ایتا گیلغزل بی چاکون واکون، تا به وختش!!!! جه تنبلی حمبالا دوخانم اقدایی

وختی کی ول گیفتان درم، تو می شوالا فان دری
وختی جه چوم ارسو فی وه، تو می خومارا فان دری

وختی فاتاشد جنگلا، پاک چینا به جنگل به داز
هیما به دار بیداده دس تو می گومارا فان دری

وختی دیمیرم غورصه جا، دیل واهیلا به زاره زار
بیگانه ره بی آشنا، می غوربتانا فان دری

وختی فوتورکه روزیگار، ناکس کرا به یاره غار
بشکسه پا آپار زنی، پابرانده پا یا فان دری

وختی اوروش واره می دیل، قاقم مره جه واهیلی
آی بی وفا گورشا کونی وختی می نالا فان دری

وختی شله فورشا بمه، تو خوشکه بادی بیجه باد
بخته دمردا فان دری، می ونگه ناکا فان دری

وختی تره به تاسیان دیل ونگ زنه روز و شبان
آی بی وفا آی بی وفا چوم اشکه وارا فان دری

وختی گیل آوایی نبه آن قد تی واستی کیشکا زاک
هانده کولوش اورشین نیبه تا کیشکا زاکا فان دری

وختی سوجم خلوتی جا، ویرانه خوس بی سرصدا

می داد کرا ایجگرا به، می جاجیگایا فان دری

برگردان فارسی:

وقتی دارم آتش می گیرم، تو شعله های مرا نگاه می کنی

وقتی از چشمانم اشک می ریزد، تو خماری مرا نگاه می کنی

وقتی جنگل را می تراشند از درخت تهی می کنند با داس

درخت هیزم می شود از دست بیداد، تو بیشه مرا نگاه می کنی

وقتی از غصه غرق می شوم، دلم دیوانه ی زار زار می شود

برای بیگانه اشنا می شوی، غربتانه ی مرا نگاه می کنی

وقتی روزگار به من یورش می برد، ناکس یار غار می شود

سنگ بزرگ به پای شکسته می زنی، پای برهنه را نگاه می کنی

وقتی دلم خونبار است، مات و حیرانم از پریشانی

ای بی وفا داغم می کنی وقتی ناله ی مرا نگاه می کنی

وقتی ماسه خشک ساحل می شوم تو باد گرم دیوانه می شوی

بختِ غرق شده را می بینی، گریه و هق هق مرا نگاه می کنی

وقتی گیل آوایی اینقدر برای تو جوجه نشود

باز هم کاه در هم شده نمی شود تا جوجه ها را نگاه کنی

وقتی در خلوت خود می سوزم، ویرانه خوابِ بی سرو صدا

فریادم ضجه می شود، تو جا و مکان مرا نگاه می کنی

چره بمردانه آخه هاچینه دسکلا زنی - گیل آوایی

24دسامبر2011

چره بمردانه آخه هاچینه دسکلا زنی
زندا فورانی جه خودت هاممه چه پوشته پا زنی

مورده پرستی کرا ده من منو بوز بوزا کودن
زندا جه خاطر بری تو مورده ره چاپه لا زنی

دابه کرا فوتورکسن آشنا بیگانه کودن
هاتو کرا گاب گابه کی مثاله سرچینا زنی

آ روزیگاره خاک به سر هاتو نامو کی امه سر
واگردانه سره برار قبرانه سر هورا زنی

هاچین تره شانته بوبو یالانچی پهلوانا بوی
بازین ریفقه پوشته سر حرفانه بی حایا زنی

گیل آوایی چوما دَوَد کی روزیگاره ناکسه
کس ده کسه کس نیبه تو وِر کرا بی هوا زنی

برگردان فارسی:

آخر چرا برای مرده ها دست می زنی
زنده را دور می کنی از خود، به همه چیز پشت پا می زنی
مرده پرستی انگار رسم است، من من بز بزها کردن
زنده را از یاد می بری برای مرده کف می زنی
رسم است که به اشنا یورش بردن و او را بیگانه کردن
همینطور مثل گاو انگار ساقه ی پس مانده ی برنج می کوبی
این روزگار خاک بر سر بی دلیل سر ما نیامده
وارونه سر است که روی قبرها هورا می زنی
بیهوده برای خودت دلقک شده ای، پهلوان دروغین شدی
سپس پشت سر رفیق حرفهای بی چشم رویانه می زنی
گیل آوایی چشمانت را ببند که روزگار ناکس است
کسی برای کسی، کس نمی شود، بی هوا دست و پا می زنی

چله شب چرچره دارا خانه اما گیله مرد - گیل آوایی

وای اگه من مرا قوربان بیبی بیگانه جه خلق-گیل آوایی from GilAvaeiگیل آوایی on Vimeo.

چله شب 1390
چله شب چرچره دارا خانه اما گیله مرد
شبجره هیچی ناره بیچاره تنها گیله مرد

ورفو سرما دگزه لوختی خیابان خوسا، وای
چی داری انگاره با آجیله اعلا گیله مرد!؟

وامرازه شادی کرا شهرا دوارسته ندار
سفره یه رنگی ناهان بی غمه ویشتا گیله مرد!؟

سفره خالی امی شهر چن تا خوسد بی نانو اب!؟
چندتا زای ویشتا داره ناجه پلایا گیله مرد!؟

چله شب شادی اونه کی بیگیری دسته ندار
ویشتا همسادا فارس با دیله دریا گیله مرد

وای اگه من مرا قوربان بیبی بیگانه جه خلق
وای اگه فان رسی داد بیچاره بی پا گیله مرد!

گیل آوایی دوخوشاسته جه آ روزانه سیاه
داد فارس واستی بیبیم هر بی پنایا گیله مرد

برگردان فارسی
شب چله غوغاست بخور بخور در خانه ی دارا، اما گیله مرد
برای شب نشینی بیچاره تنها هیچ ندارد گیله مرد
برف و سرما نیش نیش می زند خیابان خواب را، وای
چه داری سرِ مهمانی دادن با آجیل اعلا گیله مرد!؟
شادی به آدم نمی اید وقتی شهر پر شده است از ندار
سفره رنگی گذاشتن بی غمِ گرسنه گیله مرد!؟
چند نفر در شهر ما با سفره ی خالی بدون نان و آب بخواب می روند!؟
چند تا بچۀ گرسنه حسرتِ پلو دارد گیله مرد!؟
شادی شبِ چله آن است که دست ندار را بگیری
به داد همسایه ی گرسنه برس با دریادلی گیله مرد
وای بر تو اگر آنقدر از خودت ممنون بشوی و بیگانه با خلق
وای برتو اگر نرسی به بیچاره ی بی کس گیله مرد
گیل آوایی پژمرده از این روزهای سیاه
باید کمک رسانِ هر بی پناهی بشویم گیله مرد!

کورده برار، گیلیکی کوچی داستان – گیل آوایی

کورده برار، گیلیکی کوچی داستان
گیل آوایی
دسامبر2011/آذر1390

کورده برار خو رایا شویی. خو کارا کودی. اونه آزار به هیشکی نرسه یی. آدم خیال کودی که دونیایا اب ببردی بی، اونا خاب بردی. هی کسا کار ناشتی. ولی ایتا قیافه داشتی که قوربعلی چوماق اونه ویرجا واستی لونگ تاودابی! ایسمال کیجا کی ده هیچی هاچین خالی اب بوستی! تازه اشانا اما کی زای بیم گفتیم. نانستیم کی بیچاره بار خو دوش، زندگی چرخا چی جان کنشه مرا چرخانن دره. آمی پلا لیباس خواب آماده بو یو پیله پیله غلطان کودیم کی من اونم کی روستم پاله وانه!
استلخه قهوه خانه همیشک شولوغ بو. تا تی دیل بخاستی بی آدم ایسابو. جه آسر تا او سر، آدم نیشته بو، جه همه چی حرف زئن دیبید. جه کار بیگیر تا سیاسیت، جه مرگه موش تا آدم کوش. هر چی خبر بو تانستی اویا بیشتاوی. دو سه تایام همیشک او قهوه خانه مئن ایسابید کی ایتا درویش بو. شاهناما بوبوله مانستن خاندی بازین سواد ناشتی. ایتا دونیا مهربانی بو.
قهوه خانه بیرونام میز و صندلی دیچه بو پاچه درختانه سایه جیر ایجور استلخه نما بدابو که پاک بوبوسته بو استلخه شناسنامه ولی استلخا ویشتر اونه سللاخخانه جا شناختیدی. ایتا پیله سللاخخانه کی اونه پیله کی مره کی زای بوم پاک جه آ سره دونیا تا اوسره دونیا پیله دانه، آمویی. هرچی یام کوشتار کودیدی، اونه اته اشغالان شویی رشته روبار مئن کی گا گلف مایی یانام تا تی دیل بخاستی بی آبه مئن شلنگ تاوه دایید. ولی سلاخخانه بو، آدمه سرا بردی. ایطرفه روبار، سلاخخانه بو، ایطرفه دیگه خالی زمین کی بازین اونه می یان زاکانه فوتباله ره هاچین چرچر بو. اونام نا هاتو خالی آب! ایجور موسابقه بوستی که تومامه زمینه دور، تماشاچی جیما بوستی. ایتا روبارتان بو یو اونه فوتبال! پیله تر، کی بوبوسته بوم گاگلف توت داره جیر شطرنجام بازی کودیم.
انهمه ایطرف، کورده برار ایطرف.
تازه هاتو کورده برار، کورده برار نوبوسته بو کی! او روزانی کی تازه باموبو محله مئن، آدمه چوم کی دکفتی اونا، پاک آدم دیل دکفتی آدمه ناف. خانه خراس ایتا قد داشتی هاچین پلت دار. ایتا دس داشتی پک ایتا پیله دانه پاخته آپار.
ایتا چاقو همیشک خو کمر فوزه داشتی. اونه دسته چوبی بو. ایتا تیکه چرمه مرایام اونه ره قلاف چاکوده بو. پشمی شلوار دوکوده، ایتا پیله گالوش اونه پا، همه تا صوبان خورشید هالا سو نزه بو، جه خانه زه یی بیرون. چارتا مرا اگه سربسر بنابید، ایتا اونه قد نوبوستی می. هاچین پیله داره مانستن دراز دراز که می سرا جور گیفتیم تا اونا فاندرم، پاک خیاله کی ایتا پیله خانه لوجانه کا خاستیم فاندرم. سیبیل انه شین جه ایتا گوش تا اویتا گوش، هاتو جلاسته که اونه لبانا نشاستی دئن. مو فرفری درازه مو، پاک گومارا مانستی. چومان دروشت، پاخته جول، ابرویان سایه بوبوسته اونه چومانه سر. ایجور را شویی که خیاله من واستی بودوستی بیم تا اونه یاواشه شونه راشی یا پا به پا بوبوستی بیم.
اونه زاناکام هاچین پیشت بوگفتی بی، ترسه جا خیاله کی هاسایه سه که ته بوکونه. اونه قدام تا کورده براره کُول فان رسه یی. هاتو کی خاستید بیشید خیابان یا سینما، تومامه اما ایتا پرچین کش، دور دوره شر جیما بوستیمی تا اوشونا فان دریم.
پیله ادمانام هرکی ایچی گفتیدی. هاتو کی زناکان دره سر نیشتیدی برنج پاکونی و پاچه باغلا پاکودن، همه چی بوبوسته بو کورده برارو و اونه زنای. اینگار کی هیچ حرفه دیگه یی ناشتیدی بزند. کورده برارام ایتا صابخانه داشتی که صوب شویی شب آمویی اونام ایتا شاپو کولا بنا، آرشاکه ویرجا ایتا ایستکان بزه، آمویی بخانه بازین خو داهانا آب کشه یی یو صلله الا محمده صدا اونه شین تا امی خانه امویی.
کورده برار ولی عرخ پارخ خور نوبو. نمازخانام نوبو یانی هیشکی نیده بو کی نماز بخانه یا مسچد بشه. نه خودایا کار داشتی نه شیطانا. خو کارا کودی خو بارا بردی خو رایا شویی خو رایا آمویی خیاله کی ژُرژ اُوروِله قلعه حایواناته مئن، هیچ کاری به دو پا بد چارپا خوب ناشتی.
ولی محله مئن هر کی ایچی گفتی. ایتا اونا چاقوکش ایسم بنابو. ایتا گفتی هاچین شمرا مانه. کوچی زاکان کوچه سر تا اونا ده ییدی ده بودو شویید خانه مئن بازین پرچین کش دوز دوزیکی اونا فاندریستیدی.
ایتا جوما روز کی خو زنه مرا سینما جا واگردستان دوبو، ایتا پیله آبچین خو دس تا فارسه کوچه مئن، زاکان کی بازه ده بید، هاتو اوشنه چوم دکفه کورده برارا، خاستید بوگروزید کی کورده براره صدا در بامو:
- به سید به سید کوجا میرید. فرار نوکونید، برای شوما والیس وایسه آوردم هاچین هاچین هاممه شیمی شین. بایید بایید زاکان جان
تا او روز ، کورده براره صدایا هیشکی نیشتاوسته بو. هامه فکر کودید کی خیلی واستی غوله صدا بداره کی آدمه دیلا ترکانه ولی هاتو کی اونه صدایا بیشتاوسته ده، قاقا بو هرتا زای خو جا سر خوشکه چوبه مانستن به سا، اونا فاندرستد. ایجور کی زاکان بوبوستی بید شیکارچی یی کی خالی توفنگ خودس بیگیفته هم ترسه ییدی هم ترسانه ییدی!
هاتو کورده برار آبچینه وازا کوده زاکانا دوخادی یو اوشانا ناز دایی، ایجور اونه صدا مهربانو ارام بوم کی تومامه ترس و لرزا جه زاکان گیفتی. کورده براره زن تا بامو آبچینا فاگیره جه کورده براره دس، کورده برار ایتا موشته والیس والیسه دوکوده خو زناکه چادر پره بوگفته تو نام اوشونه مئن توخس بوکون.
آرام ارامه زاکان ایتا پا پیش ایتا پا پس، بامویید کورده براره دمه چک.
پرچینه پوشت تومامه همسادان پرچینه درزه جا فاندرستان دیبید کی کورده برار چی کودان دره. کورده برار زاکانا خو دور جیما کوده، پرچینا دخشارده، زاکانا والیس والیسه فادان دوبو یو اوشونا ناز دایی.
جه او روز پسی کورده برار بوبوسته بو زاکانه نفس!
کورده براره ره زای نوبوستی.

تمام

دسامبر2011

بی وطن میدان دکفته خالی میدان تا آکه - گیل آوایی

بی وطن میدان دکفته خالی میدان تا آکه
ابره پوشت ماه دیل بترکه بی خوروسخوان تا آکه

تا آکه جنگل واسوجه بی ایتا سرپور بدوش
سر بچاه بردن دمردن گورشا بوستن تا آکه

باغه دیل واهیلا بو بسکی بیده پیسه کلاچ
بولبوله بالا دوسته چومه گریان تا آکه

وامرازه بئ پهلوانئ بون یالانچئ پهلوان
اختا بوستن یا نامون مردانه میدان تا آکه

روزگاره بی کسی من واستی یاری داب گودن
کس کسا بیگانه بوستن سر به داران تا آکه

وسته ده هائ آهو ناله بیخودی فردا گودن
تا آکه واستی دمردن گورشا بوستن تا آکه

آی شومایان کی دباختید هستو نیست دارو ندار
وقته ده میدان دکفتن خالی میدان تا آکه

گیل آوایی بئ کولوشکن جنگله بی دار و خال
وسته تنهایی جوخوفتن چوم دوستن تا آکه
برگردان فارسی

بی وطن افتاده میدان، میدان خالی تا کی
پشت ابر دلِ ماه بترکد، بی خروسخوان تا کی
تا کی جنگل بسوزه بی یک تفنگ بر دوش
سر به چاه بردن، غرق شدن، سوختن تا کی
دل باغ دیوانه شد بس که کلاغ خاکستری دید
بالهای بلبل بسته شده چشم گریان تا کی
کسی که ادای پهلوانی در می آورد، بدون پهلوان نمی چسبه
اخته شدن یا مردانه میدان نیامدن تا کی
در روزگار بی کسی باید کمک به همدیگر را رسم کرد
از هم دیگر بیگانه شدن، سر به دارها تا کی
بس است آه و ناله و بیهوده امروز و فردا کردن
تا کی باید فرو رفتن داغ شدن تا کی
ای شماها که هست و نیست، دار و ندار را باخته اید
وقت میدان آمدن است، میدان خالی تا کی
گیل آوایی بی مرغ و جوجه، جنگل بی شاخه و درخت
بس است تنها مخفی شدن چشم بستن تا کی

کوچی شعر -گیل آوایی

تی خنده صدایا نوا جیگیفتن
کئ آمی هوزاره
ایجگرا بو
عالما دوارست!!ا

بولبوله بالا دوستد تو پرا پاستان دری- گیل آوایی

 بولبوله بالا دوستد تو پرا پاستان دری
آذرماه 1390

بولبوله بالا دوستد تو پرا پاستان دری
دریادیلا خون اودوشتد تو سلا پاستان دری

جنگلا آتش بز ِد جنگل سوجانه روزیگار
ول بیگیفته دیلو جانا زرده کا پاستان دری

جنگله داران شواله دیله دریا تسکه تسک
چوم جه ارسو سل بیگیفته کی خوما پاستان دری

ماره دیل واهیله بسکی ویشتا زاکا فاندرست
مردومانه سربدارا تو کی یا پاستان دری

جنگلی جنگل دباخته ول دکفت تی جاجیگا
خون بوبوسته روزیگارآخه چی یا پاستان دری

تو جوخوسی من جوخوسم پاک دیمیره آبو خاک
خاورانه خاوران تو تی کلا پاستان دری

وخته ده واستی ویریشتن مرگ ایوار شیون ایوار
وسته نیشتن قاقا بون بیخود مرا پاستان دری

دس فارس دابه "اما" بون، کسکسا یاور داهان
نه کی تنها بون دمردن مردانا پاستان دری
برگردان فارسی
بال بلبل را بسته اند تو پرش را می پایی
دریادلها را خون مکیده اند تو مرداب را می پایی
جنگل را آتش زده اند روزگار جنگل سوزان است
دل آتش گرفته و جان را، تو صورت را می پایی
درختان جنگل شعله کشان است و دل دریا تنگ است تنگ
چشم از اشک مرداب درست کرده تو خُم ماهی می پایی
دل مادر بیتاب است از دیدن فرزند گرسنه اش
مردم سربدار را، تو چه کسی می پایی
جنگلی جنگل باخت، آتش به جای تو افتاد
خون شده روزگار آخر چه را می پایی
تو مخفی بشوی من مخفی بشوم آب و خاک غرق می شود
خاوران است خاوران تو، یار خودت را می پایی
( "تی کلا پایی" مثل نیز است که هوای خودت را داری یا یکدنگی ی خودت را داری)
وت است بلند شدن مرگ یک بار شیون هم یک بار
بس است حیران نشستن بیهوده مرا می پایی
یاری دادن و ما شدن رسم باید بشود، به هم دیگر یاری دادن
نه اینکه تنها بودن، مردن را می پایی
.

بیدین می یارا کرا می دیلا دمخته بوشو - گیل آوایی

10آذر1390/1دسامبر2011

بیدین می یارا چوتو می دیلا دمخته بوشو-گیلچامه from GilAvaeiگیل آوایی on Vimeo.

بیدین می یارا کرا می دیلا دمخته بوشو
آ روزیگاره مانستن مرا جمخته بوشو

هاچین دیلا بوکوده زارو چوما ارسو فیشان
می بی کسه بیده یو می دیلا وامخته بوشو

دانی کی غوربته جا هی کسی نده یاور
غریبه بی کسو تنهایا بدباموخته بوشو

چی وا کودن آ زمانه هامه ایسد پاله وان
بازین ایتا دیله تنها اتو بوسوخته بوشو

نیگایه زارا بیده، دیل اوروشکونانه داد
خوشا ندا تورو دیوانه پاک جوخوفته بوشو

نیده مرا کی شبان یاره ره هاچین قاقم
هاچین دمخته دیلا لب کرا بودوخته بوشو

چی شا کودن ده کرا دیلبری اتو دابه
نه ده بنا نه اوساد می دیلا دمخته بوشو

تو دانستی کی می دیل تی موبتلایه بوشویی - گیل آوایی

16 سپتامبر2007

تو دانستی کی می دیل تی موبتلایه بوشویی

تی واسی واهیهلا بوسته چوم برایه بوشویی

تو دانستی کی می دیل تره فدایه بی وفا

نیده یی ، لوچان بزی، تی گورشه کایه بوشویی

چی بگم! غوربته غوربت! نیبه هی کس، کسه کار

بی وفا چوم فوچه یی تی آشنایه بوشویی

گیلکانا وام رازه هرماله بیگانه جیگا

تورو دیوانه تیشین پاک ده پلایه بوشویی

آه میشین عالمه دیلا دورسینه با تی نیگا

وایه تو ایجگره مئن مرا بنایه ( بنایی) بوشویی

ترا های لیسکا گودی ور وره کا چک بزه یی

کرا اورشین بوگودی می سرچینایه بوشویی

بوبو گورخانه تی واستی کرا می گریه صدا

کرتاکرت سوسو بدای کتله صدا یه بوشویی

آ روزان دابه واکفتن کرا بوستن پیله لات

ساده دیل هانده تی رافا چوم برایه بوشویی

گیل آوایی تی مانستن نیبه لاب سنگو سفال

می سرا بشکنه ای، تی سرپنایه بوشویی!!!

برگردان فارسی

رفتی 

میدونستی که دلم مبتلاته، رفتی

واسه تو دیونه در انتظاره، رفتی

می دونستی که دلم فداته بی وفا

ندیدی، چش غره رفتی این سوخته رو، رفتی

چی بگم! غربته، غربت! نمیشه هرکسی آشنا

بی وفا چشم به آشنا بستی، رفتی

هر جایی برای گیلکها جا نمیشه

سرگشته و دیونه ی تو بی دست وپاست، رفتی

آه من دل دنیا رو هم لبریز کرده با نگاه تو

وای تو که من تو گریه دردناک گذاشتی، رفتی

لوس کردی خودت رو تی پا زدی

انگار که مثل کاه منو به هم ریختی رفتی

مثل تندر شده صدای گریه هام

دمپایی چوبیتو با صدا کشیدی سوسو دادی رفتی

این روزا رسم گیر دادن و لات شدن

دل ساده من که هنوز چشم براهته، رفتی

گیل آوایی مثل تو سنگ و سفال نمیشه

شکستی سر منو اما سرپناهه خودتو، رفتی!

بهاره رنگا نیده سال به سال زمستانه - گیل آوایی

25نوامبر2011

بی چاکون واکون کودن:

صدابدون تصویر

بهاره رنگا نیده سال به سال زمستانه
تمامه سختی کرا قسمته دمختانه

هاچین خیاله مرا های بهارانا خوشا دیم
وطن دمرده بیدین دسته بُت پرستانه

بیچاره ناجه یه ای شب شکم سیری بشه خاب
دپرک دپرک کی آتو خاب نی یه فوخوسانه

بدیل داریم کرا داغه هیزارهیزا تی تی
شبانه ونگ زنی یو قاقه شب پرستانه

ده مستی یام نی یه هرماله نوشه خلوته جا
ریفقه سر بوشو دار داغه دیله مستانه

تو آی کی ناجه کرا ایشماری تره شبو روز
ویریز تی موشتا واکون واج باور تی دستانه

فلک نگرده تی واستی نمانه تی رافا
ده واستی را دکفیم واشکنیم زمستانه

هاچین فوروز نوا آردن سرا نوبوخالی آب
کی مردی مرده آ میدان نه مورده بوستانه

گیله وایی هاچینه سینا واشکافه جه داد
می دادا ایشتاوه هر کی، کی جه بوسوختانه

برگردان فارسی برای غیر گیلکها
رنگِ بهار را ندیده، هرسال زمستان است
تمام سختی قسمتِ له شده هاست
بیهوده در خیال هی بهاران را بوسه می دهیم
وطن غرق شده ببین دستِ بت پرستان است
بیچاره حسرت یک شب شکم سیر خوابیدن دارد
بیدار شو بیدار شو که این خواب نیست کابوس است
هزار هزار داغ شکوفه ها را در دل داریم
گریه ی شبانه و حیرت زده ی شب پرستان است
دیگر مستی هم نوش خلوتگه نیست
سرِ رفیق بر دار شده و داغ دل مستان است
تو که حسرت می شماری هر شب و روز
برپا خیز مشت هایت را باز کن تا گرم کنی دستانت را
فلک برای تو نمی گردد و منتظرت نمی ماند
دیگر باید راه بیافتیم زمستان را از هم به دریم
بیهوده سر پایین نیانداز بی فایده نباش
که مردی باید مرد این میدان باشد نه مرده شدن
گیل آوایی سینه اش را با داد می شکافد
داد مرا می شنود کسی که از سوخته هاست( داغ شده هاست)

عروس دامادبازی-گیل آوایی

22نوامبر2011

وارش امان نده هاتو یک روند وارستاندره. آسمان پاک گوره خوله بوبوداره. تا تی چوم کار کونه هاچین سی یایی جا خیال کونی ایتا دریا تاریکی مئن سینه ابا دری. چراغه سوسو دکفته داره درجکه شیشا، مره خیاله باله سر بینیشته بوشو دارم. کویه!؟ خاب مالومه هیزارتا یاد و خاطره می مرا کوله پوشتی مئن دارم هاتو راه به راه جوم نوخورده خوره خوره وازا به! هاسایام مرا هاتو برداندره تا صوب ببه شیطان دانه چی وا ببه! خودا نانه!
هامه تا روزان امی کار بو. هیندوانه دانه یو خربزه دانه و کویی دانه خوشکابو، همیشک ایتا پارچه یی کیسه مئن پستایی بوبوسته بو، ها روزانه ره. مار ایتا موشته تخمه سیا یو خربزه دانا دوکودی خکاره مئن، امی ره ابجی واویشته تخمه چاکودی یو ایتا ایتا امه را دوخادی یو امانام امی پیران پرا بیگیفته، مار ام کچه مرا ایپیچه دوکودی اونه مئن، بازین گفتی بیشید بازی بوکونید.
وارشام کی بوستی هی جا نشاستی شون. ایوانه سر جیما بوستیم یا جوخوس بازی کودیم که همیشک ماره صدا بیرون آمویی که لحاف دوشوکانا اورشین نوکونیم یا چوبی صونودوقا نشکنیم یا اینکی مهمانی اوتاقا رو ناوریم.
ایتا همساده داشتیم که دو تا زای داشتی امی سنده سال. اوشونه مارام، اوشانا گرمه لیباس دوکوده اوسه کودی امی خانه کی امی مرا بازی بوکوند. ایتا ایسم شاناز بو ایتایام ماناز. یاده مرا کی مدرسه شو بوبوسته بیم. شانازا خیلی دوس داشتیم!
ایتا جه امی بازیان عروس بازی بو. یانی وختی کی همه تان دختر بیبید ایتا پسر، خاب مالومه چی بازی وا بوکونید. جغیر از عروس بازی خیاله کی ده هی تا بازی یا نانستی دی. منام کی هالا مدرسه شو نوبوسته بوم، خانه مئن هرتا بازی بوستی، مرام چاکودیدی خودشانه پلاپچ! مگه یارستیدی مرا بازی نیگیرید!؟ ایجور اوشانه بازی یا لاف تاوه داییم که تا اوشونه صدا بیرون باموبی، می مار می داد فاره سه یی یو خاخورانه واداشتی کی مرا حوکمن واسی بازی بیگیرید ناویره بازی بی بازی! بازینام تومامه بازی یانه مئن، من هاچین خالی آب بوم! تنها بازی مئن کی من ارجو غورب داشتیم، ها عروس بازی بو کی مرا چاکودید داماد، امی همساده زاکام چاکودید عروس!
بازین خاخوران شوروع کودید عروس دامادا چاکون واکون کودن. ماره چادر، دسمال، پیران، شانه کیف کیتاب خولاصه هر چی کی تانستیم بیافیم آوردیمی، هر چی یام کی ایجازه ناشتیم، یاواشیکی خاخوران کش شوییدی یو آوردید عروس بازه را تاوه دایید.
ایتا کتل بوستی می صندلی ایتا کتلام، عروسه صندلی. شاناز عروس بوستی، منام داماد!
ماره سرام باغه و صارا مئن گرم بو یو خو مروغو خوروسو کراتو اوردکانه مرا گب زه یی. گا گلف وارشه مرا داوا گیفتی کی هاتو وارستی یو تومامه مورغو خوروسانا هیستو چوره کودی. اوشانام کی هاچین می ماره لشکر بید صارا مئن فته راتا دیبید. یا پرچینه کش یا نارنج داره جیر یا خانه دیفاره کش دامنه جیر، خاکا اورشین کودیدیو دانه اوچه یید.
مار ام تیمسارانه مانستن ایجور همه تانا حوکم کودی که پاک خیاله خو لشکره مرا خودایا واویلان دان دره. چادور خو کمر دوسته، از تیانو بوشقاب شوستن بیگیر تا آب واغوشتنو کرده خاله مرا کلاچ ملاچانا فورانن. جه باغه مئن سبزی چئن بیگیر تا همسادانه مرا تلگرافی گب زئن! هیذره یام نشاستی فامستن چی گفتاندرید! جه زمین بیگیر تا اسمان حرف زئید بازینام هیتا یام همدیگه مرا ربط ناشتی. خیاله کی کاله گب گب زئن بو یو خانه کار کودن!
امانام ایوانه سر امی عروس بازه دیبیم.
دوتا کتل ناییمی ایوانه سر اوتاقه دیفاره کش. اوشونه سر ملافه بکشه، کاسه پاسه مه نام، واویشته تخمه بنا یو خاخوران شورو کودید عروسو دامادا چاکون واکون کودن.
مره یام می پیله براره پیرانو کوتو شلوارا، می خاخور آوردی دوکودی مرا. شلوار لنگه ایتا بیجیر ایتا بوجور، اینقد تا خوردی تا می اندازه ببه کی پاک خیاله ایتا پیله لاستیکه ماشینا تاوه دایید می پا یا! می براره کوتام اینقد تا کودید تا می اندازه چاکونید، پاک خیاله می تنه مئن هاچین ونگ زن دره! اونه آسینانا ایجور وارگانه یید کی می دس اوشونه مئن آویرا بوستی بازین وختی خواستیم می دوماغ وینیزکا بیگیرم یا می لابیلا پاکا کونم! براره کوته آسین بوستی هاچین شالیکی یو می دو طرف وارگانه بوستی ایجور کی لاب بوستیم پیله باغلا باغه نترس!
پیرانه یقه تا می سینه سر جلاسته، شلواره غیش تا می پا چکره ولای خوردی. می سرا ابو شانه بوکوده کرا کتله سر نیشانه ییدی. هاتو کی مرا چاکون واکون کودید، منام یک روند های گفتیم خاب شهنازام بایه می ویرجا بینیشنه ده!
تا شانازا چاکونید باوه رید می ویرجا بینیشانید، هاچین می خاخورانه سرا بردیم. خاخورانام های مرا خرا کودید کی تام بزنم تا عروسا چاکونید.
بازین شانازا کی چاکون واکون کودید شاناز هاچین بوستی ایتا پیله زنای. مویانا شانه بزه تاب بدا افشان بوبوسته، دیمپرا چوسان فیسان بوکوده، لیباسه عروس دوکوده پاک بوستی راستی راستی عروس! بازین من مرا فاکشه ییم کنار کی بایه می کتله سر می ویرجا بچسبسه بینیشنه. هرچی می خاخور اونا بردی کی خودشه کتله سر بینیشینه، منام می کتله سر، بازام ده یی که منو شاناز ایتا کتله سر نیشته ییم. اینقد فاکش فاکش کودی کی امی دادو فریاد ماره سرا بردی یو بیچاره داد بیرون آمویی گفتی:
- آخه چیسه شمه را هاتو چیچی نه نه مانستن می سرا بردان درید! تامبزه بازی بوکونید ده

می خاخورام تا مرا خاستی بزنه، چوب نوخورده می داد بیرون آمویی یو می مار ام جه او سره حایات می خاخورا تشر زه یی.
ایتا لیسکه زاکه نازنازی بوم ماره پسر! هاچین می ماره نفس بوم!
ایدفا کی هاتو عروسه داماد بازه دیبیم. ایوانه سر منو شاناز ایتا کتله سر نیشته بو، خاخورانام بزنو برقص، می پیله براره صدا جه دور بامو.
هاتو کی پیله براره صدا دیپیچسته خانه مئن! خاخوران دکفتید می جان! توندا کیتی می پیله براره لیباسا کندیدی، مرا ایجور فاکش فاش کودید کی پاک بوستیم قوربانی گوسپند!
امی عروس داماد بازی لاف دکفتی. می برار هاتو کی فاره سه یی هیره جیر، من مانستیم ایوانه سر ایتا تومانه مرا!
برارام نه بنا نه اوساده دکفته می جان های گفتی:
- هاپیله کی لنده هور! دخترانه ویرجا تو چره تومانه مرا ایسایی!
منام تا بایم بگم کی عروس داماد بازه دیبیم! چوبا بوخورده بوم!

تمام

یادمان جنگل،میرزا - گیل آوایی

یاداشتی که پای این ویدئو هنگامی که آن را منتشر می کردم، نوشتم:
با گوش جان سپردن به آوای جنگل با صدای علیرضا شوریده، هنرمند دیارم، این ویدئو را تهیه و تنظیم کرده ام. علیرضا شوریده یکی از هنرمندان شهر همیشه بیدار انزلی است که در سال 1320 در همان شهر زاده شد
عکسها و موسیقی از اینترنت برگرفته شده است
پیشکش به همه آنانی که برای آزادی و سربلندی ایران مبارزه می کنند و جان بر سر پیمان خویش با میهن و ملت ایران نهاده اند
با مهر
گیل آوایی

آوای جنگل-یادواره کوچک جنگلی-باصدای علیرضا شوریده from GilAvaeiگیل آوایی on Vimeo.

یاده دریا لب جوخوفتن یاره امرا گیله وا - گیل آوایی

چهارشنبه 02نوامبر2011

یاده دریا لب جوخوفتن یاره امرا گیله وا[1]
شورَمو هیستابو جان ماتاب شبانه دشته وا

مستابو فورشانه سر چوما بودوخته آسه مان
قاقابو الله تی تی تا کی دیپیچست خوشکه وا

انزلی مالا دانه لوتکا بینیشته تا مایاق
یار کرا دیل ناگیرانه ویشتایه هیچی نوا

کولیوِرا دوارم شم تا کپورچال آبکنار
وِر زنم جولفه جیگا مالا نیبه از من سیوا

دیل دمرده دوری جا چوم ارسو واره ارسو وار
آی ریفه قان تورا بوسته تورا بوسته گیله وا[2]




[1] گیله وا، دشته وا، خوشکه وا، سه تا باده ایسمه

[2] منظور خودمم گیل آوایی!!!!

من ایا غوربت دمرده پهلوی رایا دینم - گیل آوایی

نیمه شب یکم نوامبر2011

من ایا غوربت دمرده پهلوی رایا دینم
ارسویه می چوم کرا دریایو مالایا دینم

کش زنم ایپچه پیالا چومه ارسو واره زار
دیل تورا بو کومه مئن خابه دیبیجایا دینم

بوک بوکوده ناک زنم پاک کوچی زاکم، کوچی زای
ماره سر چادرنمازو صله الایا دینم

چن قدر واستی خیالا شون، دمردن، وای وای
هانده چوم وارش واره من هیسته صارایا دینم

کم بزن تو ول بیگیفتا فو، شوالابم سوجان
ول بیگیفته هانده من گیلانه را چایا دینم

گیل آوایی وسته ده واستی دیمیری آ دیار
غوربته غوربت، چی گی مالایو دریایا دینم

پیره زناکه خانه انجیلدار، گیلیکی داستان - گیل آوایی

پیره زناکه خانه انجیل دار

اکتبر 2007

هاتودیفارا واچسکته داره لیسکه ره! ایتایام نه سا بگه آخه:

- ترکمه! تو مارو خواخور ناری مگه آتو مردومه دیفارا واچکستان داری!

تا بایه ایتا آپار مرا بزنه لیسکه ره که سرا، آنه پا جیلیسکه، پاختا به چاله چله آبه مئن. لیسکه ره که دانه،  واگرده بیدینه چی بوبو! هوتو که دیفاره جور فاره سندوبو بوگفت:

- آها! خوب بوبوسته! تو جمختی مرا!

هوتو کی خندا دوبو بوگفته:

- آخه بتو چی که من کویا واچکستاندرم. توپاسبانی!؟ کلانتری! اخه بتوچی کفتال! همه چی مئن دری!

پیرزنای هاچین هیسته چورا بوسته بو. اونه پیران میران، دامن پامن بوبوسته بو لاب چله اب. خواستی ویریزه، دو واره بکفته.

لیسکه ره، ده تاب ناوره. جه دیفار آیه بیجیر. بودوب بودوب خورا فارسانه پیره زناکا. آرامه او نه بالا گیره، هوتو کی خندا دوبو بوگفته:

-         آخه مشته خانم تو نانی چی خبر بو کی! تو نانی!

لیسکه ره توکه زبانی گب زه یی. گاگلف اونا جوتیکی واکفتی، مشته خانما گفتی من دگانم. بیچارا ره که جا هاچین شه زه یی.

پیره زناکه گوش بامو کی لیسکه ره بوگفته داره، من دگانم!، ولی خورا بزه به نیشتاوستن. بیچاره  جه کمره درد هاچین داد کودان دوبو یو، های اوخی اوخی کودی، گفتی:

-  بیلا وارث ببه آ وارش. تکان خوری آسمانه جا سوان پلانه مانستن آب فیوه بیجیر، پاک خیاله کی خودا آفتابه مرا آب دپاچانن دره همه جایا. ایتاجایام خوشک نمانه کی آدم بتانه خو پایا بنه. تکان خوری همه جا به هاچین چله کله.

لیسکه ره که کومکه مرا ویریشتان دوبو کی واورسه:

- خاب اسا بوگو چی خبر بو! چره مردومه دیفارا واچکستان دیبی؟

لیسکه ره که زور زوریکی خو خنده یا، جا، دان دوبو، بوگفته:

- نانی چوتو فوقوفته بو کی! تو نانی! من گمه تونام ایشتاوی!

ایتا پیچه پیره زناکه لیباسه چله پلا دسه مرا پاگوده، بازین بوگفته:

- حاج خانم نانی چوتو فوقوفته نهابو. حاجی چنسام کله خوکه مانستن اونا فوتورک بزه  بو!

پیره زنای خو دسا ببرده خو دهانه ویرجا کی یانی خو دسا گاز گیفتان دوبو، بوگفته:

- آو....! روزه روشن خجالت نکشه! کفتال! مینبره سر بازین هیزار جور مردوما گه چم چین بوکونید، پرچین بوکونید! بازین خودش چره! لا ایلاهه ایللا! چی دوره زمانه ای ایسه!

لیسکه ره کی ده خو خندا جه خاطر ببرده بو، پیره زناکه خرتو خشاکا بیگیفته خو ایتا دس،   اویتا دسه مرایام پیره زناکه بالا بیگیفته، را دکفتان دوبو کی بوگفته:

- آگه بدانی حاجی چنسه زن، چی اوخ اوخی کودی! حاجی چنس  ده لاب تورو دیوانانه مانستن اونا فوتورکسه بو. رام نوگوده حاج خانمه!

ایتا پیچه تام بزه، بازین بوگفت:

- آدم حاجی چنسا کی فاندره، خیال کونی اونه ازار ایتا پوتارام فانرسه! بازین خو زناکا چوتو فوتورک زنه!

پیره زناکام لیسکه ره که لبلا بیگیفته، بوگفته:

- بیچاره زنانی او وختان کی حاجی چنسه پن زاری روضه خوانی مرا هشتا زاکا گردانه یی! اونه صدایا هیشکی نیشتاوسته! اسا کی وا ایتا نفس بکشه، حاجی چنس تورا  بوسته داره!

ایتا پیچه خو پوشتا بمالسته یو اوخه اوخه بوگفته، بازین خو گبه دوما بیگیفته:

- داشی داشی مرا خو زاکانا پیللا گوده! سال دوازده ما ایتا حمام نوشویی. هوتو خانه مئن آب نایی خو زاکانا سره جانا تشته مئن شوستی یو هیچی نوگفتی. ویشتایی مرا هاچین بوبوسته بو دو تا خاش! ایشکوره مرا پلا پختی، زاکانه چانا دوستی، خودا بداشت چوتو حاجی چنسه دس تا هاسا نمرده خودا دانه!

لیسکه ره خاستی بگه کی مشته خانم تو چی دانی! پیره زنای وناشته لیسکه ره که لبله بیجیر بایه، بوگفته:

- آخه ده آ سندو ساله مئن! آ حاجی چنس چوتو زناکا فوتورک زنه! ده کفتالا بو داره. ده واستی خو گونایانه دس، خوداجان خجالت بکشه! آخه بوگو کفتال!؟ تو پیره زناکام رام نوکونی! اونام فتورکی!؟ آخه قصال تی رویا بوشوره! ده خجالت بکش! خودا جان خجالت نکشی! تی زاکانه ویرجا خجالت بکش! آخه روزه روشن تو زناکا فوتورکی! مگه شبا تی جان فاگیفته دارید!

لیسکه ره هاتو قاقا بو مشته خانما فاندرستی. خوره خوره گه:

- من نانم چی خوره گفتان دره. آخه من چی گم اون چی گه!؟ پشما زنه پنبه عوض!

تا با مو حرف بزنه، بازم پیره زنای ولناشته لیسکه ره که لبله بیجیر بایه. بوگفته:

- ایتا پیچه بدا آیه بینیشینم. می چکره ده قو وت ناره. می چوم سیایی شون دره.

لیسکه ره هاتو پیره زناکا فاندرستان دوبو کی بوگفت:

- مشته خانم تا تو ایتا پیچه تی خستگه بیگیری من بشم بیدینم حاج خانمه سر چی بلا بامو داره. می حواس اویا ناها.

لیسکه ره هاتو شون دبوبو که دیفارا دو واره واچکه بشه بوجور، پیره زناکا دینه کی خو خرتو خشاکا بنا داره دیفاره کش، رادکفته داره بایه لیسکه ره که ور.

لیسکه ره پیره زناکا محل ننا دیفاره واچکستانا سرا گیفته بو. پیره زنای فارسه دیفاره کش. لیسکه ره ایتا پیچه ده داشتی که دیفاره جور فارسه. پیره زنای ارام ارامه گه:

- می دسا بیگر بدا منام بیدینم حاج خانم سر چی بلا آمون دره!

لیسکه ره ده هاچین خاستی پیرزناکه واکفه هرچی آنه دهان دره اونا بگه. خو دسا درازا کونه کی پیره زناکه دسا بیگیره فاکشه بوجور. پیره زنای خو چادورا خو کمره دور واپخته، خو دسا درازا گود، لیسکه ره که دسا بیگیفت. هاتو لیسکه ره اونا دسه بیگیفته نیگیفته بوگفت:

- تو ده چره آمون دری آخه مشته خانم! حاجی چنس خو کارا تماما گوده. حاج خانمام آیوان کش کفته. بیچاره ره آدمه دیل سوجه مشته خانم....

پیره زنای گه :

- مرا فاکش بوجور بدا منام بیدینم چی بوبو داره. آخه نیبه کی هاتو روزه روشن بیچاره زالاش باورده ایوانه سر بکفه. شایدام ایتا کومک بخواست!

لیسکه ره کا ده مراقا گیفته بو. پیرزه زناکه دسا گیره هاتو فاکش فاکش خواستی اونا ببره دیفاره جور کی پیره زنای ایتا داد کونه که هفتا محلا دواره. لیسکه ره تا دینه هوا پسه پیره زناکه دسا ولا کونه،  واز کونه جه دیفاره جان بیجیر، پیره زناکا وا دیهه! نه پا به گوروز.

پیره زنای ایتا دسه خو کمره سر ایتا دس خو خاشه کونا مالستان دبوبو.

لیسکه ره دیفاره جان شه دور دوره شر ایتا شلمان پوشت جوخوسه. ایتا پیچه آرا اورا یا فان دیره دینه حاجی چنسه جان خبری نی یه. آرام ارامه ایه پیره زناکه ور. اونه دیل نامویی که پیره زناکا هوتو خودشه حال بنه بشه.

هاتو کی فارسه پیره زناکه ویرجا، پیرزنای پور ده ننابو کی اونا فوشا گیره. لیسکه ره پیره زناکه دسا گیره اونا راستا کونه. هوتو فاکش فاکش دیفاره کش را دکفه ایه تا پیره زناکه خرتو خشاکه ویرجا که ایتا پیچه اوشن تر، ناهابو. پیره زنای کی هاتو نالا دوبو بوگفت:

- حاج خانم چوتو بو؟ بازم هوتو آیوان سر غش بوگوده بو؟ یا بازام حاجی چنس اونا فوتورکسان دوبو؟

لیسکه ری ده خاستی شاخ شاخه که مانستن شاخ بیرون باوره. قاقا بو پیره زناکا فاندرسته. تا پیره زنای بخوایه ایچی دیگه بگه، واورسه:

- آخه دیفاره جور تو چی خاستی بیدینی! تا هسا بیده داری کی دیفارا اینفر تی مانستن بشه بوجور!؟ آخه آن چی کاری بو مشته خانم!؟

پیره زنای لیسکه ره کا تشر زنه گه:

- تی دوما جا بدن. مگه دیفاره جور شون کاری داره! من همیشک خودم انجیل دارا واچکم شم تا اونه لچه! تنایی ایتا زیبیل انجیل چینم.

لیسکه ره کی خو خندا قایما گوده بو واورسه:

- مگه شیمی خانه انجیلدارام ناها!؟

پیره زنای گه:

- آو..... مگه به انجیلدار نمانه!؟

لیسکه ره کی پیره زناکا دس تاودان دوبو، واورسه:

- بازین شیمی انجیل دارا، انجیل کفتکام واجه مشته خانم!

پیره زنای گه:

- آو... اگه انجیل کفتک وا نجیبی، بازین چوتو انجیل واجه!؟ اول انجیل کفتک  بازین انجیل!

لیسکه ره کی هاچین خنده جا دورسفتان دوبو، خواستی ایچی دیگه واورسه کی پیره زنای گه:

- هسا تو انجیل دارا وا بدن. مرا بوگو بیدینم حاجی چنس چوتو حاج خانما فوتورک بزه بو!

لیسکه ره ده هاچین خنده جان ترکستان دوبو. خاستی بازام انجیل داره جا واورسه ولی پبره زناکه تشره مرا خو دوما جا بدا. بوگفته:

- حاجی چنس ایتا تره پایه مرا دکفته حاج خانمه جان. بیچاره زناکا هاتو دخشارده بو آیوان سر اوتاقه دیفارا، تکان خوردی زه ای حاج خانما. بیچاره جانا جیجا بوگوده بو...

پیره زنای ولناشته لیسکه ره خو حرفه دوما بیگره، خوشکا زه واورسه:

- آو...............یانی حاجی چنس خو زناکا زئن دوبو!؟ یانی....

لیسکه ره کی بازام انجیل دار و انجیل کفتکه فکرا دوبو، بوگفت:

- پس چی!؟ خاستی بیچارا داره سر وارگانه! تره پایه مرا اونا زئن دوبو ده!

پیره زناکا خوشکا زه بو.

لیسکه ره خو رایا بیگیفت بوشو.

حاجی چنس تازه بامو بو بیدینه پیرزه زناکه صدا چی واسین بو!

پیره زنای خیالا شوبو. پاک هاتو بو کی حاجی چنس تومان پیران بکنده باموبو پیره زناکه ور. حاجی چنسه زن دیفاره کش، ایتا درزه جا فان درستان دوبو. پیره زنای حاجی چنسا قاقابو فاندرستان دوبو.

حاجی چنسه چوم ایدفایی دکفه خودشه ریفقا،  آشیخ کونوسا جه دور دینه کی آمون دوبو. آشیخ کونوسو حاجی چنس هاچین برار برار بید. آیتا اویتا ره داشی مرا پاکت دوکودی!

پیره زنای ده تورابو خاستی هرچی آنه دهان دره با جعبه ولا کودی بی! هاتو کی خاستی ایچی بگه دینه ایتا پیسه کلاچ دکفته داره اونه خرتو خشاکه جان. پیره زنای ده هاچین رو باموبو!

تمام

دیلا گمه تره هر شب کرا ده ول نیگیره – گیل آوایی

ایتا گیلکی غزل بی چاکون واکون

دیلا گمه تره هر شب کرا ده ول نیگیره
جه دوری ونگ بزنه سینه کش کرا دیمیره

خیالا گم نبه هر شب تره ایتا پیله لات
چوما گمه ببه وارش جه تو ده دس ویگیره

تی عکسه قابا نمه پرده پوشت نبه پیدا
ترا ده فان دره چوم های نیگا جه تو جیگیره

هاتو کی دیل گیره انگاره چوم ببه تره قاق
چوما فوچه دیلا گم گریه زاری جا بیمیره

خیالا گم نشه هر شب تی امرا دریا لب
تی ناما بینویسه فورشانه سر بغل بیگیره

هاچین نبه تی واسی چوم به را مثاله آه
جه دوری آ بکشه ارسو فوکونه پاک دیمیره

ده داب بوبو آ زمانه سیوایی، تنهایی آه
شبانده روز کرا می دیل تی واستی سربجیره

ایتا جه خیاله بازی یان - گیل آوایی

ایتا جه خیاله بازی یان:

تمانا بوسته بازی
باغ نفس کشه جه زاکانه داده بیداد
روباره جانشوران
نخله زیتونه سه قرانی صابونه مرا
بوشوسته تمیز
وای خیابان شون
شهره لاکویان
هرتا غوروبه خوشخوشانی عروسان
بازام تماشائیه هالا!
پهلوی
شیک
شاه
رادیوسیتی
بی پوله جیوانانه یاور، موسیو جان
سبزه میدان
لاکانی
پارک شهر
ماره لبخند زاکانه پیچپیچ کودنه:
پوزه عالی جیبه خالی
.........
یکی از بازیهای خیال:

بازی تمام شد
باغ
از هیاهوی بچه های محل
نفس تازه می کند
جانشوران رودخانه ی شهر
صابون نخل زیتون ِ سه ریالی
شسته
تمیز شانه کشیده
آه رفتن ِ به خیابان
دختران شهر
عروسان شادی هر غروب
تماشاییست هنوز!
پهلوی
شاه
شیک
رادیو سیتی
موسیوی همیشه یار جوانهای بی پول!
سبزه میدان
لاکانی
پارک شهر
لبخند مادر زمزمه ی ماست:
پُزِ عالی! جیبِ خالی!

سه تا گیلیکی چاردانه - گیل آوایی

ماری جان شب نوخوفتم تی نیگا ره
شبه دیل گورشابو می ارسو آه ره
تی تی بوگروخته می دیل با خوروسخان
تره واهیله تی کتله صدا ره
فارسی
مادرجان شب نخوابیدم برای نگاه تو
دلِ شب کباب شد از اشک و آه من
ستار گریخت، دلم با خروسخوان
سرگشته تو ماند و صدای دمپایی تو!

2

تی واستی من ایسَم تورو خی یالی
می همساده مرا گه بوشو مالی
تی عکسا فان دِرَم هاتو ایسم قاق
ترا هالی نیبه فارسی می نالی
فارسی
برای تو دیوانه و خیالاتی هستم
همسایه من می گوید که از دست رفته ای
عکس ترا می نگرم همینطور حیرت زده می مانم
حالی ات نمی شود فارسی ناله می کنی
3

می چوم دریا بوبو خالی پی یاله
مره تام توم بزه دیل پوره ناله
تی عکسه سر فی وه ارسو منم قاق
ده گورشا بوم خایم دونیا بکاله
فارسی
چشمانم دریا شده پیاله ام خالی
لب فرو بسته ام دلم پر از ناله است
اشکم روی عکس تو می ریزد، شگفت زده ام
دیگر سوخته ام می خواهم دنیا فرو بریزد

آدیداس- Adidas، ماجرای پابرهنگی کودکان-گیلداستان با برگردانِ فارسی - گیل آوایی

می مار چاچه دیمه کاسه یو تیانا شوستان دوبو کی باموم بخانه. می دیم پرا ارسو ایجور خاکا رابه بدابو که خیاله هاچین چل واسه بید. می ماره چوم دکفته مرا واورسه
- چیسه زای! بازام داوا بیگیفتی
هیچی نوگفتم. بوک بوکوده بوشوم ایتا سنگه سر کله ور بینشیتم. می دسه مرا ایپچه می چومه ارسو پاکودم. می مار دو واره واورسه
- چیسه زای! چره گریا دری؟
هاتو کی می مار واورسه چره گریا دری، ایجور مرا گریه بیگیفته کی ده نتاسنتیم مرا بدارم. می شانه گریه جا پرکسی. می پایا جیما کوده می سرا بنام می زانو سر اسا گریه نوکون اکه گریه بوکون. هاچین زار زار گریه بیگیفته مرا.
می مار ویریشته بامو می ویرجا. خو چادور پره مرا می دیم پرا پاکوده ایتا پیچه مرا ناز بدا بازین هوتو کی نازا دان دوبو واورسه
- چیسه زای جان مره بوگو بیدینم چی بوبوسته. کی مرا داوا بیگیفتی. مره گب بزن بیدینم چی بوبو
هوتو کی می سر می زانو سر نابو. بوگفتم
- مرا بازی نیگیریدی زاکان. گیدی کی وا کتانی دوکونم. منام کی کتانی نارمه
می مار ایتا آه بکشه یو بوگوفت
- هان بو! هانه واسی اتو گریا دیبی! من خیال بوکودم چی ترا فوتورکسه زای جان! ایتا کتانی واسی آدم گریه کونه
- پابرانده مرا بازه نیگیریدی
- مگه تو بازی کونی! یا کتانی!؟
- هامه تان کتانی داریدی مار، من ناره مه. بی کتانی یام مرا بازه نیگیریدی
- خاب بوبو پلا پچ! چی به!
تا بایم ایچی بگم می مار ایدامه بدا
- تره هینه مه زای جان ایپچه آمان بدن تره هینه مه
هوتو بوک بوکوده می سرا می زانو سر بنا تام بزه هیچی نوگفتم.
می مار ایتا دس بکشه می سر و بازین بوشو چاچه دیمه کاسه تیانا بوشوره
نانم اکه جه کله ور، سنگه سر ویریشتم، بوشوم آب واقوشتم می دیم پرا بوشوستم. می مار ایتا تمیزه ریکابی مرا فادا بوگفته:
- بی یه زای جان تی پیرانا بکن هاچین شالیکه مانه . بی یه انا دوکون
می پیرانا بکندم فادام می مارا، ریکابی یا دوکودم. کم کم غوروب بوستان دوبو. کم ده بمانسته بو کی می پئر بایه بخانه. ایوانه سر می مار سفره بنا. خکاره پامودور خوروشا بنا بو سفر جور ایتا کوچی تیان پلا مرا. هاتو خیالا شو می پئره رافا ایسابو.
کشکرت داره لچه خو لانه مئن نانم چی ره کونامجان کودان دوبو. پلت داره جور ایچی تکان خوردی. خانه لوجانه که سر ایچی قیلقیلی بوکوده بامو تا نودانه که لب. همساده خانه خوروسه اویی ایدفایی می مارا بگب یاورده کی بوگفت:
- بازام آ خوروسه دانه بی وخت اویی بوکود. نانم چی واسی هاتو وختو بی وخت اویی کونه حایوان!
هیچی نوگفتم. یانی چی فوگفتی بیم. من ایتا کتانی غورصا داشتیم، می مار خوروسه اویی کودنا فکیرا کودی. می کیتابا هاتو کی ده وستان دوبوم، بوگفتم:
- مره ویشتایه مار. شام بوخوریم ده!
- ایپچه ده به سیم زای. هاسایا کی تی پئر فاره سه
هاتو می مار گب تومانا نوبوسته بو کی می پئره اهام اهام خانا دیپیچسته. می مار ویریشته بوشو حیاطه مئن. بوگفت:
- آخی بامویی. آ ره که دانه می سرا ببرده انقد بوگفته ویشتایه ویشتایه پلا فادن پلا فادن!
هالا خو گبا تومانا نوکوده بو کی می پئر وه درا اوساده بوشو چاچه لب کرده خاله مرا آب واقوشته. خو دسو پایا بوشوسته. چاچه دیمه ایپچه بینیشته پلت دارا فاندرست. خو سرا تکان بدایو ویریشت بامو ایوانه سر سفره جور بینیشته. می مار اول می پئره ره پلا دوکوده پامورخوروشام پلا سر. بازین مره پلا دوکوده ایتا موشته یام سوخته فادا می دس.
شب ده هامه جایا دوارسته بو. پلت دار پاک ایتا غوله مانستن تاریکی من سایه واشاده بو. ایموشته لل چراغه دور جیما بوسته پاک خیاله تظاهراتا دیبید. همساده خوروس کلاکه صدا ده نامویی. کشکرت خیاله کی خو لانه مئن خابا شوبو، جوم نوخوردی. ایدفایی می پئر ایجور بزه خو شانه سرا بوگفت:
- لاکیتاب
کی می مار دوبالا بچسته، مار قاقا بوسته بوگفته:
- سیا پشه بیبی. ایجور آدما گزه کی!
می پئر وناشته می ماره گب تومانا به بوگفته:
- واستی ایتا پشه بند بیهینیم زناای! اتو نیبه!
می مار هیچی نوگفته. می پلایا بوخورده پسی، بوشوم می کیتابا واکودم. مرا بزم به کیتابخانی. تا می پئره صدا نایه کی بازام مرا بگه تی درسا بخان پسر. همیشک تا دینه بیکار نیشته مه مرا تشر زنه گه
- درس بخان پسر ! درس بخان می مانستن فاله نیبی. درس بخان ایچی بوبو
می مار سفرا اوچه بو. نانم اکه بو کی مرا می جا مئن بنابید. می مار بنابو یا می پئر مرا هالی نوبوسته بو. هوتو کیتابه سر مرا خاب ببرده بو.
می چوما وختی واکودم کی بیدم رخته خابه مئن دراز دراز کفته مه. می ماره صدا آمویی کی می پئره مرا گب زن دوبو. ایجور پیچ پیچ کودان دوبو. کی خوب نشاستی فامستن چی کرا می پئرا گفتان دوبو. می گوشا تیجا کوده گوش بدام.
می مار های گفتی:
- می زای ده پیللا بوسته داره اتو کی نیبه پابرانده بگرده
می پئرام تته رج گفتی:
- گیرانه زن. من چوتو بیهینم!
می مار گفتی:
- خاب امی دسا بداریم ایپچه بنیم یمه!
- نیبه
- به
- چوتو
- کار ناره کی. هاتو مرا ایپچه ایپچه فادن، من نمه دیمه بازین شم می زاکه ره هینه مه.
- بیدینم چی به
- بیدینم چی به چیسه مردای. امی زای پاک ایتا پیله پسر بوبوسته داره. خوبیت ناره اتو پابرانده بگرده.
ده نانم چی گفتیدی. می چوم پیر پیری بوشو واخابا شو بوم ایجور کی خیاله هاف پاده شایا خوابا دئن دیبیم.
زاکان جیمابوسته بید. هامه تان مرا فاندرستان دیبید. می پیران هاچین برق زه یی. می تومان! می ساق! می کفش. هاچین تومامه دونیایا پاک خیاله کی مرا فادابید. پیران و کفشو و تومان هاممه تان آدیداس بو! ایجور کی هامه تان قطارا بوسته یار گیفتان دیبیم. هاممه تان خواستیدی می سر بیبید. منام هاتو کی هامه تانا فاندیرستیم زاکانا دوجین کودیم. شاهرخا اصلن محل ننامه. ایجور اونا آخره آخر بداشته بوم کی پلاپچام وناشتیم ببه. بوک بوکوده می لوففتا کشه یی. می چومانه مرا اونا گفتیم:
- تره یاده مرا پابرانده بازی نیگیفتی! اسا بکش تا بدانی من چی بکشم
کاپیتان بوبوسته بوم. زاکان می دوما بیگیفته بوشوبیم زمینه وسط. بازی شوورو بوبوسته بو. جه زمینه وسط ایجور می آدیداسه کفشه مرا شوت بزه بوم کی دروازه بان هالا جوم نوخورده توپ بوشوبو گوله مئن. زاکان مرا دورا کوده بید. مرا تا بامو یید ببرید بوجور ایجور بکفتم بیجیر کی دو بالا بجستم.
شه بزه بو مرا. می پئره خور خورا دوبو. می ماره نفسه صدا آمویی کی ارامه خوفته بو. سیفیدی بزه بو. چی خوابی بیده بوم!؟ مره مره بوگفتم:
- کاشکی وینریشتی بیم!

برگردان فارسی:

مادرم کنار حوضچه نشسته بود و دیگ و بشقابها را مي شست که من به خانه آمدم. اشک روی صورتم خاک را چنان دوانده بود که انگار گل مالیده بودند. تا چشم مادرم به من افتاد پرسيد:
- چی شده بچه جان؟! باز دعوا گرفتی؟
چیزی نگفتم. بغض کرده، رفتم روی سنگی کنار تنور گِلی نشستم. با دست کمی اشک چشمانم را پاک کردم. مادرم دوباره پرسيد:
- چيه بچه جان! چرا گريه ميکنی؟
همينکه مادرم پرسيد چرا گريه ميکنی، چنان گريه ام گرفت که ديگر نتوانستم جلوی خودم را بگيرم. شانه هايم از گريه ميلرزيدند. پاهايم را جمع کردم و سرم را روی زانويم گذاشتم و حالا گريه نکن کی گريه بکن! زار زار گريه ام گرفت.
مادرم بلند شد و کنارم آمد. با گوشهٔ چادرش صورتم را پاک کرد. کمی نازم داد و گفت:
- با که دعوات شده. برام بگو ببينم چه شده؟
همينطور که سرم روی زانويم بود گفتم:
- بچه ها منو بازی نميدن، ميگن بايد کتانی بپوشم. منم که کتانی ندارم!
مادرم آهی کشيد و گفت:
- همين بود!؟ برای همين اينطوری گريه ميکنی؟ من فکر کردم چه بلایی سر ت اومده بچه جان !؟ آدم برای يه کتانی گريه ميکنه؟
همانطور بغض کرده جواب دادم:
- پا برهنه بازيم نميدن!
مادرم گفت:
- مگه تو بازی ميکنی يا کتانی!؟
مادرم انگار حالی اش نمی شد که به او چه می گویم. با عصبانیت گفتم:
- همه کتانی دارند مادر، من ندارم. بدون کتانی هم منو بازی نميدن!
مادرم مثل آدمهای از خود راضی گفت:
- خُب همینطور یارِ الکیِ بازی، باش ( مستمع آزاد!) چه می شود؟!
تا بيايم چيزی بگويم مادرم ادامه داد:
- برات ميخرم بچه جان يه کم فرصت بده برات ميخرم
همانطور بغض کرده سرم را روی زانويم گذاشتم سکوت کرده و هیچ نگفتم.
نميدانم چه وقت از روی سنگِ کنارِ تنور گِلی بلند شدم. رفتم از چاه آب برداشتم و صورتم را شستم. مادرم يک رکابی (زيرپوش) تميز داد و گفت:
- بيا بچه جان پيراهنتو بکن مثل پارچه کوهنه( پارچه دست پاک کن) است. بيا اينو بپوش.
پيراهنم را در آوردم و به مادرم دادم، رکابی را پوشيدم. کم کم غروب ميشد. کم مانده بود که پدرم به خانه بيايد. مادرم سر ايوان سفره گذاشته بود.ديگ خورش گوجه فرنگی را بالای سفره گذاشته بود با يک ديگ کوچک پلو. به خيال رفته و منتظر پدرم بودم.
زاغی بالای درخت در لانه اش نميدانم دنبال چه ميگشت.بالای درخت صنوبر چيزی تکان ميخورد. روی شيروانی خانه چيزی قل خورد و تا لبهٔ ناودان آمد. صدای خواندن بی موقع خروس همسايه، مادرم را به حرف آورد که گفت:
- باز اين خروس بی وقت خواند. نميدانم برای چه اينطوری وقت و بی وقت ميخوانه اين حيوان!
هيچی نگفتم. يعنی چه بايد ميگفتم؟ من غصهٔ کتانی داشتم مادرم به فکر خواندن خروس بود! همينطور که کتابهايم را ميبستم گفتم:
- گرسنه ام مادر شام بخوريم ديگه!
مادرم گفت:
- يه کم ديگه بمونيم الانه که پدرت برسه!
هنوز حرف مادرم تمام نشده بود که صدای اهم اهم پدرم در خانه پيچيد. مادرم بلند شد. به حياط رفت و گفت:
- آخ چه خوب که آمدی! اين بچه سر منو برد اينقدر گفت گشنه امه گشنه امه غذا بده غذا بده!
هنوز مادرم حرفش را تمام نکرده بود که پدر سطل را برداشت و به لب چاه رفت و آب برداشت. دست و پايش را شست. کنار حوضچه کمی نشست و به درخت صنوبر نگاه کرد. سرش را تکان داد و بلند شد آمد سر ايوان بالای سفره نشست. مادرم اول برای پدرم برنج کشيد و رويش خورشت گوجه فرنگی، بعد برای من برنج کشید و يک تکه هم ته ديگ گوله شده داد دستم.
شب همه جا را گرفته بود. درخت صنوبر مثل غولی سايه انداخته بود. يک مشت پشه کوره، دور چراغ ميگشتند و انگار تظاهرات راه انداخته بودند. صدای خروس همسايه نمي آمد. زاغی انگار در لانه اش به خواب رفته بود، تکان نميخورد. يک دفعه پدرم محکم به روی شانهٔ خودش زد و گفت:
- لا کتاب!!ا
که مادرم از تعجب از جايش پريد و گفت:
- پشهٔ لعنتی! بد جور آدمو نيش ميزنه!
پدرم نگذاشت حرف مادرم تمام شود، گفت:
- بايد يک پشه بند بگيريم، زن! اينجوری نميشه!
مادرم چيزی نگفت. بعد از اينکه غذايم را خوردم، کتابهايم را باز کردم. خودم را زدم به کتابخواندن تا صدای پدرم در نيايد که باز به من بگويد درس ات را بخوان پسر. هميشه تا ميبيند بيکار نشسته ام تشر ميزند که:
- درس بخوان پسر! درس بخوان مثل من کارگر تهی دست نشوی! درس بخوان يک چيزی بشوی
مادرم سفره را جمع کرده بود. نميدانم چه کسی مرا به رختخوابم برده بود؟ مادرم يا پدرم، نفهميدم؟! همانطور سر کتاب خوابم برده بود.
چشمهايم را وقتی باز کردم که ديدم دراز به دراز در رختخوابم افتاده ام. صدای مادرم ميآمد که با پدرم حرف ميزد. طوری حرف ميزد که درست نميفهميدم به پدرم چه ميگويد. گوشهايم را تيز کردم گوش ایستادم.
مادرم هی ميگفت:
- بچهٔ من ديگه داره بزرگ میشه، اينطوری نميشه که همش پا برهنه باشه.
پدرم پشت هم مي گفت:
- گرانه زن. من چطور بخرم!
مادرم ميگفت:
- خب يه کم جلوی دستمونو بگيريم، يه کم بذاريم کنار!
- نميشه
- ميشه
- چطوری؟
- کاری نداره! تو کم کم به من بده، من ميذارم کنار بعد ميرم برای بچه ام ميخرم.
- ببينم چی ميشه.
- ببينم چی ميشه چيه مرد! بچهٔ ما ديگه پسر بزرگی شده. خوبيت نداره اينجوری پا برهنه بگرده!
ديگر نميدانم چه ميگفتند. چشمهايم تاب ميخورد و به خواب رفته بودم طوری که انگار هفت پادشاه را خواب ميديدم.
بچه ها جمع شده بودند. همه به من نگاه ميکردند. پيراهنم برق ميزد. شلوارم! جوراب ساق بلند فوتبالم! کفشم. انگار که تمام دنيا را به من داده بودند. پيراهن و کفش و شلوار همه آديداس بودند! همه ردیف ايستاده بودند و يار ميگرفتيم. همه ميخواستند با من باشند. منم که به همه نگاه ميکردم و دست چين ميکردم. به شاهرخ اصلاً محل نگذاشتم! طوری او را آخر آخر گذاشته بودم که نگذاشتم "پلاپچ" ( حتی یار اضافی = مستمع آزاد!)هم باشد! بغض کرده منت مرا ميکشيد. با چشمهايم به او ميگفتم:
- يادت ميآد که من پابرهنه بودم و منو بازی ندادی!؟ حالا بکش ببين من چی کشيدم!
کاپيتان شده بودم. بچه ها به دنبال من، به وسط زمين رفتيم. بازی شروع شده بود. از وسط زمين چنان با کفش آديداسم شوت زده بودم که هنوز دروازه بان تکان نخورده توپ به داخل دروازه رفته بود. بچه ها دورم را گرفته بودند. تا آمدند که مرا بالا ببرند طوری افتادم که دو متر از جا پريدم.
عرق کرده بودم. پدرم خور خور ميکرد. صدای نفس مادرم ميآمد که آرام خوابيده بود. سفيدی زده بود. چه خوابی ديده بودم!؟ با خودم گفتم:
- کاشکی بيدار نميشدم!

تمام
مهرماه 1390

ایتا گیلیکی ترانه: نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا - گیل آوایی

نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا

وامختم وامختم وامختم نی یافم نی یافم ترا

می قسمت آویری بوبوسته، بوبوسته آویری تی جا

شبو جنگلا نه اوخان دیلمانی خانم دوری جا

تی یادا کشا گیفته ویرانه کش ده بوبوسته می جا

بوگو تی نشانا بی یافم کویا
کُو یا بوشویی تو آخه بی وفا

آویرا بویی نه سایی هی جیگا

بیدین روزیگارام مرا ده واکفت
تورابوستمه دیفاره کش بکفت

آویری نانی تو، آویرم تی دس
هاچین واهیلا بو خورم کس به کس
نی یه کس نی یه کس مرا داد فارس

می قسمت آویری بوبوسته، بوبوسته آویری تی جا
نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا

وامختم وامختم وامختم نی یافم نی یافم ترا

شبان کی پرا دی خیالا تی نامه مرا
ستاره کرا ایشمارم من تی ناجه مرا

می دس ده هاچین قاقه الله تی تی
هاتو ونگ زنم ونگ زنم خلوتی
دورون داده بیرون می کار ساکیتی

تی دوری جا دیوانه بوستان درم
جه قورصه ده ویرانه بوستان درم

تی یاده مرا نیشتمه فورشه سر
می ارسو تی چوما کشه سر بسر

خودایی تره هانده من واهیلم
تی راشی کفم پاک ایموشته گیلم

می قسمت آویری بوبوسته، بوبوسته آویری تی جا
نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا

وامختم وامختم وامختم نی یافم نی یافم ترا

سپتامبر2011

برگردان فارسی:

نام و نشانت را نمی یابم، همه جا را گشته ام

گشته ام گشته ام گشته ام نمی یابم نمی یابم ترا

قسمت من گم شدن بوده، گم شدن برای تو

شب و فریاد جنگل، از دوری تو دیلمانی می خوانم

بگو نشانت را کجا بیابم

کجا رفته ای آخر بی وفا

گم شده ای نیستی هیچ جا

ببین روگار هم به من گیر داده است

دیوانه شده گوشه ی دیوار افتاده ام

گم شدن نمی دانی، گم شدن از دست تو

بیهوده حیران شده به خود می پیچم

کسی نیست کسی نیست به کمکم بیاید

نام و نشانت را نمی یابم، همه جا را گشته ام

گشته ام گشته ام گشته ام نمی یابم نمی یابم ترا

قسمت من گم شدن بوده، گم شدن برای تو

شبها که با نام خودت خیالم را پرواز می دهی

با حسرت تو ستاره می شمارم

ماه از گریه های من شگفت زده شده است

درونم داد است، بیرون سکوت کردن

از دوری ات دیوانه دارم دیوانه می شوم

از غصه ویرانه دارم می شوم

با یاد تو روی ماسه های نشسته ام

اشکهایم چشمان ترا پشت سر هم می کشد

خدایی برای تو باز حیرانم

بر راه تو افتاده گِلم

قسمت من گم شدن بوده، گم شدن برای تو

نام و نشانت را نمی یابم، همه جا را گشته ام

گشته ام گشته ام گشته ام نمی یابم نمی یابم ترا

ده ایجگرام دوارسته چومانه زاره وطن - گیل آوایی

ده ایجگرام دوارسته چومانه زاره وطن
آلوغ فوتورکسه کیشکانه بی قراره وطن

واکفته زاره حریفان دکفته میدانَد
ده خون بیگیفته چومانه چی کارزاره وطن

چوپور نایه ایتا دس ول بیگیر نوا بون قاق
نینیش فوران نانجیبانه ایرثه ماره وطن

هارای بزن هامه تانا کی واستی یاور دان
کی خون بوبوسته دیلانیم چی بی بهاره وطن

آویرا بوسته آمی خاکه مئن ایسیم بی خاک
هاچین غریبا بوییم خون واسی بواره وطن

بوبوسته قسمت اگه جنگلانه بی میرزا
آمی گونایه دپرک چومه ارسو داره وطن

تو آی کی ناجه داری جنگلانه تی تی زار
ده وسته ایجگره میرزا بوبو هاواره وطن

گیل آوایی ده پاکون چومه ارسویانه زار
دوخان دوخان همه تانا کی پئره ماره وطن

بیستم شهریور 1390

برگردان فارسی:
از ضجه هم گذشته چشمهای زار وطن
باز( پرنده شکاری) به جوجه ها یورش برده، وطن قرار ندارد
حریفانِ به جان آمده در چالش هستند
دگر خون گرفته چشمها را چی کارزاریست وطن
دستها رمق ندارند، آتش بگیر و حیرت زده نمان
ننشین، دور کردن نانجیبها را، وطن ارث مادر است
فرا بخوان همه را که باید یاری رسان هم باشیم
که خون شده دلهاییم، چه بی بهار است وطن
اگر سهم جنگل بی میرزایی شده است
گناه ماست چشمهایت را باز کن اشکبار است وطن
آی تو که حسرت شکوفه زاری جنگلها را داری
ضجه بس است خودت میرزا باش فرا می خواندت وطن
گیل آوایی اشکهای زار چشمانت را پاک کن
صدا کن صدا کن همه را که پدر و مادر است وطن