شنبه ۲۴ فروردین ۱۳۹۲- ۱۳ آوریل ۲۰۱۳
دمرده مردومانه روزیگار بهارا نی به
فوخوفته چوم وانه وه چوم کرا بیدارا نی به
تو دسکلا نزنی، دس صدا نده، به لام
تو دس برارا نیبی کس تی دس برارا نی به
هاچین گی را دکفید، را دکف، بوبو را
دوار
روخانا بو، چاله آب، خوشکابه، روبارا
نی به
زمانه سخته چره کس کسا فوتورک زئن، زار
بیجارا بج نکاری، کی بیجار بیجارا نی به
پیاله تلخه نچیشته، نی به تی دیمپر ناز
پیاله مستی نبه چوم تیشین خومارا نی به
ویری واکون تی دسانا بوبو ایتا میرزا
واسوخته جنگله جا ونگ تیشین هاوارا نی
به
هاتو خاید کی بی بی قولقا گیفته مرگ
رافا
خودت بیدارا نیبی، کس تره بیدارا نی به
تی خاکه ره تویی حورمت، تویی تی خاکه
گولاز
تونام اگه جیگیری، دیگری کی یارا نی به
جه تو، جه من، به ویریشتن برا دکفتن کار
گیل آوایی کی ناویره غریبه، زارا نی به
فارسی:
برای مردم غرق شده روزگار بهار نمی شود
چشم برهم گذاشته به زاری،باز نشود چشم
بیدار نمی شود
تو دست نزی، دست صدا نمی دهد، فلج می
شود
تو یارِ غار نشوی کسی یار غار تو نمی شود
بیهوده می گویی راه بیافتید، راه بیافت
رهوار باش
رودخانه باش، آب در چاله خشک می شود
رودخانه نمی شود( روبار اسم رودخانه ای در رشت است)
زمانه سخت است چرا به یکدیگر یورش
آورده، زار شدن
شالیزار را نکاری، شالیزار، شالیزار نمی
شود
تلخی پیاله را نچشیده، چهره ات گل نمی
اندازد ناز نمی شود
مستیِ پیاله نشود چشمِ تو خمار نمی شود
برخیز، دستانت را باز کن، یک میرزا باش(
منظور میرزا کوچک جنگلی ست)
از جنگلِ سوخته، گریه ات هوار نمی شود
همینطور می خواهند که در خود فرو رفته
بشوی مرگ منتظر
خودت بیدار نشوی کسی برای تو بیدار نمی
شود
برای خاک خودت، حرمت تو هستی افتخار خاکت تو هستی
تو هم اگر دریغ کنی، دیگری یار نمی شود
از تو از من، برخاستن؛ راه افتادن کار
می شود
وگرنه گیل آوایی که غریب زار نمی شود
