خیال میشین تورابو غوربته جا ایرانم
دوو واره واهیلابوسته
هاچینه گیلانم
بوشو دارم کرا می رشت
می زاکی سالان باز
هاچین بوبوسته ازازیل
جه پابراندانم
یوهودی تپه چره شاعمو
کوچه جیرباغ
مگه تورا بومه سالانه
سال اویرانم
نه! خیالا شومه بازام
رشته مئن بوبوستم زای
بیگیفته کوچیکانه سر
ساغریسازانم
هاتو مانه کی ایسام
چللاخانه، آفخرا
بازین سومابیجارم یا کی
چاربرارانم
سمیعی مسچده را سنگفرشه
سر نم پا
جه خاریمام دوارسته
حصیرفوروشانم
دوکانانا هاتو قاقم مره
بوبوستم لات
چوتو دو رایی دیپیچستمه!؟ کی میدانم!
هاتو مره ایسامه پورده
سر روباره آب
بیگیفته قرماقا می دس توره دیوانانم
چوتو بوبو چی بوبو
هانده پاک بوبوستم زاک
ایجور کی مدرسه شو ول
ولانه کوچانم
هاتو خیالا وامختان
درم، آویره نیگا
جه جانسپار بوشو استلخ
کرا روبارتانم
روبار کنارا بیگیفته
بوشومه پورده عراق
دباغیان نوشو، دانشسرا
خومیرانم
هاچین تورانا مانم
گردمه ایسم بم قاق
بازین کی واخوبا بم
یاده می ریفقانم
آکه می زاکی دوارست!؟
آکه جیوانی!؟، وای
می شهره مئن ایسامه پس
چره آویرانم
چوتو بوبوسته باموم
بیسوتونو اوستا سرا
اگه چومارسرا گردم!؟ چی
واستی لاکانم!
کیتابفوروشانه راسته کرا
شمه صیقلان
دیپیچسه باده لا
مسگرانه راستانم!
تقی دیوانه کرا زندا
بو، خایه " سه ریال"
دیفاره کش کرا نیشته،
اونه چی حایرانم!
عجب توره می خیال
بوگوذشته سالانه سال
آ غوربتانه می یان من
کی پاک اسیرانم
بوشو گیل آوایی بی شات
نوخور هاچین تره تاب
خیالا شو هاچینه گی کی
رشتو گیلانم!
فارسی
خیال من دیوانه شده از
غربت در ایرانم
دوباره سرگشته شده درست
انگار گیلانم
رفته ام رشتِ من،
سالهای کودکی ام
درست انگار بازیگوشِ سر
به هوا شده از پابرهنه ها هستم
یهودی تپه، چرا کوچۀ
شاه عمو، جیرباغ
مگر دیوانه شده ام
سالهای سال از گم شدگانم
نه! بخیال رفته ام باز
میان رشت بچه شده ام
کودکانه ام را آغاز
کرده ام ساغریسازانم
اینطور است که انگار
چله خانه، آفخرا هستم
سپس بومابیجار هستم یا
که چاربرارانم
از راه مسجد سمیعی روی
سنگفرش پا می نهم
از خواهر امام رد شده
حصیرفروشانم
دکانها را خیره شده
برای خودم لات شده ام
چطور از دو راهی پیچیده
ام که میدانم
بی دلیل برای خودم روی
پل ایستاده ام، آب روبار
قلاب ماهیگیری در دستم
یاغی دیوانه ام
چطور شد چی شد باز
انگار بچه شده ام
یک جور که مدرسه رو
بازیگوشهای کوچه هایم
همینطور دارم خیال را
می گردم، نگاه گم شده
از جانسپار به استخر
رفته روبارتان هستم
کنار روبار را گرفته
رفته ام پل عراق
سپس که به خودم می آیم
یاد رفیقانم هستم
چه وقت کودکی سپری شد؟
چه وقت جوانی؟ وای
در شهر خودم هستم پس
چرا از گم شدگانم؟
چطور شد آمدم بیستون
استادسرا
اگر چمارسرا می گردم برای چه لاکان هستم
از راسته کتاب فروشها
می روم صیقلان
بادالله را پیچیده
راسته مسگرها هستم
تقی دیوانه انگار زنده
شده سه ریال می خواهد
پای دیوار انگار نشسته
برای او حیرانم
گیل آوایی برو بی دلیل
داری تاب می خوری
به خیال رفته می گویی که رشت و گیلان هستم
.
*در این غزل اسم محلهایی
در رشت آمده که باید رشتی بود تا دانست چه و کجاست. نوشتنش به فارسی نه چنان مفهوم
است و نه چنان ملموس و محسوس!!!! باید رشتی باشی یا بوده باشی در رشت!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر