گیلداستان: گاچ، شل، لام!شایدام گاچشلام!- با ترجمۀ فارسی- گیل آوایی

گیلداستان: گاچ، شل، لام!شایدام گاچشلام!
23 اکتبر2015
داره لچه دوتا پیسه کلاچه کسکسه جان دکفتنه جا، ایتا بشکسه داره خال جلاستا نهابو. اسا نوگو اکه بوگو کی جه داره خال بکفته بی تسکه پیاده رو مئن کی ایتا راشی ناجا داشتی.  مشتی دوکانه جا عاشورپوره صدا آمویی کی خاندان دوبو:
-  سره کویی بوشوم سره کویی بوشوم می پا جلسکت کوری جان شیرین لاکوی....کلاچو کشکرت کلاچو کشکرت خنده بترکست کوری جان شیرین لاکوی.....
 مشتی  یام کی عاشورپوره خاندنه مرا خوره خوره خالی اونه آهنگا زه یی ایجور کی ترانا نانستی بی یو هاچین آهنگ بزه بی .......لالا لای لای لالای...... هاتو ایدفایی ایجور خنده بوکود کی خودشام بمانسته چره اوتو خنده بوکوده داره. بازین خنده مرا گفتان دوبو کلاچو کشکرت خنده بترکست..... خو سرا تکان بدایو شالیکِه خو دس بیگیفته، ارا اورایا شالیکی بکشه. جه خیابانه مئن ایتا تاکسی بُق بزه. مشتی هوتو کی لالا لای لای خاندان دوبو اونه ره دس تکان بدا.
دوو نفرام کی دوکانه جولو، نیشته بید، ایتا پاچه مرداکا راشونه ره کی گاچگاچه خیابانه جا شون دوبو، کسکسه مرا کله گب زئن دیبید.
ایتا بوگفت:
-         گاچه...

اویتا بوگفت:
-         نه لامه!

-         لام نی یه. گاچه!
-         ایتا پیچه خوب فان در!. شلام ایسه!
-         چی گی تو آخه! اگه لامه چوتو را شه!؟
-         ترا گمه کی شلام ایسه!
-         هم شل هم لام کی نیبه!. شل تانه را بشه لام نتانه تکان بوخوره. بازینام آ بیچاره نه شله نه لام!، گاچه!

پیاده رو تبریزی داره جیر نیشته بیدو  خیابانا فاندرتستاندیبید. هو خیابانا کی ویشتره وختان لل پر نزه یی. اسایام خیابانا گاگلف ایتا آمویی یو ایتا شویی. بازینام اوشون هاشانا کی آموییدی شوییدی یا فاندرستیدی. هرکِه-یام فاندرستیدی ایچی گفتیدی. هرتا ره ایجور ایسَم ناییدی. ایتایا کپچی، ایتایا لبچی، ایتایا هاچین کرچ، ایتا پوزه عالی جیبه خالی، ایتا گمج ایتا لوچ، ایتا تورب ایتا دلم ایتایام بیده بید کی گاچ گاچه شون دوبویو خو کبچا گاگلف اودوشته پسی پاکودی مالومام نوبو خو لابیلا اودوشوتی یا هاتو اودوشتنه ادایا در آوردی یو بازین خو مچچا پاکا کودی.
مرداکه دانه پاچه قد، پیله کلله دور کولوش وسط سیمکا، اونه سره تان آفتابه مئن هاچین آینه مانستن برق زه یی. ایتا پیچه ایسایی بازین را دکفتی یو فاکش فاکش شویی. بیچارا حالی نوبو کی اوشون تبریزی داره جیر اونا پاستاندریدیو اونه گبا زئن درید.
بوگفته:
-         تی چوما واکون خوب فاندر. گاچه!. بیچاره نه لامه! نه شل!
-         اِ....... شل لام گاچ! هامه ایتایه! چی فرق کونه آخه!؟ گاچ گاچه لام لامه شل شله! شایدام گاچشلامه!
هاتو او پاچه مرداکا فاندرستنِه فکرا دوبو کی ایتا نونوارا کوده هاچین من مراقوربان جه اشان دوارستان دوبو، هون کی گفتی گاچه، اونه یاقا بیگیفته، واورسه:
-         آبرا ببخشید تانم ایچی شمه را واورسم؟
-         باله....بفرمایید!
-         شوما دانیدی ایتا گاچ، شل یا لامه مرا چی فرق داره!؟

یارو ایتا پیچه اونا ایجور کی لوچان بزنه، فاندرست. فکرادوبو کی اونا دس تاوه دان دره. وختی بیده راستی راستی واورسئن دره. بوگفته:
-     گاچ......!؟ ......لام!؟ .....شل!؟ فکر کونمه کی گاچ ایجور گاجمه ببه! لامام واستی ایجور چراغ لوله بوبوستی بی که ده ایستفاده نیبه! شلام واستی ایجور چل ببه کی توو گی شل!

اون کی گفتی لامه، ایجور خنده بوکود که یارو جابوخورد خورا بیگیفت! هاتو قاقا بو اونا فاندرستان دوبو کی بیده هون کی اونا واورسه بو، خو گازه خالا واکوده اسا خنده نوکون آکه خنده بوکون! یارو کی من مرا قوربان بوو، ایتا پیچه آ پا اوپا بوکوده پسی غیضه مرا ایچی پیچ پیچ بوکوده کی مالوم نوبو فوش دان دوبو یا خوره خوره ایچی گفتان بوو. خورایا بیگیفت بوشو.
دونفری اونا هاتو خندامره فاندرستیدی کی خانم آقا، حاجی چنسه زنای، جه دور اوشانا فاره سه فانرسه واورسه:
-         چیسه شمه را هاتو مردوما دس تاوه دان درید!؟

اونکی گفتی گاچه، آوه جا دا:
-     دس تاوه دان چیسه خانم آقا!؟ آما مرداکا واورسه ییمی گاچ، لامو شله مرا چی فرق داره! یارو هاتو کته رایی ایچی بوگفته کی پشما زه یی پنبه جا!

خانم آقا اوشانا فاندرسته هاتو فکرا دوبو کی اویتا کی لام گفتی واورسه:
-         خاب شومان دانیدی گاچ شله مرا یا اینکی لامه مرا چی فرق داره؟

خانم آقا فکراشو هاتو کی اونا چوم بودوخته بو، بوگفت:
-         مردوم آزاره بنید دیمه بیشید شیمی کاره سر. کاره زندگی ناریدی مگه!

تا بایید ایچی بیگید، خانم  آقا چادره مرا خو رو بیگیفته پیچ پیچ کونان جه اوشون دورا بوسته. هالا دو قدم اونساده واگردسته. بوگفت:
-     شاید گچا گیدی گاچ! لامام حوکمن لامپا گیدی. شلام شاید شیمی مانستن آدما گیدی.یانی لشا گیدی شل! سواد کی ناری هاتو به! بیسوادی پئر بوسوجه!

خانم آقا حرف هالا تومانا نوبوسته بو کی شاغولام جه اوسره خیابان بامو. خاستی بشه مشتی دوکان ایتا قندپالو بخوره، اوشانا کی بیده ایتا پیچه به سایو اوشانه گبانا بیشتاوست. خانم آقا شاغولاما لوچان بزه. کپچاکوده خو چادر پره مرا ایجور خو رویا بیگیفت که خیاله هاسایا شاغولام اونا یاقا گیره.
اوو دونفران دانستیدی که خانم آقا شاغولامه شکلا دیوار بیده بی کندی جه وختی کی شاغولام حاجی چنسا چکا گیفته بو. ایجور چکا گیفتن کی حاجی چنس هاچین سگه مانستن لابه کودی!
شاغولام، خانم آقایا نیده بُو بنایو واورسه:
-         اِ.....کاساقا پسر! خوبیت ناره چره مردوما واکفی!

هون کی گفتی گاچه، اونه ایسَم شاپور، کاساقا پیله پسر بو. کاساقا شاغولامه جانجانی ریفق بو. دامیشکان شویید ایتا چطول عرق خوردیدی یو مست آمویید محلا قوروق کودید. شاپور بوگفت:
-         واکف چیسه شاغولام! منو می ریفق مارم، او پاچه کا بیده ییم گاچه گاچه شون دوبو.....

شاپوره ریفق مارم، ایتا لیسکه خنده بوکود، بوگفت:
-         گاچ نا، لام!

شاپور خو خاندا جیفگیفت. شاغولام اونه رافا به سا خو حرفا بزنه. مشتی جه خو دوکان بیرون بامو واورسه:
-         چیسه شاغولام! چی بوبو؟

شاغولام خو سرا راستا کود مشتی یا بوگفت:
-         تو دانی......

هالا شاغولام خو حرفا نزه، ایتا چانکش بامو اوشونه ور پیاده رو فان رسه خو چانچو دو تا پیله زیبیله مرا جه کوله سر بیجیر باورده، بنا اوشونه ور. تا بایه ایچی واورسه بیده شاغولام حرف زئن دره. به سا اونه حرف تومانا به.
شاغولام هاتو رو به مشتی بوکوده، واورسئن دوبو:
-         .....تو دانی گاچ چیسه؟

مشتی ایتا پیچه خوکونا دس بزه خو سرا ارا اورا بیگفت خو گوشا بخارانه، بوگفت:
-         گاچ! خاب گاچ یانی.......

چانکش نه بیگیفت نه اوساد بوگوفت:
-         گاچ یانی گاچ ده برا................. چوتو نانی!؟

شاغولام قاقا بوسته اونا فاندرست. مشتی جه خو کوله سر شالیکی یا ویگیفت ایتا پیچه ادس اودس بوکود. ایتا تاکسی جه را فاره سه یو پیاده رو دیمه به سا. اونه در وازا بوست. موسافر اونیشین بیجیر بامو. بیجیربامو شیشه جا دس درازاکود خو کرایا فاده. تاکسی راننده خو پیشانی عرقا پاکوده، پولا فاگیفته پسی جه ماشین بیرون بامو. هاتو شلی شلی بغمزه ولاکون بامو اوشونه مئن واورسه:
-         چیسه شاغولام!؟ بازام مگه......

شاغولام اونه رافا نه سا خو حرفا تومانا کونه، واورسه:
-         لام دانی چیسه؟
-         لام!؟ چوجور لام؟ ماتابی!؟ یا هاتو  خالی لام؟

شاغولام هیچی نوگفته. مشتی جه او جور خنده بوکود. چانکش خو سرا تکان بدا. شاپور خو ریفق ماراما فاندرسته بوگفت:
-         اشان چی گیدی!؟ امان چی گیم!؟

شاغولام خو دسا بنا شاپوره کوله سر بوگفت:
-         خاب پسر ایدفا ده بوگو چی گیدی؟
-     گاچ با لام یا شل چی فرق کونه؟ آما پاچه-کا بیده ییم گاچ گاچه شون دوبو من بوگفتم گاچه، مارم بوگفته لامه تازه شلام گه ایسه! من گمه کی.....

چانکشه دانه هاتو خاستی فچمه خو زیبیلانا چاکون واکون بوکونه بوگفته:
-         اشان همه شکم سیری گبه......

مشتی بوگفت:
-         شکم سیری چیسه! بیکاری! بیکاری پئر بوسوجه! مردمه جیوانان......

ایدفایی وارطان جه دور هاتو کی شاغولامِه دس تکان دان دوبو اوشانا فاره سه. بامو شاغولام ور. وارطان هاچین شاغولامه نفس بو. هاتو به سا نه سا، ایتا بزه شاغولامه تکا. شاغولام خنده بوکوده پسی، خوشخوشانی وارطانه دسا بیگیفت ایجور کی هاسایه دونفری بیشید مشتی دوکان قندپالو بوخوریدو بیگیدو بیشتاوید.
مشتی جه دوکانه هیره کنار بامو بیجیر پیاده رو مئن تبریزی داره تک به سا. ایتا خو پایا جیما کوده ایجور کی خستا بوستی بی جه سرپاایسان. مارم، شاپوره دسا تکان بدا کی یانی بیشیم! چانکش خو رو واگردانه شاپورا فاندرست. مارم ایدفایی داد بزه:
-         اونا! گاچ! گاچ آمون دره.

همه تانی خوشانه رُو واگردانه ده  هو سمت کی پاچه مردای ایتا سیا آبچین خودس بیگیفته گاچ گاچه  آمون دوبو خیاله ایچی بیهه پسی واگردستان دوبو.
شاپور آرامه شاغولاما گفتان دوبو. وارطان ایشتاوستان دوبو. شاپور  پاچه مرداکه نشان دانه مرا گفتان دوبو کی:
-         بیدین شاغولام! اونا گیمی گاچ! گاچ گاچه یام را شون دره! اون کی لام نیبه! شلام نی یه!

وارطان بوگفت:
-     او بیچاره گاچه! شل نی یه. اونه پایان ایتا اندازه یه. اگه نوبوستی بی شل شله کی را شویی. لامام نی یه. لام بوبوستی نتانستی ایتا قدم اوسانه. اونه پایانه جولو ایتا پیچه کجه. هان. هانه واستی گاچ گاچه را شه.

مشتی خو شالیکی مرا خو گردن پسا پاکود. شاغولام ایتا بزه شاپوره گردن پسه یو مشتی سمت بوشو. چانکش خو چانچو بنا خو کوله سر بوگفت:
-         بشم پلا فکرا بوکونم کی اشان همه شکم سیری جایه!

شاپور مارما فاندرست.
پاچه مردای گاچ گاچه جه اوشون دوارسته، دورا بوست. همه تانی اونا تا چوم دکف قاقابوسته فاندرستد.
مشتی عاوشورپوره صدایا ویشترا کود:
سره کویی بوشوم
سره کویی بوشوم
می پا جیلیسکست
کوری جان شیرین لاکوی
کلاچو کشکرت
کلاچو کشکرت
خنده بترکست
کوری جان شیرین لاکوی......

هان!

ترجمه فارسی:
داستان گیلکی: پاچنبری، لنگ، فلج

در بلندترین نقطه درخت از بجانِ هم افتادنِ دو کلاغ خاکستری، شاخه ای آویزان شده مانده بود. حالا نگو کی بگو  که از شاخه بیفتد در پیاده روی خلوتی که گذر کردن یک عابر را حسرت می کشید. از دکان مشتی، صدای عاشورپور می آمد که می خواند:
سرِ کوهی رفتم، سر کوهی رفتم، پایم لیز خورد دخترک جان شیرین دختر. کلاغ و زاغ از خنده روده بر شدند دخترک جان شیرین دختر.....
مشتی هم با خواندن عاشورپور برای خودش فقط آهنگ را می زد،طوری که ترانه را نداند و آهنگش را بزند.... لالا لای لای لالای.....همینطور ناگهان طوری خندید که خودش هم از آنطور خندیدن وا ماند از اینکه چه خنده ای کرده است. سپس با خنده گفت : کلاغ و زاغی از خندیدن روده بُر شدند.....
سرش را تکان داد و با دستمالِ پاک کردن، اینجا آنجا را دستمال کشید. یک تاکسی از خیابان بوق زد. مشتی همانطور که لالا لای لای می خواند، برای او دست تکان داد.
دو نفر هم که جلوی دکان نشسته بودند دربارۀ مردکوتاه قدی که داشت پاچنبری از خیابان می گذشت، با هم گپ می زدند.
یکی گفت:
-         پا چنبریه......

یکی دیگر گفت:
-         نه فلجه!
-         فلج نیست. پاچنبریه!
-         یه کم خوب نگاه کن! لنگ هم هست!
-         چی میگی تو آخه! اگر فلج بود چطور راه میره!؟
-         به تو میگم که لنگ هم هست.
-         هم لنگ هم فلج که نمیشه! لنگ میتونه راه بره ولی فلج نمیتونه تکان بخوره. از این گذشته این بیچاره نه لنگه نه فلج! پاچنبریه!

در پیاده رو زیر درخت سپیدار نشسته بودند و داشتند به خیابان نگاه می کردند. همان خیابانی که بیشتر وقتها حشره هم در آن پر نمی زد. حالا هم در خیابان گاهگاه یکی می آمد، یکی می رفت. از این گذشته آنها همینها را که می آمدند می رفتند نگاه می کردند. هرکس را می دیدند چیزی می گفتند. برای هرکدام یک جور اسم می گذاشتند. یکی را چانه ور آمده، یکی را هم دهان کج شده، یکی را کله شق، یکی را بی دست وُ پا، یکی را لوچ، یکی را احمق، یکی را تن پرورِ بی دست وُ پا، یکی را هم دیده بودند که پاچنبری پاچنبری داشت می رفت و گاه گاه پس از مکیدن، لب و لوچه اش را پاک می کرد معلوم هم نبود که آب دهانش را می مکید یا ادای مکیدن را در می آورد و لوچه اش را پاک می کرد.
بیچاره مردِ قدکوتاه، کله گنده اش، دور سر او مو داشت و وسط سرش تاس بود که میان آفتاب مانند آینه برق می زد. کمی می ایستاد سپس راه می افتاد و کشان کشان می رفت. بیچاره حالی اش نبود که آنها زیر درخت سپیدار دارند پشت سرش حرف می زنند.
گفت:
-         چشمت را باز کن خوب نگاه کن پا  چنبریه! بیچاره نه فلجه نه لنگ!
-     اه...... لنگ، فلج، پاچنبری! همه اش یکیه! چه فرق می کنه آخه!؟ پاچنبری پاچنبریه. فلج فلجه، لنگ هم لنگه! شاید هم گاچشلام( کوتاه شدۀ سه کلمه گیلکی گاچ=پاچنبری، شل= لنگ، لام=فلج= گاچشلام!)

همینطور با نگاه کردن به آن مردِ کوتاه قد داشت فکر می کرد که یک نفر شیک کرده، درست از خود راضی، داشت از آنها رد می شد، همان که میگفت پاچنبری، یقۀ یارو را گرفت، پرسید:
-         داداش ببخشید می تونم چیزی از شما بپرسم؟
-         بله. بفرمایید!
-         شما می دونید یک پاچنبری چه فرقی با آدم لنگ یا فلج داره!؟

یارو کمی نگاهش کرد و چشم کج کرد. بفکر رفته بود که دستش انداخته اند وقتی دید جدی دارد می پرسد گفت:
-     گاچ...؟ لام.......!؟ شل....!؟ فکر می کنم که گاچ یک جور خیش باشه!  لام هم باید یک جور لولۀ چراغ باشه که دیگه استفاده نمیشه! شل هم باید یک جور گِلِ شُل باشه که داری میگی شل!

او که می گفت " لام "، طوری خندید که یارو جا خورد. خودش را جمع کرد و قیافه گرفت! همینطور خیره شده داشت به او نگاه می کرد، همان که از او پرسیده بود، دهانش را باز کرد حالا نخند کی بخند! یارو که از خود راضی بود، پس از کمی این پا آن پا کردن چیزی از عصبانیت زمزمه کرد که معلوم نبود داشت فحش می داد یا برای خودش چیزی داشت می گفت. راهش را گرفت و رفت.
دو نفری داشتند با خنده نگاهش می کردند که " خانم آقا" زن حاجی خسیس، از دور به آنها رسیده نرسیده پرسید:
-         چه تان هست که همینطور مردم را دست میندازید!؟

او که می گفت " گاچ " جواب داد:
-     دست انداختن چیه خانم آقا!؟ از این مردِ پرسیدیم گاچ با لام و شل چه فرق داره! یارو همینطور کشکی یک چیزی گفت که پشم را جای پنبه می زد!

خانم آقا با نگاه به آنها همینطور داشت فکر می کرد که او که " لام " می گفت پرسید:
-         خوب شما میدونید گاچ با شل یا اینکه با " لام " چه فرق داره؟

خانم آقا همینطور که داشت فکر می کرد به آنها چشم دوخته گفت:
-         مردم آزاری رو کنار بذارید دنبال کارتون برید. کار و زندگی ندارید مگه!

آنها تا بیایند چیزی بگویند خانم آقا با چادر رویش را گرفته زمزمه کنان از آنها دور شد. هنوز دو قدم برنداشته برگشت گفت:
-     شاید گچ را گاچ میگید! " لام " هم حتمن به لامپ میگید. " شل " هم خوب شاید به آدمهای مانند شما میگید. یعنی لش را میگید شل! سواد که نداشته باشی همینطور میشه! پدر بیسوادی بسوزه!

حرف خانم آقا هنوز تمام نشده بود که شاغلام از آن سرِ خیابان آمد. می خواست به دکان مشتی برود یک چایی تلخ بنوشد. آنها را که دید کمی ایستاد و حرفهایشان را شنید. خانم آقا نگاه تلخی به شاغلام انداخت. چانه ور آمده با چادر رویش را گرفت. طوری که انگار همین الان است که شاغلام از او درخواست آنچنانی کرده باشد!
شاغلام، خانم آقا را ندیده انگاشت و پرسید:
-         اه.... پسرِ کاس آقا، خوبیت نداره چرا به مردم گیر میدی!

همان که می گفت گاچ، اسمش شاپور، پسر بزرگ کاس آقا بود. کاس آقا دوست صمیمیِ شاغلام بود. پیشترها می رفتند یک چطول عرق می نوشیدند مست می آمدند محل را قرق می کردند. شاپور گفت:
-         واکف چیه شاغلام! من و دوستم محرم، آن مردِ کوتاه قد را دیدیم که پاچنبری پاچنبری داشت می رفت.

محرم، رفیق شاپور،  خندۀ لوسی کرد گفت:
-         پاچنبری نه، فلج!

شاپور جلوی خنده اش را گرفت. شاغلام منتظرش ماند تا حرفش را بزند. مشتی از دکانش بیرون آمد و پرسید:
-         چیه شاغلام! چی شده؟

شاغلام سرش را بلند کرد به مشتی گفت:
-         تو میدونی.....

شاغلام هنوز حرفش را نزده، یک چانکش( چانکش= دستفروش، بازارگردی که باچوبی دراز روی شانه و زنبیلهای آویزان به آن است) در پیاده رو نرسیده کنارشان چوبِ با زنبیل را از شانه اش پایین آورد کنار آنها گذاشت. تا بیاید چیزی بپرسد دید شاغلام دارد حرف می زند، ماند تا حرفش تمام شود.
شاغلام همینطور رو به مشتی کرده داشت می پرسید:
-         .....تو میدونی گاچ چیه؟

مشتی کمی کونش را مالید سرش را این طرف آن طرف کرد گوشش را خاراند گفت:
-         گاچ! خوب گاچ یعنی......

چانکش نه گرفت نه گذاشت گفت:
-         گاچ یعنی گاچ دیگه داداش.......چطور نمیدونی!؟

شاغلام مات شده نگاهش کرد. مشتی از شانه اش دستمال پاککنی را گرفت کمی این دست آن دست کرد. یک تاکسی از راه رسید کنار پیاده رو ایستاد. درِ آن باز شد. مسافرش پیاده شد. از شیشۀ پایین آمده، دست دراز کرد کرایه اش را داد. رانندۀ تاکسی عرق پیشانی اش را پاک کرد پس از گرفتن پول از ماشین بیرون آمد. همینطور خود را به  بفهمی نفهمی زدن آمد میانشان پرسید:
-         چیه شاغلام!؟ باز هم مگه............

شاغلام منتظرش نماند که حرفش را تمام کند پرسید:
-         لام میدونی چیه؟
-         لام!؟ چه جور لام؟ مهتابی؟ یا همینطور لامپ ساده؟

شاغلام چیزی نگفت. مشتی از آن بالا خندید. چانکش سرش را تکان داد. شاپور به رفیقش محرم نگاه کرد گفت:
-         اینها چی دارند میگند؟ ما چی داریم میگیم!؟

شاغلام دستش را روی شانۀ شاپور گذاشت گفت:
-         خوب پسر یک بار دیگه بگو چی میگی؟
-     گاچ با لام یا شل چه فرقی میکنه؟ ما مردِ کوتاه قد را دیدیم که داشت پاچنبری پاچنبری می رفت. من گفتم پاچنبریه، محرم گفت فلجه. تازه لنگ هم هست! من میگم که.....

یارو چانکش همینطور می خواست زنبیلها را مرتب کند گفت:
-         این همه اش حرفهای شکم سیریه....

مشتی گفت:
-         شکم سیری چیه! پدرِ بیکاری بسوزه! جوانان مردم......

ناگهان وارطان از دور همینطور که برای شاغلام دست تکان می داد به آنها رسید. کنار شاغلام آمد. وارطان دوست بسیار صمیمی شاغلام بود. همینطور رسیده نرسیده، به پهلوی شاغلام زد. شاغلام پس از خنده ای خوش به حالانه دستِ وارطان را گرفت. طوری که همین الان است که دو نفری بروند دکان مشتی چای بنوشند وبگویند بشنوند.
مشتی از پاگردِ دکان میان پیاده رو آمد. به درخت سپیدار تکیه زد. یک پای خودش را طوری که از سرپا ایستادن خسته شده باشد، جمع کرد. محرم، دست شاپور را تکان داد که یعنی برویم! چانکش رویش را برگرداند به شاپور نگاه کرد. محرم ناگهان داد زد:
-         اونهاش! پاچنبری! پاچنبری داره میاد.

همگی رویشان را به طرفِ مردِ کوتاه قدی کردند که  یک کیسه پلاستیکی سیاه در دستش داشت و با گامهای کج کجی می آمد. انگار که مرد کوتاه قد چیزی خریده و داشت بر می گشت.
شاپور آرام داشت به شاغلام می گفت. وارطان هم داشت می شنید. شاپور با نشان دادن مرد کوتاه قد داشت می گفت که:
-         ببین شاغلام! به او می گوییم پاچنبری! با قدمهای کج کجی هم داره راه میره! اون که فلج نمیشه! لنگ هم نمیشه!

وارطان گفت:
-     اون بیچاره پاچنبریه! لنگ نیست. پاهایش یک اندازه اند. اگر نبودند لنگ لنگی راه می رفت. فلج هم اگر بود نمیتونست یک قدم برداره. جلوی پاهایش کمی کجه. همین. برای همین هم کج کجی راه میره.

مشتی با دستمال پاک کنی اش پشت گردنش را پاک کرد. شاغلام یکی زد به پسِ گردن شاپور و به طرف مشتی رفت. چانکش چوبِ با زنبیلهایش را روی شانه اش گذاشت و گفت:
-         بروم بفکر پلو باشم که اینها شکم را سیر نمی کنند.

شاپور به محرم نگاه کرد.
مرد کوتاه قد کج کجکی از آنها گذشت. دور شد. همگی تا جایی که چشم کار می کرد خیره نگاهش کردند.
مشتی صدای عاشورپور را بلندتر کرد:
سر کوهی رفتم
سر کوهی رفتم
پایم لیز خورد
کلاغ و زاغی
از خنده روده بر شدند[1].

همین!



[1] ترانۀ زیبای شیرین لاکوی اثر زنده  یاد عاشورپورکه متن کامل آن را از صفحه ای در فیسبوک بنام زنده یاد عاشورپور برگرفته ام:
چنده من خوش دارم آ روز یاور
شیرینی عزیز لاکوی
اکه به کی بایید یاور ا مه ور
شیرینی عزیز لاکوی
سرخانش تو ببی آواز بدی سر
شیرینی عزیز لاکوی
میجانه جانی شیرین لاکوی
گرده تومانی شیرین لاکوی
میدرده دیلا تو دانی شیرین لاکوی
ایبچه بیا آ سامان آمی خانه یا دتابان
یاواش یاواش رابدن مره تی پالی جا بدن
سر کویی بوشوم می پا جیلیسکست
کوری جان شیرین لاکوی
کلاچو کشکرت خنده بترکست
کوری جان شیرین لاکوی
تو کویا ایسا بی بیگیری می دست
کوری جان شیرین لاکوی
تی حال می حالای شیرین لاکوی
تی سر می بالای شیرین لاکوی
بختر برون بار تی خالای شیرین لاکوی
ایبچه بی یه آ سامان آمی خانه یا دتابان
یاواش یاواش رابدن مره تی پالی جا بدن
فارسی
چقدر خوش دارم این روزِ یاور
شیرینک عزیز دختر
کی می شود که بیایید باور طرفهای ما
شیرینک عزیز لاکوی
جانِ جانِ منی شیرین دختر
کمی بیا این سامان خانۀ ما را بتابان( روشن کن)
یواش یواش راه بده مرا کنارخودت جا بده
سرِ کوهی رفتم پایم لیز خورد
دخترک جان شیرین دختر
تو کجا هستی بیگیری دست من
دخترک جان شیرین دختر
حالِ تو حالِ من است شیرین دختر
سرِ تو روی بازوی من است شیرین دختر
ببیشتر نشان بده خالت را شیرین دختر
کمی بیا این سامان خانۀ ما را بتابان ( روشن کن)
یواش یواش راه بده مرا کنار خودت جا بده





همین!

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر