۱۳۹۲ خرداد ۱۱, شنبه

چهارتا گیلیکی چاردانه - گیل آوایی

گیلان می چومانه سورمه تی خاکه
واشوستن ارسو جا تی خاکه پاکه
دیمیره هرتا چوم ایسه تی بدخواه
فدایه تی گولاز، گیلانه زاکه
فارسی
سرمۀ چشمانم خاک توست گیلان
با اشک، واشستن خاک پاک توست
غرق شود( خفه شود یا کور شود) هر چشمی که بدخواه توست
فدای سربلندی و افتخار تو، بچۀ گیلان است

گیلان بی تو چی یم، هیچی! آویرم
هاتو بی جا جیگا واستی دیمیرم
تویی می ماره خاک، می ریشه، می جا
تی امرا زنده یم، سبزم، نیمیرم
فارسی
گیلان بی تو چه هستم، هیچ، گم شده ام.
همینطور به جا و مکان باید پژمرده بشوم
تو خاکِ ماری ام هستی، ریشۀ من، جای من
با تو زنده ام، سبزم، نمی میرم
.
مرا ده وامرازه بی تو بشم خواب
می گیلانه کرا می چوم پوره آب
هاتو ارسو فی وه جه دیل کشم آه
می دیل واهیله بسکی دوری یه داب
فارسی
دیگر به من نمی چسبد( جور نمی آید، افتخاری ندارد) بی تو خواب بروم
برای گیلانِ من، چشمم پر از آب است
همینطور اشک می ریزد، از دل آه می کشم
دلم دیوانه شده از بس که دوری رسم است
.
بشم هر جا ببم اهله جهانی
ببم سورخو سیا زرد، بی خانه مانی
گیرم دونیا ببه بی مرز، بی نام
نمه دیمه، هاتورشتی دوخانی
فارسی
هرجا بروم، شهروند جهانی بشوم
سرخ و سیاه وزرد، بی خانمان بشوم
فرض می کنم دنبا بی مرز و بی نام شود
همه را کنار می گذارم وقتی مرا رشتی صدا می زنی