۱۳۹۱ مرداد ۱, یکشنبه

گیلداستان چیچینی - گیل آوایی

چیچینی -  گیل آوایی
28دسامبر 2000

ایتا گوره خوله کوچی سلوله مئن اونا جوخاسته بید. هاتو جوم نوخورده اونه سر خوردی دیفارا. سلوله جورام ایتا کوچی پنجره ناهابو اونه پوشت اهینی میله امرا بیگیفته بید.
سلوله در، ایتا چارخانه سولاخ داشتی کی گایی وختان نیگابان اونا تانستی وازا کونه غذایی پذایی فادابی یا اینکی بیده بی اون هانده زنده یه یا بمرده!
خیلی زماته کی اونا فوقاستی بید سلوله مئن. فکر کودیدی کی پور زمات نوگذره اونه گردن فوروز آیه. خودشام فکر کودی کی اونا بریدی پیله دانه جا ولی هیشکی نوگفتی کی تا اکه واستی اویا بسابی. ویشتره وختان اونه فکر شویی هیزار جا. همه جا ایسابو جغیراز هو سلوله می یان.
هیکسه سر نایه کی آدم تنها ببه! اینتظار بکشه. بیلاتکلیف ببه! وای! آدم لاب خولو خیالی به! کو ببه فوروز آیه! فی وه! فوگورده! خرابا به!
فکر کودی خوره فکر کودی فکر کودی بازینام خورا زه یی به هرچی خایه ببه ببه! بادا باد! هاتو هاکار درازه داشتی. هرچی زور زه یی اونه دیل هرماله قرار ناشتی!
خیلی وختان درجانه که ور فاندرستی شاید نیگابانی پیگابانی کوچی درا وازا کونه حتی فکر کودی بجهندم وازاکونه فوش بده! ولی ده یی هیشکی جا صدا نایه! جه ایطرف خوشحال بو کی جه خاطر بوشو داره جه ایطرفام تنهایی جا ده واکفته بو!
بعضی وختانام کی خیاله دیفارانا  تونگوله  بزنید، ایجور صدا آمویی ولی هیچی نفامستی کی او صدا چیسه! او گوره خوله مئن لاب ده خیالاتی بوستان دوبو. خو تومامه زورا زه یی کی جه فکر خیال بیرون بایه. سلوله بیجیر بوجور شویی. ورزش کودی، واز کودی خاستی سلوله جورا بیگیره.
بازینام کی ده زل للا بویی موشتا زه یی دیفارا. ایحور زه یی کی اونا خاستی واشکافه!
کوچی درجه که جا بیرونا فاندرستی، او وختان کی آسمان هاچین ابریشما مانستی، سلوله  مئن ایسایی آسمانا قاقا بوستی. هاتو خیاله بالا سوارا بوستی، پاک هاتویه کی دورفکه جور آسمانه مرا جوخوس بازه دره! اونقد دور دوره شر گردسی کی اونه یادا شویی کویه ایسا!

ایتا روز کی هاتو آسمانا فاندرستان دوبو، ایتا چی چی نی آیه نیشینه سلوله جور درجانکه ور، ایتا پیچه جوم جوم خوره، تا اون بایه چی چی نی یا ایچی بگه دینه پر زنه شه!
پاک خاستی خو گولی پوستا بیگیره کی چی چی نی دو واره بایه ولی چی چی نی بوشوبو! کرا خیالاتی بوبوسته بو کی:
- نوکونه چی چی نی ایتا پیغام داره مره!؟
کرا خنده کونه خو مرا گه:
- تا هسا کوترو کشکرت خبر اوردی بازین چوتو ایا چی چی نی!؟
بازین خوره خوره خو پیشانه زنه یو گه:
تونام خولا بوستان دری!
کرا هاتو فکر و خیالا دوبو کی بیده دو واره چی چی نی بامو آهینی درجانه که ور بینیشت. خیال کونی کی اونه دونیایا فاداییدی! آرامه بوشو دیفاره کش به سا. چی چی نی یا فاندرست. اونه ناز بدا. ایجور ناز کی تا هسا هیشکسه لوففتا اوتو نکشه بو!
خو دورو ورا نیگا بوکود بیده هیچی ناره اونه ره بنه. چی چی نی ایتا پیچه دوم تکان بدا یو پر بکشه دو واره بوشو ولی ای دفا تا غروب هرچی خو چوما آسمانا بودوخت چی چی نی جا خبری نوبو.
هوا تاریکا بوبو. آسمان پاک بوبوبو گوره خوله. سلوله می یان ایتا کوچی سو زه یی. همه چی لاب خیاله بمرده بو. هیچی تکان نوخوردی. هیتا صدایام نامویی.
ایدفا بیده درجه که وازا کودده ایتا کاسه با ایتا تیکه نان بناده سلوله مئن بازینام درجه که دوسته ده. هرچی خو چوما وازا کوده بیدینه کاسه مئن چی دره نتانسته بیدینه چی وا بوخوره.
هاتو کی زور زن دوبو بیدینه کاسه مئن چی دره اونه یاد بامو کی نانا بداره چی چی نی ره. آرامه ایتا تیکه نانا اوساده گوده گوده بوکوده بنا دیمه. کی کی ناشتی صبح ببه تا چی چی نی بایه یو اونام چی چی ره ایچی بنه.
آخر سر صبح بوبو یو اونام خو چوما بودوخته کوچی درجه کا، ایجور قاقا بوسته کی چوم  پیله نزه یی تا اینکی خوره خوره بوگفت:
من چره نیشتم هاتو قاقا بو دارم!؟ خاب آرامه دو سه تا تیکه نانا تاودم درجه که لب تا چی چی نی وختی آیه اونه اوچینه!
هاتو وازو ولنگه مرا ایتا ایتا نانگودا تاوه دایی درجانه که لب، خو تومامه زورا زه یی کی دوروست تاوه ده درجانه که لب. چونکی ایجور اونا کجکی چاکوده بید تا هیچی اونه لب قرار نیگیره.
هاتو کی نان گودانا تاودان دوبو درجانه که لب، بیده چی چی نی بامو بینیشته اونه ور. هاتو قاقا بو چی چی نی یا فاندرست. جوم نوخورده! ترسه یی کی چی چی نی پر بکشه بشه!
چی چی نی دوسه تا توک بزه یو خو دوما بجونبانه یو بوشو. اونا دینی!؟ لاب خوشکا بو خو مرا بوگفته:
- آخه دینی!؟ انام شانسه من دارم!؟ آخه چی چی نی یام مگه دومبلاسکونه به!؟ خانه خاراس هاتو نینیشته بوشو!
بازین چی چی نی بال زئنا  نیگا کودی یو ناجه مرا آه کشه یی گفتی:
- آخ...کاشکی من تی بالا بداشتی بیم!
ولی خنده مرا خو دیله مئن گفتی کی:
- چی خاستیم! چی ناجه یا کشمه!؟
هاخیاله می یان ایسابو کی چی چی نی دو وراه بامو نان گودا کی درجه که ور فو وسته بو خو چیلیک دوکوده پر بکشه بوشو. اونام کی هاتو چی چی نی یا قاقابو نیگا کودی، خوشحالا بوسته بو کی چی چی نی هرچی ناهابو توک بزه همما اوچه، ده هیچی ولناشته بمانه!
دو واره خوشکه نانا فیللی مرا هیستا کود. گوده بوکود ایتا ایتا تاوه دا درجانه که لب. هاتو کی واز کودی نانگودا تاوه ده درجانه که لب اونه چوم دکفته تبریزی دارا کی اونه لپه سر ایتا قوپه ناهابو. خو دیله مئن بوگفت:
- نوکونه چی چی نی هو تبریزی داره سر قوپه بنا داره!؟
نان کی توماما بوبو خوره هاتو هاچینه وازکونه تا بیدینه او لانه کویتا پرنده شینه. ایدفایی بیده چی چی نی کرا اونه جا پرستان دره ولی چندتا دیگه کی اوشنه توک زردی زه یی اونه طرف واز و دوسته به!
خاستی اویی بکشه. خاستی بال در باوره پرواز بوکونه. خیاله کی دونیایا اونه فادا داریدی! خوره خوره بوگفت:
- پس بیچاره هاتو نامو پر کشه شه، هاچین نی یه!
روزان ده قرار ناشتی. چی چی نی رافا ایسایی. چی چی نی مرا گب زه یی. درده دیل کودی. ناز دایی. ناز کودی. قور قور کودی. خاستی واز بوکونه تومامه عالما واخبردارا کونه.
 چی چی نی یا گفتی:
- زود اوسان بوشو ده می داهان خوشکا بو. فیللی نارمه تره نان هیستا کونم. چره انقد درازه دی آخه! زود بیه اشانا اوچین بوشو ده!
گاگلف کی واز کودی درجه که جا بیرونا فاندره، تبریزی دارا نیگا کودی بیدینه چی چی نی زای پیللا بو داره یا نه! پور زمات نوبو کی ده چی چی نی لانه مئن هیچی نیده یی. چی چی نی زای پیللا بوبو. ده هرتا خودشانه ره خیاله ایتا چی چی نی بوبوسته داره ده.
خوره خوره گفتی:
- بیلاخره پیللا بوییدی! بال بزه ییدی بوشوییدی!
ایتا روز کی هاتو خوره حیساب کیتابا دوبو بیده خیلی زماته اگوره خوله مئن به سا داره. اونه سر چی چی نی مرا گرم بو اونا حالی نوبو چوتو بوگذشته. ایروز ها فیکرو خیالا دوبو کی نیگابان درجه کا وازاکوده ایتا فوش بدا یو غذایا تاشا دا سلوله مئن. تا اون بایه بگه کی:
- برای چی فوش میدی تی مار......
بیده پا صدا دورا بو یو بازین هیچی صدا نامویی. خیلی ناراحتا بو. تا صبح ده نتانسته بوخوسه. هاتو کی فیکرا دوبو خوره خوره بوگفت:
- تا هسا انهمه مرا بدو بیراه بوگفته ده، عذاب بداده، ایتا ناخون می دسه پا مئن نناده، هسا کی اگوره خوله می یان مرا جوخاسته ده ، ده چره فوش دده!؟ آخه من شیمی واریوخا.....
نتانسته ایچی بوخوره. فقط نان تیکا اوساده، بمانستا بنا درجه که ور. صبح شورو بوکوده چی چی ره نان گوده کودن. ولی ده دیلو دوماغ ناشتی. چی چی نی مرایام خیاله کی قار بوکوده بو. هاتو اخما کوده نان فوکودی درجه که لب. چی چی نی یا گفتی:
- تی امرا نی یم. بیخود مرا چپ چپ نیگا نوکون!
چند روز هاتو دوارست. نیگابان ایتا روز درجه که وازا کود بوگفت:
- چته!؟ اعتصابه غذا کردی!؟ نشونت می دیم! تخمه سگ آخه اون تیکه نونی که ور میداری دیگه اعتصاب غذا نمی شه! خار.....
خوره ننا. ولی خو دیله می یان بوگفت:
- شمه را نشان دمه واریوخ سگانه بی....
تا اینکی ایتا روز سلوله درا وازا کوده ده بوگفته ده:
- بیا بیرون بهت نشون بدیم اعتصاب غذا چیه!
هاتو موشتو لقد مرا اونه ایتا درازه راهرو جا ببردده تا فاره سده بیرون. اونا ببرده حیاطه گوشه دیفاره کنار بداشته ده. اونه چوم دکفته کلاچ ملاچی لیباس دوکودانا کی دسماله یزدی اوشونه گردن، بخط ایسابید. توفنگانام اوشنه دس. ایتایام صفه آخر ایسابو کی ایشاره بزه آماده بیبید.
کلاچ ملاچی دوگه دان آماده ایسابید. خودشانه توفنگام اونه طرف نشانه بیگیفتی بید. هاتو کی اوشانا فاندرستان دوبو بیده چی چی نی بامو بینیشته ایتا توفنگه سر خو دوما های زه یی اونه سرده آهینا، خو بالا وازو دوسته کودی. قرار ناشتی. ایچی دونبال خیاله گردسی نیافتی.
 تا اینکی ایتا داد بزه:
- آتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــش!
چی چی نی ایجور ویرشته کی کلاچ ملاچی دوکوده قاقا بو خوشکا زه. چی چی نی اوشونه سره جور پر زئن دوبو تا اینکی هاتو مثاله ایتا پیله پاختابو فیللی  هونه سر کی داد بزه بو آتش! خرابا کود. هونی کی اوشونه فرمانده یه کله قوا بو!

تمام

۱۳۹۱ تیر ۲۳, جمعه

بزه یی تونگوله می تسکه تنایی بوشویی2=به دلتنگی و تنهایی ام تلنگور زدی رفتی- گیل آوایی

 
بزه یی تونگوله می تسکه تنایی بوشویی
واخوبا بوسته نوبوسته تو بنایی بوشویی

بوشویی ارسو دکفت چوما بوبوم واهیله قاق
تی صدا خانه دیپیچست تی سیوایی بوشویی

می پی یاله پورو، خالی تی پیاله، چومه آب
هیسته چوما چی بگم می بی پنایی، بوشویی

کرا دریا بنالسته جه می جانسوزه اوخان
نزنه دیل ده مرا، تو کی نِسایی، بوشویی

غوربته دابه بیبی مستی خیاله مرا پا
بوشو یاره مانستن بامو نامویی بوشویی

فاندرستم می پیاله بوکودم ناله هوار
تاره زخما فادامه دیل جه تنایی بوشویی

شبه اللا تیتی می درجه که جا سوسو کونان
پاک وامخته می خیالا تو ایسایی، بوشویی

غوربتی ره چی ناها جوز آویرا بوستنو قاق
واهیله تسکه تنایا چی بنایی بوشویی

دینی دونیایا بوبوستم آویره مسته خراب
بنایی تسکه تنا تی گیل آوایی، بوشویی

برگردان فارسی

به دلتنگی وُ تنهایی ام تلنگور زدی رفتی
بخود آمده نیامده تو رفتی
رفتی، اشک بچشمان افتاد و پریشان و حیران شدم
صدایت در خانه پیچید، جدایی ات، رفتی
پیالۀ من  پُر وُ پیالۀ تو خالی، آبِ چشمان
چشم خیس را چه بگویم؟ بی پناهی ام!؟، رفتی
دریا هم از واخوان جانسوزِ من ناله کرد
در آغوشم نمی گیرد، تو که نیستی، رفتی
رسمه غربت است  مستی همپای خیال بشوی
مانند یارِ رفته، آمده نیامده رفتی
ستارۀ شب از پنجره سوسو کنان
گویی خیالم را می جُست که هستی؟ رفتی
برای غریب چه هست بجز گم شدن و حیرانی
سرگشتۀ تنها را چه گذاشتی رفتی
دنیا را می بینی، شده ام گم شدۀ مستِ خراب
تنهای تنها گذاشتی گیل آوایی ات را، رفتی

۱۳۹۱ تیر ۲۲, پنجشنبه

بخون بینیشتده مردوم چی عاشقانه بگم با نی تالشی - گیل آوایی




بخون بینیشتده مردوم چی عاشقانه بگم
گیل آوایی
آذرماه1390/دسامبر2011

بخون بینیشتده مردوم چی عاشقانه بگم
چومانه ارسو مرا شعرو یا ترانه بگم
هاچین دمرده یمه بسکی چومه اروسو دکفت
ده ارسوجا نتانم شعره دیلبرانه بگم
می مردوما کی دینم خالی سفره گریاند
چوتو بایم دیله که حرفه شاعرانه بگم
خایم می ایجگره جا پاک فوگورده آ دونیا
میانه بی خانه مان دیل دیلی دیلانه بگم!؟
خایم کی ویشتایانا تا تانم دپرکانم
خایم جه حاکیمه دوزو اونه بهانه بگم
بایید ده وخته هارای ز ئن، دکفته میدانیم
می امرا پا بوبو از جنگه جنگلان بگم
هیزار هیزار کرا میرزا داریم چره بیبی زار
جه میرزا ایرثه اما،حورمته تی لانه بگم
وطن فوروش بوبو حاکیم وطن بوشو به حراج
چوتو چوما فوچینم گریه خندی یانه بگم!؟
ده دیل میشین هاچینه ول بیگفت جه آ بیداد
خایم جه ویشتا، آویر، مردومه می خانه بگم
گیل آوایی تی جیوانان ده مرده میداند
سی یا روزان دواره وا ستی دیلبرانه بگم
برگردان فارسی
مردم بخون نشسته اند، چه عاشقانه بگویم
با اشک چشمانم شعر و ترانه بگویم
تمامن غرق شده ام بس که چشمانم را اشک گرفته است
دیگر نمی توانم از اشک چشم، شعرو یا ترانه بگویم
مردمم را که با سفره تهی می بینم
چطور بیایم برای دلکم حرف شاعرانه بگویم
می خواهم از ضجه های من این دنیا فرو ریزد
میان بی خانمان دل دلی دلانه بگویم!؟
می خواهم که گرسنه ها تا می توانم از خواب بیدار کنم
می خواهم از حاکم دزد و بهانه اش بگویم
بیایید دیگر وقت همه رافراخواندن است، که همه درگیر کارزاریم
با من همراه باش تا جنگ جنگلی ها را بگویم
هزار هزار میرزا کوچک جنگلی داریم، چرا زار باشی
از ارث مانده برایمان که از حرمت لانه بگویم
وطن فروش حاکم شده، وطن به حراج رفته است
چطور چشم را ببندم و گریه خندانه بگویم
دلم دیگر به آتش نشسته است از این بیداد
می خواهم از گرسنه، گم شده، از مردم خانه(وطن) ام بگویم
گیل آوایی، جوانان تو دیگر مرد میدان هستند
روزهای سیاه که بگذرد، باید دلبرانه بگویم