۱۳۹۴ اسفند ۹, یکشنبه

گیلداستان:کورده کولا نازا دی، دوشاب پلا یاقا گیره! - گیل آوایی

گیلداستان:کورده کولا نازا دی، دوشاب پلا یاقا گیره!
وارش امان ندایی. همه چی بوبوسته بو هیستو چوره. بادام کی زه یی، وارشا اطرف اوطرف بردی. پاک خیاله کی رقصا دیبید. دوکانانه نودانه کام موران بزه، هاچین بوبوسته بو سوان پالان. نشاستی ایتا جا بیافتی بی کی جه ان همه وارش اونه جیر ایتا پیچه جیویشتی بی.
هاتو هیستا بو فاره سمه دوکانه ور. بیدم ایتا خلخالی اویا بیساط بنا داره.
تا مرا بیده کی دوکانا وازا گودان درم. دو بالا بجسته یو بوگفت:
- سلا حاج آقا
مرام کی اینفر بوگفتی بی حاجی، هاچین مرا مراقا گیفتی. ایتا پیچه اونا زرخه نیگا بوگودم.
بوگفتم:
- سلام. حاجی یام خودتی!
هاتو کی قولفا واگودان دوبوم، بوگفتم:
- تو آ وارشه من هیستا بی، چره اروزا بیساط بنا داری؟
ایتا آه بکشه یو بوگفته:
- کار کی ننا، چاره نارم. می زنه زاکه ره وا غذا ببرم. دسه خالی یام کی نشا شون خانه!
می دیل انه ره بوسوخته. بوگفتم:
-  بدا انباره مین بیدینم ایچی دارم ترا فادم کی اونه جیر تی بیساطا بنی!
شورو بوگود مرا دوعا گودن. درا وازا گودم. اول بوشوم انباره من. انبارام اینقد شولوغ بو کی اسب بکفته بی خو گازا ایشکنه یی! نانم چن دقه انباره من بگردسم. سراخر ایتا پیله آبچینو ایتا چتر بیافتم. خنده مرا باموم خلخالی ویرجا، بوگفتم:
- بیه آ آبچینا واشان تی بیساطا بنه اونه رو. آ چترام بیگیر کی ده وارش ترا هیستا نوکونه.
خلخلالی یا هاچین خیاله کی دونیایا فادا داری، بیچاره هاتو خو گازه خالا واگوده مرا دوعا گودی کی مرا خوشکا زه. می دیله من بوگفتم:
- آدم چقد وا بی پناه ببه کی ایتا آبچینه مرا اتو شادی بوکونه.
خوب احساسی داشتیم. ایمرو کی کارا اتو شورو بوگودم، می جان راضی بوم. شورو بوگودم باله کا ماله کا یو تاچه برنجانا ایپچه جابجا گودنو قاپانا میزان گودن.
قابدانا آب دوگودم کی ایتا چایی بنم. علادینا روشنا گودم. بیدم انه خوت کار نوکونه. ایتا پیچه اونا چپ بچرخان راست بچرخانم تا راه تاوه دام.
کیبریت بزم اونا روشنا گودم. هاتو مرا خوشکا گودان دوبوم کی می چوم دکفته خلخالی یا. بیدم مرا فاندره خنده کونه. ایجور کی چتره جیر وارشه جان ده خبری نی یه. یعنی کیف گودان دره. منام اونا ایتا لبخند بزم.
آب جوش بامو. ایتا موشته چایی دوگودم قابدانه من. دوتا لیوان اوسادم. آب بکشه پسی بنام پیشخوانه رو. خلخالی کی هوتو مرا فاندرستی ایشاره بزم کی بایه بودورون ایتا چایی بوخوره.
خلخلی پاک خیاله کی بال بیرون باوره، بامو دوکانه من. می رافا نه ساکی بگم بینیشین. خوره ایتا چارپایه اوساده بینیشته.
دوتا چایی دوگودم. ایتا بنام خلخلی ره ایتایام مره. قندانه من چندتا نباتی ناهابو کی آب جکفته بو. خلخالی تا بامو دس ببره قندانه من، بیده نباتی هیستا بو داره.
واورسه:
- قند ناری!؟ ا نباتی مرا چایی نشا خوردن کی!
ایتا خنده بوگودمو بوشوم قند اوسادم فادام خلخالی یا بوگفتم:
- آنام قند! ایشکنن تی پا!
قندا فاگفیته، گازه مرا اونا بشکنه! چندتا تیکه بوگوده بنا قندانه من! خنده مرا بوگفتم:
- ده چره قندانه من بنایی!؟ نانی اونام هیستابه ده نشا خوردن! اونا ویگیر سیوا بنه بدا هیستا نبه!
چایی خوردان دیبیم کی اونه ره ایتا موشتری بامو. خلخالی بوشو موشتری یا را تاوه دا بامو دو واره می ویرجا شورو بوگوده چایی یا خوردن. هاتو ایتا قورت ندا دو واره موشتری بامو یو بجسته بوشو موشتری یا را تاوه دا.
بازین بامو خو چایی یا اوساده با چارپایه بوشو اوشن تر ایجور دوکانه من بینیشته کی خو بیساطا هم نزدیک ببه هم اینکی اونا بیدینه.
نانم چقد بوگذشته کی ایوار بیدم خلخالی بوشو خوره قابدانا آب دوکوده بنا علا دینه سر. مرا فاندرسته ایتا لبخند بزه.
منام می سر شولوغ بو هیچی نوگتفم. تا اینکی چایی بنا خوره چایی دوگوده بازین مرا نیگا بوگود، بوگفت:
- چایی دوکونم تره؟
مره قاقا بوسته اونا فاندرستم. بوگفتم :
- تی قوربان. ایتایام مره دوکون!
مره یام چایی دوگوده. هاتو کی چایی خوردی خو موشتریانام راه تاوه دایی. منام هوتو. ایتا دس ایستکانا داشتیم ایتا دیگه یام موشتری مرا سرگرم بوم.
تا اینکی نهار بوبو. کم کم موشتریام گاگلف آمویی. ایتا موشته آغوز اوسادم با ایتا کوچی تیکه پنیر بیدم می پلا کمه. خلخالی یام مرا چارچشمی پایه. بیدم آتو کی ایتا لقمه می گولی یا بیجیر نیشه.  واورسمه:
- غذا داری؟
مرا نیگا بوگود، خیاله کی فکر گودان دوبو. تا بایم ایچی بگم، بوگفته:
- نه! هاتو ایجور باهم کنار آییم ده!
دخله جان پول اوسادم، رو بوگودم خلخالی یا بوگفتم:
- تانی  واز بوکونی اوطرفه خیابان نان فاگیری؟
ایتا خنده مرا بوگفت:
- پس چی کی تانم!
بوشو نان فاگیفته. منام مره بفکرا شوم کی نوکونه مره آتو شر ببه!؟ هاتو فکرا دوبوم کی بیدم بامو ایتا پیره بو اونه دس.
چارپایا بناییم. نانو پلا یو پنیر و آغوز بوخوردیم. آمی غذا تمانا بوستان بدوبو کی خلخالی ره موشتری بامو.
منام ویریشتم سفره پفره یا واچم. چایی دوگودم. هم اونه ره. هم خودمه ره. خلخالی بامو خو چایی یا اوساده بوشو دوکانه دراسانه ویرجا بینیشته. ده می رافا نه سا کی بگم: خوری؟ نوخوری؟ هاتو خوره گوتورمایی چایه اوساده بوشو چارپایه سر بینیشته.
هاتو می سر گرم بو کی ایوار بیدم خلخالی ایتا ایتا خالی جابانا اوساده دوکانه جولو دیچه، خو بیساطا بنا اوشانه سر.
کم کم هوا تاریکا بون دوبو. منام چورتیکایا اوساده بوم می حیساب کیتابا گودان دوبوم کی خلخالی بامو می ویرجا پا به سا، بیدم آپا اوپا کونه.
واورسمه چیسه!
بوگفته:
- خایم دوکانه من آ جولو مره ایتا کوچی جا چاکونم کی ده بیرون نه سم. تو تی پیشخوانه پوشت بس. منام مره آ کنار درجه که ور می بساطه ور پا ایسم. آ چارپایه یام خوبه مره. تانم اونه سر گاگلف کی خستا بم بینیشنم.
مره قاقا بوسته اونا فاندرستم. مره مره بفکرا شوم بیدم آتو نیبه! ان دو روز ده مرا جه می دوکان بیرونا کونه، اونا صابا به!
رو بوگودم خلخالی یا بوگفتم:
- ترا یاده صوب چوتو وارشه من هیستو چوره پا ایسابی!؟
بوگفته:
- آها! چی وارشی بو!؟
بوگفتم:
- هسا دانی چوتویی یو چی گی!؟
بیدم ایتا پیچه خو دوما جا بیدا یو واورسه:
- چوتو مگه!
بوگفتم:
- کورده کلای نازا دی! دوشاب پلا یاقا گیره!
بوشو ده آطرفان ترا نیدینم! ناویره می دوکانام می جان فاگیری! اگه شانس بارم ایچی دیگرام مرا یاقا نیگیری!!!!!!!

هان!



۱۳۹۴ اسفند ۱, شنبه

گیلغزل: گیلکه من مرا قوربان نی یه هاچین هاچینه - با ترجمۀ فارسی- گیل آوایی


گیلکه "من مرا قوربان" نی یه هاچین هاچینه
ایتا دریا دیله گیلان نی یه هاچین هاچینه

نیبه هرماله بنی پا گیلمرده پا جیگا
گیله مرده بوشو رایان نی یه هاچین هاچینه

بجه رولفانا دینی رقصا دره با چیچیلاس
گیله مرده هونره جان نی یه هاچین هاچینه

روخانه واز کونه گوسکا نیهه لانته سره کار
کره روف شیب زنه باغان نی یه هاچین هاچینه

گیلکه من مرا قوربان کی نوبو بیخودی داب
بلا می سر گیله زاکان نی یه هاچین هاچینه

گالشو تالشو گیلانا دوارسته گولاز
جانا قوربان کی آ جانان نی یه هاچین هاچینه

گیلانه شهرو خیابانا تو فان در نونوار
همه تا شیکه لیباسان نی یه هاچین هاچینه

گیله فرهنگه بولنده کی ایسَد جنگله راش
سربولندی گیله مردان نی یه هاچین هاچینه

گیل آوایه تو نیدین غوربته مئن واهیله قاق
بوشو گیلان کی می یاران نی یه هاچین هاچینه
فارسی:
خودستاییِ گیلکها بیهوده نیست
یک دریا دل است گیلان بیهوده نیست
هرکسی بندرت پا جای پای گیلمرد بگذارد
راههای رفتۀ گیلمرد بیهوده نیست
زلفهای برنج را می بینی در باد دارد با سنجاقک می رقصد
هنرِ گیلمرد است جان من بیهوده نیست
در رودخانه غورباغه می پرد مار را سرکار می گذارد
مارِ باغی سوت می زند در باغها بیهوده نیست
خودستایی گیلک که بیهوده رسم نشده است
عزیزم بچه های گیلان بیهوده نیست
گیلان با افتخارِ کوه نشین( گله دار/ دامدار) و تالش از افتخار سرشار شده است
قوربانشان بروم که این جانان بیهوده نیست
شهر و خیابانهای گیلان را ببین لباسِ نو پوشیده
همه شان لباس شیک پوشیدن بیهوده نیست
فرهنگ بلند گیلک که ماننددرخت راش هستند
سربلندی گیلمردان بیهوده نیست
گیل آوایی را نبین که در غربت حیران و سرگشته است
برو گیلان که یاران من بیهوده نیست
.
.

۱۳۹۴ بهمن ۱۹, دوشنبه

ایتا چاردانه - گیل آوایی

می یادا گم بوشو، می دیل ولانه
می چوما چو زنه ارسو فیشانه
مره واهیلا بوستم جه دیله کار
خیالا های جه می غوربت فورانه!!!
فارسی:
به یادم می گویم برو، دلم نمی گذارد
چشمم را تحریک می کند، اشک می ریزاند
برای خودم وا مانده ام از کارِ دلم
خیال را هی از غربتم فراری می دهد
( خیال را از غربتم دور می کند)!
.

۱۳۹۴ بهمن ۱۶, جمعه

ره که بازارمجی - کوچی گیلداستان - گیل آوایی

ره که بازارمجی[1]/کوچی گیلداستان
گیل آوایی
آدینه ۱۶ بهمن ۱۳۹۴ - ۵ فوریه ۲۰۱۶

ره که دانه ایتا آبچین بیگیفته خودس، آدامسه جابه یام اویتا دس، رادورانه مئن آپا اوپا کودان دوبو. تا هاسا آ کارا نوکوده بو. اونا روو نامویی. کمرو بوو یو خجالتی. آرام آرامه خودسا کی آدمس جابه داشتی درازا کوده. ایجور کی اونه صدا چا جا بیرون باموبی بوگفته:
-         آآآآآآآآآآآآآآآدااااااااااااااامس*
ایتا پیچه به سا پسی بوگفته:
- آآآآآآآآآآآآآآآدااااااااااااااامس

بازین خو سرا تاوه دا بیجیر. خو پاره دمپایا فاندرست. خو خاک بیگیفته پا انوگشتا تکان بدا. سرا راستا کود. دوو واره ایتا پیچه بیشتاو نیشتاوستنه بووگفته:
-         آآآآآآآآآآداااااااااامس............... آآآآآآآآآآداااااااااامس
خو سرا اطرف اووطرف بوکوده پسی بوگفته:
-         آآآآآآآآآآداااااااااامس............... آآآآآآآآآآداااااااااامس

ایتا چانکش هوتو کی داد زئن دوبوو مورغانه شلختی...ککجججججججججججججججججج....اونا دوارست.  بازین یخ در بهشتی مرا ایتا خنده بوکود. چانکشه پوشته سر ایتا پیره زنای به سا خو چادر پره مرا خوو دیما پاکوده پسی اونا فاندرست بازین خو رایا بوشو.
ره که دانه دوو واره خوو دسا کی آدامس جابه داشتی درازا کوده، هووتو کی چانکشا فاندرستان دوبوو ایتا پیچه بولندتر بوگفته:
-         آآآآآدااااامس.......آآآآآدااااامس......

جیوانه زناکه دانه کی خرازی جا بیرون باموبو، ره که دانا بیده یو بامو اونه ور بوگفته:
-         زای جان ایتا آدامس فادن بیدینم

ره که رافا نه سا. ایتا آدامس جه جابه اوساده یو، اونه پولا فادا. ره که دانه پولا چارچشمی فاندرست. هاتو خاستی بگه خانم انکی خیلی زیاده ولی بیده زناکه بوشو مردومه مئن آویرا بوسته داره. خوشخوشانی خو دسا کی آدامسه جابه داشتی درازا کوده رادوارانه مئن گوش ترکان داد بزه:
- آدامسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسس!

هان!

فارسی: دستفروشی کردنِ پسرک[2]
داستان کوتاه گیلکی
پسرک یک کیسه پلاستیکی در دستش گرفته، جعبۀ آدامس هم در دست دیگر، میان رهگذران داشت این پا آن پا می کرد.تا آن وقت این کار را نکرده بود. رویش نمی شد. کم رو و  خجالتی بود. آرام آرام دستی که جعبه آدامس داشت، را دراز کرد طوری که صدایش از چاه در بیاید، گفت:
-آآآآآآآآآآآآآآآدااااااااااااااامس............... آآآآآآآآآآآآآآآدااااااااااااااامس

سپس سرش را پایین انداخت. به دمپاییِ پاره اش نگاه کرد. انگشتِ خاک گرفته اش را تکان داد. سرش را بلند کرد. دوباره کمی شنیده نشنیدنی گفت:
-         آآآآآآآآآآداااااااااامس............... آآآآآآآآآآداااااااااامس

پس از این طرف آن طرف کردن سرش، گفت:
-         آآآآآآآآآآداااااااااامس............... آآآآآآآآآآداااااااااامس

یک چانکش[3] همانطور که داشت داد می زد تخم غاز، شاهیییییییییییی، از او رد شد. سپس با مرد فروشندۀ یخ دربهشت! خندید. پشتِ سرِ چانکش پیرزنی ایستاد. با لبۀ چادرش، پس از پاک کردنِ چانه اش، به پسرک نگاه کرد. سپس به راه خودش رفت.
پسرک دوباره دستش را که جعبۀ آدامش داشت دراز کرد. همانطور که داشت به چانکش نگاه می کرد، کمی بلندتر گفت:
-         آآآآآدااااامس.......آآآآآدااااامس......

زنِ جوانی که از خرازی بیرون آمده بود، پسرک را دید و کنارش آمد گفت:
-         بچه جان یک  آدامس بده ببینم.

منتظر پسرک نماند. یک آدامس از جعبه برداشت و پولش را داد. پسرک چارچشمی به پول نگاه کرد. همچین که می خواست  بگوید: خانم این پول زیاده است اما دید آن زن رفته و میان مردم گم شده است. خوشخوشانی دستی که حعبۀ آدامس گرفته بود دراز کرد میان رهگذران طوری گوش خراش داد زد:
- آدامسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسس!

همین!
.

* گیلکی آدامسا " وینجه " گیمی.
گیلکی به آدامس " وینجه " می گوییم.


[1] آ داستانا می کوچیکی یاده حسه مرا بینویشتم. دبستان کلاسه پنج بووم. تابستانه بیکاری. بزازانه راسته. رشت.
[2] این داستان را با حسی از سالهای کودکی ام نوشتم. کلاس پنج ابتدایی بودم و بیکاریِ تابستان! در راستۀ پارچه فروشانِ رشت!
[3] چانکش به فروشندۀ دوره گردی گفته می شود که چوبی ویژۀ حمل بر شانه و دو زنبیل آویز به دوسر آن دارد.
عکس از اینترنت برگرفته شده اند.