می دیل بیگفته ایمرو، دمرده بی صدایم! - گیل آوایی

ایتا جه شعرانی کی ویشتره آ وختان هاتو میره میره خانمه، جه زنده یاد سیمین جانه بهبهانی یه! کی اگه گیلکی بدانسته بی! شاید آتو بوگفته بی: می دیل بیگیفته آی دوست! گریه هاوا می مرا!!!( دلم گرفته ای دوست هوای گریه با من)
ایمروزام هاتو مره زمزمه کودان دوبوم کی آ گیلغزل بوبوسته اونه پساشو!!!!!
هاسا هاتویی بخانید تا بازین چاکون واکون بوکونم! شاید!!!!: .

می دیل بیگفته ایمرو، دمرده بی صدایم!
نانم کُویا ایسامه، آویرا کوده جا یم!

را دکفم جه خانه، هاچین شمه خیابان
نانم چی واستی گردم، آویره هر جیگایم

هاچین واکوده چومم، فاندرمه، فان- درم
فونچه چومم، چومان واز، فوچه چومه نیگایم

می دیل بیگیفته پاک ول، شواله یم هاچین آ

ارسو جه چوم چی بوبوست کی هانده گورشه کایم

نه اینفره امرا، نه اینفر می امرا
آویرغریبه می خاک، آویره آشنایم

رادوارم ایسابو، ایسابو رادوارم
دانم تومامه رایا، آویراکوده رایم!

می دیل بیگیفت، می چوم هیست
نانم مره کشم آ، یا مردومانه آیم

"می دیل بیگیفته آی دوست"، هاچین ایسم ارسو آ
مره گمه، ایشتاوَم، بیگفته دیله پایم!

گیل آوایی تورابو، جه ان همه آویران!
جاککو[1] بوبو روزیگار، هاچینه سرچینایم!

فارسی:

دلم گرفته امروز، سکوت کرده بی صدا هستم

نمی دانم کجا هستم، جایم را گم کرده ام

از خانه راه می افتم، بیهوده می روم خیابان

نمی دانم برای چه می گردم، گم شدۀ هر جا هستم

چشمم کاملاً باز است، نگاه می کنم نمی بینم

چشم بسته ام چشمانِ باز، نگاه چشم بسته هستم

دلم آتش گرفته، شعلۀ آه هستم

اشک چشم چه شده که باز داغِ داغم

نه با یک نفر هستم نه یک نفر با من است

گم شدۀ غریبِ خاک خودم هستم، گم شدۀ آشنا هستم

رهوارِ ایستاده ام، ایستاده در گذرم

همۀ راهها را می دانم، راه گم کرده ام

دلم گرفت، چشمم خیس است

نمی دانم برای خودم آه می کشم یا آهِ مردم هستم

" دلم گرفته ای دوست" درست اشک وُ آه هستم

با خودم می گویم می شنوم همپای دلِ گرفته ام

---

[1] جاککو، وسیلۀ برنجکوبی بود( شاید هنوز هم باشد) با این وسیله روی خوشه های خشکِ برنجِ می کوبیدند و از ضربه های آن شلتوک برنج از ساقۀ برنج جدا می شد و بخشی از ساقۀ برنج زیر ضرباتِ همین وسیله بصورتی نرم و له شده رها می شد.

 این بخش از ساقۀ برنج را در زبان گیلکی سرچینا می گویند!