۱۳۸۹ اسفند ۶, جمعه

دوتاگیلیکی ترانه ایجور دیگه ولی جه جعفر خادم

در هیچ نظری موجود نیست:

۱۳۸۹ اسفند ۴, چهارشنبه

وفا نوگو کئ وفادارئ آ زمانه بمرد - گیل آوایی




وفا نوگو کئ وفادارئ آ زمانه بمرد

نئ یافئ عشقو وفا یاره بئ بهانه بمرد

هاچین گولازا درئ روزیگاره دربدرئ

بیمیر بترک ولا کون یارئ آ زمانه بمرد

دیلا فوتورک ناوره نامه یار و دیلدارئ

کئ مهربانئ وفا با خوسرعلامه بمرد

تو ساده دیل چره باورکونئ کئ یارئ نا

دیلا هاچین دبازئ یاره تئ ترانه بمرد

دیلئ تو تام بزن هرماله کس وفا نوکونه

ناویره دق نوگودئ ماهه تئ شبانه دمرد

واچین تو هرچئ بیگیفتئ تئ یاره امرا سر

نگاره پور جه همه ادعا چئ ساده بمرد

نایه ده هیشکئ ببه صافه ساده دیلا یار

کئ یارئ حرفه وفاداره عاشقانه بمرد

گیل آوایئ نوا اورشین گودن تئ تنهایه

در آ زمانه کرا عشقه صادقانه بمرد

در هیچ نظری موجود نیست:

دینمیرم گردابه من وانگردم از پا بیش از این - گیل آوایی

وانکونم بالا نی یم دونباله فردا بیش از این
دینمیرم گردابه من وانگردم از پا بیش از این

وسته ده هرچی بزم توفانه مه نی دست و پا
های بپرکم ویشتایی از باد و سرما بیش از این

ده بدا دونیا فوگورده مردومانام گوز بجیب
هرکی هرچئ به جهندم بی سراپا بیش از این

آب جه سر بوگذشته بیخود های بزم ور جولفه جا
واستی از مردوم گروختن نه کی همپا بیش از این

یاری یو یاور داهان آبچا بو گفتن ده نشا
بی چرا ره وسته مردن بی مهابا بیش از این

آی دمرده یاره زندان یاره هر تا کار و زار
ده واسی جنگل جوخوفتن نه کی روسفا بیش از این

گیل آوایی داب نوکون سختی می یانی آهو داد
سینه آب گردابه مئن نه کی اوروپا بیش از این!

فارسی
باز نمی کنم بالهایم را دنبال فردا نیستم بیش از این
غرق نمی شوم در گرداب، از پا در نمی آیم بیش از این
بس است هر چه در میان توفان دست و پا زدم
هی بلرزم از گرسنگی از باد وُ سرما بیش از این
دیگر بگذار دنیا بهم بریزد مردم هم تحمیق شوند
هر کسی هرچیزی به جهنم بی سر وُ پا بیش از این
آب از سر گذشته بیهوده هی جولان دادم در جاهای ژرف
باید از مردم گریخت نه اینکه هم پا شد بیش از این
یاری و کمک رساندن مسخره شده، دیگر گفتن نمی توان
بخاطر بی چرا، مردن، بی ترس بیش از این
ای یارِ غرق شده در زندان، یارِ هر کارزار
دیگر باید در جنگل پنهان شد نه که رسوا بیش از این
گیل آوایی میان سختی رسم نکن آه و ناله را
شنا کردن در گرداب است نه در اروپا بیش از این

در هیچ نظری موجود نیست:

ویدئوغزل: فوقوسم - گیل آوایی






فوقوسم

اگه پیاله بازام پا بده غما فوقوسم

ایجورغما فوقوسم تا سحرکرا نوخوسم

پیاله امرا نهم لب بلب کونم فریاد

جه روزیگارو وفا یاروآشنا جوخوسم

خیاله بالا گیرم پا بپا شمه دریا

هو دریا لب مئ غمانا ایتا ایتا فوسوجم

پیاله پا بده مئ موشتانا نوخوره گاب

تمامه عالما روسفا کونم هما فوقوسم

آ تاسیانئ میان کئ بلب آیه مئ جان

فقط ییاله مئ یاره ناویره وا وا سوجم

آ روزیگارواکفه های، دره هاتو می جان

دمردمه ده واسئ مئ پیاله یا فوقوسم

امان نده دیلا آتاسیانئ و غمه یار

وفا کرا ناره هئ کس واسئ غما فوقوسم

پیاله نازا بشم کئ دیهه مئ دادا گوش

ناویره آن همه بیداده جا کویا جوخوسم

گیل آوایئ که فوقوفتان دره بوبوسته لات

پیاله امرا هاچین گه آنا اونا فوقوسم

در هیچ نظری موجود نیست:

۱۳۸۹ اسفند ۳, سه‌شنبه

نه، کوچی گیلداستان - با ترجمه فارسی- گیل آوایی


نه!
6 نوامبر 2007
(کوچی گیلداستان )
من
تو
انهمه تام بزه!
وای
امی  اوخوانا
کی اوچینه!؟
- نه!
- چره نه!؟
- تو دونیایام بیگی بازام گم نه!
- آخه چره!؟
- چره ناره!
- یانی چی چره ناره!
- هاناست! خایی بردار خایی نردار!
- هاچین ترا شیش گیر ناور! خاب بوگو چره نه!
- ترا زبان حالی نیبه! می زبان مو باورده آنقد ترا بوگفتم کی نیبه! نتانم. نه! بیخود می موخا نوخور. نه برار جان! نه ابای جان! نه تی ناز مره بایه!
- اِه...................آخه چره نه! آسمان بیجیر آیه مگه!
- بدتر! همیشک هاتویه. آنقد بپاستیم بازام آمی سر بی کولایه! وای اگه نپاستی بیم! ده واستی موسی خانا وکیل بیگیفتی بیم. هیزار دفا تره دلیل باوردم. تره بوگفتم. ولی بازام تی کونا گرما گیره آیی مرا یقا گیری! آن همه آدم نانم چره می دوما بیگفته داری.
- تی دوما بیگفته نارم. ترا دینم آتو رُو باورده داری، هرچی جوفت زنی تاک آوری، می دیل سوجه تره، خایم ترا ایجور را تاودم.
- تی دیل مره سوجه!؟ مره! خاکا تی سر! تی دیل تره بوسوجه! آ روزیگاره مئن آدم مانستن تاوان فادان داره! بیچاره! خوشی مگه مرا بد ایه! مگه مرا بد آیه کی می زندگی راحت ببه! هیچی قورصا ندارم!؟ ولی بدبخت من فکر کونم آخه بچی قیمت!؟
- تو اصلا خیاله کی آ دوره زمانه مئن نه سایی! تو تی سرا تاوه دای ورفه جیر خیال کونی هیشکی ده  اکارا نوکونه!
- نه! ترا حالی نیبه! تو هامما هاتو دینی! دونیا بگم بازام تو تی کلا کاری!
- آخه چره نه! انهمه سختی کشن دری. دیشب تی ماره دوکتوره پولا ناشتی بازین چی هاچین دور اوسانی آخه! نه! نه!
بیچاره! تو هاچین تی بوجورانه ره سگه دوب زئن دری! کلاچه سر قوپه ناها! کلاچ خبردار نی یه! اِ..........ه بدبخت از تی رهبر تا ابدار چی دوزدد! دوز! چی گی تو!؟
- وای کی آدم نفهم ببه گیره نفهم دن کفه! گاب ببه آدم راحته! راحت! ترا چره آخه حرف حالی نیبه! ترا هرچی گم نه! بازام تی حرفانا زنی.
- نفامام خودتی. خودت کی هیچی تی دور و برانام تی جان سختی کشن دریدی. تو نتانی بیدنی که آنهمه بدبختی تی خانواده سر آمون دره!؟ تو نیدینی که تی کوچی برار، کونمان پینیک بزه، شه مدرسه!؟ تو نیدینی کی تی پئر خانه نشینه، خو دوا دوکتوره خرجا ناره. تو تی صابخانه فیسو ایفادا نیدینی! آخه...
- می پئر اگه نتانه خو دوکتورو دوا خرجا فاده، اگه می برار کونمان پاره یه. اگر می صابخانه مره فیسو ایفاده کونه، بخاطره انه کی می سر بولنده. حتا تو اولاغام می سر قسم خوری. تره یادا شو.....
- نه! مرا یادا نوشو. ولی آخه انام ده اندازه داره! نه ده بخایی همه تانا عذاب بدی. تو پاک دمردان دری! دانی!؟
- من دمردان درم!؟ من!؟
- آها! دمردان دری تره حالی نی یه.
- اگه انه ایسما نی دمردن! پس تو دوروست گی. من دمردان درم. من دمرداندم ولی نه شیمی گنده کثافته مئن!
- اِه..... آخه چی ایشکال داره کی هم تی کار  راه دکفه هم مردومه موشکیلام حل ببه!؟ خودایام تی جان راضی به!
- خایم صد ساله سیام می جان راضی نبه! خودا  جغیر از راضی یا ناراضی بون، ده کار ناره!؟  اگه تانه کاری بوکونه  انهمه آدم ویشتایی سر ببالین ننه. ایجور آنهمه حقو ناحقه جولویا بیگیره.  ایجور بداده آ مردوم برسه که هرکی هرکی یا سوارا نبه.  ایجور بوبو داره کی هیشکی  حق و ناحق نشناسه. مسچدان بوبو داره کارچاکونی جا! آخوندام بوبو داره کار چاکون! از سیاست تا جاکشی مئن ایسا! همه چی یام بنامه خودا! خودا خو هوایا بداره کی ده آب چه اونه سر بوگذشته داره.
- هاچین کوفر نوگو!
- تو کوفر دانی یانی چی!
- وا بدن جانه تی مار! اسا کوفر و خودیا وا بدن! آ یارویا من شناسم. آدمه خوبی یه. می چومه جان ویشتر اونا اطمینان دارم. انه کارا راه تاود!
- تو خستا نیبی جه آجور گوزه گبان! تو چی دوما بیگفته داری؟ چی خایی می جان!؟ چره دس نکشی! اِه.......زندگی خوبه! داشتن خوبه! راحتی خوبه! هیشکی یا بد نایه! ولی به چی قیمت!؟ تا هسا فکر بوگودی!؟
- خاب هشانا کی گی خوبه! آدم واسی بدس باوره یا نه!
- خانه خراس! بدس آوردنی کی آدم بتانه " آدم " بمانه! نه کی آدمه شکلا بداره بازین گرگه مانستن ببه! تو پاک گرگ بوستان دری.
- گرگ چیسه! پورگ چیسه! چی گی تو!
- اِه.. هان یانی گرگ بوستن! هان یانی تقی کولا نقی سر گودن! هان یانی هیچ مرزی ناشتن! هان یانی آدم بخایه گرگه مانستن هرچی یو هرکسا واچره!
- خاب زندگی یا وا ایجور چرخانن یا نه!؟ نیدینی کی مملکت پاک خربستگا بوبو داره! هر که دینی خو کلا کاره!
- اما ایتا دوتا درد ناریمی! هرجایا کی انگوشت نیهی ایجور باد ده! امی دین، آمی دین داری، امی دوستی، آمی دوشمنی، آمی راست گفتن، دوروغ گفتن، خولاصه هرچی کی بیگیم بازام ایجور آمی پا لنگه. شالترس مامدیم، پهلوانه ادایا در آوریم! از هر دوروغگویی دوروغگو تریم، بازین کس کسه ره جانماز اب کشیم، کس کسا جور شیمی، بازین فیسو ایفاده مرا ایجور رفتار کونیم که ایمامزادا گیمی زکی! هیچ جا مردوم آتویی کی اما آمی سر کولا نیمی، خودمانا دوروغ گیمی، امی مانستن نی یید. اما دو روییم. اما خودمانا گول زنیم. هیزارتا شامورتی بازی مرا کس کسه سر کولانیم. امی مملکته ره میریم بازین دس دسی اونا چاپیمی، از هر چی دیکتاتور بدتریم بازین ادای دموکراتانا در آوریم. از همه عقب تریم، ادای پیشرفتانا در آوریم. هاتو خودمانا فریب دیمی! گول زنیمی! هیشکیام نایه بگه خو آیب چیسه! همه تان بی آیبیمی! آی تا نیهه اوی تا گردن، اوی تا نیهه آی تا گردن، مملکتام بوبوسته  داره خربستگاه! هیشکی نیگه کی خودش چیسه یو چی بوگوده کی مملکت آتو خربستگا بوبو داره! اگه هیشکی خر نبه! مملکت خربستگاه نیبه! هرکه دینی گه مملکت خربستگایه ولی نیگه خودشه گونایه کی مملکت خربستگایه یو خودشام خره اونه مئن! خیاله کی همه ی مردوم پاکو، بی گونا یو راست گو یو درستکاریدی! ولی اشانه سر کولا شه یو بوشو داره! اینفر نایه بگه خاره باور کون!
- تو مالوم ایسه چی خایی بیگی! نوکونه بزه داره تی کللا!
- بایدام می کللا بزه بی!    اِ............................ه!!!!!!!! اما ایتا ایتا خرابیم. اما ایتا ایتا بدترین دوروغگو یو کولابرداریم . اما آ سگه زندگه با انهمه عقب ماندگییا گردن بنا درایمو نیهیم! امی وضع خرابه برار! آما واسی خودمانه دردا بشناسیم. هیشکی امه را چانکونه اگه خودمان نخواییم. اما واستی اول خودمانا چاکونیم! آخه به مگه!؟
- چه چاکونیم! صابخانه، پابخانه! بقال چقال، دوکتور پوکتور هرجا شی پول وا داشتن! واستی هر کی ایجور خو گیلیما جه آب بوجور فاکشه! تو نام چی کرا گفتاندری! تو..............
- یانی هرتا بی ناموسی یو دوروغ و کولا برداری یو کس کسا گول زئنو هیزار بی ابرویی زندگییا گردن بنیم چون همه هاتویید!؟    اِ...........ه!!!!!!!!!! آ همه یا که گی! کی یید!؟ جغیر از من، تو، اون !؟ اِه! آ دوزو خر و اولاغو و نفهمو دوروغگویو کارچاقکونو دو رو یو  بی ابرو! خودمانیم ده! از هندو اروپایو چین و امریکا نامو داره کی!؟ آ مملکت امی شینه! امان وا اونا بسازیم! هرچی یام اونه مئن ناها! آمی پئره ایرثه! آمی خاکه! خودمان وا اونا چاکونیم!
خودمانیم کی خرابیم! آمی خاکام آمی مانستن! هر کون نوشورام آیه آمه سر سوارا به!
- جانه تی مار سیاست پیاستا بنه دیمه! اصلن اهلش کی نی یم هیچی! اونه جان  متنفرم!
- خاکا تی سر! هانا کی گفتان دری سیاسته ده! مونتها جه ایطرف دیگه! مثله خیلی چیزانه دیگه! شیپورا جه او فاله طرف زئن دری! سیاستا کار ناشتن یانی خاکا تی سر! تسلیم بون! یانی اینفر دیگه تره تصمیم بیگیره! یانی هر کی بایه ترا بگه فچم ایشکم فادن!
- تو دوروست گی! حق با تویه! ولی جانه تی هرکی دوس داری بیا آ یارو کارا چاکون! می ریش اونه ویرجا گیروبه!
- آها پس تی ................گویی یه! هانه واستی های می موخا خوردان دری! ولی من نی یم!
- یانی چی نی یی؟
- مرا منتظر خدمت بوگودید! آخه می رییسام تی حرفانا زه یی!من گفتیم نه!

خُولیداره
تی تی
کشکرت
هارای زنه:
آهـــــــــــــا ی
شب میره!

هان!

(برگردان فارسی:)
نه!
9 نوامبر 2007

من
تو
این همه خموش!
آه
واخوان  ما را
که برچیند!

- نه
- چرا نه
- دنیا هم بگی باز می گم نه
- واسه چی آخه
- واسه چی نداره
- یعنی چی واسه چی نداره
- همینه که هست. میخواد خوشت بیاد یا نیاد
- بیخود خودتو مسخره نکن! خوب بگو واسه چی نه
- تو زبان حالیت نیس زبونم مو در آورده اینقدر بهت گفتم نمیشه نمی تونم. نه. بیخود مُخمو نخور. نه داداش! نه برادر! نه نازتو برم!
- اه.....آخه چرا نه! مگه آسمون بزمین میاد!؟
- بدتر! همیشه همینطوره. اونقدر حواسمونو جمع کردیم باز هم سرمون بی کلاهه. وای اگه حواسمون هم نبود! دیگه واویلا! هزار بار برات دلیل آوردم. بهت گفتم. ولی باز هم همچین که جات گرم میشه، یقه مو میگری. این همه آدم هستش! نمیدوم چرا دُم منو چسبیدی
- دُم ترو نچسبیدم.  می بینمت که اینجور به هم ریخته ای. هر چه که جفت می زنی ! تک میاد. دلم می سوزه برات. می خوام یه جورایی رات بندازم
- دلت واسه من می سوزه!؟ واسه من! خاک تو سرت! دلت واسه خودت بسوزه! تو این روزگار آدم موندن، تاوان دادن داره!  بیچاره! مگه خوشی بدم میاد! مگه بدم میاد که زندگیم راحت باشه! که غم هیچی رو نداشته باشم! ولی بدبخت! من فکر می کنم که آخه به چه قیمتی!؟
- تو اصلا خیاله که تو این دوره زمونه نیستی! تو سرت رو کردی زیر برف و خیال می کنی هیشکی این کارا رو نمی کنه!
- نه تو حالیت نیس! تو همه رو همینطور می بینی! دنبا هم بگم تو حرف خودتو می زنی.
- آخه چرا! اینهمه سختی داری می کشی. دیشب مادرت پول دکتر رو نداشت! تو واسه چی داری دور ور میداری! بیچاره تو مفت و مجانی واسه بالاسریهات داری سگ دو میزنی! سرت بی کلا مونده خبرنداری! اِه بدبخت! از رهبر تا آبدارچی همه دزدند! دزد! تو چی می گی!؟
- وای که آدم نفهم بشه ولی گیره نفهم نیافته! هرچی آدم گاو باشه! راحت تره! راحت! چرا حرف حالیت نیس! هرچی بهت می گم نمیشه! بازام حرفای خودتو میزنی!
- نفهم هم خودتی! خودت  که هیچی دور و بریات هم از دست تو دارن سختی می کشن. تو نمی تونی ببینی که این همه بدبختی به سر خونواده ات داره میاد!؟ تو نمی تونی ببینی که برادر کوچیکت حتی با لباس وصله دار میره مدرسه!؟ تو نمی بینی که پدرت خونه نشینه خرج دوا دکترشو نداره!؟ تو اینهمه فیس و افاده صابخونه رو نمی بینی!؟ آخه....
-  پدرم اگه خرج دکترشو نداره. اگه برادرم با خشتک پاره میره مدرسه. اگه صابخونه ام فیس و افاده می کنه برام، عوضش سرم بلنده! حتی توی اولاغ هم رو سرم قسم می خوری! یادت رفته...
- نه یادم نرفته. ولی آخه این هم اندازه داره! نه اینکه بخوای همه رو عذاب بدی! تو دیگه داری خفه میشی. می دونی!؟
- من دارم خفه میشم!؟ من!؟
- اها! تو داری  خفه میشی حالیت نیس!
- اگه اسمه اینو خفه شدن میذاری! پس حق با تویه! من دارم خفه میشم. من  خفه شدم. ولی نه تو گنداب شما ها!
- اه...آخه چی اشکالی داره که هم کار خودت راه بیافته هم مشکل مردم حل بشه! خدا هم راضی یه!
- میخوام صد سال سیاه هم از من راضی نشه! خدا غیر از راضی یا ناراضی بودن، کار دیگه ای نداره!؟ اگه میتونه کاری کنه که اینهمه مردم گُشنه  سر ببالین نذارن. یه جوری جلوی این همه حق و ناحق رو بگیره. یه جور بداد این مردم برسه که هر کی سوار هر کی نشه! یه جور شده که هیشکی حق و ناحق نمیشناسه! مسجدا شدن مرکز کارچاق کنی! آخوند هم شده کار چاق کن! از سیاست تا جاکشی توش هستش! همه چی هم بنام خداس، خدا هوای خودشو داشته باشه که آب از سرش گذشته!
- بیخود کفر نگو!
- تو کفر میدونی یعنی چی!
- وا بده جون مادرت! حالا کفر و خدا را وا بده! این یارو رو من میشناسم. آدمه خوبیه. از چشمام بیشتر بهش اعتماد دارم. کار اینو یه جوری راه بنداز.
- تو خسته نشدی از این حرف مفت! تو دنبال چی هستی؟ چی میخوای از من؟ چرا دس نمی کشی! اِه...... زندگی خوبه. داشتن خوبه. راحتی خوبه. هیشکی هم بدش نمیاد. ولی به چه قیمتی!؟ تا حالا فکرشو کردی!؟
- خوب همینایی که میگی آدم باید بدست بیاره یا نه؟
- خونه ات آباد! بدس آوردنی که آدم بتونه آدم بمونه! نه اینکه شکل آدم باشه ولی مثل گرگ باشه! تو مثل گرگ داری میشی!
- گرگ چی یه! چی داری می گی!؟
- اه... همین یعنی گرگ بودن! همین یعنی کلاه اینو برداشتن سر اون یکی گذاشتن. همین یعنی مرزی نداستن. همین یعنی آدم بخواد مثل گرگ هرچی و هرکس رو پاره کنه بدررونه!
- خوب زندگی رو باید یه جوری چرخوند! نه!؟ نمی بینی که مملکت اینقدر خر تو خره! هر کی خر خودشو میخواد از پل بگذرونه!
- ماها یکی دوتا درد نداریم. هرجا رو که انگشت میذاری، باد میده! دین مون، دینداری مون، دوستی هامون، دشمنی هامون، راست گفتنمون، دروغ گفتنمون، خلاصه هرچی رو که بگم باز یه جور پامون می لنگه! از ترس می لرزیم، ادای پهلوونا رو در میاریم! از هر دروغگویی دروغگو تریم، بعدش واسه همدیگه جانماز آب می کشیم! از سر و کول همدیگه بالا میریم! بعد با فیس و افاده یه جور رفتار می کنیم که انگار به امامزاده میگیم زکی! هیچ جا مردم اینطور که ما سر خودمون کلاه میذاریم، بخودمون دروغ میگیم، رفتار نمی کنن. ما ها دو روییم! ماها خودمونو گول می زنیم. با هزار شامورتی بازی سر همدیگه کلاه میذاریم. واسه کشورمون می میریم بعدش خودمون می چاپیمش، از هر دیکتاتوری بدتریم، ادای دمکراتا رو در می میاریم. از همه عقب افتاده تریم، ادای پیشرفته ها رو در میاریم. همینطور خودمونو فریب میدیم. گول می زنیم! هیشکی هم نمیاد بگه عیب خودش چی یه!  همه مون بی عیب و ایرادیم! یکی نمی گه خواهر هر کی که باور کنه!  این یکی میندازه گردن اون یکی، اون یکی میندازه گردن این یکی! مملکت هم شده خر تو خر! و خودشون هم توش! انگار که همه مردم پاک و بی گناه  و راست گو و درستکارند! ولی سرشون کلاه رفته!
هر کی رو می بینی میگه مملکت خر تو خره! ولی خودشو نمی گه که گناه خودش چی یه که مملکت خر تو خره و خودش هم توشه!
- تو معلوم هس که چی میخوای بگی! نکنه زده به کله ات!
- باید هم به کله ام زده باشه! ا........................ه! ما تک تک مون خرابیم! ما تک تک مون بدترین دروغگو و کلاهبرداریم! ما وضعمون خرابه داش! ما باید درد خودمون رو بشناسیم! هیشکی ما رو درست نمی کنه! تا خودمون نخوایم! ما باید اول خودمون رو درست کنیم! مگه میشه!
- چی رو درست کنیم!؟ صابخونه، بقال، چقال، دکتر، هرجا که بری،  باید پول داشته باشی! هر کی باید یه جور گلیمشو از آب بیرون بکشه! تو نمیدونم چی داری می گی!  تو....
- یعنی هر بی ناموسی و دروغ و کلاهبرداری و همدیگه رو گول زدن و هزار بی آبرویی زندگی رو گردن بذاریم چون همه اینجوری اند!؟  اِه!!! این همه رو که می گی، چه کسایی هستند!؟ غیر از من، تو، اون!؟ خودمونیم دیگه! از هند و اروپا و چین و آمریکا نیومدن که! این مملکت مال خودمونه! ارث پدریمونه! خاک مونه! خودمون باید درستش کنیم! خودمونیم که خرابیم. خاکمون هم مثل خودمون!  هر کون نشوری هم میاد سرمون سوار میشه!
- جون مادرت سیاست رو بذار کنار که اصلا اهلش نیستم! ازش متنفرم!
-  خاک تو سرت! همین که داری میگه یه سیاسته! منتهی از یه طرف دیگه اش! مثل خیلی چیزای دیگه! شیپور  رو از سر گشادش داری میزنی! با سیاست کار نداشتن یعنی خاک بر سر شدن! یعنی تسلیم بودن! یعنی یه نفر دیگه برات تصمیم بگیره! یعنی اینکه هر کی بیاد بگه خم شی تا یه شکم اون سواری بگیره!
- تو درست میگی! حق با تویه! ولی جونه هرکی که دوس داری بیا کار این یارو رو راه بنداز! ریشم پیشش گرو ِ!
- آها.......................پس تو هم بله! واسه همین هی مخ منو داری میخوری! ولی من نیستم!
- یعنی چی نیستی!؟
- من دیگه منتظر خدمت شدم! اخه رییس من هم حرفای تو رو  زد! من گفتم نه!
شکوفه های درخت آلوچه
زاغ
هوار می زند:
آهـــــــــــــــــــــــــای
شب می میرد!

همین!
در هیچ نظری موجود نیست:

۱۳۸۹ بهمن ۲۴, یکشنبه

مردانه بازمیدان بیا- گیل آوایی


ایشکنیم سرده زمستانا کمر میدان بیا
یاوری وخته الان چون روستمه دستان بیا

وسته تاوان دان دمرده بختا با آ روزیگار
جنگه با اهریمنانه آتشان افشان بیا

تا بوبوستیم سربیجیر هر قاتلی رهبر بوبوست
ده آمی وخته به میدان جنگلی جانان بیا

آی واسوخته نانو آبو گورشه کا بیداده جا
بیسه پنجه بهمنه مردانه باز میدان بیا

را برا هانده واسی دونیا ببه حایرانو قاق
خاکه ایرانا واشوستن چوم سیاووشان بیا

تا بهارا خوشا دیم سرما زمستانا فوتورک
دیکتاتور میدان دبازه دیکتاتور سوجان بیا

گیل آوایی خون بدیل یارانه یار سالانه سال
یاوری وخته اسا با چنگو با دندان بیا



در هیچ نظری موجود نیست:

۱۳۸۹ بهمن ۲۰, چهارشنبه

پیله ماره ملاقات زندان اوین - گیل آوایی



برای صدا بدون تصویر روی پیوند زیر کلیک کنید

GilAvaei..pilemar.gilikidastanپیله مار گیلیکی داستان-گیل آوایی by GilAvaei
پیله مار
گیل آوایی

پیله ماره چکره هاچین پرکسی. دیمپرا شه بزه بو. دسمالا های خوسر جابجا کودی. مو انه شین رو بامو های جه روسری زه یی بیرون. مردوم جیما بوسته بید. هر کی ایجور واهیلا بوسته ایچی رافا ایسابو. مینی بوس پورا بوسته بو مولاقاته نا ببرده بو. هوا گرما بوسته بو. خو خوشکه لبا ایپچه زبانه مرا هیستا کوده. ایچکه آبه ناجا داشتی.
شب تا صوب راه بو. اوتوبوسه مرا بامو بو. اینقدام موسافر ایسابو کی هیتا گاراژ خالی جا ناشتی. لوان تور، گیلان تور، عدل همه تا پورا بوسته بیچاره کاس آقا هرچی پارتی بازی بوکوده ایتا جا گیر ناورده. نیصفه شب باموبو فرهنگ هرتا اوتوبوس جه را آمویی دس تکان دایی داد زه یی: تهراااااااااااااااااان شاید جا بداره ولی شاگرده دانه شیشا بیجیر ناوردی لااقل بگه پوره
تا اینکی ایتا اردبیل رو فارسه یو اولی نفرا کی سوارا کوده هان بو. اوتوبوسه مئنام کی ده تا تی دیل بخایه ناهابو جه مورغو خوروس بیگیر تا بوز و گوسفند هرکه ده یی خو کسه کاره ره ایچی جه دیهات بردان دوبو خیاله کی تهرانه مئن قاطی ساله.
شاگرد دسه مرا اونا بوگوفته بو کی بشه اوتوبوسه آخر ایتا جا بیافه بینیشینه. اونام هاتو بکف ویریز انا بزن اونا بزن بوشو اوتبوسه آخر هویا کی ماتوره صدا پاک آدما سر بردی، ایتا تخته سر کی درازه صندله مانستی بینیشته.
صوب هالا آفتاب باقایده بیرون ناموبو کی فاره سه بو ترمینال. ملخه مانستین هرکی ایطرف شویی. مردوما خیاله کی رو باورده بید. بازیانام پاک قاطی سالانه مانستن زالاش باورده ایچی خو دس بیگیفته لاب آلوغ بیگیفته چیلیک زئن دوبو. اینفر ایتا تیکه بربری، اینفر نانه قندی، اینفر سنگکی نانا موشته بوگوده ایجور چارجولی خوردان دوبو کی آدما خوشکا زه یی بیچاره جه کو ولایت بامو داره کی اتو نیده بیده بو نانا فوتورکسه داره
خو روسری یا ایتا پیه فاکشه تا پیشانی جولو، چادرا جابجا بوکوده جه مردمه مئن دوسکل بزن خورا فاره سانه خیابانه مئن هاتو تسو لرزه مرا جه خیابان بوگذشته بوشو او طرف. هویا کی پیکانو مینی بوسو تاکسی موسافره قاب زئنه ره موسابقه دان دیبید.
ایتا رانندا کی داد زئن دوبو تجریش، واورسه زای جان من واستی برم اوین کویتا ماشین را واستی سوار بشم. راننده دانه ایتا پیچه اونا فاندرست بازین درا وازا کوده بوگفته:
برو بالا همین صندلی بغل دست راننده بشین مادر
اونه زیر بغلا بیگیفته تا مینی بوسا بشه بوجور. وختی بیده کی صندلی سر بینیشته بازام داد بزه تجریش تجریش... تا اینکی مینی بوس پورا بوسته پورا نوبوسته بامو بوجور فرمانه پوشت بینیشته رو بوکوده ایتا موسافرا کی دره کنار نیشته بو بوگفته او درا دود.
رادکفت. شهرآرا خیابانا بیگیفته دیپیچسته ونکه پیله رایو ده بوشو . خو چادرا چیما کوده خو زانو ایپجه بمالسته. هاتو پریشانا بو رایا فاندرستی. راننده واورسه:
- مادر اوین واسه چی میری؟
- میرم مولاقات
- ملاقاته کی مادر
- مولاقاته بچه هایم
- مگه چندتا بچه ات اونجان
- پسرم با عروسم
- هر دوتا اوین هستند
- بله آقا
- از کجا میای
- پیربازار
- پیربازار!؟
- بله
- پیربازا کجاست
- پیربازار را نمی دانی کجاست؟
- نه مادر تا حالا نشنیدم
- رشتا کی می دانی
- بله رشتو که میدونم
- خاب پیربازار هم رشته اوشن تر هست دیگه
- آها.... پس نزدیکای رشته. از اونجای میای
- بله
- هالا میدونم مادر. چرا اوین هستند مادر؟
ده منتظره جیواب نه سا خودش بوگفته :
- همه جا دیگه اوینه مادر فرق نمی کنه کی از کجا
تا اینکی فارسه ده سه رایی نمایشگاه. مینی بوس به سا. راننده بیده کی تکان نوخوره. بفامسته کی نانه فاره سه داره. رو بکوده به پیله مار و بوگفته:
- مادر جون اینجا واس پیاده بشی بری خیابون سمت راستت که سربالایی یه. یه کم بری جلو دست چپ یه جایی هست که همه اونجا هستند از اونجا بهت می گن چه جوری میری اوین. چیزی نمیخوای مادر؟
- نه زای جان. پئرشیبی هیچی نمی خوام جغیر از بچه هایم
چادر پادرا جیماکوده فچم فچم جه صندلی جولو بامو دره کنار و بازین جه مینی بوس پیادا بوسته. مینی بوس تا انکی زناکه بشه خیابانه کناری به سا. بازین را دکفت
خیابانه سربالایه بیگیفته بامو تا بیده اونه دسته چپ شولوغه. بوشو هوشونه مئن. بیده ای داده بیداد خیاله کی تومامه ماران جیما بوسته داریدی هویا. هرکی ایتا دیگه دادفارس. آی تا اویتا آب فاده اویتا آی تا یا نان فاده ایتا اویتایا دیلداری ده ایتا آسمانو زیمین فوش ده. ایتا را به را اعتراض کونه چره می زاکانا بیگیفتیدی ایتا هاتو وارشه مانستن ارسو فوکونه یو هاما نیفرین کونه هاتو بیک روند دادو فریاد و ایجگیره یو چوم برایی همه تانا آتش بیگیفته ول کشئن دیبید
مینی بوس های پورا کودی شویی واگردسی دو واره پورا کودی شویی تا گول گوله زباله ها کار درازه داشتی. هامه بوشوبید هیشکی ده نمانسته بو جغیراز ها پیله مار. پیله ماره چوم بیرون باموبو اینقد که رایا فاندرسته بو مینی بوسا بیشمارده بو تا اکه خودشه نوبه به.
هاتو واهیلا بوسته ایتا جیوانا کی سربازی لیباس دوکوده بو فاندرستی. ایدفایی هو جیوانه دانه بامو جولو واورسه:
- چیکاری داری؟
- یانی چی چیکار داری
- واسه چی اینجایی
- ا...اینهمه از صوبه سر تا هسا اینجا چوم برای ماندم حالا واورسی چیکار دارم. اونا که اینجا بودن چیکار داشتند خاب منام همون کار را دارم
- اونا مولاقاتی بودند تو چی!؟
- خاب منام برای مولاقات اینجا هستم
- مولاقات کی؟
- مولاقاته بچه هایم!
- اسمت که توی ملاقاتها نبود.
- اسمه مرا از کجا می دانی که می گی نبود؟
- اگه بود مثه بقیه تا حالا رفته بودی ملاقات
- یانی چی نیست!
- خوب نیست دیگه!
- ا از همینجا به من خبر دادند که بچه های من اینجا هستند!
- کی خبر داد؟
- من چی می دانم مگه سگ خو صاب را میشناسه اینجا هرکی یک چیزی میگه کسیام نیاره چیزی بگه!؟
- حالا اسمت چیه؟
- پیله مار! همه مرا میشناسند. همه ی اهله محل. از هرکی بپرسی به تو میگند کی هستم. می آزار به پوتارام تا حالا نرسیده می زاکانام هاتو. هاچین هاچین دکفته دارید مردوم جان می زاکانا بیخود گرفتید آوردید اینجا شیش مایه که هاچین قرار ندارم همه جا رفتم سراخر به من گفتید که اینجا هستم هسایام آمدم همینجا بچه هایم را ببینم.
هالا جیوانکه دانه هیچی نوگفته ایدفایی ایتا کلاچملاچی شلوار دوکوده با سیفیده پیران کی هاچین شالیکه مانستی جه اوطرفه مینی بوس بامویو سگه مانستن خیاله واکف بداره بوگفته:
- چیه بازام که با ملاقاتیا داری حرف میزنی بهت نگفتم با اینا حرف نزن فقط اسماشون بپرس سوارشون کن.
بازین پیله مارا بوگفته:
-چی میخوای؟
- ا..شوما چره هاتو به نوبت واورسید چی میخوای اینجا چی میتانم بخام؟ مالومه دیگه من بچه هایم را می خوام!
- مگه شهره هرته! همینطور بچه هاتو بخای!
- شهره هرت اگه نبود که بچه هایم را نمی گرفتید هرکی هرکی هست دیگه هالا که دُور دُوره شوماست خاب من....
وناشته پیله مار خو حرفا بزنه بوگفته:
- اسمت چی یه؟
پیله مار ده هاچین ول بیگفته بو هاتو کی غیضه مرا اونا فاندرستی جیواب دا:
- گیلبانو پیربازاری معروف به پیله مار.
بازین ایجور آه بکشه کی جیوانکه دانه واگردسه آسمانا نیگا بوکود. کلاچ ملاچی شلوار دوکوده خو ریشا دس بکشه یو بوگفته :
- همچین اسمی ندارم بیخود اینجا وای نسا یاالله برو برو اینجا نیس.
- اینجا نیست چه هست من اینهمه راه را هاچین نیامدم! کوجا برم من بی بچه هایم تکان نمی خورم خیال کردی به این راحتی هست ادرازی راه را بیام بازین هیچی! دسه خالی کوجا برم من بچه هایم را می خاهم
یارو ایتا پیچه اپا اوپا بوکوده بوشو تلفنه طرف ایتا چادره مئن کی ایتا میزو تلفن اونه مئن نهابو زنگ بزه. چن دقه نوبوسته کی بامو. ایجور کی اونا جوتیکی واکفته بی پیله مارا بوگفت:
- اسمش نیست. تو اینجا نباید می اومدی. باید می رفتی...
پیله ماره چکره شورو بوکوده به پرکسن. رنگه رو انه شین هاچین بوبوسته دیفاره گیل. خو چادره پره مرا خو پیشانه پاکوده خوشکا زه یارویا فاندرسته. هاتو کی بیشتاوسته وا بیشی پزشکی قانونی پیله مار غش بوکود دراز دراز بکفته سنگانه سر ده نفامسته چی بوبو
تمام

در ۱ نظر:

۱۳۸۹ بهمن ۱۸, دوشنبه

ویدئو داستان " تی رافا " - گیل آوایی


تی رافا /گیلداستان
گیل آوایی


دروازا بیخود فاندرم. ده کی بمانسته کی اونه رافا به سم. هیکس. هر کی بو پیللا بوسته، داغا می دیل بنا، پر بزه بوشو. من بمانسته دارم می ایتا کوله باره خاطره. هاچین مرا رو آوردان درم. راشی یا واش دره تا چکره، انقد کی ایتا رادواره ناجا بداشته داره. می چومانه مانستن کی ده اینقد ارسو فوکوده پاک دیلمانه سیا ابرانا جه رو ببرد.
-         هاچین را پایمه کی چی ببه!؟ هیچی! سالانه سال جه  آ  راشی آدم نیشه، نایه. منم با می بوکوده گوناه.

داره جور کشکرت هاتو رادوار باموبو بینیشته بو بوشوبو. پیره زناکه دانه هاچین خو دیلا خوشا کوده بو. ده هو هاچین دیلخوشی مرا دیل پرا دایی کی جه راه اینفر فارسه بایه اونه تسکوتنا خانه مئن.
خوره هاتو کیشخالا بدس بیگیفته صارا مئن سرپا ایسایو خو مرا گب زئن دره. صاراخاک کی ابپاشی بوبوسته پسی تومامه خانا خو عطره مرا دوارسته بوکیشخال بوخورده خیاله شا لیسکا خوردن جه اسره حایات تا او سر!  حایاته  پرچینه کش، کیشکایان الوغه دس خودشانا چاکوده بید ایتا موشته، کولوشکنه پره جیر قایما بوسته بید. خروس کلاکه دانه بینیشته بو داره کونده سر، هاتوکی خاستی خو بالا وازا کونه اویی سراده، الوغه ترسه جا، خو اویه جیگیفته یو واز بوکوده کونده جا بیجر، ده بودو، بوشو پیره زناکه دور و ور جا بوخورده.
پیره زناکه دانه تا کیشکایانا فاندرست کی کولوشکنه جیر جوخوفته بید، اسمانا فاندرست. بیده آلوغ چرخ زئن دره، هاسایه کی طیاره مانستن سرسام بیگیفته فوتورک بزنه کیشکایانه. خوکیشخاله ببرده خو سره جور، ایجور الوغا داده مرا فوراده کی کولوشکن پاک خاستی خو دومه مرا آغوز بشکنه.
خوروس کلای سه شوماره مرا بوشو دو واره داره کونده سر، مورغانه بی خوروس میدانه مئن پالوان بوبوسته. انجیر داره سر چیچی نن هاچین میتینگ دان دیبید. دوزه پیچا انجیر داره جیر ناجه مرا چیچی ننا فاندرستی.
پیره زنای کتلا پیله کان جیر فاکش فاکش باورده خو ور بینیشته اونه سر. هاتو کی کیشخالا ناهاندوبو خو پا جیر ،خوره خوره بوگفت:
- اگه ایسابید الان پیله مار بوبو بوم!

ایتا آه بکشه یو خو پیران پره مرا خو هیسته دیمه پاکوده. خو تازه حنا بوکوده مویانا ایتا دس بکشه یو شانه سر والای بدا، خیاله کی هاسایه مویانا فادا داره باده دس، غمزه مرا پیله آقا ره دیلبری کودان دره.
تبریزی دارا فاندرست. ها دیروز بو کی کشکرت جه را بامو بو اونه سر بینیشته بو. ایمرویام هوتو. کشکرت خیاله کی ایچی انا جوم جوم تاوه دابو کی بایه تبریزی داره لچه بینیشینه.
زناکه نازه رافا، کشکرت ایتا پیچه خو درازه دوما والای بدا یو بالا خوشینا وازا کوده بازین پر کشنه وخت ایجور بخانده کی خیاله چورتیکایا جه داره جور تاوه دد بیجیر!
پیله نارنج دارا فاندرست، ایتا آه بکشه. خو پسرا یاد باورده کی ده ساله بوبوسته بو اونه مرا نارنج دارا بکاشته بو. هونه مرا بکنده چالکایا خاکه جا پورا کوده بو. هر روز اینقد اب دایی که همیشک وا بوگفتی بی:
-         آخه زای زیاد آب بدی بیچاره دیمیره یا!!! نفس نتانه بکشه واسی اونا امان بدی

دو تا نارنج دار باغه مئن قد بکشه هامه تانا هارای زه یی. هر دوتایا نام بنابو ایتا ایازه دار، ایتایام آییل دار.
ایاز، اولی زای بو کی همیشک گفتی خو پئرا بوشو داره. هی ذره اونا نمانستی ولی پیله آقا گفتی که چومانا به خو مار بوشو داره. اما پیره زناکه دانه همیشک پیله آقا ره خنده کودی که ایازه چوم کویه خودشه چوم کویه! اگه اوجور قشنگه چوم بداشتی بی بشکن زه یی.
دویومی زای دختر بو کی آییل نام بنابو ولی اونا دوخادیدی نازموژک. هاچین پئره نفس بو. هاتو کی پئر آمویی بلتا وانکوده پابرانده دو وستی پئره پیشواز. ایدافایام نوبوستی کی پئر دسخالی باموبی. هیچی یام اگه نیهه بی نازموژکه واستی ایچی باورده بی.
پیره زناکه دانه ایتا دیل نا صد دیل زاکانا دیل دوَسته بو. خو پسرا تا وختی کی آییل بدونیا بایه ایجور چاکوده بو کی پیله آقا همیشک گفتی آخرش تو می پسره چاکونی خانم اقا!
ایدفایام نوبوسته بو کی پیله آقا انا بگه، اونام خو شکمه نیگیره خنده جا هاچین غش نوکونه!

نارنج دارانا چوم دوجه یو ایتا آه کشه کی خیاله تومامه دونیایا خایه واسوجانه. پیره زناکه بوسوج واسوج پاک آدمه دیلا گورشا کودی. خوره هاتو غریبی خاندی یو و نارنج دارانا مرا گب زه یی. هالا همساده جه اوشونه پرچین بوکوده باغه طرف نوشوبید شهر، کی هر وخت پرچینه درزه جا همساده زنای اونا فاندرستی که نوکونه پیره زنای خولا بو داره. پیله اقایا گا گلف گفتی که واستی خیلی اونه هوایا بداره هاچین شواله کشه وختی هیشکی خانه نه سا.
بیچاره پیله اقایام ده پاک بوبوسته بو ایتا موشته. مثاله ایتا کوه، فوگوردسه بو. چوتو تانستی اون هاما تاب باوره. ولی خو زناکه خاطره واسی هیچی نوگفتی. کاسه گول، حمامه دلاک، وختی اونا روخانه لب بیده بو کی فنار فنار، ونگ زئن دوبو، بفامسته بو کی پیله اقا چی کشئن دره. هی کس ده نانستی اونه دیله مئن چی گوذره.
ایازا کی بیگیفتی بید، آییل خو نامزده خانه ایسابو. سه ما نوبوسته بو کی نامزد بوکوده بید. ایازه بیگیفته پسی، آییل دونبالام باموبید. ایازا هوشونه محله مئن دار بزه بید. گفتیدی قصاص هانه. بوکوش وا کوشته ببه. مگه به هاتو حاج آقایا فوتورکه اونا، منبر بیجیر نامو، مردومه قاقابو چومانه جولو بوکوشه بازین هیچی!؟
حاج اقایی یا گفتی کی اوشونه محله مئن فته رات بوکوده بو. خودا سرا کولا بنابو. بازین اینقلاب بوبوسته پسی، بوبوسته بو قاضی یه شرع. اینقد جیوانانا بوکوشته بو یا دربدر بوکوده بو کی ایاز خو ریفقانه مرا برنامه دیچه حاج آقا چانا دوستده ولی سپیدرو دوارسته سله کول اونا گیر تاوه داده. آییلا کی باموبید بیگیرید، بوگروخته بو. خو نامزده مرا بزه بو جنگل. ده اونه جا هی کس خبر ناشتی اینفر گفتی بوگرخته بوش خارج، اینفر گفتی بوشو عراق، اینفر گفتی کردستان اونا بیگیفتیدی.
هاتو هیشکی خبر ناشتی که آییل چی بوبوست بو.
همیشکام گفتی کاشکی ورنا به سابی اگه به سابی آییله جا تانستی اونا بو بکشه. بازین آه کشه یی خوره خوره گفتی:
-         آییل آییل چی داغی بو بنایی می دیله سر!

ورنا ره اونه دیل ویشتر سوختی. گفتی کی او زاکام آییله مرا همه چه بنابو، بوگروخته بو.
خو پا مرا کیشخالا، های آ رو او رو کودی بازین ایتا لقد زه یی تاوه دایی اوشن تر. خاکه سر هاتو خو پایا فاکشه یی. ایتا خط کشه یی، سرا راستا کودی تبریزی دارا فاندیرستی ولی ده کشکرت بوشوبو.
هالا تا غوروب بمانسته بو. راشی یا پاستی. چی ره!؟ خودشام نانستی! هاتو ده عادت بوکوده بو راشه، های فاندره. پیله آقا کی خانه ایسایی، همیشک اونه بیتابی جا قاقا بوستی.
کتله سر خورا جابجا کونه. پیران پره مرا خورا باد زنه. های خو سرا گردانه یی راشی طرف تا دروازا فاندرستی یو دو واره هاتو گیجه مرغانه مانستن ایچی دونبال گردسی.
مردای بازاره جا کی ککجو و توربووکولی بیهه بو واپخته بو ایتا پیله دسماله مئن، فارسه حیاطه مئن زناکا دینه کی چوم اینتظاری جا بازام واهیلا بو داره. هاتو ایجور کی اونه صدا جه چا مئن بیرون بایه واورسه:
- آخه زن! ده کی رافا ایسایی!؟

پیره زناکه دانه ایجور نیگا کونه کی خیاله تومامه دونیا ایطرف، پیله اقا ایطرف!.
جیوانی وختانه مانتسن خو حنا بنا مویانا، دسه مرا جه خو چومانه جولو کنار زنه یو نازه مره گه:
-تی رافا بلا می سر تی رافا!

هان.

برگردان فارسی: منتظرِ تو، داستان گیلکی 
بیهوده به دروازه نگاه می کنم!. دیگر چه کسی مانده که منتظرش بمانم!؟. هیچکس!. هرکسی بود، بزرگ شده، داغ به دلم گذاشته، پر کشیده، رفته است!.
من مانده ام با کوله بارِ خاطره ام. بیهوده در خود بهم می ریزم. راه را تا زانو علفهای هرز گرفته چنانکه حسرت یک رهگذر را داشته باشد. مانند چشمهای من که دیگر اینقدر اشک ریخته که ابرهای سیاه دیلمان را هم از رو برده است.
بیهوده چشمم به راه است که چه شود!؟ هیچ چیز! سالهای سال است که آدم از این راه نمی رود، نمی آید!. من هستم و گناهِ کردۀ خودم!.
بالای درخت، زاغی همینطور گذرا آمده بود، نشسته بود و رفته بود. بیچاره پیرزن بیخود دلش را خوش کرده بود[1]. دیگر با  همان دلخوشیِ بیهوده، دل پر می داد که از راه یک نفر برسد به تنهایی خانه اش بیاید.
همینطور تنها، جارو به دست گرفته، میان حیاط سرپا ایستاده و با خودش دارد گپ می زند. خاک حیاط که پس از آب پاشی شدن، چنان شده بود که عطر آن تمام خانه را پر کرده بود و طوری جارو شده  بود که انگار می شد روی آن از این سر تا آن سر، سُرید.
پای پرچین، جوجه ها از ترس شاهین( باز) خودشان را به شکل یک مُشت جمع شده در آورده بودند و زیر بال مرغ پنهان شده بودند. خروس هم روی کُندۀ درخت به محض اینکه می خواست آوازش را سر دهد، از ترس شاهین، قوقولی قوقویش را دریغ کرد و زیرِ کنده پرید. رفت دُور وُ برِ پیرزن ماند.
پیرزن هم تا جوجه ها را دید که زیر بال مرغ پنهان شده اند به آسمان نگاه کرد دید شاهین چرخ می زند و همین الان است که مانند هواپیمای غافلگیر کننده،  به جوجه ها یورش بیاورد. جارو را بالای سرش برد. شاهین را از آنجا دور کرد، طوری که جوجه ها می خواستند با دُمشان گردو  بشکنند.
خروس با سه شماره، دوباره رفت روی همان کُنده، در میدانِ بی خروسِ مرغان، پهلوان شد.
گنجشکها روی درخت انجیر، انگار که میتینگ بدهند، جمع شده بودند. گربه دزده، زیر درخت انجیر با حسرت به گنجشکها نگاه می کرد.
پیرزن چارپایۀ چوبی را از زیر پلکان، کشان کشان نزدیک خودش آورد و روی آن نشست. همینطور که جاور را زیر پایش می گذاشت با خودش گفت:
-         اگر بودند الان من مادر بزرگ شده بودم!

آهی کشید و با لبۀ پیراهنش گونۀ خیسش را خشک کرد. دستی به موهای تازه حنا شده اش کشید و بر شانه اش تاب داد. انگار که همین الان است که موهایش را به دست باد داده و غمزه کنان برای آقابزرگ دلبری می کند.
به درخت صنوبر نگاه کرد. همین دیروز بود که زاغی از راه رسیده و روی آن نشسته بود. امروز هم همانطور. زاغی انگار که چیزی او  را به تب و تاب انداخته بود که بیاید بالای درخت صنوبر بنشیند.
زاغی دُمش را برای اینکه زن نازش بدهد، تکان داد و بالهایش را باز کرد و سپس هنگام پرکشیدن و رفتن، طوری خواند که پنداری چورتکه ای را از بالای درخت پایین انداخته باشند.
به درخت بزرگ نارنج نگاهی کرد و آهی کشید. پسرش را بیاد آورد که ده سالش بود با او نارنج را کاشته بود. با او چاله کنده شده را از خاک پر کرده بود. پسرش هر روز اینقدر آب می داد که همیشه پیرزن باید به او می گفت:
-         آخر بچه جان آب که زیاد بدهی بیچاره خفه می شود! نمی تواند نفس بکشد. باید به آن امان بدهی.

دو تا درخت نارنج در باغ قد کشیده بودند که به همه هوار می زدند.  به هر دوتا هم اسم داده بود. یکی درختِ ایاز[2]، دیگری هم درختِ آییل[3].
ایاز اولین فرزندش بود که همیشه می گفت به پدرش رفته است.  اصلاً به او نمی ماند. اما آقابزرگ می گفت که چشمانش را به مادرش رفته است. ولی پیرزن همیشه به حرف آقا بزرگ می خندید اینکه چشمِ ایاز کجا و چشم خودش کجا. اگر آنطور چشم قشنگ داشت از شادی بشکن می زد.
دومین فرزندش دختر بود که اسمش را آییل گذاشته بود. اما او را نازمُژَک صدا می کردند. نفسِ پدر بود. همچین که پدرش دروازۀ نرده ای خانه را باز نکرده، پابرهنه به پیشواز پدر می رفت. یک بار هم نشده بود که پدرش دستِ خالی به خانه می آمد. هیچ چیز هم اگر نخریده بود برای نازمژک چیری می آورد.
بیچاره پیرزن یک دل نه صد دل به بچه ها دل بسته بود. پسرش را تا وقتی که آییل به دنیا بیاید یک جور  درست کرده بود که آقابزرگ همیشه می گفت:
-         آخرش تو پسرم را می کنی خانمآقا!

یک  بار هم نشده بود که آقابزرگ این را می گفت، او هم از خنده شکمش را نمی گرفت و از خنده ریسه نمی رفت!

به درختان نارنج چشم می دوزد و یک آهی می کشد که انگار تمام دنیا را می خواهد بسوزاند/ بخشکاند. سوز وُ سازِ پیرزن، دل آدم را به آتش می کشید. برای خودش همینطور آوازِ دلتنگانه می خواند و با درختان نارنج حرف می زد. هنوز همسایه شان از آن طرفِ باغِ پرچین شده شان، به شهر کوچ نکرده بودند که هر وقت زنِ همسایه از لای پرچین، پیرزن  را می پایید که نکند پیرزن دیوانه شده باشد. آقابزرگ گاهگاه می گفت که باید خیلی مواظب پیرزن باشد و هوایش را داشته باشد چون هنگامی که هیچ کس در خانه نبود، پیرزن براستی داشت شعله می کشید و می سوخت.
بیچاره آقابزرگ هم دیگر خمیده و فرسوده شده بود. مانند کوهی در خود فرو ریخته، می نمود. چطور می توانست آن همه را تاب بیاورد. ولی بخاطر زنش هیچ نمی گفت. کاسگُل[4]، دلاکِ حمام، وقتی او را کنار رودخانه دیده بود که زار زار می گریست، فهمیده بود که آقابزرگ چه می کشید. دیگر هیچکس نمی دانست در دل آقابزرگ چه می گذشت.
ایاز را که گرفته بودند، آییل با نامزدش در خانه بود. سه ماه  نشده بود که نامزد کرده بودند. پس از دستگیری ایاز، دنبال آییل هم آمده بودند. ایاز را در محلۀ خودشان دار زده بودند. می گفتند که قصاص همین است. کشنده باید کشته شود. مگر می شود همینطور به حاج آقا حمله کرد و او را از منبر پایین کشید و در برابر چشمان حیرت زدۀ مردم کشت بعد هیچی!؟
حاج آقایی را می گفتند که در محلۀ آنها بیداد کرده بود و سرِ خدا هم کلاه گذاشته بود. پس از انقلاب هم شده بود قاضیِ شرع. اینقدر جوانان را کشته بود یا در به در کرده بود که ایاز با رفیقانش برنامه چید و ترتیب حاج آقا را داده بود اما از سپیدرود رد شده و از بلندای آبگیر نگذشته بود که او را گیر انداخته بودند. دنبال آییل هم که آمده بودند بگیرند، او در رفته بود. با نامزدش به جنگل زده بود. دیگر از او هیچ خبری نداشتند. یک نفر می گفت فرار کرده به خارج رفته بود، یکی می گفت رفته عراق، یکی می گفت رفته کردستان او را گرفته بودند. همینطور هیچکس خبر نداشت آییل چه شده بود. همیشه هم می گفت کاشکی ورنا[5] مانده بود اگر مانده بود می توانست بجای آییل، او را بو بکشد. بعد آه می کشید و با خودش می گفت:
-         آییل...آییل... چه داغی بود که بر دل من گذاشتی!

برای ورنا دلش بیشتر می سوخت. می گفت که آن بچه هم با آییل همه چیز را گذاشته بود و در رفته بود.
با پای خودش، جارو را هی این طرف آن طرف می کرد، بعد یک لگد می زد و آن را دور تر می انداخت. روی خاک همینطور با پایش خط می کشید. سرش را بلند می کرد  به درخت صنوبر نگاهی می کرد. اما دیگر زاغی رفته بود.
هنوز تا غروب وقت مانده بود. چشمش به راهگذر خانه بود. برای چه!؟ خودش هم نمی دانست! همینطور عادت کرده بود هی به راهگذرِ خانه نگاه کند.
آقابزرگ وقتی که خانه هست، همیشه از بیتابیِ او حیرت می کند.
خودش را روی چارپایۀ چوبی جابجا می کند. با لبۀ دامنش بخود باد می زند. هی سرش را به طرف راهگذرِ خانه  می گرداند و دوباره همینطور مانند مرغی سراسیمه شده، دنبال چیزی می گشت.
بیچاره مرد از بازار، شاهی و ترب و بچه ماهی، خریده بود و در یک دستمال بزرگ چیده به وسط حیاط رسیده بود که بیچاره زن را چشم انتظار می بیند سرگشته شده است. یک جور که صدایش از ته چاه بیاید می پرسد:
-         آخر زن! دیگر منتظر که هستی!؟

پیرزن یک جور نگاه می کند که انگار تمام دنیا یک طرف، آقابزرگ یک طرف. مانند وقتهای جوانی موی حناشده اش را با دست از جلوی چشمش کنار می زند و با ناز می گوید:
-         منتظرِ تو عزیز دلم ( بلامی سر=بلایت به سرِ من). منتظرِ تو!


همین!

در هیچ نظری موجود نیست:
اشتراک در: پست‌ها (Atom)