فشکله آب - کوچی گیلداستان با ترجمه فارسی - گیل آوایی

فشکله آب

کوچی گیلداستان

دوشنبه ۲۶ تير ۱۳۹۶ - ۱۷ ژوييه ۲۰۱۷

-         فشکله آب

ایجور مرا فاندرسته کی می ناف دکفت. واورسمه:

-         چی بوکودم مار؟

-         فشکله آب

-         چی؟

-         فشکله آب!

-         خاب چی بوکونم؟

-         تی دسه فشکله ابه مرا بوشور.

-         چره؟

-         سیمساکه بو ده.

-         تو جه کویه دانی؟

-         مگه مایی نوخوردی!؟

-         خاب تونام بوخوردی!

-         منام  شورمه.

-         خاب من تی بوشوسته پسی شورمه.

-         آخه من واستی کاسه بوشقابانام بوشورم زای بازین....

-         منام بازین شورمه.

-         آی تی چیلیکا چی بگم زای! چکن نزن  ترکمه نوبو ویری تا ایچی دس نزه تی دسا فشکله ابه مرا بوشور. ناویره هامه چی سیمساکه بو گیره. اهان ترا تکان بدن!

ایجور بوگفته کی بیدم هاسا ایچی بگم می پیله تیکه می گوشه. ویریشتم. کاسه فشکله آبا جه می مار فاگیفتم بوشوم  چاچه دیمه می دسا بوشوستم. هالا نامو بیدم مرا گه:

-         تی داهانم اب بکش.

-         می دهانا چره مار؟

-         اوزون بورون بوخوردی.

-         خاب بوخورم!

-         تی داهانا واستی آب بکشی.

-         چره مار؟

-         حرامه!

-         چی حرامه؟

-         اوزون بورون.

-         پاک حارام!؟

-         نه حارامه حارامم نا زای. مکرویه.

-         مکروو چیسه ده مار؟

-         مکروو یانی نخوری بختره.

-         کی بوگوفته؟

-         خودایو روسول.

-         خودا چی کار داره اوزون بورونه بیچارا حرام یا حالال....

-         حرام نا زای مکروو

-         خاب مکروو! ولی تی روسول اوزون بورونا مگه شناختی...؟

-         پسچی که شناختی.

-         تی رسول سواد داشتی؟

-         نه.

-         چیکاره بو؟

-         چوپان.

-         خالی چوپان؟

-         آها

-         یانی گوسفند پوسفنده مرا همیشک بوو؟

-         گاگلف شوترام داشتی.

-         رشت ایسابو؟

-         رشته چیسه زای!!! عربستانه بیابانه دورن دشته مئن بزا بکاشته بووو.

-         بازین اون اوزون بورونا جه کویه بیده بوو مار!؟

-         خاب مرام بوگفتده منام ترا گفتاندرم.

-         تی خوداروسولام کوسخول بوو مار!

مار خو دسا ببرده خوداهانه جولو انگشته میانا گازا گیفته بوگفت:

-         کوفور نوگو کوفور نوگو  سنگا بی!

-         کوفور چیسه مار! تازه سنگا بم بختره کی کوسخولا بم!

ایتا خانده بوکوده کی تومامه تلار خیاله کی خندا دیبید.

هان!

ترجمه فارسی:

فشکله آب= آبِ نگه داشته شده پس از شستنِ برنج

-         فشکله آب

یک جور نگاهم کرد که تهِ دلم خالی شد. پرسیدم:

-         چه گفتی مادر؟

-         فشکله آب

-         چه؟

-         فشکله آب!

-         خوب چه کار کنم؟

-         دستت را با فشکله آب بشور.

-         چرا؟

-         بوی ماهی می دهد.

-         تو از کجا می دونی؟

-         مگر ماهی نخوردی!؟

-         خوب تو هم خوردی!

-         من هم می شورم.

-         خوب من هم پس از شستن تو می شورم.

-         آخر من باید کاسه و بشقاب بشورم بچه جان بعد....

-         من هم بعد می شورم.

-         ای روده درازیت را چه بگویم بچه. جانه نزن حرف گوش نکن. بلند شو تا چیزی را دست نزدی دستت را با فشکله آب بشور. وگرنه همه چیز بوی ماهی می گیرد. آهان. تکان بده بخودت!

یک جور گفت که دیدیم همین حالاست اگر چیزی بگویم بزرگترین تکه گوشم است. بلند شدم. کاسه ی فشکله آب را از مادر گرفتم رفتم کنار حوضچه کنار چاه دستم و صورتم را شستم. هنوز نیامده دیدم مادرم می گوید:

-         دهنت را هم آب بکش.

-         دهانم را برای چه مادر؟

-         ازون برون خورید.

-         خوب خوردم

-         دهانت را باید آب بکشی.

-         چرا مادر؟

-         حرام است.

-         چه حرام است.

-         ازون برون.

-         کاملاً  حرام.

-         حرامِ حرام هم نه بچه. مکروه است.

-         مکروه دیگر چیست مادر؟

-         مکروه یعنی نخوری بهتر است.

-         که گفته؟

-         خدا و رسول

-         خودا چه کار دارد با ازون برون که حرام یا حلال....

-         حرام نه بچه مکروه

-         خوب مکروه. ولی رسولِ تو ازون برون را مگر می شناخت....؟

-         پس چه که می شناخت.

-         رسول تو سواد داشت؟

-         نه

-         چه کاره بود؟

-         چوپان

-         فقط چوپان؟

-         آره.

-         یعنی همیشه با گوسفند پوسفند بود؟

-         گاهی هم شتر داشت.

-         رشت بود؟

-         رشته چه هست بچه! در بیابان عربستان کاشته و زاییده دشت بود.

-         پس ازون برون را از کجا دیده بود مادر!؟

-         خوب به من گفتند من هم به دارم می گویم.

-         خدا و رسول تو کُسخُل بود ممادر.

مادر دستش را برد نزدیک دهانش میان انشگتانش را گاز گرفت گفت:

-         کفر نگو سنگ می شوی!

-         کفر چه هست مادر! تازه سنگ هم بشوم بهتر است که کسخل بشوم!

یک خنده ای کرد که تمام بالا خانه مان انگار  داشت می خندیدند.

همین.

یک یاداشت: اول صبح!؟، بله اول صبح به همین سادگی! - گیل آوایی

اول صبح!!!!؟،

بله اول صبح به همین سادگی!!!!

با صدای کشکرتی که ناگاه بر نرده ی بالکن خانه ام می نشیند از خواب بیدار می شوم. سایه روشن بامدادی با کرشمه ی نسیمی که خنکای دریا را با خود دارد، خواب می برد و وسوسه ای خوش به حالانه باز می آورد. این پهلو آن پهلو می کنم. حسی بازیگوشانه انگار پلکهای چشمم را از هم می گشاید همچون کودکی که بازی اش گرفته باشد. از رختخواب بیرون می آیم. کتری را برای چای آب می کنم به برق می زنمش! تا جوش بیاید قهوه را بار می کنم. چای و گلاب در فلاکس همزمان است با جوش آمدن آب! چای هم برای ساعتهای دیگرِ یکشنبه ای که با دیوانگی کلیسا، رنگ و بوی دیگری دارد در شهری که بیشترینه اش سکوت است و خیابانهای تا دلت بخواهد خلوت!

ماشین اصلاح را بر می دارم. صدایش گوشخراش است. ریش می زنم. پاکش می کنم و از شرِ آن گوشخراشی اش راحت می شوم. به حمام می روم. خوش به حالم می شود. دوش جانانه ای می گیرم. از هیچ جا هیچ صدایی نیست همسایه هایم هفت پادشاه را خواب می بینند. انگار تنها بیدارِ این آبادی منم!

در آغوش گرم و نرم حوله ی قدی ام می روم. خودم را خشک می کنم. به آشپزخانه می روم. لقمه ای آماده می کنم. هنوز قهوه دارد دلبری می کند. عطر قهوه همه جای خانه ام را پر می کند. در آینه نگاه می کنم. کسی در آن به من خیره شده است. لبانش می جنبد. گوش می کنم:

تو می جانه آسیه خانم آسیه خانم / موو نجاره ترکاخانم آسیه خانم / جور اوتاقا دتابانم آسیه خانم /تی گاواره سر بنم اسیه خانم / آخ می جانی آخ می جانی / دیوه شله خولفه نونی....

اینقدر زمزمه اش کردم که حتی قهوه و پیپ و زمین و زمان و جان و جهانم با آن شد و دست برنداشت که نداشت! دیدم حالا که دست بردار نیست! این ترانه را تا آخر پیدا کنم چون هیچ وقت آن را تمام و کمال نخواندم! حالا هم که با این سن و سال هزار چیز در کله آدم جان آدم را می گیرد و مجالی نمی ماند ترانه ای را تمام و کمال از بر باشی و بخوانی اش!

ترانه را پیدا کردم. آن را گوش کردم. و نوشتم کلمه به کلمه! و این شد که با شما قسمت می کنم بی ترجمه فارسی!!!!

این را هم بگویم اسم شاعرش را نمی دانم و اسم آهنگسازش را هم نمی دانم!!! شوربختانه!!

اما خواننده اش را می دانم و می دانید و می دانند!!! پوررضا جانِ خودمان است!

تو می جانی آسیه خانم آسیه خانم

موو نجاره ترکاخانم آسیه خانم

جور اوتاقا "دترکانم" آسیه خانم

تی گاواره سر بنم اسیه خانم

آخ می جانی آخ می جانی

دیوه شله خولفه نونی

می یاره کو بوشو مو شون نتانم

سیاه کو در دیبه موو دئن نتانم

می دیل خایه سیاکوکول بوشونم

اگه بولبول نوخونی مو بخونم

آخ می جانه آخ آخودا

دیلخا دانه دامن کوتا

بالون نی یم هاوا بوشوم آسیه خانم

کرجی نی یم دریا بوشوم آسیه خانم

گالوش نی یم تی پا بشم اسیه خانم

تی واستی مو چن جا بوشوم آسیه خانم

آخ می جانی آخ می جانی

دیوه شله خولفه نونی

هادم نادداشی بوو یار موو نودونم

می یاری ناشی بوو یار مو نودونم

سو روزو سو شو موو در لاشی بومونم

تی جو گومرا بوبوم مو را نودونم

آخ می جانه آخ آخودا

دیلخا دانه دامن کوتا

ایتا دریا شواله = یک دریا شعله آتش / گیلداستان با ترجمه فارسی - گیل آوایی

همه جایا ایاز بزه، هیسته چوره بو. داره هیسته ولگان  آفه-تابه مئن هاچین برق زه یی. واشان هیسته حصیره مانستن، زمین سر واشاده بوبوسته بو. آسمانه مئن ایتا پاره شره ابرام ننابو، هاتو صافو آبی یو کی تا او سره دونیا آدمه نیگایا بردی.

گوسکایانو آب لاکون روخانه آفه-تاب دکف کوله سر ، نیمیزگیره گاگلف خوشونه سرا راستا کودید. لانتی دور دوره شر جه آ روخانه لب، آبه مئن جانشورا کونان شویی او روخانه لبو واشانه مئن آویرا بوستی. گوسکایان جوم نوخوردیدی لانتی ترسه جا. زمینا ایجور شورم بیگیفته بو کی پاک خیاله  ایتا پیله کله ورزا دانه مــــــا بوکونه، اونه  دانه جا آلو زه ئی بیرون.

صوبه سری شون دوبو. دپرکسه زمین خو دسانا وازاکوده دونیایا رونما دان بو. افه-تاب دتاب شبه جا بمانسته پکه-رِه جه عالمو آدم فاگیفته، هامما واج آوردان بو.

ایتا ایتا جه خاک، تومه مانستن، ویریشتیم. جه هادیو منصورو سامو کیوانو داوودو مسودو شهرامو بیگیر تــــــ..................همه تان راه دکفته بیم. شون دیبیم.

هر که ده یی ایتا دونیا ناجه خو کول بنا راه دکفته بو. ایجور کی پاک خورشید واتابه یو خو روشنایه شواله آتشه مانستن

همه جا واشانه، راه دبیم. هرکی ایتا را بوشو.>>> برای ادامه ی گیلداستان با ویدئو و ترجمه ی فارسی همینجا کلیک کنید.

.

خاب بیدم - کوچی گیلداستان!- با ترجمه فارسی - گیل آوایی

پلاتیانه سرده پلایا ایوانه مئن حصیر سر بنا، ویریشته بوم جلاسته گره-که گمه-جه مئن ایتا پیچه اشپل اوسانم. می چوم دکفت صارا مئن.

چادرا خو کمره دور  توشکه بزه، تبه-جه خودس بیگیفته صارا مئن بج تبه-جه زئن دوبو. کولوشکنو کیشکایانام اونه دور جیما بوسته کرا ایشکور اوچئن دیبید کی جه تبج فوو وستی.  مورغو خوروس جه دوره شر هاچین خیاله ایتا لشکر فوتورک باوردیبی، آموندیبید  جه باغ، حیاطه مئن.

نانم چوتو بوبوسته بوو.

هوو خوروس تاخت زئن دوبو جه باغ کی اونه خاطرا خیلی خاستیم. هالا می دیمپرا فله مو نزه بوو کی آ خوروسکلای بوبوسته می دساموج. تا مرا ده یی خوخوس بوو یو هاچین جوم نوخوردی. هیکسه ره اوتو نوبو کی می را بوو. اونه اویی هاچین هافتا کوچا دوارستی.

می دس هاتو گره-کا جلاسته ناهابو. می چوم دکفته بو آسه مانه جور واشه-کا کی خیاله هاسایه کیشکایانا فوتورک بزنه.  پلط داره جور کشکرته لانه هاچینه بی کشکرت داره جور والای خوردان دوبو باده دس. داره ولگان رقصا دیبید داره خالانه سر.

خوروس فاره-سه بو یا نا،

واشک فوترک بزه بو یا نه، مرا هالی نوبو.

هاتو گرده گیجا دوبوم کی دپرکستم. هاچین خیاله ایتا موشورفه آب می سر فوکوده بید.

هیسته چوره. می سرا واگردانم. درجه-که جا شبه سی یا چادرا فاندرستم کی می تسکه شهره سر واشاده بوو.

می چوما فوچم.

شاید دوو واره می خابه دوما بیگیرم.

می دیل واهیلا بو، بوشوبو ماری خاک!

مره مره گفتیم: کاشکی خابه جا دن پرکستی بیم!

می دیمپرا شه بزه بوو هاچین.

هان!

 .

ترجمه فارسی: خواب دیدم

دیگِ پلوی سرد را در ایوان روی حصیر گذاشته بلند شده بودم تا "اشپل" از دیگِ گلیِ در سبدِ آویز بردارم. چشمم به حیاط خانه افتاد.

چادر دورِ کمرش گره زده، سینیِ بزرگِ چوبی گرفته در حیاط داشت برنج صاف می کرد. مرغ با جوجه ها هم دورش جمع شده دانه های خُردِ برنج که از سینی به زمین می ریخت، بر می چیدند. مرغ و خروس از دورها درست مانند اینکه لشکری هجوم آورده باشد از باغ به حیاط خانه می آمدند.

همان خروس از باغ تاخت می زد که خاطرش را خیلی می خواستم. هنوز صورتم  ریش در نیاورده بود که بچه خروس دست آموزِ من شده بود. تا جایی که یادم هست همان خروس بود که تا مرا می دید  خودش را طوری که تسلیمِ من باشد، روی زمین می نشست و تکان نمی خورد. برای هیچ کس چنین نبود که با من بود. قوقولی قوقویش از هفت کوچه هم فراتر می رفت.

دستم به سبد آویز شده بود. چشمم افتاد به شاهین که در آسمان انگار همین الان است که به جوجه ها هجوم بیاورد. بالای درخت چنار لانه ی زاغی،  بیهوده بی زاغ تاب می خورد در دست باد. برگهای درختان داشتند می رقصیدند بر شاخه های درخت.

خروس رسیده بود یا نه،

شاهین هجوم آورده بود یا نه، حالی ام نبود.

همینطور خیالم را می جستم که از خواب پریدم. انگار که یک تُنگِ بزرگِ آب روی سرم ریخته باشند. خیسِ خیس، سرم را برگرداندم. از پنجره به چادر سیاه شب چشم دوختم که بر شهر خاموشِ من گسترده بود.

چشمم را بستم.

شاید دوباره بخواب روم و دنباله ی خوابم را بگیرم.

دلم سرگشته، به خاک مادری رفته بود.

با خودم گفتم: کاش از خواب بیدار نشده بودم!

چهره ام عرق کرده بود.

همین.

هاچین ماه! - گیلداستان با ترجمه فارسی- گیل آوایی

جه دوره شر آمون دوبو. هاچین ایجور کی آفتاب ویریز، آدمه چوما نازا بدابی. ایتا دونیا نازه مرا هاتو راشی جا جه دور دوره شر ویشترو ویشتر آدمه چوم آمویی. نشاستی باور کودن. مگه بوستی اون همه خوشکیلی ایدفایی راشی جا باموبی!؟ چوتو شاستی باور کودن اونهمه خوشکیلی ایتا جا پستایی بوبوسته بی بازین ایدفایی آفه-تابه مانستن کی دریاجا بوجور باموبی، آدمه چوم دکف آدما قاقا کودیبی. هاتو مره مره واورسه ییمی یو مرا آوجا داییم.

جه آفتاب ویریز هاتو مرا ایچی بو. دیمپرا بوشوسته نوشوسته ایچی می سر باموبو نانستیم چی بو. قهوه بنابوم. قهوه بو تومامه خانا دیپیچسته بو. هاچین آدما مستا کودی. قهوه عطروبو پاک آدما جه خابو بیداری دپرکانه یی. آدما هارای زه یی کی خورا بیافه. آدمام کی آسالان همه جیگا ایسایو نه سا. هاتو جوم بوخوری آدمه خیال پرا گیره شه. کویا!؟ خاب آدمه دیس نی یه! خیال لاتا به، بِه هاچین لافند ورسینه اسپ پیله لاته مئن تاخت زئن جه ایچوم دکف تا به اوو چوم دکف! منام کی ده واهیلانا دوارسته دارم می خیاله دس.

تی تی وارانو شبانه اسمان. کله خوک پاستنه، کوتامه جُور. گیله مرد تیجه داز فوزه کمر، کولاکتام دس فارس. شبه جوم جوم، تاریکی، گاگلف پیرپیری شه مرداکه چوم بوخوس نوخوس. هانده دیل فادا گوسکانه سمفونه.

قهوه بوخورده پسی هاتو درجه که جا آسه مانا فاندرستان دوبوم. درختانه ولگ ایتا جوم نوخوردی. کشکرت لانه مئن ایچی توک زئن دوبو. واشانه سر آب کاکایی ایجور پیره بو نانا خو توک بیگیفته بوگروخته بو کی خیاله هاسایا تومامه آب کاکاین اونا فوتورک بزنیدو نان تیکا جه اون جیگیرید. نه باد دوبو نه آسه مان خیال داشتی خو اخما واکونه. نه خو اخما واکودی نه ونگ زه یی. هاتو باموبو تا آدمه چانه پس بیجیر. روزناما ایپچه فاندرستم. هاتو می چوم اونه سر دو وستی یو هیچه خیاله نه خاندان دوبویو نه فاندرستان دوبو. ایجور پکر بوم.

شه بزه واشان تا چکره. بجانه رقص تا چوم دکف. والای خورانه مترسکه جلاسته شندره  باده دس. دارانه سایه دیمه. ولگانه مئن چیچیننه پیچا لاسه یو زلزلان جوخوسبازی. روخانه کول لسابُو آبلاکونه هفت پادشا خاب دئن. واپخته لانتی یو دوز دوزیکی چوم نان فوترک زئنِه  رافایی.

دور دوره شر داز به کمر مرزانه سر للکی داره تمش. اورشین بامو باغه رمش. لشکه لوَر گوماره ولش، کره روف فاکش فاکش کرا شه رمشه کش.

ویریشتم. درجه که جا فاندرستانا دیمه بنام. اوتاقا سراجور سراجیر بوشوم. را به را توتونا ناییم پیپه مئن دود کودیمو قهوه عطره مرا هاوا داییم. فکرا دوبوم. چی فکرا دوبوم شیطان دانستی خودا نانستی. بازینام هرتا فکر می کله آمویی ناییم دیمه یو بازام ایتا دیگه فکره دوما گیفتیم. هاتو فکر بوکون نوکون قهوه پهوه بیساتا جیما کودم.  چقد بوگذشته بو نانستیم. مبله سر بینیشته دو واره دارو درختا چوم بودوختم. ولگانا خیاله ایشماردان دوبوم. کشکرت لانه جا بوشوبو. آب کاکایی سر آلامه پیدا نوبو. واشانه سر ایچی جوم بوخورد. هرچی بگردستم نیده مه خیاله ایتا جین جیری جیس بو کی جه واشانه سر بوشوبو گوماره مئن. هاتو جه آیا بوشو به اویا می خیالا اورشین کودان دوبوم.

ویریشتم. لیباسانا آیتا اویتا بوکودم. شلواره جینا اوسادم بنام اونه جا سر. ارتشی شلوارا اوسادم دوکودم بازین بکندم. سورمه یی شلوار سیی یا شلوار سیفید شلوار.... هاتو آیتا اوسادم اویتا اوسادم آخر پسی ایدفا دپرکستم کی بیدم شلواره جین دوکوده کرا قهوه ای آسین کوتا پیرانا دوکوده دارم می مویانا شانه کودان درم. ایجور آینه مئن من مرا قوربان فاندرستیم کی خیاله می موشتا گاب نوخوردی.

رادکفته خانه جا بزم بیرون. آ دارا فاندر او خالا، آولگا دمج، او گولا جیویزان، روخانه کولا بیگیفته بوشم تا فاره سمه  ایتا درازه راشی که پاک خیالا تا اوسره دونیا فاکشه بوبوست.  ایدفایی می چوم دکفته دور دوره شر ایتایا کی هاتو نازه مرا آمون دوبو. هر چی ویشتر نزدیکترا بوستی اونه ناز ویشتر بو. ایتا خنده کودی کی خیاله گول وازا بوسته بی آدمه چوما قاقا کودیبی. باد دکفته بو اونه مویانه مئن ایجور اونه گیسُو افشانا کوده بو کی پاک هاتویا مانستی کی باده سمفونی مرا باله رقصا دوبو.

منام ایچوم نا هیزارچوم اونا فاندرستیم می حاواس ده بوشوبو. هر چی ویشتر نزدیکا بوستی اونه نازو خنده ویشتر بوو. مره مره فکرا شوم مگه به!؟ آن ده جه کویا پیدا بوبوسته! هاتو مره مره می مرا گفتیم "می مرایه!؟ "

نانم چقد بوگذشته بو. ده مرا باورا بوسته بوو کی می مرایه. هاتو فارسه تا می دمه چک خو دسانا وازا کوده ایجور خنده یو خوشخوشانی مرا کی ده هاچین تورا بوستان دوبوم! تا کی ایدفایی می پوشته سره جا ایتا جیوانه ره که دانه بودو بودو مرا دوارسته یو اونا کشا گیفت! دو نفری کشاشو پاک خیاله کی مرا رخشان کشئن دبید!

هان!

.

ترجمه فارسی: درست مثل ماه

از دور داشت می آمد. درست طوری که آفتابخیز، چشم آدم را ناز می داد. با یک دنیا ناز همینطور از دورهای گذر بچشم می آمد. نمی شدن باور کرد. مگر می شد آن همه زیبایی ناگهان از گذر می آمد!؟ چطور می شد باور کرد آن همه زیبایی یکجا جمع شده باشد بعد ناگهان مانند آفتاب که از دریا برمی خیزد، می آمد تا نگاه آدم را چشم کار می کرد، حیران می نمود. همین جور از خودم می پرسیدم و به خود جواب می دادم.

از آفتابخیز یک چیزی ام بود. دست و صورت را شسته نشسته یک چیزی سرم آمده بود نمی دانستم چه بود. قهوه را بار گذاشتم. عطر قهوه تمام خانه را پر کرده بود. درست آدم را مست می کرد.عطر و بوی قهوه آدم را از خواب وبیداری هوشیار می کرد.

به آدم هوار می زد آن را بیابد. آدم هم که این سالها همه جا هست و هیچ جا نیست. همینطور تکان بخوری خیال آدم پر می گیرد می رود. کجا!؟ خوب دستِ آدم که نیست. خیال که لات می شود، درست اسبِ طناب پاره کرده را می ماند در دشت گسترده، تاخت زدن هست از این چشم انداز تا آن چشم انداز. من هم که دیگر سرگشتگی را از روبرده ام با این خیالم.

ستاره باران و  آسمان شبها. پاییدنِ گراز است، بر بالای آلاچیق. گیلمرد داسِ تیز را به کمر زده، چوبدستی هم دمِ دستش.  وسوسه ی شب، تاریکی، گاهگاهی چشم های مرد خوابالود و خوابیدن نخوابیدن. دل داده باز به سمفونی قورباغه ها.

پس از نوشیدن قهوه بی اختیار از پنجره به آسمان نگاه می کردم. برگ درختان،  یک تکان هم نمی خورد. زاغی در لانه داشت به چیزی نوک می زد. روی علفها مرغ دریایی یک جور نان بربری را به نوک گرفته، گریخته بود که انگار همین الان است تمام مرغان دریایی به او یورش بیاورند و تکه نان را از او بگیرند. نه باد بود نه آسمان خیال داشت اخمهایش را باز کند. نه اخمش را باز می کرد نه می گریست. درست تا شانه ی آدم پایین آمده بود. نگاهی به روزنامه انداختم. همینطور چشمم روی آن می دوید و هیچ چیز را انگار نه می خواندم نه نگاه می کردم. یک جور کسل بودم.

علفها تا زانو شبنم زده. رقص برنجزار تا چشم کار کند. تکان خوردنهای پاره آستینِ آویزانِ مترسک به دست باد. نزدیک سایه درخت، میان برگها لاس زدنهای گنجشکان است  در انتظار یورش بردن به زنجره، قایم با شک بازی. روی کناره ی رودخانه شُل شده است لاکپشت و هفت پادشاه را خواب دیدن. مارِ چنبره زده دزدکی چشم گذاشته است در انتظار یورش بردن.

دورها داس به کمر، روی مرز شالیزار، خارِ درخت لیلکی، بهم ریخته پرچین باغ. فراوان است تمشکِ بیشه، مار کشان کشان در آغوش پرچین.

بلند شدم. نگاه کردن از پنجره را کنار گذاشتم. در اتاق بالا و پایین رفتم. توتون را در پیپ می گذاشتم دود می کردم و با عطر قهوه هوا می دادم. داشتم فکر می کردم. چه فکری می کردم شیطان می دانست خدا نمی دانست. بعدش هم هر فکری که به کله ام می رسید کنار می گذاشتم و باز هم دنبال فکر دیگری را می گرفتم. همینطور فکر کردن نکردن بساط قهوه پهوه را جمع کردم. چقدر گذشته بود نمی دانستم و روی مبل نشسته دوباره به درختان چشم دوختم. انگار برگها را می شمردم. زاغی از لانه اش رفته بود. نشانی از مرغ دریای نبود. میان علفها چیزی جنبید. هرچه گشتم ندیدم انگار یک الیکایی بود که از میان علفها به میان بیشه رفته بود. همینطور از اینجا به آنجا خیالم را می کاویدم.

بلند شدم. لباسها را این یکی آن یکی کردم. شلوار جین را برداشتم آن را سر جایش گذاشتم. شلوار ارتشی را برداشتم پوشیدم دوباره کندم. شلوار سرمه ای شلوار سیاه شلوار سفید..... همینطور این یکی را برداشتم آن یکی را برداشتم  سرانجام یکهو بخودم آمدم دیدم شلوار جین پوشیده پیراهن آستین کوتاه قهوه ای را پوشیده دارم موهایم را شانه می کنم. یک جور در آینه از خودراضی نگاه می کردم که انگار مُشتم را گاو نمی خورد.

راه  افتادم از خانه بیرون زدم.  این درخت را نگاه کردن آن شاخه را دیدن این برگ را زیر پا گذاشتن آن گل را رد کردن، کنار رودخانه را گرفتم رفتم تا رسیدم به یک گذرِ دراز که انگار تا آن سر دنیا کشیده می شد. ناگهان در فاصله ای دور چشمم افتاده به یکی که با ناز داشت می آمد. هرچه بیشتر نزدیکتر می شد ناز او بیشتر می شد. خنده ای می کرد که انگار گل باز شده چشم آدم را خیره کند. باد در موهای او افتاده یک جورگیسویش را افشان کرده بود که انگار این جور بود که با سمفونی باد داشت باله می رقصید.

من هم یک چشم نه، هزار چشم به او نگاه می کردم و حواسم دیگر نبود. هر چه بیشتر نزدیک می شد ناز و خنده اش بیشتر بود. با خودم فکر کردم مگر می شود!؟ این دیگر از کجا پیدا شده! با خودم می گفتم با من است!؟ نمی دانم چقدر گذشته بود. دیگر باورم شده بود با من است تا رسید در دسترس من دستانش را باز کرد یکجور با خنده و خوش به حالی، که داشتم دیوانه می شدم. تا که ناگهان از پشت سرم جوانی دوان دوان رسید از من رد شد او را بغل کرد! دو نفری در آغوشِ هم انگار که برایم شکلک در بیاورند.

همین!

 .

---

[1] : نام یک گونه از سرده گلدیتسیا است.( ویکیپدیای فارسی)

لیلکی (نام علمیGleditsia caspica)

[2] تیره الیکایی (نام علمی: Troglodytidae) پرندگانی از راستهٔ گنجشک‌سانان و تیره الیکاییان هستند که جثه‌ای کوچک و خپل داشته و بسیار پرجنب و جوش هستند. این پرندگان (true wrens) نزدیک به ۸۰ گونه هستند و بیشتر در تیره Troglodytidae قرار می‌گیرند.( ویکیپدیای فارسی)

تاسیانی - گیل آوایی

والای خوردان دره داره ولگان

پرا گیره کشکرت

درجه کو تسکه خیابان

خیاله گرده گیجو دوارسته سالان

هاچین فاندرم

پیره زناکه چوم می چوم

ایتا نیگا تاسیانی جا

ایتا نیگا غریبا! قاق!

فارسی

دارد تاب می خورد برگهای درخت

پر می زند زاغی

پنجره و خیابانِ خلوت

ولگردیِ خیال است و سالهای رفته

بیهوده می نگرم

چشمِ پیرزن، چشم من

یک نگاه از دلتنگی

یک نگاه از غریبه! مات!

آویرا بوسته نیگاره می دیل هاچین تنگه = برای نگاهِ گم شده دلم تنگ است - گیل آوایی

آویرا بوسته نیــــــــــگاره می دیل هاچین تنگه
می ماره موشته پــــــلاره می دیل هاچین تنگه

زالاش بـــــــاورده کرا ناجه ناجه غوربته مئن
می ماره کتله صـــــــداره می دیل هاچین تنگه

می دیل خایه دکفم پابرانده باغه می یــــــــــان
ایموشته ســــــــیروکواره می دیل هاچین تنگه

بایید میداد فاره سید تا نوبوستمه خــــــالی آب
کی دازو واشـــو گوماره می دیل هاچین تنگه

ده لاب تــــورابو زنم می سرا به چوبو چکال
می مچه قورسه نـــاویره می دیل هاچین تنگه

شبانا ساحیـــله کش پاک مثاله واشکسه لوتکا
شبانا مالا صـــــــــدا ره می دیل هاچین تنگه

چره مرا واکفی گورشه کا زنه فریاد
می قرماقو می روباره می دیل هاچین تنگه!

گیل آوایه واسوخستن نشا بوبوست پیله لات
می رشته پورده بوساره می دیل هاچین تنگه

ترجمه فارسی:

برای نگاهِ گم شده دلم تنگ  است

برای کته ی لقمه شده ی مادرم دلم تنگ است

له له می زنم از حسرتها  در غربت

برای صدای دمپاییِ چوبیِ مادرم دلم تنگ است

دلم می خواهد پابرهنه بیفتم در حیاط خانه

برای یک مشت برگ سیر و تره دلم تنگ است

بیاید بدادم برسید تا از پا نیفتادم

که برای داس و علف و بیشه دلم تنگ است

دیگر دیوانه شده سرم را به خس و خاشاک می زنم

تو دار هستم وگرنه دلم تنگ است

مانند قایق چوبی در همه شکسته ی ساحل

برای صدای شبانه ی ماهیگران دلم تنگ است

چرا به من گیر می دهی وقتی فریاد می کنم

برای قلاب ماهیگیری و رودخانه ی رشت دلم تنگ است

به گیل آوایی نمی شود دست زد حسابی لات شده است

برای پل بوسارِ رشتِ من دلم تنگ است

.

لاته وِ خان لیفرد( laten we gaan lieverd )= برویم عزیزم / گیلداستان با ترجمه فارسی گیل آوایی

لاته وِ خان لیفرد( laten we gaan lieverd )= برویم عزیزم / گیلداستان با ترجمه فارسی

گیل آوایی

جمعه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۶ - ۲۸ آپريل ۲۰۱۷

- لاته وِ خان[1]( بیشیم )

اونه جول سورخا بوسته، اونه چومان ایجور کی هاچین ماه مانستین خیاله صافه آسمانه مئن دتابستاندیبی، بو. همیشک هاتو بوو. اون جه شراب مستو، من جه اونه چومان. هاتو مرا فاندرستی کی پاک خو  نیگا مرا هم ناز گوداندوبو هم کی گفتی بیشیم ده چره ایساییم! منام کی آ سالانا همیشک ایسامه یو نه سامه. می روح ایتا جایو جان ایتا جا، هوتو کی دوسته بالو پروازه انگاره داشتن ببه. هانه کی تا هاسایام گاگلف مره مره آویرا بمه. می دسام نی یه. دوسته بالا چوم فوچه پروازا دیل فادم را به را.

نوشین نیشته بیم مرا یاده. بستنی بوخورده پسی کسکسا قاقابو گب زئن دیبیم تام بزه تسکه اوخانه مانستن. تا اینکی بوگفته بو کی:

- بیشیم.

منام مره هوتو خوشکا زه اونه چومانا هالا فاندرستان دوبوم. اونه چومانا کی ایتا دریایا مانستی بی توفان هاچین مست. همیشک هاتو بوستیم. اونه چومانه مرا شوییم. هاچین خیاله ایتا واچرده ابرا مانستیم ابرانه جا سیوا بوبوست، باده باله سر بینیشته آسه مانه لچه والای خوران مسته رقص. ایتا سرا دا کوتره مانستن کی فیچالسته موشته مئن جیویشته پرا گیفتی بی.

- بیشیم ده! ویری!

- ها!!! اها... بیشیم بیشیم!

نوشینه جا بیرون باموبیم. خیابانه شاه پیاده رو مئن پا بنا. خوکیتابانا ایتا دس کشا گیفته می مرا پا به پا رادکفته بو. دیپیچستیم سبزه میدان. رادیوسیتی جولو هاچین قیامت بوو. سبزه میدان پیاده رایا سراگیفته بوشوبیم. بال به بال بیم. می بازو بیگیفته بچسپانه بو خو سینا. پیاده رایا اکه تومانا گودیبیم مرا یاد نمانسته بو. هاسایام یاد نی یه. فاره سه بیم لاکانی خیابان. گاگلف آدمان شویید آمویید. هی کس به هیکس نوبو. پیاده هاتو بوشوبیم. اوستانداره دوارسته بوشوییم باغه محتشم. داران ایتا ایتا جیما بوسته بوبوسته بید هاچین ایتا جنگل. باغه محتشمه مئن ایتا داره ور نیمکته سر بینیشتیم. خو سرا بنابوو می شانه سر. اونه مویان بجانه گوشه مانستن باده مرا رقصا دوبون می دسو سینه سر افشانا بوسته بید.

بازام بوگفته:

- لاته وِ خان ( یشیم )

تازه شولوغا بوسته بو کی ویریشتم. لایدن ایسابیم. ایتا جه هولنده شهران. پورده جیر، باره مئن نیشته بیم. بوجور خیابان بو، بیجیر آبه را، پورده وسط ایتا پاتوقه مانستن چاکوده بوبوسته، اونه جولویام میزوصندلی بنا، بوبوسته بو ایتا بار. آبه رایام دو طرف داشتی که هم خیابان بویو آجورفرش، کوچی پیاده رو مرا. هایا آمی پاتوق بوو. گاگلف کی خوشخوشانی خاستیم خودمانه مرا جه عالمو آدم جیویزیم، آموییم هایا نیشتیم. اون شاقدونه[2] شراب خوردی ، منام شراب خوردیم مِرلوت[3]. اونه شراب واستی جه  فرانسه بوبوستی بی یو می شراب جه شیلی اونام سورخ.  همیشکام گفتی آخه چره شیلی! منام گفتیم ویکتورخارا یو سالوادور آلنده یاده واستی! ایجور خانده کودی که خیاله من مره هاچین پرکانمه!

ایتا پیچه می دسو پایا ایجور که درازا کونم واج باردم. هوشب بوو کی اونا اولبار بیده بوم. تازه چراغان روشنا بوسته بید. کنسرت تومانا بوسته بوو. مردومه سرو صدا تومامه سالونا دوارسته بوو کی ویریشتان دیبید بیشید.  هرکه ده یی را دکفتان دوبو. می سرا واگردانم بیدم دو تا چوم مرا پاستان دره. منام هاچین خوشکازه اونا فاندرستم. اونه چومان مرا ببرده بو.  می دیل دکفته  بوو. هاچین خیاله مرا برق بیگیفتی بی. می کُته پرا چاکودم. می کراواتا ایتا پیچه ایجور کی  اونه توشکا دکشم، چاکودم. هاچین هاچین بوو. یانی ایجور عادت بوبوسته پاک. همه تان بوشوبید. گاگلف ایتا دوتایا تانستی بیدینی کی هاتو گب زئن مرا صندلی یانه راهرو میان شون دبید. منام را دکفته بوم. هالا  اونا فان رسه بیدم اونام خو صندلی جا رادکفت. ایجور که هاتو فارسه فان رسه اونه صندلی ردیف، بامو پیله راهرو میان کی اونه دو طرف صندلی یان ردیفا بوسته بید. ایتا لبخند بزه. منام  خوشخوشانی لبخند بزه پسی به سام کی جه صندلی یان بایه بیرون بوگفتمه:

-         لیدیز فرست( اول خانمان)

نه بنا نه اوساده خو دسا درازا کود بوگفت:

-         سونیا

-         گیل

-         گیل!؟

-         یا!

جه موسیقی بوگفته یو جه اورکست. منام هاتو واگویا بوکودم اونه مرا. جه موتزارت بوگفته یو اونه جادوکاران! منام جه اونه اوپرا آواز کی هاچین مرا خیاله پرنده صدا مانستین مستا کودیبی، بوگفتمه. دون جیئووانی جه موتزارت بوو. هالا جه اونه ویولونه کرشمه یان بوگذریم من همیشک جه اونه تناخانی پاک مره آویرا بوستیمی. وختی اونه ره بوگوفتم کی جه اوو آوازه صدا پرا گیفتم بوشوم. بمانسته بو مرا فاندرسته پسی بوگفت:

- ایک اوک[4]( منام هاتو)

لاهه مئن بوو. ایتا پیله ساختمان ناهابو کی فیلیپس زال[5] ایسم داشتی.هون بوبوسته بوو. جه هو شب پسی همدیگه مرا قرار ناییم. اونام چی قرارانی. هاچین من گمه تونام ایشتاوی.

سینما مولن روژ هاچین سوزن به گادیبی جا نوبو. مره پوسترانا فاندرستان دوبوم کی بامو می ور به سابو. تنا بوو می مانستن. خو کیفا خو کوله سر جلانه مویانا افشان بوکوده ایتا سورخه بولیزو ایتا جین دوکوده، شال گردنام خو گردن تا وه دا کی اول نفامسته  بوم شال گردن بو. هاچین چیچیلاسه پرا مانستی نازوکه نازوک. ایتا آهنگام جه سالونه بولندگو جا پخشا بوستی. مره هاتو هونا دیل فادا پوسترانا فاندرستان دوبومو گاگلف ایچی مره مره پیچ پیچ کودیم.

ایدفا می چوم دکفته اونا. ایتا لبخند بزه. منام لبخند بزه پسی اونا قاقا بوسته فاندرستم ایجور کی هاچین می دسو پایا آویرا کونم. بوگفته:

-         پوسترانا بامویید فاندرید یا فیلم!؟

مرا جوتیکی واکفته پسی بوگوفتم:

-         خوب بوبوسته کی بوگفتید فیلمه وخته پاک!

خنده بوکوده هیچی نوگفت. را دکفت. منام اونه مرا. بوشوییم سینما سالونه مئن. ردیفانه دونبال گردستان دوبوم  کی اونا آویرا کودم. مرا یاده صندلی یافتنا بنابوم دیمه اونه دونبال گردیسیم. گیجه مورغانه مانستین ارا اورایا فاندریستم ولی اونا نیده ییم. هر چی بگردسم نیدمه ایدفا ایتا دس بوخورده می شانا:

-         اقا بوشو بینیش فیلمه وخته

کنترلچی بوو چراغ قووه اونه دس. می بیلیطا جه می دس فاگیفت. ردیفو صندله مرا نشان بدا. بوشوم می صندله بیافته بینیشته نینیشته بیدم کی می صندلی ور هون نیشته یو ایجور دوزیکی خندا دره. هو روزه پسی ده هیچی نتانسته امه را جه همدیگه سیوا بوکونه. ویشتره روزان امی کار بو همدیگه مرا قرار بنیم همدیگه مرا ببیم. می دونیا بوبوسته هون. اونه دونیایام من. هاتو حس کودیم ولی نانستیم من بوم یا نه.

-         لاتهِ وِ خان گیل.

-         ها!!! او یا یا لاته و خان لیفرد[6]!

واهیله فورادم. می خیالا شکل بزه، تاسیانی دیچم دیله کش، رادکفتیم.

هان

برای ترجمه ی فارسی و متن کامل این داستان " همینجا" کلیک کنید.

* نگاره ی افزوده شده در بالا( شهرِ لایدن در هلند)،  تزئینی ست.

---

[1] Laten we gaanهلندی: بیشیم=برویم

[2] chardonnay

[3] merlot

[4] Ik ook

[5] philipszaal

[6]Oh ja ja  laten we gaan lieverd

جه ارسو تام بزه دیل شب دوارست - گیلغزل - گیل آوایی

جه ارسو تام بزه دیل شب دوارست

دوارست شب ولی می دیل بکالست

هاتو تی تی بزه سو آسه مان صاف

چومان درجه کا چومپیله نیارست

هاچین شب تا صوبه سر چوم بوبو قاق

ایتا دریا کرا ارسو بوارست

شواله پاک بیگفت دیل دیم بوبو هیست

می خوشکه دیما پاک  ارسو فیچالست

مره توخسا کوده تسکه باورد یاد

می تسکه دیله ره تسکی بمانست

پیالا کش بزه، شب شِه، نوشو خاب

شرابه نازه مستِه دیل بیارست!

گیل آوایی بوبوست بیگانگی داب

تی تسکه تنایه سنگام نتانست!؟

فارسی

دل از اشک دم فرو بست، شب رفت

شب رفت  ولی دلم فرو ریخت

همینطور سوسو زد ستاره در میان آسمان صاف

چشمها جرات پلک زدن نداشت که از پنجره نگاه برگیرد

بیهوده شب تا سرِ صبح چشم خیره ماند

یک دریا همینطور اشک ریخت

آتش گرفت دل، گونه خیس شد

گونه ی خشکم اشک را چلاند

برای خودم تنهایی قسمت کرده یاد آورده،

برای دلِ تنهایم، تنهایی ماند

پیاله بغل کرده، شب نمِ شب، خواب نرفته

مستیِ نازِ شراب را دل تاب آورد

گیل آوایی بیگانگی رسم شده است

تنهایی و سکوتت را سنگ هم نتوانست!؟
.

پیله گیلداستان: ارسو، داستان بلند گیلکی: ارسو=اشک، - گیل آوایی

برای خواندنِ متن داستان و ترجمه ی فارسی آن همینجا کلیک کنید.

رُستن از گیلانِ خود دارم چو شالیزار مست، سرخوشم، همچون بهارِ لاهیجانم من هنوز!

می قلم / My Pen