انهمه جنگل فتاشتد، بی شومارد سربداران
دیل فاداد یاران به ایران رادوارد بی قراران
یادیگاره سورخه دسمال چوم براید هرخوروسخان[1]
هانده دریا ول بیگیفته آسه مانه تیتی واران
قولقازه دوشمند نوخوفته شب جه دسته آ فوخوسان
رادوارد بی قراران شادوخندان جانه یاران
قدره می خاکا نداشته هر کی می
خاکا فوقوفته
حورمته خاکا بداشتد می ریفقان می براران
چی داری دیل ناگیرانی!؟، سورخه گول فته فراوان!
پور بامود حاکیم بوبوستد، باز دمردد شرمساران!
شومی یا واستی فوقوفتن، تی شوالا ول بیگیران
وسته کفتن یا جوخوفتن جنگله جا در گوماران
آی بنازم جانه جانان هیممته گیله جیوانان
کی داند دابه بهاران بج به هانده توم بیجاران
یاوری وختان واسی دئن، رج به رج می گیله مردان
بال به بال جنگل دواره، می گیلانه ایله جاران
گیل آوایی سینه فکلاشتن چی واستی تی جیوانان
مرده میدان ده بوبوستد، سروه داران پاک هیزاران
فارسی
این همه جنگل را تراشیدند، سربداران بی شمارند
یاران به ایران دل داده اند رهوارند بی قرارند
یادگارِ دستمال سرخ چشم براهند هر بامداد( خروسخوان)
باز دریا شعله گرفته، آسمان ستاره باران است
دشمن بخود پیچیده، از دستِ کابوسها شب نخفته
رهوارند بی قراران شاد و خندان جانِ یاران( یاران جان=یاران گرامی)
هرکه به خاک من یورش آورد
حرمتِ خاک را نگه داشتند رفیقانم، برادرانم
دل نگرانی چه داری!؟ گل سرخ بسیار است
زیاد آمدند حاکم شدند، باز فرو مردند شرمسار ها
باید به شومی یورش برد، آتش ات را بگیران
بس است افتادن یا پنهان شدن در بیشه بجای جنگل
ای بنازم جانِ جانان همتِ جوانان گیل را
که می دانند رسم بهاران راکه نشاء، برنج می شود
هنگام یاری دادن باید دید، صف به صف گیلمردانِ مرا
دست دردست بیشتر از جنگل می شود، انبوه یاری دهندگانِ گیلانِ من
گیل آوایی سینه چنگ زدن برای چه!، جوانانِ تو
دیگر مردِ میدان شده اند، درختان سرو، هزاران
.
