۱۳۹۰ مهر ۲, شنبه

آدیداس- Adidas، ماجرای پابرهنگی کودکان-گیلداستان با برگردانِ فارسی - گیل آوایی

می مار چاچه دیمه کاسه یو تیانا شوستان دوبو کی باموم بخانه. می دیم پرا ارسو ایجور خاکا رابه بدابو که خیاله هاچین چل واسه بید. می ماره چوم دکفته مرا واورسه
- چیسه زای! بازام داوا بیگیفتی
هیچی نوگفتم. بوک بوکوده بوشوم ایتا سنگه سر کله ور بینشیتم. می دسه مرا ایپچه می چومه ارسو پاکودم. می مار دو واره واورسه
- چیسه زای! چره گریا دری؟
هاتو کی می مار واورسه چره گریا دری، ایجور مرا گریه بیگیفته کی ده نتاسنتیم مرا بدارم. می شانه گریه جا پرکسی. می پایا جیما کوده می سرا بنام می زانو سر اسا گریه نوکون اکه گریه بوکون. هاچین زار زار گریه بیگیفته مرا.
می مار ویریشته بامو می ویرجا. خو چادور پره مرا می دیم پرا پاکوده ایتا پیچه مرا ناز بدا بازین هوتو کی نازا دان دوبو واورسه
- چیسه زای جان مره بوگو بیدینم چی بوبوسته. کی مرا داوا بیگیفتی. مره گب بزن بیدینم چی بوبو
هوتو کی می سر می زانو سر نابو. بوگفتم
- مرا بازی نیگیریدی زاکان. گیدی کی وا کتانی دوکونم. منام کی کتانی نارمه
می مار ایتا آه بکشه یو بوگوفت
- هان بو! هانه واسی اتو گریا دیبی! من خیال بوکودم چی ترا فوتورکسه زای جان! ایتا کتانی واسی آدم گریه کونه
- پابرانده مرا بازه نیگیریدی
- مگه تو بازی کونی! یا کتانی!؟
- هامه تان کتانی داریدی مار، من ناره مه. بی کتانی یام مرا بازه نیگیریدی
- خاب بوبو پلا پچ! چی به!
تا بایم ایچی بگم می مار ایدامه بدا
- تره هینه مه زای جان ایپچه آمان بدن تره هینه مه
هوتو بوک بوکوده می سرا می زانو سر بنا تام بزه هیچی نوگفتم.
می مار ایتا دس بکشه می سر و بازین بوشو چاچه دیمه کاسه تیانا بوشوره
نانم اکه جه کله ور، سنگه سر ویریشتم، بوشوم آب واقوشتم می دیم پرا بوشوستم. می مار ایتا تمیزه ریکابی مرا فادا بوگفته:
- بی یه زای جان تی پیرانا بکن هاچین شالیکه مانه . بی یه انا دوکون
می پیرانا بکندم فادام می مارا، ریکابی یا دوکودم. کم کم غوروب بوستان دوبو. کم ده بمانسته بو کی می پئر بایه بخانه. ایوانه سر می مار سفره بنا. خکاره پامودور خوروشا بنا بو سفر جور ایتا کوچی تیان پلا مرا. هاتو خیالا شو می پئره رافا ایسابو.
کشکرت داره لچه خو لانه مئن نانم چی ره کونامجان کودان دوبو. پلت داره جور ایچی تکان خوردی. خانه لوجانه که سر ایچی قیلقیلی بوکوده بامو تا نودانه که لب. همساده خانه خوروسه اویی ایدفایی می مارا بگب یاورده کی بوگفت:
- بازام آ خوروسه دانه بی وخت اویی بوکود. نانم چی واسی هاتو وختو بی وخت اویی کونه حایوان!
هیچی نوگفتم. یانی چی فوگفتی بیم. من ایتا کتانی غورصا داشتیم، می مار خوروسه اویی کودنا فکیرا کودی. می کیتابا هاتو کی ده وستان دوبوم، بوگفتم:
- مره ویشتایه مار. شام بوخوریم ده!
- ایپچه ده به سیم زای. هاسایا کی تی پئر فاره سه
هاتو می مار گب تومانا نوبوسته بو کی می پئره اهام اهام خانا دیپیچسته. می مار ویریشته بوشو حیاطه مئن. بوگفت:
- آخی بامویی. آ ره که دانه می سرا ببرده انقد بوگفته ویشتایه ویشتایه پلا فادن پلا فادن!
هالا خو گبا تومانا نوکوده بو کی می پئر وه درا اوساده بوشو چاچه لب کرده خاله مرا آب واقوشته. خو دسو پایا بوشوسته. چاچه دیمه ایپچه بینیشته پلت دارا فاندرست. خو سرا تکان بدایو ویریشت بامو ایوانه سر سفره جور بینیشته. می مار اول می پئره ره پلا دوکوده پامورخوروشام پلا سر. بازین مره پلا دوکوده ایتا موشته یام سوخته فادا می دس.
شب ده هامه جایا دوارسته بو. پلت دار پاک ایتا غوله مانستن تاریکی من سایه واشاده بو. ایموشته لل چراغه دور جیما بوسته پاک خیاله تظاهراتا دیبید. همساده خوروس کلاکه صدا ده نامویی. کشکرت خیاله کی خو لانه مئن خابا شوبو، جوم نوخوردی. ایدفایی می پئر ایجور بزه خو شانه سرا بوگفت:
- لاکیتاب
کی می مار دوبالا بچسته، مار قاقا بوسته بوگفته:
- سیا پشه بیبی. ایجور آدما گزه کی!
می پئر وناشته می ماره گب تومانا به بوگفته:
- واستی ایتا پشه بند بیهینیم زناای! اتو نیبه!
می مار هیچی نوگفته. می پلایا بوخورده پسی، بوشوم می کیتابا واکودم. مرا بزم به کیتابخانی. تا می پئره صدا نایه کی بازام مرا بگه تی درسا بخان پسر. همیشک تا دینه بیکار نیشته مه مرا تشر زنه گه
- درس بخان پسر ! درس بخان می مانستن فاله نیبی. درس بخان ایچی بوبو
می مار سفرا اوچه بو. نانم اکه بو کی مرا می جا مئن بنابید. می مار بنابو یا می پئر مرا هالی نوبوسته بو. هوتو کیتابه سر مرا خاب ببرده بو.
می چوما وختی واکودم کی بیدم رخته خابه مئن دراز دراز کفته مه. می ماره صدا آمویی کی می پئره مرا گب زن دوبو. ایجور پیچ پیچ کودان دوبو. کی خوب نشاستی فامستن چی کرا می پئرا گفتان دوبو. می گوشا تیجا کوده گوش بدام.
می مار های گفتی:
- می زای ده پیللا بوسته داره اتو کی نیبه پابرانده بگرده
می پئرام تته رج گفتی:
- گیرانه زن. من چوتو بیهینم!
می مار گفتی:
- خاب امی دسا بداریم ایپچه بنیم یمه!
- نیبه
- به
- چوتو
- کار ناره کی. هاتو مرا ایپچه ایپچه فادن، من نمه دیمه بازین شم می زاکه ره هینه مه.
- بیدینم چی به
- بیدینم چی به چیسه مردای. امی زای پاک ایتا پیله پسر بوبوسته داره. خوبیت ناره اتو پابرانده بگرده.
ده نانم چی گفتیدی. می چوم پیر پیری بوشو واخابا شو بوم ایجور کی خیاله هاف پاده شایا خوابا دئن دیبیم.
زاکان جیمابوسته بید. هامه تان مرا فاندرستان دیبید. می پیران هاچین برق زه یی. می تومان! می ساق! می کفش. هاچین تومامه دونیایا پاک خیاله کی مرا فادابید. پیران و کفشو و تومان هاممه تان آدیداس بو! ایجور کی هامه تان قطارا بوسته یار گیفتان دیبیم. هاممه تان خواستیدی می سر بیبید. منام هاتو کی هامه تانا فاندیرستیم زاکانا دوجین کودیم. شاهرخا اصلن محل ننامه. ایجور اونا آخره آخر بداشته بوم کی پلاپچام وناشتیم ببه. بوک بوکوده می لوففتا کشه یی. می چومانه مرا اونا گفتیم:
- تره یاده مرا پابرانده بازی نیگیفتی! اسا بکش تا بدانی من چی بکشم
کاپیتان بوبوسته بوم. زاکان می دوما بیگیفته بوشوبیم زمینه وسط. بازی شوورو بوبوسته بو. جه زمینه وسط ایجور می آدیداسه کفشه مرا شوت بزه بوم کی دروازه بان هالا جوم نوخورده توپ بوشوبو گوله مئن. زاکان مرا دورا کوده بید. مرا تا بامو یید ببرید بوجور ایجور بکفتم بیجیر کی دو بالا بجستم.
شه بزه بو مرا. می پئره خور خورا دوبو. می ماره نفسه صدا آمویی کی ارامه خوفته بو. سیفیدی بزه بو. چی خوابی بیده بوم!؟ مره مره بوگفتم:
- کاشکی وینریشتی بیم!

برگردان فارسی:

مادرم کنار حوضچه نشسته بود و دیگ و بشقابها را مي شست که من به خانه آمدم. اشک روی صورتم خاک را چنان دوانده بود که انگار گل مالیده بودند. تا چشم مادرم به من افتاد پرسيد:
- چی شده بچه جان؟! باز دعوا گرفتی؟
چیزی نگفتم. بغض کرده، رفتم روی سنگی کنار تنور گِلی نشستم. با دست کمی اشک چشمانم را پاک کردم. مادرم دوباره پرسيد:
- چيه بچه جان! چرا گريه ميکنی؟
همينکه مادرم پرسيد چرا گريه ميکنی، چنان گريه ام گرفت که ديگر نتوانستم جلوی خودم را بگيرم. شانه هايم از گريه ميلرزيدند. پاهايم را جمع کردم و سرم را روی زانويم گذاشتم و حالا گريه نکن کی گريه بکن! زار زار گريه ام گرفت.
مادرم بلند شد و کنارم آمد. با گوشهٔ چادرش صورتم را پاک کرد. کمی نازم داد و گفت:
- با که دعوات شده. برام بگو ببينم چه شده؟
همينطور که سرم روی زانويم بود گفتم:
- بچه ها منو بازی نميدن، ميگن بايد کتانی بپوشم. منم که کتانی ندارم!
مادرم آهی کشيد و گفت:
- همين بود!؟ برای همين اينطوری گريه ميکنی؟ من فکر کردم چه بلایی سر ت اومده بچه جان !؟ آدم برای يه کتانی گريه ميکنه؟
همانطور بغض کرده جواب دادم:
- پا برهنه بازيم نميدن!
مادرم گفت:
- مگه تو بازی ميکنی يا کتانی!؟
مادرم انگار حالی اش نمی شد که به او چه می گویم. با عصبانیت گفتم:
- همه کتانی دارند مادر، من ندارم. بدون کتانی هم منو بازی نميدن!
مادرم مثل آدمهای از خود راضی گفت:
- خُب همینطور یارِ الکیِ بازی، باش ( مستمع آزاد!) چه می شود؟!
تا بيايم چيزی بگويم مادرم ادامه داد:
- برات ميخرم بچه جان يه کم فرصت بده برات ميخرم
همانطور بغض کرده سرم را روی زانويم گذاشتم سکوت کرده و هیچ نگفتم.
نميدانم چه وقت از روی سنگِ کنارِ تنور گِلی بلند شدم. رفتم از چاه آب برداشتم و صورتم را شستم. مادرم يک رکابی (زيرپوش) تميز داد و گفت:
- بيا بچه جان پيراهنتو بکن مثل پارچه کوهنه( پارچه دست پاک کن) است. بيا اينو بپوش.
پيراهنم را در آوردم و به مادرم دادم، رکابی را پوشيدم. کم کم غروب ميشد. کم مانده بود که پدرم به خانه بيايد. مادرم سر ايوان سفره گذاشته بود.ديگ خورش گوجه فرنگی را بالای سفره گذاشته بود با يک ديگ کوچک پلو. به خيال رفته و منتظر پدرم بودم.
زاغی بالای درخت در لانه اش نميدانم دنبال چه ميگشت.بالای درخت صنوبر چيزی تکان ميخورد. روی شيروانی خانه چيزی قل خورد و تا لبهٔ ناودان آمد. صدای خواندن بی موقع خروس همسايه، مادرم را به حرف آورد که گفت:
- باز اين خروس بی وقت خواند. نميدانم برای چه اينطوری وقت و بی وقت ميخوانه اين حيوان!
هيچی نگفتم. يعنی چه بايد ميگفتم؟ من غصهٔ کتانی داشتم مادرم به فکر خواندن خروس بود! همينطور که کتابهايم را ميبستم گفتم:
- گرسنه ام مادر شام بخوريم ديگه!
مادرم گفت:
- يه کم ديگه بمونيم الانه که پدرت برسه!
هنوز حرف مادرم تمام نشده بود که صدای اهم اهم پدرم در خانه پيچيد. مادرم بلند شد. به حياط رفت و گفت:
- آخ چه خوب که آمدی! اين بچه سر منو برد اينقدر گفت گشنه امه گشنه امه غذا بده غذا بده!
هنوز مادرم حرفش را تمام نکرده بود که پدر سطل را برداشت و به لب چاه رفت و آب برداشت. دست و پايش را شست. کنار حوضچه کمی نشست و به درخت صنوبر نگاه کرد. سرش را تکان داد و بلند شد آمد سر ايوان بالای سفره نشست. مادرم اول برای پدرم برنج کشيد و رويش خورشت گوجه فرنگی، بعد برای من برنج کشید و يک تکه هم ته ديگ گوله شده داد دستم.
شب همه جا را گرفته بود. درخت صنوبر مثل غولی سايه انداخته بود. يک مشت پشه کوره، دور چراغ ميگشتند و انگار تظاهرات راه انداخته بودند. صدای خروس همسايه نمي آمد. زاغی انگار در لانه اش به خواب رفته بود، تکان نميخورد. يک دفعه پدرم محکم به روی شانهٔ خودش زد و گفت:
- لا کتاب!!ا
که مادرم از تعجب از جايش پريد و گفت:
- پشهٔ لعنتی! بد جور آدمو نيش ميزنه!
پدرم نگذاشت حرف مادرم تمام شود، گفت:
- بايد يک پشه بند بگيريم، زن! اينجوری نميشه!
مادرم چيزی نگفت. بعد از اينکه غذايم را خوردم، کتابهايم را باز کردم. خودم را زدم به کتابخواندن تا صدای پدرم در نيايد که باز به من بگويد درس ات را بخوان پسر. هميشه تا ميبيند بيکار نشسته ام تشر ميزند که:
- درس بخوان پسر! درس بخوان مثل من کارگر تهی دست نشوی! درس بخوان يک چيزی بشوی
مادرم سفره را جمع کرده بود. نميدانم چه کسی مرا به رختخوابم برده بود؟ مادرم يا پدرم، نفهميدم؟! همانطور سر کتاب خوابم برده بود.
چشمهايم را وقتی باز کردم که ديدم دراز به دراز در رختخوابم افتاده ام. صدای مادرم ميآمد که با پدرم حرف ميزد. طوری حرف ميزد که درست نميفهميدم به پدرم چه ميگويد. گوشهايم را تيز کردم گوش ایستادم.
مادرم هی ميگفت:
- بچهٔ من ديگه داره بزرگ میشه، اينطوری نميشه که همش پا برهنه باشه.
پدرم پشت هم مي گفت:
- گرانه زن. من چطور بخرم!
مادرم ميگفت:
- خب يه کم جلوی دستمونو بگيريم، يه کم بذاريم کنار!
- نميشه
- ميشه
- چطوری؟
- کاری نداره! تو کم کم به من بده، من ميذارم کنار بعد ميرم برای بچه ام ميخرم.
- ببينم چی ميشه.
- ببينم چی ميشه چيه مرد! بچهٔ ما ديگه پسر بزرگی شده. خوبيت نداره اينجوری پا برهنه بگرده!
ديگر نميدانم چه ميگفتند. چشمهايم تاب ميخورد و به خواب رفته بودم طوری که انگار هفت پادشاه را خواب ميديدم.
بچه ها جمع شده بودند. همه به من نگاه ميکردند. پيراهنم برق ميزد. شلوارم! جوراب ساق بلند فوتبالم! کفشم. انگار که تمام دنيا را به من داده بودند. پيراهن و کفش و شلوار همه آديداس بودند! همه ردیف ايستاده بودند و يار ميگرفتيم. همه ميخواستند با من باشند. منم که به همه نگاه ميکردم و دست چين ميکردم. به شاهرخ اصلاً محل نگذاشتم! طوری او را آخر آخر گذاشته بودم که نگذاشتم "پلاپچ" ( حتی یار اضافی = مستمع آزاد!)هم باشد! بغض کرده منت مرا ميکشيد. با چشمهايم به او ميگفتم:
- يادت ميآد که من پابرهنه بودم و منو بازی ندادی!؟ حالا بکش ببين من چی کشيدم!
کاپيتان شده بودم. بچه ها به دنبال من، به وسط زمين رفتيم. بازی شروع شده بود. از وسط زمين چنان با کفش آديداسم شوت زده بودم که هنوز دروازه بان تکان نخورده توپ به داخل دروازه رفته بود. بچه ها دورم را گرفته بودند. تا آمدند که مرا بالا ببرند طوری افتادم که دو متر از جا پريدم.
عرق کرده بودم. پدرم خور خور ميکرد. صدای نفس مادرم ميآمد که آرام خوابيده بود. سفيدی زده بود. چه خوابی ديده بودم!؟ با خودم گفتم:
- کاشکی بيدار نميشدم!

تمام
مهرماه 1390

۱۳۹۰ شهریور ۲۶, شنبه

ایتا گیلیکی ترانه: نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا - گیل آوایی



نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا
وامختم وامختم وامختم نی یافم نی یافم ترا
می قسمت آویری بوبوسته، بوبوسته آویری تی جا

شبو جنگلا نه اوخان دیلمانی خانم دوری جا
تی یادا کشا گیفته ویرانه کش ده بوبوسته می جا
بوگو تی نشانا بی یافم کویا
کُو یا بوشویی تو آخه بی وفا
آویرا بویی نه سایی هی جیگا

بیدین روزیگارام مرا ده واکفت
تورابوستمه دیفاره کش بکفت


آویری نانی تو، آویرم تی دس
هاچین واهیلا بو خورم کس به کس
نی یه کس نی یه کس مرا داد فارس

می قسمت آویری بوبوسته، بوبوسته آویری تی جا
نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا

وامختم وامختم وامختم نی یافم نی یافم ترا

شبان کی پرا دی خیالا تی نامه مرا
ستاره کرا ایشمارم من تی ناجه مرا

می دس ده هاچین قاقه الله تی تی
هاتو ونگ زنم ونگ زنم خلوتی
دورون داده بیرون می کار ساکیتی

تی دوری جا دیوانه بوستان درم
جه قورصه ده ویرانه بوستان درم

تی یاده مرا نیشتمه فورشه سر
می ارسو تی چوما کشه سر بسر

خودایی تره هانده من واهیلم
تی راشی کفم پاک ایموشته گیلم

می قسمت آویری بوبوسته، بوبوسته آویری تی جا
نی یافم تی نامو نشانا وامختم کرا همه جا
وامختم وامختم وامختم نی یافم نی یافم ترا
سپتامبر2011

برگردان فارسی:
نام و نشانت را نمی یابم، همه جا را گشته ام
گشته ام گشته ام گشته ام نمی یابم نمی یابم ترا
قسمت من گم شدن بوده، گم شدن برای تو
شب و فریاد جنگل، از دوری تو دیلمانی می خوانم
بگو نشانت را کجا بیابم
کجا رفته ای آخر بی وفا
گم شده ای نیستی هیچ جا
ببین روگار هم به من گیر داده است
دیوانه شده گوشه ی دیوار افتاده ام
گم شدن نمی دانی، گم شدن از دست تو
بیهوده حیران شده به خود می پیچم
کسی نیست کسی نیست به کمکم بیاید
نام و نشانت را نمی یابم، همه جا را گشته ام
گشته ام گشته ام گشته ام نمی یابم نمی یابم ترا
قسمت من گم شدن بوده، گم شدن برای تو
شبها که با نام خودت خیالم را پرواز می دهی
با حسرت تو ستاره می شمارم
ماه از گریه های من شگفت زده شده است
درونم داد است، بیرون سکوت کردن
از دوری ات دیوانه دارم دیوانه می شوم
از غصه ویرانه دارم می شوم
با یاد تو روی ماسه های نشسته ام
اشکهایم چشمان ترا پشت سر هم می کشد
خدایی برای تو باز حیرانم
بر راه تو افتاده گِلم
قسمت من گم شدن بوده، گم شدن برای تو
نام و نشانت را نمی یابم، همه جا را گشته ام
گشته ام گشته ام گشته ام نمی یابم نمی یابم ترا

۱۳۹۰ شهریور ۲۰, یکشنبه

ده ایجگرام دوارسته چومانه زاره وطن - گیل آوایی




ده ایجگرام دوارسته چومانه زاره وطن
آلوغ فوتورکسه کیشکانه بی قراره وطن

واکفته زاره حریفان دکفته میدانَد
ده خون بیگیفته چومانه چی کارزاره وطن

چوپور نایه ایتا دس ول بیگیر نوا بون قاق
نینیش فوران نانجیبانه ایرثه ماره وطن

هارای بزن هامه تانا کی واستی یاور دان
کی خون بوبوسته دیلانیم چی بی بهاره وطن

آویرا بوسته آمی خاکه مئن ایسیم بی خاک
هاچین غریبا بوییم خون واسی بواره وطن

بوبوسته قسمت اگه جنگلانه بی میرزا
آمی گونایه دپرک چومه ارسو داره وطن

تو آی کی ناجه داری جنگلانه تی تی زار
ده وسته ایجگره میرزا بوبو هاواره وطن

گیل آوایی ده پاکون چومه ارسویانه زار
دوخان دوخان همه تانا کی پئره ماره وطن

بیستم شهریور 1390

برگردان فارسی:
از ضجه هم گذشته چشمهای زار وطن
باز( پرنده شکاری) به جوجه ها یورش برده، وطن قرار ندارد
حریفانِ به جان آمده در چالش هستند
دگر خون گرفته چشمها را چی کارزاریست وطن
دستها رمق ندارند، آتش بگیر و حیرت زده نمان
ننشین، دور کردن نانجیبها را، وطن ارث مادر است
فرا بخوان همه را که باید یاری رسان هم باشیم
که خون شده دلهاییم، چه بی بهار است وطن
اگر سهم جنگل بی میرزایی شده است
گناه ماست چشمهایت را باز کن اشکبار است وطن
آی تو که حسرت شکوفه زاری جنگلها را داری
ضجه بس است خودت میرزا باش فرا می خواندت وطن
گیل آوایی اشکهای زار چشمانت را پاک کن
صدا کن صدا کن همه را که پدر و مادر است وطن

۱۳۹۰ شهریور ۱۶, چهارشنبه

گیلداستان: درازه خاب، خودا مرا حیساب کیتاب - گیل آوایی

درازه خاب خودا مرا حیساب کیتاب
یازده مارس 1998- هلند


خواب بیدم سردئ بنام دورفکه جور، آسمانه لچا بیگیفتم، داد بزٍم:
- آخودا.........آگه مردئ بیا بیجیر بیدینم تئ حرفه حیساب چیسه!
هاتو چنگ زنم آسمانا خودا ره دور اوسانم کئ خیاله ابران جیما بو داریدئ خودشانه گولئ پوستا بیگیفته مرا گیدئ:
- گورزالئ... گورزالئ وا بدن... تو کوتا بیه! خوبیت ناره! گورزالئ وابدن...گورزالئ وا بدن....
خولاصه من فاکش، اوشون فاکش! ایجور داد بزم کئ دپرکسم. بیدم زناکا فوتورکسه دارم زنائ لاب خفا بوستان دره. هول هولیکئ باموم کنار، زناکا واورسم:
- موترم! موترم!؟ تو آجیر چئ کودان درئ!؟
زنائ جیواب بدا:
- تو مرا فوتورکسه دارئ بازین مرا واورسئ آجیر چئ گودان درم!؟ تو بوگو او جور چئ گودان درئ!؟
بوگفتم:
- من.....من.... من کرا سردئ بنابوم بشم خودا یاخا بیگیرم!
زنائ میشین بوگفت:
- حوکمن کوسخولا بویی! تو خودا مرا چئ کار داری!؟ تو نیگی ایدفا کفئ بیجیر تئ سرو کلا ایشکنی!؟ تره نگم آنقد کوفر نوگو!؟ بیده یی آخرپسئ تره شر چاگودی!؟ بوشو.... بوشو دوعا بوکون نمرده دارئ یو تئ شبه اوله قبر نئ یه! ناویره واستئ انکرو مونکره ره موسا خانا وکیل بیگیری!
توندا کیتئ واگردسم ایتا پیچه آسمانا فاندرستم بیدم الله تئ تئ نیمیزگیره سوسو زن دره. شب کرا شون دره خو جایا فاده روزا.
سردئ لچه سر بینیشتم مره بوگفتم:
- آخه آن چئ کارئ بو بوگودم!؟ اسا چئ بوکونم!؟ مئ دیله مٍن بوگفتم آخه آدم قحطی بو کئ بایم خودا یاخا بیگیرم!؟ موترم راسته گه! آخه من خودا مرا چئ کار دارم!
بوگفتم شاید بد نبه بشم ووضو بیگیرم نمازا بخوانم. مرا مرگه خنده بگیفته. مره مره بوگفتم:
- آخه من خودایا وٍلا کونم! خودا مرا ولا نوکونه! آخه احترامام زوریکئ به مگه!؟ آن همه من اونا دوخوانم. آن همه نذرو نیاز کونم! سگه مانستن لابه کونم! بازین ایتا جیواب نده! دونیایا آب ببره خودایا خواب بره!
بلا آگه فوتورکه گم:
- خودایا ترا شکر! هر چئ تو بخوایئ!
عزا ببه گم:
خودایا ترا شکر هرچئ تو بخوایئ!
ویشتا ببم گمه شکر!
ویشتا نبم گمه شکر!
بد باورم گمه شکر!
خوش باورم گمه شکر!
ولئ آ مئ یان نانم مئ سر ببالینه کئ ناها!؟ آگه خواست خواسته خودایه! خاب مره هاما چره جور ناوره!؟ آگه نی یه! خوب ده داوا ناریمی کئ!؟ اون خو کارا بوکونه! منام مئ کارا! نوخود نوخود هرکئ بشه خانه یه خود!
اذان نزه وا ویریزم تا بوقه سگ بودو وم، جان بکنم، بازینام بگم خودایا ترا شکر! آخه کوسخولئ آن نی یه!؟ پس چی یه!؟ آخه هاچین هاچینام آدم بنده به!؟ آگه همه چئ خودا دس ناها!؟ چره آدمه سر بلا آره! چره آدما کورو، لامو خاک بسر کونه!؟ بازین انهمه قولچوماق، چاچولبازو قاب باز و هیزار رنگ آمئ سر خرابا بیدئ، امه را گوزبجیب کونیدئ! آمه را چاپیدئ! ولئ خودا ویشتر هوشونه مرایه تا امئ مرا!
هاتو مره بفکرا شوم کئ حاجئ شر خره صله علا مامده صدایا بیشتاوستم.
مئ دیله مٍن بوگفتم:
- آخه آ شر خرا بیدین! آ دونیا میان همه چئ داره! او دونیا ره یام سگه مانستن حرص زن دره! مردوما خر کونه هیچئ! خودایام خرا گودان دره. هسا حاجئ شرخر آگه شکر بوکونه. نماز بخوانه. هر خاکئ خو سر فوکونه بازام ایچئ! ولئ من چئ!؟ من کئ مئ آقایم مئ نوکر! مئ آزار به ایتا پوتارام نرسه! هیشکئ حقام نوخورده دارم. هیشکئ لوف فتام نکشه دارم!
بازین اون باخودا منام با خودا! آ خودا ویرجا اون ویشتر ارجو قورب داره تا من! آگه آتو نوبوبئ! اون اوتو جول نوگودئ من مئ دوماغا بیگیرئ! مئ نفس شه! هاچین شه زنه!
بیدم آتو نیبه! واستئ زناکه گوزه گبا وا بدم! آدم واستئ ایجور خو حیساب کیتابا بداره! ویریشتم چورتیکا اوسادم. هرچئ بوگودم چورتیکا باموم. جه ویشتایئ سرده پلایا موشته زن بیگیر تا شکم سیرایی یو رقایبان خیرات فادان!
جه حمالی یو جان کندن بیگیر تا بیکسی یو دربدری . جه زمستانان یوسفه دوکان قندپهلو نسیه خوردن بیگیر تا ویشتایئ ایتا لقمه نانه ره قاقا بوستن! جه او روزان کئ باله کا پور آموییم بخانه بیگیر تا گدابهاران کئ خانه آموییم مئ سر بیجیر بو. خولاصه هرچئ مره یاد بو چورتیکا باموم! هرچئ یام کئ یاد نوبو بوگفتم مئ سره فدا! اونام خودا شین!
ایدفایئ آسمانا فاندرستم خودایا بوگفتم:
- آسه تئ نوبه یه! تو بوگو چئ بوگودئ، من چورتیکا بایم؟
بیدم هیچئ نیگه!
دو واره بوگفتم:
- بیخود خودتا قایما نوکون! نترس! گورخانه یام مره نترکان! مگه خودایام آتو شال ترس مامد به!؟ بوگو! نترس نه تئ جایا گیرمه نه تئ خودایئ بدرده من خوره! تره نه پاسبان آرم نه ژاندار! چکو سوفته یام کئ ناریمی! داریم!؟ تو هویه بٍس منام مئ جا سر ایسم! ولئ خوایم مئ تکلیفا تئ مرا روشنا کونم!
هرچئ تئ دیل خوایه بوگو، من چورتیکا بایم! ده بوگو! خجالت پجالتا بنه دیمه، بوگو! ترا گم خجالت نکش بوگو! هرچئ خوایی بوگو! من نوزول خور نی یم کئ تی یاخا بیگیرم! ناری!؟ می سره فدا! من ترا فادم! هرچئ بوگودی بوگو! اگرام بدهکاری مرا! خاب بوگو چی داری فادن مرا! هرچیام ناشتی تی شین! ترا بخشم! من تی مانستن نی یم کی نوزولخورانه هوایا بدارم! بدهکارانه خاخورا عروس بوکونم!
ولئ ال آن ترا بگم! بازین اگه هرکی مرا بگه تو فلانی تو بیساری! من اونه مارا عروس کونمه! ترا بگم!؟
ایوار بیدم آسمان سولاخا بو هاتو طلا جیواهر فیوه بیجیر! من هاتو چارچشمی کرا اوشانا پایم کی آطرف اوطرف نکفه!
ایتا پیله سفره یام بیگیفتم می دس خودایا گم:
- آی خانه خاراس! تو آن قد بدهکار بی، من نانستیم!؟ هسا کی تی بدهکاره فادان دری خوب فادن! ایجور فوکون کی همه دکفه می سفره من تا بازین من بتانم جیما کونم!
اونقد آسمانه جان طلا جواهر فو وسته کی خیاله جه خانه هیره جیر بیگیر تا خانه لوجانه که سر، طلا جواهر پورا بو داره!
مئ دیله من بوگفتم:
- آی خانه خراس تی بدهکاره چره زودتر فاندایی، تا من آنقد بیچارگی نکشه بیم!؟
تا آنکی بیدم اونقد طلا جواهر فو وسته داره کرا ذوقه مرا خودایا گمه:
- وسته ده....وسته ده... وسته ده نخایم! ده نخوایم! تی جان کی نخوایم! بدا هاشانا جابجا بوکونم، بازین اگه بخواستی تانی فادی! اگرام نتانستی! تی شین! از تی ماره شیر تره حلالتر!
خولاصه دس درازا گودم آسمانه لچه کی خودا دسا بیگیرم ایتا تکان بدم! هاتو کی تکان دان دوبوم بیدم می زنای داد زنه:
- وٍلا کون! وٍلا کون! بمردم! تو آخه می جی جی یا چره آتو والائ دئ!؟ درده مرا بمردم!
زناکه داد مرا دپرکانه. ویریشتم. بیدم مرا هاچین شٍه بزه داره. بوبوسته دارم هیسته چوره! می زنای فانوسه خوتا جور باورده مرا فاندرسته !
ایجور مرا نیگا بوگوده کی بوگفتم حوکمن بمرده دارم! هرچی بخواستم ایتا کلمه حرف بزنم، بیدم نتانم. لاب مرا جوتیکی واکفته. نتانستم ایچی بگم!
ویریشتم. می دور و برا فاندرستم! مرا یاد بامو کی اصلن می خانه نٍسام! چند شبه کی می پسره خانه بامو دارم مهمانی یو می پسره پیله اوتاقه من خوفته مه!
مره بفکرا شوم.
مره مره بوگفتم:
- یانی آشان همه خواب بو!؟


تمام

۱۳۹۰ شهریور ۱۴, دوشنبه

چوتو بایم تی ویجا روزیگار پایا دَوَست - گیل آوایی





چوتو بایم تی ویجا روزیگار پایا دَوَست
5سپتامبر2011



چوتو بایم تی ویجا روزیگار پایا دَوَست
مثاله جلده کبوترکی دوری بالا دوست

هاچین مرا واپیچم قورصه جا بمه فریاد
گیرم هاتو تره انگاره می زبانا دوست

نانی چوتو گیرمه ول تی یادا کش زنمه
کشه کشه تی خیالام می دسو پایا دوست

هاتو شواله کشم ونگه جا سوجم ساجم
شبانا قاقا بمه روزیگار می رایا دوست

غریبه جا کی نانه هیکس از می ناله یو داد
می کاره ایجگره بیگانگی زبانا دوست

کی یا بگم چی بگم بی زبانی لال لالیکی
خاراب ببه آ زمانه میرو دیارا دوست

غریبی تو نانی پاک تورا بم هاچین واهیل
غریب دکفته ولایت کی می اوزارا دوست

نانم چیره نوبو قسمت منام بشم سره دار
کی زارو قاقو آویری چومانه زارا دوست

سه تا گیلیچاردانه - چومه ارسو دره پا در میانی - گیل آوایی

0
چومه ارسو دره پا در میانی
هاتو وارش بیگیفت گه وا بخانی
منام قاقا بومه جه می چومه کار
بازام واستی بخانم دیلمانی

فارسی:
اشک چشم پادرمیانی می کند
همینطور باران گرفته می گوید باید بخوانی
من هم حیران شده ام از کار چشمم
باز هم باید دیلمانی بخوانم

1
بیگیفته دیلا گم ده شب بوخوسه
خیالا ده نشه تنها جوخوسه
اگه هانده دکفه تی چومه یاد
نوخوسه ارسویا تا صبح فوقوسه

فارسی
به دلِ گرفته می گویم دیگر شب باید بخوابد
دیگر خیال نرود تنهایی پنهان شود
اگر باز هم بیاد چشم تو بیفتد
نخوابد اما تا صبح بجان اشک بیفتد


2
جه قورصه شون درم دریا تی واستی
شله فورشانه سر تنها تی واستی
جه تی دوری بگم دریا ببه قاق
کی واهیل من هاچین روسفا تی واستی

فارسی
بخاطر تو از غصه دریا می روم
روی ماسه های نرم تنها بخاطر تو
از دوری ات بگویم دریا حیران شود
که سرگشته من رسوا بخاطر تو