۱۳۹۴ اردیبهشت ۳۰, چهارشنبه

توو - گیل آوایی

 توو
شهرا وامه جم. کوچانا دوارم. آپارانه دمه جم. ایتا ایتا. خیابانانا گردم. ایتا ایتا آ جا اوجا آ خانه اوو دوکان آ مدرسه اوو سینما همه تان تی نشانا داره تو نه سایی. تو ایسایی تو نه سایی.
هاتو  سره سام بیگیفتانه مانستن آویر تی رافا آ کوچه مئن شلمانه کش، او خیابانه داره جیر، چوم گردانم، همه جا همه کس تی نشانا داره یو ناره. تی یادا داریو ناره. تی ایسانا می دیل مئن هارای زنه یو تام زنه. ایسا نه-سایی توو ده. منم من تی پامالا بیگیفته یادا اورشین کونم.
کیتاب بیگیفته می دس، آبچین واپخته، مو شانه بوکوده تازه شلوارا دوکوده بامو دارم ترا بیدینم. هوو روز کی هیزاردفا مرا چاکون واکون کودنه ره آیتا یا بکندم اویتا دوکودم. آ پیران اوو پیران بوکودم. آسینه پولوکا دوستم واکودم. ور بکشم تا بازو سر، باوردم بیجر، اسین درازجلاسته آسین کوتاه، انا دوکون اونا بکن، مویانا  شانه بزه نزه  رُو باوردم می دیمه فله مویانا تِغ بزه جیجا بوکودم. وسواسی بوبوسته هیچی جا می دیل رضا ندایی. ان همه هو روز بو. هو روزانی بو کی ترا خاستیم بیدینم. توو چی بی کی می جانا ول تاوه دابی. توو چی بی کی می هف تا بی تیتی اسه مانا تیتی بی یو نانستی.
رازِه دوارسته بیستون خیابانا هاچین پرا گیفته فاره سه ییم سبزه میدان. سبزه میدانا دور بزه نزه لاکانی باغه محتشمه داره جیر نیشته بو تی رافا راپاستی بیم اکه اکه ناشتیم بایی. می دیل پر زئن دوبو تی جا پیدا نوبو.
چی واسی وامه جم.
چی واسی دیل می شین نیشینه خیاله باله سر، توره واهیلا بو تی پا متتا وامه جه، تی راشه دواره، تی رافا، چوم پیله نزه قاقابو ترا دوخانه. ترا دوخانه، ترا خانه، ترا خوشا ده هیزارهیزار ناجه مرا.
واخوبا بم نه را هو رایه، نه شهر هو شهره نه راشی هو راشی. هاچین هاچین تورابو دیل بوشو سالانه یادا چو زنه یو مرا رُو آره.
مره
چی اورشین کودان درم
خوشخوشانی
سالانه سال.
هان!

فارسی:

تو
شهر را می گردم. از کوچه ها می گذرم. پاره سنگها را زیر پا می نهم. یکی یکی خیابانها را می گردم. یکی یکی این جا، آن جا، این خانه آن دکان این مدرسه آن سینما، همه نشانِ ترا دارند تو نیستی. تو هستی تو نیستی.
همینطور مانند سرگشته ها گم شده در انتظارت پشت تیر برق، زیر درختِ آن خیابان، چشم می گردانم. همه جا، همه کس نشانِ ترا دارد وُ ندارد. یادِ ترا دارد وُ ندارد. بودنِ ترا دلم هوار می زند و ساکت می شود. تو دیگر هستِ نیستی. من هستم من، که جای پای ترا گرفته یاد را بهم زده می گردم.
کتاب در دست گرفته، پیچیده در کیسه پلاستیکی، مو شانه کرده شلوارِ تازه پوشیده آمده ام ترا ببینم. همان روز که هزار بار برای مرتب کردن خودم این را کندم آن را پوشیدم. این پیراهن آن پیراهن کردم. دکمه آستین را بستم باز کردم. بالا کشیدم تا بازو پایین آوردم. آستینِ بلندِ آویزان، آستین کوتاه، این را بپوش آن را بکن. موها را شانه کرده بهم زده، ریش تازه سبز شده بر صورت را تیغ زده صورتم را خون خونالود کردم دچار وسواس شده هیچ چیز را دل رضایت نمی داد.
آن همه همان روز بود. همان روزهایی که می خواستم ببینمت. تو چه بودی که شعله در جانم انداخته بودی. تو چه بودی که هفت آسمانِ بی ستاره ام را ستاره بودی و نمی دانستی.
از رازی گذشته در خیابان بیستون  داشتم پر می کشیدم، به سبزه میدان رسیدم. سبزه میدان را دور زده نزده، لاکانی زیر درختی در باغ محتشم نشسته و چشم به راه تو، راه را می پاییدم برای آمدنت لحظه شماری می کردم که بیایی. دلم داشت پر می زد از تو خبری نبود.
برای چه می گردم.
برای چه دل من بر بال خیال می نشیند دیوانه سرگشته شده جای پای ترا می جوید. راهی که می رفتی می گذرد چشم به راه تو، پلک نزده حیران ترا صدا می زند ترا صدا می زند ترا می خواند ترا می بوسد با هزار هزار حسرت.
بخودم می آیم.  نه راه همان راه است نه شهر همان شهر نه راهی که می رفتی همان راه است. بیهوده دیوانه شده دل به یاد همان سالها رفته مرا تحریک می کند بهم می ریزد.
برای خودم
چه بهم می زنم
خوش خوشانی
سالهای سال.
همین


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر