۱۳۸۹ شهریور ۲۴, چهارشنبه

گیلداستان: جوخوفته داد= نهفته داد-داستان با برگردان فارسی - گیل آوایی



جوخوفته داد - گیلداستان با برگردان فارسی
گیل آوایی
جوما شب 7 ژانویه 2000
آ داستان پیشکشه ماران و پئرانه تهیدسته
می خاکه کی ایتا دونیا عاطفه یو مهره مرا
زندگی یا معنا ببخشده ولی غارت بوبوستده یو
بی پناه بمانستد. بوجور نیشینانه فریبکار و
بی وطن سیاه روزگاره آشانا رقم بزه دارده.
ببه او روز کی آمی خاکه مئن همه چی ایتا
اندازه قسمت ببه. تنگدستی یو بی پناهی
پاک چینا ببه.

خیلی زماته کی نه خوزیمینه سر بیجار بکاشته داره یو نه خو خانه مئن خوپایا درازا کود! یاده او روزان کی دکفه، مرداکه پاک تورابه! اونه دیل شواله کشه تومامه اونه جانا گورشا کونه!

وختی ایشکوره برنجا دینه کی زنای تی یانه مئن اورشین کونه خو چومانا فوچینه چوبی صوندوقا یاد آره کی دومسیا برنج مورواریده مانستن چوما قاقا کودی یو کیشکانه ره فوکودئ! بازین کولشکنا کی خو کیشکانا خو دور جیما کوده بو ناز دایی زناکه صدا تومامه جایا دوارستی کی داد زه یی:

- تی تی ت ت.........................................ی

مرداکه دیل نخواستی ده خو چوما واکونه ایشکوره پلایا فاندیره کی زنای گیجه مرغانه مانستن بوشقابانا فاندره کی یانی:

- چوتو قسمت بوکونه کی هامه تانا فارسه!؟

زاکانه دادو فریاد مرداکه گوشا کرا کوده:
- آخه پئر چقد واسی خالی پلایا بوخوریم گب نزنیم!؟ تا هسا چی بوکودی کی ایدفا شکم سیرایی آمره ناجه یه!؟
مار بگب ایه:
- بوخورید خودایا شوکور بوکونید کی هانام یافیمی شیمی ویرجا بنیم ویشتایی نیمیرید! شومان عاقبت بخیر بیبید! آمی جان بوگذشته داره!
مردای ایتا پیچه کونامجان کونه تاب ناوره ویریزه زناکا گه:
- من شون درم میدانه سر
زنای ده عادت بوکوده بو کی بیشتاوه مردای شون دره میدانه سر! حوکمن واگردسه نه هرچی بوپوخسه خیارو بادمجانو پامودورا دسمال دوه ده آوره بخانه!
راستی راستی یام زناکه ره توفیر نوکودی کی مردای چی آوره !
وختی زنای او روزانه یاد دکفه اونه دیل زالاش آوره! او روزانی کی شویی باغه می یان توربو ککجو پامودور چه یی فته فراوان!
دیل خوشانی مرا یاد آوره آیوانه جور باغا فاندرستی کی همه چی اونه مئن دوبو! نارنج داره شاخه جلاسته بو جه نارنجان. آغوز داره سر آغوز واجه بو بی حیساب!پرچینه پوشت گوماره من والشو کامپوره قیامت کودی!
آربا خوجو خاشه به یو سه وخته آنجیل هر ایتا ایتا آپاره قد تا تی دیل بخاستی بی!
صوبان مردای عادت داشتی شورم بزه جانه مرا آنجیل دارا واچکستی بی ایتا زیبیل آنجیل بیچه بی! صوبانه اونه عادت بو کی ایتا بوشفاب آنیجل بمانستی بی سفره سر. سیا آنجیلو سه وخته انجیل چی چی نیو کلاچو کشکرته ره چرچر بو!
زناکه دیلا آتش گیره وختی خیالا شه یاد آوره!
پیله دختر کی همیشک مورغه لانا پاستی مورغانه آکه مورغه کونه جا کفه کی اون اوسانه بشه مورغانه دشکن چاکونه!
پیله پسرام تابستانان اونه کار بو آغوز داره لچه سر بینیشتی بی همساده خانا چوم بودوختی بی. بیچاره زنای وا خو چیلیکا دورسینه بی داده مرا:
- آخه جانه مرگ نوبو نخایی جه داره سر بایی بیجیر!؟
کوچی پسر هو رزه سر نیشتی هلاچین خوردی کی زنای هرسال جه اونه غوره واستی هافتایی هافتایی آب غوره بیگیفته بی یا دوشاب چاکودیبی زمستانه ره!
کوچی پسره دوماغ وینیزک همشک جلاسته بو. زناکا خیلی اذیت کودی. زنای یا واستی اونه دس آسنیه دوماغ وینیزکا پاکا کودیبی یا اونه دیره تومانا بوشوستی بی! بیچاره زنای خوره گفتی:
- آخه نانم چره آ زای تومان دیرین بیرون بامو!؟ کونه خوشکی بیگیری تو زای!
مردای تاب ناوره. را دکفه شه بیرون. تنگه کوچا تومانا نوکوده صابخانه فاره سه. مردای ایتا خوس کونه بلکی صابخانه کی اونه پسره سلاماله، اونا بیدینه. ولی اون گابه مانستن خو رو واگردانه داره شون دره. ناچارن واورسه:
- مشته غولام زود تاتیلا گودی!
مشته غولام ایجور جیواب ده کی مرداکا خفتا گیره جه اون. خوره خوره گه:
حقا کی چارپاداری!؟ هلا دوب دوبه تویه کوسمشنگ!
مردای هرتا قدم اوسانه ایچی گه! پاک تورابو داره! خوره خوره گب زنه:
- آخه نانم چره می کار آتو توشکه بوخورده داره! آن همه جان کنش! آنهمه بودو بودو!؟ آخه ایتا چاردیفاری مره نمانسته کی آ سره پیری آخانه اوخانه سیپیلو سرگردان نبم!
خو سرا راستا کونه دینه تومامه مردوم قاقیدی! بی شات تو خوریدی!
ایتا خوره فوش دیهه! ایتا دیفاره کش نیشته سبج کوشتان دره! اویتا شیب زٍن دره! ایتا دس به یخه بوبو داره! ایتایام زناکه مرا چانه زن دره! های کرا گه:
- آخه زن! من چی بوکونم!؟ می نان خیاله بشاخه آهو دوسته نا!
مردای خو دیله من گه:
- دانم! دانم چی گی! من ترا فامم!
چن سالی نوگذره کی زاکان هرتان شه ده خودشانه خانه. زناکام ده مرداکه دس زل-له بامو پسی ایتا روز آیتا زاکه ویرجا ایسه ایتا روز اویتا زاکه ویرجا!
مرداکام ده کوسخولا بوبو. همه کسا واکفتی. خورا نتانستی بداره. از وختی کی ناخوشا بوبو ده راه دوار خو تومانه مئن دیمیشتی.
اونه پسرانام جه خوشانه زناکانه دس و اونه دخترانام جه خوشانه مرداکانه دس، نیارستیدی پیره مرداکا خوشانه خانه مئن بدارید.

مردای بوبوسته بو هاچین شالیکی! نه احترامی نه پرستاری یی! نه جایی نه مکانی!؟ آخر پسی پیله پسر دیلا بزه دریا پئرا ببرده خو ویرجا اونه ترو خوشکا کونه.

مردای روز بروز بدترا به. بیرون شویی ده واگردستنه رایا نتانستی بیافه. خو شهره مٍن کی پیرابوبو آویرا بوستی!

ایتا ستاره مانستن خیاله کی بکفته بیجیر گیل گوده بوبو! پاختا بو! خاکا بو! هو مردای کی چوقاله گیلا شوخم زه یی چاکودی لاب موروبا! بازین پیشکاول بزه پسی، زناکان تته رج ایساییدی یو بیجاره مئن اواز خانان نشا گودیدی! مرداکه موشتا گاب نوخوردی! ایتا داهان داشتی هیزارتا خنده!

ایروز مردای ساکیت ایتا اوتاقه گوشه درازا بو. او روز هامه تا روزانه مرا فرق کودی. مردای خیال کونی سوبوکا بو داره. بوبوسته بو لاب ایتا پر! فقط خاستی خو زناکا بیدینه. آرامه خو پسرا گه:

- پسر...پسر... خودا ترا بداره مرا ببر تی ماره ویرجا. می دیل نانم چره آتو واهیلا بو داره! می دیم پرا پاک شه بزه داره!

پسر کی از خودا خاستی پئره دس ایتا پیچه جیویزه. سه شوماره مرا پئره بره خو خاخوره خانه کی اونه مار اویا ایسابو.
خاخوره خانه پرچینه کون کولوشکن اورشین کودان دوبو. اونه کیشکایانه جیک جیک تا او طرفه محله شویی. خاخورام چاچه دیمه تشتا بنابو رخت بوشوره.
مارام آیوانه سر خو کودری چادرا واشاده بو ایتا عالمه نخو سوزنو پینیک پاره مرا بودوج وادوج کودان دوبو.
هامه نفری مرداکا فاندرستی دئ. هیشکی نخاستی اونه بداره. مار خودش دختره مهمان بو!
خولاصه مرداکا درازا کونید ایوانه سر.
دختر شورو بوکونه صارا می یان خو سرا چاچه دیمه خرتو خشاک شوستنه مرا گرما کونه. مار مرداکا فاندره زناکا خوشکا زنه! خوره خوره گه:
- مرداکه چوم چره آتو برق زنه!؟ پاک او جیوانی روزانه مانستن مرا نیگا کونه!؟
مرداکا کی جوتیکی واکفته داره خو دسا درازا کونه زناکا ایشاره مرا گه:
- بی یه. بی یه موترم....بی یه می ویرجا...بی یه ....می دیل نانی ایتا دونیا تره تنگا بو داره!
زنای خیاله کی جادو بوبو داره. قاقا بوسته را دکفه شه مرداکه ویرجا دس درازا کونه مرداکه دسا گیره.

مرداکه چوم مثاله ایتا زالاش باورده کی آشپلو پلایا فوتورکه! ایتا پیله نزه یی! هاتو زناکا فاندرستی! خیال کونی زناکه مرا بوشو داره او دور دوران.

او روزانی خوش خوشانی! جیوانی روزان کی مردای او قورقوشوم بازونه مرا کله ورزا گردنا چمانه یی! او روزانی کی هامه چی ناهابو فته فراوان!

دونفری چی کارانی کی نوکوده بید!؟ خیال کونی هاسایه کی بیجار مرزه سر قلنار بوخورده زناکا فوتورک بزه داره! زناکه خنده صدا تومامه بیجارانا دوارسته! زنائ خنده مرا گه:

- ایمسال وا جوکول ایپچه ویشتر اوچینیم تا آمی همسادانا فارسه. خودا آگه بخایه چن قوطی برنجا وا بوفروشیم بیشیم گردش ایپچه آمی دیل واوه! دمردیم ایا!

مردای خیاله کی سالانه ساله نوخوفته داره. هاتو لسا بو درازا کشه داره کی زناکا حسودی به! مرداکا فاندره دینه سوبوک سوبوک واخابا شو داره اما خو چوما وازا کوده بوجورا فاندیرستاندره. پاک خیاله کی مخمله ابرانه سر سوارا بو داره شون دره!

زناکا یاد آیه تازه عروس بو خو مرداکه مرا بازو ببازو شون دوبو اولی شبا با هم بیبید. آخه تا او وخت بیشتاوسته بو کی چی شبی ایسه! زناکا یاد آیه کی جه او شبه پسی چقد مرداکه مرا لاب ایتا بوبو بو!

زنای گه:

- یاده ترا حوسین آمی پیله پسر بدونیا باموبو خاستی ایتا اوتاق ده کونه خانا بچسبسه چاکونی! ایوار بیده ییم کونه دیفار فوروز آمون دره بجایی کی فرار بوکونیم دونفرئ دیفارا چاردسی سکت بزه ییم تا فون گرده! بازین تو خنده مرا بوگفتی کی:

- عجب بی فکری ایسم من!؟ آگه دیفار فوگوردسه بی آمی سر!؟ چی خاستیم بوکونیم!؟ خودایا شوکور فون گردسه! خودا نخاستی!

زنای خنده مرا ایدامه ده گه:

- او اوتاق آخر پسی تی جا بوبو بو! هر وخت کی قار گودی شویی هو اوتاقه مئن! اون قد آواز خواندی کی می داد بیرون آمویی! تا اینکی سرآخر آموییم تی ویرجا تی مرا آشتی کودیم!

حوسین حوسین...کاشکی او دیفار فوگوردسه بی آمی سر تا آنهمه سختی نکشه بیم! تو ایجور دربدر من ایجور! تومامه عومرا جان بکن بازین ایتا چارک زمین نداری کی تی سر اویا فوروز باوری!
زنای هاتو مرداکا قاقا بو بو کی :
- مار...........مار...........چره می پئرا اوتو فان دری!؟
دختره صدا بو کی زناکا واخبردارا کوده کویه ایسا! واگرده خو دخترا نیگا کونه دینه چاچه دیمه نیشته. خو دور و برا فاندره اونه یاد آیه کی چی بوبو داره!
ایتا دس مرداکه دس ایتا دس اونه مویانه مٍن.
مرداکه چوم پیله نزه یی ده!

 تمام

برگردان فارسئ " جوخوفته داد "

نهفته داد
برگردان فارسئ " جوخوفته داد = نهفته داد"
گیل آوایی
سالهای سال است که نه در شالیزارش کشت و کاری داشته و نه در چهاردیواری از آنِ خود سر فرود آورده است. یاد آن روزها که می افتد، دیوانه می شود. آتش درونش زبانه می کشد، تمام جانش را فرا می گیرد.
وقتی می بیند همسرش پلوی پخته شده از خورده ریزهای برنج را در دیگ هم می زند، چشمهایش را بر هم می نهد وصندوق چوبی ای را بخاطر می آورد که برنج دٌم سیاه مانند مروارید درآن چشمها را خیره می کرد.
زنش، مرغ را که جوجه هایش دور او جمع شده بودند، ناز می داد و با چهل تاس[1] برای مرغ و جوجه ها از همان صندوقی دانه می ریخت که پس از محصول لبالب برنج پر می شد و مصرف یک سالشان تا سال بعد بود. صدایش تمام محله را پر می کرد که به صدای آهنگینی می گفت:
-         تی تی تی تی ت.....................ی

پیرمرد نمی خواست چشمهایش را باز کند و شٌلهء خرده برنج را ببیند که زنش گیج مانده بود چگونه در بشقابها قسمت کند تا به همه برسد!
صدای اعتراض بچه ها در گوش پیرمرد می پیچد که می گویند:
-     آخه بابا! چقدر باید برنج بی خورشت بخوریم، حرف نزنیم!؟ تا حالا چه کار می کردی که یک بار شکم سیر هم برای ما حسرتی شده!
مادر به اعتراض پاسخ می دهد:
-           بخورید و خدا را شکر کنید که این را هم می یابیم و از شماها پذیرایی می کنیم! شماها
عاقبت بخیر بشوید! از ما گذشته است.

پیرمرد کمی جابجا می شود، تاب نمی آورد. درحالیکه بلند می شو به زنش می گوید:
-         من می روم تا سرِ میدان، برمی گردم.

برای زنش عادت شده بود که بشنود شوهرش سر میدان می رود. حتما" هنگام برگشتن هرچه خیار و بادمجان و گوجه ی پوسیده را در دستمال می پیچد و به خانه می آورد.
براستی هم برایش فرقی نداشت که پیرمرد چه چیزی با خود می آورد! همینکه سفره خالی پهن نکندو چیزی درست کند که در بشقابِ بچه ها بگذارد! هنر کرده است! روزگاریست که همه بنوعی گرفتارند و پرخاشگر، هرکس در پی آن است که خر خویش از پل بگذراند!
وقتی زن بیاد آن روزها می افتد، دلش غش می رود! همان روزهایی که به باغ خانه شان می رفت و ترب، شاهی، بادمجان و گوجه فراوان می چید!
یاد روزهای خوش آن سالها می افتد که در باغ خانه شان، همه نوع میوه ای یافت می شد. بگونه ای که با دست، آنها را می شد از شاخه ها چید. هر میوه ای که می خواستی! نارنجها شاخه های درخت را به زمین کج کرده بودند. گردو به وفور روی درخت دیده می شد که با یک ضربه چوب باندازه یک زنبیل بزرگ گردو می ریخت. گلابی جنگلی، بۀ ترش، بیشه ی کنارِ پرچین که سرشار از میوه های خودرو  و تمشک بود .
صبحها شوهرش عادت داشت که ناشتا یک بشقاب انجیر تازه بر سفره صبحانه باشد! درختان انجیر مملو از انجیر های سه وقته، درشتِ زود رس، انجیر سیاه و......... بود که به کلاغها و زاغها و گنجشک ها خوش می گذشت!
هر وقت که بیچاره زن برای بچه هایش تعریف می کرد، دهانشان آب می افتاد. دلِ زن آتش می گرفت!
پسر بزرگ او هر تابستان کارش شده بود بر بالای درختی بنشیند و خانه همسایه را دید بزند! مادرش باید گلویش را پاره می کرد از بس که صدایش کند:
-          آخه جوانمرگ نشی! از اون درخت نمیخوای بیای پایین!؟

پسر کوچکش بر سر همان رَزی می نشست که زن هر ساله از آن انگور فراوان می چید و شیره انگور درست می کرد! از دست پسرک، جانِ زن بلبش رسیده بود.
از دماغ پسر همیشه آب دماغ آویزان بود و او را می آزرد. زن یا می بایست آب دماغش را پاک می کرد و یا آستینهای آب دماغی اش را می شست.
بیچاره زن باخود مئ گفت:
-          آخه نمی دونم چرا این بچه ام تٌنبونشو خراب می کنه! الهی که کون خشکی(یبوست!) بگیری بچه!

پیرمرد تحمل ماندن در خانه را نداشت و بیرون می رود. از کوچۀ تنگ هنوز نگذشته بود که صاحبخانه اش از راه می رسد. پیرمرد صرفه ای می کند تا شاید توجه صاحبخانه را که هم سن و سال بچه هایش بود، متوجه خود کند و سلامی بگوید! اما می بیند که او مانند گاو سرخود را پایین انداخته و می رود. ناگزیر می پرسد:
- مشتی غلام! زود تعطیل کردی!؟

مشهدی غلام طوری جواب می دهد که پیرمرد گٌر می گیرد. با خود می گوید:
-         حقا که چاروادارئ! حالا دور، دورٍ توست کوس مشنگ!

پیرمرد هر قدمی که برمی دارد، با خود چیزی زمزمه می کند:
-     آخه نمی دونم چرا کارم اینقدر گره می خوره! با این همه جون کندن! آخه یه چاردیواری هم برام نمونده که سر پیری آلاخون والاخونِ این خونه و اون خونه نشم!

سرش را که بلند می کند، در می یابد که همه گیج و منگند! همه ول معطلند!
یکی بخودش فحش می دهد! یکی کناردیواری به کشتن شپش هایش مشغول است. آن دیگری سوت می زند! یکی دعوا می کند! و آن یکی به زنش می گوید:
-         آخه زن! من چه کار کنم!؟ نانمان انگار به شاخ آهو بسته شده!

و پیرمرد با خود نجوا کنان می گوید:
- می دونم برادر! من می دونم توچی میگی! من می فهمم که تو چه می کشی!


2
چند سالی می گذرد. بچه ها بزرگ می شوند و زندگی مستقل خود را شروع می کنند. زن هم که ازدست پیرمرد بتنگ آمده بود، روزی خانه این و روزی خانه آن یکی روزگار می گذراند.
پیرمرد هم تعادل فکری نداشت. بداخلاقی می کرد. به همه چیز گیر می داد. کنترل ادرار نداشت. از روزی که بیمار شده بود، راه و بیراه در تٌنبانش می شاشید.
پسرانش هم از دست همسرانشان قادر نبودند که پیرمرد را نزد خود نگه دارند و دخترانش هم از دست شوهرانشان نمی توانستند.
پیرمرد مانند کهنه پارچه دست پاک کنی ای دست این و آن شده بود! نه احترامی! نه پرستاری ای! نه جایی! نه مکانی!
سرانجام پسر بزرگش دل به دریا زد. او را نزد خود برد و تر و خشکش کرد.
پیرمرد روز به روز بدتر می شد. از خانه که بیرون می رفت، راه برگشت را نمی دانست. در شهر خود که در آن بزرگ شده بود، گم می شد.
پیرمرد مانند ستاره ای بود که بزمین افتاد و محو شد. مانند تکه سنگی که در آب عمیقی انداخته باشندش. همان مردی که گل رُسِ شالیزار را چنان شخم می زد و آماده نشاء می کرد که گویی توانمندی اش، غرور شالیزار بود. زنان صف می کشیدند، آواز خوانان نشاء می کردند! و او یک دهان داشت و هیزار خنده!
هم او که به گاهان درو، شبها بر آلاچیق می ایستاد و برنجهای درو شده شالیزار را نگهبانی می داد. هم او که دست خالی خوکها را فراری می داد. مشتش را گاو تاب نمی آورد!
روزی پیرمرد گوشه اتاق دراز کشیده بود. آن روز با روزهای دیگر فرق داشت. پیرمرد گویی بسان پری سبک شده بودو فقط دلش می خواست که زنش را ببیند.
به آرامی رو به پسرش مئ کند و بناله می گوید:
-         پسر....پسر....پسرم! خدا نگهدارت باشد. مرا ببر پیش مادرت. نمی دانم چرا دلم بیتاب اوست. تمام تنم خیس عرق شده است.

پسر که گویی از خدا می خواست از دست پیرمرد خلاص شود، با سه شماره او را به خانه خواهر خویش که مادرش آنجا بود، می برد.
در خانۀ خواهرش، کنار پرچین، مرغ و جوجه هاش مشغول بهم زدن خاکها بودند. صدای جیک جیک جوجه ها در تمام کوچه پیچیده بود. پشت دیوار، بچه ها به بازی پر سر و صدایی مشغول بودند. خروس بر کُنده درختی نشسته بود و بالها از هم گشوده، قوقولی قوقو می کرد. خواهرش طشت پر از رخت را گذاشته بود که بشورد.
مادرش بروی ایوان خانه چادر خود را پهن کرده بود. دور و برش پر بود از نخ و سوزن و وصله و پینه، داشت لباسها را وصله می کرد.
همه به پیرمرد خیره شدند. کسی نمی خواست از او نگهداری کند. مادر، خود مهمان دخترش بود.
پیرمرد را روی ایوان خانه دراز کردند. در کنار حوضچه، دختر، خود را با شستن لباسها و ظرفها مشغول کرده بود.
مادر، پیرمرد را می نگرد. تعجب می کند. با خود می گوید:
- چشمهاش چه برقی می زند! انگاری که مثل جوانیها نیگاهم می کند!

پیرمرد که گویی به لکنت دچار شده است، دستش را دراز می کند و به اشاره می گوید:
-         بیا....بیا...بیا محترم بیا..... بیا پیش من که نمی دانی دلم باندازه یک دنیا برایت تنگ شده است!

زن که گویی جادو شده باشد، بهت زده به او خیره می شود. راه می افتد. پیش او می رود. دست دراز می کند و دست پیرمرد را می گیرد.
نگاه پیرمرد مانند سالها گرسنه ای ، پلک نمی زد بلکه محو تماشای زنش بود. گویی که با او به سالهای دور جوانی سفر کرده است. روزهایی که با تن ورزیده و بازوان ستبرش گردن گاو نر را به خاک می مالاند. هیچ چیز جلودارش نبود. همان روزهایی که با غرور بر شالیزار گام می نهاد. روزهایی که همه چیز به فراوانی داشتند.
انگار که همین حالاست بر مرز شالیزار نشسته و ناشتا می خورد. زنش را در آغوش گرفته و صدای خنده زن همه شالیزار را پر کرده است.
زن با خنده می گوید:
-     امسال باید برنج نوبرانه را بیشتر درو کنیم تا به همه همسایه ها برسد. اگر خدا بخواهد چند گونی  برنج را هم می فروشیم و به گردش مئ رویم تا دلمان باز شود.

پیرمرد گویی که سالهاست نخوابیده است. شٌل شده و طوری دراز دراز افتاده که زن حسودی اش می شود.
به پیرمرد نگاه می کند، می بیند که سبک سبک بخواب رفته اما چشمان بازش به سقف دوخته شده است. گویی که بر مخمل ابرها نشسته و می رود!
زن بخاطر می آورد که شب عروسی شان با مرد بازو ببازو به حجله رفته بود. تا آن وقت نمی دانست که چه شبی است ولی بخوبی بیاد می آورد که پس از آن شب چقدر با شوهرش یکی شده بود.
زن می گوید:
-     یادته حسین! تازه پسر بزرگمون بدنیا آمده بود، می خواستی اتاقی چسبیده به خانه قدیمی مان اضافه کنی و ناگهان دیدیم که دیوار کهنه در حال فرو ریختن است و بجای فرار، دو دستمان را اهرم دیوار کردیم که فرو نریزد!؟

بعد تو گفتی :
-         عجب بی فکری هستم من!؟ اگر دیوار بسرمان فرو می ریخت!؟ چه می خواستیم بکنیم!؟ خدا را شکر فرو نریخت!

زن با خنده ادامه داد:
-     آن اتاق آخرش هم قسمت تو شده بود! هر وقت که قهر می کردی، می رفتی در آن اتاق آنقدر سوت می زدی و می خواندی که دادم در می آمد! آخرش می آمدم پیش تو و آشتی می کردیم!
حسین...حسین! کاش آن دیوار فرو می ریخت تا این همه سختی نمی کشیدیم! تو به نوعی و من هم به نوعی!
زن همینطور به پیرمرد خیره شده بود، تا اینکه:
-         مادر...مادر....چرا آنطور به پدرم خیره شده ای!؟

صدای دختر بود که زن را بخود آورد کجاست!
به دخترش نگاه می کند، می بیند که کنار حوضچه نشسته است. دور و برش را می نگرد، یادش می آید که چه شده است!
دستی در دست شوهرش و دستی در مو های او!
چشمهای پیرمرد پلک نمی زد!
تمام
پیشکش به همه مادران و پدران تهیدست دیارم که با دنیایی از عاطفه و مهر زندگی را معنا بخشیدند و غارت شده و بی پناه ماندند.و بالا نشینان فریبکار و بی وطن، روزگارسیاه اینان را رقم زدند. باشد که در سرزمین بلازده مان همه چیز به تساوی تقسیم شودو تنگدستی و بی پناهی ریشه کن گردد.

گیل آوایی
آدینه شب 7 ژانویه 2000



[1] چهل تاس ظرفی است فلزئ از برنز که بر آن نام چهل پیشوای مذهبی( شیعه) نوشته شده است .

داستان کوتاه گیلکی " درازه خاب، خودامرا حیساب کیتاب" - گیل آوایی

۱۳۸۹ شهریور ۲۳, سه‌شنبه

گیلیکی کوچی داستان: پیاده بوشو تی پا واج بایه - گیل آوایی




پیاده بوشو تی پا واج بایه
15 فوریه 2009

زالاش باورده، هاچین ایتا دونیا غورصا می دیله مئن اورشین گودان دوبوم। لل پر نزه یی। گاگلف کبله علی بازار مج، موشته کرفا ایور زه ای ایتا چکه یخه آبا اودوشتی। کاسااقا چانکش، دیفاره کش خوابا شوبو। ایتا پیسه کلاچ نانم چی خود توک بیگیفته، داره لچه اونا چارچنگالی فوقوفته بو کرا چیک چیک صدا دایی ।
زارا مار کرده خاله مرا هرچی هیشت هیشت گودی، کلاچ جوم نوخوردی। آشغالانه مئن می چوم دکفته ایتا پاره توپا। اونا اوسادم । بیدم شا چاگودنو بازی گودن। پاره توپا ویگیفتم بشم بخانه بودوجم. هالا فانرسه بوم کی می مار مرا بوگفت :
- تو ده نخایی بیشی ! او بیچاره ویشتایی جان بمرده!
هاتو کی می ماره صدا بامو کی بوگفته ده نخایی بیشی! مرا پاک برق بیگیفته! یاد بامو مرا کی واستی می پئره ره نهار ببردیبیم.
پاره توپا دیفاره کش خوشکه چوبانه مئن جوخاستم. ایدفایی بیدم ایجور کی وارش نودانه دپاچه یو اونه نرمه صدا می گوش بایه، اینفر خواندان دره:
- آی خودا، پر فادن، من پر بیگیرم، آخ جون... رایه بابل و بابلسر بیگیرم آخ جون...جانه دیلبر ..
نیمیزگیره پرچینه درزه جا می چوم دکفته سیما خانه. بیدم می سیا کور چا جان کی آب واقوشتان دره، خوره خواندان دره. تا بایم ویریزم آقوزداره شاخه واچکم بشم بوجور اونه ره ایتا شیب بزنم کی مرا فان دره، بیدم می ریکابی هاچین شالیکی یا مانه، می دیم پر پاک گیله الابه، مره مره بوگوفتم آتو اگه مرا بیدینه ده هرماله می سر الاما نخوایه دئن.
هوتو پرچین کش جوخوفته جونخوفته، دوزیکی اونا فاندرستم. می لابیلا فه وه رستم، ایتا آه بکشم. هلا می آه تومانا نوبوسته می ماره کتله لنگه بیگیفته مرا کی هاتو خیاله خوجدارا دبکه بزنه مره تاوه دایو می سر داد بزه:
- ویری ده زای! تو پرچینه کش چه چو زئن دری آخه! جانه مرگ نیبی تو! وااااااااااااااای!!!!
می مارام کی مالیات پالیات ناشتی، هاتو کترایی داد زه یی. مگه یارستیم می مارا بگم که سیما صارا مئن ایسا یو من اونا فاندرستان درم!؟ ایجور می آبرو بردی کی سیمامار کرده خاله مرا دکفتی می جان کی بازام اونه دختره دوما بیگیفته دارم.
هانه واستی هیچی نوگوفتم. پرچینه کش ویریشتم. بوشم می دیم پرا بوشوستم. نارخوریا اوسادم را دکفتم.
می پئره نارخوری یام کی ایتا دوتا نوبو! لاکیتاب شیشتا طبقه داشتی. جه شوره کولمه بیگیر تا میرزاقاسمی یو زیتون پرورده یو توربو چه دانم هرتا ناهار واستی شیش طبقه نارخوری لبالب بوبوستی بی. منام همه تا روزان واستی می پئره ره ناهار ببردیبیم.
تابستانان هان می کار بو. کی کی ناشتیم مدرسه وازا به تا جه اناهار بردن جیویشتی بیم. ایتا پیچه دوتاپیچه رایام نوبوکی. او وختان کی امی خانه دباغیان بو واستی تا آچ بیشه بوشوبیم. اونام نه چرخ مرا یا ماشینه مرا ! هاتو واستی پیاده کی ویشتره وختانام پابرانده بوم، بوشوبیم.
مرا مراقا گیفتی نارخوری یا می دس بیگیفتی بیم انهمه رایا بوشوبیم تازه می دیل زه یی همش می پوشته تان کی نوکونه سیما مرا بیدینه! هامه تا روز تا می پئره دوکان واستی مره مره مورغه مانستن چیلیک بزه بیم تا فره سه بیم می پئره دوکان.
بازی وختان کی می پئره خوشخوشان بو مرا دو زار فادایی ایتا بیلیطه خطه واحد کی پیاده وان گردسته بیم ولی هرماله نوبوستی کی می پئر خوشخوشانی بوگودیبی یو مرا پول فادابی.
ایتا روز هاچین زالاش باورده بوم . زباله بو. روباره کوله سر آبلاکویان تته رج زباله خابا دیبید. داره لچه ایتا زلزله پاک خو چیلیکا دورسینن دوبو. ممداسنه خانه باغه داره ارباخوجا کی بیدم می دان آب دکفته. مرا جوم جوم دکفت. حاجی چوس نفسه دوکانه کش ایتا کولاکتا اوسادم دبکه بزم ارباخوجه داره لچه. ایدفایی ممداسنه مار خیاله کی ایجگره بوکونه ایجور داد بزه که قورابیه فوروش، جه خو زباله خواب دوبالا بجسته.
ایتا ارباخوجا کی دیفاره کش بکفته بو اوسادم پا به گروز بنام. ممداسنه سر الامه پیدا نوبوسته، حاجی چوس نفسه دوکانه پوشته را جیویز بزم تا تانسیتم بودو وستم. مشته قولی جه خو دورسفته دوکان کی تاخ تاخی نان چاگودی، ایتا تره پایه اوساده می دومبال دکفت. منام کی هاچین خیاله دونیا قهرمانه دو وستن ببم ایجور فشفشه مانستن دو وستیم کی مشتی خودایام نتانستی مرا فاره سه.
روبارکنار همه جانشورا دیبید. مشته غولام حوسِن ایجور آشغالی واز بوگوده کی شاپور فینگی لیسته کوله سر جلسکسه دکفته آبه مئن.
می تومان پیرانا بکندم روبارا و ِر بزم بوشوم اویتا کوله سر. آفتاب دتابه مِئن، مرا تکان بدام کی آب بوتوککه. ایتاپیچه آب دپاچسته بو می پیرانا هیستا گوده بو. اونا فیچالستم تکان بدام دوگودم. زاکان توته داره جان دکفته بید. ایتا داره خال ساق نمانسته بو.
دور دوره شر اَمد، زارا خاخوره مرا خوشکه لاس زئن دوبو. هاتو کی علی درازه مارا بیده، خو دوما جیگا بدا. مرا نیده بو بنام. می تومان پیرانا دوگودم جه روبارکنار را دکفتم بشم سرچشمه یو کورده محله را تا بشم پاستوریزه.
می جیبه مئن سبج پوشتک زه یی. هاچین یک شی ناشتیم. می لب خوشکا بوسته بو. چشمه لب ایتا موشته آب بوخوردم. می مچا پاکا گودم. را دکفتم. سرچشمه زاکان دیفاره کش نیشته بید یار بیگیرید تا کوچی گل بازی بوکونید.
پیله صارایی یا دوارستم. چوب بوری کنار بیرون باموم. کورده محله هالا فان رسه بوم کی موسن چانکشه صابخانه یا بیدم حاجی قاب بازه مرا چانه زئن دوبو نانم چی سر داوا داشتیدی. ایجور کی اوشانه نیده دارم، یهودی قبرستانه دیفاره کش جیویز بزم کورده محله کوچا سر بیگیفتم. آزاد دارا فانرسه بیدم سیما برار ایجور خو دسانا وازا گوده آموندره کی می ناف دکفت. دانستیم کی ایروز واستی مرا واکفه. همیشک مرا ایجور دیگه فاندرستی. هاتو سیما برارا قاقا بوسته بوم کی بیدم اونه ریفقانام شلمانه کش ایساده تا سیما برار کی مرا واکفته بایید دکفید می جان. منام کی هاچین ازایلا مانستیم تا ازایلام نوبوستی بیم نوبوستی کی پا به گوروز بنابیم . بازین سیما ده می خطا نخواندی. منام کرچ! می سر بوشوبی می کر گوزی نوشویی! جه اشلمان تا او شلمان کی ایتا ور من ایسابوم ایتایام سیمابراره ریفقان، می دیل خواستی ببه جه رشت تا تهران. نه سیما برار مرا فاره سه بید نه اونه ریفقان! ولی اوتو نوبو. اشلمان تا اوشلمان شیب بزه بی همه تان فو وستیدی می سر.
شیش طبقه نارخوری یا بنام دیفاره کش. می شلواره شلانقورا دکه شم. می دستانا وازا گودم ایجور که هاتو مرا فاره سه اونا فوتورکم. سیمابرار مرا فانرسه بو کی ایوار بیدم بارام لاکه پوشت مسود پلادانه امرا کی روبارتانه جا آموندیبید، کورده محله کوچا دوارسته، فاره سه یید مرا. خیال کونی ایتا دونیایا مرا فادابید.
می لبله بیجیر نامو بارام لاکاپوشت اولی چکا بزه. تا سیمابرار خو ریفقانا دوخوانه مسود پلادانه ایتا گیله گوده مرا بزه سیمابراره غیرتا. می دیل بوسوخت. بارام لاکه پوشت تا بخایه سیمابرارا ببره بوجور تورشه خیاره مانستن بزنه زمین، دکفتم وسط اوشونا سیوا بوگودم.
تو نوگو سیمابرار خودا خودا گودی کی اینفر اونه داد فاره سه! سیمابراره ریفقان بوگروختیبید. بیچاره بمانسته بو تسکه تنا داوا میان. بازین کی داوا لاف دکفته، سیما برار خو دوما جا بدا مرا ایجور فاندرست کی یانی تی حیسابا رسم!
هاچین دور اوسادی. پیشت بوگفتی بی خو تومانا دیمیشتی! منام دانستیم کی هاچین خالی آبه خوره بیخود دور اوسانه.
منو بارام لاکه پوشتو مسود پلادانه تا پاستوریزه بوشوییم. من تازه آباده رایا بیگیفتم اوشونام لبه آب کی خواستید بیشید امینه ضرب شختی پختی محل.
مره وازو ولنگادوبومو مره مره گفتیم: چی ساق جیویشتم ناویره مرا اینقدر زه ییدی که بوستیم تورشه تره!
چفه عرق بوم. ویشتابو مرا. می دیم پر هاچین شه بزه بو. های مره جوم جوم دکفتی بینیشینم شیش طبقه نارخوری چانا دودم ولی می پئره دس نیارستیم.
ده پاک وُورسفتانه مانستن، را شون دوبوم. تازه آبادا دوارسته فاره سه بوم پولیسه را. پاک زالاش باوده فاره سم آج بیشه می پئره دوکان. شیش طبقه نارخوره بنام کوچی شکافه جور. ایتا لیوان آب بوخوردم. می پئرا فاندرستم کی مرا پول فاده یا نه. پیاده واگردسته بیم می چارچرخ هوا بوستی.
می پئر می سرکلا فاندرست خو اخمانا جیما گوده تا بخایه ایچی بگه بوگفتم وا بشم روبار تا زباله یه جانشورا بوکونم مرا بوشورم. می پئر هیچی نوگفتو خو حرفا بوخورد. ولی بیده بازام من ایسام اونه رافا خیاله کی می دسا بخوانده داره یو بفامسته بی کی چی واسی ایسامه، بوگفت:
- پیاده بوشو تی پا واج بایه
دونیا پولام بداشتیبیم بازام می جیب خالی بو. یا داشی به دوریال یا تهرانی یا چاله گود....خولاصه ایجور پوله چانا دوستیم هو قوماربازه مانستن کی همش داشتی یو ناشتی.
ده می پئره رافا نه سام کی بازام مرا بگه چی بوکون چی نوکون. تازه اگه بفامستی بی که داوایام بیگیفتم ده می پیله تیکه می گوش بو.
ایمرویام دئرا بوسته بو. می مار هاتو دادو فریادا دوبو کی های گفتی:
تی پئرا فارس کی بیچاره ده زالاش بارده داره!
منام می دیله مئن گفتیم کی:
خاب باوره. انهمه رایا بشم کی مرا بگه: پیاده بوشو تی پا واج بایه!؟

۱۳۸۹ شهریور ۲۲, دوشنبه

گیلداستان: سوزن نخ جوکودن - گیل آوایی

 گیلداستان: سوزن نخ جوکودن - سپتامبر2010

هاتو باموم هیره جیری کته لا اوسانم دوکونم کی می مار مرا دوخاده:
- زای جان زای جان تی مار تره بیمیره اسوزنا میره نخ جوکون.
هوتو کی کته لا می پا جیر اپا اوپا کوداندوبوم بوگفتم:
- خایم بشم باغه مئن ولش بیچینم مار. نخ جوکودن ده کار ناره کی! خودت جوکون.
می مار هاتو کی خندادوبو بوگفته:
- آخه زای جان می چوم ده نیدینه. شومان می چومه سوییدی ده.
تا بایم ایچی بگم، مرا ایجور فاندرسته کی ده نتانستیم بانه بارم، کته لا غیضه مرا تاودام صارا وسط هیره جا باموم بوجور می مارا بوگفتم:
- خاب فادن نخ جوکونم. ایتا عاینک بزن تی چوم تی خیالام جم هیشکه کار ناری.
می مار هیچی نوگفته. هوتو کی خنده کودی، خو سرا بیجیر باورده می پیرانا پینیک زئن دوبو. بوگفتم:
- مگه نخایی سوزنا نخ جوکونم!؟ خاب چره سوزنو نخا فاندی مرا!؟
هوتو کی دختاندوبو بوگفت:
- ایتا پیچه بس ده زای! چن ما بودونیا بامویی!
- من چن ما بودونیا باموم!؟
- اخه تو! آدما مهلت ندی کی زای!
- من واستی بگم چن مایه یم!؟
خنده بوکود هیچی نوگفت. ایتا پیچه به سام بیدم نه اتو نیبه. تا اکه وا به سم تا نخو سوزنا مرا فاده! دوزه پیچا مانستن تا باموم جیویز بزنم بشم بیدم بوگفته:
- لیسکه کارانه بنه دیمه. خیال کونی ترا نیدینمه! ازازیل!
ایجور می دوما جیگا بدامو بوگفتم:
- آخه مار تو کی تیکارا کودان دری. سوزنام نخ دره، ده چی مرا تی ویزجا واکشتان دری! بدا بشم!
- بدا انخ تمامه به دی زای چره امان ندی تو.
نیگا بوکودم بیدم ایتا درازه نخ سوزنا دره تا فردا صوبام او نخ تماما نیبه! می مارام هوتو کورم کلاچم پیرانا پینیک زئن دوبو. می دیل بوسوخته ایتا پیچه اوشن تر بینشیتم. هاتو فوروز نابوم کی می ماره داد بیرون بامو:
- انهمه جا آخه زای آ پیله کی ایوانه سر هامما بنایی دراسانه سر نیشته یی! بی یه اشنتر بینیش زای. دراسانه سر خوب....
خو حرفا تماما نوکوده بو که ایدفایی بوگفته:
- اوف! بلا سوزن بیبی!
بفامستم کی سوزن بوشو می ماره دسا. هیچی نوگفتم. چی تانستیم بگم. هوتو می ماره دسا فاندرستم. اون دوختی منام فاندرستیم. می ماره کوچی پسر بوم. می برار پیللا بوبو سربازی بوشو پسی کار کودی. می خاخورانام ایتا منجیل زندگی کودی اویتایام پاک جا کم باموبو بوشوبو خرم اباد. می مار همش گفتی می زای نانم غوربت چی کوداندره!
می خاخورام خو مرده واسی همش اشهر اوشهر شویی. اخه اونه مرد ژاندار بو هر وختام ایتا جا شویی. هاتو کی ایتا حرف زه یی گفتی:
- مامورمو ماذور
تبریزی دارا فاندرستاندوبوم کی ایتا کشکرت بامو اونه لچه سر بینیشته. می مار تا کشکرته صدایا بیشتاوسته شورو بوکوده اونا نازدان کی خوش خبر بی بی کشکرت!
آخه می مار همیشک چوم برا بو کی می خاخورانه جا خبر بایه. می پئره بمردا پسی می مار هامما کیشکا مانستن بال بزه بو پیللا کوده بو. همیشکام می ماره سر شولوغ بو ولی وختی همه تا زاکانا بسرانجام برسانه بو، بمانسته بوم من.
منام کی کی ناشتیم کی بشم ولی تا پیللا بوستی بیم خیلی بمانسته بو. می پیله برارام هاتو کی امویی بخانه مرا سربسر نایی کی بوبوسته بوم می ماره کوچی کور!
می پیله برارا خیلی دوس دارمه. اخه مرا بوگفته داره کی اگه امتحانا خوب بدم مره ایتا کتانی هینه. می مارام هسا می برار کتانی نیهه مرا گه کی کتانی مرا نواستی فوتبال بوکونم چونکی پارا به بازین بازام وا باپرانده ببم.
مرا هاچین مراقا گیره وختی کی کتانی مرا ولانه فوتبال بازی بوکونم اخه پابرانده کی نشا همیشک بازی کودن تازه می پا پیله انگوشت ایجور چف بوکوده داره کی نتانم شوت بزنم هانه واستی کتانی مرا خایم بهراما کی مره تین تیر ایه گول بزنم.
می ماره دسا فاندرستیم. هوتو می پیرانه درزا بیگیفته بو یو دختاندوبو. نخا فاندرستم بیدم نیصفا بو داره. کی کی ناشتیم کی نخ تماما به سوزنا نخ جوکونم بشم. می مار خوره خواندان دبو هیدفایام نفامستمه آخه می مار چی خوانه هر دفایام واورسمه :
- آخه مار چی خوانی من نتانم بفامم.
می مارام خندا مرا بوگفته داره :
- آی زای جان! اینقد تره هاتو بوخوسانم کی اسا پیللا بوستی ترا هالی نیبه!
می مار کش می زانو اوچیم می سرا بنام می زانو سر می ماره دسا قاقا بومه تا کی نخ یکهو اورسفته جه سوزن بامو بیرون. مرا گی! هاچین دو بال داشتیم دوبالام خاستیم غرضا کونم پرواز بوکونم. می مار مرا فاندرست بیده من خندا درم.
می مار هوتو کی خندا دبو سوزنا فادا می دس چرخه دونبال بگردسه. ایتا بوقچه داشتی که همه چی اونه مئن دوبو از یپنیک مینیک بیگیر تا انگوشدانه یو چرخه یو نخو سوزن. ایتا سیاچرخا فادا مرا کی سوزنا نخ جوکونم.
سه شوماره مرا سوزنا نخ جوکودم. پاک دومبلاس کونه که مانستن واز بوکودم بایم هیره جیر کته لا اوسانم دوکونم کی می پیله برار درا وازا کوده بامو صارا مئن. سلام بوگفته نوگفته کته لا اوسادم دوکودم تا بودو وم بشم می برار دوخاده:
- اِ.....ولوله کویا شون دری!؟
شوندرم باغه مئن بازی بوکونم.
- مگه درسو مشخ ناری!؟
- شب نیویسم.
- چره شب!؟ اها واگرد بیدینم. .واگرد بوشو بوجور ترکمه! درسا نهاندره بشه بازی بوکونه!
می مار هیچی نوگوفته. مرا زیرچومی فاندراستی خو خندا جیگیفته بو.
بوک بوکوده کته لا تاودام صارا تان نزدیک بو بشه چا مئن. 

۱۳۸۹ شهریور ۱۹, جمعه

گیلداستان: سوزن نخ جوکودن - گیل آوایی


سوزن نخ جوکودن
گیل آوایی
سپتامبر2010


هاتو باموم هیره جیری کته لا اوسانم دوکونم کی می مار مرا دوخاده:
- زای جان زای جان تی مار تره بیمیره اسوزنا میره نخ جوکون.
هوتو کی کته لا می پا جیر اپا اوپا کوداندوبوم بوگفتم:
- خایم بشم باغه مئن ولش بیچینم مار. نخ جوکودن ده کار ناره کی! خودت جوکون.
می مار هاتو کی خندادوبو بوگفته:
- آخه زای جان می چوم ده نیدینه. شومان می چومه سوییدی ده.
تا بایم ایچی بگم، مرا ایجور فاندرسته کی ده نتانستیم بانه بارم، کته لا غیضه مرا تاودام صارا وسط هیره جا باموم بوجور می مارا بوگفتم:
- خاب فادن نخ جوکونم. ایتا عاینک بزن تی چوم تی خیالام جم هیشکه کار ناری.
می مار هیچی نوگفته. هوتو کی خنده کودی، خو سرا بیجیر باورده می پیرانا پینیک زئن دوبو. بوگفتم:
- مگه نخایی سوزنا نخ جوکونم!؟ خاب چره سوزنو نخا فاندی مرا!؟
هوتو کی دختاندوبو بوگفت:
- ایتا پیچه بس ده زای! چن ما بودونیا بامویی!
- من چن ما بودونیا باموم!؟
- اخه تو! آدما مهلت ندی کی زای!
- من واستی بگم چن مایه یم!؟
خنده بوکود هیچی نوگفت. ایتا پیچه به سام بیدم نه اتو نیبه. تا اکه وا به سم تا نخو سوزنا مرا فاده! دوزه پیچا مانستن تا باموم جیویز بزنم بشم بیدم بوگفته:
- لیسکه کارانه بنه دیمه. خیال کونی ترا نیدینمه! ازازیل!
ایجور می دوما جیگا بدامو بوگفتم:
- آخه مار تو کی تیکارا کودان دری. سوزنام نخ دره، ده چی مرا تی ویزجا واکشتان دری! بدا بشم!
- بدا انخ تمامه به دی زای چره امان ندی تو.
نیگا بوکودم بیدم ایتا درازه نخ سوزنا دره تا فردا صوبام او نخ تماما نیبه! می مارام هوتو کورم کلاچم پیرانا پینیک زئن دوبو. می دیل بوسوخته ایتا پیچه اوشن تر بینشیتم. هاتو فوروز نابوم کی می ماره داد بیرون بامو:
- انهمه جا آخه زای آ پیله کی ایوانه سر هامما بنایی دراسانه سر نیشته یی! بی یه اشنتر بینیش زای. دراسانه سر خوب....
خو حرفا تماما نوکوده بو که ایدفایی بوگفته:
- اوف! بلا سوزن بیبی!
بفامستم کی سوزن بوشو می ماره دسا. هیچی نوگفتم. چی تانستیم بگم. هوتو می ماره دسا فاندرستم. اون دوختی منام فاندرستیم. می ماره کوچی پسر بوم. می برار پیللا بوبو سربازی بوشو پسی کار کودی. می خاخورانام ایتا منجیل زندگی کودی اویتایام پاک جا کم باموبو بوشوبو خرم اباد. می مار همش گفتی می زای نانم غوربت چی کوداندره!
می خاخورام خو مرده واسی همش اشهر اوشهر شویی. اخه اونه مرد ژاندار بو هر وختام ایتا جا شویی. هاتو کی ایتا حرف زه یی گفتی:
- مامورمو ماذور
تبریزی دارا فاندرستاندوبوم کی ایتا کشکرت بامو اونه لچه سر بینیشته. می مار تا کشکرته صدایا بیشتاوسته شورو بوکوده اونا نازدان کی خوش خبر بی بی کشکرت!
آخه می مار همیشک چوم برا بو کی می خاخورانه جا خبر بایه. می پئره بمردا پسی می مار هامما کیشکا مانستن بال بزه بو پیللا کوده بو. همیشکام می ماره سر شولوغ بو ولی وختی همه تا زاکانا بسرانجام برسانه بو، بمانسته بوم من.
منام کی کی ناشتیم کی بشم ولی تا پیللا بوستی بیم خیلی بمانسته بو. می پیله برارام هاتو کی امویی بخانه مرا سربسر نایی کی بوبوسته بوم می ماره کوچی کور!
می پیله برارا خیلی دوس دارمه. اخه مرا بوگفته داره کی اگه امتحانا خوب بدم مره ایتا کتانی هینه. می مارام هسا می برار کتانی نیهه مرا گه کی کتانی مرا نواستی فوتبال بوکونم چونکی پارا به بازین بازام وا باپرانده ببم.
مرا هاچین مراقا گیره وختی کی کتانی مرا ولانه فوتبال بازی بوکونم اخه پابرانده کی نشا همیشک بازی کودن تازه می پا پیله انگوشت ایجور چف بوکوده داره کی نتانم شوت بزنم هانه واستی کتانی مرا خایم بهراما کی مره تین تیر ایه گول بزنم.
می ماره دسا فاندرستیم. هوتو می پیرانه درزا بیگیفته بو یو دختاندوبو. نخا فاندرستم بیدم نیصفا بو داره. کی کی ناشتیم کی نخ تماما به سوزنا نخ جوکونم بشم. می مار خوره خواندان دبو هیدفایام نفامستمه آخه می مار چی خوانه هر دفایام واورسمه :
- آخه مار چی خوانی من نتانم بفامم.
می مارام خندا مرا بوگفته داره :
- آی زای جان! اینقد تره هاتو بوخوسانم کی اسا پیللا بوستی ترا هالی نیبه!
می مار کش می زانو اوچیم می سرا بنام می زانو سر می ماره دسا قاقا بومه تا کی نخ یکهو اورسفته جه سوزن بامو بیرون. مرا گی! هاچین دو بال داشتیم دوبالام خاستیم غرضا کونم پرواز بوکونم. می مار مرا فاندرست بیده من خندا درم.
می مار هوتو کی خندا دبو سوزنا فادا می دس چرخه دونبال بگردسه. ایتا بوقچه داشتی که همه چی اونه مئن دوبو از یپنیک مینیک بیگیر تا انگوشدانه یو چرخه یو نخو سوزن. ایتا سیاچرخا فادا مرا کی سوزنا نخ جوکونم.
سه شوماره مرا سوزنا نخ جوکودم. پاک دومبلاس کونه که مانستن واز بوکودم بایم هیره جیر کته لا اوسانم دوکونم کی می پیله برار درا وازا کوده بامو صارا مئن. سلام بوگفته نوگفته کته لا اوسادم دوکودم تا بودو وم بشم می برار دوخاده:
- اِ.....ولوله کویا شون دری!؟
شوندرم باغه مئن بازی بوکونم.
- مگه درسو مشخ ناری!؟
- شب نیویسم.
- چره شب!؟ اها واگرد بیدینم. .واگرد بوشو بوجور ترکمه! درسا نهاندره بشه بازی بوکونه!
می مار هیچی نوگوفته. مرا زیرچومی فاندراستی خو خندا جیفته بو.
بوک بوکوده کته لا تاودام صارا تان نزدیک بو بشه چا مئن.

۱۳۸۹ شهریور ۱۵, دوشنبه

گیلیکی غزل " وانه کف " - گیل آوایی


سر فوروز ناریمی هرماله خودا ره، وانه کف[1] 
نکشیم لوففته هی تا شیخو شا ره، وانه کف

دیلو چوم سیره جه هر چی بیگی آ عالمه مئن
تازه دوران فاره سی جه روزگاره وانه کف

پور بوخوردد جه امی خاکو وبوشوده مثه باد
هانده پابراندان ایساد ها جاجیگاره وانه کف

بوشو تی کشکا بساب با دوتا چارتا خالی آب
کی هاتویام نمانه تی دس براره، وانه کف

روزیگار بازی بوکود موللا بوبوسته پاده شا
گوسکایو سربالا آب نقله ها کاره وانه کف

دوارست او روزیگارو دواره ا روزیگار
سیایی هانده مانه زوغال سی یا ره وانه کف

گورشا بوسته ایسیمی هانده کرا عاشقه خاک
سر نیهیم با دیلو جان ایرانه را ره وانه کف

سی یا روزانه تونام فوتورک بزن، کوره پیچا
تی شاخام ایشکفه حوکمه روزیگاره وانه کف

گیل آوایی ایسه جنگل خوسانه امرا ندار
ناوره سر به فوروز ثروتو جا ره وانه کف

فارسی
برای خدا هم سر فرود نمی آوریم، گیر نده
منتِ هیچ شیخ و شاه را نمی کشیم، گیر نده
چشم و دل سیر از هرچه در این عالم بگویی
از روزگار است که تازه به دوران رسیده ای، گیر نده
خیلی ها خورده اند از خاک ما و رفته اند مثل باد
باز پابرهنه ها هستند برای همین خانه و کاشانه، گیر نده
برو کشکت را بساب، هیچ هستی با دو دوتا چارتا( کاسبکاری)
که اینطور هم نمی ماند برای دوستت، گیر نده
روزگار بازی کرد ملّا شده است پادشاه
خواندنِ غورباغه و سربالا رفتن آب، نقلِ همین کار است، گیر نده
گذشت آن روزگار و می گذرد این روزگار
سیاهی باز می ماند برای ذغال سیاه، گیر نده
داغ شده باز عاشقِ همین خاک هستیم
سر می نهیم با دل و جان در راه ایران، گیر نده
در روزهای سیاه، تو هم به ما یورش ببر، نمک نشناس( گربه ی کور)
شاخ تو هم می شکند، حکم روزگار است، گیر نده
گیل آویی با جنگل افتاده ها ندار است
برای ثروت و جاه سر فرود نمی آورد، گیر نده

[1] وانه-کفه جا " جَنَمَج = جمختن نوا" بوو.  جنمج > جمختن

۱۳۸۹ شهریور ۲, سه‌شنبه

بازخوانی ترانه رعنا یا رانای، با محتوا و پیامی کاملن متفاوت


رانای تو گی گب نزنای رانای
دردا بیدینو دم نزن رانای

رانای دانی من آتشم رانای
از می مرام دس نکشم رانای

رانای مرا بردان درید رانای
شکنجه جیر کوشتان درید رانای

رانای ویریز رانای
دره سر نینیش رانای
خانه نینیش رانای

آی ویریز پاکون تی چومانای رانای
نامرد دینه تی اشکانای رانای
زاکان یاد گیریدی تی کارانای رانای

رانای ویریز رانای
دره سر نینیش رانای
خانه نینیش رانای


رانا = رعنا
رانای = رعنای

۱۳۸۹ مرداد ۲۷, چهارشنبه

ترانه لالایی گیلکی=Iranian folks lullaby - گیل آوایی


لالا بوکون لای لای لای
لالا بوکون لای لای لای
بوخوس می جانه دیل زای جان
می کش تی گاواره
ماری تی ره بیداره
بوخوس می جانه دیل زای جان
لالا بوکون لای لای لا ی لای
لالا بوکون لای لای لای

تی پئر بیجار کاره
بجا فوروز باره
مثله همه ساله
ایدونیا غم داره
هیچی خوره ناره
تره پلا باره
بوخوس می دیل می جان زای جان
لالا بوکون لای لای لای لای
لالا بوکون لای لای لای

نیدین تی مار بیداره
ترا بوخوسانه هیزارتا کار داره
می دیل تره نا زای جان
می جان تره نا زای جان
بوخوس می دیل می جان زای جان
لالا بوکون لای لای
لا لا بوکون لای لای
گیل آوایی
هیجده آگوست 2010

دوتا چاردانه - گیل آوایی

بوشُو تا آسمان فریاد، هیچی
بیگیفته همه جا بیداد، هیچی
گیرم هامما بوکوشتی خانه آباد
میری، خاکا بی دونیا باد، هیچی


دَوَستی می پرا، پروازا چی گی
دَوَستی می چوما، بیدارا چی گی
هاچین بی شات کرا خورداندری تاب
می نالا جیگیری فریادا چی گی

۱۳۸۹ مرداد ۲۲, جمعه

گیلیکی شعر" دکالستی =فرو ریختی " - گیل آوایی



دکالستی
گیل آوایی
.
سیا ابرانه تر ابری
می چومانا دوارستی
ایدریا ارسویی ارسو
می دیلا پاک فیچالستی
چقد قورصه داری،
واری هاتو هرتا نیگا امرا
می دیمپراز تو هیستابو
بوارستی
بوارستی
اسالانا
کی هی کس
هی کسه
یاور ندان دابه
چی خوش بو خوشخیالی
تو مره هانده بمانستی
بیدین دریا دیلا،
هرماله با ساحیل نوبوسته قار
چره هر وخت بتابستی
سیا روزان نتابستی
عجب اروزیگار نامرده،
نامردانه ره گرده
ا روزانه سیا مئن تو سیا ابری، بوارستی
گیل آوایی نوبوسته بی وفایارانه یاره قار
مرا گفتی وفا داری
وفاداره دکالستی
دکالستی
دکالستی

۱۳۸۹ مرداد ۱۲, سه‌شنبه

ویدئو غزل گیلکی " فاندرم " - گیل آوایی



این ویدئو بر روی غزلی با نام " فاندرم " - ببینم - همراه با عکسهایی از مادران گیلک تنظیم شده . موسیقی متن قطعه ای در دستگاه ابوعطا با اجرای استاد جلیل شهناز است که از اینترنت برگرفته ام. امید که مورد استفاده ی دوستداران ادبیات گیلکی قرار گیرد
با مهر
گیل آوایی

۱۳۸۹ مرداد ۸, جمعه

درازه خواب.... - گیل آوایی

درازه خواب....

خواب بیدم سردئ بنام دورفکه جور، آسمانه لچا بیگیفتم، داد بزٍم:
- آخودا.........آگه مردئ بیا بیجیر بیدینم تئ حرفه حیساب چیسه!
هاتو چنگ زنم آسمانا خودا ره دور اوسانم کئ خیاله ابران جیما بو داریدئ خودشانه گولئ پوستا بیگیفته مرا گیدئ:
- گورزالئ... گورزالئ وا بدن... تو کوتا بیه! خوبیت ناره! گورزالئ وابدن...گورزالئ وا بدن....
خولاصه من فاکش، اوشون فاکش! ایجور داد بزم کئ دپرکسم. بیدم زناکا فوتورکسه دارم زنائ لاب خفا بوستان دره. هول هولیکئ باموم کنار، زناکا واورسم:
- موترم! موترم!؟ تو آجیر چئ کودان درئ!؟
زنائ جیواب بدا:
- تو مرا فوتورکسه دارئ بازین مرا واورسئ آجیر چئ گودان درم!؟ تو بوگو او جور چئ گودان درئ!؟
بوگفتم:
- من.....من.... من کرا سردئ بنابوم بشم خودا یاخا بیگیرم!
زنائ میشین بوگفت:
- حوکمن کوسخولا بویی! تو خودا مرا چئ کار داری!؟ تو نیگی ایدفا کفئ بیجیر تئ سرو کلا ایشکنی!؟ تره نگم آنقد کوفر نوگو!؟ بیده یی آخرپسئ تره شر چاگودی!؟ بوشو.... بوشو دوعا بوکون نمرده دارئ یو تئ شبه اوله قبر نئ یه! ناویره واستئ انکرو مونکره ره موسا خانا وکیل بیگیری!
توندا کیتئ واگردسم ایتا پیچه آسمانا فاندرستم بیدم الله تئ تئ نیمیزگیره سوسو زن دره. شب کرا شون دره خو جایا فاده روزا.
سردئ لچه سر بینیشتم مره بوگفتم:
- آخه آن چئ کارئ بو بوگودم!؟ اسا چئ بوکونم!؟ مئ دیله مٍن بوگفتم آخه آدم قحطی بو کئ بایم خودا یاخا بیگیرم!؟ موترم راسته گه! آخه من خودا مرا چئ کار دارم!
بوگفتم شاید بد نبه بشم ووضو بیگیرم نمازا بخوانم. مرا مرگه خنده بگیفته. مره مره بوگفتم:
- آخه من خودایا وٍلا کونم! خودا مرا ولا نوکونه! آخه احترامام زوریکئ به مگه!؟ آن همه من اونا دوخوانم. آن همه نذرو نیاز کونم! سگه مانستن لابه کونم! بازین ایتا جیواب نده! دونیایا آب ببره خودایا خواب بره!
بلا آگه فوتورکه گم:
- خودایا ترا شکر! هر چئ تو بخوایئ!
عزا ببه گم:
خودایا ترا شکر هرچئ تو بخوایئ!
ویشتا ببم گمه شکر!
ویشتا نبم گمه شکر!
بد باورم گمه شکر!
خوش باورم گمه شکر!
ولئ آ مئ یان نانم مئ سر ببالینه کئ ناها!؟ آگه خواست خواسته خودایه! خاب مره هاما چره جور ناوره!؟ آگه نی یه! خوب ده داوا ناریمی کئ!؟ اون خو کارا بوکونه! منام مئ کارا! نوخود نوخود هرکئ بشه خانه یه خود!
اذان نزه وا ویریزم تا بوقه سگ بودو وم، جان بکنم، بازینام بگم خودایا ترا شکر! آخه کوسخولئ آن نی یه!؟ پس چی یه!؟ آخه هاچین هاچینام آدم بنده به!؟ آگه همه چئ خودا دس ناها!؟ چره آدمه سر بلا آره! چره آدما کورو، لامو خاک بسر کونه!؟ بازین انهمه قولچوماق، چاچولبازو قاب باز و هیزار رنگ آمئ سر خرابا بیدئ، امه را گوزبجیب کونیدئ! آمه را چاپیدئ! ولئ خودا ویشتر هوشونه مرایه تا امئ مرا!
هاتو مره بفکرا شوم کئ حاجئ شر خره صله علا مامده صدایا بیشتاوستم.
مئ دیله مٍن بوگفتم:
- آخه آ شر خرا بیدین! آ دونیا میان همه چئ داره! او دونیا ره یام سگه مانستن حرص زن دره! مردوما خر کونه هیچئ! خودایام خرا گودان دره. هسا حاجئ شرخر آگه شکر بوکونه. نماز بخوانه. هر خاکئ خو سر فوکونه بازام ایچئ! ولئ من چئ!؟ من کئ مئ آقایم مئ نوکر! مئ آزار به ایتا پوتارام نرسه! هیشکئ حقام نوخورده دارم. هیشکئ لوف فتام نکشه دارم!
بازین اون باخودا منام با خودا! آ خودا ویرجا اون ویشتر ارجو قورب داره تا من! آگه آتو نوبوبئ! اون اوتو جول نوگودئ من مئ دوماغا بیگیرئ! مئ نفس شه! هاچین شه زنه!
بیدم آتو نیبه! واستئ زناکه گوزه گبا وا بدم! آدم واستئ ایجور خو حیساب کیتابا بداره! ویریشتم چورتیکا اوسادم. هرچئ بوگودم چورتیکا باموم. جه ویشتایئ سرده پلایا موشته زن بیگیر تا شکم سیرایی یو رقایبان خیرات فادان!
جه حمالی یو جان کندن بیگیر تا بیکسی یو دربدری . جه زمستانان یوسفه دوکان قندپهلو نسیه خوردن بیگیر تا ویشتایئ ایتا لقمه نانه ره قاقا بوستن! جه او روزان کئ باله کا پور آموییم بخانه بیگیر تا گدابهاران کئ خانه آموییم مئ سر بیجیر بو. خولاصه هرچئ مره یاد بو چورتیکا باموم! هرچئ یام کئ یاد نوبو بوگفتم مئ سره فدا! اونام خودا شین!
ایدفایئ آسمانا فاندرستم خودایا بوگفتم:
- آسه تئ نوبه یه! تو بوگو چئ بوگودئ، من چورتیکا بایم؟
بیدم هیچئ نیگه!
دو واره بوگفتم:
- بیخود خودتا قایما نوکون! نترس! گورخانه یام مره نترکان! مگه خودایام آتو شال ترس مامد به!؟ بوگو! نترس نه تئ جایا گیرمه نه تئ خودایئ بدرده من خوره! تره نه پاسبان آرم نه ژاندار! چکو سوفته یام کئ ناریمی! داریم!؟ تو هویه بٍس منام مئ جا سر ایسم! ولئ خوایم مئ تکلیفا تئ مرا روشنا کونم!
هرچئ تئ دیل خوایه بوگو، من چورتیکا بایم! ده بوگو! خجالت پجالتا بنه دیمه، بوگو! ترا گم خجالت نکش بوگو! هرچئ خوایی بوگو! من نوزول خور نی یم کئ تی یاخا بیگیرم! ناری!؟ می سره فدا! من ترا فادم! هرچئ بوگودی بوگو! اگرام بدهکاری مرا! خاب بوگو چی داری فادن مرا! هرچیام ناشتی تی شین! ترا بخشم! من تی مانستن نی یم کی نوزولخورانه هوایا بدارم! بدهکارانه خاخورا عروس بوکونم!
ولئ ال آن ترا بگم! بازین اگه هرکی مرا بگه تو فلانی تو بیساری! من اونه مارا عروس کونمه! ترا بگم!؟
ایوار بیدم آسمان سولاخا بو هاتو طلا جیواهر فیوه بیجیر! من هاتو چارچشمی کرا اوشانا پایم کی آطرف اوطرف نکفه!
ایتا پیله سفره یام بیگیفتم می دس خودایا گم:
- آی خانه خاراس! تو آن قد بدهکار بی، من نانستیم!؟ هسا کی تی بدهکاره فادان دری خوب فادن! ایجور فوکون کی همه دکفه می سفره من تا بازین من بتانم جیما کونم!
اونقد آسمانه جان طلا جواهر فو وسته کی خیاله جه خانه هیره جیر بیگیر تا خانه لوجانه که سر، طلا جواهر پورا بو داره!
مئ دیله من بوگفتم:
- آی خانه خراس تی بدهکاره چره زودتر فاندایی، تا من آنقد بیچارگی نکشه بیم!؟
تا آنکی بیدم اونقد طلا جواهر فو وسته داره کرا ذوقه مرا خودایا گمه:
- وسته ده....وسته ده... وسته ده نخایم! ده نخوایم! تی جان کی نخوایم! بدا هاشانا جابجا بوکونم، بازین اگه بخواستی تانی فادی! اگرام نتانستی! تی شین! از تی ماره شیر تره حلالتر!
خولاصه دس درازا گودم آسمانه لچه کی خودا دسا بیگیرم ایتا تکان بدم! هاتو کی تکان دان دوبوم بیدم می زنای داد زنه:
- وٍلا کون! وٍلا کون! بمردم! تو آخه می جی جی یا چره آتو والائ دئ!؟ درده مرا بمردم!
زناکه داد مرا دپرکانه. ویریشتم. بیدم مرا هاچین شٍه بزه داره. بوبوسته دارم هیسته چوره! می زنای فانوسه خوتا جور باورده مرا فاندرسته !
ایجور مرا نیگا بوگوده کی بوگفتم حوکمن بمرده دارم! هرچی بخواستم ایتا کلمه حرف بزنم، بیدم نتانم. لاب مرا جوتیکی واکفته. نتانستم ایچی بگم!
ویریشتم. می دور و برا فاندرستم! مرا یاد بامو کی اصلن می خانه نٍسام! چند شبه کی می پسره خانه بامو دارم مهمانی یو می پسره پیله اوتاقه من خوفته مه!
مره بفکرا شوم.
مره مره بوگفتم:
- یانی آشان همه خواب بو!؟

تمام


11مارس 1998هلند

۱۳۸۹ مرداد ۱, جمعه

نامون درم كئ بگم من چيا چيا بوکــــــودم - گیل آوایی




نامون درم كئ بگم من چيا چيا بوکــــــودم
تقئ كولا به نقئ سر هاما سيا بوکـــــــودم
نامون درم كئ بگم چم چينم ويا پــــــرچين
بوبوسته لاب ده ازازيل دیلا هاوابوکــــودم
نامون درم كئ بگم غوربتـــانه غوربته من
می پئره رام نوکودم تا کیـــا بیـــــــا بوکوم
بزه به گابه گو شمشير كيا بيا بوکــــــــودم
نامون درم كئ ايفاده مرا بـــــــــــدم سوسو
هاما بگم بئ دئ نيد من چيا چيــــــا بوکودم
مئ ديل ده واهيلا بو راه درم كـــــــرا باسر
بايم بگم كئ دمرده كرا وفــــــــــــا بوکودم
آمون درم كئ بگم من ديلا بزم دريــــــــــا
دباخته دارو ندارا مئ تنــــــــگا وا بوکودم
ده دورئ جا بوبومه مایئ یه دکفت از آب
چئ تورابوم مرا از می وطن سيوا بوکودم
گيل آوايئ كئ دمرده بيده وطن بيــــــــــداد
خو سينا فكلاشه گِه غوربتا چی وا بوکودم
آوريل2004-هولند

۱۳۸۹ تیر ۱۴, دوشنبه

غزل گیلکی-گیل آوایی



گورشابی آتش گیری یاربی وفا بوستان دره
های گیری انگاره تی یارام بلا بوستان دره
چوم کرا فونچین ندن یارا خیاله مئنئ ناز
وامرازه بیداری تئ سر بی کولا بوستان دره
های بوشویی یاره نازا یاربوبوسته پیله لات
ترکمه، قسمت تیشین خالی پلا بوستان دره
بینوخون جوش زئن چی واستی یارببه کوره پیچا
روزوشب واهیلابون دیل گورشه کا بوستان دره
گاب دکفته روزیگاره چی کرا بی جان فدا!؟
تو اکه واستی دپرکی یار چی ها بوستان دره
گیل آوایی چوم واکون یاور داهان ده نی یه داب
وسته! هر که فاندری چارچرخ هوا بوستان دره

۱۳۸۹ تیر ۱۰, پنجشنبه

تاسیانی-گیل آوایی

نوا اورشین گودن می تاسیــــــانه
گیلک غوربت نانی آخه چی مانه!؟
ایسه پاک جلده کوتر، بشکسه بال
کرا دوره جا از چوم خون فیشــانه

۱۳۸۹ تیر ۷, دوشنبه

گیلغزل: عاشقه سرگشته امرا سر برا بوستن نشا - گیل آوایی


عاشقه سرگشته امرا سر برا بوستن نشا
بشکسه دستانه امرا دس کلا بوستن نشا

بشکسه باله مرا پروازه جا گفتن چی سود
جوز دمردن قورصه امرا پا بپا بوستن نشا

پور دکفته باغه دیل، بولبول خانه، آیه بهار
پوشتا بوسته باغه جا بولبول سرا بوستن نشا

دسبکش بیخود کرا اورشین نوکون میحاله زار
کلماجین موللا مرا آزادیخا بوستن نشا

کس نامو آ تاسیانی مئن ببه هرماله یار
کو دباخته جنگلا سبزه قبا بوستن نشا

وا بدن هر کی آیه خایه بنه تی سر کولا
گابا بوستن دابا بو دانشسرا بوستن نشا

خالی آبه امرا تایه دئن کرا آپچا به کار
لاف دکفته مهمانه سور و صفا بوستن نشا

گیل آوایه وانسوخه بیخود نزن چو جانه یار
واشکسه شاخه مرا سرو سها بوستن نشا

فارسی:

با عاشقِ سرگشته نمی توان سر به راه بود
با دستان شکسته، نمی توان دست زد
با بال شکسته از پرواز گفتن چه سود
جز غرق شدن با غصه با به پا نمی توان بود
به دل باغ زیاد افتاد که بلبل خواهد خواند و بهار می آید
با باغ خشک شده( بایر)  بلبل سرا  نمی توان بود
دست بردار بیهوده حال زار مرا بهم نزن
با مُلّای کرم خورده( پوسیده) آزادیخواه نمی توان بود
کسی نیامد در این دلتنگی یار شود
با کوهِ جنگل باخته  نمی توان پوشیده سبز بود
وا بده هر کس می آید می خواهد سرت کلاه بگذارد
گاو بودن رسم شده، دانشسرا نمی توان بود
فقط با آب، تدارک آشپزی برای پذیرایی، کارِ بی مزه کردن می شود
با مهمانیِ بهم ریخته جشن و صفا نمی توان بود
به گیل آوایی نمی چسبد بیهوده تحریک نکن یار جان
با شاخۀ در هم شکسته، سرو سها نمی توان بود.

۱۳۸۹ تیر ۲, چهارشنبه

چند شعر کوتاه گیلکی با برگردان فارسی

چند شعر کوتاه گیلکی با برگردان فارسی
گیل آوایی

دریا شو

دریا شو یو طوفان
ایتا دونیا اوخان
پوشت در پوشت

دمرده شبو دیل واترکان
ایتا کونه سو زنه که
آپا اوپا گودن


دریارُو

دریا رو و طوفان
دنیایی از واخوان
انباشته انبوه
شب غرق شده و دل ترکیدن
این پا کردن شب تاب است
برای سوسو زدن


راز
می موشتا وانکون کی دونیا فوگورده
جنگلانا واورس
تسکه دیلانه شب فوقوسانا
راز
مشتم نگشا که دنیا به هم می ریزد
اندوه دل شب ستیزان را
از جنگل بپرس



روزگار
هاتو کی غورصا خایم دوارم
رویگار خورا لیسکا کونه
روزگار
تا که می خواهم غصه سر آرم
روزگار بازی اش می گیرد


هارای

ایتا دریا دیل پستایی بوگودم
می هارای
طوفان وارگانه
.
هوار
یک دریا دل پس انداز کردم
طوفان زایید
از بیم هوار من


خیال

دریا آوه جا نده
تام توم بزه پوشته

بی چوم پیله
تره خیالا شومه
.
خیال

از دریا پاسخی نیست
تپه خموش است

بی هیچ چشم بر هم زدنی
به تو می اندیشم
.
تاسیانی

خیالو
شبو
آسمانه جیگیفته تی تی
شه بزه جنگلا
جه می اوخان

انهمه تاسیانه
کی وا اوچینه!
.
دلتنگی

شب و آسمان دریغ شده از ستاره
عرق سرد بر جنگل نشست
از هوار من
اینهمه دلتنگی را
چه کسی بر می چیند

۱۳۸۹ خرداد ۱۷, دوشنبه

ايتا طرح - گیل آوایی

ايتا طرح

پوشته پوشته
ايساده
پوشت به پوشت
پاك مثاله داره ولگ
هاچينه جنگليدئ
دوگوديد كويانا رخت
شب كرا شاخانا وارجن دره
خو تيجه دازه مرا
كرا سل خوابا دره
گوسكا آوازه مرا
شب بيگيفته
كرا بئ وخته
هاتو
توخسا دره!
تام بزه گورخانه
تركه
شب
كرا زاله ترك بوستان دره!