دارم
– اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟
– خوب من هم برای ملاقات
اینجا هستم
– ملاقات کی؟
– ملاقاتِ بچه هایم!
– اسمت که توی ملاقاتها نبود.
– اسمِ مرا از کجا می دانی
که میگی نبود؟
– اگه بود مثه بقیه تا حالا
رفته بودی ملاقات
– یعنی چی نیست!
– خوب نیست دیگه!
– اِه از همینجا به من خبر
دادند که بچه های من اینجا هستند!
– کی خبر داد؟
– من چی می دانم مگه سگ
صاحبش را میشناسه اینجا! هرکی یک چیزی میگه کسی هم جرات نمی کنه چیزی بگه!؟
– حالا اسمت چیه؟
– مادرِ بزرگ! همه مرا
میشناسند. همه ی اهلِ محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. آزارم به مورچه هم
تا حالا نرسیده بچه هایم هم همینطور. بیهوده بی دلیل افتاده اید به جان مردم بچه
های مرا بیخود گرفتید آوردید اینجا شش ماهه که اصلاً قرار ندارم همه جا رفتم
سراخر به من گفتید که اینجا هستند حالا هم آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.
هنوز جوانک چیزی نگفته بود که ناگهان یکی با شوار
لکلکی و پیراهن سفید که درست مانند دست پاک کن می ماند از آن طرف مینی بوس آمد مثل
سگ انگار بخواهد گیر بدهد پرسید:
– چیه بازام که با ملاقاتیا
داری حرف میزنی بهت نگفتم با اینا حرف نزن فقط اسماشون بپرس سوارشون کن.
بعد به مادرِ بزرگ گفت:
چی میخوای؟
اه!!! چرا همینطور به نوبت می پرسید چی میخوای. اینجا
چه می تانم بخوام؟ معلوم است دیگر من بچه هایم را می خوام!
مگه شهره هرته! همینطور بچه هاتو بخای!
شهره هرت اگه نبود که بچه هایم را نمی گرفتید! هرکی
هرکی هست دیگه هالا که دُور دُورِ شماست خوب من….
نگذاشت مادر بزرگ حرفش را بزند گفت:
اسمت چیه؟
مادر بزرگ انگار که آتش گرفته باشد همینطور خشمگین
به او چشم دوخته گفت:
گیلبانو پیربازاری معروف به مادرِ بزرگ.
بعد یک جور آه کشید که جوانک رو کرد به آسمان نگاه
کرد. آن که لباس لکلکی پوشیده بود به ریشش دست زد و گفت:
– اینجا نیست چه هست من
اینهمه راه را بیخود نیامدم! کجا برم! من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به
این راحتی هست راه به این درازی را بیام بعد هیچی! دستِ خالی کجا برم من بچه هایم
را می خواهم!
یارو کمی این پا آن پا کرد. یک چادر بود که در آن
میز و تلفن قرار داشت. به طرف تلفن رفت زنگ زد. چند دقیقه نشده، آمد. یک جور که به
لکنت افتاده باشد به مادرِ بزرگ گفت:
اسمش نیست. تو اینجا نباید می اومدی. باید می رفتی…
مادرِ بزرگ، زانوهایش به لرزه افتاد. رنگ چهره اش
مانندگچ دیوار شده بود. با لبۀ چادر پیشانی اش را پاک کرد خشکش زده به یارو خیره
شد. همینطور شنیده نشنید که باید به پزشکی قانونی برود، مادر بزرگ از هوش رفت و غش
کرد دراز دراز روی سنگها افتاد دیگر نفهمید چه شد.
چقد غوربت بگم آی داد و بیداد / واسی جنگل بشم سر پور بمی دوش!
فارسی
گزیده( نیش خورده) شدۀ غربتم درست(دقیقا) دیوان,
و داغ خورده ام
دلم برای سنگ، سفال، ماسه مان تنگه / چقدر غربت
بگویم ای داد و بیداد
باید بروم جنگل سرپُر( نوعی تفنگ) بر دوشم!
3
می دارو می ندار ایرانه خاکه / گولازه می وطن گیلانه زاکه
باباخان تیرکمان شاله عروسی / قشنگو رنگ وارنگ ایرانه پاکه
فارسی
دار و ندار من خاک ایران اسن/افتخار وطنم بچه
های گیلان هستند/رنگین کمان، کمان زد، عروسی شغال است( اصطلاح
گیلکیست وقتی رنگین کمان زده می شودعروسی شغال است و شیرازی ها همین حالت را می
گویند پشت کوه شیز می زاید( / قشنگ و رنگ و وارنگ ایران پاک است
4
بیگیفتم فاله حافظ تی وفاره / کرا خنده بوکود حافظ می کاره
بوگفته تو هاچین بی شات خوری تاب / نواستی دیل ناهان هر بی وفاره
فارسی
فالحافظ گرفتم برای وفای تو / ولی حافظ به کارِ من
خندید
گفت تو بیهوده در تب و تابی / نباید به هر بی
وفایی دل داد
5
بوشوم دریا کنار ایپچه بگردست / خیالا سرا دام، بوشو ونگردست
بیدم آبکاکایی او جور بزه بال / می کارا فاندرست خنده بترکست
فارسی
رفتم کنار دریا کمی گشتم / خیال را پر دادم، رفت
برنگشت
مرغ دریایی از آن بالا بال زد / کار مرا دید از
خنده ترکید!
شبها چه می آیی، هی تحریک می کنی می روی!؟ / دل
را چنگ می زنی خواب را می بری می روی!؟
با غصۀ غربت پا شده ای ( جفت شده ای، دست به یکی
شده ای! ) / همینطور آتش می زنی، داغ می کنی می روی!
7
واکف داری هاچین می غورصا مانی!،
/ می چومه ارسو جا می دیلا خانی!،
سی یا ابرا مانی دیله نیهی دام، / تی دس وا های
بخانم دیلمانی!
فارسی
مردم آزاری(گیر می دهی) درست مثل غصه ام می مانی/از
اشک چشمانم، دل مرا می خوانی/ مانند ابرهای سیاه هستی برای دل دام می نهی( سیا
ابران = ابرهای سیاه، اشاره به ابرهای سیاه در یک نماد اندوه با ترانه/سرودی به
همین آغاز است: سیاه ابرانای... بادوو بورانای.....)/
از دست تو باید همیشه دیلمانی بخوانم!
8
چی یه دونیا مره بی تو، جهندم / خایم دریا بشم ده وانه گردم
مثاله لوتکایم بی تو بوشو آب / ماری جان تو بوشویی من دمردم
فارسی
چههست دنیا برایم بی تو، جهنم / می خواهم بروم
دریا دیگر برنگردم
بی تو مثل قایق رفته آب هستم / مادر جان تو رفتی من غرق شدم
9
آخه بی تو مره دونیا چی واستی ست!؟ / مرا هرکی دینه گه کی طرف کیست!
جه ارسو پاک ایسم وارش هاچین هیست / بدا فارسی بگم هیست تر زمن نیست!
فارسی
آخر بی تو برایم دنیا برای چیست!؟/هرکس مرا می بیندی می گوید طرف کیست!
از اشک درست شدم باران، کاملا خیس/ بگذار فارسی بگویم خیس تر از من نیست!
10
بوکودم درده دیل، دریا بدا گوش / اودوشتم می پیالا، اون بوگفت نوش
برگردان فارسی من تو این همه خموش! آه واخوان ما را که برچیند!
.
- نه
- چرا نه
- دنیا هم بگی باز می گم نه
- واسه چی آخه
- واسه چی نداره
- یعنی چی واسه چی نداره
- همینه که هست. میخواد خوشت بیاد یا نیاد
- بیخود خودتو مسخره نکن! خوب بگو واسه چی نه
- تو زبان حالیت نیس زبونم مو در آورده اینقدر بهت گفتم
نمیشه نمی تونم. نه. بیخود مُخمو نخور. نه داداش! نه برارد! نه نازتو برم!
- اه.....آخه چرا نه! مگه آسمون بزمین میاد!؟
- بدتر! همیشه همینطوره. اونقدر حواسمونو جمع کردیم باز هم
سرمون بی کلاه ست.وای اگه حواسمون هم نبود! دیگه واویلا! هزار بار برات دلیل
آوردم. بهت گفتم. ولی باز هم همچین که جات گرم میشه، یقه مو میگری. آین همه آدم
هستش! نمیدوم چرا دُم منو چسبیدی
- دُم ترو نچسبیدم. می بینمت که اینجور به هم ریخته ای. هر
چه که جفت می زنی ! تک میاد. دلم می سوزه برات. می خوام یه جورایی رات بندازم
- دلت واسه من می سوزه!؟ واسه من! خاک تو سرت! دلت واسه خودت
بسوزه! تو این روزگار آدم موندن، تاوان دادن داره! بیچاره! مگه خوشی بدم میاد! مگه
بدم میاد که زندگیم راحت باشه! که غم هیچی رو نداشته باشم! ولی بدبخت! من فکر می
کنم که آخه به چه قیمتی!؟
- تو اصلا خیاله که تو این دوره زمونه نیستی! تو سرت رو کردی
زیر برف و خیال می کنی هیشکی این کارا رو نمی کنه!
- نه تو حالیت نیس! تو همه رو همینطور می بینی! دنبا هم بگم
تو حرف خودتو می زنی.
- آخه چرا! اینهمه سختی داری می کشی. دیشب مادرت پول دکتر رو
نداشت! تو واسه چی داری دور ور میداری! بیچاره تو مفت و مجانی واسه بالاسریهات
داری سگ دو میزنی! سرت بی کلا مونده خبرنداری! اِه بدبخت! از رهبر تا آبدارچی همه
دزدند! دزد! تو چی می گی!؟
- وای که آدم نفهم بشه ولی گیره نفهم نیافته! هرچی آدم گاو
باشه! راحت تره! راحت! چرا حرف حالیت نیس! هرچی بهت می گم نمیشه! بازام حرفای
خودتو میزنی!
- نفهم هم خودتی! خودت که هیچی دو ر و بریات هم از دست تو
دارن سختی می کشن. تو نمی تونی ببینی که این همه بدبختی به سر خونواده ات داره
میاد!؟ تو نمی تونی ببینی که برادر کوچیکت حتی با لباس وصله دار میره مدرسه!؟ تو
نمی بینی که پدرت خونه نشینه خرج دوا دکترشو نداره!؟ تو اینهمه فیس و افاده
صابخونه رو نمی بینی!؟ آخه....
- پدرم اگه خرج دکترشو نداره. اگه برادرم با خشتک پاره میره
مدرسه. اگه صابخونه ام فیس و افاده می کنه برام، عوضش سرم بلنده! حتی توی اولاغ هم
رو سرم قسم می خوری! یادت رفته...
- نه یادم نرفته. ولی آخه این هم اندازه داره! نه اینکه
بخوای همه رو عذاب بدی! تو دیگه داری خفه میشی. می دونی!؟
- من دارم خفه میشم!؟ من!؟
- اها! تو داری خفه میشی حالیت نیس!
- اگه اسمه اینو خفه شدن میذاری! پس حق با تویه! من دارم خفه
میشم. من خفه شدم. ولی نه تو گنداب شما ها!
- اه...آخه چی اشکالی داره که هم کار خودت راه بیافته هم
مشکل مردم حل بشه! خدا هم راضی یه!
- میخوام صد سال سیاه هم از من راضی نشه! خدا غیر از راضی یا
ناراضی بودن، کار دیگه ای نداره!؟ اگه میتونه کاری کنه که اینهمه مردم گُشنه سر
ببالین نذارن. یه جوری جلوی این همه حق و ناحق رو بگیره. یه جور بداد این مردم
برسه که هر کی سوار هر کی نشه! یه جور شده که هیشکی حق و ناحق نمیشناسه! مسجدا شدن
مرکز کارچاق کنی! آخوند هم شده کار چاق کن! از سیاست تا جاکشی توش هستش! همه چی هم
بنام خداس، خدا هوای خودشو داشته باشه که اب از سرش گذشته!
- بیخود کفر نگو!
- تو کفر میدونی یعنی چی!
- وا بده جون مادرت! حالا کفر و خدا را وا بده! این یارو رو
من میشناسم. آدمه خوبیه. از چشمام بیشتر بهش اعتماد دارم. کار اینو یه جوری راه
بنداز.
- تو خسته نشدی از این حرف مفت! تو دنبال چی هستی؟ چی میخوای
از من؟ چرا دس نمی کشی! اِه...... زندگی خوبه. داشتن خوبه. راحتی خوبه. هیشکی هم
بدش نمیاد. ولی به چه قیمتی!؟ تا حالا فکرشو کردی!؟
- خوب همینایی که میگی آدم باید بدست بیاره یا نه؟
- خونه ات اباد! بدس آوردنی که آدم بتونه آدم بمونه! نه
اینکه شکل آدم باشه ولی مثل گرگ باشه! تو مثل گرگ داری میشی!
- گرگ چی یه! چی داری می گی!؟
- اه... همین یعنی گرگ بودن! همین یعنی کلاه اینو برداشتن سر
اون یکی گذاشتن. همین یعنی مرزی نداستن. همین یعنی آدم بخواد مثل گرگ هرچی و هرکس
رو پاره کنه بدررونه!
- خوب زندگی رو باید یه جوری چرخوند! نه!؟ نمی بینی که مملکت
اینقدر خر تو خره! هر کی خر خودشو میخواد از پل بگذرونه!
- ماها یکی دوتا درد نداریم. هرجا رو که انگشن میذاری، باد
میده! دین مون، دینداری مون، دوستی هامون، دشمنی هامون، راست گفتنمون، دروغ
گفتنمون، خلاصه هرچی رو که بگم باز یه جور پامون می لنگه! از ترس می لرزیم، ادای
پهلوونا رو در میاریم! از هر دروغگویی دروغگو تریم، بعدش واسه همدیگه جانماز آب می
کشیم! از سر و کول همدیگه بالا میریم! بعد با فیس و افاده یه جور رفتار می کنیم که
انگار به امامزاده میگیم زکی! هیچ جا مردم اینطور که ما سر خودمون کلاه میذاریم،
بخودمون دروغ میگیم، رفتار نمی کنن. ما ها دو روییم! ماها خودمونو گول می زنیم. با
هزار شامورتی بازی سر همدیگه کلاه میذاریم. واسه کشورمون می میریم بعدش خودمون می
چاپیمش، از هر دیکتاتوری بدتریم، ادای دمکراتا رو در می میاریم. از همه عقب افتاده
تریم، ادای پیشرفته ها رو در میاریم. همینطور خودمونو فریب میدیم. گول می زنیم!
هیشکی هم نمیاد بگه عیب خودش چی یه! همه مون بی عیب و ایرادیم! یکی نمی گه خواهر
هر کی که باور کنه! این یکی میندازه گردن اون یکی، اون یکی میندازه گردن این یکی!
مملکت هم شده خر تو خر! و خودشون هم توش! انگار که همه مردم پاک و بی گناه و راست
گو و درستکارند! ولی سرشون کلاه رفته! هر کی رو می بینی میگه مملکت خر تو خره! ولی خودشو نمی گه که
گناه خودش چی یه که مملکت خر تو خره و خودش هم توشه!
- تو معلوم هس که چی میخوای بگی! نکنه زده به کله ات!
- باید هم به کله ام زده باشه! ا........................ه!
ما تک تک مون خرابیم! ما تک تک مون بدترین دروغگو و کلاهبرداریم! ما وضعمون خرابه
داش! ما باید درد خودمون رو بشناسیم! هیشکی ما رو درست نمی کنه! تا خودمون نخوایم!
ما باید اول خودمون رو درست کنیم! مگه میشه!
- چی رو درست کنیم!؟ صابخونه، بقال، چقال، دکتر، هرجا که
بری، باید پول داشته باشی! هر کی باید یه جور گلیمشو از اب بیرون بکشه! تو نمیدونم
چی داری می گی! تو....
- یعنی هر بی ناموسی و دروغ و کلاهبرداری و همدیگه رو گول
زدن و هزار بی آبرویی زندگی رو گردن بذاریم چون همه اینطوری اند!؟ اِه! این همه رُو
که می گی، چه کسایی هستند!؟ غیر از من، تو، اون!؟ خودمونیم دیگه! از هند و اروپا و
چین و آمریکا نیومدن که! این مملکت مال خودمونه! ارث پدریمونه! خاک مونه! خودمون
باید درستش کنیم! خودمونیم که خرابیم. خاکمون هم مثل خودمون! هر کون نشوری هم میاد
سرمون سوار میشه!
- جون مادرت سیاست رو بذار کنار که اصلا اهلش نیستم! ازش
متنفرم!
- خاک تو سرت! همین که داری میگه یه سیاسته! منتهی از یه طرف
دیگه اش! مثل خیلی چیزای دیگه! شیپور رو از سر گشادش داری میزنی! با سیاست کار
نداشتن یعنی خاک بر سر شدن! یعنی تسلیم بودن! یعنی یه نفر دیگه برات تصمیم بگیره!
یعنی اینکه هر کی بیاد بگه خم شی تا یه شکم اون سواری بگیره!
- تو درست میگی! حق با تویه! ولی جونه هرکی که دوس داری بیا
کار این یارو رو راه بنداز! ریشم پیشش گرو ِ!
- آها.......................پس تو هم بله! واسه همین هی مخ
منو داری میخوری! ولی من نیستم!
- یعنی چی نیستی!؟
- من دیگه منتظر خدمت شدم! اخه رییس من هم حرفای تو رو زد!
من گفتم نه!
شکوفه های درخت آلوچه زاغ هوار می زند: آهـــــــــــــــــــــــــای شب می میرد!
