گیلداستان با برگردان فارسی: خر بخو میننت گیل آوایی

گیلداستان: خر بخو میننت
گیل آوایی
دوشنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۲ - ۱۷ مارس ۲۰۱۴

هاتو کی بایه، اونا گمه. اونا گمه کی ده زللا بو دارمه. گمه کی اتویی نیبه. اتویی نشا درازه دان. یا زنگی یه زنگ یا رومی یه روم. تو ایطرف من ایطرف.
ایتا پیچه ماستو خیارا واچیشتمه ایستکانا بوجور ببردم تا بوخورم داد بزمه:
- آخه کی دانستی اتو به! هیشکی! من جه کویه بدانستی بیم که آتو رو اریمی! آتو همه چی اورشین بوبو ایتا سنگه مانستن به کی ایتا توره دیوانه تاوه دابی چا مئن. آخه تی.........

ایتا پیچه به سا پسی بوگفتمه چی رو بامو! چی بوبوسته!؟ هیچی!
هاتو بوگفته نوگفته ایستاکانا تا ته اودوشتم. بازین قاقا بو ایستکانا فاندرستم. ایستاکانا فاندرستان دوبوم ولی نیده ییم. می خی یال بوشوبو. بوشوبو او روزانی که هاچین اونه ره می دیل پر پر زه یی. اوروزا یاد باوردم کی اونه پیله برار مرا خوشانه کوچه مئن فوقوفته بو.
اوشونه کوچه سره دوکاندار جه من اونا خوش نامویی. هو اولی بار کی اونه جا دوتا نخ سیگار بیهه بوم بفامسته بوم. اونه چوم دکفته بو می چوم. اونا نشناختیمی یو شناختیم. اونه مرا کار ناشتیمیو داشتیم. نانم چره اوتو بو. مرا جه اون خوش نامویی  هاچین خیاله کی می آویسه بیده بیم. اونام مرا نشناختی یو شناختی. ایجور که نه بیده نه بشناخته هاچین می شکله دیفاره سر بیده بی کندی.
همیشک وختی مره مره فکر کودیم دانستیم که هون اونه پیله برارا بوگفته بو. ناویره ده هیشکی نوبو کی بدانستی بی چره من اوشونه کوچه سر شلمانه کش ایسمه.
اونه پیله برارام هاچین فو بزه بیم درازا بوستی. ایتا چک بزه بیم غش کودی دکفتی می گردن ولی دوکانداره دانه نانم اونا چی بوگوفته بو کی اونام غیرتی بوبوسته بو. می دیل اونه بوسوخته بو. نخاستیم اونا خجالت بدم.
نانمه اکه می دس بامو بو بیجیر ایستکانا بنابوم ماسته خیاره کنار مره بازام دوکوده بوم. ایستاکانا پورا کوده بوم. موسیو آی دفا هاچین شاهکار بوکوده بو. خیاله دانستی که چی ول بیگیفته دارم. آب فادابو می آتشه ره. ایستکانا ببردم بوجور اینفس اودوشتم. ایستکانا بنام بیجیر می مچچا پاکودم. هاتو کی ایستکانه دورا می انگوشته مرا دس زه ییم، یاد بامو مرا کی چی دوری اوساده بو. خانه خراس تا تانستی مرا فوقوفته بو. ایجورام چک و لقدا گیفته بو کی مرا خیاله گیله آلابه چاکودان داره هاتو پاک چوقال گیلا  لقدا گیفته موشت کودی یو پاک خیاله دیفاره چک زه ی. هیچی نوگفتم به سامه تا هرچی خایه بزنه. مرا دیل نامویی اونا دس بزنم اخه اونه پیله برار هونه مانستن قیافه داشتی هونه دیمپر هونه چومه ابرو هونه کرده کاران. هاتو زئن دوبو کی بازام هو دوکاندار بامو یو اونه  فاکشه کنار. ایجور مرا نیگا کودی کی یانی خاکا تی سر ماستا مانی مگه! تی قورقوشوم بازونا کی آدم دینه آدمه دیل دکفه آدمه ناف ترا فان دره بازین هاچین دلم بوبوسته موشته لقدا خوری ایتا چکام نزنی! شله پلا بوخورده داری مگه!
اوروز بوگذشته پسی وختی اونا بیدم بوگفتمه  کی تی پیله برار حیسابی دور اوساده بو. آیدفا اگه بخایه اوجور پیله غلط بوکونه ایجور زنم اونه خوجخورا کی...............
هوروزه پسی می مرا ایجور مهربانا بوسته بو کی می دیله مئن همیشک فکر کودیم چی خوب بوبوسته اونه پیله برار می جان دکفته بو. مره مره فکر کودم کی هروخت می مرا خوب نبه ایتا کار کونمه کی بازام اونه پیله برار می جان دکفه مرا فوقوسه تا اونه دیل خایه بزنه! کی به کیه! جوم نوخورمه!
ایستکانا پورا کودم. آرام ارامه ببردم بوجور بوخورم مره مره بوگفتم:
چی خاستیم چی بوبوسته.
خاب هانه ده.
همیشک کی نشا همه چی یا داشتن هرچی ایروز  تومانا به.
هر تا خنده ایروز گریه به هرتا گریه ایروز خنده به.
قرار نی یه همه چی همیشک هوتو بمانه کی بو یا آدمه دیل خایه بمانه.
نه ده نتانم. ده تومانا بوسته هاتو خو پایا بنه خانه مئن انا گمه. می ساک پاکا اوسانم شم می ماره خانه. هاتو کی می ماره خانه به می فکر برسه بوگفتم مگه بلا ماره خانه یه! بازام ماره خانه!؟ خانه خاراس تو کی بازام مامانه زاکی چی دور اوسانی!؟
مرا مرگه خنده بیگیفت. بازین مره مره بوگفتم. شمه ایتا موسافرخانه چن روز ایسمه تا ایتا جا بیافم. اصلن موسافرخانه یام نشمه ایتا جا شم که هیکس می سرعلاما نیافه. هرچی ایسه تومانا کونمه شمه. اونا گمه کی ده نتانم. ده هرچی بوکودی وسته. من ده واوِمه. ده می زور نی یه. ده خایم.......
ایستکانا ببردم بوجور. می  مچچا پاکودم. ایتا قاشق ماسته خیارا بوخورده پسی بوگوفتم:
هرچی کی تا هاسا می دیل دوکودم دم نزه مه اونا گمه. ده می چوما فوچینمه هرچی می داهان دره اونا گمه. حرفام بزنه تومامه آخانه فوکونمه اونه سر! ده آ تو بیمیری او تو  بیمیری نی یه!
باموم  ایتا ایستکان ده دوکونم بیدم تومانا بوسته. ایتا چکه یام شیشه مئن دیننه بو. قاقا بوسته ایستکانا فاندرستم. ایجور کی تو ده چی ره!؟
هاتو واهیلا بوسته درو دیفارا فاندرستم. درجکه جا پرده گاگلف کنار شویی خیاله باده مرا رقصا دوبو. آلوچه داره تی تی هاچین ایتا دونیا نومود داشتی. هو آلوچه دار کی وختی اونا کاشتان دوبو بوگفته بوم نیبه. آ سنگه سفاله مئن درخت کی سبزا نیبه. هاچین ترا پرکانن دری. مرا یاده ایجور بوگفته بو کی ایتا درخت ببه خیاله دانستی چی خایه ببه. هوتو یام بوبوسته بو.
می چوم دکفته عکسه قابا کی تاخچه سر مرا رخشان کشئن دوبو. هو عکسا کی اونه پیله برار بیگفته بو منام اونا خوشا دان دوبوم.
مره مره بوگفتم:
نه ده خرا نبم. ده هر چی بو بوگذشته. هاتو خو پایا بنه خانه مئن گمه کی .............
ایتا پیچه فکرا شوم  بازین مره مره بوگفتمه:
 نه هیچی نگمه. هاتو می ساک پاکا اوسانم شمه بیرون گمه کی ده می رافا نئس. من ده نایم!
بیدم آتو نیبه کی گابه مانستن مره را دکفم بشم! هرچی ایسه اونه مرا چورتیکا آیم. می حیساب پیسابا روشنا کونمه. هرچی داریم نمه اونه ره، شمه. بخایه نخایه شمه. بجهندم هرچی خایه ببه بدا ببه.
هاتو مره واوه ییمو دوختیم کی ایدفایی در وازا بوسته. بامو بودورون. در واوُ می دیل واوُ ! هاچین تورابوستان دبوم تنایی جا!
 خو کیفا بنا صندلی سر. خو روسری یا وازا کوده خو همیشکی غورا بزه کی خفا کوده مرا.............
درجکا وازا کوده. باد هاچین توره دیوانانه مانستن بامو اوتاقا دوارسته. می ویرجا بینیشته بوگفته:
تره تنایی بوخوردی بازام!!!!
ایتا قاشق ماسته خیارا بوخورده مرا فاندرست. دس درازا کوده خو  کیفه ویرجا ایتا بوقچه بوبوسته دوسته یا اوساده  بوگفته:
 انا وازا کون تره بیدین چی بیهمه. تو  کی تره نیهینی من اگه نیهینم سالاسال تره هیچی نیهیهنی.
می چوم دکفته اونه چوم. هو چوم کی ایتا عالمه اونه مرا گب بزه داشتیم. هو چوم کی می تومامه دونیایا دوارستی یو می مرا بو. هو چوم کی هونه ره خابو ارام ناشتیمی. هو چوم کی می چوم بو.
اونا هاتو کی فاندرستان دوبوم دوستا وازا کودم.
هیچی نتانستم بگم مره مره بفکرا شومه بوگفتمه:
 ترا زیاد تحویل بیگیفته داره ترا خیال اوساده کی خیلی یی! خر بخو مینت! هاچین من مرا قوربان بوبوسته داری!

هان
.
برگردان فارسی : خر بخو میننت = خر به منّت خودش[1]

به محض اینکه بیاید به او می گویم. به او می گویم که به جان آمده ام. می گویم که اینطور نمی شود. اینطور نمی شود ادامه داد. یا زنگی زنگ یا رومی روم. تو یک طرف، من هم یک طرف.
کمی ماست وخیار چشیدم. استکان را بالا بردم تا بخواهم بخورم داد زدم:
- آخر که می دانست اینطور می شود! من از کجا می دانستم که اینطور بهم می ریزد. اینطور همه چیز درهم برهم می شود. مانند سنگی می شود که یک دیوانه به چاه بیاندازد. آخر......

پس از کمی سکوت گفتم:
- چه چیزی در هم برهم شده!؟ چه شده!؟ هیچ چیز!

همین را گفته وُ نگفته ایستکان را تا ته سرکشیدم. بعد مات شده به ایستکان نگاه کردم. به ایستکان خیره شده بودم ولی نمی دیدم. خیال من رفته بود. رفته بود به روزهایی که دلم برایش پرپر می زد. روزهایی که یادم می آید برادر بزرگش سر کوچه شان به  جان من افتاده بود.
دکاندارِ سرکوچه شان از من خوشش نمی آمد. همان اولین باری که دو نخ سیگار از او خریده بودم
فهمیدم. چشمش به چشم من افتاد. او را نمی شناختم و می شناختمش. کاری با او نداشتم و داشتم.
نمی دانم چرا اینطوری بود. از او خوشم نمی آمد انگار که هوو یم را دیده باشم. او هم مرا نمی شناخت
و می شناخت. یک جور که نه دیده و ه شناخته اما همچین که شکلم روی دیوار می دید می کند.
همیشه وقتی با خودم فکر می کردم، می دانستم که هم او به برادر بزرگ او گفته بود. وگرنه دیگر کسی نبود که دانسته باشد چرا سر کوچه آنها کنار تیربرق می ایستم.
برادربزرگش هم اگر فوت می کردم، می افتاد. یک سیلی می زدم غش می کرد، به گردنم می افتادم. اما آن دکاندار نمی دانم به او چه گفته بود که او غیرتی شده بود. من هم دلم برایش سوخت. نمی خواستم خجالت بکشد.
نمی دانم چه وقت دستم پایین آمد استکان را کنار ماست خیار گذاشته بودم و دوباره برایم ریخته بودم. استکان را پر کرده بودم. موسیو این بار شاهکار کرده بود. انگار می دانست که چه آتشی در من شعله کشیده است. آب برای آتش من داده بود. استکان را بالا بردم یک نفس نوشیدم. استکان را پایین گذاشتم. دهنم را خشک کردم. همینطور که با انگشت دورِ استکان می کشیدم، یادم آمد که چه دُوری برداشته بود. خانه آباد تا می توانست به جانم افتاده بود. یک جور هم مرا به چک و لگد گرفته بود که انگار گِل گرفته و دیوار را گل مال می کند،  همینطور به دیوار می کوبد. هیچ نگفتم. ماندم تا هر چه می خواهد بزند. دلم نمی آمد که به او دست می زدم آخر برادر بزرگش چشم و ابروی او را داشت. گونه ها و چانه اش مثل او بود. رفتار او را داشت. همینطور داشت می زد که باز همان دکاندار آمد و او را کنار کشید. طوری به من نگاه می کرد که یعنی خاک بر سرت، ماست هستی مگر! بَر وُ بازویت را آدم می بیند از ترس غالب تهی می کند بعد درست مثل یک آدم بی عرضۀ چاق، لگد را می خوری یک سیلی هم نمی زنی! پلوی آبکی خوردی مگر!
پس از آن روز وقتی دیدمش گفتم که برادر بزرگت حسابی دور برداشته بود این دفعه اگر بخاهد آنطور غلطهای گنده بکند یک جور می زنمش که.....
از آن روز به بعد با من طوری مهربان شده بود که در دل همیشه فکر می کردم چه خوب شده بود برادر بزرگش به جانم افتاده بود. با خود فکر می کردم هر وقت با من خوب نباشد، کاری می کنم که باز برادر بزرگش به جان بیافتد تا دلش می خواهد  بزند! کی به کیه! تکان نمی خورم! به او دست نمی زنم.
استکان را پر کردم. آرام آرام بالا بردم بخورم با خودم گفتم:
- چه می خواستم چه شد....خوب همین است دیگر! همیشه که نمی شود همه چیز را داشت!  هر چیز یک روز تمام می شود. هر خنده ای یک روز گریه هرگریه یک روز خنده می شود. قرار نیست همه چیز همیشه همانطور بماند که بود یا دل آدم می خواهد بماند.

نه. دیگر نمی توانم. دیگر تمام شد همچین که پایش را به داخل خانه بگذارد به او می گویم. ساکم را برمی دارم به خانه مادرم می روم. به محض اینکه خانه مادرم به فکرم رسید گفتم مگر باز هم می شود خانه مادر گفت! باز هم خانه مادر!؟ خانه آباد تو که هنوز هم بچه ننه ای چه دور بر می داری!؟
مرگخنده ام گرفت. سپس با خود گفتم به یک مسافرخانه می روم چند روز می مانم تا جایی پیدا کنم اصلن مسافرخانه هم نمی روم. جایی می روم که هیچ کس نشانی از من نیابد. هرچه هست تمامش می کنم. می روم. به او می گویم دیگر نمی توانم. هر چه تا حالا کردی بس است. من دیگر بریده ام. دیگر تاب ندارم. دیگر نمی خواهم.......
استکان را بالا بردم. لبم را خشک کردم. پس از خوردن یک قاشق ماست و خیار گفتم:
- هر چه را که تا حالا در دلم ریختم و دم نزده ام، می گویم. دیگر چشمم را می بندم هرچه دهنم بیاید به او می گویم. حرفی هم بزند تمام خانه را سرش خراب می کنم. دیگر این تو بمیری آن تو بمیری نیست.

آمدم استکان دیگری بریزم که تمام شده بود. یک قطره هم در شیشه نمانده بود. مات شده به ایستکان نگاه کردم طوری که بگویم: دیگر تو چرا!؟
همینطور حیران شده به در و دیوار نگاه می کردم. از پنجره پرده کنار می رفت انگار با باد رقص می کرد. شکوفه های درخت آلوچه انگار به اندازه یک دنیا زیبایی داشت. همان درخت آلوچه ای که وقتی داشت می کاشت گفته بودم که در این سنگ و سفال درخت سبز نمی شود! بیخود داری جان می کنی. یادم هست طوری گفته بود یک درختی بشود که انگار می دانست چه می خواهد بشود. همانطور هم شد.
چشمم  به قاب عکسی افتاد که داشت  روی طاقچه برایم شکلک در می آورد. همان عکسی که برادربزرگش گرفته بود وقتی که داشتم می بوسیدمش.
با خودم گفتم:
- نه. دیگر خر نمی شوم. دیگر هرچه بود گذشت. همچین که پایش را داخل خانه بگذارد می گویم که......

کمی به فکر فرو رفتم بعد با خودم گفتم:
- نه هیچ چیز نمی گویم. همینطور ساکم را برمی دارم بیرون می روم. می گویم که منتظرم نباش. من دیگر نمی آیم.

دیدم اینطور نمی شود که مثل گاو سرم را بیاندازم پایین راه بیافتم بروم. هرچه هست با او حساب می کنم. همه حسابها را روشن می کنم. هرچه داریم برای او می گذارم می روم. بخواهد نخواهد می روم. جهنم هرچه می خواهد بشود بشود.
همینطور برای خودم می بریدم و می دوختم که ناگهان در باز شد و به درون خانه آمد. در باز شد و دلم باز شد. انگار داشتم از تنهایی دیوانه می شدم.
کیفش را روی صندلی گذاشت. روسری اش را باز کرد. مثل همیشه غر زد که این هم خفه ام کرده....
پنجره را باز کرد. باد مانند دیوانه ها به داخل آمد اتاق را پر کرد. کنارم نشست و گفت:
- باز هم برای خودت تنهاخوری کردی!

یک قاشق ماست و خیار خورد.  به من خیره شد. دست دراز کرد و کنار کیفش بسته ای را برداشت، گفت:
- این را باز کن ببین برایت چه خریده ام. تو که برای خودت سال تا سال چیزی نمی خری! اگر من
نخرم.
چشمم به چشم او افتاد. همان چشمی که یک دنیا حرف با آن داشتم. همان چشمی که تمام دنیای مرا
سرشار می کرد و با من بود. همان چشمی که برایش خواب و آرام نداشتم. همان چشمی که چشم من بود.
همینطور که نگاهش می کردم بسته را باز کردم.
هیچ چیز نمی توانستم بگویم. با خود بفکر فرو رفته گفتم:
- زیادی تحولت گرفته، خیال برت داشته که خیلی هستی! خر بخو میننت! بیهوده داری از خود راضی می شوی و قربان خودت می روی!

همین





[1] خربخو میننت اصطلاحی ست که عموما به کسی گفته می شود که قهر کند یا خودش را بگیرد اما پس از بی اثر بودن یا بی نتیجه بودن و بی توجهی طرف مقابل، خودش از قهر یا خود گرفتن، دست بردارد. 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر